Sunday, January 9, 2011

O Bύντρα, η σημειολογία και ο Καρπετόπουλος...














Να μην είσαι στα καλύτερά σου εδώ και καιρό. Να μην είναι και η Πανάθα στα καλύτερά της εδώ και καιρό. Να στρώνεσαι παρόλα αυτά να παρακολουθήσεις την "αρρώστεια" σου γιατί το μότο "στις χαρές και στις λύπες μαζί" δεν φτιάχτηκε απλώς για να υπάρχει, αλλά επειδή υποτίθεται (;) ότι αντιπροσωπεύει αυτό που αισθανόμαστε για την ομάδα. Να βλέπεις το ματσάκι να κυλάει όπως κυλάνε όλα τα παιχνίδια του Παναθηναϊκού εδώ και μήνες. Κάποιος σερβίρει και Σισέ παστελώνει ή Σισέ σερβίρει και κάποιος (λίγοι είναι...) παστελώνει. Να σκέφτεσαι ότι, ρε γαμώτο, άλλη μια φορά θα αναγκαστείς να γράψεις τα ίδια και τα ίδια. Κι εκεί που το σκέφτεσαι να σου κάθεται από το πουθενά η φάση με το επιθετικό φάουλ του Ρουίς στον Βύντρα. Να φέρνεις στο μυαλό σου το ματσάκι του πρώτου γύρου όταν χάρη στο Βύντρα νίκησες στο Χαριλάου και τώρα χάρη πάλι στο Βύντρα γλίτωσες το "χηνάρι" και ό,τι αυτό συνεπάγεται και να αισθάνεσαι ότι η σημειολογία σου κλείνει το μάτι. Να έχεις βρει τον πρόλογό σου που, επιτέλους, θα διαφέρει από τους ρουτινιάρικους των προηγούμενων αγωνιστικών, να έχεις βρει ακόμα και τίτλο ("Βύντρα στο Χαριλάου, Βύντρα και στο ΟΑΚΑ"), διαφορετικό από αυτούς που θα γράψουν οι φυλλάδες, να φτιάχνεις ωραία και καλά τις φωτογραφιούλες που θα ανεβάσεις στο βλογάκι σου και από το πουθενά να σου σκάει Καρπετόπουλος και να αναφέρεται στην ...σατανική σύμπτωση με το πέναλτι (λέμε τώρα...) του Χαβίτο στο Βύντρα και το σημερινό επιθετικό φάουλ του Ρουίζ πάλι πάνω στον Βύντρα και να σου "καίει" το θέμα. Εκεί παρατάς το πληκτρολόγιο, πετάς το ποντίκι (είναι ασύρματο) κλείνεις το κομπιούτερ και πας (όχι για ψάρεμα ούτε για το άλλο που όταν δεν σου προκύψει, τότε πας για ψάρεμα...) να δεις μια ταινία, μπας και σου φτιάξει το κέφι.

Για την ιστορία μου το έφτιαξε το κέφι, γιατί το να βλέπεις τον γερο-Σταλόνε με το εξακολουθητικό βλέμμα της αγελάδας και το μόνιμο αξάν του Αμερικανού πεζοναύτη να σκοτώνει ό,τι περπατάει, κολυμπάει και πετάει χωρίς να παθαίνει το παραμικρό και να κοντράρεται μονίμως με τον Τζέισον Στέιθαμ για το ποιος είναι πιο μάγκας, με ολίγη (πραγματικά ολίγη όμως) από επίσης γερο-Σβάρτζι συν τους Γουίλις, Μίκι Ρουρκ και Ντολφ Λούντγκρεν, αισθάνεσαι κάπως σαν να παρακολουθείς μια συγκέντρωση των καπή, μόνο που αντί για νοσταλγία σου βγαίνει γέλιο. "Αναλώσιμοι" το έργο όπως καταλάβατε και το συνιστώ για όσους θέλουν να γελάσουν και να περάσουν δυο ευχάριστες ώρες (μέχρι που θα γίνει η προσωπική μου "καλτ" ταινία) και να θυμηθούν τα παλιά.

Συγνώμη, ξέφυγα, υποτίθεται ότι μιλάμε κυρίως για μπάλα εδώ για την οποία βεβαίως και δεν είχα σκοπό να γράψω αφού με πρόλαβε στη στροφή ο Κάρπετ, αλλά έλα που μπήκα στο email μου και είδα ότι είχα νέο σχόλιο στο blog. Moυ ζητούσε ο Γαλάτης να γράψω κάτι νέο από την στιγμή που το ...petition για να αναλάβει η Λιάνα πρόεδρος έληξε άδοξα, καθώς η ίδια μας το ξέκοψε νέτα - σκέτα. Θα διαφωνήσω με τον αγαπητό μου pensierix βεβαίως για τη στάση της. Είναι απόλυτα κατανοητή και απόλυτα δικαιολογημένη από την πλευρά της, άσχετα αν εμάς μας χάλασε το όνειρο και αν εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι είναι η καταλληλότερη.

