Thursday, April 29, 2010

Ανάλυση μεταγραφικού σχεδιασμού


Για να ευθυμήσουμε λίγο, πάρτε και μια ανάλυση του μεταγραφικού σχεδιασμού του γαύρου που μου έστειλαν με email...

Χρωστάω, σ΄ όλες τις τράπεζες χρωστάω...




Τώρα βέβαια εσείς περιμένετε να δείτε ένα ποστάκι για τους αγώνες των πλέι οφ ή για τον αποκλεισμό της Μπάρτσα. Και με το δίκιο σας, γιατί εννιά στα δέκα ποστάκια είναι αθλητικά.

Τι να γράψω όμως για τα πλέι οφ;

* Για τη σούπα του ΟΑΚΑ που μέχρι αύριο να παίζανε γκολ δεν θα έβαζαν;

* Για τον Σκόκο που είχε τα μαύρα του τα χάλια και όποιον θα ξανακούσω να πει ότι τον θέλει αυτόν τον "άνοιωθο" στην Πανάθα, μα την Παναγία άμα είμαι κοντά θα του ρίξω ροχάλα;

* Για τον Αρη που ανασυντάχτηκε μέσα σε τέσσερις μέρες και έκανε το γαύρο να δει τα ραδίκια ανάποδα; (Γειασάν του μάγκα του Αρη που έβαλε φωτιά στα πλέι οφ και διατήρησε το ενδιαφέρον για τις επόμενες αγωνιστικές).

* Για τον πρίγκιπα που δεν αντέχω αδερφάκι μου να τον ξανακούσω να λέει τι πρόβλημα έχει με τον Τζιμπούρη, σαν γκρινιάρα γκόμενα κάνει κάθε φορά.

* Για τον Τζιμπούρη τον ίδιο που δεν αντέχεται τέτοια συμπεριφορά και εγώ άμα ήμουν οπαδός της ΑΕΚ μια ...επίσκεψη θα του είχα κάνει μπας και βάλει μυαλό (α πα πα αρχίζω και ακούγομαι σαν τον Μάκαρο).

* Για τους γαύρους που τα χώνουν στον Σωκράτη για την ομάδα τους και προτιμούν αν δεν είναι γραφτό να έρθει ο Βαλβέρδε να αναλάβει ο Αλεξανδρής αντί του Μπάντοβιτς; (γιατί ρε σεις, τι έχει ο Μπάντοβιτς; Χολέρα;)

* Για τους δικούς μας που βγαίνουν και λένε τι ωραίο είναι να βλέπουνε από τον καναπέ τους να σκίζονται οι άλλοι για μια θέση στο Τσαμπιολί; Εντάξει, ωραίο είναι παλικάρια, αλλά ...λαρώστε και λίγο γιατί πέρσι και πρόπερσι, σκιζόμασταν εμείς

* ΄Η για τον Σιχα-μουρίνιο που έβαλε ένα πούλμαν μπροστά στο τέρμα και που αν τον έπιανες στο γκολ που ακυρώθηκε το είχε λερώσει το σώβρακο αλλά μετά βγήκε και πανηγύριζε για την πρόκριση σαν τον Λεμονή;


Αυτά και άλλα πολλά θα μπορούσα να σας πω αλλά δεν δύναμαι...
Βλέπετε, έχω δικά μου ντέρτια. ΄Η μάλλον είχα ντέρτια μέχρι τώρα. Γιατί τα πάντα σ΄ αυτή τη ζωή είναι θέμα απόφασης. Την καθυστερείς και υποφέρεις. Την παίρνεις και λυτρώνεσαι.

Κι εγώ άργησα, άργησα πολύ αλλά την πήρα αυτή την απόφαση. Δέκα χρόνια και παραπάνω μου πήρε, από σαράντα κύματα πέρασα, αλλά τώρα τέρμα οι δισταγμοί.

