Sunday, September 30, 2007

"El Zorro"

Λεβαδειακός - ΑΕΚ παίζουν σε λίγες ώρες. Και όλοι περιμένου να δουν τι θα σκαρφιστεί πάλι ο Μπλάνκο έτσι και πετύχει γκολάκι. Τι θα κάνει ο "Εl Zorro"; Θα ξαναφορέσει την μάσκα; Θα βγάλει καμιά μπέρτα; ΄Η θα φωνάξει τον Tornado, θα τον καβαλικέψει και θα αρχίσει να τρέχει στα λιβάδια της Βοιωτίας; Κι έχει μπόλικα λιβάδια εκεί. Μπορεί όμως να βρει και άλλα κόλπα. Ο άνθρωπος το είπε καθαρά: "Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρω πού πουλάνε μάσκες στην Αθήνα!".
Και το προχώρησε και παραπέρα. "
Θα μού άρεσε μόλις σκοράρω να ακούω τη μουσική του Ζορό από τα ηχεία. Θα ήταν ένα κινηματογραφικό σκηνικό και θα ένιωθα σαν να έπαιζα σε ταινία! Επίσης, θα ήταν καταπληκτικό να με ακολουθήσει και ο κόσμος και να φορέσει μάσκες! Θα ήταν απόδειξη ότι με αγαπάει και του αρέσει αυτό που κάνω στο γήπεδο".

Αντε να το δούμε κι αυτό. 40.000 ΑΕΚτζήδες με μάσκες και με μπέρτες στο γήπεδο να κάνουνε τον Ζορρό.

Ισμαήλ μου, έτσι όπως σε κόβω μόνο στην ΑΕΚ θα μπορούσες να παίζεις! Στην κατάλληλη ομάδα πήγες!

Σχολές διαιτησίας "Γιώργος Ζολώτας"

Μια χαρά τα πήγανε πάλι τα κοράκια. Τρεις σφύριζαν το Σάββατο οι δύο τα έκαναν μαντάρα. Ωραίο ποσοστό ρε, συγχαρητήρια.

Ο Τέρορ τα σκάτωσε στον δικό μας αγώνα και μετά επιδόθηκε στους γνωστούς διαιτητικούς συμψηφισμούς. Κάνω μια πατατιά και την διορθώνω με μια δεύτερη. Δεν έδωσε το πέναλτι του Βύντρα (φτου σου, μη σε ματιάσω πουλάκι μου) που κατέβασε ...τσαμπουκά τη μπάλα με το χέρι και μετά ...ισοφάρισε κάνοντας τα στραβά μάτια όταν ο Κνολ έκανε τον τροχονόμο με το χέρι στην έκταση σε σέντρα του Ρομέρο. Και σαν κερασάκι στην τούρτα ακυρώνει και κανονικό γκολ του Δημούτσου. Αξιος! Αξιος!
Και μην πει κανείς ότι έτσι όπως τα γράφω φαίνεται να αδικήθηκε ο Παναθηναϊκός, γιατί θα το πω κι ας είναι η ομάδα μου. Αλλο να είσαι πίσω στο σκορ στο 31΄ και να κυνηγάς και άλλο να μη σου δίνει πέναλτι όταν έχεις ήδη πάρει το προβάδισμα στο σκορ και σε κυνηγάει ο αντίπαλος.


Δεν φτουράει όμως μία ο Τέρορ μπροστά στον Γιώργο Ζολώτα. Μιλάμε τώρα ότι ο άνθρωπος πρέπει να ανοίξει δική του σχολή διαιτησίας. Πρέπει να συγγράψει τους νέους κανονισμούς. Πρέπει να τον καλούν να διδάσκει σε σεμινάρια. Ποια Ρεπούση τώρα και ποιο βιβλίο ιστορίας; Ζολώτας κύριοι. Ο άνθρωπος που άλλαξε τον ρου της διαιτησίας. Ποιος είπε ότι ο παίχτης δεν μπορεί να παίξει μόνος του τη μπάλα μετά από κόρνερ ή από φάουλ; Τον Ζολώτα τον ρωτήσανε; Μπορεί και παραμπορεί θα σου απαντήσει ο κόραξ. Γι΄ αυτό και θεώρησε κανονικό το γκολ του Λουτσιάνο. Τι έκανε ο Βραζιλιάνος; Πήρε τη μπάλα και έφυγε μόνος του!
Και μετά ισχυρίστηκε κιόλας ότι έκανε κομπίνα με τον συμπαίκτη του τον Σίριο. Τι κομπίνα όμως ήτανε αυτή που την είδε μόνο ο ίδιος;
Και θύμωσε κιόλας μετά και είπε την μεγάλη ατάκα! "Αμα έκαναν την κομπίνα ο Ροναλντίνιο και ο Μέσι όλοι θα έλεγαν τι κομπίνα έκαναν οι παιχταράδες!". Ελα ρε μεγάλε! Πες μας τώρα και ποιος από τους δύο είσαι; Ο Ρόνι ή ο Λιονέλ;

Και για του λόγου το αληθές, ιδού το βιντεάκι. Κι άμα δείτε εσείς τον Σίριο να ακουμπάει τη μπάλα, γράψτε μου!

Save Takis!

Μάλιστα. Βρέθηκε η αιτία που έχασε βαθμούς ο γαύρος στο "Κλεάνθης Βικελίδης". Ητανε λέει ψηλό το χορτάρι. Σα να λέμε δηλαδή του μέτριου προπονητή το (ψηλό) χορτάρι του φταίει. Ετσι ακριβώς το είπε ο σερ Τάκις και τα πήρε κιόλας γιατί λέει εκεί στη Σούπερ Λίγκα δεν κοιτάνε να φτιάξουνε τα γήπεδα που είναι χωράφια αλλά κοιτάνε τι φανέλες θα φορέσουνε οι παίχτες.

"Το χορτάρι ήταν ψηλό και αυτό μας εμπόδισε. Όταν δέχεσαι την ισοφάριση στο 90ό λεπτό τότε υπάρχει μια πίκρα για το αποτέλεσμα. Κατά διαστήματα παίξαμε καλό ποδόσφαιρο αλλά σε αυτό το επίπεδο δεν μπορείς να παίξεις καλά όταν υπάρχει αυτός ο αγωνιστικός χώρος. Γίνονται συσκέψεις για το τι φανέλες θα φορέσει κάθε ομάδα και όχι για τον αγωνιστικό χώρο".

Ετσι ακριβώς τα είπε ο Λεμονής και καθάρισε. Τώρα το γιατί το χορτάρι εμπόδισε τον γαύρο και όχι τα αρειανά είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Ισως επειδή ο Αρης δεν έχει τόσο ποιοτικούς παίκτες. Μπορεί μια μπαλαρίνα να κάνει τις φιγούρες της χωρίς τις πουέντ της; Δεν μπορεί! Ετσι και ο γαύρος. Πώς να αποδώσει αυτή η ομαδάρα σε κακό αγωνιστικό χώρο; Τα έχει αυτά η ποιότητα. Χρειάζεται και τις κατάλληλες συνθήκες για να αναδειχθεί. Μ΄αυτά και με τα άλλα, πάντως, Τάκη μου, σε βλέπω να μην κάνεις παρέλαση την 28η Οκτώβρη στο λιμάνι. Κι είναι κρίμα δηλαδή γιατί αποτελείς εγγύηση! (για τους ...άλλους).

Αφήστε τον ρε τον άνθρωπο να κάνει ομάδα! Να μείνει! Να μείνει! Και κοιτάτε μην κάνετε καμιά μαλακία και τον σουτάρετε πριν την Τετάρτη, το καλό που σας θέλω! Εδώ που τα λέμε ούτε πριν το Μπερναμπέου να τον διώξετε. Σκεφτείτε λίγο και την ψυχαγωγία μας! Μετά κάντε ό,τι θέλετε. Mια Λάτσιο μένει και δύο εντός αλλά δεν τον φοβάμαι τον γαύρο! Θα λάμψει πάλι!

ΥΓ. Εδώ που τα λέμε έχει και δίκιο ο Χριστιανός. Κοίτα το παπούτσι του. Ολο μέσα στο χορτάρι έχει χωθεί.

Thursday, September 27, 2007

Ποιος "Σάρας"; Λινόρ!

Δεν είναι τυχαίο που ο Γιασικεβίτσιους διάλεξε τον Παναθηναϊκό! Εχει γούστο ο άνθρωπος!
Φρεσκοπαντρεμένος (2006) με την Ισραηλινή Μις Kόσμος 1998 Λινόρ Αμπαργκιλ. (Ε, ρε τι τραβάμε μ΄ αυτές τις Εβραίες... Τη μια η Αντί, τώρα η Λινόρ...)

Ιδού τα δύο "πιτσουνάκια" από διαφήμιση της Delta Summer Games.

Λογική; "Απούσα!" Συναίσθημα; "Παρών!"

Η Λογική ανέβηκε στο δωμάτιό της και χτύπησε την πόρτα θυμωμένη. "Δεν μπορώ πια να μείνω σ΄ αυτό το σπίτι. Αρκετά!". Ανοιξε το βεστιάριο και έβγαλε τις πανάκριβες Louis Vuitton βαλίτσες της. Τις ακούμπησε πάνω στο τεράστιο κρεβάτι και άρχισε να χώνει μέσα τα ακριβά της ρούχα χωρίς καν να προσέχει πώς θα τα τοποθετήσει. Στη συνέχεια άδειασε μέσα και το περιεχόμενο των συρταριών. Αναγκάστηκε να καθίσει πάνω σε κάθε μία χωριστά για να τις κλείσει αφού έτσι ανάκατα όπως είχε βάλει μέσα τα ρούχα δεν έκλειναν. Αφού τα κατάφερε με κάποιο κόπο είναι αλήθεια και μουρμουρίζοντας σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, σηκώνει το τηλέφωνο και σχηματίζει έναν αριθμό. "Θα ήθελα ένα εισιτήριο για ...(το σκέφτεται λίγο) για το ...γύρο του κόσμου! Μετ΄ επιστροφής; Οχι, όχι μετ΄ επιστροφής. Θα το σκεφτώ πολύ να γυρίσω πίσω".
Δύο ώρες αργότερα οι βαλίτσες της ήταν τοποθετημένες στο πορτ μπαγκάζ του τεράστιου αυτοκινήτου της και εκείνη περνούσε την ψηλή καγκελόπορτα με ένα δάκρυ να κυλάει στο μάγουλό της.

***

Την ίδια ώρα το Συναίσθημα βημάτιζε νευρικά μέσα στο τεράστιο σαλόνι. "Αυτό ήταν", σκεφτόταν. "Αυτή τη φορά δεν έμεινε στα λόγια. Με εγκατέλειψε οριστικά. Λες να το παράκανα κι εγώ; Μήπως ήταν υπερβολικό; Μπααααα. Γιατί να είναι υπερβολικό; Δεν έχω κι εγώ δικαίωμα στη χαρά; Τόσα χρόνια δουλειάς, τόσα χρόνια κόπων δεν αξίζουν μια ανταμοιβή; Εντάξει, μου κόστισε πολλά, τα περισσότερα από κάθε άλλη φορά, αλλά...
Κι έπειτα, δεν το έκανα μόνο για μένα. Το έκανα και για τα παιδιά. Θα χαρούν κι αυτά το ίδιο ή και περισσότερο από μένα. Δεν αξίζουν να τους κάνω κάποιο δώρο; Δεν είδες πώς άστραψαν τα ματάκια τους όταν τους το ανακοίνωσα; Δεν πίστευαν ότι άκουσαν αυτό που άκουσαν! Κι έπειτα ξέσπασαν σε κραυγές χαράς. Μου λέει συνέχεια πως τα κακομαθαίνω. Μα, παιδιά είναι! Δεν υπήρξε ποτέ της παιδί; Δεν θυμάται πώς ήταν τα Χριστούγεννα; Με τι λαχτάρα περίμενε να ανοίξει τα δώρα της; Ε, λοιπόν εγώ θέλω να μείνω για πάντα παιδί! Και να είναι η ζωή μου, η κάθε μέρα, Χριστούγεννα! Να πηγαίνω κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο να παίρνω στα χέρια μου τα δώρα μου και να τα ξετυλίγω με ανυπομονησία για να δω τι έχουν μέσα. Κι αφού τα δω και τα περιεργαστώ να τα βάλω απέναντί μου και να πέσω για ύπνο. Και μέχρι να με πάρει ο ύπνος να ανοίγω τα μάτια μου, να ρίχνω κλεφτές ματιές προς το μέρος τους, να σιγουρεύομαι ότι είναι εκεί, είναι δικά μου και να κλείνω ευτυχισμένος τα βλέφαρα έχοντας κρατήσει μέσα την εικόνα τους. Και το πρωί μόλις ξυπνήσω να τα πάρω να βγω έξω και να πάω να παίξω με τους φίλους μου. Συγκρίνεται με τίποτα αυτό; Οχι, δεν συγκρίνεται. Μπορεί να μην γυρίσει όμως, έτσι μου μήνυσε. Θα μου λείψει... Θα μου λείψει; Οχι, δεν θα μου λείψει καθόλου. Ας πάει όπου θέλει. Ας μην γυρίσ...

Το τηλέφωνο διακόπτει τις σκέψεις του.
"Ναι, πού είσαι; Στο αεροδρόμιο; Σε πόση ώρα φτάνει; Τα παιδιά είναι ήδη εκεί; Ναι, ναι, σας περιμένω μετά από εδώ να γιορτάσουμε παρέα".


Κλείνει το τηλέφωνο και μια έκφραση ευτυχίας αποτυπώνεται στο πρόσωπό του...

Monday, September 24, 2007

Πω, πω, τι ομαδάρες έχουμε!

Καλά ε! Μιλάμε ότι έσκισε χθες το ...ΠΟΚ στο πρωτάθλημα. Τριάρα ο ένας, εξάρα ο άλλος, δυο γκολ στο τσακ μπαμ η τρίτη. Μη κοιτάς που τα έβαλε στο τέλος. Το έκανε για να υπάρχει σασπένς. Αμ πώς! Ρε τι ομαδάρες έχουμε ρε και δεν το ξέραμε; Πέφτανε τα γκολ σαν το χαλάζι. Πριν προλάβεις να δεις το ένα έμπαινε το άλλο.
Κι οι αλήτες ρουφιάνοι σήμερα στα πρωτοσέλιδα δώσανε ρέστα.
Σ-έξι θρύλος ο ένας, Τ-ρομερο-ς ο άλλος, killer ο τρίτος.
Καλού κακού κρατήστε τα τα πρωτοσέλιδα για να δούμε πόσο γρήγορα θα αλλάξουνε, πότε ο σέξι θρύλος θα γίνει σ-έξι θίασος, ο τ-ρομερο-ς θα γίνει β-ρομερο-ς και πότε θα τον ...σβήσουνε με Μπλάνκο τον killer.


Εβαλε κι ο Λούα Λούα τα δυο του γκολάκια, έριξε και τις τούμπες του, καβάλησε και το σημαιάκι (προσοχή παλικάρι μου με το σημαιάκι, εκτός αν γουστάρεις οπότε πάω πάσο) έβαλε κι άλλα δύο ο Κοβάσεβιτς και ξαφνικά έγινε εγγύηση ο ...γέρος και τα βάλανε με τον Μιχαλάκη που δεν κατάφερε να ρίξει άλλα δυο.


Κι επειδή ο γαύρος έχει μάθει να τρώγεται με τα ρούχα του, αφού δεν είχανε τίποτα να πούνε για τον αγώνα αρχίσανε να αλληλοβρίζονται για τον Κυργιάκο.
Ανέκαθεν είχε σουξέ ο Σότις στο λιμάνι. Πήγανε να τον βρίσουνε οι μισοί και τους κάνει νόημα η θύρα 7 (Η ΠΟΙΑ;) να σωπάσουνε. Κι επειδή καταλάβανε ότι αυτό σημαίνει πως ο παίχτης έχει ήδη πιάσει λιμάνι (καλά τώρα το καταλάβανε ότι η 7 έχει γίνει το "τσιράκι" του Σωκράτη;) αρχίσανε τα γιούχα.



Το ΑΕΚάκι τώρα όσο το πάλευε με Μαντούκα δεν έβλεπε προκοπή. Μόλις ανέλαβε ο Ισμαήλ είδε φως. Τρεις φάσεις έκανε, οι δυο μπήκαν γκολ και η άλλη βρήκε δοκάρι. Αυτά είναι!
Αμ το έχω πει εγώ, οι Βραζιλιάνοι είναι όλο φρου φρου κι αρώματα, οι Αργεντίνοι είναι που έχουνε την ουσία, αλλά δεν μ΄ ακούνε. ΄Η μάλλον με άκουσε ο γαύρος και αργεντινοποιήθηκε φέτος και μου έχει χαλάσει τελείως την ψυχολογία. Οχι τίποτα άλλο, αλλά δεν θα έχω παίχτη να μισώ. Πώς να τον μισήσεις τον Γκαλέτι; (Καλά πλάκα κάνω, από αχώνευτους έχει μπόλικους).

Οσο για μας; Τι έγινε ρε παιδιά; Ο Ρομέρο ήταν αυτός που είδαμε χθες ή κανας κλώνος του; Πότε πήραμε τέτοιον παίχτη και δεν το καταλάβαμε; Εγώ τέτοιο Ρομέρο μόνο στα βιντεάκια του youtube είχα δει όταν ψάχναμε να βρούμε ποιον παίχτη πήραμε. Και να κολπάκια ο Τσιρόλα και να δυο γκολάκια ο Τσιρόλα και εσύ να τρίβεις τα μάτια σου από την έκπληξη.
Ο Κάκος όμως άρχοντας! Γκρεμίζανε τον Ν΄ Ντόι κι αυτός κοιτούσε αλλού. Θέλω να δω πώς θα τον σφυρίζουνε φέτος τον Ν΄ Ντόι όταν θα παίρνει παραμάζωμα όλους τους αμυντικούς του πρωταθλήματος. Θα κάνουνε τον Κινέζο ή θα του δίνουν επιθετικό; Κατά τ΄ άλλα χωρίς Κάρα και Παπ η ομάδα μια χαρά τα πάει. Καλύτερα να συνεχίσει έτσι.


ΥΓ. Κι αυτός ο ΟΦΗ πάντως... Τι πράγμα είναι αυτό; Πώς τα τρώει ρε σαν στραγάλια τα γκολ από το γαύρο; Ρε μπας και νόμιζε ότι παίζει με μας και είχε ανοίξει απ΄ όλες τις μπάντες; Χου ρα που θα ξανατολμήσετε να μας πείτε ότι ο ΟΦΗ είναι πράσινο παράρτημα. Φαντάσου να είχε παίξει έτσι με μας τι θα λέγανε και τι θα γράφανε! Κι αυτός ο Μάουρερ τι όνειρο είχε δει το βράδυ και την κατέβασε έτσι την ομάδα; Δεν το είχες δει άνθρωπε το ματς της Πανάθας στο Καμπ Νου, για να πάρεις μια ιδέα τι γίνεται άμα ανεβαίνει η άμυνα
ψηλά; Κι ο άλλος ο (Ν)ταραλίδης είχε λυσσάξει όλη την εβδομάδα. Να μη μας υποτιμήσουνε στον Ολυμπιακό έλεγε κι αυτοί τον πήρανε στα σοβαρά.

Saturday, September 22, 2007

Ολοι πλην Λακεδαιμονίων

Πέρασε κι αυτό. Κερδίσαμε όπως κερδίσαμε την Αρτμέντια, αφού μας βγήκε πρώτα η ψυχή, πάμε ντουγρού για τους ομίλους και ασχολούμαστε από εδώ και πέρα με το πρωτάθλημα.
Με αγγούρια ήταν στρωμένη η κλήρωση, με λουλούδια μας προέκυψε. Θα μου πεις τώρα κάτσε να γίνει η ρεβάνς μην αφήσουνε οι μισοί τα πτώματά τους στο χορτάρι και μετά το συζητάμε. Δεν έχει σημασία όμως τι θα γίνει στη ρεβάνς. Το θέμα είναι ότι την Πέμπτη κερδίσανε όλοι και μαζέψανε βαθμούς. Το χρέος τους πα να πει το έκαναν και με το παραπάνω. Ακόμα κι αυτοί από τους οποίους δεν είχες απαιτήσεις. Και η Λάρισα το έκανε το θαύμα της και ο Πανιώνιος (αυτουνού ήταν ψιλοαναμενόμενο) και το ΑΕΚάκι. Ακόμα και ο Αρης που δεν τον περίμενες. Την πήρε κι αυτός τη νίκη κόντρα στη σπανιόλα. Σύστημα ταμπούρι μεν αλλά το αποτέλεσμα έγραψε. Δεν περίμενες και κάτι παραπάνω. Ταμπούρι - ξε-ταμπούρι ο πρίγκιψ μόλις μπήκε το γκολάκι ήξερε πώς να κρατήσει το αποτέλεσμα. Οχι σαν κάτι άλλους. Ονόματα να μη λέμε.
Πάντως, μετά τις τρεις πρώτες νίκες, από ΑΕΛ, Νιόνιο και ΑΕΚάκι ομολογώ πως με έπιασε ένα σύγκρυο. Αφού κερδίσανε αυτοί οι τρεις από τους οποίους ειδικά η ΑΕΛ ήταν ανέλπιστη κάπου θα σπάσει σκέφτομαι. Ρε θες να πάθουμε εμείς καμιά ζημιά; Και αρχινάει το ματσάκι και βλέπω μια από τα ίδια. Τώρα βέβαια εδώ προκύπτει ένα θέμα. Απ΄όσο έχω καταλάβει οι μισοί από μας βλέπανε άλλο ματς. Δεν εξηγείται που στους μισούς άρεσε η ομάδα και στους άλλους μισούς όχι. Πάντως, άλλο ματς απ΄ αυτό που έβλεπα εγώ, έβλεπε σίγουρα ο Σωτηρακόπουλος. Ούτε λίγο ούτε πολύ όπως τα έλεγε νόμιζα ότι δεν παίζει η Πανάθα, αλλά η Μπαρτσελόνα (δεν γουστάρω Ρεάλ, δε πα να έχουμε αδελφοποιηθεί, Μπάρτσα, Καταλούνια και τα μυαλά στα κάγκελα). Ρε λέω αυτός ή έχει πάρει ληγμένα, ή μας κάνει πλάκα. Περνούσε η ώρα αλλά η μπάλα δεν έλεγε να μπει στο πλεχτό. Κι από ομορφιές; Ατέλειωτες. Τι ζεϊμπεκιές ο Βύντρα, τι σουτ στον εναέριο χώρο της Μπρατισλάβα. Aσε τώρα ο Ενακαρ(χ)ίρε. Σε κάθε φάση να τον πιάνει θάλασσα. Μια να γέρνει δεξιά μια να γέρνει αριστερά. Πού να είχε απέναντί του και καναν φορ της προκοπής. Μήπως κι ο Σουηδός κιθαρίστας; Τόχω πει εγώ αλλά δεν μ΄ ακούει κανείς. Αυτός δεν θέλει μπάλα να κλοτσάει. Μια fender χρειάζεται να κάτσει σε μια άκρη να την παίζει να βρει τη χαρά του να βρούμε κι εμείς την ησυχία μας (τη fender να παίζει). Για τον Γκούμα δεν λέω τίποτα. Δεν μου πάει να πω. Για τον Γιωργάκη τον Καραγκούνη όμως θέλω να πω πολλά. Κι από την άλλη θέλω να συγκρατηθώ αλλά δεν είναι εύκολο. Κι εκεί πάνω που είχα συμβιβαστεί κιόλας και λέω ας πάει και το παλιάμπελο ακούω και τον Δομάζο το πρωί στην ΕΡΑ και τα πήρα χειρότερα. Μεγάλη πληγή οι βετεράνοι αδερφέ μου. Δύο πράγματα μόνο ξέρουν να λένε. "Τη δική μας εποχή" και οι "Ελληνες παίκτες". ΕΛΕΟΣ. Πάει η δική σας εποχή. Πέρασε. Φρέσκα κουλούρια. Και νάσου αβάντα στον Κάρα. Και δεν αποδίδει γιατί παίζει σε λάθος θέση κι έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικα. Ρε δεν φταίει η θέση στην περίπτωση του Κάρα. Η νοοτροπία φταίει. Μη την ταλαιπωρείς Γιώργο μου τη μπαλίτσα και μην ταλαιπωρείς κι εμάς. Και άσε και καναν άλλο να βαρέσει τα στημένα. Δόξα τω Θεώ "τάχει" ο Μάτος. Και τώρα που είπα Μάτος. Ωραίος ο Βραζιλιάνος. Εγώ για Βραζιλιάνους καλή κουβέντα δεν λέω εύκολα, γιατί βγάζω σπυριά. Αρχεντίνα και τα μυαλά στα κάγκελα. Αλλά αφού μας έτυχε μ΄ αυτόν να πορευτούμε τουλάχιστον να αξίζει. Και φαίνεται να αξίζει το παλικάρι. Οπως φαίνεται να αξίζει και ο Δημούτσος. Μια σταλιά παιδί και με παραστάσεις μόνο από μικρότερη κατηγορία και όταν τον βλέπεις να μπαίνει μέσα δεν κωλώνει πουθενά και πλημμυρίζει από το πάθος. Κι έχεις τον "δαντελένιο" τον Τζιώλη να βαράει μια κλοτσιά και να τον νοιάζει μην έχει φύγει από τη θέση της η στέκα. Ρε σουτ βάρεσες όχι κεφαλιά! Μπαααα. Δεν καταλαβαίνει. Τον Τζιώλη τώρα οι περισσότεροι τον είδανε καλό. Μπορεί και να ήταν, όρκο δεν παίρνω. Ασε τώρα ο Παπαδόπουλος. Βάλε ρε Πορτογάλε μέσα τον Νταμέ από την αρχή να δούμε προκοπή και κράτα τον Δημητράκη στον πάγκο να στρώσει χαρακτήρα. Γιατί από πέρσι που ανανέωσε προκοπή δεν έχουμε δει. Κι όχι τίποτα άλλο αλλά θα βγούνε αληθινοί αυτοί που λέγανε ότι φαινότανε χάρη στη δουλειά που έκανε ο Κύπριος. Μ΄ αρέσει που είχα θυμώσει μάλιστα πέρσι που δεν τα είχε βρει μαζί του ο Τζίγγερ. Κι εκεί που πήρε να βαρέσει το πέναλτι άλλη ταραχή. Θα το βάλει δεν θα το βάλει. Και αυτό το ύφος που έχει τελευταία όταν τον φέρνει κοντά η κάμερα... Ο Φόρεστ Γκαμπ! Με τα πολλά τόβαλε το πεναλτάκι ισοφάρισε την πατάτα της άμυνας στο γκολ που είχαμε φάει από τους Αρτμέντιους όταν ο Καραγκούνης έστησε κουβεντολόι και φέραμε το παιχνίδι στα ίσια. Κι έδωσε ο Θεός, ο Χριστιανός, ο Μουσουλμάνος, δεν ξέρω ποιος και μπήκε μέσα το αστέρι και έβαλε στο ενενηνταφεύγα το γκολ της νίκης. Πόσα χρόνια είχαμε λέει να γυρίσουμε ματς στην Ευρώπη; Τρία χρόνια και 10 μήνες. Από το "Αϊμπροξ" με την Ρέιντζερς. Ο Ζουτάουας έπαιζε ακόμα. Φαντάσου να δεις ξεφτίλα. Και πόσο καιρό είχαμε να κάνουμε νίκη; Πέντε μήνες. Από το ματς κυπέλλου με την Ξάνθη που περάσαμε στον τελικό και μας καθάρισε μετά σαν αβγό ο Αντσούγιας. Θαύμασε τώρα στατιστικά Πανάθας. Ρε δεν ντρεπόμαστε λέω εγώ.
Κάλλιο αργά όμως παρά ποτέ. Τι μου έμεινε από το ματσάκι; Ο αράπακλας!!!
Ν΄ Ντογιέ, Ν΄ Ντόι, Εντόι, Ντομέ, Ντομί (φτου κακά) Νταμέ, όπως θέλεις θα σε λέμε παλικάρι μου μπας και δούμε άσπρη μέρα. Ναι ρε, άσπρη μέρα από τον μαύρο θα δούμε γιατί από τους άλλους χλωμό. Το εκρού του νεκρού. Βάλτε τον μέσα από την αρχή δίπλα στον Σάλπι
γιατί δεν αντέχω άλλη χρονιά σαν τις προηγούμενες. Κι εδώ που τα λέμε ούτε γουστάρω να κερδίζω στο ενενήντα με την ψυχή στο στόμα. Αν και ειδικά αυτό έχει τη σημειολογία του. Αλλος το βάζει στο ενενήντα και κερδίζει και άλλος το τρώει στο ενενήντα (σόρι, στο ογδοντακάτι) και παίρνει ας μην πω τι...
Ετσι όμως γίνονται αυτά που έγιναν την Πέμπτη. Ολοι μαζί και ο ψωριάρης χώρια. Ολοι νίκες εκτός από τον συνήθη ύποπτο. Ολοι πλην ...Λακεδαιμονίων.

ΥΓ Ολα τα έχω ακούσει αλλά αυτό με τους πνευματικούς που υποστηρίζουν πως άμα ο παίκτουρ στείλει λεφτά σε κάποια φτωχή οικογένεια στην πατρίδα του μπορεί να φάει άφοβα στο Ραμαζάνι ακόμα και στη διάρκεια της μέρας πρώτη φορά το άκουσα. Νταμέ στείλε κανα φράγκο εκεί κάτω στη Σενεγάλη γιατί αλλιώς σε βλέπω να λες το φαϊ - φαγάκι. (Το Ραμαζάνι μου μέσα...).

ΥΓ1. Αυτές οι κλοουνίστικες κάλτσες δεν βρομίσανε ακόμα να τις βάλετε σε κανα πλυντήριο να δούμε και καμιά άλλη εμφάνιση της προκοπής;

ΥΓ2. Αληθεύει ότι έφαγαν ροχάλα Μάντζιος και Τζιώλης από πανθηρώνιους στο αεροδρόμιο;
Ρε εμείς, τρία χρόνια τώρα έχουμε χτικιάσει και ροχάλα δεν ρίξαμε. Κάφροι, ε κάφροι.

ΥΓ3. Ασχετο μπασκετικό από φόρουμ των ακατονόμαστων: "Αγγελόπουλε, άσε τον π... τον Λιθουανό τον Σάρας (gay έγινε τώρα ο παιχταράς) και κάνε τη μεγάλη κίνηση. Φέρε τον Ρώσο τον Κιριλένκο στην ομάδα να τους πάρουμε τα σώβρακα". Ναι, ο Αγγελό θα σας φέρει τον ΑΚ47 και ο άλλος, ο Σωκράτης θα σας φέρει τον Μουρίνιο. Κι αυτός ελεύθερος είναι. Ψυχραιμίαααααααααααααα. Αυτογνωσία και αυτοσυγκράτησηηηηηηηηηηηηηηηηηη.

Monday, September 17, 2007

Η δύναμη της εικόνας

Ενα πολύ ενδιαφέρον μάθημα στο πρώτο έτος της Νομικής ήταν η "Πολιτική Επικοινωνία". Είχα καθηγητή τον πολυσυζητημένο (στη συνέχεια) Γιάννη Μεταξά, έναν από τους λίγους ομολογώ που μου έκανε πολύ κέφι να παρακολουθώ τα μαθήματά του, πριν αποφασίσω να τα παρατήσω εντελώς. Εγραφε λοιπόν στο ομώνυμο βιβλίο του, πως η τηλεόραση ως ψυχρό Μέσο επικοινωνίας χρειάζεται ανθρώπους που δεν ανεβάζουν πολύ τους τόνους γιατί η δύναμη της εικόνας είναι έτσι κι αλλιώς μεγάλη και δεν χρειάζεται περαιτέρω έμφαση. Αντίθετα το ραδιόφωνο είναι θερμό Μέσο επικοινωνίας και έτσι αυτός που μιλάει στο ραδιόφωνο πρέπει να έχει ιδιαίτερη ένταση στη φωνή του για να περάσει το μήνυμα που θέλει. Και έδινε ως παραδείγματα τους Χίτλερ και Τζον Κένεντι. Ο Χίτλερ, έγραφε, θα γελοιοποιείτο αν ο κόσμος τον γνώριζε μέσω τηλεόρασης γιατί η ένταση της φωνής του και η κινησιολογία του θα έκαναν πολύ άσχημη εντύπωση (τα γραφόμενά του έρχονται να υποστηρίξουν τα Επίκαιρα της εποχής, όπου όντως ο Χίτλερ μοιάζει αστεία φιγούρα). Αντίθετα, έγραφε, ο Κένεντι κέρδισε τους Αμερικανούς γιατί ήταν όσο "ψυχρός" έπρεπε για την τηλεόραση. Ενας άνθρωπος ήρεμος που μιλούσε χωρίς στόμφο με μεστό λόγο αλλά χωρίς ένταση. Ο Κένεντι, πρόσθετε, θα ήταν "καταδικασμένος" να αποτύχει αν δεν υπήρχε η τηλεόραση ως Μέσο επικοινωνίας και έπρεπε να πείσει τον μέσο Αμερικάνο μέσω ραδιοφώνου.

Κάτι ανάλογο συνέβη φέτος στις ελληνικές βουλευτικές εκλογές. Με τις όποιες αποκλίσεις βεβαίως, αλλά με την παραπάνω θεωρία να ισχύει σε μεγάλο βαθμό. Το ΠΑΣΟΚ φώναζε πολύ στην προεκλογική του καμπάνια. Τα πρόσωπα των στελεχών του - και των διαφόρων Κακαουνάκηδων - σχεδόν παραμορφώνονταν στο γυαλί στην προσπάθειά τους να πείσουν για τα επιχειρήματά τους και να καταγγείλουν τους αντιπάλους. Αντίθετα οι Νεοδημοκράτες, ειδικά μετά τη μεγάλη καταστροφή με τις πυρκαγιές κράτησαν χαμηλό προφίλ. Αυτό που τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ερμήνευαν στους τηλεοπτικούς διαξιφισμούς ως ενοχή, ο κόσμος το ερμήνευσε ως μεταμέλεια και συγνώμη.

Εννοείται ότι ως χώρα προσλαμβάνουμε τα μηνύματα - και τις τάσεις - με αρκετή καθυστέρηση από τον υπόλοιπο κόσμο. Εννοείται επίσης ότι κάθε χώρα έχει τις ιδιαιτερότητες και τις εξαιρέσεις της. Οταν πέθανε ο Μπερλίνγκουερ, ο μεγάλος ηγέτης του κομμουνιστικού κόμματος της Ιταλίας, που επί εποχής του το ΚΚΙ έφτανε το 40%, η μεγάλη απορία των Αμερικανών δημοσιογράφων που βρέθηκαν στην κηδεία του ήταν πώς αυτό το τόσο απόλυτα αντιτηλεοπτικό πρόσωπο είχε τέτοια απήχηση στον Ιταλό ψηφοφόρο. Γι΄ αυτούς η εικόνα ήταν το παν. Η δύναμή της είναι απόλυτη.

Ομως, οι εποχές μάλλον έχουν αλλάξει ανεπιστρεπτί. Τα αντιτηλεοπτικά πρόσωπα έχουν απήχηση σε μικρό αριθμό ψηφοφόρων, ουσιαστικά σε αυτούς που έτσι κι αλλιώς ψηφίζουν κάθε τετραετία ένα συγκεκριμένο κόμμα. Αντίθετα τα τηλεοπτικά πρόσωπα μπορούν να κερδίσουν ψήφους ακόμα και μεταξύ ψηφοφόρων που δεν πρόσκεινται ιδεολογικά στο συγκεκριμένο κόμμα. Μας κάνει εντύπωση γιατί πρώτη φορά το ζούμε στη "γειτονιά" μας, αλλά μάλλον θα το συνηθίσουμε.

Στις φετινές εκλογές καταλυτικό ρόλο έπαιξαν οι δύο αρχηγοί. Ο Παπανδρέου δεν έπεισε τον κόσμο, αφού "ωθήθηκε" από τον κομματικό μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ να υποδυθεί κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν και δεν κατάφερε να μπει στο ρόλο του. Αντίθετα ο Καραμανλής είχε περισσότερο "γκελ" στον κόσμο και αυτό ακριβώς ήταν που εκμεταλλεύτηκε. Τα λάθη των επικοινωνιολόγων του ...εξαντλήθηκαν στο ... μπουφάν τύπου Μπους. Αντίθετα οι του ΠΑΣΟΚ οδηγούσαν τον Παπανδρέου από το ένα σφάλμα στο άλλο.
Το Βατερλό του ωστόσο υπήρξε η ....ανάσυρση του Λαλιώτη από τα "αζήτητα" προκειμένου να βοηθήσει τον Παπανδρέου να πάρει τις εκλογές. Οι πρακτικές του ξεπερασμένες, εξέφρασαν ένα παλαιολιθικό ΠΑΣΟΚ που δεν έχει πέραση πια ούτε στον κόσμο του ίδιου του κόμματος. Και βέβαια, πέρα από τις αποτυχημένες επιλογές, ουδείς μπορεί να παραγνωρίσει
και το γεγονός ότι υπάρχουν πολλοί μέσα στην Χαριλάου Τρικούπη που ήθελαν να αποτύχει ο Παπανδρέου. Με οποιοδήποτε κόστος. Ακόμα και με ήττα στις εκλογές. Ετσι ώστε να γυρίσουν σελίδα στο κόμμα. Τέτοιοι υπάρχουν και στη Νέα Δημοκρατία. Ομως, εκεί - προφανώς - οι εσωκομματικές κόντρες δεν έχουν ακόμα φτάσει στο επίπεδο της "θυσίας" της νίκης στις εκλογές.

Και κάτι ακόμα. Δεν μου μοιάζει λογικό να μην ήξεραν στο ΠΑΣΟΚ ότι η Φώφη δεν δικαιούται να συμμετάσχει στο ψηφοδέλτιο. Με τόσους σημαντικούς συνταγματολόγους στο κόμμα είναι αδύνατο να το αγνοούσαν. Οπότε δύο πράγματα μπορεί να συνέβησαν. 'Η κάποιος έσπρωξε τον Παπανδρέου ηθελημένα σ΄ αυτό το - επικοινωνιακό - λάθος για να τον εκθέσει ή ο ίδιος επέμενε να τραβήξει το σχοινί ρισκάροντας τις όποιες συνέπειες.

ΥΓ. Απίστευτος Κουλούρης. Στο πάνελ του Χατζηνικολάου, μιλώντας με πάθος ανάλογο του Κώστα Πρέκα στις πολεμικές ταινίες και στην απαγγελία εθνικών ποιημάτων, υποστήριζε ότι θα στηρίξει τον Παπανδρέου τώρα που βάλλεται από παντού, γιατί αυτό θεωρεί ότι είναι το χρέος του. Μία ώρα αργότερα και αφού έχει δώσει ηγετικό "παρών" ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος, βγαίνει σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Χατζηνικολάου και δηλώνει ότι θα στηρίξει Βαγγέλη. Απαιχτος!

Ποια λαϊκή δυσαρέσκεια;



Αυτή λοιπόν ήταν η ψήφος αποδοκιμασίας στον δικομματισμό; Αυτή ήταν η έκφραση της λαϊκής δυσαρέσκειας; Να συμπληρώνουν τα δύο μεγάλα κόμματα ποσοστό περίπου 80%;
Δεν με νοιάζει αν βγήκε πρώτη και αυτοδύναμη η ΝΔ. Δεν με νοιάζει αν έχασε το ΠΑΣΟΚ. Με νοιάζει που ένα τόσο μεγάλο ποσοστό συμπολιτών μου λέει ουσιαστικά "ναι" στην διαφθορά, την διαπλοκή, το βόλεμα, τη λαμογιά.
Κι από αύριο όλοι αυτοί, με την δύναμη της ...λαϊκής εντολής θα ξαναπέσουν χέρι χέρι στις μίζες, θα μοιράσουν τα μεγάλα έργα που θα γίνουν στη δυτική Πελοπόννησο, θα πάνε παρέα στην Αράχωβα για σκι, θα κάνουν διακοπές με το κότερο, θα ξαπλώσουν στις ρεζερβέ ξαπλώστρες στην Ψαρού.
Δεν ζηλεύω. Αηδιάζω. Αλλά ταυτόχρονα απορώ. Είναι οι παραπάνω το 80% των Ελλήνων; Γιατί δεν μπορεί. Για να πιάνουν τα δύο μεγάλα κόμματα τέτοια ποσοστά, θα πρέπει να είναι. Μήπως τελικά είμαστε χώρα προνομιούχων και εγώ μέρος μιας μίζερης μειοψηφίας που τρώγεται με τα ρούχα της γιατί δεν μπορεί να ζήσει τη ζωή που ζουν αυτοί;

Γιατί αν δεν είμαστε χώρα προνομιούχων, κι αν εγώ δεν είμαι μέρος της μειοψηφίας, αλλά μέρος της πλειοψηφίας, όπως πίστευα, τότε ποιος στο διάολο τους ψηφίζει αυτούς τους δύο; Τι ψήφισαν αυτοί που κάηκαν στον Πύργο; Στην Εύβοια; Στο Βόλο; Αυτοί που πλημμύρισαν στη Χαλκιδική; Σε ποιες ψήφους αντιστοίχισαν τόσα βλέμματα απόγνωσης; Σε ποιες ψήφους αντιστοίχισαν τόσοι τόνοι οργής; Τι ψήφισαν οι φοιτητές και οι καθηγητές που έβγαλαν όλο το χειμώνα στους δρόμους; Τι ψήφισαν αυτοί που χάσανε τα λεφτά τους στο Χρηματιστήριο; Τι ψηφίζουν οι εργαζόμενοι με τα 700 ψωροευρώ μισθό; Τι ψηφίζουν οι συνταξιούχοι με τα 500 ευρώ σύνταξη; Τι ψήφισαν αυτοί που έχουν αρρώστους σε άθλια και βρόμικα νοσοκομεία και κάνουν έρανο μεταξύ των συγγενών τους μπας και καταφέρουν να προσφέρουν ένα ...αξιοπρεπές φακελάκι τρέφοντας πάνω στην απόγνωσή τους το σάπιο σύστημα με αντάλλαγμα την παράταση της ελπίδας και την αγορά της
φροντίδας του ανθρώπου τους; Τι ψηφίζουν αυτοί που απολύονται χωρίς καν αποζημίωση γιατί το εργοστάσιο κλείνει στην Ελλάδα για να ξανανοίξει στη Βουλγαρία; Τι ψηφίζουν τα νέα παιδιά που τελειώνουν το σχολείο και βλέπουν το μέλλον τους αβέβαιο, χωρίς δουλειά, όραμα και προοπτική; Τι ψηφίζουν οι γονείς που βλέπουν το περιβάλλον που θα παραδώσουν στα παιδιά τους να καταστρέφεται κάθε μέρα; Τι ψηφίζουν όλοι αυτοί που βλέπουν την ποιότητα της ζωής τους ολοένα να χειροτερεύει;

Μάλλον είμαι μόνη μου τελικά. Εγώ κι άλλοι περίπου 20 στους 100 που θα σηκωθώ το πρωί και θα είναι όλα ίδια. Που θα πάω ξανά στη δουλειά υπομένοντας αδικίες, ιδιοτροπίες και παράλογες απαιτήσεις μπροστά στο φόβο της ανεργίας. Είμαι εγώ και μερικοί ακόμα μόνο που το πρωί θα έχω τα ίδια χρέη στις τράπεζες - ίσως και παραπάνω, ποιος ξέρει - που θα κάνω όλο και λιγότερες διακοπές, που θα βγαίνω όλο και λιγότερο γιατί κοστίζει, που δεν θα ξέρω αν θα πάρω σύνταξη όταν συμπληρώσω το όριο ηλικίας, που δεν ξέρω καν αν αύριο
το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης θα είναι το ίδιο που είναι σήμερα.

Κι όμως μέχρι την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων ένοιωθα καλά. Είχα - ΕΧΩ - ήσυχη τη συνείδησή μου. Ψήφισα αυτό που όφειλα να ψηφίσω. Για πρώτη φορά μάλιστα μετά από πολύ καιρό, με ιδιαίτερη χαρά. Χωρίς την αίσθηση ότι κάνω αγγαρεία. Χωρίς την πολιτική απάθεια των προηγούμενων χρόνων. Χωρίς την εντύπωση ότι οι εκλογές δεν με αφορούν. Χωρίς την παραμικρή διάθεση να απέχω από τα δρώμενα. Με την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει αυτή τη φορά. Πώς όμως να αλλάξει; Αφού, είπαμε... Είμαι μειοψηφία.


Η πλειοψηφία ψήφισε. Κι αφού έχουμε ...δημοκρατία, η πλειοψηφία επιβάλλει την βούλησή της. Κι η βούλησή της γι΄ άλλα τέσσερα χρόνια είναι ρουσφέτι, αναξιοκρατία,
τακτοποίηση των "δικών μας παιδιών", βόλεμα, πάσης φύσεως συμφέροντα.

ΣΑΣ ΣΙΧΑΘΗΚΑ!!!

ΑΜΝΗΜΟΝΕΣ

ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΛΟΓΟΙ


ΣΦΟΥΓΓΟΚΩΛΑΡΙΟΙ


ΡΑΓΙΑΔΕΣ...





Sunday, September 16, 2007

Ψηφίζουνε οι πεθαμένοι;

Μπες λέει στο ypes.gr για να δεις πού ψηφίζεις. Μπήκα κι εγώ να δω όπως κάθε φορά και θες από βίτσιο, θες από περιέργεια, κοίταξα και δυο τρία - ακόμα ονόματα συγγενών και γνωστών. Και ανακαλύπτω πως η γιαγιά μου που πέθανε έξι μήνες πριν είναι ακόμα καταγεγραμμένη στους καταλόγους, τουλάχιστον τους διαδικτυακούς. Εντάξει, λέω, έξι μήνες είναι πολύ λίγο - εκεί έχουμε φτάσει, να προσπαθούμε να (τους) βρούμε για τα πάντα δικαιολογίες... - για ένα δυσκίνητο κρατικό μηχανισμό που δεν φημίζεται για τα αντανακλαστικά του. Ελα όμως που υπάρχει ακόμα στους καταλόγους και μια φίλη που "έφυγε" πριν τρία χρόνια! Πώς και είναι ακόμα εκεί το όνομά της, αφού μεσολάβησαν και οι δημοτικές εκλογές; Ούτε τότε το έψαξαν για να το τακτοποιήσουν ούτε τώρα;
Και μη μου προβάλλουν ως δικαιολογία πως άλλοι είναι οι κατάλογοι στο ypes.gr και άλλοι αυτοί που υπάρχουν στα εκλογικά τμήματα γιατί κι αυτό δεν αποτελεί πειστική δικαιολογία.

Απορία πρώτη: Ψηφίζουν οι πεθαμένοι;
Απορία δεύτερη: Πού καταλήγει η άθικτη - όπως μας την ζητάνε να την επιστρέψουμε - αστυνομική ταυτότητα των αγαπημένων μας προσώπων που εγκατέλειψαν τον μάταιο τούτο κόσμο;

ΥΓ. Μπορεί βέβαια να μην ισχύει τίποτα από όσα βάζω στο μυαλό μου. Οι άνθρωποι ίσως το σκέφτονται συναισθηματικά. Σου λέει ας τους αφήσουμε εκεί τους πεθαμένους τους να βλέπουν τα ονόματά τους για να μη νοιώθουνε άσχημα που τους σβήσαμε από τους καταλόγους.

Ρε, σαν δε ντρέπεστε!

Saturday, September 15, 2007

Nίκη και φύγαμε για τελικό

Πώς το είπε ο Παπαλουκάς; "Δεν είχε τραγουδήσει η χοντρή". Μόλις τραγούδησε σκόρπισε η Σλοβενία. Πήγε εκεί που πήγαν η Κροατία, η Σερβία, το Ισραήλ. Ψυχοβγάλτες είστε αλλά άρχισε να μας αρέσει. Και πού ξέρεις; Δύσκολο το σημερινό παιχνίδι, δεν μας "πάει" το στιλ της Ισπανίας, αλλά ποιος μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι δεν θα τραγουδήσει πάλι η ...χοντρή;
Ρε λες;



"Και στο ΄πα ρε μαλάκα Γιάκα. Σε λάθος ομάδα παίζεις".



"Λούκουμος"



Κοντράστ




Οχι πάλι ρε γαμώτο!
(Ρε θες να πηγαίνει γούρι;)


Friday, September 14, 2007

Αγριος καυγάς Κακαουνάκη - Κανέλλη


Της κακοκοίρας έγινε πάλι στα παράθυρα λίγα 24ωρα πριν τις εκλογές. Και όπως και το προηγούμενο επεισόδιο έγινε στον Αλφα μεταξύ Κακαουνάκη και Παναγιωταρέα έτσι και το πρόσφατο έγινε πάλι στο ίδιο κανάλι μεταξύ Κακαουνάκη και Κανέλλη.
Μιλάμε τώρα ότι ο Κακαουνάκης είναι γνήσιο γκανιάν. Γι΄ αυτό άλλωστε το έχουνε το μαντρόσκυλο εκεί πέρα στην Κάντζα. Μπας και ανεβάσει κανα νούμερο. Μόνο που το τελευταίο επεισόδιο μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ γιατί μ΄ αυτά που ειπωθήκανε ίσαμε λέει που πάει ντουγρού για το ραδιοτηλεοπτικό.
Και το κακό είναι ότι τα περισσότερα δεν τα είδαμε ρε γαμώτο. Μοντάζ επί τόπου έγινε μπας και σώσει ό,τι μπορούσε το κανάλι.
Πήγε που λες η Κανέλλη προσκεκλημένη στα παράθυρα (άλλο ένα σίγουρο χαρτί για τζερτζελέ), ήτανε και ο Λιάπης από τη ΝΔ, ο Μπένος από το ΠΑΣΟΚ, ο Μαργαρίτης από τον Συνασπισμό μαζί με την Ζαχαρέα και τον Κύρτσο.
Ο Κακαουνάκης είχε πει ότι δεν θα βγει λόγω του γνωστού προβλήματος στη μέση του που τον πονούσε λέει φριχτά. Ομως, τρία λεπτά πριν να ξεκινήσουνε τα παράθυρα, έκανε λέει ένεση και βγήκε κι αυτός στην οθόνη για να πάρει μέρος στη συζήτηση.

"Ανοιχτά μέτωπα πριν από τις κάλπες" ήτανε το θέμα της συζήτησης και οι δύο δημοσιογράφοι είπανε να τον δικαιώσουνε. Ανάβει ο καυγάς και αρχίζουνε τα προσωπικά.
"Να πας να κάνεις κουμάντο στον 902" λέει μεταξύ άλλων ο Κακαουνάκης στην Κανέλλη και ενώ περιμένεις να του χώσει τα μύρια όσα αυτή μένει ακίνητη στο πλάνο. Τι έγινε ρε παιδιά σκέφτεσαι; Είναι δυνατόν να μην αντιδράει η Κανέλλη που είναι ηφαίστειο σκέτο;

Την ίδια ώρα σκηνοθέτης και διευθυντής ειδήσεων παθαίνουνε πέντε απανωτά εμφράγματα και δέκα εγκεφαλικά μαζί. Ξέρουνε ότι έτσι και βγούνε αυτά που λέγονται στον αέρα όχι ΕΣΡ δεν τους σώζει αλλά μπαίνει λουκέτο με τη μία στο κανάλι. Μοντάζ επί τόπου μπας και σώσουνε ό,τι μπορούνε να σώσουνε.
Τους κρατάς όμως αυτούς τους δύο;

Βγαίνει από το πλάνο ο Κακαουνάκης, προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα ο Κύρτσος, επιχειρεί να κατεβάσει τους τόνους η "τι τραβάω για να ξεπληρώσω τα ακίνητά μου" Ζαχαρέα και οι άλλοι πανελίστες προσπαθούν να καταλάβουνε τι αστροπελέκι τους χτύπησε.

Η Κανέλλη όμως ακάθεκτη: "Μην παίρνουμε πολύτιμο χρόνο από το δελτίο για να ασχολούμαστε με τον Κακαουνάκη. Κάποια στιγμή η Ενωση Συντακτών με ρώτησε αν είχα κάποια ιδέα ποινής για εκείνον και δεν είπα τίποτα. Μου αρκεί που είναι αυτό που είναι", λέει σε μια φάση και μόλις το ακούει αυτός αρχίζει να φωνάζει από μέσα χωρίς να φαίνεται στο παράθυρο: "Mην τον ξαναπιάσεις στο στόμα σου τον Κακαουνάκη". Τον ξαναβγάζουνε στο παραθύρι γιατί δεν γινότανε αλλιώς και αρχίζει και δεύτερος γύρος.
"Λυπάμαι τους νεκρούς αριστερούς που έδωσαν τόσα χρόνια το αίμα τους για να βγαίνεις τώρα εσύ και να τους εκπροσωπείς", λέει ο Κακαουνάκης και ποιος είδε τον θεό και δεν τον φοβήθηκε.
"Εγώ δεν καπηλεύομαι νεκρούς. Σταμάτα πια. Οσο περισσότερο βγαίνεις στην τηλεόραση τόσο περισσότερο κακό κάνεις στο ΠΑΣΟΚ", του απαντάει εκείνη.

Λίγο αργότερα και αφού είχε αποχωρήσει οριστικά ο Κακαουνάκης λέει στον αέρα: "Aνευ του ντόμπερμαν θα μιλήσω πάλι".

Οταν κλείσανε οι κάμερες είχαμε και τρίτο γύρο. Εξαλλη η Κανέλλη ωρυόταν στα γραφεία της Κάντζας και προχώρησε ολοταχώς προς το γραφείο του Κακαουνάκη φωνάζοντας: "Δεν είναι megalicious και δεν θα μας αλφα-διάσει ο Κακαουνάκης".
Φτάνει έξω από το γραφείο του που βρίσκονται δυο - τρεις σεκιουριτάδες. Σιγά όμως μη της κλείσουνε το δρόμο (αν και θα έπρεπε γιατί είναι γνωστό ότι οπλοφορεί και με το νόμο η Λιάνα).

Μπαίνει μέσα στο γραφείο του Κακαουνάκη και αρχίζει να τον λούζει από πάνω μέχρι κάτω. "Δούλος ήσουνα πάντα και δούλος θα μείνεις. Κι εμένα μην ξανατολμήσεις να μου μιλήσεις μ΄ αυτόν τον τρόπο. Εγώ δεν είμαι σαν τα κοριτσάκια που αγοράζεις. Γέρασες και παρέμεινες δούλος".
Ο Κακαουνάκης περιέργως δεν της απάντησε. Είχε ηρεμήσει, εκτός αν γενικά είναι ήρεμος και το παίζει μαντρόσκυλο μόνο για τις ανάγκες της τηλεθέασης (που δεν το πιστεύω, αλλά λέμε τώρα). Μπορεί να φοβήθηκε μη τις αρπάξει κιόλας από την Κανέλλη. Πονεμένος άνθρωπος πώς να τα βγάλει πέρα;

Γυρίζει μετά η Κανέλλη και προς τους υπόλοιπους και τους ρίχνει και ένα μπινελίκι, βγάζει και το παράπονό της. "Τόσοι άνδρες ήσασταν και κανείς σας δεν με υπερασπίστηκε. Αντισταθείτε επιτέλους".

Αυτό το "αντισταθείτε" το απηύθυνε σε όλους όσοι βρίσκονταν στα γραφεία, δηλαδή όχι μόνο στους πανελίστες αλλά και τους υπόλοιπους δημοσιογράφους που λέγεται ότι πήραν το δικό της μέρος (αλλά στα μουλωχτά).

Πλάκα κάνουμε όμως τώρα; Ποιος να την υπερασπιστεί την Λιάνα; Λύνει και δένει ο Κακαουνάκης εκεί πέρα. Ποιος τολμάει να του πάει κόντρα.
Ασε τώρα το άλλο. Εχει ανάγκη η Κανέλλη να την υπερασπιστεί κανείς; Δεν είναι σαφές ότι καθαρίζει μια χαρά μόνη της για την πάρτη της;

Κι έπειτα ποιος περίμενε να την υπερασπιστεί; Ο Κύρτσος ή ο Λιάπης; Μια χαψιά θα τους έκανε ο Κρητικός.

Μιλάμε τώρα ότι όσο πλησιάζουν οι εκλογές όλο και πιο πολλές ομορφιές έχουμε.
Ποια ριάλιτυ τώρα ποιοι Ολλανδοί και πια Endemol; Που φτουράνε όλοι αυτοί μπροστά στα παραθύρια της ελληνικής τηλεόρασης;
Δώστε κι άλλα στο λαό ρε! Αφού δεν μπορείτε να του δώσετε τίποτα της προκοπής, δώστε του τουλάχιστον θέμα για χαβαλέ...


ΥΓ. Κάποια λέει εφημερίδα προσπαθεί να πάρει το επεισόδιο (αμοντάριστο) και να το δώσει δώρο DVD. Kαναν Θέμο υποψιάζομαι. Οποιος όμως κι αν είναι, έτσι και το καταφέρει ξεπούλησε με τη μία!
Mόνο να βάλει και επισήμανση: "Ολες οι τολμηρές σκηνές, χωρίς περικοπές". Σαν τις τσόντες!

Wednesday, September 12, 2007

Απουσίες και «απουσίες»

Το ραντεβού είχε δοθεί, είχε ακυρωθεί και ξαναοριστεί αρκετές φορές.
Δυστυχώς, όσο μεγαλώνουμε, μεγαλώνουν και οι υποχρεώσεις μας. Πότε οι οικογενειακές, πότε οι επαγγελματικές, εμποδίζουν κάποιους καλούς φίλους που μπορεί η ζωή, οι καταστάσεις, ακόμη και οι χιλιομετρικές αποστάσεις να τους χωρίζουν, να σμίξουν με
την ίδια ευκολία και συχνότητα που έσμιγαν στο σχολείο ή στις φοιτητικές παρέες, ή στο
καφενεδάκι της γειτονιάς μετά από το σχόλασμα από τη δουλειά. Κατά βάθος γνωρίζουν εκεί στα ανομολόγητα βάθη της ψυχής πως αυτός ο δεσμός φιλίας που τους ένωσε κάποτε, δεν έχει σπάσει, δεν θα σβήσει ποτέ.
Κι όταν το δάκρυ τρεμοπαίζει στην άκρη του ματιού, «ζυγίζοντας» αν θα πρέπει να ξεκινήσει την κατηφορική του διαδρομή και να κυλήσει κατά μήκος του προσώπου, είναι μια κακώς εννοούμενη αξιοπρέπεια, είναι ο φόβος πως κάποιος από την παλιά παρέα που με τα χρόνια έχει «σκληρύνει» θα παρεξηγήσει αυτή την έκδηλη απόδειξη συγκίνησης για τη συνάντηση, που το εμποδίζει να το κάνει.
Ομως, αυτή η συγκίνηση υπάρχει! Πλανιέται στην ατμόσφαιρα, προσδίδοντάς της μια γλυκιά νοσταλγία για εκείνα που μια παρέα ανθρώπων έζησαν κάποτε και που δεν θα επιστρέψουν ποτέ. Για εκείνα που, ωστόσο, θα εξακολουθούν να ανασύρονται από τους λαβύρινθους του μυαλού, κάθε φορά που κάποιος από μας θα αναζητά στην γοητεία των αναμνήσεων
τη σιγουριά και την ασφάλεια που απουσιάζει από τη ζωή του.
Οι πλάκες, τα αστεία, οι γκάφες θα έρθουν στην επιφάνεια, το γέλιο θα βγει αβίαστα. Τα μάτια κάποια στιγμή θα σκοτεινιάσουν και πάλι, στην ανάμνηση ενός φίλου που δεν υπάρχει πια. Τι περίεργο, αλήθεια, αυτές οι απουσίες της ζωής μας, όταν η μνήμη μας τις ξεθάβει για να προσφέρει τις σπονδές της, εξαϋλώνονται. Ο φίλος που έφυγε, δεν μας στενοχώρησε ποτέ!
Θυμόμαστε μόνο τις καλές στιγμές που μάς δένουν μαζί του. Και πάντα βρίσκεται, εκεί, κάπου κοντά μας, κάθεται στην καρέκλα που περισσεύει, ως βουβός και αθέατος παρατηρητής του
ξετυλίγματος του νήματος των αναμνήσεών μας. Κι εμείς θρηνούμε την απουσία του,
αναλογιζόμενοι πόσο καλά θα ήταν να βρίσκεται πράγματι απέναντί μας, κοντά μας, για να μην τον αφήσουμε να φύγει ποτέ! Κι ας γνωρίζουμε πως λέμε ψέματα, γιατί ακόμη κι αν ήταν εκεί, την επόμενη ημέρα οι ζωές μας θα τραβούσαν και πάλι διαφορετικούς δρόμους.
Πολλές φορές διστάζουμε να μιλήσουμε για το σήμερα. Για την επαγγελματική μας αποκατάσταση ή για την οικογενειακή ευτυχία, γιατί και τις δύο μπορεί να τις αναζητάμε ακόμη χωρίς να τις έχουμε βρει. Η αναφορά στο παρελθόν, στο κοινό παρελθόν, είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος, το μόνο απάνεμο λιμάνι. Είναι έτσι κι αλλιώς ο συνδετικός μας
κρίκος. Αυτό το ξόδι της νιότης μας, η χαρμολύπη που μάς κυριεύει, αυτή η ανομολόγητη διάθεση να γυρίσουμε έστω και για λίγο το χρόνο πίσω και να τον σταματήσουμε - κι ας έχουν αρκετοί από μας στο «τώρα» γνωρίσει κάποια πράγματα ή πρόσωπα που επ΄ ουδενί θα θέλαμε να έχουν λείψει από τη ζωή μας - είναι ουσιαστικά η επιστροφή στις ρίζες.
Μια επιστροφή που θα γίνεται πάντα με νοσταλγία κι εμείς θα πρέπει πάντα
«σαν έτοιμοι από καιρό, σα θαρραλέοι να αποχαιρετήσουμε την Αλεξάνδρεια που φεύγει».


* Αφιερωμένο στις απουσίες και τις «απουσίες» της ζωής μου.

Τώρα νικάτε χαίρεστε, στα χιαστί θα τα ...πούμε

Επιτέλους μια άνετη νίκη που δεν μας έβγαλε την ψυχή. Να είναι το ότι ο αντίπαλος ήταν χαμηλής δυναμικότητας; Να είναι που η Εθνική πήρε μπροστά; Ο,τι κι αν είναι, η οχτάδα είναι γεγονός και την Τετάρτη το βράδυ κληρώνει για πάρτη μας. Λιθουανία ή Σλοβενία. Κι από δω και πέρα σφίγγουνε τα γάλατα. Από εδώ και πέρα τα λάθη κοστίζουν. Οχι τίποτα άλλο αλλά τόσο και τόσο μελάνι έχει χυθεί αυτές τις μέρες. Κι έτσι και δεν τα καταφέρετε, ένα μόνο σας λέω. Ούτε ψύλλος στον κόρφο σας! Στη γωνία σας περιμένει ο Συρίγος. Δεν καταλάβατε; Για κοιτάξτε παρακάτω...


***

SPORTDAY 1 Σεπτέμβρη:
Επεισόδιο 1: Είναι πολλά τα λεφτά ...Φώτση

Ο Φώτσης χτύπησε την προηγούμενη Τετάρτη στο τελευταίο ματς του «Ακρόπολις». Για την κατάστασή του αποφάνθηκε ο κορυφαίος ορθοπεδικός με εξειδίκευση στα άνω άκρα: «Σε δέκα μέρες –είπε– μπορεί να παίξει. Το δάχτυλό του θέλει μια καλή ακινητοποίηση και, αν πονάει, μπορεί να κάνει και λίγη ξυλοκαΐνη για να παίξει άφοβα. Δεν μπορεί να πάθει κάτι χειρότερο, αν παίξει».
Η γνωμάτευση σκόρπισε ανακούφιση σε όλους. Μέχρι που μπήκε στη μέση η ομάδα του Φώτση, η Ντιναμό Μόσχας. Ο παίκτης πήγε στη ρωσική πρωτεύουσα, υπεβλήθη σε νέες εξετάσεις, πείσθηκε από οικείους αλλά και μανατζαραίους και στην κρίσιμη στιγμή το ξεστόμισε: «Δεν θα έρθω, φοβάμαι για το συμβόλαιό μου...». Τα λεφτά του συμβολαίου είναι σίγουρα πολλά, αλλά με τη μέχρι σήμερα στάση τους τα παιδιά της Εθνικής μάς είχαν πείσει ότι είναι υπεράνω χρημάτων. Τώρα απλώς ξέρουμε ότι για μερικούς αυτό ισχύει μόνο όταν τα χρήματα είναι 100% εγγυημένα. Το φαινόμενο Φώτση, όπως και τα άλλα κρούσματα που παρατηρήθηκαν φέτος από την ημέρα που άρχισε στο Καρπενήσι η προετοιμασία των διεθνών, μπορεί σε κάποιο βαθμό να εξέπληξαν, αλλά, μεταξύ μας, ήταν σχεδόν βέβαιο ότι αργά ή γρήγορα θα συνέβαιναν. Διότι, πολύ απλά, οι παίκτες της Εθνικής δεν είναι πια τα διψασμένα για αναγνώριση, δόξα και χρήμα παιδιά που ρίχθηκαν στη μεγάλη προσπάθεια το καλοκαίρι του 2005. Τώρα κάποιοι από αυτούς είναι παγκόσμιοι αστέρες, οι ετήσιες απολαβές τους μετριούνται σε εκατομμύρια ευρώ και στα 25 ή τα 30 τους χρόνια καλούνται να κρατήσουν τα πόδια τους σε επαφή με τη γη και το μυαλό τους μέσα στο κεφάλι τους. Δεν είναι εύκολο κάτω από τέτοιες συνθήκες να κρατήσει ένα νέο παιδί την ισορροπία του. Να μην πάθει απώλεια στήριξης, να μην ξεφύγει.

***

EΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 2 Σεπτέμβρη: Επεισόδιο 2: Οι εμμονές συνεχίζονται

...μέχρι να πέσει η άγρια σφαλιάρα από τη Σερβία (-31), η Εθνική θύμιζε περισσότερο συνδικαλιστική κίνηση, παρά μια ομάδα με αγωνιστικούς στόχους και φιλοδοξίες. Και κατόπιν, σε μια όχι ανυπέρβλητη αναποδιά, το ατομικό συμφέρον μπήκε πάνω από την κοινή πορεία και τον κοινό στόχο, καθώς ο Φώτσης οχυρώθηκε πίσω από το συμβόλαιό του και κάθισε στην Αθήνα.
Είναι περισσότερο από σαφές ότι μερικοί παίκτες δεν έχουν πια τη δίψα του 2005, ούτε και την αποφασιστικότητα του 2006 - κάτι που ώς ένα βαθμό είναι λογικό και ανθρώπινο. Ταυτόχρονα, κάποιοι ελάχιστοι βλέπουν πρώτα το αντίπαλο καλάθι και σχεδόν ποτέ τον ελεύθερο συμπαίκτη τους, γεγονός που αδικεί το σύνολο και προκαλεί αναπόφευκτους εκνευρισμούς.

***

EΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 9 Σεπτέμβρη: Επεισόδιο 3: Οι "πικραμένες χήρες"

Πώς φτάσαμε λοιπόν εδώ; Κατ' αρχήν είναι οι απουσίες. Ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης ήταν σε τέτοια φυσική κατάσταση, που δεν ανταποκρίθηκε καν στην πρόσκληση. Ο Αντώνης Φώτσης χτύπησε και είπε «όχι» λίγο πριν από την αναχώρηση. Τρομερά πλήγματα, αλλά από μόνα τους δεν θα ήταν αρκετά για να καταστρέψουν την ομάδα.
Διαλυτικό ρόλο έπαιξαν οι συνδικαλιστικές κινήσεις βασικών παικτών, που χρησιμοποίησαν για το σκοπό αυτό την ίδια την ομάδα. Ο προπονητής έδειξε ανοχή, η Ομοσπονδία μπάσκετ αδράνησε, κάποιοι συμπαίκτες στραβομουτσούνιασαν, άλλοι αποστασιοποιήθηκαν κι έτσι οι «πικραμένες χήρες» του ελληνικού μπάσκετ, που βρίσκονταν πίσω απ' όλα αυτά, πέτυχαν το σκοπό τους. Που δεν ήταν άλλος παρά να επωφεληθούν από μία κόντρα των διεθνών με την Ομοσπονδία κι από μία αποτυχία της εθνικής ομάδας.
Απουσίες και προβοκάτσια! Ενός κακού μύρια έπονται. Πόσω μάλλον δύο κακών... Μ' αυτά και μ' αυτά, το καλό κλίμα της ομάδας πήγε περίπατο. Η πολυδιαφημισμένη «παρέα» έγινε συντεχνία, ο έλεγχος χάθηκε, η ιεραρχία αμφισβητήθηκε, η ομάδα διαλύθηκε.

***

EΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 11 Σεπτέμβρη: Επεισόδιο 4: Ηξεις - αφίξεις

Αυτά που απέκτησε με την τελευταία της νίκη και ιδίως την εμφάνισή της μετά το 25' είναι η μέχρι τότε χαμένη της αυτοπεποίθηση και η πυξίδα για την από εδώ και πέρα πορεία της. Η ομάδα δεν είχε ποτέ πρόβλημα αγωνιστικής διάθεσης. Αγχωμένη ήταν και αποπροσανατολισμένη ύστερα από μια προετοιμασία γεμάτη συνδικαλιστικά από αιτήματα και κορόνες αλληλεγγύης προς τον ...καταπιεσμένο Ελληνα μπασκετμπολίστα!
Τώρα όμως φαίνεται ότι αυτά πέρασαν. Ακόμα και οι συνδικαλιστές κατάλαβαν ότι θα πρέπει, επιτέλους, να προστατεύσουν μέσα στο γήπεδο και όχι να αξιοποιούν έξω από αυτό τα κατορθώματα που σχεδόν τους ηρωοποίησαν και έτσι όλα μπήκαν σε έναν δρόμο. Πριν να είναι πολύ αργά...
Αυτό που μένει να δούμε είναι αν το «θέλω» θα αποδειχτεί ανώτερο από τα προβλήματα, μερικά από τα οποία δημιουργήθηκαν ως αποτέλεσμα της προβοκατόρικης προσπάθειας που αναπτύχθηκε από κέντρα τα οποία επιθυμούν διακαώς μεγαλύτερη επιρροή στον εξαιρετικά προβεβλημένο χώρο του μπάσκετ.


Το άλλο με τις "πικραμένες χήρες" στο είπα;






Monday, September 10, 2007

Γατοκονσέρτο, Coyote και άλλες ιστορίες

Ψαχουλεύοντας κάτι παλιές βιντεοκασέτες έπεσα πάνω σε κάτι κινούμενα σχέδια Τομ και Τζέρι που είχα μαγνητοσκοπήσει από την τηλεόραση προ ...αμνημονεύτων χρόνων. Eψαξα για πλάκα στο youtube και - τι ευτυχία! - βρήκα τα περισσότερα από αυτά εκεί! Το παρακάτω είναι από τα πιο αγαπημένα μου και μάλιστα έχει βραβευτεί με Οσκαρ. Ο Τομ είναι διάσημος βιρτουόζος και πρόκειται να εκτελέσει (χωρίς εισαγωγικά) την περίφημη "Ουγγρική Ραψωδία Νο 2" του Φραντς Λιστ, ένα από τα πιο δύσκολα σε εκτέλεση κομμάτια για πιάνο. Χαλάει όμως την ησυχία του Τζέρι που έχει ...κατασκηνώσει μέσα στο πιάνο και γίνεται το ...έλα να δεις.




Ανέκαθεν οι "κακοί" των cartoons ήταν οι αγαπημένοι μου. Γιατί οι κακοί στα cartoons είναι αυτοί που αδικούνται περισσότερο. Εννοείται ότι δεν τέθηκε καν θέμα επιλογής στον "Τομ και Τζέρι" ούτε καν στον "Τουίτι και Συλβέστερ". Οχι μόνο επειδή λατρεύω τους γάτους, αλλά επειδή έτσι κι αλλιώς τόσο το σκανδαλιάρικο βρωμοπόντικο όσο κυρίως το ψευδό κιτρινιάρικο σκατόπουλο αντιπροσώπευαν ό,τι συχαίνομαι περισσότερο.


***

Ο πιο αγαπημένος μου χαρακτήρας, ωστόσο, δεν είναι κάποιος από τους δύο γάτους που είχαν και κάποιες "καλές στιγμές" σε μερικά επεισόδια. Είναι ο πιο ταλαιπωρημένος, ο πιο γκαντέμης, ο πιο βασανισμένος, χαρακτήρας EVER στην ιστορία των κινουμένων σχεδίων. Ο Wile E. CΟΥΟΤΕ. Aυτό το πλάσμα της ιώβειας υπομονής και της αταλάντευτης επιμονής,
η φωτογραφία του οποίου υπάρχει ως επεξήγηση δίπλα στον "Νόμο του Μέρφι"*.
Αυτός ο ΗΡΩΑΣ που δεν ευτύχησε σε ένα single επεισόδιο να έχει το πάνω χέρι απέναντι σ΄ αυτό το αντιπαθητικό βρωμόπουλο, τον road runner που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να τρέχει και να φωνάζει αυτό το εκνευριστικό μπιπ μπιπ. Το αγαπάω το Coyote γιατί είναι ένας από μας. Είναι ο καθένας μας που κυνηγά το άπιαστο, το απραγματοποίητο. Ο πιτσιρικάς που δεν θα καταφέρει ποτέ να αποκτήσει το Sony playstation. Ο μαθητής της τελευταίας τάξης λυκείου που δεν θα καταφέρει να πάει πενταήμερη γιατί εκείνη ακριβώς την εποχή θα βρίσκεται στο νοσοκομείο με οξεία σκωληκοειδίτιδα (ακριβώς η περίπτωσή μου...). Ο σπουδαστής που δεν θα καταφέρει να μαζέψει τα απαιτούμενα μόρια για να μπει στη σχολή της αρεσκείας του. Ο φοιτητής που δεν θα πάρει ποτέ πτυχίο. Ο εργαζόμενος που δεν θα πάρει
ποτέ αύξηση. Ο υπάλληλος που δεν θα πάρει ποτέ προαγωγή. Ο ερωτευμένος που δεν θα κάνει δικό του το αντικείμενο του πόθου του. Ο συνταξιούχος που δεν θα δει ποτέ την σύνταξή του να μεγαλώνει.



O κόσμος δεν είναι δίκαιος, αλλά καμιά φορά το αδύνατο γίνεται δυνατό. Ο κόσμος των
cartoons όμως είναι ακόμα πιο άδικος. Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει η ανατροπή. Το μοναδικό επεισόδιο που έχω υπόψιν μου που το Coyote πιάνει τον road runner είναι αυτό που κυνηγώντας τον έχει σμικρυνθεί τόσο πολύ που το σκατόπουλο φαντάζει γίγαντας μπροστά του κι αυτό (το Coyote) είναι μικρό σαν έντομο. Και το μόνο που καταφέρνει είναι να πιάσει το τεράστιο πόδι του road runner να γυρίσει στο κοινό και να ρωτήσει: "Okay wise guys, you always wanted me to catch him. Now what do I do?".




Πίκρα! Πίκρα και αδικία μαζί!



*Murphy’s Law: Τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται...
Αν κάτι είναι να πάει στραβά θα πάει...
Όλα διαρκούν περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε...
Αν υπάρχει η πιθανότητα σε διάφορα πράγματα να πάνε στραβά, αυτό που θα πάει και πιο στραβά είναι και αυτό που θα κάνει τη ζημιά...
Αν υπάρχει μια συγκεκριμένη περίοδος για ένα πράγμα να μην πάει καλά, θα συμβεί εκείνη την περίοδο...
Αν έχετε ήδη υπολογίσει ότι υπάρχουν 4 τρόποι με τους οποίους μια διαδικασία μπορεί να πάει στραβά, και τους καταστρατηγήσετε, τότε σίγουρα θα εμφανιστεί και ένας πέμπτος για τον οποίο δεν είχατε προετοιμαστεί...
Όταν αφήνουμε τα πράγματα να γίνονται από μόνα τους, τότε αυτά έχουν την τάση να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο...
Αν όλα πάνε ρολόι, μην ξεγελιέστε, σίγουρα υπάρχει κάτι που δεν ελέγξατε ως ενδεχόμενο...


When the going gets tough...

...είναι η ώρα για την Εθνική μπάσκετ να σοβαρευτεί και να δείξει την καρδιά της Πρωταθλήτριας που διαθέτει. Το είπε και ο V-Span μετά το τέλος του αγώνα με τη Χρβάτσκα. "Λειτούργησε το ένστικτο της ομάδας. Μιας ομάδας με παίκτες νικητές. Μιας ομάδας που παίζει καλά στα κρίσιμα".
Ετσι έγινε και σήμερα (χθες μάλλον ήδη). Η Εθνική δεν έχει ρολάρει. Εχει προβλήματα. Συνεχίζει να παίζει στην κόψη του ξυραφιού. Αλλά τώρα που χρειάστηκε έδειξε ότι είναι φτιαγμένη από ένα ιδιαίτερα ανθεκτικό μέταλλο. Γι΄ άλλη μια φορά οι πρωταγωνιστές ήταν
διαφορετικοί. Ο "Μητσάρας" απέδειξε ότι εκτός από κορυφαίος αμυντικός μπορεί να είναι το πρώτο βιολί και στην επίθεση. Ο Λάζος που το έφερε βαριά που δεν είχε βοηθήσει μέχρι τώρα ήταν πριν παραδώσει στο Μήτσο τη σκυτάλη, ο κορυφαίος παίκτης της Εθνικής. Κι ο kill Bill
που είχε εξαφανιστεί σε όλο τον αγώνα με το δολοφονικό τρίποντο του τελευταίου δευτερολέπτου έβγαλε τη γλώσσα σε εκείνους που θεωρούν ότι έχει ...ψυχολογικά προβλήματα.
Αυτή η νίκη σημαίνει πολλά. Κυρίως για την αυτοπεποίθηση των παικτών. Την χρειάζονταν αυτή τη νίκη με τον τρόπο που ήρθε για να ανέβουν. Την χρειάζονταν και την εμφάνιση που έκαναν στο δεύτερο ημίχρονο. Γιατί με ανάλογο τρόπο είχαν κερδίσει και τους Σέρβους, αλλά δεν είχαν καταφέρει να παίξουν μπάσκετ. Ενώ τώρα έδειξαν έστω κι ένα μικρό μέρος των
πραγματικών τους δυνατοτήτων. Μπράβο σας ρε παλικάρια! Πάντα τέτοια!

"Κάνε στην άκρη να περάσω!"


"Toυς πήρα και τα σώβρακα"


"Θοδωρή μου! Μήτσο μου!"



"Ετσι ...απαντάνε οι συνδικαλιστές"



ΥΓ. ΕΛΕΟΣ πια με τους άσχετους και κιτσάτους διοργανωτές των αγώνων που βγάζουν τις cheerleaders στους αγώνες της Εθνικής ντυμένες αρχαίες Ελληνίδες να σηκώνουν ψηλά το πόδι σαν την Μάρθα Καραγιάννη στα Δαλιανίδεια μιούζικαλ. Δεν αντέχω σε αγώνες μπάσκετ άλλη χλαμύδα, χιτώνες με πτυχώσεις και πέπλα. Ούτε άλλο Ζορμπά, συρτάκι και σουβλάκι...



Friday, September 7, 2007

Debate, εντυπώσεις, μονόλογοι, εκβιασμοί και ...ληγμένα

Eγινε και το debate και πάμε γι΄ άλλα. Debate και σκατά στα μούτρα μας δηλαδή. Μαζευτήκανε οι έξι αρχηγοί, μαζευτήκανε και οι έξι μεγαλοδημοσιογράφοι με συντονίστρια τη Χούκλη και μας έδειξαν τι θα πει πολιτικός πολιτισμός. Βαρεμάρα και μονόλογος. Μόνο έτσι μπορεί να υπάρχει πολιτικός πολιτισμός στην Ελλάδα. Αμα έχεις συμφωνήσει από πριν ότι δεν θα κάνεις διάλογο κι άμα υπάρχει ένα κοντέρ να μετράει πόση ώρα έχεις για να απαντήσεις γινόμαστε κι εμείς πολιτισμένοι. Αμ πώς!


Κατά τ΄ άλλα μία από τα ίδια. Ο Κωστάκης εμφανίστηκε αγχωμένος, απολογητικός, έκανε και την πατατιά με τους "ταραξίες" και στο τέλος έριξε κι έναν εκβιασμό. Μαγκωμένος ξεκίνησε το debate, ίδρωσε και λίγο παρόλο που υπήρχε κλιματισμός, αλλά όταν είδε ότι τα καταφέρνει και απαντάει μέσα στο χρόνο, ηρέμησε και πήρε αμπάρριζα. Το παράκανε με την αυτοκριτική, για τα λάθη που έγιναν και που πρέπει να διορθωθούν, έδωσε γήπεδο στον Αλαβάνο με το unfair για το ...ραντεβουδάκι με τους "ταραξίες" φοιτητές, το ψιλοέσωσε στον επόμενο γύρο και στη συνέχεια πετάει και ένα δίλημμα έτσι για να βρίσκεται: Aμα δεν βγει αυτοδύναμη κυβέρνηση, πάμε πάλι για εκλογές. Διαλέξτε και πάρτε. Και στο τέλος προσπάθησε να πάρει και τη μπουκιά από το στόμα του Καρατζαφέρη όταν είπε ότι θα ασκήσει βέτο για το όνομα των Σκοπίων και ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί με ό,τι αντιπροσωπεύει τα άκρα.


Ο Γιωργάκης δικαίωσε το ...υποκοριστικό του ονόματός του. Βελτιωμένη κατά πολύ μεν η παρουσία του σε σχέση με το προηγούμενο debate σαν εικόνα, αλλά εκτός τόπου και χρόνου γενικότερα. Για το πρόγραμμά του τον ρωτούσαν, για το τι έκανε η ΝΔ απαντούσε. Για το ασφαλιστικό τον ρωτούσαν για το σκάνδαλο των ομολόγων απαντούσε. Για τις γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο τον ρωτούσαν για την χαμένη διαπραγματευτική ικανότητα του Καραμανλή απαντούσε. Καταγγελίες και κόντρα καταγγελίες. Ασε τώρα η περιαυτολογία. "Οταν θα βγω θα κάνω αυτό", "η κυβέρνησή μου θα κάνει εκείνο" και άλλα σχετικά. Κάτσε ρε μεγάλε να βγεις και μετά τα κάνεις όσα λες. Aβοήθητος πήγε στο debate και κάτι μου λέει πως έτσι και αποτύχει οι πρώτοι που θα χαρούνε θα είναι μέσα από το κόμμα του και όχι από το απέναντι.






Η Αλέκα κέρδισε πόντους μένοντας σταθερή σ΄ αυτά που πιστεύει. Πώς το είχε πει ο Χάρυ Κλιν; Εκλεισε το εργοστάσιο κι αυτή κρατάει ανοιχτή την αντιπροσωπεία. Οταν την ρωτήσανε για το μοντέλο που προτείνει το κόμμα της για την υγεία είπε ότι η πολιτική γοητείας είναι έξω από τα νερά του ΚΚΕ. Ρε θες γι΄ αυτό να πήγε στο debate με σακάκι - παλτό ένα νούμερο μεγαλύτερο, φουστίτσα μαύρη ασύμμετρη με κλος κλαρωτό, κατσάρια που θυμίζουν ορθοπεδικά (όλα τα λεφτά η ...peep toe αναφορά) και τσάντα ταχυδρόμου; Ελεος καλή μου! Εκεί που τη γούσταρα πάντως είναι που ξεσπάθωσε όταν της πετάξανε τη σπόντα για την Βασιλεία (άκου τώρα γραμματέας του ΚΚΕ να έχει κόρη που τη λένε Βασιλεία!) που πάει σε αμερικάνικο κολέγιο. Τα πήρε κρανίο η Αλέκα, άναψε και κόρωσε. "Κι εγώ λέει το παιδί μου σε ιδιωτικό τo έστειλα γιατί δεν είχα κάποιον να τo κρατήσει. Και δεν είναι λέει καθόλου αντιφατικό αυτό". Σαν να σου λέει δηλαδή ότι στην κοινωνία που ζούμε τι θες; Εσύ να τρέχεις με Πόρσε (στην παιδεία) κι εγώ να πηγαίνω με το πατίνι; Οσο γι΄ αυτούς που καλεί να ψηφίσουνε ΚΚΕ; "Μια βόλτα λέει θα πάμε, δεν θα παντρευτούμε κιόλας!". Αυτό έλειπε.



Ο Αλαβάνος - ο μόνος από τους πολιτικούς που δεν φόρεσε γραβάτα - ήταν μάλλον ο μεγάλος κερδισμένος του debate. Και επικοινωνιακός ήταν και μεστός στις απαντήσεις του και εντός χρόνου. Τον βοήθησε βέβαια και η παπαριά του Κωστάκη με τους "ταραξίες". Βούτυρο στο ψωμί του συνασπισμένου ήτανε αυτή η ατάκα. Σαράντα χρόνια φούρναρης ο Αλαβάνος έχει ψήσει... Σιγά τώρα μην άφηνε να πέσει κάτω τέτοιο αβανταδόρικο θέμα. Το έπιασε και το ξετίναξε. Εντός έδρας με αριθμητικό πλεονέκτημα και με κερδισμένο πέναλτι έπαιξε στο θέμα των "ταραξιών". Ε δεν θα το έβαζε το γκολάκι; Το έβαλε και κέρδισε πόντους. Ισως ο μόνος που κέρδισε τόσα πολλά από το debate.








O Kαρατζαφέρης τώρα καλά τα πήγε. Αν και αντί για το γάντι έφερε λεμόνι κάτι κουτσοκατάφερε. Ηταν επικοινωνιακός, τον βοήθησε και η εμπειρία του. Του πήρε μεν τη μπουκιά από το στόμα ο Καραμανλής με τα Σκόπια και την δήλωση ότι δεν συνεργάζεται μαζί του γιατί εκπροσωπεί τα άκρα, αλλά αυτός και τον χαβαλέ του έκανε και χιούμορ έδειξε ότι έχει και όπως τον περίμενες και ακόμα καλύτερος εμφανίστηκε.


Για τον Παπαθεμελή τώρα τι να πεις; Θα τον ψηφίσει αυτόν τον άνθρωπο κόσμος; Βαρετός, βαρετός, βαρετός. Χωρίς θέσεις, χωρίς επαφή με την πραγματικότητα κάθε φορά που μιλούσε το μόνο που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν το τραγουδάκι του Λαζόπουλου: "Παπαθεμελή, Παπαθεμελή, απόψε ένας ναύτης το κορμί μου αμελεί"...




Και πάμε και τους δημοσιογράφους.
Η Χούκλη πέρασε τη βάση στον συντονισμό, ωστόσο έχασε αρκετές φορές τον έλεγχο όχι από δική της υπαιτιότητα. Η έμφυτη ευγένειά της την εμπόδισε να φανεί όσο αυστηρή έπρεπε μ΄ αυτούς που παραβίαζαν τους όρους της διαδικασίας, τόσο από την πλευρά των πολιτικών, όσο και από την πλευρά των δημοσιογράφων κι αυτό απέβη εις βάρος της.







Ο Παπαχελάς το κατέχει το σπορ. Τόσα χρόνια στην Αμερική έχει δει debate και debate. Λογικό ήταν και να ξέρει να σταθεί περισσότερο από τον καθένα και ουσιαστικές ερωτήσεις να κάνει. Ηρεμος, εύστοχος και λιτός.














Ο Χατζηνικολάου κινήθηκε στα γνωστά υψηλά επίπεδα. Δεν έκανε υπέρβαση, αλλά τι υπέρβαση να κάνεις όταν έτσι κι αλλιώς έχεις υψηλά στάνταρντς;








Την υπέρβαση - τηρουμένων των αναλογιών - έκανε ο Ευαγγελάτος. Ευχάριστη έκπληξη από έναν δημοσιογράφο που το πολιτικό ρεπορτάζ δεν είναι το δυνατό του σημείο.














Αδιάφορη η Τρέμη, διατύπωσε καλές ερωτήσεις, αλλά τα ψιλοσκάτωσε με το χρόνο. Δεν κατάφερνε να διατυπώσει την ερώτησή της εντός χρόνου και έτσι έχανε εντυπώσεις.








Ανετη η Στάη, με την καρφίτσα στο πέτο και το σακάκι στο χρώμα των ματιών της, δεν έκανε κάποια ερώτηση που να κλέψει τις εντυπώσεις, ωστόσο πρωταγωνίστησε στο "χώσιμο" στον Λιάτσο που επέμενε να βρίσκεται εκτός χρόνου αλλά κυρίως εκτός θέματος.





Οσο για τον Λιάτσο; Πες μας τι πίνεις! Τι πράγμα ήταν αυτό; Η θλιβερή κατάληξη ενός καλού δημοσιογράφου που εδώ και χρόνια έχει ξεχάσει τι θα πει δημοσιογραφία και ασχολείται με ...εναλλακτικά δελτία. Αλλά λογικό είναι. Δεν είναι δυνατόν να χειρίζεσαι με την ίδια ικανότητα το θέμα για τον κώλο της Κολέτσα και το θέμα για την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας. Κάπου θα χαθεί η μπάλα. Θα χαθεί το touch. Η έλλειψη τριβής με το αντικείμενο υπήρξε καταστροφική.
Ξεχώρισε σαν την μύγα μες το γάλα και εννοείται όχι θετικά. Αδυνατούσε να ακολουθήσει τις θεματικές ενότητες, ερωτούσε άλλα αν΄ άλλων και εκτός χρόνου και όταν η Χούκλη προσπάθησε να τον επαναφέρει στην τάξη τσαντίστηκε κιόλας. Χρειάστηκε να επέμβει η Στάη για να συνέλθει κάπως.
Συνέλθει; Τρόπος του λέγειν. Οταν βγήκε έξω και μίλησε στους δημοσιογράφους, της τάχωσε κανονικά. "Δεν θα ανεχτώ - λέει - δημοσιογραφικούς σεκιούριτι". Και ο νοών νοείτο.

Βγήκε μετά και η Στάη και της υπέβαλαν ερώτηση περί "σεκιουριτάδων". Δεν έδειξε να το πολυκατάλαβε, απλά είπε ότι δεν σχολιάζει δηλώσεις συναδέλφων. Οταν μετά βγήκε στο δελτίο του Αλφα και ο Κύρτσος της κατέστησε σαφές πως ο "σεκιουριτάς" ήταν σύμφωνα με τον Λιάτσο η ίδια, σοβάρεψε απότομα και χωρίς να χάσει το χαμόγελό της, του τάχωσε κι αυτή με τη σειρά της. Με το γάντι πάντα.

"Πρέπει λέει να σεβόμαστε τις διαδικασίες. Αν δεν μας αρέσουν, ας μην μπαίνουμε σ΄ αυτές". Σαν να του λέει δηλαδή, "τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι";

Η ΑΤΑΚΑ: Λιάτσος και πάλι, απευθυνόμενος στον Αλαβάνο: Πήγα να πάθω εγκεφαλικό όταν άκουσα να αποκαλείτε τον πρωθυπουργό Νονό".
Ελεος!
Οπότε του απαντάει και ο Αλαβάνος σοβαρά - σοβαρά: "Kατ΄ αρχήν πρέπει να σας πω ότι χαίρομαι που δεν πάθατε εγκεφαλικό".
Κατά ...δεύτερον... "Δε μας χέζεις ρε Νταλάρα;". Δεν του το είπε αλλά στάνταρ το σκέφτηκε.

Thursday, September 6, 2007

Καλό ταξίδι Λουτσιάνο

Δεν υπήρξε ποτέ όμορφος. Οταν τον είδα για πρώτη φορά μου θύμισε το Bluto, τον ...αντίζηλο του Ποπάι. Είχα ακουστά από χρόνια το όνομά του αλλά δεν τον είχα ακούσει να τραγουδάει. Δύο χρόνια πριν το 1990 ανακάλυψα και λάτρεψα την κλασική μουσική, αλλά μόνο την ορχηστρική. Είχα μια αντιπάθεια στην όπερα. Το ΄90 στο Μουντιάλ της Ιταλίας τον άκουσα να τραγουδάει για πρώτη φορά live στις Θέρμες του Καρακάλλα. Μεταξύ των τριών τενόρων ουδέποτε τέθηκε για μένα θέμα σύγκρισης. Τον ξεχώρισα αμέσως. Επιβλητικός σαν παρουσία, με φωνή δυνατή και σταθερή, που αναρωτιόσουν πώς είναι δυνατόν να κρύβει ταυτόχρονα τέτοια γλύκα, να έχει τόσο απίστευτη χροιά.
Πολλοί από τους "μυημένους" είπαν πως εκείνο το βράδυ "πέθανε η μουσική". Γιατί ήταν ο Λουτσιάνο Παβαρότι που είχε πρωτοστατήσει στην διοργάνωση αυτής της συναυλίας, που έβγαλε την κλασική μουσική από τις αίθουσες και την μετέφερε στην "αρένα". Που έσπασε τα στεγανά (τους). Για μένα εκείνο το βράδυ άνοιξε ένα παράθυρο. ΄Η μάλλον, καλύτερα, άνοιξε διάπλατα μια ολόκληρη πύλη.
Από τότε δεν έχανα ευκαιρία να τον ακούω, να παρακολουθώ την πορεία του, να καθηλώνομαι στην τηλεόραση όποτε είχε συναυλία του.
Ηξερα πως ήταν άρρωστος, αλλά δεν ήθελα να πιστέψω πως ήταν τόσο κοντά στο τέλος.
Από σήμερα θα τραγουδάει κάπου αλλού.

Καλό ταξίδι, Λουτσιάνο.


Xάσανε οι ...παλιοσυνδικαλιστές

"Λάζο, χάσαμε!". Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, την τρίτη δεν τη σκαπουλάρανε τα παλιόπαιδα. Αλλά έτσι είναι. Αμα ασχολείσαι με τα συνδικαλιστικά κύριε Δήμο μας κι εσύ κύριε Λάζο μας, άμα έχεις τα ψυχολογικά σου κύριε Σπανούλη μας, άμα είσαι ένα χρόνο ντεφορμέ κύριε Ζήση μας, άμα την έχεις δει συγγραφέας κύριε Κακιούζη μας, πού να βρεις μυαλό για μπάσκετ.
Θα φταίει μετά ο Φίλιππας Συρίγος να βγει και να σας τα χώσει; Ε; Θα φταίει;

Παλιόπαιδα! Ε, παλιόπαιδα!

Wednesday, September 5, 2007

Εφυγε η Στάη, στα κόκκινα η Ζαχαρέα

Για ένα μήνα τις υπολογίζανε να αντέξουνε μαζί, στις δεκαέξι μέρες τα χωρίσανε τα τσανάκια τους. Κουράστηκε λέει η Στάη και λόγω φόρτου εργασίας και υπερκόπωσης αποφάσισε να απέχει από το δελτίο ειδήσεων και να κρατήσει μόνο την εκπομπή της. Και το δελτίο λέει θα το παρουσιάζει μόνη της η Μάρα Ζαχαρέα. Και το βράδυ της Τρίτης, όσοι περιμένανε να την δούνε στο δελτίο δεν την είδανε. Επαθε λέει ...γαστρεντερίτιδα. Ρε πλάκα κάνουμε; Αφού το ίδιο βράδυ ήτανε στην εκπομπή της. Τι, δεν ήτανε live η εκπομπή; Γιατί αν ήτανε live και είχε γαστρεντερίτιδα θα πήγαινε το τσιρλιπιπί σύννεφο. Πώς θα μπορούσε να κάνει εκπομπή; Θα είχε λακίσει όλο το πάνελ!

Δεν ήταν λοιπόν θέμα υπερκόπωσης. Θέμα εκτίμησης ήταν. Τι νομίζεις; Καμιά χθεσινή είναι η Στάη να μείνει στο δελτίο; Αφού το βλέπει ότι δεν τραβάει το δίδυμο με τη Μάρα και κάθε μέρα οι τηλεθεάσεις του θυμίζουνε θερμοκρασίες Νευροκοπίου, τι να κάτσει να κάνει; Κι έπειτα είναι και το άλλο. Δεν συμφωνεί λέει με την πολιτική και τη συνολική εικόνα του δελτίου ειδήσεων και προκειμένου να χρεωθεί καμιά μεγάλη ήττα αποφάσισε να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Κάτσε να αποστασιοποιηθώ σου λέει μην πάθω καμιά ανεπανόρθωτη ζημιά τώρα στα γεράματα (κακία!).

Πώς έρχονται όμως τα πράγματα! Από εκεί που νόμιζα ότι θα την καταπιεί αμάσητη την Ζαχαρέα και δεν θα προλαβαίνει η Σύζυγος να αρθρώσει λέξη, τελικά την έκανε η Στάη.
Κόσμος πάει κι έρχεται στο κανάλι, αλλά η Μάρα εκεί! Ακλόνητη. Πώς όμως να φύγει;
Να μην τιμήσει το στεφάνι της; Αφού για το σπίτι της δουλεύει. Για τα σπίτια της μάλλον.
Από τη δουλειά της πρέπει να πληρώσει τόσα δάνεια. Για έλα και στη θέση της! Ο,τι και να της πούνε, ό,τι και να της κάνουνε εκεί θα μείνει η καημένη να υπομένει πίκρες και εξευτελισμούς. Για τη βιλάρα ρε γαμώτο. Ισως γι΄ αυτό έχει η φουκαριάρα μόνιμα αυτό το κλαψομ...ικο ύφος. Ζει καθημερινά ένα δράμα!

Πάντως, ένα πράγμα είναι που μου έκανε εντύπωση. Που δεν περίμενε να περάσει μία μέρα που έμεινε μόνη της στο δελτίο και φόρεσε τα κόκκινα. Μα καλά, τέτοια χαρά πια;

ΔΗΜΟΣ-ιος κίνδυνος


Ξέρει να ανεβάζει την αδρεναλίνη μας στα ύψη.
Συνηθίζει να παίζει στα όρια.
Συνηθίσαμε κι εμείς μαζί της να βρισκόμαστε στην κόψη του ξυραφιού.
Κι όμως. Κάτι μέσα μας πάντα μας λέει ότι θα τα καταφέρει. Χθες ήταν ο Τσαρτσαρής και ο Ντικούδης. Σήμερα ο Δήμος έκανε το παιχνίδι της ζωής του. Κι ο Λάζος που σε όλο τον αγώνα έβλεπε να μη του βγαίνει τίποτα, ήταν αυτός που με την μεγαλοπρεπή του τάπα κράτησε τη νίκη. Αύριο σειρά θα έχουν κάποιοι άλλοι. Γιατί αυτή η ομάδα είναι ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Γιατί όποιος κι αν πάρει στα χέρια του το τιμόνι δεν θα νοιώσεις αναταράξεις. Γιατί όποιο γρανάζι κι αν αντικαταστήσεις η μηχανή θα δουλέψει ρολόι. Γιατί όποιος κι αν αναλάβει να παίξει πρώτο βιολί, την ίδια γλύκα θα έχει ο ήχος.


ΥΓ. Μας κακομαθαίνετε και άμα γίνει καμιά στραβή θα βαρυστομαχιάσουμε
ΥΓ1. Καλή η άμυνα, αλλά ας εμπλουτίσουμε λίγο το ρεπερτόριο
ΥΓ2. Ασε μας ρε Σλάβνιτς που σου φταίνε οι διαιτητές
ΥΓ3. Τι τρίποντο αυτό του Γκούροβιτς!


Δύο τρίποντα δύο ανάσες

Να, εκεί σημάδεψα


Mπιζζζζζζζζζζζ


Εκλογές; Ποιες εκλογές;