Περί ανέμων και υδάτων, περί γάτων και μοδάτων, περί κοινωνίας και λογοτεχνίας, περί μπάλας και αλητείας, περί μουσικής και ασυλίας, περί Τύπου και ασυδοσίας...
Ο Ριβάλντο έκανε πραγματικότητα το "Ελλήνων Πάσχα" τσουγκρίζοντας αβγά με τον Ολυμπιακό και τον Χόχο σε μια προσπάθεια να αποδείξει ότι είναι πιο Ελληνας από τους Ελληνες!
Ο Ντέμης τσούγκρισε ήδη αβγά με τον Γκαγκάτση, χωρίς να περιμένει να φτάσει το Πάσχα και όπως δείχνουν τα πράγματα θα τα τσουγκρίζει για καιρό ακόμα μετά το Πάσχα.
Ο Τζίγγερ έσπευσε να δώσει προσδοκία Ανάστασης στην Πανάθα πολύ πριν από το Μεγάλο Σάββατο.
Γι΄ αυτό κι εγώ σας εύχομαι να ακολουθήσετε όλοι το παράδειγμά τους.
Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα
Με υγεία, με σύνεση στο φαγητό και το ποτό και με καλό δρόμο σε όσους πρόκειται να ταξιδέψουν.
Τι έγινε ρε παιδιά; Κάναμε Ανάσταση; Από την Μεγάλη Τρίτη; Από εκεί που περιμέναμε να ανεβούμε το Γολγοθά, πηδήξαμε όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα και φτάσαμε κατευθείαν στο Μεγάλο Σάββατο; Τι ήτανε αυτά που ακούσανε τα αυτάκια μου; Τι ήταν αυτό που είδανε τα ματάκια μου; Ο Τζίγγερ άλλαξε ρότα; Ο Τζίγγερ άνοιξε την πόρτα και κάλεσε κόσμο στο τσαρδί του; Πώς έγινε αυτό το θαύμα; Αυτός δεν ήτανε που έλεγε μέχρι χτες πως δεν πουλάει; Αυτός δεν ήτανε που έκανε συνέντευξη Τύπου κι εκεί που περιμέναμε να απαντήσει στο Βγενόπουλο άρχισε να μας λέει παπαριές για εταιρείες ποδοσφαιριστών και για Παναθηναϊκό Β΄; Αυτός δεν ήταν που αγνοούσε επιδεικτικά την ΠΕΚ; Που τα είχε βάλει με τους Γιαννακοπουλαίους (όχι χωρίς λόγο για να λέμε και του στραβού του δίκιο); Που είχε προσπαθήσει να κάνει ρελάνς ζητώντας τους αντί να θέλουν να βάλουν πόδι στην ΠΑΕ να του επιτρέψουν να ασχοληθεί με τον Ερασιτέχνη; Τι έγινε τώρα ξαφνικά; Πώς και άλλαξε γνώμη και έκανε το "ορίστε" στους υπόλοιπους; Πήρε ανάποδες στροφές από το συλλαλητήριο; Τα πήρε κρανίο ο Βαρδής που του βρίζουνε από το πρωί μέχρι το βράδυ το γιο του κι αποφάσισε αυτός να αναλάβει δράση; Του ήρθε ξαφνικά η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και κατάλαβε ότι δεν περπατάει σωστά και ότι για να τον βρίζουνε από το πρωί μέχρι το βράδυ, κάτι θα πρέπει να κάνει λάθος; Ο,τι κι αν έγινε δεν με νοιάζει καθόλου. Αυτό που έχει σημασία είναι που άρχισε να φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ. Λες να αρχίσει να γελάει κι εμάς το χειλάκι μας; Λες να γύρισε ο τροχός; Βρε λες να υπάρχει ελπίδα τελικά; Θα μου πεις ο Τζίγγερ ένα άνοιγμα κάνει. Δεν φεύγει από την ομάδα. Ισα ίσα που είπε πως θα μείνει για να είναι ο εγγυητής. Αυτό όμως δεν είναι απαραίτητα κακό. Ισα ίσα που είναι και καλό. Και πού ξέρω εγώ τι θα βγει στο τέλος ο Βγενό; Τον ήξερα κι από χθες; Δεν τον ήξερα. Σάμπως ξέρω τι καπνό φουμάρει ο Δημητράκης; Δηλαδή ξέρω, γι΄ αυτό ανησυχώ. Γιατί άλλο ο Παύλος και ο Θανάσης κι άλλο ο Δημητράκης. Θα μου πεις πάλι μπορεί να μην είναι και τόσο ρόδινα τα πράγματα. Μπορεί να έχει άλλα στο νου του ο Τζίγγερ. Κι από την άλλη, αυτό το 50% είναι πραγματικό 50%; Και τι θα γίνει με τα υπόλοιπα θέματα; Κάνεις μια αύξηση μετοχικού κεφαλαίου και ξεμπερδεύεις; ΄Η κάνεις και την αντίστοιχη διοικητική αναδιοργάνωση; Γιατί αν δεν την κάνεις είναι σα να λες στον Βγενό και στους Γιαννακοπουλαίους "σκάστε λεφτά εσείς, για να κάνω γήπεδο και να κονομάω εγώ". Θέλω να πιστεύω όμως ότι δεν υπάρχει τίποτα πονηρό πίσω από όσα είπε. Οτι όσα είπε τα εννοεί και πως μια καινούργια σελίδα γυρίζει για την ομάδα. Θα περιμένω βέβαια κι εγώ όπως θα κάνουμε όλοι μας. Αλλά αυτό είναι ρε γαμώτο που αξίζει! Οτι επιτέλους έχω κάτι να περιμένω!
ΥΓ. Tελικά το πήρε το μήνυμα!!! ΥΓ1. Φοβερός και τρομερός Παυλάρας. Τον βγάλανε στην ΕΡΑ να τοποθετηθεί για το θέμα και λέει: "H πρόταση του κύριου Βαρδινογιάννη, είναι προς την σωστή κατεύθυνση. Θα περιμένουμε, τις λεπτομέρειες για να τοποθετηθούμε, αναλυτικά". Μιλάμε τώρα ότι από χαρτί το διάβαζε, δεν υπάρχει περίπτωση! Επιμένει ο δημοσιογράφος, τον ξαναρωτάει κι ο Παύλος το χαβά του: "H πρόταση του κύριου Βαρδινογιάννη, είναι προς την σωστή κατεύθυνση. Θα περιμένουμε, τις λεπτομέρειες για να τοποθετηθούμε, αναλυτικά". Δεν γαμιέται όμως! Απ΄ όπου θέλει ας τα διάβαζε κι αυτός. Aς επαναλαμβάνεται όσο θέλει. Το θέμα είναι να σταματήσουνε να τσακώνονται σαν τα κοκόρια και να ενώσουν τις δυνάμεις τους. Τέρμα τα μίση και ο αλληλοσπαραγμός!
***
ΥΓ2. Της κακομοίρας με ΑΕΚ και γαυροΓκαγκάτση. Είπανε, είπανε και τι δεν είπανε εκεί στους Θρακομακεδόνες. Κι όχι τώρα ότι είπανε τίποτα καινούργιο. Αυτά που λέει όλος ο κόσμος χρόνια τώρα είπανε. Απλώς αυτή τη φορά βγήκανε προς τα έξω με περισσότερη ένταση. ΥΓ3. Λύσσαξε ο Γκαγκά από την επίθεση ΑΕΚ, Ντέμη και Ριβάλντο και άρχισε να μοιράζει μηνύσεις και αγωγές δεξιά κι αριστερά. Ο Κούγιας της ΕΠΟ! ΥΓ4. Μπάχαλο και η Εθνική! Θα τρέχει και δεν θα φτάνει ο μπαρμπα Οτο! ΥΓ5. Δεν είσαι εντάξει ρε Ντέμη! Βρήκες τη μέρα να κάνεις σαματά να επισκιάσεις τη χαρά μας! ΥΓ6. Πόλεμο άνοιξε ο Ριβάλντο με τους γαύρους. Πήρανε φωτιά τα γαυροφόρουμ. "Τέρμα - λέει - τα αγάλματα και οι σημαίες. Μόνο ο έφηβος σημαία μας". Θα κάψουνε λέει τις μπλούζες με τη φάτσα του, θα ετοιμάσουνε πανό για την πάρτη του να το σηκώσουνε στη φ(χ)έστα, θα τον βρίζουνε πατόκορφα από την αρχή μέχρι το τέλος. ΚΟΛΑΣΗ!!!! * Πολλές ευχαριστίες στον Πάρη, που τον "έχωσα" για τη τζιγγεροφωτό.
