Πολύ καιρό έχω να γράψω στο blog κι ο λόγος δεν είναι άλλος από την
έλλειψη διάθεσης που οφείλεται στη συνεχιζόμενη στασιμότητα. Την στασιμότητα σε
προσωπικό /εργασιακό επίπεδο εννοώ γιατί ειδησεογραφικά μόνο αυτό δεν ισχύει σε όλα τα
επίπεδα.
Και τι δεν έγινε όλο αυτό τον καιρό που να χρήζει
σχολιασμού! Το «Οχι» της Κύπρου, η χειρονομία Κατίδη, ο χαμός με τον Πάμπλο
Γκαρσία στον ΠΑΟΚ και η απομάκρυνση του Παναθηναϊκού από τα πλέι οφ που κάποιοι
τα έχουν δει σαν τη... κολυμβήθρα του Σιλωάμ μέσα στην οποία θα εξαγνιστούν όλα
τα κρίματα της ομάδας. Θυμίζει λίγο... Ελλάδα αυτό το τελευταίο από την άποψη
ότι ο Παναθηναϊκός έχει θέσει το δίλημμα «ευρωπαϊκή έξοδος ή χρεοκοπία» όπως οι
Ελληνες πολιτικοί έθεσαν το δίλημμα «παραμονή στο ευρώ – με ό,τι θυσίες αυτό
συνεπάγεται - ή πτώχευση». Και το
αποτέλεσμα είναι το ίδιο και στις δύο περιπτώσεις: ο αργός θάνατος.
Α ναι, υπάρχει και το θέμα του Τόμας Πρωτόπαπα, αλλά το
θεωρώ τουλάχιστον τυμβωρυχία να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο, όχι επειδή έτσι κι
αλλιώς δεν το συνηθίζω, αλλά επειδή σέβομαι απόλυτα την προσωπική κατάσταση του
παιδιού και την αγωνία της οικογένειάς του και η οργή μου για όσους έχουν «ξεσκίσει»
το θέμα στο βωμό της τηλεθέασης ή του κλικαρίσματος (και στη συνέχεια κατηγορούν τους υπόλοιπους που το κάνουν...) είναι απίστευτα μεγάλη.
Για τα υπόλοιπα, ωστόσο, θα εκφέρω κι εγώ μια γνώμη (έχω
άλλωστε και στο παρελθόν αναφερθεί στη θρυλική πια ατάκα του Κλιντ Ιστγουντ στον «Επιθεωρητή
Κάλαχαν» σχετικά με τις γνώμες) και όπως είπα και στο «Νησάκι» στο facebook, τόσοι και τόσοι άσχετοι έχουν πει την παρόλα τους,
γιατί δηλαδή εμείς δεν δικαιούμαστε να το κάνουμε;
Και μιας και αναφέρθηκα στο φατσοβιβλίο, ίσως είναι κι αυτός
ένας λόγος που το blog
ατονεί κατά καιρούς. Είναι η αμεσότητα που προσφέρει το facebook, που σχολιάζεις με μια
ατάκα, μια παράγραφο ή μια φωτογραφία την επικαιρότητα αμέσως μόλις συμβεί το γεγονός και οι φίλοι σου
απαντούν το ίδιο γρήγορα, εκφέροντας τη δική τους γνώμη, όπως και οι φίλοι των
φίλων, έτσι που τελικά το θέμα να εξαντλείται και να μην μένει κάτι να ειπωθεί ή να γραφτεί.
Είναι και αυτή η αντίληψη που επικρατεί και που μας την
έστειλαν υπό μορφή «οδηγίας» όσο δούλευα στο site ότι τα κείμενα στο Ιντερνετ πρέπει
να είναι συγκεκριμένου μεγέθους και όχι σεντόνια γιατί μετά από πέντε έξι
παραγράφους ο άλλος βαριέται να παρακολουθήσει τις σκέψεις σου, που τελικά
σπρώχνουν τον κόσμο σε σύντομα και όσο το δυνατόν περιεκτικά κείμενα. Ζούμε
άλλωστε στην εποχή των «εκπτώσεων» και όπου ακούς «εκπτώσεις» οι αναγνώσεις είναι
παραπάνω από μία...
