Δυσκολεύτηκε αλλά τα κατάφερε. Στο κάτω κάτω έτσι είναι η Εθνική μπάσκετ. Δεν πέφτει με τα μούτρα. Ξεκινάει δύσκολα, αγχωμένα και κοιτάζει ένα ένα παιχνίδι κάθε φορά. Χτίζει το μύθο της πετραδάκι πετραδάκι, βήμα βήμα, ανεβαίνοντας παιχνίδι με παιχνίδι, σαν κρεσέντο. Γιατί και το μπάσκετ που παίζει μουσική είναι. Σαν μουσική ηχεί στα αυτιά μας.
Κλίμα καλό μεταξύ των παιχτών υπάρχει (κι ας κάνουν ό,τι μπορούν μερικοί για να το χαλάσουν) την αξία τους την γνωρίζουν, αυτοπεποίθηση διαθέτουν, την συμπαράστασή μας την έχουν στο πλευρό τους. Οπως και τους "Πελαργούς". Αυτούς που έσπευσαν από τον πρώτο κιόλας αγώνα κόντρα στο Ισραήλ, να στείλουν το μήνυμα. "Μάνα ψήφισε για μένα, 16 Σεπτέμβρη παίζω τελικό!".
Μακάρι ρε μάγκες!
No comments:
Post a Comment