Τελείωσε λέει το πρωτάθλημα. Πώς τελείωσε ρε παιδιά; Πού είναι το κατσαρόλι; Ποιος το σήκωσε; Ο γαύρος ή η ΑΕΚ; Φιέστες πάντως γίνανε δύο. Φιέστα και στο τηγάνι, φιέστα και στο ΟΑΚΑ. Ολοι κάνουν φιέστα κι εμείς ...χέστα. Χέστα κι άστα που λένε. Και τώρα λέει περιμένουμε το CAS. Kι έτσι και αύριο το CAS αποφασίσει πως είναι αρμόδιο να εκδικάσει την υπόθεση και κάνει δεκτά τα ασφαλιστικά μέτρα της Καλαμαριάς, θα έχουμε καινούριο νταραβέρι το Μάιο με την κύρια εκδίκαση της υπόθεσης Βάλνερ. Και τα πλέι οφ; Πότε θα γίνουνε τα πλέι οφ; Κι άντε και γίνονται. Με ποιους θα γίνουν; Με την ΑΕΚ σαν δεύτερη ή με τον γαύρο σαν δεύτερο; Θα έρθει το καλοκαίρι και ακόμα δεν θα ξέρουμε ποιος θα παίξει πού. Μπάχαλο. Ας είναι καλά ο γαυρογκαγκάτσης που έκανε ό,τι μπορούσε για να καθυστερήσει την υπόθεση. Ολημερίς το χτίζανε το βράδυ γκρεμιζόταν το σκεπτικό της απόφασης. Και στο τέλος το στείλανε και αμετάφραστο στη Λωζάννη. Φώναζε τόσο καιρό η Καλαμαριά πως καθυστερεί η ΕΠΟ αλλά ποιος έδινε σημασία; Κι ο άλλος ο γαύρος τέτοιο ταμάχι πια; Τόσο μονοφαγάς; Ασε ρε ξεφτίλα και καναν άλλο να πάρει καναν τίτλο. Ολα δικά σου πια; Αλλά θα μου πεις άμα χαθεί η τσίπα μετά δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Στην τελική έχει μερικά πέτσινα άμα πάρει κι ένα χάρτινο πρωτάθλημα δεν τρέχει και τίποτα. Θα έχει και ποικιλία. Κι ας χρειάστηκε για να το πάρει (σιγά μη δε το πάρει!) να αναιρέσει τον εαυτό του. Πριν δυο χρόνια έλεγε ότι "οι αγώνες δεν πρέπει να κρίνονται στα χαρτιά, αλλά στο γήπεδο", φέτος λέει ότι "πρέπει να τηρούνται οι κανονισμοί". Μονά - ζυγά δικά του. Κι αν όμως το χάσει στα χαρτιά το κατσαρόλι, του έχω τη λύση. Να κάνει κι αυτός ένσταση στο CAS. Για τους οπαδούς της ΑΕΚ που μπήκανε στο γήπεδο πριν σφυρίξει ο κόραξ τη λήξη. Οσο νάναι ρε παιδί μου, μπαίνοντας μέσα οι οπαδοί, τον αποσυντόνισαν τον Αστέρα. Και δεν μπόρεσε να παλέψει για την ανατροπή. Αρα, έχει έννομο συμφέρον ο γαύρος και πρέπει να κάνει ένσταση ακόμα κι αν δεν την κάνει ο Αστέρας. Μαθημένος είναι, άλλωστε, να κάνει ενστάσεις.
Η ΑΕΚ, πάντως, ακόμα κι αν δεν το πάρει τελικά το πρωτάθλημα, έζησε στιγμές χαράς. Και στο τέλος κέρδισε και τις εντυπώσεις. Θα έχει ρε παιδί μου κάτι να θυμάται, αλλά και να λέει ότι άξιζε το πρωτάθλημα. Το γιόρτασε το ματσάκι.
Και η Δέσποινα ήταν εκεί μαζί με τον μικρό το Γιωργάκη, που φορούσε φανέλα με το 11. Και η Ελίζα ήταν εκεί και πανηγύριζε με το Ριβαλντάκι (ένα από τα πολλά τέλος πάντων...) αγκαλιά. Και η κορούλα του Ζήκου αγκαλιά με την ανθοδέσμη που έδωσαν στον μπαμπά της (τι πράγμα κι αυτό να μη μπορεί να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα ούτε με αίτηση!). Γενικά είχαν γιορτή οι άνθρωποι. Και δικαίως!
Οχι σαν τα παιδιά τα δικά μας τα ζουμπουρλούδικα... Που πρέπει να ανάψουνε μια λαμπάδα στο μπόι του Γαλανόπουλου (λίγο έλειψε να κάνει χατ-τρικ στα αυτογκόλ ο παίχτουρας!). Επρεπε λέει να πάρουνε τη νίκη για να μην έχουνε μεγάλη διαφορά από τον δεύτερο, για τη βαθμολογία με την οποία θα ξεκινήσουνε τα πλέι οφ. Να μην αγχώνονται λέω εγώ. Σάμπως θα παίξουνε ρόλο οι βαθμοί; Μ΄ αυτούς που θα ξεκινήσουν, μ΄ αυτούς και θα μείνουν. Βάλτα κάτω δηλαδή και θα δεις. Με τι προσόντα θα κερδίσουν την ΑΕΚ; Με τι προσόντα θα κερδίσουν τον Αρη; ΄Η μήπως είναι εύκολο να κερδίσουν τον Πανιώνιο; Εγώ πάντως λέω να χαλαρώσουν και να το απολαύσουν. Αμα καταφέρουν να βγουν στο ΟΥΕΦΑ έχει καλώς (λέμε τώρα). Αν δεν καταφέρουν ούτε αυτό, καλύτερα να ξεκουραστούν. Ετσι κι αλλιώς τα χάλια που έχει η ομάδα τα τελευταία χρόνια καλύτερα είναι να μη τα κάνει εξαγωγή.
Και δεν μου φτάνει η πίκρα μου με την ομάδα, έπεσε και το πιτσούνι. Αλλά πώς να μην πέσει; Τα δανεικά λέει θα επέστρεφε ο Νιόνιος για το περυσινό ματσάκι που του έδωσε ο Ατρόμητος και σώθηκε. Ρε πλάκα κάνετε; Εχει ο άλλος την ευκαιρία να παίξει για την Ευρώπη και θα σου δώσει εσένα ματς; Ασε τώρα το άλλο. Από την τσαντίλα του νίκησε ο Νιόνιος. Ακουγε για τη φαρσοκωμωδία που παιζόταν στο Αλκαζάρ και τα πήρε στο κρανίο. Καταλαβαίνω σου λέει να το φτιάξετε για ξεκάρφωμα το ματσάκι, αλλά μη το ξεφτυλίσετε κιόλας. Κι αυτοί το ξεφτύλισαν! Εντελώς! Από 0-3 σε 4-3; Πότε γίναμε Αγγλία ρε και δε το καταλάβαμε;
***
ΥΓ. Τον βλέπω τον βατραχοπρίγκιπα να πλησιάζει. Και το κακό είναι ότι δεν με πιάνει αναγούλα όπως παλιά. Εχω αρχίσει να το χωνεύω. Κι αυτό δεν σου το συγχωρώ ρε Τζίγγερ... ΥΓ1. Κανονίστε τώρα Τζίγγερ και Ντέμη με τις πρόσφατες "κολεγιές" στο CAS, αν τυχόν παραμείνουν οι βαθμοί στον γαύρο, να σκοτωθείτε στα πλέι οφ. Να γίνει καμιά στραβή φάση και να βγείτε να φωνάζετε για τη διαιτησία. Θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι μετά... YΓ2. Πόσα γκολ μπήκαν στην τελευταία αγωνιστική; Πόσα; Γεια σου ρε αξιόπιστο ελληνικό πρωτάθλημα! ΥΓ3. ΠΑΟ γερά, το ΟΥΕΦΑ είναι κοντά! ΥΓ4. Τζίγγερ, άμα μείνει στον γαύρο το πρωτάθλημα, θα την κάνεις την απονομή; (Χοχοχο).
