Thursday, June 14, 2007

Aνακαλύπτοντας την ισπανική λογοτεχνία

Η σχέση μου με την ισπανική λογοτεχνία δεν ήταν ιδιαίτερα καλή τα προηγούμενα χρόνια, παρόλο που δεν ίσχυε το ίδιο με την ισπανόφωνη. Ενας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς στα φοιτητικά μου χρόνια υπήρξε ο Γκαμπριέλ Γκαρθία Μάρκες, ενώ αργότερα προστέθηκαν ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες και ο Μάριο Βάργκας Λιόσα. Μάλλον η σχέση μου με τη λογοτεχνία ακολουθούσε τις …ποδοσφαιρικές μου προτιμήσεις, αφού σαν έφηβη συμπαθούσα την Ιταλία περισσότερο από την Ισπανία και …κλασσικά λάτρευα την Αργεντινή. Σταδιακά η συμπάθεια για την Ιταλία έφθινε (ευτυχώς μόνο ποδοσφαιρικά και όχι λογοτεχνικά), ενώ αυξήθηκε αυτή για την Ισπανία και όλη την Λατινική Αμερική. Ευτύχησα η γνωριμία μου με τους Ισπανούς λογοτέχνες να γίνει με ένα πολύ καλό βιβλίο. Βέβαια, αυτό είναι πάντα υποκειμενικό, αλλά για μένα η «Σκιά του Ανέμου» του Kάρλος Ρουίθ Θαφόν είναι από τα ωραιότερα βιβλία που έχω διαβάσει. Δεν είναι μόνο η υπόθεση που αγγίζει οποιονδήποτε αγαπάει τα βιβλία (ένας πατέρας οδηγεί το γιο του σε μια μυστική βιβλιοθήκη όπου όλα τα ξεχασμένα βιβλία περιμένουν αυτόν που θα τα βγάλει από τη λησμονιά), ούτε η πλοκή που οδηγεί στο απροσδόκητο (αυτό άλλωστε είναι το ζητούμενο για κάθε συγγραφέα). Είναι η πάρα πολύ καλή γραφή, οι εκπληκτικές περιγραφές τέτοιες που δύσκολα συναντάς πια στην πλειοψηφία των βιβλίων όπου η ανάγκη για ανατροπές και εξέλιξη περνούν επιφανειακά χαρακτήρες και τόπους. Σίγουρα η μετάφραση αξίζει ιδιαίτερη μνεία κι ήταν για μένα «σχολείο» αφού δογματικά πίστευα πως καμία μετάφραση δεν μπορεί να αποδώσει σωστά το πρωτότυπο, γι΄ αυτό και για χρόνια απέφευγα να διαβάζω ξένη λογοτεχνία. Εξ ου και ανακάλυψα τόσο αργά τους Ισπανούς.
Aυτό τον «λυρισμό» αλλά και την απαραίτητη «στάση» στις περιγραφές που υπάρχει στη «Σκιά του Ανέμου» τα συνάντησα σε όλους τους Ισπανούς συγγραφείς που διάβασα τελευταία. Οπως ο μακαρίτης πια Μανουέλ Βάσκεθ Μονταλμπάν που έδωσε άλλη διάσταση στο αστυνομικό μυθιστόρημα. Ο ήρωάς του, ο Πέπε Καρβάλιο είναι ιδιόρρυθμος και κυνικός κάποιες φορές (ποιος αστυνομικός ήρωας δεν είναι;) όμως δεν έχει την παραμικρή σχέση με τους αποστεωμένους, στεγνούς και ορθολογιστές ήρωες άλλων συγγραφέων αστυνομικών μυθιστορημάτων. Εχει μια μεσογειακή ζωντάνια που ήταν πραγματική ξεκούραση όταν τον «ανακάλυψα» αμέσως μετά τον κακόκεφο Τζον Ρέμπους στους «Αναστημένους» του Ιαν Ράνκιν. Ο Μονταλμπάν δεν γράφει απλώς ιστορίες εξιχνίασης εγκλημάτων. Γράφει καθαρά λογοτεχνικά κείμενα. Ο Καρβάλιο είναι τύπος πληθωρικός και λάτρης των γκουρμέ γεύσεων, (μάλλον μια ψιλοαποτυχημένη τηλεοπτική μεταφορά του είναι ο «αστυνόμος Μπέκας» – όχι για την ερμηνεία του αγαπημένου μου Ιεροκλή Μιχαηλίδη, αλλά για την αναφορά σχεδόν σε κάθε επεισόδιο στις γαστρονομικές συνήθειες του ήρωα που μάλλον δεν πείθει για την ανάγκη ύπαρξής της έτσι όπως έχει ενταχθεί στο σενάριο). Στα βιβλία του Μονταλμπάν όπως ο «Ελληνικός Λαβύρινθος» και «Τα Λουτρά» μαζί με την αστυνομική ιστορία, ανακαλύπτεις και την Ισπανία, περπατάς στους δρόμους της προ-Ολυμπιακής Βαρκελώνης και μυρίζεις τα αρώματα της Ιβηρικής. Είναι απώλεια ο πρόωρος θάνατός του γιατί μπορεί να έχω στην αναμονή πολλά ακόμα δικά του βιβλία που δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως το ένα θα είναι καλύτερο από το άλλο, αλλά είναι βέβαιο ότι θα είχε ακόμα πολλά να δώσει.