Αποφάσισα λοιπόν να κηρύξω πτώχευση πολύ πριν κηρύξει πτώχευση η Ελλάδα (γιατί κατά κει πάμε, μη κοιτάτε που τα λαμόγια οι ΑΡΔ σας λένε ότι έτσι και μας αναλάβει το ΔΝΤ θα κάνουμε μεν θυσίες, αλλά θα τη σώσουμε την παρτίδα! @@ θα σώσουμε!). Ετσι κι αλλιώς και να ήθελα, ΔΝΤ ή ΕΕ για την περίπτωσή μου δεν προβλέπεται, άσε που περιθώριο για παραπάνω θυσίες από όσες κάνω τώρα δεν υπάρχει...

Το πρόβλημά μου που λέτε είναι ένα. Χρωστάω που λέει και ο Μπάμπης Παπαδόπουλος. Σ΄ όλες τις τράπεζες χρωστάω, αλλά ευτυχώς μόνο σ΄ αυτές. Οχι στην Εφορία, ούτε δανεικά σε κόσμο. Στις τράπεζες και από την αρχή της εβδομάδας αποφάσισα να χρωστάω και της Μιχαλούς.

Και μη σκεφτεί κανείς ότι ανήκω στην κατηγορία εκείνων που παίρνουν κάρτες για να πάνε διακοπές. Είχα συγκεκριμένα οικογενειακά προβλήματα και πολλά απρόοπτα που δεν μου άφησαν διαφορετική επιλογή.

Δέκα χρόνια και παραπάνω έκανα "κλεφτοπόλεμο". Πλήρωνα τη μία κάρτα, άφηνα μέσα τον τόκο, ξαναέβγαζα το κεφάλαιο και πλήρωνα την άλλη. Κι επειδή η ζωή ακρίβαινε και οι υποχρεώσεις μεγάλωναν και τα απρόοπτα με χτυπούσαν σαν το τσουνάμι, το χρέος ολοένα και μεγάλωνε.


Δέκα χρόνια και παραπάνω δεν καθυστέρησα ούτε μία (ΟΥΤΕ ΜΙΑ) δόση και η μόνη φορά που με πήραν τηλέφωνο ήταν γιατί έγινε ένας αντιλογισμός (πλήρωσα δύο κάρτες μαζί και η υπάλληλος κατά λάθος έβαλε όλα τα λεφτά στη μία κάρτα, οπότε η άλλη εμφανίστηκε απλήρωτη). Μπορείτε άφοβα να μου δώσετε το παράσημο της ανοικτής παλάμης, το έχω δώσει άλλωστε κι εγώ στον εαυτό μου.

Δέκα χρόνια και παραπάνω κάνω τον τραπεζικό διαμεσολαβητή, παίρνω τα λεφτά από τη δουλειά μου και τα μοιράζω στις τράπεζες. Σταδιακά ξέχασα τι θα πει να κάνεις διακοπές, να πίνεις καφέ, να βγαίνεις με φίλους σε ένα κουτουκάκι, να πας σε μια συναυλία, να έχεις ποιότητα ζωής.

Δέκα χρόνια και παραπάνω υπήρξα υπόδειγμα δανειολήπτη εκπληρώνοντας όλες μου τις υποχρεώσεις (εδώ πέφτει κι άλλο παράσημο, κάντε δουλειά σας ελεύθερα...) και το αποτέλεσμα ήταν ποιο; Να μου μηδενίσουν τα τραπεζικά λαμόγια το πιστωτικό όριο αναλήψεων (μου άφησαν το δικαίωμα να κάνω αγορές, λες και τέτοια εποχή έχει κανείς όρεξη να κάνει αγορές...). Μου στέρησαν δηλαδή την δυνατότητα να συνεχίσω τον κλεφτοπόλεμο, μού έκοψαν σα να λέμε το ρεύμα (δεν το έκαναν μόνο σε μένα. Προφανώς έχουν ξεμείνει από ρευστό, θα το κάνουν αργά ή γρήγορα όλες οι τράπεζες, σας το λέω να το έχετε υπόψιν σας, όσοι έχετε ανάλογο πρόβλημα).