EDIT: Εξαλλος Σκόρδας, τα έχωσε στον Πουρουπουπού για την πληροφορία που μετέδωσε η Α(θ)λητική Κυριακή πως ο Μπάγεβιτς του χρόνου θα είναι προπονητής του Παναθηναϊκού. "Aπό πού νομίζετε ότι είμαστε; Από τα Kράβαρα; Υπάρχουν συμβόλαια και κανόνες. Και εσείς προάγετε ανήθικες συμπεριφορές όταν λέτε ότι μπορεί κάποια άλλη ομάδα να πάρει τον προπονητή μιας ομάδας με την οποία δεσμεύεται με συμβόλαιο. Τι το κάναμε; Πλιάτσικο; Αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο;" Συμφωνώ και επαυξάνω! Γειασάν του μάγκα του Σκόρδα! (Βρε λες να τη σκαπουλάρουμε;) ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΑΡΗ Ο ΠΡΙΓΚΙΨ! ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ! Οργισμένος Πουρουπουπού απαντά: "Είμαστε εδώ σε κρατική τηλεόραση. Και πληρωνόμαστε από τα λεφτά του κόσμου. Και όταν έχουμε μια πληροφορία, είμαστε υποχρεωμένοι να τη μεταδώσουμε". Αντε ρε παίξτε παραπέρα! Εδώ εσείς δεν μεταδώσατε κοτζάμ είδηση για το "πράσινο" συλλαλητήριο και εξαφανίσατε σαν τον Χουντίνι 25.000 κόσμο! Και τώρα κόπτεστε για μια πληροφορία; Χου ρε!
***
Μετά από λίγο ήταν η σειρά του Τσακίρη να παρέμβει (δύσκολη μέρα είχανε οι "αλήτες ρουφιάνοι" της ΕΡΤ) στην εκπομπή. Περισσότερο νηφάλιος από τον Σκόρδα, αλλά εξίσου δηκτικός: "Καλημέρα πρόεδρε" του λέει χαμογελαστά ο Πουρουπουπού. "Σας λέω καλημέρα γιατί ώρα που είναι (κάπου δύο παρά) δεν μπορώ να σας πω καλησπέρα". "Ετσι κι αλλιώς πάντα καλημέρα μας λέτε εμάς" του απαντάει ειρωνικά ο Τσακίρης. "Τις ώρες που δείχνετε τους αγώνες των ομάδων μας, ξημερώματα είναι. Και πάλι καλά που ο Πανιώνιος είναι 5ος, αν ήταν 7ος ποιος ξέρει τι ώρα θα μας βγάζατε". Και στο καπάκι αρχίζει κι αυτός να τους τα χώνει: "Διαφωνώ - λέει - με το ύφος του κ. Σκόρδα, αλλά συμφωνώ με τα λεγόμενά του. Με τις πληροφορίες που αναφέρετε βρίσκεστε στα όρια μεταξύ ηθικής και ανηθικότητας. Δεν μπορεί για έναν προπονητή που δεσμεύεται με συμβόλαιο να λέτε ότι πηγαίνει σε άλλη ομάδα. Εχετε κάνει έναν λαό στη Θεσσαλονίκη, αυτόν του Αρη, να διαβάζει ρεπορτάζ του Παναθηναϊκού για να δει αν θα πάει εκεί ο Μπάγεβιτς. Και έναν άλλο, αυτόν της Λάρισας, να ψάχνει το ρεπορτάζ της ΑΕΚ για να δει αν θα φύγει ο Δώνης. Δεν μπορεί να κάνετε μία σύνδεση μετά τα μεσάνυχτα με Λάρισα, να περιμένει ο κόσμος να δει και το μόνο που ρωτάτε είναι τι γίνεται με το Δώνη". Πάει ο Πουρουπουπού και ο Κατσαρός να του πούνε κάτι περί ...αντικειμενικότητας της ΕΡΤ και τους τα ξαναχώνει ο Τσακίρης: "Δεν μπορούμε να ασχολούμαστε όλοι με 3 ομάδες. Να περιμένουμε - σα μαλάκες (αυτό δεν το είπε, αλλά στάνταρ το εννοούσε το ύφος του) μετά τα μεσάνυχτα να δούμε τα αποτελέσματα των ομάδων μας. Πρέπει να δείχνετε σεβασμό και στις υπόλοιπες 13. Εκτός αν θέλετε ένα πρωτάθλημα με 3 μόνο ομάδες". "Μα γιατί το λέτε αυτό;" τον ρωτάει ο Πουρουπουπού. "Εμείς φέρνουμε και παίκτες από άλλες ομάδες. Φέραμε και τον δικό σας τον Τζιμπούρ". "Ναι" του λέει ο Τσακίρης "και όταν μας τον ζητήσατε, τον στείλαμε με χαρά. Και καταλήξατε να κάνετε ρεπορτάζ για το αν θα πάει στον Παναθηναϊκό ή στον Ολυμπιακό. Και αισθανθήκαμε αφελείς (κι εδώ μαλάκες ήθελε να πει αλλά έχει χάρη που είναι ευγενής!)". Και συνεχίζει ο Τσακίρης: "Eίπε ο Νικολαϊδης ότι στην Ελλάδα το 80% του κόσμου ασχολείται με 3 ομάδες. Και συμφωνώ μαζί του. Κι εσείς με τη δυναμική που έχετε σαν ΜΜΕ αντί να μειώσετε αυτό το 80% στο 50% το αυξάνετε στο 100%. Είστε ευχαριστημένοι έτσι; Είναι καλό αυτό; Πρέπει να μάθετε να ΕΚΤΙΜΑΤΕ και τις άλλες ομάδες. Αλλάξτε τρόπο αντιμετώπισης!". Αρχοντας ο Τσακίρης! Αρχοντας! Να αγιάσει το στόμα του!
* Iδού και το βιντεάκι με τον καβγά Σκόρδα - Πουρουπουπού!
Η αλήθεια είναι πως απέναντι στα μπλογκοπαίχνιδα είμαι πάντα επιφυλακτική. Τι νόημα έχει για παράδειγμα να φωτογραφήσεις τα παπούτσια σου και να μοστράρεις στο μπλογκ σου; (Και για να μην παρεξηγηθώ, δικαίωμά του όποιος το κάνει, απλά το γράφω για να μην πάρω ανάλογη πρόσκληση...). Υπάρχουν όμως και άλλα μπλογκοπαίχνιδα που ιντριγκάρουν για να χρησιμοποιήσω τη φράση της meniekπου με κάλεσε να συμμετάσχω στο παιχνίδι περί εμμονών. Ενδιαφέρουσα πρό(σ)κληση, μόνο που συνήθως ο καθένας την ...καμπούρα του την έχει πίσω και βλέπει μόνο των αλλωνών. Εχω εγώ εμμονές; Το πρώτο που μπορεί κάποιος (κι εγώ μαζί, εννοείται) να αναρωτηθεί. Και όταν λέμε εμμονές τι ακριβώς εννοούμε; Ενα είδος "ψύχωσης" σαν αυτή που διέκρινε ο Κάτανετς στον γαύρο ή ένα είδος "κολλήματος" σαν αυτό που είχε χρόνια τώρα ο μπαρμπα Οτο που επέμενε να καλεί στην Εθνική τα "παλικάρια του Euro" (εντάξει, τα "γεροντοπαλίκαρα") ακόμα και κουτσά, ενώ αγνοούσε επιδεικτικά τον Ζήκο ή τον Στολτίδη (παρεμπιπτόντως καλά έκανε ο δεύτερος και του πέταξε την πρόσκληση στα μούτρα όταν εδέησε να την κάνει ο Γερμανός...).
Μάνι μάνι και μόνο με τις παραπάνω σκέψεις ήρθε στο μυαλό μου η πρώτη μου εμμονή. Που είναι και ψύχωση που είναι και κόλλημα, που είναι μόνιμη, σταθερή αμετακίνητη προσήλωση όπως την αναφέρει το λεξικό. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την ομάδα μου. Τον Παναθηναϊκό. Τον αγάπησα από τα πέντε μου χρόνια, όταν με πήρε μαζί του ο πατέρας μου στη Λεωφόρο και θα τον αγαπώ όσο αναπνέω. Μπορεί να γκρινιάζω και να βρίζω τον τελευταίο καιρό, αλλά αυτή η αφοσίωση είναι ολοκληρωτική. Τόσο πολύ που έφτασα σημείο να απαρνηθώ τον πρώτο, τον παιδικό μου έρωτα, μόνο και μόνο επειδή ήταν οπαδός του ακατονόμαστου. (Αργότερα, δεν χρειάστηκε να τεθούν τέτοια διλήμματα, με γαύρους είχα μόνο φιλικές σχέσεις). Η εμμονή μου με την ομάδα είναι τόσο μεγάλη που τα ποδοσφαιρικά ...φρονήματα είναι το πρώτο πράγμα που ρωτάω σε κάθε νέα γνωριμία. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τον Παναθηναϊκό, χωρίς τον ύμνο, χωρίς την τριφυλλάρα.
