Tuesday, March 30, 2010

Ο "Μπέμπης" μεγάλωσε...



Τον Φάνη Χριστοδούλου τον λάτρευα πολύ πριν έρθει στον Παναθηναϊκό. Μάλιστα, τώρα που το σκέφτομαι, είναι ο πιο σημαντικός λόγος που αγάπησα τον μπασκετικό Πανιώνιο. Το απίστευτο μπασκετικό του ταλέντο και ο μποέμ χαρακτήρας του δεν περνούσαν απαρατήρητα από κανέναν. Ομως, ο Φάνης εκτός από σπουδαίος παίκτης ήταν και ένας μπον βιβέρ. Και ίσως αυτή η κοσμοθεωρία του πως υπάρχουν κι άλλα σημαντικά πράγματα στη ζωή εκτός από το μπάσκετ να του στέρησαν τελικά τη δυνατότητα να αναπτύξει το ταλέντο του σε τόσο μεγάλο βαθμό που αυτή τη στιγμή να μιλάμε για τον μεγαλύτερο Ελληνα μπασκετμπολίστα. Δεν είναι ιεροσυλία αυτό που γράφω και το γράφω εν πλήρει συνειδήσει χωρίς καμία διάθεση να μειώσω τον Νίκο Γκάλη. Ο Γκάλης είναι όντως σπουδαίος. ΕΙΝΑΙ ο μεγαλύτερος αθλητής που έχει αναδείξει το ελληνικό μπάσκετ. Αλλά παράλληλα ήταν και υπόδειγμα αθλητή. Ζούσε και ανέπνεε για το μπάσκετ.

Ο Φάνης πάλι όχι. Το μπάσκετ ήταν μέσα στις προτεραιότητές του, αλλά όχι η μοναδική. Παρόλο που ήταν ένας παίκτης που μπορούσε να κάνει τα πάντα. Να παίξει σε όλες τις θέσεις. Ενας all around. O παίκτης για όλες τις δουλειές. Πολυεργαλείο. Ενας εκπληκτικός αμυντικός, ένας πολύ καλός σουτέρ (με το δικό του τρίποντο κερδίσαμε τους Σοβιετικούς στον ημιτελικό στο Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ το 1989 και περάσαμε στον τελικό) και ένας ντριμπλέρ που σε ξάφνιαζε με την ευελιξία του, παρά το ύψος του (2μ.02 είναι μπόι που δεν σου επιτρέπει να ντριμπλάρεις με ευχέρεια, ο Φάνης ομως το έκανε) και τα κιλά του. Τα κιλά του... "Ο Φάνης παίζει με τα κιλά του" συνήθιζαν να λένε οι προπονητές του και δεν υπήρχε τίποτα πιο αληθινό από αυτό. Με τα κιλά του και με την καρδιά του. Ενας πολύ ωραίος τύπος, φοβερά επικοινωνιακός (είναι και Δίδυμος άλλωστε) και έξω καρδιά.

Κάθε χρόνο τον πολιορκούσαν οι άλλες ομάδες, τον ζήτησαν ακόμα και από το ΝΒΑ, κάθε χρόνο το όνομά του "έπαιζε" στις μεταγραφές, αλλά τελικά δεν έφευγε από την Πλατεία. Εμεινε στον Πανιώνιο, που θεωρώντας τον "σημαία" του, τού ανανέωνε συνεχώς το συμβόλαιο. Και μπορεί για τη Νέα Σμύρνη να έμεινε το σημείο αναφοράς αλλά αυτή η τακτική του στέρησε τη δυνατότητα να γευτεί τίτλους. Στο παλμαρέ του (ξέχωρα από τις διακρίσεις με την Εθνική...) υπάρχει μόνο ένα κύπελλο με τον Πανιώνιο το 1991 και ένα πρωτάθλημα το 1997-98 με τον Παναθηναϊκό (όπου ήρθε λίγο πριν κλείσει οριστικά την καριέρα του). Δεν το κυνήγησε και ο ίδιος, ήταν ικανοποιημένος με αυτά που είχε, δεν είχε τη διάθεση να μπει σε καλούπια.