Εκπτώσεις όμως εδώ δεν θα δείτε (κι αν κάποιες φορές θεωρήσετε ότι τις είδατε αυτό δεν θα γίνεται συνειδητά, αλλά λόγω έλλειψης ψυχικής διάθεσης), ούτε μπορώ να σχολιάσω «επιγραμματικά». Ετσι λοιπόν αν και το Μέσο είναι το Ιντερνετ, το παρόν κείμενο θα έχει μορφή εφημεριδίστικου σεντονιού...
***
Για την Κύπρο έχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά και ανάμεσά
τους πολλές είναι οι ανακρίβειες. Εγώ ειδικός στα οικονομικά δεν είμαι (αν και τους είδα και τους οικονομολόγους...), οπότε θα ασχοληθώ μόνο με όσα μου έκαναν εντύπωση και θα σταθώ
* στο περήφανο «όχι» των Κυπρίων στις επιταγές της τρόικας. Κάποιοι βέβαια θεωρούν ότι προκλήθηκε
από το φόβο της αντίδρασης των Ρώσων μεγαλοκαταθετών και αυτό ενδεχομένως δεν είναι αβάσιμο, αλλά δεν μετριάζει
το γεγονός ότι εκεί το ανάστημα υψώθηκε.
* στη σύγκριση Ελλήνων και Κυπρίων πολιτικών για το πώς
διαπραγματεύονται την κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι δύο χώρες (η ελληνική στάση μου θυμίζει τον τελευταίο διευθυντή μου, που όλο ισχυριζόταν ότι έδινε... μάχες στα μίτινγκ - περίεργο, δεν κέρδισε ούτε μία! - και γυρνούσε ανακοινώνοντας απολύσεις και περικοπές...), όπως και
στη σύγκριση των ηγετών των δύο Εκκλησιών (επί της ουσίας δεν υπάρχει σύγκριση
εδώ ο δικός μας ο Ιερώνυμος έχει δώσει τον... όρκο της σιωπής...)
* στην απέραντη υποκρισία όσων πολιτικών χαιρέτησαν το «όχι»
των Κυπρίων, ενώ για την Ελλάδα οι ίδιοι έλεγαν «ναι» σε όλα, αλλά και όσων Ελλαδιτών δεν
χωνεύουν τους Κύπριους και ξαφνικά άρχισαν να τους αποθεώνουν
* στον προσωπικό μου φόβο ότι αυτό το «όχι» δεν θα είναι απλώς
χωρίς αντίκρισμα, αλλά τελικά θα χρησιμοποιηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να
πεισθούν οι λαοί όλων των υπό κατάρρευση χωρών ότι τελικά δεν υπάρχει άλλος
δρόμος εκτός από τις λύσεις που προτείνει η τρόικα...
***
Για το θέμα Κατίδη τα έγραψα αναλυτικά και στο facebook. Αρχικά θύμωσα με
την ενέργειά του, στη συνέχεια η όλη εξέλιξη, οι δηλώσεις και η στάση του, με έπεισαν πως πρόκειται απλά για
έναν ανιστόρητο ανόητο νεαρό που νόμιζε ότι κάτι θα παραστήσει με τη
συγκεκριμένη χειρονομία. Θεωρώ ότι η τιμωρία του πρέπει να είναι
παραδειγματική. Με την προϋπόθεση, όμως, ότι η συγκεκριμένη λέξη θα έχει την
πραγματική της σημασία. Θα χρησιμεύσει δηλαδή ως παράδειγμα για το τι μπορεί να
συμβεί σε τυχόν μιμητές του (αλλά και στον ίδιο).
