Wednesday, July 29, 2009

Σπαρτιάτικο τραπέζι με (παν)αθηναϊκό μενού




Η Τσεχία έχει ...Σπάρτη. Το εμπεδώσαμε. Και μας έκανε το τραπέζι και μας το έκανε και πλούσιο. Αν και λιτοδίαιτοι οι Τσέχοι ...Σπαρτιάτες για μας τους Αθηναίους φρόντισαν να είναι πλούσιο το μενού. Παρόλο που αυτοί απλώς ...τσίμπησαν. Κατανοητό μέχρι εδώ (αν και δύσπεπτο). Και στο κάτω κάτω και μέσα στα πλαίσια των αρχών της φιλοξενίας.

Αλλά...

Εχει η Τσεχία ...Καιάδα; Πρέπει να έχει, γιατί από την ώρα που τελείωσε το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τη Σπάρτα έχουν πέσει εκεί μέσα, ο τεντάς, ο Βύντρα, ο Καντέ, ο Αντωνίου, ο Πατέρας, ο Σιμάο, ο Γκαλίνοβιτς, ο Γκάμπριελ, ο Καραγκούνης, ο Σισέ (!), οι πολυμετοχικοί και όλο τους το σόι.

Mε συγχωρείτε, δεν θα πάρω! Την κριτική μου στην ομάδα θα την κάνω, την απογοήτευσή μου δεν μπορώ να την κρύψω, αλλά πριν από τον αγώνα ρεβάνς με την Τσέχα και όσο υπάρχουν πιθανότητες πρόκρισης - ακόμα κι αν τα πράγματα έχουν δυσκολέψει πολύ - ούτε χολή θα ρίξω, ούτε αναθέματα. Αυτά ας τα κάνουν (που τα κάνουν ήδη...) οι ΑΡΔ.

Εγώ θα προσπαθήσω να δω τα πράγματα όσο ψύχραιμα μου επιτρέπει η κατάσταση να τα δω

KENA - ΛΑΘΗ - ΑΝΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΓΚΑΝΤΕΜΙΑ.
Ολα τα παραπάνω μαζί συνθέτουν την εικόνα του αγώνα με την Σπάρτα!

Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Κενά
* Οι καλές ομάδες αρχίζουν από την άμυνα και ο Παναθηναϊκός εδώ και τόσα χρόνια πληρώνει την αδυναμία του να βρει έναν στόπερ κλάσης. Δεν φταίει ο Βύντρα αν κάνει τσαφ, ούτε ο Σαριέγκι αν έχει χαμηλό ταβάνι. Φταίει η διοίκηση που δεν τους αντικαθιστά τόσο καιρό με κάποιους καλύτερους όταν βλέπει ότι οι συγκεκριμένοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε υψηλό επίπεδο και έχουν πολλάκις σταθεί τροχοπέδη στις υψηλές προσδοκίες της ομάδας. Και σαφώς φταίει ο Τεν Κάτε από την στιγμή που είτε πρότεινε, είτε συναίνεσε, να μείνει για μια ακόμα φορά η ομάδα χωρίς αξιόπιστο κεντρικό αμυντικό δίδυμο. Επιπρόσθετα και χωρίς έναν ποιοτικό δεξί μπακ (αν και, παρόλη την ...παραφιλολογία, το σημερινό μας πρόβλημα δεν προέκυψε από την τοποθέτηση του Σουηδού στο συγκεκριμένο άκρο της άμυνας - μάλλον από την μη τοποθέτησή του στο κέντρο της άμυνας προέκυψε).

* Οι καλές ομάδες έχουν ισορροπία ανάμεσα στις γραμμές τους. Κι ο Παναθηναϊκός αφενός δεν έχει κλασικό παίκτη που να παίζει στον ασβέστη δεξιά (αφού κανείς εκ των παικτών που διαθέτουμε για την συγκεκριμένη θέση δεν την έχει ως φυσική του), αφετέρου δεν έχει επαρκή κάλυψη πίσω αριστερά (αφού ο Καντέ αποκτήθηκε για να παίζει και ως back up του Σπυρόπουλου για να γίνει γνωστό μόλις λίγες μέρες πριν (δεν είναι πάνω από 2 εβδομάδες) ότι δεν την "κατέχει" τη θέση, οπότε πρέπει να ψάξουμε να βρούμε κάποιον παίκτη για τα αριστερά που επείγει - λέει - περισσότερο από το δεξί μπακ. Επείγει προφανώς επειδή ο Βύντρα είναι τόσο καλός ως κεντρικός αμυντικός που δεν κάνει να χαραμιστεί αριστερά (παρόλο που το έχει κάνει επανειλημμένα) ακόμα κι αν συντρέχει σοβαρός λόγος. Και μάλλον γι΄ αυτό (επειδή είναι καλός στόπερ...) δεν κάνει να παίξει ούτε δεξιά (για να λέμε και του στραβού το δίκιο δεξιά δεν θέλω να τον ξαναδώ αλλά οι ανάγκες της ομάδας είναι πάντα πάνω από τις προσωπικές μας επιθυμίες).