Το βράδυ της Μεγάλης Δευτέρας ο Πανιώνιος έστω και αργά τίμησε τον Φάνη στο κλειστό της οδού Αρτάκης για όσα πρόσφερε στην ομάδα. Το παρών έδωσαν αρκετοί φίλοι του. Κάποιοι άλλοι δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν. Αν μπορούσαν να πάνε όλοι όσοι πέρασαν από τη ζωή του, τον γνώρισαν και τον αγάπησαν στη διάρκεια της μπασκετικής του καριέρας, δεν θα έφτανε ούτε το Ολυμπιακό Στάδιο (το ανοιχτό, του Καλατράβα) για να τους χωρέσει.

Ο "Μπέμπης" μεγάλωσε, ο "Μπέμπης" φόρεσε ξανά την αθλητική φανέλα και το σορτσάκι και πάτησε στο παρκέ. Με τα πολλά - πια - κιλά του να μην μπορούν να "τιθασευτούν" τώρα που σταμάτησε να αθλείται, αλλά με το ίδιο χαμόγελο, την ίδια μεγάλη καρδιά. Εχω την εντύπωση ότι η γιορτή που διοργάνωσσν για να τον τιμήσουν ήταν πολύ σεμνή για την μεγάλη μπασκετική του αξία. Αλλά πάλι, έτσι σεμνός ήταν ο Φάνης και σαν παίκτης. Εργάτης της ομάδας και όχι ζεν πρεμιέ. Αυτός που έκανε τη βρόμικη δουλειά και όχι αυτός που θα επιδιώξει να συγκεντρώσει πάνω του τους προβολείς. Ασχετα αν τελικά τους συγκέντρωνε, γιατί το μεγάλο ταλέντο του δεν ήταν δυνατόν να μην ξεχωρίσει.

Να είσαι πάντα καλά Φάνη, ό,τι κι αν κάνεις στη ζωή σου. Σε ευχαριστούμε για τις στιγμές που μας χάρισες!


Στη γιορτή προς τιμήν του



με συμπαίκτες και "αντιπάλους" ΦΙΛΟΥΣ


Βράβευση από τον Αλβέρτη εκ μέρους του ΠΣΑΚ


Βράβευση από τον Καλαφατάκη


Βράβευση από τον Σγουρό


Βράβευση από την μητέρα του Ελένη
(με την συγκίνηση έκδηλη στα πρόσωπα και των δύο...)


Χειραψία με τον Ιωαννίδη υπό το βλέμμα του Γάσπαρη
(ο "ξανθός" τον ήθελε στον Ολυμπιακό,
αλλά τον κράτησε ο Πανιώνιος)




***

ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΡΕΤΡΟ


20 Οκτωβρίου 1999 - Βράβευση από τους αδερφούς Γιαννακόπουλους
ένα χρόνο αφότου είχε σταματήσει το μπάσκετ,
μαζί με τους Παταβούκα, Γκάλη και Γιαννάκη.




Με το πρωτάθλημα του 1997-98
(το μοναδικό της καριέρας του)



Στιγμές έντασης με τον Ιωαννίδη
(περασμένα - ξεχασμένα τώρα πια..)


Με τη φανέλα της Εθνικής
το κλασικό "15"



Ανάβοντας το πούρο της νίκης με τον Φασούλα


Στο βάθρο με το αργυρό μετάλλιο στο στήθος
στο Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ το 1989



Με την Εθνική


Με τον Πανιώνιο



Κόντρα στον Τάρπλεϊ


Με τον αδερφό του Χρήστο


Με τον Ντούντα


Με τον Μίσσα


Στον πάγκο με πολιτικά



Με τον Γιαννάκη


Με τη φανέλα που τίμησε

Sunday, March 28, 2010

Τα καλύτερα έρχονται!