Είναι όμως άλλο η παραδειγματική τιμωρία και άλλο η
εξοντωτική τιμωρία. Γιατί αν ο ποδοσφαιριστής Κατίδης εξοντωθεί (ο άνθρωπος
Κατίδης έχει ήδη «πληρώσει» ακριβά το τίμημα της πράξης του – δεν είναι και
λίγο για ένα παιδάκι που κύριο μέλημά του ήταν να είναι trendy και in να βρίσκεται στο στόμα όλων, χαρακτηριζόμενος ως βλάκας
και ως φασίστας – μίασμα) τότε το πιο πιθανό είναι η ίδια η Πολιτεία να τον
σπρώξει εκεί απ’ όπου θέλει να τον πείσει ότι πρέπει να απομακρυνθεί.
Γιατί σ' αυτή την περίπτωση δεν θα έχει τον παραμικρό ενδοιασμό να ξανασηκώσει το χέρι του χαιρετώντας
ναζιστικά και αυτή τη φορά θα το πιστεύει κιόλας όταν το κάνει. Αυτό που θα
έπρεπε να τον υποχρεώσει η Πολιτεία να κάνει είναι να παρακολουθήσει μαθήματα
ιστορίας. Η γνώση είναι που του λείπει όπως και πολλών άλλων παιδιών στην
ηλικία του και γι’ αυτό η ευθύνη δεν είναι μόνο του ίδιου, της οικογένειας και του περιβάλλοντός του, αλλά και της
ίδιας της δομής του κράτους, το life style,
η απαξίωση των εκπαιδευτικών κλπ. κλπ.
***
Για τον Πάμπλο Γκαρσία... Είμαι φαν, μεγάλη φαν του
Ουρουγουανού και ακόμα και τώρα διαπληκτίζομαι τόσο με φίλους μου Παναθηναϊκούς
όσο και με οπαδούς άλλων ομάδων που έχουν μείνει στη μπουνιά στον Ντιόγο.
Επειδή δεν έχω κρύψει ότι αγαπάω τον ΠΑΟΚ και θέλω να πιστεύω ότι γνωρίζω
αρκετά καλά την ιδιοσυγκρασία του ΠΑΟΚτσή οπαδού είχα πει από την πρώτη στιγμή
που είδα τις φωτογραφίες του από την άφιξη στο αεροδρόμιο για λογαριασμό του «Δικεφάλου του Βορρά» ότι αυτόν τον παίκτη θα τον λατρέψουν οι ΠΑΟΚτσήδες. Δεν έπεσα έξω. Τον
λάτρεψαν αυτοί, τον λάτρεψα κι εγώ. Τόσο ώστε να του συγχωρήσω κάποιες
ενέργειες σαν αυτή με τον Ντιόγο που ας μην κρυβόμαστε σαν Παναθηναϊκός την
ευχαριστήθηκα αλλά σαν άνθρωπος κράτησα τις αποστάσεις μου γιατί δεν συμφωνώ, γενικότερα, με
τέτοιες συμπεριφορές και με τέτοιους ποδοσφαιρικούς τσαμπουκάδες.
Στα χρόνια που ακολούθησαν ο Πάμπλο ηρέμησε, κατανόησε ότι αδικεί το μεγάλο ποδοσφαιρικό του ταλέντο αν επιτρέψει στον εαυτό του να μείνει στην ιστορία για τους τσαμπουκάδες του, τον βοήθησε και η λατρεία των οπαδών
του ΠΑΟΚ, περνούσε καλά εκεί και έγινε ένας πραγματικός ηγέτης μέσα στο γήπεδο.
Κανείς όμως δεν μπορεί να νικήσει το χρόνο. Και κανείς δεν
μπορεί να παίζει στα 36 του όπως έπαιζε στα 27 ή στα 30. Και αν κάτι είναι πολύ
σημαντικό για έναν ποδοσφαιριστή είναι η διαχείριση των τελευταίων χρόνων της
καριέρας του.