* Οι καλές ομάδες φροντίζουν να αξιοποιούν τα μεγάλα τους όπλα. Και για να το κάνουν αυτό πρέπει να τους δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για να αποδείξουν την αποτελεσματικότητά τους. Το να έχεις ένα "εργαλείο" σαν τον Σισέ στην επίθεσή σου και να επιχειρείς να του δημιουργήσεις ...αυχενικό σύνδρομο από τις γιόμες που κάνεις προσπαθώντας να βρεις το κεφάλι του είναι σα να προσπαθείς να γεμίσεις το ρεζερβουάρ μιας Φεράρι με νεράκι... Ο Γάλλος λίγο πιο νωρίς λίγο πιο αργά θα κλοτσήσει, ειδικά όταν αντιληφθεί (αν δεν το έχει ήδη καταλάβει...) ότι οι κάθετες μπαλιές που περιμένει για να δείξει τα προσόντα του και την απίστευτη εκρηκτικότητά του δεν θα έρθουν ποτέ. Και δεν θα έρθουν ποτέ γιατί δεν υπάρχει ο παίκτης να του τις δώσει. Ηδη σήμερα φλέρταρε άγρια με την κάρτα, από τον εκνευρισμό που του δημιούργησε το γεγονός ότι δεν του έβγαινε τίποτα. Το γνώριμο σκηνικό προηγούμενων χρόνων, με τον σέντερ φορ να φτάνει μέχρι τη σέντρα για να πάρει μπαλιά ομολογώ ότι δεν περίμενα να το δω με τον Σισέ να όμως που "ποτέ μη λες ποτέ...". Στο εγγύς μέλλον θα φλερτάρει ακόμα πιο άγρια με την μανιοκατάθλιψη και την οργή, ειδικά αν ο Παναθηναϊκός αποκλειστεί από την Σπάρτα και χάσει την ευκαιρία που τόσο περιμένει να "φανεί" μέσα από τα Ευρωπαϊκά Κύπελλα, σ΄ αυτή την Μουντιαλική χρονιά για την οποία είχε τόσες προσδοκίες. Παρεμπιπτόντως, είναι και ο Λέτο, που ούτε ψύλλος στον κόρφο του αν πέρσι έμεινε εκτός Τσάμπιονς Λιγκ με τον γαύρο και φέτος καταφέρει να μείνει εκτός με τον Παναθηναϊκό. Και μετά θα ήθελα να δω με πόσο κέφι θα παίξουν και οι δύο στο πρωτάθλημα.

Λάθη
Προπονητικά: Για τον Τεν Κάτε είχα γράψει εδώ πέρσι τέτοιο περίπου καιρό με αφορμή τον πρώτο αγώνα στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ κόντρα στην Ιντερ στο ΟΑΚΑ πως η αυτοπεποίθηση που νοιώθει ένας πολύ καλός προπονητής (βλέπεις, εγώ εξακολουθώ να τον θεωρώ καλό προπονητή...) για τις προπονητικές του ικανότητες μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ γιατί το ανακάτεμα που κάνει στην ομάδα του προκειμένου να μπερδέψει τον αντίπαλο μπορεί να μην καταφέρει τελικά να το διαχειριστεί. Πριν το παιχνίδι με τη Σπάρτα και έχοντας ως δείγμα γραφής τα περυσινά προκριματικά πίστευα πως θα κατεβάσει μια απόλυτα ορθολογική 11άδα. Το περίμενα ότι δεν θα χρησιμοποιήσει Λέτο και Κατσουράνη στη λογική "τους περυσινούς ξέρω, τους περυσινούς εμπιστεύομαι και βαδίζω στα σίγουρα σε μια εποχή που η ομάδα δεν είναι ακόμα απόλυτα έτοιμη - αλλά και οι συγκεκριμένοι παίκτες δεν είναι απόλυτα έτοιμοι". Και σε ένα βαθμό το έκανε. Γκαλίνοβιτς κάτω από τα δοκάρια, Σπυρόπουλος αριστερά και κεντρικό αμυντικό δίδυμο Βύντρα - Καντέ. Γιατί Καντέ και όχι Σαριέγκι; Προφανώς επειδή στις προπονήσεις έβλεπε πως ο Γάλλος είναι ανώτερος του Βάσκου, τον είχε στην προετοιμασία από την αρχή, άρα ικανό διάστημα για να μπορεί να συνεννοηθεί με Βύντρα κυρίως (αφού αυτός αναμενόταν τουλάχιστον στο πρώτο ευρωπαϊκό ματς να είναι ο παρτενέρ του) αλλά και με την υπόλοιπη άμυνα. Δεν του βγήκε και γι΄ αυτό θα χρεωθεί δικαιολογημένα το λάθος. Σαν σκεπτικό όμως δεν ήταν παράλογο. Ακουσα, άκουσα και τι δεν άκουσα για το συγκεκριμένο θέμα από τους "αντικειμενικούς" όλο το βράδυ. Πως έβαλε ένα παίκτη που δεν έπαιξε σε κανένα φιλικό ως κεντρικός αμυντικός. Σοβαρά; Μόνο σε ένα ματς έπαιξε ως αμυντικός χαφ. Και σε ένα ημίχρονο ως αριστερός μπακ. Στα υπόλοιπα έπαιξε στη θέση του. Γιατί Καντέ και όχι Μπιέρσμιρ; Για τον παραπάνω ακριβώς λόγο. Ο Σουηδός μπορεί να ήταν έτοιμος από πλευράς φυσικής κατάστασης αφού προέρχεται από εν ενεργεία πρωτάθλημα, αλλά δεν είχε προλάβει να δουλέψει ως κεντρικό αμυντικό δίδυμο με κανέναν από τους Βύντρα - Σαριέγκι - Καντέ. Ακούω όλο το βράδυ να εστιάζουν στο γεγονός ότι χρησιμοποιήθηκε ο Μπιέρσμιρ δεξιά και όχι ως στόπερ. Το παράδοξο όμως δεν είναι γιατί χρησιμοποιήθηκε ο Σουηδός δεξιά εξ αρχής (από την στιγμή που δεν υπήρχαν λύσεις: ο Μουν ήταν off, o Ολλανδός έχει "κόλλημα" με τον Βύντρα ως κεντρικό αμυντικό, ο Γκάμπριελ ως αμυντικός είναι ανέκδοτο κι ας αποκτήθηκε ως τέτοιος). Αν υποτεθεί (όπως και ψιλοφάνηκε στον αγώνα) ότι ο Σουηδός δεν είναι στατικός παίκτης, αλλά προωθεί τη μπάλα και προωθείται μ΄ αυτή (κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν κατάφερνε ο Βύντρα ως δεξί μπακ, ενώ ο Μπιέρσμιρ ακόμα κι όταν χρειάστηκε να κάνει σέντρα αυτή ήταν ακριβείας...) είναι λογικό που τον τοποθέτησε εκεί. Εκείνο που ΔΕΝ είναι λογικό είναι γιατί όταν είδε ο Ολλανδός πως δεν λειτουργεί το σχήμα Βύντρα - Καντέ δεν ρίσκαρε (έτσι κι αλλιώς h oμάδα ήταν πίσω στο σκορ...) μια εσωτερική αλλαγή βάζοντας τον Σουηδό στη φυσική του θέση και περνώντας τον Βύντρα δεξιά.