Φτάσαμε λοιπόν στο τέλος. Σε ένα αίσιο τέλος. Στη διάρκεια του χρόνου περάσαμε πολλά. Ακούσαμε πολλά. Διαβάσαμε πολλά. Πληγωθήκαμε. Ταλαντευτήκαμε. Αμφιβάλλαμε. Επηρρεαστήκαμε. Αναπτύξαμε ψυχώσεις ξένες στη μενταλιτέ μας. Αποκηρύξαμε (κάποιοι από μας) το ευρωπαϊκό μας DNA στο όνομα ενός τίτλου που τον βαφτίσαμε "αυτοσκοπό". Μπλέξαμε σε διλήμματα που ακόμα και τώρα δεν μπορεί κανείς να απαντήσει με σιγουριά για το αν άξιζε τον κόπο να μας διχάσουν. Λοιδορήσαμε τις σημαίες μας. Στην προσπάθειά μας να περιφρουρήσουμε τα δικαιώματά μας, κινδυνέψαμε να απενοχοποιήσουμε ό,τι πιο βδελυρό έχουμε υποστεί.

Μα τώρα πια τελείωσαν όλα αυτά. Ο σκοπός επετεύχθη. Αποστολή εξετελέσθη και ευτυχώς για μας χωρίς να χρειαστεί να πουλήσουμε την ψυχή μας στο διάβολο. Βέβαια, κάποιοι θα υποστηρίξουν ότι το κάναμε ήδη. Γιατί έχουν συμφέρον να μας εξισώσουν με ό,τι μας αηδιάζει. Γιατί η απαξίωση είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορούν να μας αποτρέψουν να γυρίσουμε σελίδα. Δεν θα τα καταφέρουν όμως. Η σελίδα γύρισε ήδη.

Και τώρα τα καλύτερα έρχονται. Αυτή η χρονιά ήταν μεταβατική και διακυβεύονταν πολλά. Και αυτή η γνώση, της κρισιμότητας που είχε για το μέλλον της ομάδας, ήταν που μας αποπροσανατόλισε και μας έβγαλε προσωρινά από τον δρόμο μας. Ευτυχώς όχι για πολύ, ευτυχώς χωρίς να πλήξει ανεπανόρθωτα τις ιδέες και τα πιστεύω που πρεσβεύουμε.

Σ΄ αυτόν τον "μαραθώνιο" ήμασταν συνολικά οι καλύτεροι. Οι πιο πειστικοί, οι πιο σοβαροί, οι πιο συνεπείς. Γι΄ αυτό τον κερδίζουμε δίκαια. Με όσες δυσκολίες κι αν συναντήσαμε, με όσα λάθη κι αν κάναμε, καταφέραμε να κόψουμε πρώτοι το νήμα. Μπορεί να μην πιάσαμε ιδιαίτερες επιδόσεις, αλλά αυτό τελικά δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι δείξαμε μεγαλύτερες αντοχές και κάναμε "καλύτερους χρόνους" από τους αντιπάλους μας.

Τα υπόλοιπα μπορούν να αποτελέσουν στόχο για την επόμενη χρονιά. Οταν το άγχος που δημιούργησε τόσο στην κορυφή όσο και στη βάση της ομάδας η ανάγκη κατάκτησης του φετινού πρωταθλήματος αποσυμπιεστεί, τότε θα απαλλαγούμε από τα φετινά βαρίδια και θα απελευθερωθούμε.

Τότε θα μπορέσουμε να είμαστε πιο ήρεμοι και να παίξουμε καλύτερα. Εχουμε πια κάθε δικαίωμα να είμαστε αισιόδοξοι...




Scratch: Tι θα πει ότι βιάζομαι, γιατί μαθηματικά δεν έχει τελειώσει ακόμα τίποτα; Εδώ ο Φορέας μιλάει για νταμπλ χωρίς να έχουμε ακόμα προκριθεί στον τελικό!

Scratch 1: Θα καλέσουμε και τον τεντά στην φιέστα πρωταθλήματος;

Scratch 2: Φόρτωνε, φόρτωνε ο Νιόπλιας και τελικά ξέσπασε! Βάζω σου λέει τον έναν μου λέτε γιατί δεν βάζω τον άλλο. Βάζω τον άλλο μου λέτε γιατί δεν βάζω τον τρίτο. Ε, άι σιχτίρ!