Ο Πάμπλο ήθελε να πεθάνει στο γήπεδο, ο προπονητής του ήθελε
να κατεβάζει την καλύτερη δυνατή ενδεκάδα (άλλο θέμα αν τελικά τα κατάφερνε ή
όχι, άλλωστε και ο ίδιος θα κριθεί από τα αποτελέσματα) και σ’ αυτήν ο Γκαρσία δεν
χωρούσε για 90 λεπτά ούτε για συνεχόμενους αγώνες. Μοιραία λοιπόν ήρθε η σύγκρουση.
Κι εκεί έπρεπε η διοίκηση να πάρει τις αποφάσεις της. Σε
άλλες εποχές θα είχε φαγωθεί ο προπονητής, έχει φαγωθεί στο παρελθόν για
παίκτες σημαντικά υποδεέστερους της αξίας του Πάμπλο. Αλλά ο Σαββίδης είναι
τεχνοκράτης. Και βλέπει τον ΠΑΟΚ σαν επιχείρηση και όχι σαν θρησκεία.
Ο Γκαρσία είναι ηγέτης, ξεσηκώνει τον κόσμο, είναι ένα με
τους οπαδούς, ενσαρκώνει τα πιστεύω τους για την ομάδα, είναι «σημαία». Αν
θελήσει κανείς να απαριθμήσει όλα όσα συμβολίζει για τον μέσο ΠΑΟΚτσή θα
χρειαστεί πολλές λέξεις και πολλές γραμμές. Αλλά την παρούσα χρονική στιγμή για
τον Σαββίδη ήταν ο ποδοσφαιριστής που δημιουργεί προβλήματα, που εμποδίζει την
ομαλή λειτουργία του ποδοσφαιρικού τμήματος. Και έπρεπε να διαλέξει. Αυτόν ή
τον προπονητή. Αν επέλεγε τον παίκτη θα είχε υποκλιθεί – ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ... – στο μεγαλείο
του λαού του ΠΑΟΚ.
Ομως, ο ίδιος δεν σκοπεύει να κάνει κάτι τέτοιο. Αντίθετα
εκείνο που θέλει είναι να αλλάξει το DNA του ΠΑΟΚ. Γι’ αυτό και έστειλε το
μήνυμά του. Επέλεξε τον προπονητή όχι επειδή τον πιστεύει περισσότερο (είναι
παραπάνω από βέβαιο ότι το καλοκαίρι θα αποτελέσει παρελθόν ο Δώνης) αλλά
επειδή έπρεπε να προστατεύσει τον θεσμό «προπονητής». Επειδή θέλει να δώσει στον κόσμο να καταλάβει
ότι θα τον ακούσει προσεκτικά, θα λάβει υπόψιν τις επιθυμίες του (αυτό έκανε άλλωστε όταν πήρε τον Γκαρσία μαζί του στην πρώτη συνάντησή του με τους οργανωμένους), αλλά δεν
πρόκειται να υποκύψει σ’ αυτές.
Και ο Πάμπλο Γκαρσία με ό,τι συμβολίζει ήταν το πιο
τρανταχτό παράδειγμα που θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει για να περάσει τη «γραμμή» του. Δεν το επιδίωξε να συμβεί, αλλά του «έκατσε» και τον βόλεψε. Γι’ αυτό άλλωστε, γιατί
ούτε αυτό είναι τυχαίο, επέλεξε να
ανανεώσει το συμβόλαιο του Δημήτρη Σαλπιγγίδη την ίδια ώρα που ο Πάμπλο φεύγει.
Για να δείξει στο λαό του ΠΑΟΚ το «είδος» των παικτών που θέλει στην ομάδα. Πιστούς μεν στρατιώτες στην ομάδα, αλλά παράλληλα παίκτες που δεν δημιουργούν προβλήματα...