Ορθολογική ήταν και η τοποθέτηση Ζιλμπέρτο Σίλβα - Σιμάο στη θέση των αμυντικών χαφ (το περυσινό "πάω στα σίγουρα" που λέγαμε) όχι όμως και του Γκάμπριελ ως τρίτο αμυντικό χαφ. Ατύχησε και στην περίπτωση του Σιμάο. Ο παίκτης δεν βρέθηκε σε καλή μέρα. ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ! Είναι κουραστικό να ακούς συνεχώς, "γιατί έβαλε τον Σιμάο και όχι τον Κατσουράνη", "γιατί άφησε εκτός αποστολής τον Μάτος" κ.λπ. Ας αποφασίσουμε τι θέλουμε. 14-15 παίκτες σαν τον Ολυμπιακό του Βαλβέρδε πέρσι, ώστε να μην υπάρχουν διλήμματα, ή 24-25 που τους θεωρούμε όλους παιχταράδες και εν δυνάμει βασικούς, για να γκρινιάζουμε κάθε φορά για αυτούς που δεν είναι στην αποστολή. Γιατί με αυτό το σκεπτικό έπρεπε να είναι στην Πράγα και ο Λάζαρος και ευτυχώς ρε γαμώτο που είναι τραυματίας ο Ρουκάβινα γιατί και τη δική του απουσία από την αποστολή θα σχολιάζαμε αν ήταν απόλυτα υγιής. Ομως, άλλο κάνουμε κριτική και άλλο ξεσκίζουμε τον προπονητή χωρίς να βάζουμε το μυαλό μας να δουλέψει και χωρίς να λαμβάνουμε υπόψιν ότι εκείνος έχει πιο εμπεριστατωμένη γνώμη για την κατάσταση του κάθε ποδοσφαιριστή του από εμάς που δεν παρακολουθούμε τις προπονήσεις.

Εκανε λάθη ο Τεν Κάτε; Εκανε. Στην εσωτερική αλλαγή Μπιέρσμιρ με Βύντρα που ΔΕΝ έγινε στην εξωτερική αλλαγή Σαριέγκι με Καντέ που έγινε (αν ο Γάλλος είναι παίκτης ψυχολογίας όπως λένε, δύσκολα θα ξανασηκώσει κεφάλι...), στην αργοπορημένη αλλαγή του Γκάμπριελ με τον Λέτο και στην ανούσια την χρονική στιγμή που έγινε αλλαγή του Ζιλμπέρτο με τον Κατσουράνη. Και βέβαια, πάνω από όλα, στο γεγονός ότι στην αγωνία του να καλύψει την δεξιά πλευρά που θεωρητικά παρουσιάζει αδυναμίες, άφησε άδεια την αριστερή. Κι αυτό ήταν όντως αντιφατικό από την στιγμή που ο μεγάλος φετινός μας φόβος είναι πως η ομάδα θα είναι μονόπαντη και θα γέρνει αριστερά. Στο σημερινό παιχνίδι συνέβη ακριβώς το αντίθετο. Συνωστισμός που θα ζήλευε και η Ρεπούση (η συγγραφέας του βιβλίου της έκτης δημοτικού) στα δεξιά και απέραντη μοναξιά στα αριστερά. Ο Σπυρόπουλος δεν την πάλευε μέχρι την στιγμή που μπήκε ο Λέτο. Ο οποίος Λέτο με την παρουσία του ανακάτεψε την τσεχική άμυνα και απελευθέρωσε τον Σπυρόπουλο.

Κατά τ΄ άλλα, ο Καραγκούνης κινήθηκε σε ρηχά νερά, ο Σισέ υπήρξε μοιραίος, ενώ ο Σαλπιγγίδης απέδειξε ότι παρόλο που δεν ξέρει να ντριπλάρει και να πλασάρει είναι πάντα απαραίτητος στην ομάδα.

Aτομικά: Α, ναι... Υπάρχουν σαφώς και τα ατομικά λάθη. Μόνο που αυτά τα λάθη είναι απαραίτητα συστατικά του ποδοσφαίρου. Και καθώς το γκολ συνήθως είναι αποτέλεσμα ενός λάθους είναι σαφές πως τα λάθη πληρώνονται. Και αυτό ακριβώς έγινε σήμερα. Τώρα αν τα λάθη τα έκαναν πάλι οι ...συνήθεις ύποπτοι; Ε τότε, απλώς σας παραπέμπω στο κεφάλαιο "κενά"...


