Thursday, August 23, 2012

Kαι το Europa League καλό είναι…



Ξεκινάμε απ’ αυτό… Ο,τι και να γίνει ο Παναθηναϊκός θα παίζει στην Ευρώπη  μέχρι τουλάχιστον το Δεκέμβρη. Αν δηλαδή σκεφτεί κανείς, σε τι αβεβαιότητα βρισκόταν μέχρι και τον Ιούνιο σχεδόν, είναι θαύμα που έφτασε να διεκδικεί την πρόκρισή του στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ έστω κι αν τελικά δεν την κατακτήσει…

Ένα είναι αυτό…

Από εκεί και πέρα όμως η κατάσταση λειτουργεί περίπου σαν ένα σοβαρό τροχαίο που έχει μόνο υλικές ζημιές. Λες δηλαδή, δόξα τω Θεώ τουλάχιστον έχουμε την υγειά μας, δεν πάθαμε κάτι, τα σίδερα φτιάχνονται.

Μετά, όμως, αφού έχεις βεβαιωθεί ότι δεν έχεις πάθει κάτι, αρχίζεις και το σκέφτεσαι και το αμαξάκι. Και στενοχωριέσαι για το πώς κατάντησε και σκέφτεσαι και τα λεφτά που πρέπει να δώσεις για να το φτιάξεις ή για να αγοράσεις άλλο και όλα τα παραφερνάλια.



Τόσο καιρό ακούγαμε ότι η Μάλαγα δεν είναι φόβητρο. Κι αν θέλετε τη γνώμη μου, όντως δεν είναι. 

Το θέμα είναι ότι μάλλον όμως κάνουμε όλοι μας ένα λάθος.

Συγκρίνουμε την κάθε ομάδα που μας έρχεται ως αντίπαλος με βάση την εικόνα του πρέσβη Παναθηναϊκού προηγούμενων χρόνων.

Ε, λοιπόν, σας έχω νέα. Ο κύριος πρέσβης εδώ και μία πενταετία περίπου την έχει χάσει την ταυτότητά του. ΄Η μπορεί να έχει πάθει κανα Αλτσχάιμερ. Πού και πού θυμάται ποιος ήταν και ενεργεί ανάλογα. Εξ ου και κάποια ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΑ πλέον αποτελέσματα που φέρνει στην Ευρώπη (πχ. Ρόμα) τα τελευταία χρόνια.

Την συνέχεια όμως και τη συνέπεια που του έδωσαν αυτό το χαρακτηρισμό δεν τις διαθέτει πια. 
Τηρουμένων των αναλογιών μια ομάδα σαν τη Μάλαγα (με όσα γνωρίζαμε πριν την αναμέτρηση) όπως είναι στην παρούσα χρονική στιγμή με τα, ανάλογα με του «τριφυλλιού» προβλήματά της, θα μας απασχολούσε μόνο στο βαθμό που η προϊστορία μας με ισπανικές ομάδες δεν είναι θετική. Ενας σοβαρός Παναθηναϊκός θα την είχε – σχεδόν – για πλάκα.

Τώρα όμως τα πράγματα είναι αλλιώς. Δεν είναι μόνο το θέμα τι ακριβώς είναι ο αντίπαλος. Είναι και η κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι εσύ. Και ναι, η Μάλαγα παρά τα δύο γκολ που έβαλε δεν φοβίζει. 

Αλλά ποιον δεν φοβίζει; Τον Παναθηναϊκό του παρελθόντος, όχι τον Παναθηναϊκό τον σημερινό. Γιατί για τον Παναθηναϊκό του παρελθόντος τα 2 γκολ δεν φαντάζουν ως μη αναστρέψιμα. Ανετα θα μπορούσε να ρίξει τρία γκολάκια στην Αθήνα και να προκριθεί πανηγυρικά.

Όμως, εκείνος ο Παναθηναϊκός μπορούσε να πιστεύει - και να το πιστεύει ΒΑΣΙΜΑ - ότι αμυντικά θα μπορέσει να «στραγγαλίσει» τον αντίπαλό του και να μη του επιτρέψει όχι να βάλει, αλλά ούτε να διανοηθεί ότι μπορεί να βάλει γκολ.

Με το σημερινό Παναθηναϊκό αυτό δεν υπάρχει. Γιατί δεν  υπάρχει κανείς στην άμυνα που να αποτελεί εγγύηση ότι η ομάδα δεν θα δεχθεί γκολ. Και με τον Μπουμσόνγκ τραυματία απέναντι σε μια ομάδα που είναι γνωστό ότι εκτός έδρας «τόχει» το γκολ, η πρόκριση δυσκολεύει.


Με κεντρικό αμυντικό δίδυμο Πίντο (γελάει ο κόσμος) – Βελάσκες και στο πλάι τους… παρατηρητές Βύντρα (για άλλη μια φορά στη φάση του γκολ) και Σπυρόπουλο η ομάδα δεν μπορεί να πάει πουθενά.

Εδώ που τα λέμε γενικά δεν μπορεί να πάει πουθενά, ούτε μπορεί να γίνει νέο ξεκίνημα με τους συγκεκριμένους πλάγιους μπακ…

Το θέμα βέβαια δεν είναι μόνο η άμυνα. Είναι η συνολική αμυντική λειτουργία. Και σα να μη φτάνει αυτό είναι και η κυκλοφορία της μπάλας, η επιθετική ανάπτυξη, τα πάντα.
Εντάξει, λένε πολλοί ότι ο Παναθηναϊκός του δευτέρου ημιχρόνου ήταν διαφορετικός απ’ αυτόν του πρώτου και όντως ήταν. Δημιούργησε και έχασε ευκαιρίες. Άλλες τόσες όμως δημιούργησε και έχασε και η Μάλαγα.

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει «πνευμόνια» στο κέντρο, δεν έχει παίκτη να κρατάει μπάλα (όχι, μη το ξαναπείτε, η «ευχή και κατάρα» της ομάδας, καλά έκανε και έφυγε – ή μήπως ΔΕΝ είναι έτσι;) και δεν έχει και παίκτη να τη βάλει στα δίχτυα όπως φαίνεται από την ευκαιρία που έχασε ο Τοτσέ και μέχρι να – αν... – βρει τα πατήματά του ο Φορναρόλι.



Το χειρότερο είναι ότι ο παππούς τελούσε υπό σύγχυση μετά το δεύτερο γκολ. Αλλαγή… Αλέφαντου (έτσι τη χαρακτήρισε κι ένας φίλος μου), πέντε λεπτά πριν το ημίχρονο, δείχνει πανικό στο κρανίο που δεν αξίζει σε μια ομάδα που – υποτίθεται – ότι έχει την εμπειρία και την ψυχραιμία να μην πανικοβάλλεται έστω κι αν δέχτηκε δεύτερο γκολ. Και πες ότι δεν έχει τόση σημασία ότι δείχνει τη σύγχυσή του σε μας. Τη δείχνει και στους παίκτες σε μια άσχημη χρονικά στιγμή του αγώνα.

Δεν θα σταθώ σε αλλαγές και συστήματα του Φερέιρα, αυτό που με ενόχλησε ήταν η χρονική στιγμή της αλλαγής. 

Για τα υπόλοιπα δεν μπορεί να πει κανείς πολλά. Στην τελική αυτούς έχει ο Πορτογάλος αυτούς εμπιστεύεται. Μακροπρόθεσμα θα κριθεί για τις επιλογές του (παικτών). Προς το παρόν δεν γίνεται να κριθεί γι’ αυτές. Και πάλι θα κριθεί με βάση τις οικονομικές δυνατότητες της ομάδα. Μακάρι να είχε κι άλλους Σισοκό, γιατί όπως φαίνεται απ’ αυτόν θα τα περιμένουν όλοι όλα από εδώ και πέρα τουλάχιστον μέχρι να επιστρέψει ο Κουίνσι (και αφού τον Λέτο τον έχουμε… χαιρετήσει για όλη τη χρονιά, ίσως και για πάντα μη σου πω…).


Αυτός, ο Σισοκό, ναι, είναι παίκτης που αξίζει. Αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.

Υπάρχει βέβαια και μια άλλη «ανάγνωση». Αυτή που θέλει την ομάδα ακόμα να ψάχνεται καθώς είναι μια νέα ομάδα. Πολλοί καινούργιοι παίκτες, στην αρχή της σεζόν, δεν έχουν ρυθμό, δεν έχουν παιχνίδια στα πόδια τους, δεν έχουν βρει τα πατήματά τους, δεν έχουν ακόμα αποκτήσει αυτοματισμούς. ΟΚ, σ’ αυτό συμφωνώ. Και αφήνω ένα περιθώριο να δούμε μια άλλη ομάδα σε λίγο καιρό.

Σε λίγο καιρό όμως. Σίγουρα όχι μέχρι τη ρεβάνς της  ερχόμενης Τρίτης.

