When the going gets tough...

...είναι η ώρα για την Εθνική μπάσκετ να σοβαρευτεί και να δείξει την καρδιά της Πρωταθλήτριας που διαθέτει. Το είπε και ο V-Span μετά το τέλος του αγώνα με τη Χρβάτσκα. "Λειτούργησε το ένστικτο της ομάδας. Μιας ομάδας με παίκτες νικητές. Μιας ομάδας που παίζει καλά στα κρίσιμα".
Ετσι έγινε και σήμερα (χθες μάλλον ήδη). Η Εθνική δεν έχει ρολάρει. Εχει προβλήματα. Συνεχίζει να παίζει στην κόψη του ξυραφιού. Αλλά τώρα που χρειάστηκε έδειξε ότι είναι φτιαγμένη από ένα ιδιαίτερα ανθεκτικό μέταλλο. Γι΄ άλλη μια φορά οι πρωταγωνιστές ήταν
διαφορετικοί. Ο "Μητσάρας" απέδειξε ότι εκτός από κορυφαίος αμυντικός μπορεί να είναι το πρώτο βιολί και στην επίθεση. Ο Λάζος που το έφερε βαριά που δεν είχε βοηθήσει μέχρι τώρα ήταν πριν παραδώσει στο Μήτσο τη σκυτάλη, ο κορυφαίος παίκτης της Εθνικής. Κι ο kill Bill
που είχε εξαφανιστεί σε όλο τον αγώνα με το δολοφονικό τρίποντο του τελευταίου δευτερολέπτου έβγαλε τη γλώσσα σε εκείνους που θεωρούν ότι έχει ...ψυχολογικά προβλήματα.
Αυτή η νίκη σημαίνει πολλά. Κυρίως για την αυτοπεποίθηση των παικτών. Την χρειάζονταν αυτή τη νίκη με τον τρόπο που ήρθε για να ανέβουν. Την χρειάζονταν και την εμφάνιση που έκαναν στο δεύτερο ημίχρονο. Γιατί με ανάλογο τρόπο είχαν κερδίσει και τους Σέρβους, αλλά δεν είχαν καταφέρει να παίξουν μπάσκετ. Ενώ τώρα έδειξαν έστω κι ένα μικρό μέρος των
πραγματικών τους δυνατοτήτων. Μπράβο σας ρε παλικάρια! Πάντα τέτοια!

"Κάνε στην άκρη να περάσω!"

"Toυς πήρα και τα σώβρακα"

"Θοδωρή μου! Μήτσο μου!"

"Ετσι ...απαντάνε οι συνδικαλιστές"

ΥΓ. ΕΛΕΟΣ πια με τους άσχετους και κιτσάτους διοργανωτές των αγώνων που βγάζουν τις cheerleaders στους αγώνες της Εθνικής ντυμένες αρχαίες Ελληνίδες να σηκώνουν ψηλά το πόδι σαν την Μάρθα Καραγιάννη στα Δαλιανίδεια μιούζικαλ. Δεν αντέχω σε αγώνες μπάσκετ άλλη χλαμύδα, χιτώνες με πτυχώσεις και πέπλα. Ούτε άλλο Ζορμπά, συρτάκι και σουβλάκι...