***
Και πριν απομακρυνθώ από τα αθλητικά, μια ανάλογη εμμονή έχω με το μπάσκετ. Εκεί όμως δεν είναι ο Παναθηναϊκός το σημείο αναφοράς, άσχετα που ευτύχησα να διαθέτουμε ομαδάρα. Είναι το ίδιο το άθλημα. Το παιχνίδι αυτό καθ΄ εαυτό. Τα τρίποντα, τα καρφώματα, οι άμυνες. Σε νεότερη ηλικία ζωγράφιζα μπασκέτες και προσπαθούσα να αναπτύξω συστήματα στο χαρτί. Ξενυχτούσα για να παρακολουθήσω NBA, είχα τρέλα με τηνPhi Slamma Jammaλάτρευα το γιουγκοσλάβικο μπάσκετ, ήξερα την παραμικρή λεπτομέρεια για κάθε παίκτη των "πλάβι", κάθε τι για το σοβιετικό μπάσκετ (άτιμο Αλτσχάιμερ έχω ξεχάσει πια τόσες πολλές λεπτομέρειες...). Ναι, ξέρω τι σκέφτεστε. Πιθανότατα ό,τι μου έχει πει ο φίλος μου ο Αλέκος. "Οι γυναίκες ασχολούνται με τη μόδα, τα ρούχα και τα κομμωτήρια. Εσένα κάτι τρέχει με τις ορμόνες σου". Δεν τρέχει όμως τίποτα, το αποδεικνύει μία ακόμα εμμονή μου που θα αναπτύξω αμέσως μετά.
***
Αυτή είναι μια εμμονή κλασικά γυναικεία. Και την έχω στον μέγιστο βαθμό. Είναι η εμμονή με τα αξεσουάρ. Ο,τιδήποτε, από παπούτσια και τσάντες, μέχρι γάντια, πασμίνες, ζώνες, φουλάρια, κασκόλ και faux bijoux (ιδιαίτερα αυτά). Μου είναι αδύνατο να αντισταθώ και κάθε σεζόν τα αγοράζω σωρηδόν. Οσα κι αν έχω αγοράσει, πάντα θα υποκύψω στον πειρασμό να αποκτήσω ακόμα ένα. Καθώς μάλιστα η μόδα αλλάζει γρήγορα, βρίσκομαι με αρκετά πράγματα που λίγο αργότερα είναι κάπως ξεπερασμένα, αλλά επειδή μου είναι αδύνατον να πετάω πράγματα τα συνωστίζω όλα στις ντουλάπες (ευτυχώς που πρόσφατα μεγάλωσα τόσο τις ντουλάπες όσο και τις βιβλιοθήκες μου). Βέβαια για το συγκεκριμένο "ελάττωμα" έχω βρει ένα τέλειο άλλοθι. Ενα ρούχο ή ένα αξεσουάρ της περασμένης σεζόν είναι passe. Ομως, ένα ρούχο ή αξεσουάρ δύο ή τριών χρόνων πριν, δεν είναι passe. Eίναι ...vintage. Oποιος θέλει το πιστεύει, εγώ πάντως έτσι λέω, έτσι λειτουργώ, τα φοράω άνετα και νοιώθω καλά (με μένα).
Και βέβαια όταν μιλάμε για εμμονές, εξέχουσα θέση στη ζωή μου έχει η εμμονή για τα βιβλία, ιδιαίτερα για τα βιβλία λογοτεχνίας. Μαζεύω (αγοράζω) ό,τι βρω, είναι και το δώρο που μου κάνουν συνήθως οι φίλοι και ευελπιστώ να καταφέρω κάποτε να τα διαβάσω όλα. Με ενδιαφέρει να γνωρίζω διάφορες κουλτούρες μέσα από αυτά, γι΄ αυτό διαβάζω από αμερικάνικη μέχρι γιαπωνέζικη λογοτεχνία, από αιγυπτιακή μέχρι σκανδιναβική. Ενα μεγάλο πρόβλημα είναι ότι έχω μανία με την τάξη. Και με τα βιβλία είναι ιδιαίτερα δύσκολο να έχεις τάξη. Πώς να τα ταξινομήσεις; Κατά είδος; Κατά συγγραφέα; Οποιον από τους δύο τρόπους κι αν διαλέξεις, υπάρχει πρόβλημα, καθώς δεν έχουν όλα τα βιβλία το ίδιο ύψος.
(Τα βιβλία προ ανακαίνισης...)
(Τα βιβλία μετά την ανακαίνιση...)
Συνήθως τα ταξινομώ κατά συγγραφέα, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων. Και βέβαια, αλλού η ελληνική, αλλού η μεταφρασμένη λογοτεχνία. Ουαί και αλίμονο αν κάποιος μου τα πειράξει! Αν μου χαλάσει την σειρά που τα έχω τοποθετήσει. Ακόμα κι αν η σειρά που είναι τοποθετημένα δεν έχει για έναν τρίτο μια λογική αλληλουχία, για μένα έχει και με το παραπάνω και ξέρω ακριβώς πού θα βρω τι. Εννοείται ότι δεν δανείζω πια και αφού έχω χάσει αρκετά βιβλία, δανεικά και αγύριστα. Αν κάποιος επιθυμήσει ένα βιβλίο μου και δω ότι το θέλει πραγματικά προτιμώ να το αγοράσω και να του το κάνω δώρο. Επίσης, προσπαθώ να μην τα χαλάω.
(και μετά...)
Δεν τα ανοίγω μέχρι τέρμα όταν τα διαβάζω, δεν έχω χειρότερο από το να είναι τσακισμένη η ράχη τους. Δεν απαρνιέμαι βέβαια τα πολυκαιρισμένα, κακοποιημένα βιβλία μου, αλλά όταν δω τσακισμένη ράχη πάντα κάτι παθαίνω. Τα αισθάνομαι σαν τραυματισμένα. Τα περισσότερα βιβλία μου ακόμα και διαβασμένα μοιάζουν αδιάβαστα.
(και ξανα - μανα μετά...)
(και πάλι μετά...)
Επί τη ευκαιρία, μπορεί να με χαλάσει απίστευτα στην ανάγνωση ενός βιβλίου μια άσχημη γραμματοσειρά. Οπως επίσης και τα ορθογραφικά λάθη (ακόμα έχω σημειωμένα τα λάθη που ανακάλυψα στο "Εκκρεμές του Φουκώ" - είναι και 903 σελίδες βιβλίο βέβαια, αλλά όσο και αν το δικαιολογώ δεν παύει να με χαλάει ένα βιβλίο με λάθη).
***
Μια ακόμα εμμονή μου είναι ο κινηματογράφος. Μόνο που ολοένα και περισσότερο τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ ταινίες στο σπίτι. Αυτό είναι βέβαια κάτι που έκανα και στο παρελθόν. Τότε που οργάνωνα "κινηματογραφικές βραδιές" και παρακολουθούσα στο βίντεο 2 και 3 ταινίες κάνοντας ολονυκτία. "Βραδιά περιπέτειας", "βραδιά επιστημονικής φαντασίας", "βραδιά φιλμ νουάρ", "βραδιά μιούζικαλ", "βραδιά θρίλερ". Αυτή η τελευταία ήταν το καλύτερό μου. Με τη φωνή σχετικά δυνατά (ζούσα τότε σε μονοκατοικία, οπότε μπορούσα να δυναμώνω την ένταση όσο ήθελα) και με όλα τα φώτα σβηστά για ατμόσφαιρα. Τα θρίλερ είναι οι αγαπημένες μου εμμονές. Αυτά του Ντάριο Αρτζέντο δε, ακόμα περισσότερο. Οποιος έχει την ίδια εμμονή, ας παρακολουθήσει την παρακάτω σκηνή της "Σουσπίρια". Οποιος φοβάται, ΑΣ ΜΗ ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙ ΚΑΝ!!!
***
Το κομπιούτερ μου και η σύνδεση με το Ιντερνετ είναι η πιο πρόσφατη εμμονή. Μπορώ να αρρωστήσω στην κυριολεξία αν το κομπιούτερ παρουσιάσει κάποιο πρόβλημα, μπορώ να χάσω όλη μου τη διάθεση αν έχω πρόβλημα με την σύνδεση.
Ευτυχώς τελευταία δεν συμβαίνει συχνά, αφού έχω ένα σχετικά καλό κομπιούτερ, ενώ είμαι από τους τυχερούς που δεν έχω συχνά (σπάνια θα έλεγα) πρόβλημα με την σύνδεσή μου. Αυτό βέβαια είναι ένα μελανό σημείο που έχει να κάνει με μια ακόμα εμμονή μου. Προσπαθώ να αποφεύγω σαν τον διάολο το λιβάνι όλες τις εταιρείες χορηγούς του Κοκκαλιακού. Γι΄ αυτό και ουδέποτε διανοήθηκα να αποκτήσω κινητό με σύνδεση Vodafone, αποφεύγω τις συσκευές Siemens, ή τις πιστωτικές τις Citibank κ.λπ. Την πάτησα όμως με την σύνδεση (hellas on line). Την είχα πριν την αγοράσει ο χόχος και εξακολουθώ να την έχω ακόμα και σήμερα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά όταν πηγαίνω στο γραφείο και έχουν πέσει τα πάντα (εκεί έχουμε otenet) και είναι όλοι ένα βήμα από την νευρική κρίση, φτάνω στο κατάπτυστο σημείο να τους κάνω και πλάκα: "Εμένα με στηρίζει ο Κόκκαλης" τους λέω... Ω, ναι, το ομολογώ, έχω αμαρτήσει και συνεχίζω να αμαρτάνω...