Ανετοιμότητα
Είναι εύκολο να λες "όφειλαν να είναι έτοιμοι" αλλά είναι δύσκολο να γίνει στην πράξη. Δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία, άλλωστε μόνοι τους στον Παναθηναϊκό διακήρυτταν ότι αυτοί δεν είναι ...Λάρισα για να την πατήσουν με τον ίδιο τρόπο, όμως να που συμβαίνει. Το να είσαι υποψιασμένος δεν αρκεί. Και πέρσι πήγαμε υποψιασμένοι στην Κύπρο, μετά το "κάζο" του Ολυμπιακού, αλλά την τριάρα την φάγαμε (και δεν είχαμε και την δικαιολογία των προκριματικών). Ανέτοιμη ήταν η ομάδα, ασύνδετη στις γραμμές της, χωρίς επαρκή φυσική κατάσταση, χωρίς αγωνιστικό πλάνο κάποιες φορές. Σε κάποια σημεία αυτό είναι ευθύνη του προπονητή και των παικτών σε κάποια άλλα είναι αποτέλεσμα της όλης διαδικασίας που θέλει μια ομάδα σε υποφερτή φόρμα στα τέλη Ιουλίου όταν ουδέποτε στο παρελθόν δεν είχε αντιμετωπίσει ανάλογες καταστάσεις. Οποιος είναι ειλικρινής (και έχει καλή μνήμη) μπορεί να θυμηθεί πως σε ανάλογη κατάσταση βρισκόμασταν πέρσι στα παιχνίδια με τη Διναμό Τυφλίδας. Μόνο που η Σπάρτα δεν είναι Διναμό. Είναι ένα επίπεδο παραπάνω. Και αυτό το παραπάνω επίπεδο σε συνδυασμό με την δική μας ανετοιμότητα ένα γύρο νωρίτερα απ΄ ό,τι την αντιμετωπίσαμε πέρσι, υπήρξε καταστροφικό (θέλω να πιστεύω μόνο για το σημερινό παιχνίδι...).


Γκαντεμιά
Συνήθως δεν θέλω να επικαλούμαι την ατυχία, αλλά αυτή όντως υπήρξε. Ενα χαμένο πέναλτι, ένα γκολ που δεν μέτρησε, χωρίς κανείς να καταλάβει το λόγο... Μόνο αυτά να είχαν αίσια έκβαση θα μιλούσαμε για τελικό ισόπαλο αποτέλεσμα και πρόκριση εξασφαλισμένη ήδη από την Τσεχία. Δεν έγινε. Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα αν σκεφτεί κανείς ότι οι Τσέχοι έχασαν άλλες δύο τουλάχιστον σημαντικές ευκαιρίες...


Και τώρα;
Τι γίνεται τώρα; Αρχίζουμε τα αναθέματα, τη γκρίνια και τα σιχτιριάσματα; Παίζουμε το παιχνίδι των ΑΡΔ που ξεκίνησαν ήδη και θα οργιάσουν αύριο και τις προσεχείς ημέρες;

Προσωπικά πιστεύω ότι τίποτα δεν έχει χαθεί. Ναι, θα πρέπει να μας προβληματίσει η εικόνα της ομάδας και ειδικότερα η άμυνά της, αφού το τελευταίο πράγμα που θέλουμε στη ρεβάνς της Αθήνας είναι να δεχτούμε γκολ. Ναι, θα πρέπει να μας απασχολήσει το γεγονός ότι τις λιγοστές ευκαιρίες που δημιούργησε η Σπάρτα τις μετέτρεψε σε γκολ. Ναι, είναι γεγονός ότι το άγχος θα βαρύνει τα πόδια των παικτών και η ψυχολογία τους δεν θα είναι στο καλύτερο δυνατό επίπεδο (ειδικά μετά από όσα θα γραφτούν και θα ακουστούν τις προσεχείς ημέρες).

Και κοίτα να δεις και το οξύμωρο... Θέλουμε σαφέστατα ενίσχυση, αλλά αυτή θα αποφασιζόταν στον επόμενο γύρο. Ελα όμως που μπορεί να μην προκριθούμε! Κι αν δεν προκριθούμε και κατά συνέπεια δεν ενισχυθούμε, πόσο εύκολο είναι να χτυπήσουμε το πρωτάθλημα που αποτελεί τον πρωταρχικό μας στόχο; Ξέρω, δεν είναι του παρόντος, αλλά οφείλουμε να το έχουμε στην άκρη του μυαλού, γιατί είναι άλλο να χάνεις φέτος τον ...μπερντέ του Τσαμπιολί - και να τον παίρνει ο γαύρος, αν προκριθεί - και πολύ διαφορετικό να μην καταφέρεις να πάρεις πρωτάθλημα. Γιατί τότε θα χάσεις ΚΑΙ την απευθείας πρόκριση στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά ΚΑΙ τον μπερντέ. Γιατί ως δεύτερος (αν υποθέσουμε ότι θα είσαι και δεύτερος...) θα είναι σχεδόν αδύνατον να ξαναπαίξεις στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση, όταν όλα τα μεγαθήρια που έχασαν τον τίτλο στη χώρα τους, θα τα βρεις απέναντί σου στα προκριματικά. Οπότε; Φαύλος κύκλος!

Γι΄ αυτό ίσως θα είναι καλύτερα να βάλουν στην άκρη τις τσιγγουνιές και να κινητοποιηθούν άμεσα για παίκτες που θα καλύψουν τα κενά. Η ανατροπή του 3-1 μπορεί να γίνει. Είναι στις δυνατότητες του Παναθηναϊκού. Χρειάζεται όμως συγκέντρωση, πίστη και ανεβασμένη ψυχολογία. Χρειάζεται και περισσότερο ορθολογική 11άδα. Χρειάζεται σκυμμένα κεφάλια και πολλή δουλειά. Και όχι δηλώσεις και φανφάρες. Ας αφήσουν τη δουλειά τους να μιλήσει γι΄ αυτούς και ας μην προκαλούν. Κάτι ήξεραν οι Αρχαίοι που μιλούσαν για την Υβρι!