Για το ματσάκι δεν έχω βέβαια να πω πολλά, ουσιαστικά δεν έχω να πω τίποτα, αφού δεν είδα κάτι διαφορετικό από τις προηγούμενες φορές. Εντάξει, μια μίνι βελτίωση υπάρχει, αλλά από τη μια πλευρά ουδείς πρέπει να παραγνωρίζει ότι παίζαμε απέναντι σε έναν Αρη με τεράστιες απουσίες, από την άλλη, αν ακόμα θέλουμε να ελπίζουμε σε τίτλο, η βελτίωση δεν θα πρέπει να είναι μίνι, αλλά θεαματική, δεδομένου ότι οι άλλοι παίζουν συνέχεια φιλικά (πλάκα - πλάκα ούτε ο Χόχος δεν είχε καταφέρει να αποκτήσει απροκάλυπτα τόσα παραρτήματα όσα ο Βαγγέλας!).

Ο Γκοβού αυτή τη φορά ήταν πολύ καλός, έκανε και δυο ενέργειες που αν το ΟΑΚΑ δεν ήταν άδειο θα ξεσήκωναν τον κόσμο, ο Νίνης έβαλε το γκολάκι του και ήταν δραστήριος, ο Γάλλος αλητάμπουρας απέδειξε ότι "τόχει" και ως ...δεξί εξτρέμ, ο Λέτο πήγε και δεν πήγε, ο Βύντρα είχε κέφια και η ομάδα μάλλον έπαιξε πιο ελεύθερα όταν βγήκε ο Ζιλμπέρτο (ποιος θα μου το έλεγε πέρσι ότι θα έφτανε η στιγμή που θα παραδεχόμουν κάτι τέτοιο...).

Για το επιθετικό στον Βύντρα, ό,τι ξέρετε - ξέρω ή μάλλον ό,τι είδατε - είδα. Το σφύριγμα όντως ακούστηκε πριν μπει το γκολ, επομένως σταματάει η φάση και γκολ δεν υπάρχει. Στην Χελάκειο απορία για το αν ο διαιτητής θα σφύριζε ανάλογα σε περίπτωση που ήταν ο Παναθηναϊκός στην επίθεση, έχω να απαντήσω ότι ΟΦΕΙΛΕΙ ο διαιτητής να σφυρίζει με τον ίδιο τρόπο είτε πρόκειται για τον Παναθηναϊκό είτε για την κολοπετινίτσα από την Κάτω Τραχανοπλαγιά και αυτό το θεωρώ αδιαπραγμάτευτο. Αλλά από εκεί και πέρα για το αν όντως έγινε επιθετικό φάουλ δεν μπορώ να απαντήσω γιατί δεν είδα τίποτα παραπάνω απ' ό,τι είδατε όλοι σας live και σε ένα διόλου διαφωτιστικό replay. Περιμένω βέβαια αύριο για μια φάση που ΟΛΟΙ την είδαμε από την τηλεόραση και κανείς οπαδός δεν βρισκόταν στο γήπεδο οι εφημερίδες να γράψουν αυτά που θέλουν να γράψουν. Ξέχασα, βέβαια, αυτές είχαν ανταποκριτές στο γήπεδο...

Στα αξιοσημείωτα η άσπρη φανέλα του Τζόρβα. Αυτό το παιδί έχει ένα πρόβλημα με τις φανέλες. Τη μία η καναρινί (η γκαντέμω με τα πέντε μπαλάκια στο Καμπ Νου) πέρσι η ...μπούλικη (από το μπούλης) γαλάζια και τώρα η λευκή (Leyki? Ναι, αλλά χωρίς σταφίδες). Χάθηκε ο κόσμος παλικάρι μου να βάλεις μια μαύρη; Ξέρω τρομακτικός δεν είσαι, αλλά τουλάχιστον θα δείχνεις. Δεν θυμάσαι τον Μάριο κάτι ψαρωτικές φωτογραφίες που έβγαζε με την μαύρη φανέλα; Απάτη μεν, αλλά όλο και κάποιον κατάφερνε να ξεγελάσει.