***
Και βέβαια υπάρχουν οι "μικρές" καθημερινές εμμονές. Οπως το ότι δεν μπορώ να φάω από κουτάλι με μυτερή μύτη. Την θέλω στρογγυλεμένη. Επίσης δεν μου αρέσει να φοράω μυτερά παπούτσια, από αυτά που σκοτώνεις κατσαρίδα στη γωνία. Τα θέλω κι αυτά περισσότερο στρογγυλεμένα. Αντίθετα δεν μου αρέσουν τα στρογγυλά τραπέζια. Προτιμώ τα τετράγωνα ή τα ορθογώνια. Δεν μπορώ με τίποτα να αντέξω το θόρυβο από τα κομπρεσέρ. Ξέρω, δεν υπάρχει άνθρωπος που να την βρίσκει με τα κομπρεσέρ, αλλά εγώ αγγίζω τα όρια της παράκρουσης. Και τέλος, απεχθάνομαι να οδηγώ πίσω από φορτηγά. Δεν αντέχω ο,τιδήποτε μου περιορίζει την ορατότητα. Αν δείτε λοιπόν κάποτε μια τρελή να προσπερνά φορτηγά στα Τέμπη, ή στο πέταλο του Μαλλιακού, μπορεί να είμαι εγώ...
***
Αφησα τελευταία, την εμμονή μου, την "ψύχωση" θα έλεγα, που έχω με τις γάτες. Τρελαίνομαι για αυτά τα μικρά, τρυφερά, ναζιάρικα, χνουδωτά πλάσματα.
Η Φάτσα μου
Η Κούκλα μου
Για μια γάτα μπορώ να λιώσω σαν παγωτό. Οχι μόνο για τις δικές μου, αλλά για οποιαδήποτε γάτα που θα συναντήσω. Με τρελαίνει το γουργουρητό τους, η "καμπουρίτσα" που κάνουν όταν θέλουν να τις χαϊδέψεις, οι κινήσεις της ουράς τους, ο αρμονικός γεμάτος χάρη τρόπος που περπατούν. Bρε λες σε μια άλλη ζωή να ήμουν η Bastet; (Στην τελική όλοι όταν φαντασιώνονται κάποια μετεμψύχωση, πάντα κάποιος διάσημος θεωρούν ότι υπήρξαν σε κάποια άλλη ζωή. Ποτέ κάποιος άσημος, καθημερινός άνθρωπος. Γιατί εγώ να αποτελέσω εξαίρεση; Εχω κι εγώ δικαίωμα να είμαι ψωνάρα!).
***
Δεν θα ήθελα να κάνω ιδιαίτερες προσκλήσεις, γιατί φοβάμαι ότι δεν έχει μείνει και κάποιος που να μην έχει παίξει το συγκεκριμένο παιχνίδι. Αν πάντως δεν το έχουν παίξει, παραδίδω τη σκυτάλη στον Παύλο, τον wrong-guy, την irene, τον Αλέξανδρο και τον kakaskimos
Το μήνυμα το δώσαμε. Το θέμα είναι: Μπoρείς να το αποκωδικοποιήσεις; Εγώ δεν θα πω ''πούλα'' ή ''φύγε''! Ξέρω ότι δεν πρόκειται να το κάνεις. Από πείσμα, από εγωισμό, από συμφέρον (γήπεδο), για χίλιους δυο λόγους. Το μόνο που θα πω είναι: Aυτή η ομάδα, αυτή η φανέλα, αυτοί οι φίλαθλοι, δεν αξίζουν τέτοιες πίκρες κι αυτό αποδείχτηκε περίτρανα για μια ακόμα φορά σήμερα. Το κατάλαβες ή ακόμα; Αν θες να διοικείς πρέπει να έχεις guts! Εχεις;
***
ΥΓ. Πώς το έγραψε η ΠΑΕ Ξάνθη σε εκείνη την ανακοίνωση εναντίον του φουκαρά που είπε σε τηλεοπτική εκπομπή ότι το ματς με το γαύρο είναι "δοσμένο", αναφέροντας ότι θα καταθέσει μήνυση εναντίον του; "...Βεβαίως αυτό θα συμβεί ακόμα και αν το σκορ γίνει 0-10 ή 1-15." Καλά, ούτε υποθετικά δεν υπολογίζετε εκεί στην Ξάνθη την πιθανότητα άσου;
ΥΓ1. EDIT: Μόλις έγινε το 0-4. Ξάνθη γερά, το 0-10 είναι κοντά! ΥΓ2. EDIT: Εντάξει, σκόραρε ο καπνιστής Marlboro. Ξάνθη γερά, το 1-15 είναι κοντά! ΥΓ3. Δεν κάνω άλλο edit, κουράστηκα...
Σκούπα. Μάλιστα, σκούπα λέει θα πάρει πάλι ο Τζίγγερ για να σκουπίσει όσους δεν κάνουνε για την ομάδα. Πλάκα κάνουμε ρε; Αμα πάρεις σκούπα τον πρώτο που πρέπει να σκουπίσεις είναι τον εαυτό σου! Και όχι με απλή σκούπα. Με ηλεκτρική πρέπει να σκουπίσεις. Αυτοαναρρόφηση θα πρέπει να κάνεις, να εξαφανιστείς και να ησυχάσουμε μια και καλή. Που βγήκες κιόλας και κάλεσες Πεσέιρο(υ) και αρχηγούς και τους τα έψαλλες. Με εκθέσατε λέει. Εσύ που μας εκθέτεις τόσα χρόνια τώρα τι να πούμε; Που βγάζουμε το χτικιό κάθε φορά που βλέπουμε αυτό το πράγμα που ονομάζεις ομάδα. Και να πεις ότι δεν τα ξέραμε από την αρχή; Δεν ξέραμε τι εστί Πεσέιρο(υ); Αφού φαινόταν το πράγμα! Τώρα πώς γίνεται αυτό που βλέπουμε εμείς να μη μπορείς να το δεις εσύ, αυτό είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο. Και πάλι καλά δηλαδή που έφτασε μέχρι εδώ ο φουκαράς. (Εκεί καταντήσαμε, να αρχίσω να λυπάμαι τον Πορτογάλο). Οσο καιρό ο κακομοίρης έπαιζε αμυντικά κουτσά στραβά τα κρατούσε τα μετόπισθεν. Αντεχε το Κούγκι. Μόλις άκουσε εμάς και τους αλήτες ρουφιάνους και ανοίχτηκε λίγο πήρε φωτιά η Καλαμαριά. Δεν ήξερε από πού να πρωτομαζέψει τον κώλο του. Ζημιά του κάναμε του φουκαρά. Λες να μην ήξερε αυτός καλύτερα τι μπουμπούκια έχει στην ομάδα;
Ασε τώρα το άλλο. Που θα πάρει μεν σκούπα ο ραλίστας, αλλά θα σκουπίσει τους τελειωμένους. Κάτι Σέριτς, κάτι Ρομέρους, κάτι Φύσσες, κάτι Γκονζάλες (η ευθύνη δική σου κι εδώ ραλίστα μου) και τους δανεικούς. Αμ, τα λέγαμε εμείς ότι με δανεικούς δεν γίνεται δουλειά αστερία μου, αλλά εσύ είχες το χαβά σου. Ρε, εδώ δεν μπορούνε να παίξουνε αυτοί που έχουνε συμβόλαιο, θα παίξουνε οι δανεικοί που έχουνε το μυαλό τους αλλού; Κι από την άλλη θα κρατήσει όλα τα μπουμπούκια. Θα χτίσει άμυνα με τον άρχοντα της γκάφας τον Μόρις, με τον Βάσκο μίστερ Bean τον Σαριέγκι και με τον Γκούμα που τι να σου κάνει κι αυτός στα τριανταφεύγα, συν άλλον έναν. Κατάλαβες τώρα, κανα λαβράκι από τη Μαδαγασκάρη θα μας φέρει.
Κατά τ΄ άλλα, δεξιά θα μείνει ο Βυντρίνιο αν δεν πουληθεί (πως λέμε ή θα βρέξει ή θα κάνει καλό καιρό ένα πράγμα), και θα έρθει και η Φεγγάρω. Παίζεται λέει του Νίλσον, παίζεται του Γκαλίνοβιτς. Κι άμα λάχει λέει μπορεί να φύγει κι ο Παπαδόπουλος, που μπορεί και να μείνει. Τρέχα γύρευε δηλαδή. Εφτά λέει φεύγουνε σίγουρα, άλλοι εφτά μπορεί να μείνουνε αλλά μπορεί και να φύγουνε. Και ξανά προς τη δόξα τραβά. Αλλά θα μου πεις συνηθισμένος είσαι να ξηλώνεις ομάδες. Τη μία της Ριζούπολης, την άλλη του νταμπλ, όλοι φταίνε εκτός από σένα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μια ζωή ξηλώνεις λάθος ανθρώπους. Αυτούς που πρέπει να φύγουν πρώτοι, τους κρατάς. Πάλι σα να λέμε κάτω από το χαλί θα τις κρύψεις τις σκόνες...
Πώς το έλεγε ο Κούρκουλος σ΄ εκείνη την ταινία; ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΚΑΡΒΟΥΝΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!
Κοίτα να μαθαίνεις Εκι. Αυτό είναι γκολ. Οχι εκείνο το μαϊμουδένιο που έβαλες στην προπόνηση!
Φταίει ο Εκι που κάνει τους τσαμπουκάδες Φταίει η άμυνα που είναι σουρωτήρι Φταίει η επίθεση που δεν μπορεί να πετύχει ελέφαντα στα δυο μέτρα Φταίει ο Νίνης που πάχυνε Φταίει ο Καραγκούνης που δεν παίζει όπως στην Εθνική Φταίει η μύτη του Παπαδόπουλου Φταίει ο Βύντρα που βρέξει - χιονίσει θα την κάνει τη μαλακία Φταίει ο Τζιόλης που είναι ωραίο αγόρι Φταίει ο Βέλιτς που είναι καράφλας Φταίει ο κόσμος που απέχει Φταίει ο άλλος ο κόσμος που μουρμουράει Φταίει η αντίπαλη περιοχή που έχει νάρκες Φταίει ο Πεσέιρο που δεν έμεινε στην Σαουδική Αραβία Φταίει η τεσσάρα που μας έγινε συνήθεια Φταίει το παράρτημα που ξέχασε το ρόλο του Φταίει ο κακός μας ο καιρός Φταίει το στραβό το ριζικό μας Ενας μόνο δεν φταίει. Ο ραλίστας. ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΕΖΕΙΣ ΡΕ ΝΤΑΛΑΡΑ; Αντε πάρτε πόδι από κει πέρα, κι εσείς στη διοίκηση κι όλοι οι άμπαλοι που έχουν μαζευτεί στην Παιανία μπας και δούμε μια άσπρη μέρα. Και μη νομίζετε ότι τα γράφω αυτά για την 4άρα. Αμα έχεις φάει την 4άρα από τον γαύρο τι να σου πει η 4άρα από τους Κρητικούς; Αλλά δεν μπορώ να βλέπω αυτό το πράγμα και να θεωρείται ομάδα. Και μάλιστα η ομάδα ΜΟΥ! Ελεος ρε γαμώτο! Εχω μάθει αλλιώς!
***
ΥΓ. Α ρε ΑΕΚ, κρίμα, κρίμα, κρίμα. Πολύ θα γούσταρα να το έπαιρνες το πρωτάθλημα. Αλλά σιγά μην χάσει ο γαύρος στην Ξάνθη. Ηδη του τα έχει ανοίξει τα ...χέρια (καλά, τι νόμιζες ότι θα γράψω;) να τον αγκαλιάσει! ΥΓ1. Καλά το πήγε ο κόραξ στο τηγάνι. Κόκκινη στο μέλος που δεν δόθηκε. Δεύτερη κίτρινη στον Ιγκλέσιας που δεν δινόταν, αλλά δόθηκε. Οφσάιντ στον Μπακαγιόκο που δεν ήταν (καλά, αυτός έτσι κι αλλιώς δεν έβαζε γκολ ούτε με αίτηση με χαρτόσημο...). Κατάπιε το στραγάλι στο πέναλτι του Ζεβλάκοφ. Κατά τ΄ άλλα νίκησε ο γαύρος στο 90 και αύριο θα διαβάσουμε ότι νίκησε η ...ολυμπιακή ψυχή. ΥΓ2. Να χαρώ εγώ άμυνα! Οσα γκολ δεν έφαγε σε 24 αγωνιστικές τα έφαγε μαζεμένα στις τελευταίες 4 (σα να μας κυνηγάει το τέσσερα φέτος ή είναι η ιδέα μου;) ΥΓ3. Να χαρώ εγώ παράρτημα! Με μας σκίζεται με τον ακατονόμαστο κάνει τον ψόφιο κοριό. ΥΓ4. Πόσα θα φάμε από τον Αρη; Πόσα; ΥΓ5. Γεια σου ρε Τζίγγερ, παιχταρά, φισφιρή και νταλγκαδιάρη.
***
EDIT: ΕΛΕΟΣ με τον Μήτρογλου στα πρωτοσέλιδα! Δεν είναι φάτσα αυτή για γκρο πλαν. Σα να του έχουνε σπάσει δίσκο στη μούρη είναι!
O75χρονος Κόρμακ ΜακΚάρθυ θεωρείται ο πιο σπουδαίος εν ζωή Αμερικανός λογοτέχνης, ωστόσο στην Ελλάδα έγινε περισσότερο γνωστός μετά την επιτυχία της ταινίας ‘’Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους’’, των αδερφών Κοέν που βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του συγγραφέα (‘’Καμία χώρα για τους γέρους ανθρώπους’’ είναι ο ακριβής τίτλος).
Τo βιβλίο δεν το είχα διαβάσει, ούτε έχω δει την ταινία (ακόμα…), αλλά στην βιβλιοθήκη μου ‘’αναπαύονταν’’ εδώ και πολύ καιρό δύο δικά του βιβλία, το ‘’Ολα τα όμορφα άλογα’’ (Εθνικό Βραβείο Βιβλίου και Βραβείο Κριτικών) και το ‘’Πέρασμα’’ που αποτελούν τα δύο πρώτα μέρη της ‘’Τριλογίας των Συνόρων’’ – το τρίτο βιβλίο, με τίτλο ‘’Πεδινές Πολιτείες’’ δεν έχει κυκλοφορήσει στην Ελλάδα.
Ολο έλεγα να τα ξεκινήσω κι όλο βρισκόταν κάτι που έμοιαζε πιο ενδιαφέρον. Συνηθισμένο λάθος στις προτεραιότητες ενός βιβλιόφιλου αν δεν έχει δείγμα γραφής κάποιου συγγραφέα, να τον τοποθετήσει πίσω από κάποιους άλλους, ίσως και λιγότερο σημαντικούς. Μέχρι που στα γενέθλιά μου, το Φλεβάρη ένας φίλος μου έκανε δώρο το βιβλίο του, ‘’Ο δρόμος’’. Το είδα σαν ‘’σημάδι’’. Είχε έρθει η ώρα να μυηθώ στον κόσμο του Αμερικανού συγγραφέα. Το θέμα του βιβλίου έμοιαζε αρκετά ελκυστικό και το γεγονός ότι ένα χρόνο μετά την έκδοσή του (2006) ο ΜακΚάρθυ κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ (2007) συνηγορούσε ακόμα περισσότερο προς την ανάγνωσή του.
Ε, λοιπόν, τι να πω εγώ τώρα γι΄ αυτό το βιβλίο! Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι το βρήκα συγκλονιστικό! Μου άλλαξε τον τρόπο σκέψης! Εχει περάσει από τότε που το διάβασα τόσος καιρός και όμως δεν μπορώ να ξεκινήσω κάποιο καινούργιο, γιατί δεν μπορεί αυτό να βγει από το μυαλό μου. Σταμάτησα πια να θεωρώ δεδομένα αυτά που έχω στη ζωή μου, δίνω λιγότερη σημασία στα υλικά πράγματα και περισσότερα στο τι συμβαίνει γύρω μου, στην πολιτική, στο περιβάλλον, σε ό,τι μπορεί να σχετίζεται με καταστάσεις που να έχουν ως συνέπεια το σκηνικό που περιγράφεται στο βιβλίο.
Η υπόθεσή του; Η πορεία ενός άνδρα και του μικρού του γιου, που μέχρι το τέλος του βιβλίου δεν μαθαίνουμε τα ονόματά τους και απλώς υποπτευόμαστε την ηλικία τους (μεσήλικας ο πατέρας, γύρω στα 10 το παιδί) που διασχίζουν μια χώρα ερειπωμένη μετά από πυρηνική καταστροφή προσπαθώντας να φτάσουν στην θάλασσα, ελπίζοντας πως εκεί το κλίμα θα είναι περισσότερο ζεστό. Ενα καρότσι με διαλυμένη ρόδα περιλαμβάνει όλα τους τα υπάρχοντα. Είναι η μόνη ‘’περιουσία’’ τους. Στο ‘’δρόμο’’ τους όλο το τοπίο είναι εφιαλτικό. Παντού ένα απέραντο γκρίζο. Μια τέφρα να σκεπάζει τα πάντα. Στάχτη ανακατεμένη με χιόνι, στάχτη ανακατεμένη με βροχή. Δέντρα ‘’παραιτημένα’’ από τη ζωή, νεκρά, πεσμένα στις άκρες του δρόμου, γκρίζα και καμένα κι αυτά. Σπίτια διαλυμένα, κάποια γερμένα καθώς η φωτιά έλιωσε τα σίδερά τους και τους δημιούργησε κλίση. Κάποια άλλα χωρίς παράθυρα και πόρτες με ταβάνι τους τον ουρανό, με βιβλιοθήκες άδειες, με τα βιβλία να πλέουν μουχλιασμένα μέσα στο νερό, μαρτυρίες ζωής ανθρώπων που αναγκάστηκαν να παρατήσουν τα πάντα και να φύγουν ξαφνικά. Ολα ανεξαιρέτως πλιατσικολογημένα, από όσους πέρασαν πριν από τον άνδρα και το αγόρι από εκεί. Και πτώματα. Αμέτρητα πτώματα. Πτώματα απανθρακωμένα, πτώματα γδαρμένα, πτώματα ακέφαλα, πτώματα κανιβαλισμένα. Ενα λογοτεχνικό θρίλερ. Κάπου κάπου βρίσκουν καμιά παλιά κονσέρβα, κάποιο χαλασμένο μήλο, ένα φούτερ, μια κουβέρτα, για να ανανεώσουν τα ‘’κουρέλια’’ τους. Προσωπείο τους μια μάσκα, σκέπη τους ένας μουσαμάς να τους φυλάει από τη βροχή. Κουβέρτες να τους προστατεύουν από το κρύο. Σακούλες και σπάγκοι να χρησιμεύουν για παπούτσια, καθώς τα παπούτσια είναι το πιο δυσεύρετο πράγμα σε μια κατεστραμμένη χώρα με όσους επιζήσαντες έχουν απομείνει να είναι οδοιπόροι. Και φόβος. Διαρκής, ατελείωτος φόβος να μην συναντήσουν τους ‘’κακούς’’. Αυτούς που βιάζουν, σκοτώνουν, τρώνε ανθρώπους. Μόνη τους προστασία ένα πιστόλι με μία μόνο σφαίρα. Ο πατέρας προσπαθεί να προστατέψει το γιο του. Του μαθαίνει να χειρίζεται τα όπλο, τον βάζει να του υποσχεθεί πως αν μείνει μόνος του και συναντήσει τον κίνδυνο, θα το χρησιμοποιήσει για να δώσει τέλος στη ζωή του. Του λέει συνέχεια πως οι δυο τους είναι με τους ‘’καλούς’’. Καιοικαλοίδενσκοτώνουνανθρώπους. Ούτετουςτρώνε. Κι ο γιος αυτό το έχει αντιληφθεί με την παιδικότητά του σαν ένα γεγονός ‘’στεγανό’’. Στο οποίο δεν χωράει καμία παρέκκλιση, ακόμα κι αν αυτή η παρέκκλιση για τον πατέρα, τον ενήλικο συνιστά αναγκαία συνθήκη μέσα στην κατάσταση που βιώνουν, χωρίς να αλλοιώνει όσα έχει υποσχεθεί. Γι΄ αυτό και όταν κάποτε βγαίνουν στο κυνήγι ενός άλλου ταλαίπωρου οδοιπόρου που σε μια κίνηση απελπισίας και πείνας τους έκλεψε το καρότσι και ο πατέρας τον υποχρεώνει υπό την απειλή του όπλου όχι μόνο να τους παραδώσει τα δικά τους υπάρχοντα, αλλά και τα ρούχα που φοράει, αφήνοντας τον ξεγυμνωμένο στην άκρη του δρόμου, ο μικρός αντιλαμβάνεται αυτή την κίνηση σαν ‘’θάνατο’’. ‘’Είναι σαν να τον σκοτώσαμε’’ λέει ‘’κι εσύ είπες πως είμαστε με τους καλούς’’. Και παραμένει για μέρες αμίλητος. Το ίδιο θα κάνει κάθε φορά που δεν συμφωνεί με τις πράξεις του πατέρα του.
Οι μέρες λίμναζαν και φεύγανε δίχως μέτρημα κι ημερομηνίες. Στην Εθνική στο βάθος του δρόμου ατέλειωτες ουρές από καμένα σκουριασμένα αμάξια. Οι γυμνές ζάντες καθισμένες σε μια πετρωμένη γλίτσα από λειωμένο λάστιχο, μες σε μαύρα δαχτυλίδια από σύρματα. Τα απανθρακωμένα πτώματα ρικνωμένα σε μέγεθος παιδιού και καθισμένα στις γυμνωμένες σούστες των καθισμάτων. Δέκα χιλιάδες όνειρα ενταφιασμένα μες στις ψημένες τους καρδιές. Προχώρησαν. Ποδοπατώντας τον πεθαμένο κόσμο αέναα σαν ποντικοί σε τροχό. Οι νύχτες ασάλευτες σαν θάνατος και πιο μαύρες κι από το θάνατο ακόμα. Τι παγωνιά. Μετά βίας μιλούσανε πια. Εβηχε συνέχεια και το αγόρι τον έβλεπε που ‘φτυνε αίμα. Σερνάμενοι. Βρομεροί, διαλυμένοι, δίχως ελπίδα. Σταμάταγε κι έγερνε πάνω στο καρότσι και το παιδί συνέχιζε κι έπειτα σταματούσε και γύριζε το βλέμμα κι αυτός σήκωσε τα δακρυσμένα μάτια του και το ‘βλεπε να στέκει στο βάθος του δρόμου και να τον κοιτά από κάποιο μέλλον αδιανόητο, λάμποντας μέσα στα χαλάσματα σαν ιερό σκήνωμα.
Γυναίκα δεν υπάρχει στο βιβλίο παρά μόνο σχηματικά (σε συνέντευξή του ο ΜακΚάρθυ έχει δηλώσει πως στα βιβλία του δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες, γιατί ποτέ δεν κατάφερε να κατανοήσει την γυναικεία φύση). Εκτός βέβαια από την μητέρα του παιδιού, που έχει ένα σύντομο πέρασμα. Η μητέρα γεννά το παιδί μετά την καταστροφή και στη συνέχεια αυτοκτονεί μη μπορώντας να αντέξει σ΄ αυτή τη ζωή με το μόνιμο φόβο και την μηδενική ελπίδα.
Αργά ή γρήγορα θα μας πιάσουν και θα μας σκοτώσουν. Θα με βιάσουν. Κι αυτόν θα τον βιάσουν. Θα μας βιάσουν και θα μας σκοτώσουν και θα μας φάνε κι εσύ δεν θες να το παραδεχτείς. Προτιμάς να περιμένεις μέχρι να συμβεί. Αλλά εγώ δεν μπορώ. Δεν μπορώ... Καθόταν και κάπνιζε μια λεπτή κληματσίδα λες και ήταν πανάκριβο πούρο. Κρατώντας το με μια κάποια χάρη, το άλλο της χέρι να ακουμπά στα μαζεμένα γόνατα. Τον κοίταζε μέσα από τη μικρή φλογίτσα. - Παλιά μιλούσαμε για θάνατο είπε. Τώρα πια όχι. Γιατί νομίζεις; - Δεν ξέρω. - Επειδή είναι γύρω μας. Δεν έμεινε τίποτα άλλο να πούμε.
Πέθανε κι η παγωνιά του τρόπου της ήταν το στερνό της δώρο. (Στην ίδια συνέντευξη ο ΜακΚάρθυ εξηγεί πως θεωρεί δώρο τον τρόπο της μητέρας, επειδή δεν άφησε πίσω συναισθηματικές ‘’ουρές’’, αλλά καθάρισε το τοπίο.