Scratch: Επειδή πολύς λόγος έγινε για το πέναλτι που εκτέλεσε ο Σισέ: Eίχε αποφασιστεί από τον Τεν Κάτε να τα εκτελεί ο Γάλλος αντί του Καραγκούνη (είχε γραφτεί μάλιστα και στις φυλλάδες αυτή του η απόφαση). Αυτοί που το έγραψαν ως ρεπορτάζ γιατί άραγε το "ξέχασαν" σήμερα στην κριτική τους; Μήπως επειδή αποτελούσε ένα επιπλέον "μείον" για τον Τεν Κάτε; Κι αν το εκτελούσε ο Καραγκούνης και το έχανε δεν θα ήταν οι ίδιοι που θα φώναζαν για την εμμονή του Ολλανδού να βάζει τον "τυπάρα" να εκτελεί τα πέναλτι; ΄Η μήπως δεν θα έλεγαν αν το εκτελούσε και το έχανε ο Σάλπι; Αλλά πάντα έτσι είναι. Στις ήττες ο καλύτερος παίκτης είναι αυτός που δεν έπαιξε...

Scratch 1: Φονικό δίδυμο Σωτηρακόπουλου - Νικολογιάννη στο Spor-fm: Αφού έχουν ξεσκίσει πατόκορφα τον Τεν Κάτε χαρακτηρίζοντάς τον επικίνδυνο συζητούν για το ...μέλλον του σε περίπτωση αποκλεισμού του Παναθηναϊκού. Και λέει ο Σωτηρακόπουλος: "Aς μιλήσουμε ωμά. Αν αποκλειστεί ο Παναθηναϊκός την Τρίτη θα τεθεί σίγουρα την επόμενη μέρα θέμα προπονητή. Κι ας λέει ό,τι θέλει ο Πατέρας, ή ο Ησαϊας ή ο οποιοσδήποτε".

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΡΕ! ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΡΕ! Που θεωρούν βέβαιο, παρακάμπτοντας τη διοίκηση του Παναθηναϊκού, ότι θα τεθεί θέμα προπονητή; Από πού αντλούν τόση βεβαιότητα; Από πού αντλούν τόση αλαζονεία; Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να κόπτονται για το καλό της ομάδας ΜΑΣ;

Λίγο νωρίτερα (ή αργότερα) έθιξε και το θέμα της τακτικής. Είπε ότι οι ανταποκρίσεις από το μέτωπο της προετοιμασίας ανέφεραν πως ο Παναθηναϊκός δεν έκανε καθόλου τακτική. Και πως αυτή τη φορά υπάρχουν αποδείξεις, γιατί και επί ...Μπάκε τα έλεγαν αλλά δεν τους πιστεύαμε. Τεντάς όπως Μπάκε σα να λέμε...

Να διευκρινίσω ότι "έτυχε" να παρακολουθώ τους συγκεκριμένους. Δεν είναι όμως οι μοναδικοί. Είναι βέβαιο ότι και στα υπόλοιπα ραδιόφωνα ανάλογες "κηδείες" θα είχαμε.

Γι΄ αυτό κλείστε τα αφτιά σας και προσέχετε/φιλτράρετε ό,τι διαβάζετε από εδώ και πέρα. Για μία εβδομάδα το ιδανικό θα ήταν η αποτοξίνωση από ο,τιδήποτε προσπαθεί να μας δηλητηριάσει την ψυχή. Εγιναν λάθη. Θα γίνουν κι άλλα στο μέλλον. Αλλά ΑΚΟΜΑ μπορούν να διορθωθούν. Αυτή τη στιγμή χρειάζεται ηρεμία. Και για μας και για την ομάδα...

Sunday, July 26, 2009

Ενας δεινόσαυρος που τον έλεγαν Βράνκοβιτς...

Στον Στόγιαν Βράνκοβιτς είναι γνωστό σε όσους διαβάζουν καιρό το blog ότι έχω ιδιαίτερη αδυναμία. Είναι ο πιο αγαπημένος μου ξένος παίκτης που πέρασε ποτέ από τον μπασκετικό Παναθηναϊκό. Βέβαια, υπάρχει και ο Ντέγιαν, υπάρχει και ο Σάρας, που έχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Ομως, ο Στόικο ήταν κάτι ξεχωριστό, επειδή συνδέεται με την πιο αγαπημένη μου περίοδο του ελληνικού μπάσκετ, τη δύσκολη. Και όπως είναι γνωστό στα δύσκολα χτίζονται φιλίες αλλά και ...αγάπες! Επαιξε στον Παναθηναϊκό από το '92 μέχρι το '96, σε μια περίοδο που υπήρχε μεν ένταση, αλλά το άθλημα γνώρισε ιδιαίτερη άνθηση και πέρασαν φοβεροί παιχταράδες από όλες ανεξαιρέτως τις ομάδες.

Είχα υποσχεθεί πως κάποια στιγμή θα κάνω ένα αφιέρωμα σε εκείνη την εποχή, έχω πολλές φωτογραφίες που θέλω να ανεβάσω στο blog γιατί θέλω να τις μοιραστώ με ανθρώπους που έζησαν τις συγκεκριμένες εποχές του ελληνικού μπάσκετ αλλά και με νεότερους που απλώς έχουν ακούσει γι΄ αυτές. Δεν είναι εύκολο γιατί τις έχω όλες σκόρπιες και πρέπει να ψάξω σε ντουλάπια και πατάρια (όταν θα αποδημήσω από τον ...μάταιο τούτο κόσμο έχει να πέσει πολύ βρισίδι από αυτούς που θα κληθούν να μαζέψουν το χαρτομάνι και το αρχείο μου - ευτυχώς δεν θα είμαι εκεί να τους ακούσω...).

Είναι και αρκετά κουραστικό γιατί οι περισσότερες θέλουν σκανάρισμα. Ομως, αξίζει τελικά τον κόπο. Δεν κατάφερα να βρω - ακόμα... - τις φωτογραφίες με τον Ινγκραμ, τον Λίβινγκστον, τον Οντι Νόρις, τον Τσίβιους, τον Μπέργουολντ, τον Τσερτς, αλλά πού θα πάει, θα τις ανακαλύψω κι αυτές και θα τις ανεβάσω με ανάλογο αφιέρωμα.