Στην αναμονή έχω και την τριλογία του «Λοχαγού Αλατρίστε» (το ομώνυμο βιβλίο, «Η καθαρότητα του αίματος», «Ο ήλιος της Μπρέντα») του Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε. Ενός Ισπανού συγγραφέα – δημοσιογράφου που μπορεί με ιδιαίτερη άνεση να γράφει ιστορικά μυθιστορήματα που αποτελούν γνήσια λογοτεχνικά κείμενα, αποδεικνύοντας ότι ο συγγραφέας τους έχει το μυαλό του στο δημιούργημά του και όχι στο πώς θα γράψει βιβλίο – σενάριο για κινηματογραφική ταινία όπως κάνει ο Νταν Μπράουν.
Κι ας έχουν γίνει και δικά του βιβλία ταινίες όπως η «Ενατη Πύλη» του Ρομάν Πολάνσκι που βασίζεται στο βιβλίο του «η Λέσχη Δουμάς ή η σκιά του Ρισελιέ». Ενα βιβλίο μυστηρίου και καταιγιστικής δράσης που όμως η πλοκή του δεν προδίδει την λογοτεχνική γλώσσα.
Το ίδιο - και παραπάνω - ισχύει για το βιβλίο του «το Αίνιγμα της Σεβίλλης».
Με μια περιγραφή της ανδαλουσιάνικης πόλης που σε γοητεύει τόσο πολύ που θες να την επισκεφτείς στην πρώτη ευκαιρία. Για να μην πω πως νοιώθεις ότι την έχεις ήδη επισκεφτεί. Και τι να πω για τον «Ναυτικό Χάρτη» που εκτός από την άψογη γραφή και την ενδιαφέρουσα υπόθεση πρέπει να του έχει κοστίσει ώρες ατέλειωτες πάνω στη μελέτη των ναυτικών συνηθειών. Χώρια που η αγάπη του ήρωά του να διαβάζει μόνο βιβλία που αφορούν τη θάλασσα μου άνοιξε την όρεξη να διαβάσω βιβλία του Τζόζεφ Κόνραντ αλλά και τον Μόμπι Ντικ του Χέρμαν Μέλβιλ που είχα αγοράσει πριν από πολύ καιρό (ένα ογκωδέστατο βιβλίο από τις εκδόσεις Guttenberg που έχω όμως την εντύπωση ότι θα κυλάει σαν νερό, αλλά το αφήνω για εποχές που θα έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο).
Τα βιβλία μαζεύονται και με αγχώνει το ότι δεν προλαβαίνω να τα διαβάσω, ενώ συνεχίζω να αγοράζω καινούργια. Κάποτε έλεγα πως θα τα διαβάσω με την ησυχία μου όταν θα φτάσω στη σύνταξη. Τώρα όμως λέω «Εφη, δεν προλαβαίνεις…». Η σύνταξη αργεί πολύ ακόμα (αν τα καταφέρω, γιατί με όσα βλέπω γύρω μου αρχίζω να αμφιβάλλω) και τα βιβλία συνωστίζονται παντού, «κλέβοντας» ζωτικό χώρο από το δωμάτιο. Ασε που έτσι όπως τα έχω στοιβάξει δεν αποκλείεται να έχω τελικά ένα «θάνατο από λογοτεχνία» όπως λέει και ο Κάρλος Μαρία Ντομίνγκεζ στο «Χάρτινο Σπίτι», αφού αν γίνει κανας σεισμός μέσα στη νύχτα πιο πιθανό είναι να πάω από τα βιβλία που θα μου πέσουν στο κεφάλι, παρά από το φυσικό φαινόμενο αυτό καθ΄ αυτό.
Εξίσου μεγάλο σεβασμό στη λογοτεχνία δείχνει η Ματίλντε Ασένσι στο βιβλίο της «Ο θησαυρός των Ιπποτών». Κι εδώ υπάρχει μυστήριο, Ναϊτες Ιππότες, ένας ιππότης που ακολουθεί μια διαδρομή που οδηγεί στα
χνάρια των φρουρών του μυθικού θησαυρού του Σολομώντα, με ιδιαίτερη εμβάθυνση στους χαρακτήρες των ηρώων, με πολύ ωραίες περιγραφές, με εξιστόρηση μιας ερωτικής ιστορίας αλλά και παράλληλες αναφορές σε ιστορικά στοιχεία που μου ξύπνησαν μέσα μου την ...ερευνήτρια και με ώθησαν να ψάξω να βρω περισσότερες πληροφορίες σχετικά με εκείνη την εποχή. Ενα ιστορικό μυθιστόρημα που δεν κάνει «εκπτώσεις» στην ποιότητα. Ελπίζω και το νέο της βιβλίο ο «Τελευταίος Κάτωνας» να είναι εξίσου καλό.