Πάντοτε τόσο μετρημένη, να την ξαφνιάζει ελάχιστα και η πιο εξωφρενικά βαρύνουσα αλλαγή. Ενα πλάσμα άψογα εξελιγμένο στο να εκπληρώνει τους σκοπούς που μόνο του όριζε. Είχαν καθίσει στο παράθυρο τρώγοντας με τις ρόμπες τους στο φως των κεριών το μεσονύχτιο δείπνο και παρατηρώντας τις μακρινές πόλεις να καίγονται. Λίγα βράδια πιο μετά γέννησε στο κρεβάτι τους στο φως μιας λάμπας μπαταρίας. Γάντια για λάντζα. Η απίθανη εμφάνιση της μικρής κορυφής του κρανίου. Πασαλειμμένο με αίμα και με ισχνά μαύρα μαλλιά. Το ταγκό μηκώνιο. Οι κραυγές της ακατάληπτες σ΄ αυτόν. Εξω από το παράθυρο το κρύο να συσπειρώνεται. Οι πυρκαγιές στον ορίζοντα. Αυτός σήκωσε ψηλά το λιπόσαρκο κόκκινο κορμί, το τόσο άγουρο κι ολόγυμνο κι έκοψε το λώρο με το ψαλίδι της κουζίνας και τύλιξε το γιο του σε μια πετσέτα.
Οι διάλογοι του πατέρα με το παιδί, κοφτοί, σχεδόν μονολεκτικοί.
Φίλους είχες καθόλου; Ναι είχα. Πολλούς; Πολλούς. Τους θυμάσαι; Ναι. Τους θυμάμαι. Τι απόγιναν; Πέθαναν. Ολοι; Ναι. Ολοι. Σου λείπουν; Ναι. Μου λείπουν. Πού πηγαίνουμε; Προς το Νότο. Οκέι.
Σε κάθε σημείο του βιβλίου αισθάνεσαι ότι κάτι κακό μπορεί να συμβεί. Το παιδί και ο πατέρας χωρίζονται όταν εκείνος μπαίνει μέσα σε ερειπωμένα σπίτια μήπως βρει κάτι χρήσιμο και ζητά από τον μικρό να περιμένει έξω. Ο κίνδυνος παραμονεύει παντού. Διαβάζεις με τις αισθήσεις σου σε εγρήγορση και ένα σφίξιμο στο στομάχι. Το τέλος, δεν μπορώ να σας πω αν δηλώνει ελπίδα ή απαισιοδοξία. Ο καθένας το εκτιμά διαφορετικά, άλλωστε. Εκείνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι: Διαβάστε το!!!
Μια εξαιρετική κριτική για το βιβλίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ στο blog του librofilo, ενός βιβλιόφιλου με εξαιρετικές γνώσεις πάνω στο βιβλίο. Ο librofilo αναφέρει στο blogτου πως επειδή ο ΜακΚάρθυ ήταν 73 χρονών όταν εκδόθηκε το βιβλίο με ένα εφτάχρονο γιο, μπορούμε να δούμε τον ''Δρόμο'' και ως μια κατάθεση αγάπης, ένα γράμμα αποχαιρετισμού στο μικρό αγόρι και θεωρώ πως έχει απόλυτο δίκιο.
Γράφει ακόμα πως ένα άλλο εκπληκτικό βιβλίο του ΜακΚάρθυ είναι ο ‘’Ματοβαμμένος Μεσημβρινός’’. Προτρέπει να το ψάξουμε και να το διαβάσουμε παρόλο που η έκδοση είναι απαράδεκτη. Εψαξα, το βρήκα, το αγόρασα και πιθανότατα θα είναι το επόμενο που θα διαβάσω (έχει δίκιο, η έκδοσή του είναι από τις χειρότερες στο χώρο του βιβλίου, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό να με πτοήσει τώρα πια...).
Στο youtube υπάρχει η ΠΡΩΤΗ μεγάλη συνέντευξη που έδωσε ο συγγραφέας στην Οπρα Γουϊνφρεϊ για το συγκεκριμένο βιβλίο και εξηγεί πολλά πράγματα γι΄ αυτό. Είναι χωρισμένη σε 7 μέρη, και το πρώτο θα βρείτε εδώ.Δυστυχώς λείπει το 3ο μέρος, αλλά παρόλα αυτά η συνέντευξη δεν χάνει τίποτα από την σπουδαιότητά της. Η συνέντευξη δόθηκε στην βιβλιοθήκη του Ινστιτούτου της Σάντα Φε και ο ΜακΚάρθυ εξηγεί πως δεν του αρέσει να δίνει συνεντεύξεις, πως δεν γνωρίζει πολλούς συγγραφείς και προτιμά να κάνει παρέα με τους επιστήμονες. Μιλά επίσης για την εμπειρία του, να αποκτήσει παιδί σε πολύ μεγάλη ηλικία και πώς το παιδί του στάθηκε η έμπνευση για να γράψει το ‘’Δρόμο’’.
Τα όνειρα για «είσοδο» στα πλέι οφ της Σούπερ Λίγκας τελείωσαν για την Ξάνθη, μετά την ήττα από τον Αρη, στα Πηγάδια. Οι ακρίτες δεν μπορούν να σταθούν σε αυτό το παιχνίδι και πλέον άπαντες έχουν στραφεί στο να προετοιμάσουν το «έδαφος» για την επόμενη σεζόν και η ομάδα να παρουσιαστεί ακόμη καλύτερη από ό,τι ήταν στον φετινό δεύτερο γύρο.
Για αυτόν το λόγο, ο Νίκος Κεχαγιάς στα τρία εναπομείναντα παιχνίδια αναμένεται να δώσει ευκαιρίες σε παίκτες που δεν είχαν πολλές συμμετοχές, προκειμένου να δει τι μπορούν να προσφέρουν στην ομάδα και αν μπορεί να τους υπολογίζει στα πλάνα του για την επόμενη χρονιά. Αυτές οι αλλαγές, όμως, δεν πρόκειται να είναι μεγάλης έκτασης, καθώς ο προπονητής της Ξάνθης δεν επιθυμεί η ομάδα να χάσει την «ταυτότητά» της και την έξωθεν καλή μαρτυρία της, στα τελευταία παιχνίδια. Οπως, άλλωστε, έχει τονίσει και ο ίδιος, θέλει η ομάδα να τελειώσει τη σεζόν με αξιοπρέπεια και όσο το δυνατόν ψηλότερα.
***
Γεια σου ρε Πανόπουλε, λάτρη της αξιοπιστίας του πρωταθλήματος. Βγάλε και καμιά ανακοίνωση από αυτές που συνηθίζεις όταν αισθάνεσαι ότι βάλλεται η "νόμιμη τάξη". Και πούσαι; ΑΝ, λέω ΑΝ, βάλει ο Κεχαγιάς τονΛαμπριάκο, κάντου δώρο μια κούτα Μarlboro κόκκινα να φουμάρει πριν από το παιχνίδι με το γαύρο για να σιγουρευτείς ότι δεν θα μπορεί να πάρει τα ποδάρια του στο ματσάκι. Και όπως είπες κι εσύ, "του χρόνου θα το κόψει". Εσύ θα κόψεις ποτέ τα κολλητιλίκια με το γαύρο; H ίδια ιστορία στην Ξάνθη, κάθε χρόνο! Φτου σας ξεφτίλες!
ΥΓ. Για όσους δεν θυμούνται το πρόγραμμα, 29η αγωνιστική ο γαύρος ανεβαίνει να παίξει στα Πηγάδια... ΥΓ1. Κατά τ΄ άλλα ΕΝΑ είναι το "παράρτημα", εκεί κάτω στο Ηράκλειο. ΥΓ2. Τσάμπα πάει η νίκη σου ρε ΑΕΚ! (Εμείς έτσι κι αλλιώς τον Αρη δεν τον περνάμε...).
EDIT: Τι θα πει ποιο είναι το γνωστό μοντέλο που ανάγκασε τον Ραούλ Μπράβο να κάνει κοπάνα το Σάββατο; Τα ίδια θα λέμε; Τα έχουμε πει εδώ!
ΥΓ. "Zωγραφίζει" πάλι όπως βλέπω, ο γαύρος στη Φυλή... ΥΓ1. Τι έγινε ρε! Εβαλε μέσα Ντάρκουλα, Μπελούτσι και Τζόλε; Καλά που είναι τραυματίας ακόμα ο Λούα Λούα, αν και αυτός ο Μαγκούρας ήτανε ικανός να τον βάλει μέσα με τις πατερίτσες! ΥΓ2. Οπα ρε, τα καταφέρανε τελικά τα τιμημένα γηρατειά! ΥΓ3. Αυτόν τον τερματοφύλακα του Θρασύβουλα δεν έπρεπε να τον λένε Κωστάκη, αλλά Χωνάκι...