Ξεκινώ λοιπόν με τον Στόγιαν (ευτυχώς αυτές τις είχα συγκεντρωμένες όλες μαζί) που είναι ο αγαπημένος μου παίκτης και όσο νάναι γι΄ αυτό και μόνο του αξίζει ξεχωριστό αφιέρωμα. Εχω άλλωστε να θυμάμαι πολλές στιγμές του στον Παναθηναϊκό. Αντίθετα, θυμάμαι ελάχιστες από την παρουσία του στον Αρη, που ήταν ο πρώτος σταθμός του στην Ελλάδα. Ακολούθησε ένα διετές πέρασμα από το ΝΒΑ και τους Σέλτικς, μετά ήρθε στον Παναθηναϊκό και στη συνέχεια ξαναπήγε στο ΝΒΑ...).

Ο ...Βρανκοβιτσόσαυρος όπως τον ανέφερε το περιοδικό "Τρίποντο" σε ένα εκπληκτικό αφιέρωμα που είχε κάνει στους "δεινόσαυρους" του ελληνικού μπάσκετ με τα 2μ.17 του ήταν πραγματικά εντυπωσιακός. Το άνοιγμα των χεριών του είχε μετρηθεί στα 2μ.27, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι ο Παναγιώτης Φασούλας είχε πει πως τα χέρια του είναι "σαν κλαδιά δέντρου" που απλώνονταν μπροστά σου, εμποδίζοντάς σε να φτάσεις στο καλάθι. Το δε επιτόπιο άλμα του ήταν 75 εκατοστά. Ο Στόγιαν δεν ήταν ιδιαίτερα καλός επιθετικά, λέγεται μάλιστα ότι αυτό το γεγονός του στέρησε την δυνατότητα να κάνει λαμπρή καριέρα στο ΝΒΑ. Ηταν όμως εκπληκτικός αμυντικός.

Ετσι όπως τον έβλεπες, τεράστιο, θα έλεγες πως θα του παίρνει και πολύ χρόνο μέχρι να κουνηθεί. Κι όμως ήταν τόσο λάθος αυτή η αντίληψη. Βαρύ κορμί δικαιολογημένα με τόσο ύψος, αλλά εκπληκτικά γρήγορος όταν χρειαζόταν. Για του λόγου το αληθές δεν χρειάζεται παρά να δει κανείς το βιντεάκι από τα τελευταία λεπτά του Ευρωπαϊκού στο Παρίσι το 1996, που όταν ο Γιαννάκης γλίστρησε και έχασε τη μπάλα, ο Stojko διάνυσε σε χρόνο dt την απόσταση στο παρκέ από το ένα καλάθι στο άλλο, κατάφερε να μην ποδοπατήσει τον Κόρφα (εγώ ήμουν σίγουρη ότι θα του βγάλει έξω τα έντερα...) και χάρισε την τάπα στον Μοντέρο.


Ηταν τέτοια η ένταση της στιγμής που μέσα στα πανηγύρια που ακολούθησαν ο Βράνκοβιτς δεν φαινόταν πουθενά. Οπως ακούσαμε και διαβάσαμε τότε, λιποθύμησε στα αποδυτήρια. Είναι χαρακτηριστικό πως δεν υπάρχει στην ομαδική πανηγυρική φωτογραφία στο παρκέ, ενώ στις υπόλοιπες μοιάζει σαν μεθυσμένος.



Ο Βράνκοβιτς υπήρξε κορυφαίος μπλοκέρ, οι τάπες του έχουν μείνει στην ιστορία. Με μία ανάλογη αυτής του τελικού, φιλοδώρησε τον Ρέμπρατσα στα προημιτελικά κόντρα στη Μπένετον και οδήγησε την ομάδα στο φάιναλ φορ του Παρισιού. Ο Παναθηναϊκός ευτύχησε γενικά να έχει καλούς σέντερ. Και ο Ράτζα, αλλά και ο Ρέμπρατσα ίσως αντικειμενικά να ήταν καλύτεροί του, αν μη τι άλλο ήταν πιο ολοκληρωμένοι παίκτες (ο Ράτζα εκπληκτικός στην επίθεση και ο Ρέμπρατσα περισσότερο ισορροπημένος αμυντικά και επιθετικά). Ομως, συναισθηματικά, ο Στόγιαν είναι ο κορυφαίος για μένα, αλλά και για πολλούς άλλους οπαδούς του Παναθηναϊκού νομίζω. Ισως επειδή κατάφερε να αποκτήσει ένα ιδιαίτερο δέσιμο με τους οπαδούς του "τριφυλλιού" που οι άλλοι δύο δεν είχαν.


Μια από τις κορυφαίες στιγμές του το πανηγύρι πάνω στα κάγκελα με τους οπαδούς του "τριφυλλιού" στη "στρούγκα" του Σπόρτινγκ στη νίκη με 40-42 (κι όμως είναι τελικό σκορ!!!) σε έναν άθλιο (από άποψης θεάματος) αγώνα κυπέλλου Ελλάδας κόντρα στον ακατονόμαστο που ήταν τιμωρημένος και μας υποδεχόταν ως γηπεδούχος. Ηταν 25 Σεπτεμβρίου 1994, ένα από τα τελευταία παιχνίδια του Γκάλη στην ομάδα, αφού δύο μήνες αργότερα η καριέρα του στο "τριφύλλι" έληξε άδοξα, ντεμπούτο του Πάσπαλιε με τα "πράσινα" (2/12 σουτ - "το χειρότερο ματς της καριέρας μου" είχε πει ο ίδιος, ενώ οι γαύροι τον έβριζαν από την αρχή ώς το τέλος του αγώνα - "Ζάρκο, ζούμε στον τάφο να σε δούμε") ο πρώτος αγώνας του Γιαννάκη με τον Παναθηναϊκό, αλλά και ο πρώτος του Σάσα Βολκόφ με τα "ερυθρόλευκα", αφού είχε κάνει την αντίστροφη διαδρομή από τον Πάσπαλιε. Για την ιστορία, μπορεί να κερδίσαμε τον γαύρο, αλλά το κύπελλο το πήρε τελικά ο ΠΑΟΚ.