Scratch 3: Του το φύλαγε του Ντε Μος. "Τι θα κάνω, λέει; Αλλαγή από το 30΄ σαν τον άλλο της Καβάλας;" Δεν το ξέχασε το unfair του Ολλανδού.


Scratch 4: Oφσάιντ το πρώτο γκολ (οριακά μεν, αλλά οφσάιντ - λίγο έγκυος δεν υπάρχει...), κανονικό το πέναλτι του Κάρα. Για τον οποίο ισχύει η ιστορία με τον βοσκό με τον λύκο. Οταν τού γίνεται κανονικό πέναλτι κανείς δεν το πιστεύει.

Scratch 5: Τι παιχνίδι έκανε ο Λέτο! Μακράν το πιο ώριμο ματς που έχει κάνει στην Πανάθα.

Scratch 6: Μέσα και στα τρία γκολ ο Τζιμπρίλαρος. Φαντάσου να έχεις άλλους δύο "Σισέ" στην ομάδα! Αλέξη, τελικά την έμαθε τη θέση;

Scratch 7: Πόση μπάλα ξέρει το "Νινί" μας;

Scratch 8: Μήπως να ξεκινάμε τον Νίνη βασικό και να έρχεται με φόρα ο Κάρα από τον πάγκο;






Scratch 9: Μπράβο στους οπαδούς για τα συνθήματα υπέρ Καραγκούνη. Υπήρξαν στιγμές που ήμασταν άδικοι μαζί του.


Scratch 10 (σχετικό με το παραπάνω από GWF): "Τι φωνάζετε συνθήματα για τον Καραγκούνη ρε; Θα μας κατσικωθεί και του χρόνου!".




Scratch 11: Σαν καλά τα πηγαίνει ο Γιούρκας (Ατσα και κούρεμα!).


Scratch 12: Τι γκολάρα του Λέτο!


Scratch 13: Εκ του αποτελέσματος δικαιώνεται ο Πατέρας για την αλλαγή προπονητή στο μέσο της σεζόν. Οπως επίσης δικαιώνεται και ο Νιόπλιας.





Scratch 14: Τρία χρόνια χωρίς τον Μιχάλη...



***



ΟΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟΙ











***


Ο ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ







***


Ο ΚΟΣΜΟΣ







Ο ΚΑΒΓΑΣ







***


ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ






***


ΤΑ ΠΑΝΟ




Saturday, March 27, 2010

Λούκουμος!













Το πίστεψαν περισσότερο από ό,τι πιστέψαμε εμείς σ΄ αυτούς. Βρέθηκαν δύο φορές πίσω στα σετ, αλλά δεν λύγισαν. Ο αντίπαλος είχε τέσσερα ματς μπολ, αλλά τελικά έφυγε από τον αγώνα με σκυμμένο το κεφάλι. Ηταν ένας από τους πιο συγκλονιστικούς αγώνες βόλεϊ που έχω δει. Και ο Παναθηναϊκός ήταν άξιος νικητής. Ο Αγκάμεζ ήταν εκπληκτικός, ο Πανταλέων ψυχάρα, ο Σαμικά ηρωικός, ο Καζάζης άνοιξε λογαριασμό με τα τρόπαια σαν προπονητής. Ηταν ένα πολύ μάγκικο κύπελλο! Είναι το πρώτο φετινό (στους άνδρες) και εύχομαι να είναι πολύ - πολύ γούρικο και να το ακολουθήσουν κι άλλα! Συγχαρητήρια στην ομάδα βόλεϊ.

Scratch: Πόσο μίζερη η κρατική τηλεόραση (έκοψε τη σύνδεση πάνω στην απονομή)...









Ο ΑΓΩΝΑΣ






ΟΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟΙ








ΤΟ ΚΟΝΤΡΑΣΤ





Ο ΑΓΚΑΜΕΖ
(γιατί έχουμε και αδυναμίες...)