Για την ερχόμενη Τρίτη τα πράγματα είναι απλά. Ελπίδες ο Παναθηναϊκός έχει. Η Μάλαγα που επαναλαμβάνω είναι επικίνδυνη εκτός έδρας γιατί αμυντικά μπορεί να παίζεται αλλά επιθετικά το εκτός έδρας γκολ «τόχει», μπορεί να νικηθεί. Αλλά το θέμα είναι ότι για να νικηθεί θα πρέπει να εμφανιστεί στο χορτάρι ο παλιός καλός Ευρωπαίος Παναθηναϊκός.

Θα μας κάνει την τιμή; Ο κύριος πρέσβης;

Θα δείξει…


ΥΓ. Τελικά, λείπει ο Καραγκούνης απ’ αυτήν την  ομάδα ή όχι;

ΥΓ1. Η σκηνή στο ημίχρονο του αγώνα, την ώρα που οι παίκτες έβγαιναν για το δεύτερο μέρος. Κατσουράνης και Λάζαρος συζητούσαν μεταξύ τους περιμένοντας και καταλάβαινες από το ύφος τους ότι συζητούν κάτι σχετικό με το παιχνίδι. Ο Βύντρα σοβαρός και αμίλητος. Και δίπλα του ο Σπυρόπουλος μες την τρελή χαρά… Λεπτομέρειες θα πει κανείς. Ο κάθε παίκτης λειτουργεί διαφορετικά. Όταν όμως είσαι με δύο γκολ πίσω στο σκορ, ο άλλος περιμένει αν μη τι άλλο να είσαι συγκεντρωμένος. Αυτό έστω…

ΥΓ2. Αλλού γι’ άλλού σήμερα η αδυναμία μου, ο Ζέκα.

ΥΓ3. Επιμένω ότι η αλλαγή στο συγκεκριμένο σημείο του αγώνα δεν γίνεται (παρόλο ότι ο Ζέκα ήταν αλλού γι’ αλλού). Γιατί αν μη τι άλλο δείχνει και έλλειψη εμπιστοσύνης στα αντανακλαστικά της ομάδας. Βέβαια… έρχεται να «δέσει» μ’ αυτό που είπε ο Φερέιρα και ομολογώ μου έκατσε στραβά, ότι η ομάδα «δεν είχε την εμπειρία να ελέγξει το παιχνίδι». Την εμπειρία την είχε, τις δυνατότητες δεν είχε μπάρμπα…

ΥΓ4. Νέο «χτύπημα» Φερέιρα (τα προηγούμενα ήταν δηλώσεις μετά το ματς…) στη συνέντευξη Τύπου και πάλι περί εμπειρίας: «Θα έλεγα ότι αυτό το παιχνίδι και αυτές οι διοργανώσεις αποτελούν ευκαιρία εμπειριών για όλους. Για όλους εκτός από μένα βέβαια που έχω μακρά και μεγάλη εμπειρία σ’ αυτού του είδους της διοργανώσεις». Παππούλη μου, αυτά τα πράγματα ακόμα και αν ισχύουν δεν τα λες μ’ αυτόν τον τρόπο αν δεν θέλεις να φαίνεσαι ψωνάρα… (Ετσι απλά…)

ΥΓ5. Σισοκό και πάλι Σισοκό…

ΥΓ6. Επαναλαμβάνω: Και το Europa καλό είναι… (Oχι επειδή δεν πιστεύω ότι ο Παναθηναϊκός έχει τη δυνατότητα να βάλει τρία γκολ - αν και ο Τοτσέ φρόντισε να έχω κάποιες σημαντικές αμφιβολίες... - αλλά επειδή θεωρώ σχεδόν αδύνατο να μην... αρπάξει τουλάχιστον ένα...).



Sunday, July 8, 2012

Γρήγορα ναι, πρόχειρα όχι; (΄Η μήπως ναι;)




Γρήγορα ναι, πρόχειρα όχι. Το σλόγκαν των Goodys ταιριάζει γάντι στο φετινό μεταγραφικό σχεδιασμό του Παναθηναϊκού, αλλά όπως πάντα η… νεκροψία θα δείξει.

Γιατί γρήγορα όντως υλοποιήθηκε ο μεταγραφικός σχεδιασμός, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι πριν δύο μήνες καλά καλά δεν ξέραμε αν ο Παναθηναϊκός θα παίξει στην Ευρώπη και τώρα φτάσαμε παραμονές της αναχώρησης της ομάδας για το βασικό στάδιο της προετοιμασίας να έχει σχεδόν κλείσει το ρόστερ της νέας σεζόν.

Ανέβασε μικρούς από την ομάδα των Νέων, κράτησε παίκτες, ανανέωσε συμβόλαια, έκλεισε παίκτες σε θέσεις που είχε ελλείψεις, λογικά μένει ακόμα ένας επιθετικός και ένα χαφ, ανάλογα τι θα γίνει με τον Κουίνσι για να είναι έτοιμη η ομάδα. Μπορεί δηλαδή ο Φερέιρα να δουλέψει εξ αρχής στην προετοιμασία έχοντας σχεδόν όλο το υλικό που χρειάζεται κι αυτό είναι σίγουρα καλό εν όψει της Ευρώπης τουλάχιστον. Όχι όπως πέρσι που ακόμα και ο Βιτόλο, ο πρώτος απ’ όσους ήρθαν ενσωματώθηκε αργότερα. 

Αυτό όμως είναι το ένα κομμάτι. Την σβελτάδα του φετινού Παναθηναϊκού στις μεταγραφές δεν  μπορεί κανείς να την αμφισβητήσει.

Το θέμα είναι… Οι παίκτες που πήρε είναι απ’ αυτούς που θα κάνουν τη διαφορά ή απλώς πήρε για να λέμε ότι πήρε; 



Προσωπικά δε με χαλάει το ελεύθερος ή δανεικός. Δεν με χαλάει την παρούσα χρονική στιγμή λόγω κρίσης (γενικότερης) και λόγω οικονομικής δυσπραγίας της ομάδας (ειδικότερης), για να εξηγούμαστε. Αλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές που οι ελεύθεροι και οι δανεικοί έχουν αποδειχτεί πολύ καλύτεροι από κάποιους ακριβοπληρωμένους.

Ούτε πάλι με χαλάει απόλυτα (αν και σίγουρα με ανησυχεί) το να έρθει ένας παίκτης που δεν έχει πιάσει σε μια ομάδα, για να βρει μια δεύτερη ευκαιρία στη δική σου. Πώς το λέει και η Μαρί (Κυριακού - Kωνσταντάτου). Τα άχρηστα τα δικά σου μπορεί να είναι πολύτιμα για κάποιον άλλον – εντάξει δε το λέει έτσι ακριβώς αλλά το πιάνετε το νόημα.

Όμως, εφτά φορές στις δέκα, αυτός που δεν έχει πιάσει σε μια ομάδα δύσκολα θα πιάσει σε μια άλλη, αλλά βέβαια αν δεν έχεις λεφτά τι να κάνεις; Τον παίρνεις (τον παίκτη) και κάνεις την προσευχή σου να σου βγει.

Η μεταγραφή όμως είναι σαν την κάλπη. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου βγάλει. Θα μπορέσει ο μπαρμπα Ζεσουάλδο να φτιάξει ομάδα με όλο αυτό το… συρφετό που μάζεψε ή θα γελάσει το παρδαλό κατσίκι;

Σκύλος λέει ο ένας, δουλευταράς ο άλλος, ταλέντο ο τρίτος η μόνη αλήθεια όμως είναι αυτή που αποκαλύπτεται πάντα πάνω στο χορτάρι.

Κι εκεί θα φανούν και τα διαμάντια και τα μαργαριτάρια και τα σαπάκια και τα πάντα.
Από τους καινούργιους τώρα, οι Μπαρμπαρούσης και Βελάσκες δε νομίζω να υπολογίζονται για βασικοί. Ο ομογενής από τη Νέα Ζηλανδία είναι για δευτερεύουσα χρήση (καλό ποδαρικό είχε πάντως…). 



Οσο για τον Βενεζουελάνο όπως λέει και το… σκάουτινγκ του Νick (ένας είναι ο Νick) Τriantos «ο Βελάσκες μια χαρά είναι για αλλαγή αλλά όχι για θέση στην 11άδα. Είναι δυνατός αλλά δεν έχει εμπειρίες. Είναι από τους παίκτες που θέλουν development, που πρέπει να δουλέψει μαζί τους ο προπονητής για να βελτιωθεί γιατί προέρχεται από πολύ χαμηλού επιπέδου λίγκα. Δεν παίζει μόνο στόπερ στην Εθνική της χώρας του, αλλά και ως αμυντικό χαφ».

Επίσης, όπως λέει ο Nick στην Βιγιαρεάλ Β’ δεν έπαιξε, απλά ανήκε.

Επομένως θα τον δούμε τον Βελάσκες, λογικά θα είναι λύση πίσω από τους Μπουμσόνγκ και Πίντο, άρα θα πρέπει να παρακαλάμε να βγει ο Πίντο.