Επί της ουσίας αυτό είναι το πιο μεγάλο του στοίχημα μέχρι
τώρα. Αλλά και το πιο μεγάλο ρίσκο, καθώς στα παιχνίδια που έρχονται ακόμα
και... κουτσός Γκαρσία θα ήταν πολύτιμος (η διοίκηση βέβαια δεν ήταν αυτή που
έδιωξε τον Πάμπλο τώρα, ο ίδιος θέλησε να φύγει αφού με τη σειρά του δεν ήθελε
να συμβιβαστεί με ημίμετρα...).
Αν έρθουν τα αποτελέσματα, αν εξυγιανθεί ο ΠΑΟΚ και αν
γίνουν οι κινήσεις για να γιγαντωθεί, τότε ίσως καταφέρει να αλλάξει το DNA του συλλόγου. Αν όχι, επειδή και ο ίδιος είναι αργά για να μάθει νέα... κόλπα και αν κάτι έχει δείξει μέχρι τώρα είναι ότι δεν θέλει κιόλας, οι
εξελίξεις μπορεί να είναι απρόβλεπτες.
***
Και πάμε στον Παναθηναϊκόοοοοοοο... Πολύς λόγος έγινε για τη
διαιτησία στον αγώνα με τον ΠΑΟΚ κι εγώ δεν θα πρωτοτυπήσω αν πω ότι έβαλε το
χεράκι της. Αλλά τη γνώμη μου την ξέρετε πια. Για να σταθώ στη διαιτησία θα
πρέπει η εμφάνιση της ομάδας να είναι τέτοια που η διαιτησία να αποτελεί τον
καταλύτη σε ένα αρνητικό αποτέλεσμα. Οπως ήταν ας πούμε το ντέρμπι με τον
Ολυμπιακό δύο χρόνια πριν στο τηγάνι. Το κυριακάτικο δεν ήταν απ’ αυτά τα
παιχνίδια. Παρά τη γρήγορη πρώτη κίτρινη στον Σο, παρά την αυστηρή δεύτερη
(αυστηρή, αλλά όχι αδικαιολόγητη), παρά το οφσάιντ γκολ του ΠΑΟΚ. Και όταν τα
δεις συνολικά μπορείς να μιλήσεις μέχρι και για... σφαγή. Ομως, ο Παναθηναϊκός
ήταν κατώτερος των περιστάσεων ακόμα και πριν αγωνιστεί με παίκτη λιγότερο.
Βέβαια κάλλιστα μπορεί να ανοίξει μια συζήτηση για το ότι πολλές φορές νίκες
έχουν έρθει ακόμα κι αν η ομάδα δεν παίζει καλά, αρκεί η διαιτησία να μην
ανακατευτεί. Και το δέχομαι αυτό, απλά δεν μπαίνω στη διαδικασία, πόσω μάλλον
τόσες μέρες μετά...
Βέβαια στην κατάσταση που βρίσκεται η ομάδα τα αγωνιστικά εξαρτώνται
από τα οικονομικά αλλά και τα οικονομικά στηρίζονται στα αγωνιστικά και καθώς
αυτά τα δύο είναι αλληλένδετα, εξυπακούεται ότι κάθε αρνητικό αποτέλεσμα θα
βουλιάζει την ομάδα, ενώ κάθε θετικό θα της δίνει ανάσες ζωής.
Προσωπικά πάντως δυσκολεύομαι να δω το πώς ακριβώς η
ευρωπαϊκή έξοδος θα σώσει την ομάδα, όπως επίσης και το πόσο εύκολο είναι να
πάρει την αδειοδότηση, για να παίξει, αλλά για να το λένε οι διοικούντες λογικά
– λογικά λέω... – κάτι παραπάνω θα γνωρίζουν.