Με την προοπτική της περικοπής μισθού λόγω ΔΝΤ αλλά και τα επαγγελματικά μου πιο ρευστά από ποτέ, τι επιλογές είχα;

* Να συνεχίσω να παλεύω και όπου βγει (δεν θα έβγαινε και μακριά...) προσδοκώντας το θαύμα και ρισκάροντας να αποκτήσω ψυχοσωματικά προβλήματα (αν δεν τα έχω αποκτήσει ήδη και δεν το ξέρω...)

* Να βαρέσω κανόνι άμεσα, να σπάσω τα δεσμά μου και να απελευθερωθώ...

Ε, λοιπόν, μετά από ώριμη σκέψη, αποφάσισα να κάνω το δεύτερο, όποιο κι αν είναι το τίμημα. Ξεκινώντας από την πρωτόγνωρη για μένα "σπασαρχιδιά" (που λέει και ο φίλος μου ο Bill) των εισπρακτικών εταιριών που θα με παίρνουν τηλέφωνο και θα με καλούν να φανώ συνεπής στις υποχρεώσεις μου.

Και όσο το σκέφτομαι τόσο περισσότερο μου αρέσει η ιδέα. Θα είμαι νεόπτωχη, αλλά θα είμαι ΕΛΕΥΘΕΡΗ. Θα πέφτω το βράδυ να κοιμηθώ και δεν θα με βαραίνουν οι σκέψεις. Θα με παίρνουν τηλέφωνο και θα απαντάω με μπινελίκι στην αγένεια. Θα επιχειρούν να με προσβάλλουν και θα πουλάω τρέλα:

- Πότε θα πληρώσετε τη δόση σας;

- Διαπραγματεύομαι την πώληση ενός πλοίου μου υπό Παναμέζικη σημαία. Μόλις ολοκληρωθεί η πώληση θα σας εξοφλήσω.

- Καλά δεν ντρέπεστε που πήρατε πιστωτική κάρτα και δεν πληρώνετε τη δόση σας;

- Δεν την πήρα, μου την έδωσαν. Εξω από την Τράπεζα περνούσα και με τράβηξαν μέσα για να μου τη δώσουν. Τηλέφωνο με έπαιρναν και με παρακαλούσαν να την πάρω (αυτό τώρα δεν είναι τρέλα, περίπου έως ΑΚΡΙΒΩΣ έτσι έγινε).

Το μόνο που με στενοχωρεί είναι που θα χάσω τον Γιαπωνέζο μου αλλά έτσι κι αλλιώς όπως είχαν γίνει τα πράγματα κι αυτός παρκαρισμένος και ακίνητος κάτω από το σπίτι έμενε.
Αν καταδεχτούν βέβαια να τον πάρουν, γιατί καθώς έχει περάσει τα 15 χρόνια, "παίζει" να στοιχίζει περισσότερο η διαδικασία της κατάσχεσης από την ίδια την αξία του.

Επί προσωπικού σήμερα το ποστ. Αλλά ένοιωθα την ανάγκη να τα βγάλω από μέσα μου. Στο κάτω - κάτω το blog ένα προσωπικό ημερολόγιο είναι. Και δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά από την στιγμή που πήρα αυτή την απόφαση, αισθάνομαι ότι έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Σαν να έχεις μπροστά σου ένα βροχερό τοπίο και με ένα μαγικό τρόπο κάνεις ένα κλικ και βγαίνει ένας λαμπρός ήλιος. Και γιατί έχω την αίσθηση, ποια αίσθηση, την βεβαιότητα, ότι είναι πολλοί εκεί έξω σαν εμένα. Που παλεύουν και παλεύουν και παλεύουν και δεν μπορούν να βρουν άκρη. Που ζορίζονται όσο έχω ζοριστεί κι εγώ.