Ο Βράνκοβιτς ήταν παίκτης του Παναθηναϊκού σε μια εποχή που η κόντρα με τον ακατονόμαστο είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της, ωστόσο ανάμεσα στην ένταση υπήρξαν και στιγμές που άθελά του βοηθούσε να εκτονωθεί το τεταμένο κλίμα έστω και για λίγο. Οπως τότε, σε έναν αγώνα των "αιωνίων" στο κατάμεστο και πύρινο ΣΕΦ που του λύθηκε το κορδόνι του παπουτσιού και κάθισε στον πάγκο του Ολυμπιακού ανάμεσα στους "ερυθρόλευκους" παίκτες για να το δέσει, αναγκάζοντας ένα ολόκληρο γήπεδο να σιωπήσει σε μια στιγμή αμηχανίας... (μετά σηκώθηκε και τα "ακουσε" βέβαια κανονικά...).


Αλλες πάλι φορές μπορούσε να αποτελέσει αιτία για να πυροδοτηθεί η ένταση, όπως σε έναν αγώνα στη Θεσσαλονίκη κόντρα στον ΠΑΟΚ, που κάποιος πέταξε ένα κέρμα που τον βρήκε στο κεφάλι. Ο Βράνκοβιτς σκύβει, πιάνει το κέρμα και το εκσφενδονίζει πίσω στην "ασπρόμαυρη" εξέδρα. Το παιχνίδι διακόπηκε για αρκετή ώρα πριν ξαναρχίσει. Βέβαια, για να λέμε την αλήθεια εδώ προκλήθηκε πριν προκαλέσει...

Ο Βράνκοβιτς μπορούσε να τσαντιστεί εύκολα, αλλά το ίδιο εύκολα μπορούσε να αποστασιοποιηθεί από οποιονδήποτε καβγά. Είχε δικό του ...ρολόι, ανεξάρτητο από τη ροή του κάθε αγώνα. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού τον λάτρευαν, οι αντίπαλοι τον φώναζαν "σκιάχτρο". Κι είναι αλήθεια ότι ήταν αρκετά τρομακτικός για πολλούς αντιπάλους όταν άπλωνε τα χέρια για να προστατεύσει το πράσινο καλάθι ή όταν κάρφωνε μπροστά στο αντίπαλο καλάθι.


Καλύτερός του φίλος στην Ελλάδα ήταν ο Μηνάς Γκέκος. Ηταν σχεδόν αχώριστοι. Δεν κατάφερα να βρω μια φωτογραφία που είχα από ένα μπαράκι του Μηνά στην οδό Ξάνθου στο Κολωνάκι (ούτε το όνομα του μπαρ δεν θυμάμαι πια) με τον Βράνκοβιτς να βιδώνει μια λάμπα στο ταβάνι, χωρίς σκάλα φυσικά. Ο Μηνάς τον πείραζε συχνά. Του έλεγε πως ήρθε στην Ελλάδα και έγινε ...άνθρωπος. "Οταν σε φέραμε, φορούσες δυο αριστερά παπούτσια" του έλεγε πειράζοντάς τον.

Μαζί στις χαρές, μαζί και στις λύπες. Εκεί κάπου στο καλοκαίρι του 1998, όταν ο Βράνκοβιτς είχε φύγει από την Ελλάδα, σκοτώθηκε σε τροχαίο η Βούλα Γκέκου (συνεπιβάτης σε αυτοκίνητο φίλης της) και ο Μηνάς βρισκόταν σε ταξίδι στην Κούβα. Επέστρεψε εσπευσμένα στην Ελλάδα συντετριμμένος από το τραγικό γεγονός. Στην κηδεία χωρίς κανείς να το περιμένει ο Στόγιαν ήταν εκεί. Είχε ταξιδέψει για να συμπαρασταθεί στον φίλο του για τον απροσδόκητο χαμό της συζύγου του.


Ο Στόγιαν φορούσε στους αγώνες φακούς επαφής. Ηταν σχεδόν ...τυφλός από το αριστερό μάτι, αφού είχε μεγάλη μυωπία. Η πιο χαρακτηριστική αστεία σκηνή όταν έχανε πάνω σε μια διεκδίκηση έναν φακό ήταν η εξής: Σηκωνόταν όρθιος, τέντωνε τα τεράστια χέρια του στην έκταση και έδινε το σύνθημα να σταματήσουν τα πάντα! Επειτα περίμενε εκεί που βρισκόταν και οι υπόλοιποι έπεφταν στο παρκέ για να βρουν τον χαμένο φακό...