Τα σημάδια πάντως δεν είναι ενθαρρυντικά για τη βιωσιμότητα
της ομάδας κι αυτή τη φορά, αν έχουν πέσει έξω στους υπολογισμούς τους δεν
θα υπάρχει καν το περιθώριο της
βελτίωσης. Εχω γίνει πολλές φορές στο facebook δέκτης κριτικής για όσα υποστηρίζω και με έχουν
κατηγορήσει ακόμα και πως με διακρίνει ένας αρνητισμός σε ό,τι αφορά τον Παναθηναϊκό.
Σόρι αλλά έτσι είμαι και δεν μπορώ να λειτουργήσω διαφορετικά.
Θα πω τις ενστάσεις μου, τους φόβους μου, τους ενδοιασμούς μου, το τι μου
χτυπάει άσχημα στο μάτι. Και θα το κάνω επειδή ακριβώς δεν έχω πρόβλημα να πω
ότι έσφαλλα αν σφάλλω. Δεν διεκδικώ το αλάθητο του Πάπα. Επίσης, δεν με ενδιαφέρει να ακολουθήσω καμία «γραμμή».
Η διπλωματία έτσι κι αλλιώς δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου κι
αυτή προφανέστατα με έχει αφήσει αυτή τη στιγμή χωρίς δουλειά. Κάποιες φορές
μου έχει στοιχίσει όχι μόνο το θάρρος της γνώμης μου, αλλά ακόμα και ο φόβος κάποιων ότι υπάρχει κίνδυνος να την εκφράσω.
Εδώ θα είμαστε λοιπόν και αν ο Αλαφούζος καταφέρει να βγάλει
την ομάδα από το τέλμα πρώτη θα του πω μπράβο. Μέχρι τότε θα λέω αυτά που με
ξενίζουν ή με ενοχλούν και δεν θα προσποιούμαι ότι όλα πάνε καλά επειδή έτσι το
θέλει κάποια «γραμμή», κάποιο μιντιακό συγκρότημα ή κάποια ελαστική συνείδηση.
Κι επειδή πολλοί ενδεχομένως θα αναρωτηθούν θα τους πω ότι «γραμμή»
σίγουρα είχε και ο όμιλος στον οποίο εργάστηκα τα δύο τελευταία χρόνια. Εξάλλου,
αν ισχυριστώ το αντίθετο ποιος θα το πιστέψει; Ολόκληρη «love – hate» list έχει κυκλοφορήσει και έχει
συζητηθεί στα δημοσιογραφικά γραφεία. Να ξέρετε όμως ότι αυτά τα δύο χρόνια
ουδέποτε έγραψα κάτι που δεν με εκφράζει. Αν αυτά που πίστευα, ήταν ενάντια στη
«γραμμή», προτιμούσα να μην ασχοληθώ καν με το θέμα. Οπως συνέβη στην περίπτωση
του Σάββα του γραφικάντζα που βρίσκεται στο απυρόβλητο από τον όμιλο.
Οσες όμως
φορές έγραψα για ένα θέμα, έγραφα πάντα αυτό που πίστευα έστω και «φιλτραρισμένο»
(προσοχή, δεν μιλάω για αυτολογοκρισία, αλλά για προσεκτικά χρησιμοποιημένες
εκφράσεις - κώδικες, είναι τεράστια η διαφορά).
Κι εδώ αυτό που πιστεύω γράφω. Και αυτό / αυτά που μου
προξενούν έκπληξη, απορία και ερωηματικά. Οπως π.χ. γιατί καθυστερεί ο Παναθηναϊκός να επιστρέψει στη
Λεωφόρο; Τι πρόβλημα υπάρχει ανάμεσα στο Αλαφούζο και τον Μακρόπουλο και γιατί
δεν έχει ουσιαστικά δώσει ακόμα ο Ερασιτέχνης το «πράσινο φως»;
΄Η τι ακριβώς συμβαίνει με το θέμα του τεχνικού διευθυντή;
Εχουμε έναν, δύο ή τρεις; Και αν έχουμε τόσους πολλούς, ποιος κάνει κουμάντο; Τα έχουν βρει
μεταξύ τους ή ο ένας ακυρώνει τις επιλογές του άλλου; Και κατά πόσο είναι
κατάλληλοι; Γιατί θυμάμαι κάτι ταξίδια χωρίς αντίκρισμα του Ελευθεράκη, κάτι
ύμνους για τον Βαρέλα που έχει «άκρες» σε όλο τον κόσμο και κάπως έτσι ήρθε ο
Καζιγιάμα... Και τον είδαμε και τον Καζιγιάμα.