Και εντάξει, κάποτε οι άνθρωποι θεωρούσαν δεδομένο ότι θα βγουν στη σύνταξη και όσο κι αν ζορίζονταν στη ζωή τους πίστευαν ότι κάποια στιγμή θα φτάσουν στην Ιθάκη τους. Ομως, σήμερα, στην εποχή που ζούμε τίποτα δεν είναι βέβαιο. Ούτε αν θα καταφέρουμε να φτάσουμε σε ηλικία σύνταξης, ούτε αν θα πάρουμε σύνταξη. Και στην τελική το αύριο δεν έρχεται ποτέ. Το ζούμε πάντα σαν παρόν. Αξίζει τον κόπο να ζει κανείς έτσι; Αξίζει να αφήνει την στιγμή να περνάει και να χάνεται με την προσδοκία μιας καλύτερης μελλοντικής ζωής που τώρα πια είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν πρόκειται να έρθει ποτέ;

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ. Το λέω, το πιστεύω πια και θα κάνω ό,τι μπορώ από εδώ και πέρα να ζω τη στιγμή. Να ζω γενικά. Με τα καλά και με τα άσχημα. Ο,τι είναι γραφτό να έρθει. Γιατί μέχρι τώρα δεν ζούσα. Αλλά θα σταματήσω να πληρώνω αυτούς που έχουν ήδη πάρει διπλά και τρίδιπλα αυτά που τους χρωστάω.

Monday, April 26, 2010

Tα πήρες όλα κι έφυγες...


Πολύ βραβείο αδερφάκι μου. Δεν προλαβαίνει να σηκώνει ο Τζιμπρίλαρος. Και η Πανάθα επίσης. Που είχε τον Γάλλο MVP της χρονιάς και πέντε ακόμα παίκτες στην 18άδα (Τζόρβας, Βύντρα, Νίνης, Κατσουράνης, Ζιλμπέρτο Σίλβα). Αντε να ξεμπερδεύουμε με τις βραβεύσεις, τις φιέστες και τις απονομές για να πάνε τα καμάρια μας διακοπές και να δούμε κι εμείς ήρεμοι τα πλέι οφ.

Στις βραβεύσεις τώρα είχαμε μέσα στην 18άδα μόλις έναν παίκτη της ΑΕΚ, τον Σκόκο, κανέναν αμυντικό του ΠΑΟΚ και απορώ πώς γίνεται αυτό αφού είχε την καλύτερη άμυνα, ενώ απουσίαζε από αυτή και ο Βιτόλο που για μένα ήταν από τους καλύτερους αμυντικούς χαφ του πρωταθλήματος. Καλύτερος προπονητής ο Νιόπλιας, καλύτερο γκολ του Θανάση Καραγκούνη, καλύτερη απόκρουση του Αραμπατζή στο μεταξύ μας ματς που δεν μας επέτρεψε να κερδίσουμε, καλύτερη ασίστ του Νέμεθ. Βραβεύτηκε και ο Σηφάκης που κράτησε την ψυχραιμία του όταν ο "πυροβολημένος" του Ηρακλή του την έπεσε στο Καυτανζόγλειο. Α ναι βραβεύτηκε κι ο Παντούρου που είπε ότι δεν έβαλε το γκολ στο μεταξύ μας παιχνίδι γιατί ήταν κρίμα να γκρεμιστεί το τηγάνι που είναι νέο γήπεδο. Τς τς...

Ελα πάμε...


Σισέ, Νιόπλιας, Νίνης, Ζιλμπέρτο Σίλβα


Σισέ ξανά
(ποιο είναι αυτό το "άλογο";)


(Νάτο πάλι με τον Νίνη)


Σισέ και Ζιλμπέρτο με τις συζύγους


Δεν ξέχασαν τον αδικοχαμένο Αντόνιο ντε Νίγκρις

Ο Αραμπατζής βραβεύεται από το μέλος


Τζιμπρίλαρος

Ντουγκλάο


Βλάνταν Ιβιτς

Κατσουράνης
(ψωνίζει t-shirt μαζί με τον Ντέμη)

Νέμεθ

Νίνης, Σισέ, Ζιλμπέρτο, Πιλάβιος


Νιόπλιας, Κατσούρ, Σηφάκης


Νιόπλιας

Αll together

Πάμπλο θρησκεία τρομοκρατία
("τον πρώτο χρόνο μάθαινα, τώρα προσαρμόστηκα", είπε)
(γι΄ αυτό σταμάτησε να βαράει φέτος)

Σκόκο, παραπονιάρης
("με πλήγωσαν οι αποδοκιμασίες")

Σηφάκης, Πιλάβιος


Οι κυρίες Νιόπλια, Σίλβα και Σισέ

Τζαβέλλας


Τζόρβας, μέλος

Τζόρβας ξανά

Βυντρίνιο

Ζιλμπέρτο Σίλβα, Κομνηνός

Το ζεύγος Ζιλμπέρτο Σίλβα


***



Scratch: Ευρηματικό πανό στην είσοδο της Θεσσαλονίκης από ΠΑΟΚτσήδες απευθυνόμενο στους Αρειανούς που επέστρεφαν στην πόλη (αρκεί να το δει κανείς στα πλαίσια της οπαδικής καζούρας και μόνο...).


Scratch 1 (από ΠΑΟΚτσήδικο φόρουμ): Συγχαρητήρια στον λαό του Αρεως. Πραγματοποίησε τον μεγαλύτερο επιτάφιο στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού κράτους...

Scratch 2: Πέρα από την πλάκα τώρα, η μετακίνηση του λαού του Αρη μόνο για να λοιδορείται δεν είναι. Προσωπικά τους βγάζω το καπέλο. ΚΑΙ για την κινητοποίηση ΚΑΙ για την ατμόσφαιρα.


Scratch 3 (μπασκετικό): O Σάρας, θα γίνει μπαμπάς. Περιμένει κόρη από την Αννούλα. Την θυμάστε την Αννούλα; Σας την είχα συστήσει πριν από καιρό (στο scratch1).

Sunday, April 25, 2010

Επανάληψις μήτηρ μαθήσεως...




Αυτή τη φορά ο Σιμάο ήταν ήσυχος. Τον ...τζερτζελέ τον έκαναν τα ...party animals Λέτο και Γκάμπριελ και ο Σισέ που την προηγούμενη φορά στον Βέρτη είχε πει μόνο δύο λόγια για το πρωτάθλημα, τώρα σηκώθηκε και χόρεψε με το κύπελλο στην μέση της πίστας.

Τα πράγματα ήταν πιο ήρεμα, από πλευράς παικτών, όχι όμως και οπαδών. Βλέπεις στον Καρρά είχαν πάει να διασκεδάσουν και κάποιοι γαύροι που ενοχλήθηκαν από την επανάληψη του συνθήματος "Σας γλεντάει ο Λέτο" και ήρθαν στα χέρια με δικούς μας οπαδούς. Χαλάστηκε ο Κατσουράνης που σηκώθηκε και έφυγε, χαλάστηκε και Καρράς που προσπαθούσε να τους ...πείσει ότι "όλοι φίλοι είμαστε και πολιτισμένοι άνθρωποι" (καλά πού ζει ο Ελληνας ράπερ; - αν δεν το ξέρετε ο Καρράς έχει προ πολλού πάψει να τραγουδάει και κυρίως ραπάρει...). Φταίνε όμως κι οι γαύροι. Φταίνε! Πού πας καλέ μου άνθρωπε και κλείνεις τραπέζι για τις 24 Απριλίου, αφού είναι ο τελικός κυπέλλου; Κι εντάξει πες, είχες τις ελπίδες σου ότι μπορεί να κερδίσουν τα αρειανά, που λογικά θα γύριζαν να διασκεδάσουν στη Θεσσαλονίκη, άρα δεν θα σου χαλούσε η βραδιά. Δεκτόν. Οταν όμως ακούς την Παρασκευή το μεσημέρι ότι η Ελλάδα προσφεύγει στο ΔΝΤ δεν ψυλλιάζεσαι τίποτα; Εγώ στη θέση σου αυτομάτως θα ακύρωνα την κράτηση. Εχει ποτέ συνδυαστεί καταστροφή με ήττα της Πανάθας; Το αντίθετο συμβαίνει. Επομένως, ήταν πια βέβαιο ότι το κύπελλο θα βαφτεί πράσινο.

Με τα πολλά μπήκανε στη μέση οι σεκιουριτάδες της ομάδας (ναι είχαν πάει κι αυτοί εκεί) μπήκαν και οι σεκιουριτάδες του μαγαζιού, το οποίο σημειωτέον είναι του Αχιλλέα Μπέου (αγαπάω Μπέο - έχουμε και βίτσια... - και του έχω αφιερώσει στο παρελθόν δύο ποστάκια, εδώ και εδώ) και έβγαλαν έξω σηκωτούς τους σαματατζήδες και από τα δύο στρατόπεδα των "αιωνίων".

Τέλος πάντων. Στο γλέντι που λέτε, αν εξαιρέσεις το ξύλο, δεν είχαμε και πολλά πολλά. Η Αγγελικούλα (η Ηλιάδη) δεν ήξερε λέει καν πια ομάδα ήταν αυτή που κέρδισε, ο Καρράς που είναι ΠΑΟΚτσής μάλλον το χάρηκε που έχασαν τα αρειανά αλλά προς τιμήν του δεν το έδειξε, οι παίκτες πήγαν σύσσωμοι εκτός των Κλέιτον (πάλι δεν πήγε σε γλέντι ο Σίβας - πάει καλά;) και του Γκαλίνοβιτς που έχει το γνωστό οικογενειακό πρόβλημα.

Αντίθετα, πήγε ο σπιτόγατος Ζιλμπέρτο Σίλβα στα μπουζούκια για πρώτη φορά από τότε που βρίσκεται στην Ελλάδα. Και έτσι έβαλα και μια φωτογραφία της κυρίας Σίλβα και την αφιερώνω στον υπουργό (4minister) που έχει μια τάση να ενδιαφέρεται για τις συζύγους των παικτών.

Ο Ρούκα δεν έκανε ζημιές ούτε έχωσε τη μούρη του σε κανα μπούστο αυτή τη φορά, ο Σάλπι (αρκετά μελαγχολικός και πάλι) έδωσε το παρών και πάλι μαζί με τον Βύντρα, ο Πετρόπουλος ήταν πιο ξεψαρωμένος και έριξε πολύ λουλουδικό, ο Νίνης λέει πήγε στο γλέντι με το αμόρε του (φωτο δεν βρήκα, ή υπήρχε και μου ξέφυγε).

Aυτή τη φορά πήγε και το προπονητικό τιμ, που μάλιστα έμεινε στο μαγαζί όταν τα νιάτα έφυγαν για να διασκεδάσουν στο "Ακρωτήρι" (όπου άκουσα ότι έπεσαν κι άλλα μπουκέτα, αλλά αυτό δεν είναι διασταυρωμένο...). Εκεί τώρα στο "Ακρωτήρι" ο Τζιμπρίλαρος έκανε τον dj και οι Σιμάο - Γκάμπριελ έδωσαν ρεσιτάλ (ρε μπας και πρέπει να τον κρατήσουμε τον Γκάμπριελ για μασκότ;), αλλά φωτογραφίες δεν έχω...