Αγαπούσε υπερβολικά την οικογένεια του Ντράζεν Πέτροβιτς, αλλά κι εκείνοι τον έβλεπαν σαν παιδί τους. Ειδικά μετά το χαμό του Ντράζεν που τον συγκλόνισε περισσότερο από κάθε άλλο παίκτη της Εθνικής Κροατίας, αφού οι δυο τους ήταν σαν αδέρφια. Λίγους μήνες μετά το τραγικό συμβάν ο Παναθηναϊκός έπαιζε στην Ευρωλίγκα κόντρα στην Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ. Ο επίσημος Παναθηναϊκός αποφάσισε να αφιερώσει το συγκεκριμένο παιχνίδι στη μνήμη του Ντράζεν και κάλεσε την οικογένειά του στην Αθήνα για να τους δώσει τιμητική πλακέτα. Ο Γιόλε, η Μπίζερκα και ο Αλεξάντερ (Ασα) Πέτροβιτς ήρθαν στην Αθήνα, ο Στόγιαν τους υποδέχτηκε στο αεροδρόμιο, οι στιγμές στο γήπεδο ήταν συγκινητικές και στο τέλος ...χάσαμε το παιχνίδι. (Από τότε μου έγινε συνείδηση πως, όπου υπάρχει συναισθηματική εμπλοκή με τον αντίπαλο, που σε κάνει να τον βλέπεις σαν φίλο και όχι σαν "εχθρό" - έστω για όσο διαρκεί ο αγώνας... - κατά 90% χάνεις το ματς!).

Ενα "θέμα" είχε ο Βράνκοβιτς με τον πόλεμο στην άλλοτε Ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης είχε κάψει μια σερβική σημαία και είχε διαπληκτιστεί με τον Ντίβατς. Σαν τώρα θυμάμαι τον Βλάντε να μιλάει στα κανάλια νευριασμένος λέγοντας πως δεν θεωρεί πια τον Βράνκοβιτς φίλο του και πως δεν πρόκειται να πιει στο μέλλον ούτε καφέ μαζί του.


Τα χρόνια πέρασαν, ο Στόγιαν επιστρέφει από καιρού εις καιρόν στην Ελλάδα, βραβεύεται από τον Παναθηναϊκό, παρακολουθεί την πορεία του, τα λέει με τον Αλβέρτη που είναι ο καλύτερός του φίλος στην ομάδα και τώρα όλοι περιμένουν να δουν στην ομάδα τον γιο του, Αντόνιο που παίζει μπάσκετ σε μια ακαδημία και έχει όλες τις προδιαγραφές (σε ηλικία 12 χρόνων έχει ύψος 1μ.81) για να διαδεχτεί τον μπαμπά του. Μακάρι!

Αρκετά είπα (έγραψα) όμως. Το συγκεκριμένο ποστ υποτίθεται ότι είναι φωτογραφικό αφιέρωμα...


Η ΟΜΑΔΑ

Στόγιαν, Παταβούκας, Γκάλης, Αλβέρτης, Βολκόφ


ΟΙ ΣΥΜΠΑΙΚΤΕΣ


Με Οικονόμου και Αλβέρτη



Με τον Αλβέρτη




Με τον Μηριούνη



Με τον Βολκόφ:
Πρώτα συμπαίκτες μετά αντίπαλοι


Με τον Πάσπαλιε:
Στην αρχή αντίπαλοι μετά συμπαίκτες.


ΣΤΟΓΙΑΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ

Κάρφωμα προ του Σιγάλα υπό το βλέμμα του Τόμιτς


Κάρφωμα προ του Φασούλα υπό το βλέμμα του Τάρπλεϊ


ΒΡΑΝΚΟΒΙΤΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΠΑΟΚ


Στόγιαν, Σάβιτς, Γιαννάκης, Μπουντούρης


Αμυνα προ του Μπουντούρη υπό το βλέμμα του Τίιτ Σοκ


ΒΡΑΝΚΟΒΙΤΣ - ΓΙΑΝΚΟΒΙΤΣ

"Στοπ" στον αδικοχαμένο Μπόμπαν...


Η ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑ

Βράνκοβιτς - Σαμπόνις και
Παναθηναϊκός - Ρεάλ στην Αθήνα


ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ

Με τον Κώστα Πολίτη


Με τον Ευθύμη Κιουμουρτζόγλου


ΒΡΑΝΚΟΒΙΤΣ ΕΠΙ ΤΩ ΕΡΓΩ





Τι είδε ο Πάνθηρας...


ΒΡΑΝΚΟΒΙΤΣ ΚΑΙ ΕΝΤΑΣΗ

Επεισόδιο με τον Εντ Στόουκς - είχαν πέσει και κάποιες ψιλές... -
υπό το βλέμα του Τέρνερ (ΠΑΙΧΤΑΡΑΣ!!!) και των Σοκ - Αλβέρτη


ΒΡΑΝΚΟΒΙΤΣ ΚΑΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ

Κοπή πρωτοχρονιάτικης πίτας


Στον Στόγιαν το φλουρί



Χριστουγεννιάτικη επίσκεψη στο Ιδρυμα Κωφών



ΒΡΑΝΚΟΒΙΤΣ - ΠΑΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ


Το αγαπημένο παιδί του προέδρου


ΒΡΑΝΚΟΒΙΤΣ - ΟΠΑΔΟΙ


Αφιξη Παναθηναϊκού από Μπολόνια



ΒΡΑΝΚΟΒΙΤΣ KAI ΩΛ ΣΤΑΡ ΓΚΕΪΜ


Με το βραβείο του MVP (είχε πετύχει και τρίποντο!)
(και άλλα δύο μέσα στην ίδια σεζόν...)


ΒΡΑΝΚΟΒΙΤΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΚΡΟΑΤΙΑΣ

Με τη φόρμα της Hrvatska



ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΣΑΝ...



Βράβευση στο νταμπλ του 2005



Ανταπόδοση στο χειροκρότημα των οπαδών



Στον Τσαλίκη στα επινίκια για το νταμπλ του 2005
με την Λόλα (σύζυγος) και την οικογένεια Παύλου Γιαννακόπουλου


Με τον Ομπράντοβιτς στα μπουζούκια το ίδιο βράδυ


Με τον Ιγκόρ Μπίσκαν
(και να σκεφτείς ότι ο Μπίσκαν είναι ψηλός)


Σε αγώνα Τσιμπόνα - Παναθηναϊκού
στο Ζάγκρεμπ το 2006