Είναι πολλά τα «πώς» και τα «γιατί». Και ναι, ο Αλαφούζος
μοιάζει κάπου με το ΔΝΤ (όπως και ο Τζίγγερ πριν απ’ αυτόν...) μόνο που το
πρόβλημα είναι πως είναι εξίσου αναποτελεσματικός μ’ αυτό. Γιατί και το ΔΝΤ
όπως έχουν δείξει τα αποτελέσματα, λειτουργούσε χωρίς πλάνο, χωρίς εναλλακτικές,
χωρίς μελέτη για εφαρμογή σχεδίου βασισμένου στην ιδιαιτερότητα κάθε χώρας και
κάθε περίπτωσης και το μόνο που έχει καταφέρει ως τώρα είναι να καταδικάσει σε
αργό θάνατο τις χώρες στις οποίες έχει ανακατευτεί παρά να τις διασώσει.
Ελπίζω σ’ αυτό τουλάχιστον να διαφοροποιηθεί ο Παναθηναϊκός
του Αλαφούζου...
***
Scratch:
Θλιμμένη ημέρα η σημερινή. Ο θάνατος του
Πιέτρο Μενέα όπως και κάθε άλλου
σπουδαίου αθλητή που έχουμε συνδέσει μαζί του τα παιδικά, προεφηβικά και
εφηβικά μας χρόνια είναι κάτι σαν τον θάνατο της νιότης μας. Το χειρότερο είναι
πως ό,τι κι αν γράψεις, ό,τι κι αν πεις δύσκολα θα δώσεις στους νεότερους να
καταλάβουν πόσο σπουδαίος υπήρξε αυτός του οποίου κάνεις το «ξόδι». Και τα περισσότερα
βίντεο στο
youtube
με την χαμηλής ανάλυσης εικόνα δεν βοηθούν πολύ. Για μένα είναι κάτι
περισσότερο... Υπήρξα εγγονή αθλητή, ο παππούς μου με μύησε στον αθλητισμό, μου
μιλούσε από παιδάκι για όλους τους σπουδαίους αθλητές που γνώρισε ή παρακολούθησε,
ο Μενέα και η Σάρα Σιμεόνι είναι από τα πρώτα αθλητικά μου βιώματα και από τους
πρώτους κορυφαίους Ευρωπαίους αθλητές που ευτύχησα να παρακολουθήσω, οπότε ο
χαμός του είναι σα να ξαναζώ την δική του απώλεια. Ο Πιέτρο Μενέα με το εκπληκτικό βιράζ... Για όσους δεν τον πρόλαβαν,
θα πω απλά ότι υπήρξε μεγάλος. Πολύ ΜΕΓΑΛΟΣ! Δεν διατηρείς
17 ολόκληρα χρόνια ένα παγκόσμιο ρεκόρ (κι ας έχει επιτευχθεί σε υψόμετρο...) και μάλιστα στα
σπριντ, αν δεν είσαι πραγματικά σπουδαίος. Υπήρξε σπουδαίος και ως άνθρωπος.
Λαϊκός χωρίς την εκφυλιστική - όπως έχει καταντήσει - έννοια του όρου, βαθιά
ανθρώπινος, καλλιεργημένος, συνειδητοποιημένος κοινωνικά. Ενας αθλητής με την πραγματική, πολυεπίπεδη,
σημασία της λέξης. Ας έχει καλό ταξίδι...
