Δεν έχω να πω πολλά για την Αμαλία. Τα έχουν πει πολλοί άλλοι εδώ και μία εβδομάδα. Ανθρωποι που την γνώρισαν από κοντά ή που μιλούσαν μαζί της καιρό μέσα από το blog της. Εγώ τέτοια τιμή δεν αξιώθηκα.
Την "γνώρισα" αργά.
Μόνο έχω κάτι να ευχηθώ: Nα μην λειτουργήσει και στην περίπτωσή της η "εθνική μας αμνησία".
Να μην ξεχάσουμε όπως συνηθίζουμε ως λαός μετά από λίγο καιρό την περίπτωσή της. Να θυμόμαστε για αρκετό καιρό από τώρα τον πόνο της, το παράπονό της, την πίκρα της και κυρίως τις προσπάθειές της να μην βρεθούν κι άλλοι στη θέση της.
Να απαιτήσουμε για μας και τους δικούς μας, για όλους τους ανθρώπους, αυτό που η ίδια ζήτησε και δεν της δόθηκε. Το δικαίωμα στο σεβασμό της αξιοπρέπειας του κάθε ασθενή.
Μόνο έτσι θα έχουν βάση, θα πιάσουν τόπο, αυτά τα 15 λεπτά δημοσιότητας, όπως εκείνη το ζήτησε.
"Να γίνουν οι αλμπάνηδες η εξαίρεση ρε παιδιά, όχι ο κανόνας".
No comments:
Post a Comment