Και βέβαια τι να πω για το «βιβλίο των βιβλίων», το «Σπήλαιο των Ιδεών» του Χοσέ Κάρλος Σομόθα; Ενα θρίλερ που εκτυλίσσεται στην αρχαία Αθήνα με μια σειρά φόνων που αναλαμβάνει να εξιχνιάσει ένας αποκρυπτογράφος αινιγμάτων με αναφορές στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία και σαφή στόχευση στον ψυχολογικό αιφνιδιασμό. Και μόνο η ικανότητα του Σομόθα να γράψει μια αρχαία ελληνική υπόθεση με τέτοιο τρόπο που σε τίποτα δεν υστερεί από το να καταπιανόταν μαζί της ένας Ελληνας συγγραφέας, αρκεί για να του αποδώσει κάποιος τα εύσημα. Ομως, ο Σομόθα δεν σταματάει εκεί. Φτιάχνει μια ιστορία γεμάτη μυστήριο και ανατροπές με το πιο απροσδόκητο τέλος που θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί ή που τουλάχιστον εγώ έχω διαβάσει. Ενα τέλος που σε αφήνει αποσβολωμένο για ώρες να προσπαθείς να συλλάβεις το μέγεθος της φαντασίας του συγγραφέα και σου δημιουργεί παράλληλα αίσθηση πληρότητας γι΄ αυτό που μόλις διάβασες αλλά και αίσθηση μελαγχολίας γιατί το βιβλίο δεν έχει κι άλλες σελίδες.
Τελευταίο αλλά όχι έσχατο (τι φράση – κλισέ κι αυτή, αλλά πόσο σωστά μπορεί να αποδώσει κάποια πράγματα) το βιβλίο του Αλμπερτ Σάντσεθ Πινιόλ, το «Ψυχρό δέρμα». Ενα βιβλίο για το οποίο ήμουν προκατειλημμένη, μόνο και μόνο επειδή ήταν πολύ ψηλά στη λίστα των best seller. Κι όμως τελικά αποδείχτηκε ένα από τα βιβλία που διαβάζεις χωρίς ανάσα. Το ξεκίνησα κατά το μεσημεράκι λίγο πριν πάω στη δουλειά (δουλεύω πάντα απόγευμα) και δεν έβλεπα την ώρα να γυρίσω για να το πιάσω πάλι στα χέρια μου. Είναι από τα βιβλία που «ρουφάς» στην κυριολεξία, που σε παρασύρει χωρίς να μπορείς να αντισταθείς. Και τι δεν έχει! Περιπέτεια, φαντασία, σκηνές τρόμου, αλληγορίες, τροφή για σκέψεις για το μέλλον του κόσμου, μέσα από την εξερεύνηση του εαυτού μας. Το τέλος δεν είναι ακριβώς απρόβλεπτο από την στιγμή που έχεις μπει με τα ...μπούνια στην ιστορία, αλλά κι αυτή ακόμα η προβλεψιμότητα έρχεται να ενισχύσει μάλλον παρά να αποδυναμώσει την ιστορία. Και βέβαια, αν και έχει εξαιρετικά ταχείς ρυθμούς (είναι και μικρό σε μέγεθος) δεν παραβλέπει την «τέχνη του λόγου» που είναι διάχυτη σε κάθε φράση, σε κάθε σελίδα. Παραθέτω και λίγα λόγια για την ιστορία, από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: «Στην παγωνιά του Νότιου Ατλαντικού, ένα καράβι κατευθύνεται σ΄ ένα νησί χαμένο στη μέση του ωκεανού, εγκλωβισμένο ανάμεσα στο γκρίζο του ουρανού και της θάλασσας, που το σαρώνουν οι πολικοί άνεμοι. Μεταφέρει ένα νεαρό μετεωρολόγο, που θέλοντας να ξεφύγει από το παρελθόν του, θα μείνει εκεί για ένα χρόνο, μελετώντας τους ανέμους. Οταν όμως φτάσει, θα διαπιστώσει ότι ο προκάτοχός του έχει εξαφανιστεί και ο φαροφύλακας, ο άλλος κάτοικος του νησιού, ένας άνθρωπος βάναυσος και λιγόλογος, μοιάζει να μη στέκει στα καλά του. Κι όταν πέσει το πρώτο σκοτάδι, θα γνωρίσει τον τρόμο που βασιλεύει σ΄ αυτή την ξεχασμένη γωνιά της γης... Αλλόκοτα αμφίβια πλάσματα αναδύονται κάθε νύχτα από τα βάθη της θάλασσας και πολιορκούν το νησί ώς την αυγή. Κυνηγημένος, θα καταφύγει στο φάρο κι εκεί οι δυο άντρες θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να αντιμετωπίσουν τις λυσσαλέες επιθέσεις των τεράτων με το ψυχρό δέρμα. Δεν ξέρουν ούτε καταλαβαίνουν τίποτα, για τον εχθρό τους κι ο φόβος και η εξάντληση αποδυναμώνουν σιγά σιγά την άμυνά τους. Ωσπου ακόμα και η αναγκαστική συμμαχία τους θα κλονιστεί, από την παρουσία ενός θηλυκού πλάσματος με αχνογάλαζα μάτια...».

Πάμε στο ΣΕΦ για το 3-1

Αυτό κι αν είναι. Να σε παίζουνε 40-60 οι γκρίζοι σε όλο το παιχνίδι να σφυρίζουνε μόνο το 1 στα 3 φάουλ που σου κάνουνε οι ακατονόμαστοι και ο γαύρος με τα γαυροΜΜΕ του να κάθεται σε ένα φάουλ στον Πεν. Καλά, ό,τι θέλουμε λέμε; Το χειρότερο παιχνίδι μας κάναμε και με τη διαιτησία εναντίον μας, το καλύτερο παιχνίδι σας κάνατε, όλα σας έπιαναν (ούτε στον ύπνο του ξανά ο Μπουρούσης τέσσερα τρίποντα), το ξύλο της αρκούδας ρίχνατε κάτω από το καλάθι με την ανοχή των κοράκων και πάλι σας κερδίσαμε.
Κι ας είμαστε κουρασμένοι κι ας έχουμε "αδειάσει" ψυχολογικά μετά την Ευρωλίγκα γιατί αν έχεις ανέβει στο Εβερεστ τι να σου πει μετά ο Ολυμπος.

Και πού να έπιανε κι ο Μήτσος απόδοση. Δημητράκη είσαι μεγάλος παιχταράς αγόρι μου. Να είσαι πάντα καλά να παίζεις το μπασκετάκι που ξέρεις. Η τάπα στον Ακερ και το νικητήριο καλάθι ήτανε όλα τα λεφτά στον αγώνα. Μιλάμε για μεγάλη κλάση. Να μη φαίνεται σε όλο τον αγώνα να έχει τη χειρότερή του βραδιά και σε δυο φάσεις να διαμορφώνει αποτέλεσμα.
Σπουδαίος ήταν και ο Μπατίστ. Ηταν ο μόνος στο παιχνίδι που πέτυχε τρίποντο από αυτά που αλλάζουνε την ψυχολογία. Από αυτά που σε ξεκολλάνε όταν έχεις κολλήσει. Μπορεί να φταίει το άγχος, μπορεί η κούραση. Αλλά δεν πειράζει. Γουστάρω να κερδίζουμε με ένα πόντο και στην παράταση. Είναι καλύτερα έτσι.

Πάμε τώρα στο ΣΕΦ για να κάνουμε το 3-1 και να κάνουμε το τρεμπλ. Αν και έτσι όπως μας παίζουνε τα κοράκια στο ΟΑΚΑ, φαντάσου τι ρεσιτάλ έχουνε να δώσουνε μέσα στο ΣΕΦ. Σκέτη ζούγκλα θα είναι το παιχνίδι.

Υ.Γ. Ρε Ζέλικο, σε αγαπάω, σε εκτιμάω, σε γούσταρα πριν ακόμα έρθεις στην Πανάθα αλλά αυτές οι εμμονές σου είναι χειρότερες κι από του Ρεχάγκελ. Δεν είναι μόνο που για σένα το μπάσκετ σταματάει στο τεσσάρι, αλλά κι έναν σέντερ που έχεις, έστω και ξυλοκόπο, βάλτονα στο παιχνίδι. Μπάσκετ δεν παίζει που δεν παίζει ο Γιαβτόκας, τουλάχιστον άσε να ρίξει κι αυτός λίγο ξύλο, αφού οι γκρίζοι το αφήνουνε να πέφτει αβέρτα από τους ακατονόμαστους.
Να υπάρχει και μια ισορροπία ρε παιδί μου.

Wednesday, June 13, 2007

Καλοκαιράκι και δίαιτες

Τι άγχος κι αυτό κάθε καλοκαίρι! Πώς θα βγούμε λέει στην πλαζ; Και να οι δίαιτες και να οι κρέμες αδυνατίσματος και να οι χαλάουες και να οι διαφημίσεις για τα χεστικά που άμα τα φας θα κάνει καλή λειτουργία το έντερο και θα μπορείς να βάλεις το μπικίνι. Αλλη μόδα κι αυτή με τα χεστικά. Εγώ μέχρι τώρα χεστικά ονόμαζα όλα αυτά τα περιοδικά και τις εφημερίδες που είχα στο μπάνιο για να διαβάζω και να περνάει ευχάριστα η ώρα. Κι άμα ξέμενα από αυτά διάβαζα μέχρι και τις ετικέτες από τα μπουκαλάκια με τα αφρόλουτρα και τα σαμπουάν. Μιλάμε τώρα έτσι και δεν είχα πάθαινα στερητικό σύνδρομο. Ασε που η τουαλέτα ήταν πηγή έμπνευσης. Εχω διαβάσει ιστορία και φυσική στην τουαλέτα την εποχή που πήγαινα στο λύκειο άλλο πράγμα. Και η πλάκα είναι ότι η αφομοίωση ήταν απόλυτη. Τώρα τα χεστικά αλλάξανε χώρο και προορισμό. Αντί για το μπάνιο τα έχεις στην κουζίνα. Κι αντί να τα διαβάζεις τα τρως. Για να έχεις λέει υγιή οργανισμό. Αλλο θέμα όμως αυτό. Τι έλεγα; Α, για το μπικίνι έλεγα που άμα δεν καταφέρεις να το φορέσεις το καλοκαίρι λόγω κιλών και φορέσεις ολόσωμο έχεις υποπέσει σε αμάρτημα μεγαλύτερο κι από της καλόγριας στο γνωστό ανέκδοτο που πριν συναντήσει στο δρόμο την σούπερ ξανθιά γκόμενα πίστευε ότι αυτό που της έδινε ο Ιγνάτιος να γλείφει ήτανε γλιφιτζούρι. Κι από την άλλη έχεις τα παγωτά να στα δείχνουνε λαχταριστά λαχταριστά να τα τρώει η τύπισσα και να κυλάει το σιρόπι από τα χείλη και να σου τρέχουνε τα σάλια. Και να τα ξυλάκια με την επίστρωση σοκολάτας και να οι σούπερ πύραυλοι και να τα κυπελλάκια με τα αμύγδαλα και τα βύσσινα. Χώρια τώρα οι χυμοί και τα αναψυκτικά. Nα μη μιλήσουμε τώρα για τα ρεπορτάζ από την παραλία. Εδώ που τα λέμε απ΄ αυτά καταλαβαίνεις ότι ήρθε το καλοκαίρι. Μόλις δεις κώλο ξαπλωμένο στην αμμουδιά ξέρεις ότι ήρθε η ώρα για μπάνια. Και είναι όλοι οι κώλοι ένας κι ένας. Ούτε ίχνος χαλάρωσης, ούτε ίχνος κυτταρίτιδας. Υπολογισμένα τα έχουνε για να ψαρώνουνε οι υπόλοιπες και να πέφτουνε με τα μούτρα στην προσπάθεια. Τι νομίζεις; Τα κανάλια από τις διαφημίσεις ζούνε. Αμα δείχνουνε τους τέλειους κώλους, θα διαφημίσει ο άλλος στο καπάκι το ινστιτούτο αδυνατίσματος για να ρίξεις τα περιττά. Θα μου πεις τώρα τι θες να δείξουνε; Καμιά Ορκα που εξώκειλε; Δεν λέω αυτό. Αλλά χάθηκε ρε παιδί μου η μέση οδός; Καλοκαιράκι μπήκε. Αφήστε ρε τον κόσμο να ξαλεγράρει και μη τον ζαλίζετε με ένα σωρό διαφημίσεις για το πώς θα φτιάξει την τέλεια κορμάρα που θα τους ρίξει όλους ξερούς μόλις βγει στην παραλία. Κι εδώ που τα λέμε κι εδώ ακόμα υπάρχει ρατσισμός. Είδες εσύ καμιά διαφήμιση για να χάσει κανας χοντρός τα κιλά του που βγαίνουνε όλοι με τους σκεμπέδες έξω και άμα τους δεις από μπροστά δεν ξέρεις αν φοράνε μαγιό ή κάνουνε γυμνισμό σε δημόσια πλαζ; Οχι. Γι΄ αυτούς είναι όλα καλά καμωμένα. Μόνο οι χοντρές ρίχνονται στο πυρ το εξώτερον. Οι γυναίκες τρώνε τη λέζα. Θα μου πεις από την άλλη αφού αυτές μασάνε και θέλουνε να αρέσουνε και τρέχουνε στα γυμναστήρια και τις κλινικές καλά να πάθουνε.
Κι εγώ δεν λέω. Να πάνε στα γυμναστήρια, αλλά να πάνε όσες έχουνε αντικειμενικό πρόβλημα. Οι υπόλοιπες τζάμπα κουράζονται. Ασε που πρέπει να έχεις και αυτογνωσία. Αμα είσαι 1.50 με σιλουέτα αχλάδι, ό,τι και να κάνεις η Σβετλάνα του 1.80 με την κορμάρα δεν μπορείς να γίνεις. Απλά πράγματα...

Sunday, June 10, 2007

Ψήνονται οι παίχτες ψήνονται...

Στο ΑΕΚάκι λέει ψήνεται ο Γκαγιάρδο. Στο γαύρο ψήνεται ο Ρικέλμε και ο Ρεκόμπα. Στο βάζελο ψήνεται ο Μάρτινς και ο Μαντρίντ. Προσέξτε ρε παλικάρια μη τους ψήσετε πολύ γιατί μπορεί να καρβουνιάσουνε.
Η μία μετά το παιδομάζωμα άρχισε την αναπαλαίωση. Στην αρχή πήρε τους Κονέδες και τους Παπασταθόπουλους και τώρα τόχει ρίξει στα πουρά. Ο άλλος έχει διώξει τη μισή ομάδα και πέρα από τον Βούλη δεν έχει κάνει ούτε μια μεταγραφή. Χτυπάει όμως τη μισή Ευρώπη και όλη τη Λατινική Αμερική. Κι ο τρίτος (και στην κυριολεξία πια έτσι που τα κατάφερε ο Τζίγγερ), ο δικός μας, θέλει λέει παίχτες νέους και έτοιμους για την ενδεκάδα και έβαλε τον Βέλιτς να τους βρει. Ναι, όλοι οι φερέλπιδες της ποδοσφαιρικής υφηλίου στην Παιανία θέλουνε να έρθουνε και μάλιστα τρέχοντας.
Ρε πλάκα κάνουμε τώρα; Κοιτάξτε να σπρώξετε κανα φράγκο να πάρετε κανα παίχτη να δούμε κανα πρωτάθλημα της προκοπής. Που ψάξατε και βρήκατε ότι αυτό που σας φταίει είναι ο τρόπος που διεξάγεται το πρωτάθλημα και μου θέλετε και πλέι οφ. Εκεί είναι το πρόβλημά σας; Ολα τα άλλα τα έχετε λυμένα;Και στην τελική ποια χώρα έχει μοντέλο με πλέι οφ; Η Ολλανδία που είναι τα ίδια σκατά με μας.

Saturday, June 9, 2007

Kρατήστε τον στο Μεξικό

Επαιξε λέει πολύ καλά ο Καστίγιο στο Gold Cup με το Μεξικό, αποθεώθηκε και λένε ότι θα είναι ο νέος τους ηγέτης. Σώπα ρε! Εκανε τέτοιο πράγμα; Ας τον κρατήσουν τότε εκεί οι Μεξικάνοι. Ευκαιρία να πάρει και καμιά μεταγραφή για το εξωτερικό το κολοπαίδι, να μη μας έρχεται αναγούλα κάθε φορά που βλέπουμε την αντιπαθητική του φάτσα. Και να μη σιχτιριάζουμε κάθε φορά που δίνει κλοτσιές και αγκωνιές στους αντιπάλους είτε στα μουλωχτά είτε στα φανερά και τη σκαπουλάρει χάρη στην προκλητική ασυλία που απολαμβάνει στην Ψωροκώσταινα. Ενα πράγμα μόνο με χαλάει. Που με την Εθνική Μεξικό φοράει πρασινο-ασπρο-κόκκινα. Το υβρίδιο! Ρε ουστ!

Thursday, June 7, 2007

Αμα έχεις κ...φαρδία πας Euro 2008

Πώς το είχε πει ο Λίνεκερ; Ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα που παίζουν 22 παίκτες και στο τέλος κερδίζει η Γερμανία; Ε, όπου Γερμανία, βάλε Ρεχάγκελ. Από την Ντοϊτσιλάνδη είναι κι αυτός. Μιλάμε τώρα ότι αυτός δεν είναι κώλος. Είναι το Γκραν Κάνυον. Ενενήντα λεπτά ο μπαρμπα Οτο τα έκανε όλα ανάποδα. Βουνό η γκρίνια από τους αλήτες ρουφιάνους στην τηλεόραση για τις επιλογές του. Και αυτές που έκανε και αυτές που δεν έκανε. Κι όταν ισοφαρίσανε οι Μολδαβοί το γκολ του Αχρηστέα αισθανθήκανε ότι δικαιωθήκανε! Επόμενο ήτανε λέει να πληρώσουμε, αφού παίζαμε με τη φωτιά.
Και τώρα λέει τρεχάτε ποδαράκια μου να μη σας χέσει ο κώλος μου. Αμ δε όμως! Ο μπαρμπα Οτο είχε άσο στο μανίκι. Δηλαδή όχι ακριβώς άσο, γιατί ο Αντωνάκης το ρούφηξε πάλι με την γνωστή άνεση και άρχισε τα γνωστά καραγκιοζιλίκια στο τέλος του αγώνα, που δεν την έχει δει απλώς Πουπάκης (χωρίς το καπέλο) να παίζει μπακότερμα. Την έχει δει και χαφ και σεντερφόρις.

Ο Γερμανός που λες είχε τον Λύμπε. Και παρόλο που τον έβαλε τον φουκαρά γι΄ άλλη μια φορά στο τέλος του αγώνα αυτός το καθήκον του το έκανε. Τρίτο γκολάκι στο τέλος του αγώνα, τρίτο ξελάσπωμα και μου φαίνεται πως από εδώ και πέρα και να θέλει να τον ξεκινήσει βασικό, θα τον βάζει στο τέλος για γούρι.

Και όπως είναι φυσικό μετά τη νίκη ο Γερμανός ήτανε καβάλα στ΄ άλογο. Τόσο καβάλα που γύρισε και είπε ότι δεν είναι ώρα για κριτική. Αμ πώς! Αυτά θα έχουμε από δω και πέρα. Οσο καιρό γεννάνε τα κοκόρια του του Γερμανού άσε τους δημοσιογράφους να σκούζουνε.
Εχουμε να δούμε ακόμα πολλές κωλοτούμπες.

Wednesday, June 6, 2007

Μας κατσικώθηκε ο Χαριστέας

Μια ελπίδα ελπίδα είχαμε να καταλάβει με τον καιρό ο μπαρμπα Οτο ότι ο Χαριστέας είναι για απόσυρση, ήρθε αυτό το γκολάκι με τους Μολδαβούς και πάει κι αυτή. Μας κατσικώθηκε ο Χάρυ για τα καλά. Οσο καιρό μείνει ο Ρεχάγκελ στην Εθνική αλλά τόσο θα μείνει κι ο Χαριστέας στην ενδεκάδα. Δεν το κουνάει ρούπι. Εχει πάρει τη φανέλα στο σπίτι...

Tuesday, June 5, 2007

Πεσέιρο: Kαλώς τα παιδιά...

Καλώς τα παιδιά! Ηρθε! Ηρθε! Για τον Πεσέιρο λέω. Μέχρι τώρα Πεσέιρο ακούγαμε και Πεσέιρο δεν βλέπαμε. Και που είδαμε όμως... Τι είδαμε; Θα μου πεις τώρα θα τον κρίνεις τον άλλο από τη φάτσα; Ε, η πρώτη εντύπωση μετράει πώς να το κάνουμε. Σκούρο τον κόβω τον κόουτς. Και άμα είναι από φυσικού του μελαμψός, πάει καλά. Αμα όμως είναι επειδή τόσο καιρό εμείς καιγόμαστε κι αυτός έκανε διακοπές τότε μιλάμε για μεγάλο παραλία. Ασε που μια ψιλομπάκα την έχει. Νάναι από φαϊ ή από ποτό; Δεν ξέρω και τι ποτά πίνουνε στην Πορτογαλία. Κρασάκι προτιμάνε για μπύρα; Ελπίζω μόνο να μην προτιμάνε Da pipa γιατί απ΄ αυτήν γκώσαμε.
Ασε τώρα το άλλο που διάβασα και τσαντίστηκα. Ηρθα λέει να μιλήσουμε και άμα συμφωνήσουμε τότε θα τα πούμε.
Πλάκα κάνουμε ρε; Κι εμάς τόσο καιρό τι μας λέγατε; Ολα αυτά ότι ο Βέλιτς κάνει κινήσεις που τις έχει εγκρίνει ο Πεσέιρο τι ήτανε; Παραμύθα; Μας πουλάγατε φύκια για μεταξωτές κορδέλες;
Aμ το τρίτο; Γρι δεν μιλάει αγγλικά ο Πεσέιρος. Ιδρωσε να πει δυο λέξεις στους αλήτες ρουφιάνους στο αεροδρόμιο. Πάλι χαλασμένο τηλέφωνο θα παίζουνε στην Παιανία.
Κανονίστε να ψάχνουμε πάλι για προπονητή κατά το φθινόπωρο. Γιατί την παρέλαση της 28ης Οκτώβρη, όπως τον βλέπω, χλωμό το κόβω να την προλαβαίνει...

Sunday, June 3, 2007

«Εγκληματία» Τζίγγερ














Χαλκιάς, Σεϊταρίδης, Κυργιάκος, Καραγκούνης, Μπασινάς, Γκέκας και Λυμπερόπουλος. Παραπάνω από τη μισή ενδεκάδα της Εθνικής.
Κι αν εξαιρέσεις τον Γιούρκα που πουλήθηκε και τον "Καρα" που έφυγε υπό ας πούμε νορμάλ συνθήκες οι υπόλοιποι διωγμένοι κακήν κακώς από τον Βαρδινογιάννη.
Αναιμικός λέει ο Χαλκιάς, κολόπαιδο ο Κυργιάκος, γκρινιάρης ο Μπασινάς, "λίγος" ο Γκέκας, κλικαδόρος ο Λυμπερόπουλος.
Και όμως όλοι οι "άχρηστοι" κάνουν καριέρα
την ώρα που εσύ γεμίζεις το ρόστερ σου με πραγματικούς άχρηστους.
Εβλεπα την Εθνική και με έπιασε κατάθλιψη. Α ρε Τζίγγερ, εγκλήματα έχεις κάνει...

Friday, June 1, 2007

Για την Αμαλία




Δεν έχω να πω πολλά για την Αμαλία. Τα έχουν πει πολλοί άλλοι εδώ και μία εβδομάδα. Ανθρωποι που την γνώρισαν από κοντά ή που μιλούσαν μαζί της καιρό μέσα από το blog της. Εγώ τέτοια τιμή δεν αξιώθηκα.
Την "γνώρισα" αργά.
Μόνο έχω κάτι να ευχηθώ: Nα μην λειτουργήσει και στην περίπτωσή της η "εθνική μας αμνησία".
Να μην ξεχάσουμε όπως συνηθίζουμε ως λαός μετά από λίγο καιρό την περίπτωσή της. Να θυμόμαστε για αρκετό καιρό από τώρα τον πόνο της, το παράπονό της, την πίκρα της και κυρίως τις προσπάθειές της να μην βρεθούν κι άλλοι στη θέση της.
Να απαιτήσουμε για μας και τους δικούς μας, για όλους τους ανθρώπους, αυτό που η ίδια ζήτησε και δεν της δόθηκε. Το δικαίωμα στο σεβασμό της αξιοπρέπειας του κάθε ασθενή.

Μόνο έτσι θα έχουν βάση, θα πιάσουν τόπο, αυτά τα 15 λεπτά δημοσιότητας, όπως εκείνη το ζήτησε.
"Να γίνουν οι αλμπάνηδες η εξαίρεση ρε παιδιά, όχι ο κανόνας".