Στα αξιοσημείωτα και η κοκορομαχία του Τζιμπρίλ αρχικά με τον Λαζαρίδη, στη συνέχεια με τον Οριόλ και μετά με τον Μισελ (υπήρξε και δεύτερο ...ημίχρονο στο δρόμο προς τα αποδυτήρια και τους χώρισε ο Ζιλμπέρτο). Και ήταν αξιοσημείωτη γιατί μόνο ο Βύντρα έτρεξε κοντά στον συμπαίκτη του. Καμία σχέση με πέρσι που όταν γινόταν μια φασαρία έπεφταν όλοι μαζί πάνω στον αντίπαλο. Αλλά βέβαια άλλο πέρσι, άλλο φέτος είναι σαφές ότι δεν υπάρχει ούτε η ίδια φλόγα, ούτε το ίδιο πάθος, αλλά ούτε και η ίδια ενότητα.

Το επεισόδιο Λέτο - Κατσουράνη που μάθαμε ότι έγινε στα αποδυτήρια ούτε το λογαριάζω. Συμβαίνουν αυτά, θα σταματήσω να τους δίνω τη σημασία που κάποιοι θέλουν να τους δώσω...


Scratch (ένα, μεγάλο, άσχετο και επί προσωπικού): Από τις 29 Δεκεμβρίου έγινα κι εγώ ένα νούμερο (με εισαγωγικά ή χωρίς...) στην Ελληνική Στατιστική Αρχή που μετρά τα ποσοστά αύξησης της ανεργίας. Προηγουμένως μου είχε γίνει ολοκληρωτική αλλαγή εργασιακού αντικειμένου, περικοπή μισθού, πολύ πριν ψηφιστεί το πολυνομοσχέδιο που έδινε το "πράσινο φως" για τις επιχειρησιακές συμβάσεις και στη συνέχεια μου κόπηκαν και οι Κυριακές. Την απόλυση την περίμενα αλλά και την ήθελα. Οταν έχεις ζήσει για τον τελευταίο ενάμιση χρόνο μια πραγματική κόλαση και στο "ζύγι" βάζεις από τη μια πλευρά την υγεία σου και από την άλλη το φόβο της ανεργίας, δεν το διαπραγματεύεσαι. Καλύτερα υγιής και άνεργος παρά άρρωστος και με δουλειά. Οπότε λες (στον εργοδότη σου) τα πράγματα με το όνομά τους και όπου σε βγάλει. Εμένα με έβγαλε στην απόλυση που όμως ήταν ουσιαστικά απελευθέρωση. Κάποια στιγμή, προσεχώς, θα σας πω μερικά πράγματα για την πρώην - πλέον - δουλειά μου για να γελάσουμε (ή να κλάψουμε...) όλοι μαζί. Προς το παρόν ζητώ την κατανόησή σας για το ότι δεν είμαι συνεπής όπως παλιά και για το ότι αργώ και πολλές φορές τελευταία δεν απαντάω καν στα σχόλιά σας. Εντάξει, το blogging δεν είναι καταναγκασμός και πρέπει να το κάνεις μόνο όταν σου έρχεται και να μη το εκβιάζεις. Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να εξηγήσω τους λόγους από την στιγμή που με τιμάτε με τα σχόλιά σας, αν και οι περισσότεροι που γνωρίζετε μέσω του blog το ...τσουνάμι του τελευταίου καιρού στα επαγγελματικά μου, είμαι σίγουρη ότι καταλαβαίνετε. Αυτή τη στιγμή πάντως είναι στα σκαριά κάτι πολύ όμορφο, κάτι που ξεπερνά τις προσδοκίες μου, ιδιαίτερα σε μια τόσο συννεφιασμένη περίοδο όπως είναι για κάθε άνθρωπο οι πρώτες ημέρες της ανεργίας. Αν όλα πάνε καλά ο Γαλάτης και ο paoad (στον κόσμο της η γνωστή "φίρμα" του blog κυριολεκτικά, εμείς εδώ καιγόμαστε και η φίρμα ζητά εμπνευσμένα ποστάκια...) έχω την αίσθηση ότι δεν θα προλάβουν να ξανακάνουν παραπονάκια. Θα έχουν υλικό! Θα δείξει...



ΟΙ ΠΑΡΟΥΣΙΕΣ

Γκοντζίλα - Διακογιάννης



Γόντικας - Βεκρής


Ο Κάρα στην εξέδρα; - Ο Κάρα στην εξέδρα!


Λιβαθηνός - Βεκρής

Υιός Πολέμης


Πατήρ Πολέμης



Ο ΑΓΩΝΑΣ














ΚΟΚΟΡΟΜΑΧΙΕΣ...







ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟΙