Ποια λαϊκή δυσαρέσκεια;

Αυτή λοιπόν ήταν η ψήφος αποδοκιμασίας στον δικομματισμό; Αυτή ήταν η έκφραση της λαϊκής δυσαρέσκειας; Να συμπληρώνουν τα δύο μεγάλα κόμματα ποσοστό περίπου 80%;
Δεν με νοιάζει αν βγήκε πρώτη και αυτοδύναμη η ΝΔ. Δεν με νοιάζει αν έχασε το ΠΑΣΟΚ. Με νοιάζει που ένα τόσο μεγάλο ποσοστό συμπολιτών μου λέει ουσιαστικά "ναι" στην διαφθορά, την διαπλοκή, το βόλεμα, τη λαμογιά.
Κι από αύριο όλοι αυτοί, με την δύναμη της ...λαϊκής εντολής θα ξαναπέσουν χέρι χέρι στις μίζες, θα μοιράσουν τα μεγάλα έργα που θα γίνουν στη δυτική Πελοπόννησο, θα πάνε παρέα στην Αράχωβα για σκι, θα κάνουν διακοπές με το κότερο, θα ξαπλώσουν στις ρεζερβέ ξαπλώστρες στην Ψαρού.
Δεν ζηλεύω. Αηδιάζω. Αλλά ταυτόχρονα απορώ. Είναι οι παραπάνω το 80% των Ελλήνων; Γιατί δεν μπορεί. Για να πιάνουν τα δύο μεγάλα κόμματα τέτοια ποσοστά, θα πρέπει να είναι. Μήπως τελικά είμαστε χώρα προνομιούχων και εγώ μέρος μιας μίζερης μειοψηφίας που τρώγεται με τα ρούχα της γιατί δεν μπορεί να ζήσει τη ζωή που ζουν αυτοί;

Γιατί αν δεν είμαστε χώρα προνομιούχων, κι αν εγώ δεν είμαι μέρος της μειοψηφίας, αλλά μέρος της πλειοψηφίας, όπως πίστευα, τότε ποιος στο διάολο τους ψηφίζει αυτούς τους δύο; Τι ψήφισαν αυτοί που κάηκαν στον Πύργο; Στην Εύβοια; Στο Βόλο; Αυτοί που πλημμύρισαν στη Χαλκιδική; Σε ποιες ψήφους αντιστοίχισαν τόσα βλέμματα απόγνωσης; Σε ποιες ψήφους αντιστοίχισαν τόσοι τόνοι οργής; Τι ψήφισαν οι φοιτητές και οι καθηγητές που έβγαλαν όλο το χειμώνα στους δρόμους; Τι ψήφισαν αυτοί που χάσανε τα λεφτά τους στο Χρηματιστήριο; Τι ψηφίζουν οι εργαζόμενοι με τα 700 ψωροευρώ μισθό; Τι ψηφίζουν οι συνταξιούχοι με τα 500 ευρώ σύνταξη; Τι ψήφισαν αυτοί που έχουν αρρώστους σε άθλια και βρόμικα νοσοκομεία και κάνουν έρανο μεταξύ των συγγενών τους μπας και καταφέρουν να προσφέρουν ένα ...αξιοπρεπές φακελάκι τρέφοντας πάνω στην απόγνωσή τους το σάπιο σύστημα με αντάλλαγμα την παράταση της ελπίδας και την αγορά της
φροντίδας του ανθρώπου τους; Τι ψηφίζουν αυτοί που απολύονται χωρίς καν αποζημίωση γιατί το εργοστάσιο κλείνει στην Ελλάδα για να ξανανοίξει στη Βουλγαρία; Τι ψηφίζουν τα νέα παιδιά που τελειώνουν το σχολείο και βλέπουν το μέλλον τους αβέβαιο, χωρίς δουλειά, όραμα και προοπτική; Τι ψηφίζουν οι γονείς που βλέπουν το περιβάλλον που θα παραδώσουν στα παιδιά τους να καταστρέφεται κάθε μέρα; Τι ψηφίζουν όλοι αυτοί που βλέπουν την ποιότητα της ζωής τους ολοένα να χειροτερεύει;

Μάλλον είμαι μόνη μου τελικά. Εγώ κι άλλοι περίπου 20 στους 100 που θα σηκωθώ το πρωί και θα είναι όλα ίδια. Που θα πάω ξανά στη δουλειά υπομένοντας αδικίες, ιδιοτροπίες και παράλογες απαιτήσεις μπροστά στο φόβο της ανεργίας. Είμαι εγώ και μερικοί ακόμα μόνο που το πρωί θα έχω τα ίδια χρέη στις τράπεζες - ίσως και παραπάνω, ποιος ξέρει - που θα κάνω όλο και λιγότερες διακοπές, που θα βγαίνω όλο και λιγότερο γιατί κοστίζει, που δεν θα ξέρω αν θα πάρω σύνταξη όταν συμπληρώσω το όριο ηλικίας, που δεν ξέρω καν αν αύριο
το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης θα είναι το ίδιο που είναι σήμερα.

Κι όμως μέχρι την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων ένοιωθα καλά. Είχα - ΕΧΩ - ήσυχη τη συνείδησή μου. Ψήφισα αυτό που όφειλα να ψηφίσω. Για πρώτη φορά μάλιστα μετά από πολύ καιρό, με ιδιαίτερη χαρά. Χωρίς την αίσθηση ότι κάνω αγγαρεία. Χωρίς την πολιτική απάθεια των προηγούμενων χρόνων. Χωρίς την εντύπωση ότι οι εκλογές δεν με αφορούν. Χωρίς την παραμικρή διάθεση να απέχω από τα δρώμενα. Με την ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει αυτή τη φορά. Πώς όμως να αλλάξει; Αφού, είπαμε... Είμαι μειοψηφία.


Η πλειοψηφία ψήφισε. Κι αφού έχουμε ...δημοκρατία, η πλειοψηφία επιβάλλει την βούλησή της. Κι η βούλησή της γι΄ άλλα τέσσερα χρόνια είναι ρουσφέτι, αναξιοκρατία,
τακτοποίηση των "δικών μας παιδιών", βόλεμα, πάσης φύσεως συμφέροντα.

ΣΑΣ ΣΙΧΑΘΗΚΑ!!!

ΑΜΝΗΜΟΝΕΣ

ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΛΟΓΟΙ

ΣΦΟΥΓΓΟΚΩΛΑΡΙΟΙ

ΡΑΓΙΑΔΕΣ...