Αριστερά θέλουμε δε θέλουμε θα τη βγάλουμε πάλι με το Νικολάκη. Που δυσαρεστήθηκε, λέει, με την προσφορά που του έκαναν την έψαξε λίγο για εξωτερικό, έκανε και μια επαφή με τον ΑΠΟΕΛ, αλλά οι Κύπριοι δεν είναι κορόιδα, παλικάρια! Μια χαρά ομάδα έχει φτιάξει ο ΑΠΟΕΛ και κοιτάζει να είναι νοικοκυρεμένα τα οικονομικά του. Επειδή έβγαλε κάποια λεφτά από το Τσου-λι δε σημαίνει ότι θα τα σκορπάει κιόλας δεξιά κι αριστερά και σίγουρα αν είναι να δώσει το κατιτίς παραπάνω δε θα το δώσει για αριστερό μπακ.

Αρα Σπυρό και πάλι (και όποιος πει ότι δεν τον είδε με άλλο μάτι μετά τα… όργια του Χολέμπας στο ματς του Euro με την Πολωνία, θα πει ψέμματα). Μ’ αυτόν θα πορευτούμε αν και όπως λένε ο μπαρμπα Ζεσουάλδο υπολογίζει για τη θέση και το Χουχούμη.

Μόνο κάτι γραφικά σαν αυτά που είπε ο Κωνσταντίνου να μην ακούω, ότι αποδείχτηκε λέει με την παραμονή του η αγάπη του Σπυρόπουλου για την ομάδα. Μάλλον ότι με τη σεζόν που έκανε δεν βρήκε πουθενά προσφορά μεγαλύτερη είναι η αλήθεια, για να είμαστε ειλικρινείς και να μην δουλευόμαστε και μεταξύ μας τώρα.

Δεξιά τώρα και δεδομένου ότι ο Γιούρκας τουρίστας θα είναι στην προετοιμασία, τουρίστας θα είναι και ολόκληρη τη σεζόν το κουπί μάλλον θα το τραβήξουν ο Βύντρα με τον Μαρίνο. Btw όποιος δεν άκουσε πριν μερικές μέρες την Κάτια να τσακώνεται στον Spor-fm γιατί είπαν τον Βύντρα άμπαλο, έχασε! Στο τέλος έκλεισε και το τηλέφωνο τσαντισμένη λέγοντας τους δημοσιογράφους άμπαλους επειδή είπαν άμπαλο τον Λουκά. Και βέβαια τα έβαλε και με τον Πατέρα τα έχωσε και στον Κατσουράνη («για το δικό του συμβόλαιο δεν λέτε, μόνο για του Λουκά που έχει ματώσει τη φανέλα!», τσίριζε) – μικρές καθημερινές ιστορίες δηλαδή, έλειψα λίγο καιρό, αλλά τίποτα δεν έχει αλλάξει.


Στα χαφ τώρα, μας έφυγε ο «λασαμάχι» αλλά ήρθε ο σκύλος ο μαύρος ο αράπης ο Πάπε Σο. Σκύλο δεν τον λέω εγώ αυτοί που τον είδανε λέει τον είπανε έτσι. Κι αν τώρα είναι όντως σκυλί ο Σο και μπορεί να δώσει τη μπάλα και δυο μέτρα πιο μακριά από τον Σιμάο και μάλιστα σε συμπαίκτη και όχι σε αντίπαλο, τότε έχει καλώς. Αν όχι, τότε έχει κακώς…



Για τον άλλο τώρα τον Σισοκό τα καλά λόγια τα είπε ο Βιεϊρίνια. Είναι λέει παίκτης με υψηλή τεχνική που μπορεί να κάνει τη διαφορά στην Ελλάδα και που μπορεί να τονώσει και την επίθεση με τις πάσες του. Καλά λόγια είπε και ο Μάγκατ, αλλά γι’ αυτόν δεν μου κάνει εντύπωση. Και το σκάρτο εμπόρευμα άμα θες να το πασάρεις το παινεύεις, δεν το κατηγορείς. Όχι τώρα ότι υπονοώ ότι είναι σκάρτο εμπόρευμα ο Σισοκό, απλά λέω ότι δεν είναι να δίνεις βάση σε δηλώσεις άλλων από την στιγμή που δεν έχει βρεθεί ως τώρα ο άνθρωπος που θα πει κακή κουβέντα για κάποιον νεοφερμένο.

Περισσότερο μπορείς δηλαδή να βασιστείς στο ότι είναι κατά πως λένε επιλογή του Φερέιρα παρά στα υπόλοιπα.

Όμως…

Κι εδώ υπάρχει μια ένσταση. Ο Φερέιρα μεν επιλέγει, αλλά βάσει ποιου μπάτζετ επιλέγει; Γιατί ΟΚ, δικές του επιλογές είναι οι παίκτες, αλλά όταν δεν υπάρχει μπερντές εξυπακούεται πως και οι επιλογές δεν μπορούν να είναι από το πάνω ράφι.



Κατά τ’ άλλα έχουμε τους γνωστούς. Ο Κατσούρ θα μείνει και μάλλον πολλοί δεν χάρηκαν με την είδηση, ο τυπάρας προφανώς επίσης ο Ζέκα ο πιο αγαπημένος μου μετά τον Λέτο πέρυσι παίκτης, ευτυχώς θα είναι επίσης εδώ, μένει να δούμε αν θα μείνει και ο Κουίνσι. Στην επίθεση τώρα πρέπει να πάρουμε καναν παίκτη γιατί αφενός με τον Τοτσέ μόνο (και τον Πετρό) δεν την παλεύουμε και το… κολπάκι το περυσινό που παίζαμε χωρίς φορ δε νομίζω να περνάει φέτος αφού όλοι έχουν διαβάσει τα σχέδια του μπαρμπα Ζεσουάλδο.

Υπάρχει κι ένα θέμα ακόμα βέβαια και αφορά το γεγονός ότι δεν έχουμε λέει πολλούς Ελληνες (σε αντιδιαστολή και με τους απέναντι που έκαναν παιδομάζωμα – στο παιδομάζωμα υπολογίζουν και τον Ζαραδούκα, τι να πει κανείς…).

Η απάντηση σ’ αυτό από τη διοίκηση είναι πως εμείς έχουμε Ελληνες από την ομάδα των Νέων και θέλουμε να τους δώσουμε ευκαιρίες. Σ’ αυτό δεν θα διαφωνήσω, απλά θα περιμένω να τους δω…

Ετσι έχουν τα πράγματα αυτή τη στιγμή. Ο Φερέιρα έχει τους περισσότερους από τους παίκτες που ζήτησε στη διάθεσή του για να δουλέψει με πρώτο στόχο τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Θα προλάβει να τους κάνει ομάδα; Αυτό είναι το ζητούμενο..

***

Scratch:  Σα να… μπούκωσε το θέμα με τα μέλη της «Παναθηναϊκής Συμμαχίας» ή είναι η ιδέα μου; Κοίτα φίλε μου που κοροϊδεύαμε το «όλοι μέλη» του γαύρου και τώρα το λέμε κι εμείς. Τελικά, καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς! 

Scratch1: Πάντως, αν δεν γίνει η μεταβίβαση του πακέτου των μετοχών, δε νομίζω ότι μπορούμε να είμαστε ήσυχοι (όχι ότι θα είμαστε σίγουρα μετά, αλλά λέμε τώρα…)

Scratch2: Εχουμε και παίκτη με όνομα Μαρινάκη!

Scratch3: Βασιλαράς στη «Συμμαχία», Καραπαππάς στο γαύρο; Ρε τι λέτε ρε…

Scratch4: Ακόμα δεν ήρθε τραυματίστηκε ο Πάπε Σο. Αμφίβολος λέει για το πρώτο ματς στα προκριματικά του CL. Αγιασμό έχουμε κάνει;



Scratch5: Tσιμπήστε και φωτο Κλέιτον – Σέμπα από τη σελίδα του Βραζιλιάνου στο facebook. Tα παιδιά κάνουν μαζί διακοπές…

Scratch6: Πόσο γραφικός μπορεί να γίνει ο Ζούρος; Πόσο; Είναι δυνατόν να χρεώνει την ήττα από τη Νιγηρία σε μια μόνο φάση στο τελευταίο δευτερόλεπτο;

Scratch7: Για το μπασκετικό Παναθηναϊκό προσεχώς (σύντομα)

Scratch8: Απλά για να μην σταματήσω στα 7... ;-)




Tuesday, June 26, 2012

Σαν το... ποτήρι του Τεν Κάτε


Eίδαμε και την περιβόητη συνέντευξη του Αλαφούζου στη «Δίκη της Δευτέρας». Κι εγώ προσωπικά τον άκουσα πρώτη φορά να μιλάει γιατί μέχρι τώρα μόνο τους διαλόγους του στο twitter είχα διαβάσει. Δεν τον είχα δει να μιλάει. Σαν πρώτη εντύπωση; Θετική. Αυτό όμως δεν σημαίνει κάτι. Εχουμε δει τόσα πράγματα σ’ αυτή την ομάδα που οφείλουμε έτσι κι αλλιώς να είμαστε επιφυλακτικοί.

Αγαπάει πραγματικά την ομάδα; Ετσι δείχνει.

Τον ενδιαφέρει απλά να φτιάξει το προφίλ του και αφού έχει δικά του media θα ήταν μαλάκας να μη το κάνει; Παίζει κι αυτό.

Μήπως είναι οπορτουνιστής; Είναι δυνατόν να είναι διατεθειμένος ο Τζίγγερ να του μεταβιβάσει το ποσοστό του χωρίς την παραμικρή αντίρρηση, να μιλάει με Βγενό φιλικά, να του λέει «βάζω πλάτη» ο Πατέρας, να συμφωνούν με το εγχείρημά του οι Γιαννακόπουλοι; Να τα έχει δηλαδή (ή να φαίνεται έστω ότι τα έχει...) με όλους και με όλα καλά; Να προχωρήσει στην επόμενη μέρα, έστω και με αυτό το μοντέλο της λαϊκής βάσης χωρίς να ανοίξει μύτη; 

Και μήπως τελικά είναι μπροστινός του Τζίγγερ, ακόμα κι αν το αρνείται; 

Πολλά τα ερωτήματα, αρκετά απ’ αυτά αναπάντητα. Αλλά…

Εδώ που έχει φτάσει ο Παναθηναϊκός… σκέφτεστε τίποτα καλύτερο; 
Θέλω να πω δηλαδή… Εχουμε άλλη εναλλακτική;

Αν υπάρχουν «σκοτεινά» σημεία; Δεν θα έλεγα ακριβώς σκοτεινά. Θα έλεγα ασαφή. Τι ακριβώς θα γίνει με τη ΓΗΠΕΛ; 

Πόσο εύκολο και όχι ουτοπικό είναι να μαζευτούν 30 εκατομμύρια ευρώ, όταν δυσκολευόμασταν να μαζέψουμε 3-4; Και πόσο εύκολο είναι να συνεισφέρει ο κόσμος ακόμα κι αν πειστεί για την ειλικρίνεια των προθέσεών του σε μια εποχή που ακόμα και τα 175 ευρώ είναι πολυτέλεια;
Και ακόμα από πού ακριβώς προκύπτουν αυτές οι μελέτες και οι πίνακες που έδειξε; Ότι δηλαδή οι οπαδοί του Παναθηναϊκού ως μεγαλύτεροι σε ηλικία αν και λιγότεροι από αυτούς του Ολυμπιακού βρίσκονται σε καλύτερη οικονομική κατάσταση άρα είναι και σε θέση να συνεισφέρουν πιο εύκολα κλπ. κλπ.?

Υπάρχουν κι άλλα βέβαια. Από τη μια να κάνει λόγο για τα πρωταθλήματα που πήρε όπως τα πήρε ο Ολυμπιακός και για την επιδίωξή του να τα παίρνει για να εισπράττει τα εκατομμύρια του Τσάμπιονς Λιγκ κι από την άλλη να μην ξέρει (ή να κάνει ότι δεν;) ποιος είναι ο Μποροβήλος.

Θα μου πεις το είπε ξεκάθαρα. Δεν έχει σκοπό να ασκήσει διοίκηση, επομένως δεν είναι και υποχρεωμένος να ξέρει. ΄Η μήπως δεν είναι έτσι;

Και τελικά μιλάει απλώς ορθολογικά σαν επιχειρηματίας, χωρίς να υπόσχεται μεγάλα πράγματα γιατί οφείλει να είναι ρεαλιστής; ΄Η υπάρχει άλλος λόγος που το κάνει;

΄Η μήπως από την άλλη λέει αυτά ακριβώς που ξέρει ότι θέλει να ακούσει ο κόσμος του Παναθηναϊκού; Κι αν θέλει τη στήριξη του κόσμου βάσει ποιου οράματος του ζητάει να στηρίξει; Πλάνο δεν υπάρχει (ακόμα), διοίκηση επίσης, οι μεταγραφές είναι στον αέρα.

Από την άλλη, τι προτιμάς; Κάποιον που να μπορεί να… αμπαλάρει σωστά το προϊόν για να σε πείσει να το αγοράσεις κι ας είναι άνθρακες ο θησαυρός;

Σε κάθε περίπτωση, για το συγκεκριμένο θέμα μόνο ο χρόνος μπορεί να δείξει τι ακριβώς συμβαίνει. 
Μου μοιάζει κάπως σαν το περιβόητο ποτήρι του Τεν Κάτε. Εχεις μπροστά σου τα δεδομένα (όσα σου φανερώνονται εν πάση περιπτώσει) και επαφίεται στην δική σου διάθεση – οξυδέρκεια – αντίληψη – συναίσθημα να το δεις όπως νομίζεις. 

Μισογεμάτο ή μισοάδειο.

Πάντα υπό την αίρεση ότι δεν υπάρχει στον ορίζοντα εναλλακτική…

Scratch: Mη φύγετε, έχει σεντόνι (ανεξάρτητο της συνέντευξης Αλαφούζου…)

------------------



Ας αφήσουμε τώρα κατά μέρος τον Αλαφούζο κι ας ασχοληθούμε με την υπόλοιπη επικαιρότητα της Δευτέρας που ήταν μπόλικη.

Στα δικά μας λέει κάναμε πρόταση ανανέωσης στον Σπυρόπουλο. Λογικό. Αμα δε δεις τα χειρότερα δεν εκτιμάς τα καλύτερα. Γιατί μη μου πεις τώρα (γιατί αν μου το πεις θα μου πεις ψέματα…) ότι βλέποντας τον Χολέμπας στον αγώνα της Εθνικής με την Πολωνία δεν το σκέφτηκες ότι ο Νικολάκης είναι σκάλες ανώτερος και ας τον έβριζες πατόκορφα ολόκληρη τη σεζόν (ούτε ο Βυντρίνιο μας τέτοιο βρισίδι φέτος, θα μου πεις αυτός δεν πολύ-έπαιξε κιόλας…).

Του κάναμε λοιπόν πρόταση για ανανέωση συμβολαίου αλλά έπρεπε να έρθει η ρημάδα η κρίση για να είναι αυτή η πρόταση ρεαλιστική και να προσεγγίζει τις πραγματικές δυνατότητες ενός παίκτη. 200.000 ευρώ μια χαρά πρόταση είναι για τον Σπυρόπουλο. Όχι όπως κάτι 500αριές που είχαμε δώσει για τον απίθανο τον Σέριτς (θα το λέω συνέχεια και θα… αυτομαστιγώνομαι γιατί σ’ εκείνο το φιλικό με τη Σαραγόσα ακόμα κι εγώ είχα σκεφτεί ότι αυτό το Αυστραλοκροατικό υβρίδιο θα κάνει τον Μινχ να ξεχαστεί – συγχώρα με θεέ του ποδοσφαίρου).

Κι από κοντά λέει θα γίνει πρόταση και στον Κάρα. Ναι, οκ, τον παππού τον ρωτήσατε; Γιατί εντάξει να μείνει ο «τυπάρας», αλλά ο μπαρμπα Ζεσουάλδο θα τον βάζει να παίζει; Χλωμό το κόβω…

Για τον Λέτο δεν θα πω / γράψω τίποτα σήμερα, αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο και κάποια στιγμή πέρα από την δική του φοβία για το χειρουργείο θα πρέπει να ασχοληθούμε και με την διοίκηση του Παναθηναϊκού που άφησε το μεγαλύτερο περιουσιακό της στοιχείο ένα χρόνο τώρα στο έλεος του θεού.

Οσο για τα μεταγραφικά, δε μας έφταιγε η φτώχεια μας, έχουμε κι άλλο θέμα τώρα. Θα τρακάρουνε ο μπαρμπα Ζεσουάλδο τον άλλο τον Ζαρντίμ του γαύρου για τους παίκτες. Πόρτο κοζάρει ο ένας Πόρτο και ο άλλος. Ταλέντα ο ένας ταλέντα και ο άλλος. Και πάνε και βρίσκουνε τα ίδια ακριβώς ταλέντα για να συγκρουστούν. Και εντάξει τώρα δε θέλω να σας χαλάσω την ψυχολογία αλλά με τα οικονομικά μας και τα οικονομικά του γαύρου δεν θέλει και πολλή φαντασία για να αντιληφθείτε ποιος σε ενδεχόμενο ανταγωνισμό θα τη φάει τη χυλόπιτα, έτσι;

 Scratch 1: Mα δεν τελειώσαμε, δεν γίνεται σου λέω δεν τελειώσαμε - ακόμα (έχει κι άλλο λέμε...)

-----------------------------------------------



Εξελίξεις είχαμε και στην ΑΕΚ. Ανέλαβε ποιος ποιος ο Μαύρος ο Θεός και θα μπει κι αυτός μετά από τόσους άλλους στο… κλουβί με τις τρελές. Καλά ήσουν Θωμά μου τόσο καιρό στο απυρόβλητο με τους οπαδούς να σε αγαπάνε και να σε θυμούνται για τις γκολάρες σου πού πας τώρα να μπλέξεις; Δεν παραδειγματίστηκες από το Ντέμη; Από τόσο άλλο κόσμο; Είναι μυστήριο φρούτο η ΑΕΚ. Θα προσπαθήσεις, θα κάνεις ό,τι μπορείς και τελικά ευχαριστώ δεν θα ακούσεις.

Και βέβαια επειδή ο Μαύρος μπήκε με κέφι στο νέο εγχείρημα – αποστολή αυτοκτονίας είπε τουλάχιστον να έχει κοντά του ανθρώπους που ξέρει και εμπιστεύεται. Τον Χρήστο τον Κωστή, το Βαγγέλη το Βλάχο, τον Βασίλη τον Τσιάρτα, το Μανώλη τον Παπαδόπουλο. Δοκιμασμένους ΑΕΚτζήδες που τους είχε και συμπαίκτες και ξέρει περί τίνος πρόκειται.

Συνηθίζεται αυτό παντού. Αυτούς που ξέρεις αυτούς εμπιστεύεσαι. Όπως σε μας ο Δομάζος είναι αυτοκόλλητος με τον Αντωνιάδη. Και από κοντά είναι και ο Βασίλης ο Κωνσταντίνου. Ο Γόντικας προτίμησε να πάρει κοντά του τον Τεντζέρη. Ετσι πάνε αυτά και δεν είναι κακό.
Απλά για το θέμα της ΑΕΚ δεν μπορεί κανείς να αισιοδοξεί όσο καλή διάθεση και να έχει. Αυτοί είναι χειρότεροι από μας. Κι αυτό τώρα δε το λέω για να παρηγορηθώ. Αλλά είναι μια διαπίστωση όπως και να το κάνεις.

Μήπως όμως είναι καλύτερα τα πράγματα στον ΠΑΟΚ; Αν δεν μπει λέει ο Σαββίδης θα αναγκαστούμε να πουλήσουμε παίκτη. Το είπε καθαρά ο Βρύζας. Κι ο Ιβιτς είναι ένα βήμα από την έξοδο. Ετοιμος να κάνει προσφυγή. Κι ο άλλος ο θείος Βάνια, ο Ιβάν ο Σαββίδης ντε μόνο δηλώσεις στα «Σπορ του Βορρά» ξέρει να κάνει: «Άλλος ΠΑΟΚ αν αναλάβω λέει. Θα καταστεί πλήρως ανταγωνιστικός». Τι το λες και δε το κάνεις τότε; Τι περιμένεις;

Αλήθεια μ’ εκείνο το πριμ τι έγινε; Το έδωσε τελικά; Αλλά και πώς να το δώσει; Φαντάζεσαι να δώσει πριμ στην Εθνική και να μη μπει στον ΠΑΟΚ;  Επανάσταση θα γίνει!

Ο Κατσουράνης μια φορά το καθήκον του το έκανε. Πήρε το μικρόφωνο μετά το ματς με τους Ρώσους και τον ευχαρίστησε δημοσίως για το πριμ. Σου λέει έτσι θα τον φέρω σε δύσκολη θέση. Αλλά σιγά μην ιδρώσει ο Βάνιας...

Μαύρη μαυρίλα και στον Αρη. Εκεί λέει το μπάτζετ θα μειωθεί κατά 60-70%. Και τι θα μείνει τότε ρε παλικάρια;  Τρεις παίκτες λέει. Παπαστεριανός, Παπαζαχαρίας και Καπετάνος. Ολοι οι άλλοι; Ταλέντα κι άγιος ο Θεός.

Και αν δεν αλλάξει κάτι δραστικά στη Γενική Συνέλευση της ΕΠΟ την Τετάρτη έχει να γίνει της αλεπούς ο θάνατος. Που έτσι  κι αλλιώς θα γίνει δηλαδή. Φαντάσου. Εξι ομάδες χωρίς αδειοδότητηση. Άλλες που δεν δέχονται ότι υποβιβάστηκαν και θέλουν να γίνει πρωτάθλημα με 19. Ολυμπιακός Βόλου και Ηρακλής να μην ξέρουν πού θα παίξουν του χρόνου. Κι από κοντά σφαγή στη Β’ Εθνική για το ποιος θα ανεβεί. Προαποφασισμένη λέει η Καλλιθέα η πρώτη θέση, «βρομιάρηδες θα πάτε φυλακή» να φωνάζει ο Κούγιας, «ζούμε το όνειρο» να λέει ο Πλατανιάς, «θέλει να τον ανεβάσει με το ζόρι ο Μαρινάκης» να λένε οι άλλοι δυο, «θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό» να λέει η Καλλονή.

Ασε τώρα τις ομορφιές με τα γήπεδα, Οι τρεις στους τέσσερις αν ανεβούν δεν θα έχουν πού να παίξουν. Τη Φυλή θα δηλώσει η Καλλονή αν ανέβει, το Παγκρήτιο θα δηλώσει ο Πλατανιάς κι από Χανιώτης θα γίνει Ηρακλιώτης.

Και μέσα σ’ όλα προέκυψε και Μπέος…

Scratch 2: To be continued... (γράφω σε λάπτοπ με στικάκι τη σύνδεσή μου μέσα….)



Κι όταν λέμε Μπέος ξέρεις από παλιά ότι ο Αχιλλέας είναι η αδυναμία μου. Είναι πηγή έμπνευσης ρε παιδί μου (για του λόγου το αληθές δες εδώ και εδώ).

Κι όπως μου έχει λείψει κιόλας ένα χρόνο ένα στερητικό το έχω πάθει. Και μπορεί να είναι σε κόντρα με τον Φάδερ που ήταν επίσης αδυναμία μου, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει.

Επέστρεψε δριμύτερος που λες ο Αχιλλέας άνοιξε το στόμα του, είπε, είπε και τι δεν είπε.
Για τον Γιωργάκη τον αποτυχημένο που τον χρησιμοποίησε αυτός και η κυβέρνησή του για να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη και να στρέψουν αλλού την προσοχή την ώρα που θέριευε το κίνημα των «αγανακτισμένων», για τον Μπιτσαξή και τον Πιλάβιο, για τον «μαμάκια» το Γερουλάνο για το σαθρό πολιτικό σύστημα μέχρι και τον Κασιδιάρη και την Κανέλλη έπιασε στο στόμα του.

«Καλά της έκανε» λέει ο Χρυσαυγίτης, μακάρι να της έδινε κι άλλο χαστούκι γιατί αυτοί μας φέρανε σ’ αυτή την κατάσταση.  Μωρέ μπλε μαρέν να την έκανε την… μπιπ, αυτό δεν το είπε αλλά όπως τον άκουγες κάργα το εννοούσε!  Πρωτότυπο δε μπορώ να πω. Ότι μας οδήγησε στην πτώχευση η Κανέλλη είναι όσο να πεις μια εκδοχή που δεν έχει ξανακουστεί.

Και για τον Κούγια είπε που θέλει να βάλει φυλακή όλο τον κόσμο και για τον Πατέρα που μαγνητοφώνησε τη συνομιλία του με τον Πιλάβιο και μετά αφαίρεσε τη φωνή του και ενοχοποίησε τους αθώους. Ποιος , λέει ο Πατέρας  που έφυγε από  τον Παναθηναϊκό και παρέδωσε καμένη γη.
Και για τον Δαλούκα και τον ύποπτο ρόλο του. Και για τους δικαστές, τους πολιτικούς, τον Πιλάβιο που οφείλει να παραιτηθεί. Απ’ όλα είχε ο μπαξές. 

Κι όπως τάλεγε έριχνε ενδιάμεσα και λίγο συναίσθημα για να πέσει το χειροκρότημα. Εγώ λέει έχω δηλώσει Πανιώνιος αλλά τον κόσμο του Βόλου τον έχω μέσα στην καρδιά μου.

Γιατί αν δεν τόχει ο Αχιλλέας το επικοινωνιακό, έστω με τον δικό του ιδιόμορφο τρόπο, ποιος το έχει;

Και νευρίασε και θύμωσε και γέλασε. Και την είπε σε έναν δίπλα που παρεξηγήθηκαν προς στιγμήν. «Δεν θές να με νευριάσεις γιατί μ’ έχεις δει πώς είμαι νευριασμένος», του είπε. Και για τα προγνωστικά που έκανε για το ματς Ιταλία – Αγγλία έκανε την πλάκα του:  «Eίπα θα έρθει Χ ημίχρονο Χ τελικό. Δεν το ‘στησα όμως, γιατί περνάει κι ο Κούγιας και μπορεί ν’ ακούει».

Και μετά την ολιγόλεπτη διακοπή ξανά μανά επίθεση. Ντροπή σου λαμόγιο είπε για τον Πρετεντέρη που διέκοψες την εκπομπή σου για να ανακοινώσεις ότι προφυλακίστηκε ένας αθώος.
Και στο καπάκι να τα χώνει στους δημοσιογράφους συλλήβδην. Μην ασχοληθείτε ξανά μαζί μου και μη τολμήσετε να πείτε ότι είμαι πίσω από καμιά ομάδα. Εγώ δεν πρόκειται να ξανα ασσχοληθώ με μπάλα αν δεν καθαρίσει το όνομά μου.

Αυτό το τελευταίο ομολογώ με στενοχώρησε λίγο. Γιατί ποδόσφαιρο χωρίς Μπέο είναι φαγητό χωρίς αλάτι. Αλλά τι να κάνουμε θα το πιούμε κι αυτό το πικρό ποτήρι. 

Σάμπως δεν θα βρεθούν άλλοι να τον αντικαταστήσουν επάξια; Γεμάτος είναι ο χώρος. 

Παρηγοριά στον άρρωστο όμως… Γιατί Μπέος είναι μόνο ένας…

Scratch 3: Oυφ... τέλος...




Saturday, June 23, 2012

Τόσο μπορούσε, τόσο έπαιξε




Τελείωσε λοιπόν και το Euro για την Εθνική. Υπερβάσεις γίνονται πολλές φορές, θαύματα μόνο μια. Και η Ελλάδα όσο και να πεις δυσαρεστημένη απ’ αυτό το Euro δε φεύγει. Την υπέρβαση την έκανε.

Ονόματα και ονόματα έμειναν έξω από τους «8», αλλά εμείς εκεί. Μαζί με τις παραδοσιακές δυνάμεις του αθλήματος. Και δίκαια και μάγκικα.

Αλλά απέναντι στη Γερμανία, παρά όλες τις γραφικότητες και τις μεγαλοστομίες δεν γινόταν να πάμε κόντρα στη φύση. Ανώτερη ομάδα πώς να το κάνουμε. Κι εμείς μπήκαμε μέσα και ψαρωμένοι. Και μας έπαιξε σαν τη γάτα με το ποντίκι στην αρχή.

Δεν ξέρω αν είναι τόσο μεγάλη ομάδα όσο φάνηκε σήμερα απέναντι σε μας, αυτό θα φανεί στο επόμενο/α παιχνίδι/α της. Καλή ομάδα μια φορά είναι. Ανώτερη από τη δική μας είναι. Κι όταν ο άλλος είναι ανώτερης κλάσης η ψυχή και η περηφάνεια δεν αρκεί.

Χρειάζονται κι άλλα πράγματα.

Ξεκίνησε το παιχνίδι και νόμιζες ότι οι Γερμανοί μας κρατούσαν… τιμωρία. Δε μας έδιναν τη μπάλα να παίξουμε κι εμείς. Επαιζαν μόνοι τους. Θα μου πεις και ποιος από εμάς να πάρει τη  μπάλα; Ο Νίνης που μπήκε γι’ αυτή τη δουλειά; Χα! Δεν πρέπει αν υπήρξε χειρότερος παίκτης στο τουρνουά και δεν ξέρω αν φταίει γι’ αυτό που ο Σάντος τον έβαζε μόνιμα να παίζει ως εξτρέμ στη γραμμή, αν φταίει που προερχόταν από τραυματισμό (ο Λάζαρος αναρωτιέμαι δεν θα ήταν πιο αποτελεσματικός αν δεν τον είχε κόψει από την αποστολή απ’ ό,τι ο Νίνης;) ή αν τελικά το παλικάρι έχει κάψει φλάντζα.

Και μιας και λέμε για κράτημα της μπάλας, Εθνική Ελλάδας όπως τουλάχιστον είναι δομημένη, χωρίς Καραγκούνη δεν υφίσταται. Δε πα να τον σιχτιριάζουμε, δε πα να συνηθίζει τα καραγκιοζιλίκια (τα τελευταία μάλιστα τα περιέλαβαν και οι Γερμανοί και τα διακωμώδησαν αρκούντως – για τη φάση με το πέναλτι που δεν ήταν πέναλτι λέω…) για την Εθνική ομάδα είναι υπερ-πολύτιμος ΤΕΛΟΣ!

Στο πρώτο ημίχρονο λοιπόν μια τραγωδία. Αυτός ο Σηφάκης που σίγουρα είναι ασύγκριτα καλύτερος από το Χαλκιά δε θυμάμαι μια φορά ΜΙΑ ΦΟΡΑ να μπλοκάρισε τη μπάλα! Ολο κάτι γινόταν και του έφευγε. Τρία αμυντικά χαφ η ομάδα και ένα ατομικό μαρκάρισμα δεν έγινε. Για να μη πω τώρα για τη συνεννόηση Νίνη – Τοροσίδη ούτε για τα χόρτα που είχε πάει ο μικρός στη φάση του γκολ. Γύρισε και την πλάτη μάλιστα για να μην… εμποδίζει τον Λαμ (μα την Παναγία μου θύμισε τον Βύντρα σε ένα ματς πρεμιέρας με την ΑΕΚ που έκανε την ίδια ακριβώς κίνηση και τελικά χάσαμε... μεγαλοπρεπώς).

Από πού ν’ αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Ακόμα και ο Κυριάκος Παπαδόπουλος που στα υπόλοιπα ματς ήταν από τους καλύτερους στο ματς με τη Γερμανία ήταν αγνώριστος. Ενας Σάλπι προσπαθούσε φιλότιμα κι ένας Σαμαράς έβαλε το γκολ. Αυτό ήταν όλο.

Στο τέλος μας δώσανε κι ένα πέναλτι – μαϊμού για να μετριαστεί η τεσσάρα και σχόλασε το πανηγύρι.

Θα μου πεις, κάθεσαι τώρα και κάνεις ανάλυση κάπου που δε σηκώνει ανάλυση. Όχι δεν κάνω. Γι’ αυτό και δεν θα πω και για τον Σάντος και τα λάθη του. ΟΚ έκανε αρκετά με πιο σημαντικό την επιλογή τερματοφύλακα. Ο Χιώτης ας πούμε είχε θέση στην Εθνική. Χειρότερα μια φορά δεν θα τα πήγαινε. Κι όχι τίποτα άλλο αλλά όπως εξελίχθηκε ο όμιλός μας με έναν άλλο τερματοφύλακα και μια άλλη άμυνα ίσως να μην πέφταμε πάνω στους Γερμανούς και να είχαμε άλλη τύχη. 

Τέτοια ώρα όμως τέτοια λόγια. Στην τελική το ξέρουμε πως σε κάθε ήττα ο καλύτερος παίκτης είναι αυτός που δεν έπαιξε. Κανείς δεν ξέρει πόσο διαφορετικά θα ήταν τα παιχνίδια με άλλους παίκτες. Μπορεί όμως και να μην ήταν....

Εγώ μια φορά το ξαναείπα. Δυσαρεστημένη από την πορεία της Εθνικής δεν είμαι. Εφτασε στους «8», πόσο πιο ψηλά να πάει;

Κι από την άλλη χάρηκα και που έστω και στο τελευταίο ματς ο Σάντος έβαλε να παίξει ο Λύμπε. Τον πονάω τον Λύμπε. Για την γκαντεμιά του έχω γράψει ξανά. Όταν οι άλλοι σήκωναν το Εuro το 2004 αυτός παρακολουθούσε τραυματίας από την Αθήνα.

Κάποιοι λένε ότι ο Σάντος αδίκησε τον Μήτρογλου. Δεν έχουν άδικο. Τον έβαλε να παίξει στον αγώνα με τους Τσέχους μ’ εκείνο το σύστημα – πλημμύρα με τους τέσσερις επιθετικούς που έμπλεκε ο ένας στα πόδια του άλλου και μετά τίποτα. 

Ο Μήτρογλου όμως σε κάθε περίπτωση έχει το μέλλον μπροστά του. Θα βρεθούν παιχνίδια της Εθνικής γι’ αυτόν.

Όπως και τους άλλους μικρούς. Παπασταθό, Φορτούνης, Κυριάκος Παπαδόπουλος, Σαμαράς, οι δικοί μας τερματοφύλακες, όλοι θα έχουν τις ευκαιρίες τους.

Αν μη τι άλλο αυτή η Εθνική μοιάζει να έχει ξεπεράσει τα κολλήματα του παρελθόντος. Και είτε μας νευριάζει είτε μας ενθουσιάζει είναι γεγονός ότι το βήμα προόδου το έχει κάνει. Το βλέπεις σε κάθε ευκαιρία. Δεν εννοώ βέβαια αγωνιστικά. Εκεί είναι το ίδιο παρωχημένη, δυστυχώς. Εννοώ όμως ψυχολογικά. Δεν τα παρατάει, δεν σοκάρεται, έχει άλλη αντιμετώπιση ακόμα και των πιο αντίξοων συνθηκών.

Να οφείλεται, άραγε, αυτό στο γεγονός ότι πολλοί από τους παίκτες που την απαρτίζουν παίζουν στο εξωτερικό; Μπορεί. Είναι βέβαια και θέμα χαρακτήρα. Ο Σαμαράς ας πούμε δύσκολα θα δείξει να κομπλάρει και να σοκάρεται άμα βρεθούμε πίσω στο σκορ. Αλλά αυτός είναι και άνοιωθος γενικότερα. Οπότε δεν αποτελεί δείγμα γραφής, γιατί του λείπει το τσαγανό. Ελα όμως που ούτε και ο Κυριάκος Παπαδόπουλος τα χάνει. Κι ας είναι μόλις 20 χρόνων και ας έχει σε αντίθεση με τον Σαμαρά τσαγανό.

Μπορεί να είναι και θέμα συγκυριών, ωστόσο περισσότερο πιστεύω πως είναι θέμα «μεταλαμπάδευσης». Σ’ αυτή την εθνική υπάρχουν ακόμα Πρωταθλητές Ευρώπης από το Euro της Πορτογαλίας. Και μέσα στ’ αποδυτήρια οι μικρότεροι παίκτες μαθαίνουν. Απορροφούν σα σφουγγάρι. Παίζει ρόλο και το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν είναι πια ο φτωχός συγγενής. Μετά το Euro της Πορτογαλίας ακολούθησαν κι άλλες διοργανώσεις. Δεν πάει πια σε τελικούς στη χάση και στη φέξη. Δίνει το παρών κατ' εξακολούθησιν... 

Και τελικά ίσως αυτή να είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που άφησε ο Ρεχάγκελ πέρα από το τρόπαιο.

Οι συνεχείς συμμετοχές φέρνουν ευνοϊκές κληρώσεις. Κι αυτές με τη σειρά τους νέες προκρίσεις. 

Και πάει λέγοντας.

Για να ξαναγυρίσω στο ματσάκι με τους Γερμανούς. Προσωπικά θα ήθελα να το χάσουμε λίγο πιο αξιοπρεπώς. Δεν μας έκατσε. Τι να κάνουμε. Δεν θα πεθάνουμε κιόλας.

Μπορεί να διαβάσουμε και μια δυο μέρες χλευαστικά σχόλια στη Bild και στις άλλες γερμανικές εφημερίδες, αλλά θα περάσει κι αυτό. Θα ξεθωριάσει.

Οι γενικότερες εντυπώσεις, πάντως, για την Εθνική είναι θετικές. Ακόμα και μετά την τεσσάρα, η γεύση που αφήνει το «αντίο» της, είναι γλυκιά.

Οσο για τη Γερμανία; Προσωπικά τη βλέπω στον τελικό με την Ισπανία, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Όπως γράφω και παραπάνω η σημερινή μεστή εμφάνισή της μπορεί να είναι και αποτέλεσμα της αναιμικής δικής μας. Θα δείξει.

Το πραγματικό Euro, πάντως, τώρα αρχίζει!

Scratch (ένα και καλό): Το καλύτερο απ’ όλα στον αποκλεισμό της Εθνικής ομάδας είναι ότι θα σταματήσουμε να ακούμε τις γραφικότητες του γνωστού «πειρατικού» για την Εθνική που σκίζει τους αντιπάλους σα σαρδέλες. Μπέσα σας το λέω, δεν θα τον άντεχα αν προχωρούσαμε…


Wednesday, June 20, 2012

Χαρά αγνοείται...




Ξαναρχίζω να γράφω στο blog μετά από ουσιαστικά ένα χρόνο και νοιώθω πραγματικά σαν τον παίκτη που προσπαθεί να βρει τα πατήματά του επανερχόμενος μετά από έναν βαρύ τραυματισμό. 

΄Η ακόμα σαν τον άρρωστο που μόλις πήρε το εξιτήριο κι αντικρίζει δειλά δειλά πράγματα και πρόσωπα γνώριμα που από τη μια χαίρεται που ξαναβλέπει κι από την άλλη δεν είναι σίγουρος ότι τα βρίσκει όπως τα άφησε.

Η διάθεση μελαγχολική, η θλίψη για όσα συμβαίνουν γύρω σου είναι το πρώτο συναίσθημα που σε κυριεύει, το γέλιο που άλλοτε ερχόταν πηγαίο και αυθόρμητο τώρα παγώνει στο στόμα. Κάνεις προσπάθεια να χαμογελάσεις και τελικά δεν τα καταφέρνεις.

Δεν μπορείς πραγματικά να εξηγήσεις πώς είναι δυνατόν με τόσα πράγματα που συμβαίνουν στη χώρα τα τελευταία χρόνια και μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις που τις περιμέναμε…. πώς και πώς (εδώ γελάνε πραγματικά) για να στείλουμε… μηνύματα να είμαστε στα ίδια. 

Πώς είναι δυνατόν ο φόβος να νικήσει την απελπισία; Πώς είναι δυνατόν να πιστέψω πώς οι Ελληνες που περνιούνται τόσο έξυπνοι να είναι τελικά τόσο ανόητοι;

Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό το να ασχοληθείς με τη μπάλα είναι το τελευταίο που οφείλεις να κάνεις. ΄Η μάλλον είναι το τελευταίο που έχεις κέφι να κάνεις.

Παρακολουθώ και όσα συμβαίνουν εν όψει της αναμέτρησης Ελλάδας – Γερμανίας για τα προημιτελικά του Euro και πραγματικά βλέπω την καταστροφή να έρχεται.

Ποιον. αλήθεια, ωφελεί αυτό το κλίμα που έχει δημιουργηθεί; Ακόμα κι αν η Ελλάδα νικήσει (γιατί στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται) τι θα αλλάξει στη ζωή μας;



Κι αν οι Γερμανοί ειρωνεύονται και χλευάζουν τι ωφελεί να απαντάμε στους ίδιους τόνους; Δεν είναι καλύτερα να κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό; Κι αν έρθει η επιτυχία να πανηγυρίσουμε και να μιλήσουμε; Τι ωφελεί η εκ των προτέρων δημιουργία κλίματος; Αφού είναι σαφές ότι δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε αυτό το «παιχνίδι εντυπώσεων».

Λένε οι διεθνείς σε κάθε τους συνέντευξη ότι θέλουν με τις επιτυχίες να δώσουν λίγη χαρά στους Ελληνες. Και τη δίνουν πραγματικά. Μόνο που αυτή η χαρά είναι στιγμιαία. Πανηγυρίζουμε για λίγο, αισθανόμαστε κάποιοι και μετά επιστρέφουμε στην καινούργια (τη δημιουργημένη τα τελευταία 3-4 χρόνια) πραγματικότητά μας που για τους περισσότερους είναι ζοφερή.

Να μιλήσω για μπάλα…

Για ποιο πράγμα; Για τις ομάδες που δεν πήραν αδειοδοτήσεις; Για την ΑΕΚ και τον Αρη που παραπαίουν;

Δεν είδε λέει η ΑΕΚ την ανταπόκριση που περίμενε στα διαρκείας, ενώ γνωρίζουν οι οπαδοί της ότι αυτά θα αποτελέσουν ανάσα για την ομάδα. Ρωτάει όμως η ίδια τους οπαδούς της αν έχουν λεφτά περισσευούμενα για διαρκείας;

Στα ίδια και ο Παναθηναϊκός, η ομάδα μου. Βιώνοντας μία από τις χειρότερες ή μάλλον ας μην κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας, τη χειρότερη περίοδο της ιστορίας του. Προσπαθεί με ενέσεις να διατηρηθεί ζωντανός και χωρίς κανείς να μπορεί να υποστηρίξει με βεβαιότητα ότι τελικά θα τα καταφέρει.

Στην δική του περίπτωση βέβαια (πιστεύω και σ’ αυτήν της ΑΕΚ, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία…) τα χρήματα δεν λείπουν. Η διάθεση για να μπουν λείπει.

Βλέπεις οι πλούσιοι, είναι περίεργη ιστορία. Η κρίση μπορεί να τους πλήττει όλους αλλά δεν θα φτωχύνουν οι κολοσσοί με μερικά εκατομμύρια ευρώ λιγότερα. Αλλά οι πλούσιοι ξαναλέω συνηθισμένοι στα κέρδη θεωρούν ως ζημία, ακόμα και την πιθανότητα (βεβαιότητα, έστω…) τα κέρδη τους να μην είναι του ίδιου μεγέθους με την προηγούμενη χρονιά. Γι’ αυτό κόβουν απ’ όπου βρουν. Και σ’ αυτήν την περίπτωση το να τα προσφέρουν για τη ομάδα είναι πολυτέλεια.

Θα πορευτεί με τα ψέματα λοιπόν ο Παναθηναϊκός. Όπως και η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο Αρης και όλοι οι υπόλοιποι.

Και ίσως ο Ολυμπιακός να πάει κι αυτός συντηρητικά. Απόλυτα λογικό, αφού απέναντί του θα έχει μερικά… ψοφίμια που δεν θα μπορούν όσο κι αν το επιθυμούν να είναι ανταγωνιστικά. Ο μόνος λόγος που θα τον «υποχρεώσει» να ενισχυθεί είναι το Τσάμπιονς Λιγκ. Μόνο αυτό.

Αναρωτιέμαι όμως… Με όσα βιώνουμε και όσα πρόκειται να βιώσουμε ακόμα, πώς ακριβώς θα είναι ο ποδοσφαιρικός μας χάρτης τη νέα σεζόν;

Και δεν αναφέρομαι σε ρόστερ ομάδων. Με τέτοια νέκρα που υπάρχει στην αγορά από ρευστό, με τέτοια καθίζηση που έχουν πάθει οι αθλητικές εφημερίδες (αλήθεια τις είδατε τι… εκπτώσεις έχουν κάνει; Σε λίγο οι ταμπλόιντ θα μοιάζουν σε μέγεθος με σελίδες… Α4  - και να ξέρετε ότι οι 2 στις 3 έχουν απλήρωτους τους συντάκτες τους από ενάμισι μέχρι τρεις μήνες) ακόμα και η περιβόητη εικόνα του φίλαθλου του αραχτού στην παραλία με τη φραπεδιά και την εφημερίδα για να διαβάσει για τις μεταγραφές, έχει ξεθωριάσει.Ούτε διακοπές πάει πια αφού δεν έχει λεφτά, ούτε τον φραπέ παραγγέλνει με την ίδια ευκολία αφού κι αυτός στοιχίζει και στην τελική ούτε εφημερίδα αγοράζει γιατί είναι πια πολυτέλεια.Και επί της ουσίας το γνωρίζει ότι μεταγραφές δεν θα γίνουν.

Αναφέρομαι στους οπαδούς. Οσοι έχουν πια απομείνει. Με τι κουράγιο θα ξεκινήσουν τις κόντρες; Με τι διάθεση θα φωνάξουν για την αδικία;

Θα μου πεις υπάρχουν και οι κάφροι. Κάφροι πάντα υπάρχουν. Και ειδικά τέτοιες εποχές το γήπεδο προσφέρεται ως πεδίο δόξης λαμπρό για να δράσουν, έτσι τεταμένα που είναι τα πνεύματα.

Αλλά μήπως κι εκεί έφτασε η στιγμή να σταματήσουμε να τρώμε κουτόχορτο; Να σταματήσουμ(ν)ε να φωνάζουμ(νε) για συμφέροντα άλλων;

Εδώ είδαμε τον Super 3 να βγάζει ανακοίνωση συμπαράστασης στους συλληφθέντες οπαδούς του ΠΑΟΚ. Και μη μου πει κανείς ότι έγινε επειδή όλοι οι οπαδοί όλων των ομάδων δείχνουν ιδιαίτερη ευαισθησία και αλληλεγγύη στην περίπτωση συλλήψεων. Γιατί ναι ισχύει σε ένα (μεγάλο) βαθμό - το ξέρουμε όλοι - αλλά δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να ακυρώσει αυτή την πρωτόγνωρη ενέργεια των αρειανών.

Βέβαια κι εγώ που τα λέω/γράφω τώρα αυτά στην πρώτη ένδειξη αδικίας θα φωνάξω και θα διαμαρτυρηθώ. Αλλά θα το κάνω εδώ μέσα. Όχι στο γήπεδο, ούτε θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή μου ή τη ζωή άλλων.

Είμαστε λίγοι, είμαστε στοχοποιημένοι, είμαστε ταλαιπωρημένοι. Ας μην είμαστε και διχασμένοι. Για τον αθλητισμό αναφέρομαι και μόνο. Στην πολιτική το χάσμα είναι αγεφύρωτο και έτσι πρέπει να είναι γιατί μας χωρίζουν πολλά και γιατί αυτοί που μας εκμεταλλεύτηκαν θα πρέπει να αντιληφθούν ότι πρέπει να σταματήσουν να το κάνουν. (Με τέτοια εκλογικά αποτελέσματα βέβαια κάθε άλλο παρά τους το δείχνουμε…)



Scratch: Αφησα τελευταίο το αγαπημένο μου μπάσκετ. Νομίζω ότι ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει την απώλεια του Ζοτς. Κι αυτό με κρατάει σχετικά ήρεμη. Ετσι όπως σίγουρα δεν θα είμαι στον πρώτο αγώνα της Πανάθας, όταν αυτός ο κύριος με το μελιτζανί χρώμα δεν θα βρίσκεται στη γνώριμη θέση του. Κι όσο κι αν θα έχει μόνιμα μια θέση στην καρδιά μου, η απουσία του, εκεί μπροστά στον πράσινο πάγκο, είναι μια απουσία που πονάει…

Scratch 1 : Περισσότερα «γρατζουνίσματα» προσεχώς (και λιγότερο θλιμμένα, ελπίζω…)






Friday, June 15, 2012

Ξανα-ανοίγουμε και σας περιμένουμε!




Ναι, είναι γεγονός! 

Μπορεί οι εποχές να μην ενδείκνυνται για νέα… εγχειρήματα, αλλά ημείς (πληθυντικός μεγαλοπρεπείας) αποφασίσαμε να το… ξανανοίξουμε το μαγαζάκι.

Σοφότεροι και σίγουρα… φτωχότεροι από πριν και λίαν προσεχώς πιθανότατα (τι πιθανότατα βέβαιο είναι, μια χαραμάδα αφήνω μόνο που στηρίζεται στις σχέσεις των ανθρώπων κυρίως, γιατί οι συνθήκες έτσι κι αλλιώς δεν ευνοούν) με περισσότερο... ελεύθερο χρόνο (γιατί άραγε;) για να ασχοληθούμε με όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Αλλάξανε άλλωστε και οι εποχές, ο Ζοτς δεν κατοικεί πια εδώ (δεν κατοικεί και ο παππούς στο απέναντι μαγαζί, αλλά ποιος νοιάζεται…) και ο Βάσκος, πιθανότατα θα κάνει σε άλλη ομάδα τα… αραμπέσκ του, οπότε δεν λέει να τον βλέπει κανείς φάτσα κάρτα (ένα χρόνο μετά...) στο παρόν βλογάκιον.

Στο διάστημα της απουσίας μου έμαθα ποιος είναι ο Δωτιέας Αγιάς και η Ασή Γωνιά, έμαθα να κάνω live γηπεδάκια και live κάλυψη αθλητικών γεγονότων γενικότερα, καθώς και πολλά άλλα ακόμα, αλλά έχασα σημαντικά κομμάτια του «πράσινου» διοικητικού σίριαλ, γι’ αυτό θα ζητήσω απ’ όσους αρχίσουν (ξανα-αρχίσουν) να συχνάζουν στο μαγαζί (κερνάμε και συκαλάκι) να δείξουν στην αρχή επιείκεια.

Οσο νάναι, όπως και να το κάνεις, είναι σαν τον παίκτη που επιστρέφει μετά από βαρύ τραυματισμό. Πρέπει να το πάει μαλακά και λάου λάου χώρια που όπως είναι λογικό στις πρώτες προπονήσεις – ματς φοβάται τα πατήματά του.

Θα σας ανταμείψω ωστόσο με αρκετά ντεσού, τι διάολο είπαμε ότι γίναμε σοφότεροι (και εμπειρότεροι) από τον μαγικό χώρο του αθλητισμού (αλλά και της δημοσιογραφίας).

Από συμμαχίες αθλητικές που ούτε μπορεί κανείς να φανταστεί 

* από παρασκήνια αποδυτηρίων και σχέσεις παικτών

* από wannabe … λειτουργούς του Τύπου που προσπαθούν να τους επιβάλλουν με το ζόρι παράγοντες του ποδοσφαίρου (ευτυχώς αυτοί δεν ευδοκίμησαν στο μαγαζί που δουλεύω? - δούλεψα?, μάλλον δυσκολεύομαι ακόμα να χρησιμοποιήσω παρελθόντα χρόνο…) γιατί – ακόμα τουλάχιστον, αφού αύριο κανείς δεν ξέρει… - διαθέτει διευθυντή δημοσιογράφο, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν και να συνεχίζουν να δουλεύουν στο χώρο σε άλλα μαγαζιά, είπαμε άμα έχεις δόντι έχεις…)

* από κάτι άλλους λειτουργούς του Τύπου, γέννημα – θρέμμα της κρατικής τηλεόρασης και του κρατικού ραδιοφώνου που πίστεψαν ότι θα επιπλεύσουν στη νέα εποχή του Ιντερνετ μόνο με τη… φήμη τους (και αντίστοιχα θα δουλεύουν σε ρυθμούς ΕΡΤ)

* μέχρι και ποιοι είναι οι «προικισμένοι» αθλητές σας έχω (τα πάντα όλα λέμε)

Προσεχώς περισσότερα, πιθανότατα μέσα στην ερχόμενη εβδομάδα

Καλώς σας (ξανα)βρίσκω, ελπίζω αυτή τη φορά για τα καλά…


Scratch: Eχουν αλλάξει πολλά πράγματα στον blogger, αλλού πατάω κι αλλού βρίσκομαι, αλλά θα τη βρω την άκρη λέμε!!!