Απουσίες και «απουσίες»

Το ραντεβού είχε δοθεί, είχε ακυρωθεί και ξαναοριστεί αρκετές φορές.
Δυστυχώς, όσο μεγαλώνουμε, μεγαλώνουν και οι υποχρεώσεις μας. Πότε οι οικογενειακές, πότε οι επαγγελματικές, εμποδίζουν κάποιους καλούς φίλους που μπορεί η ζωή, οι καταστάσεις, ακόμη και οι χιλιομετρικές αποστάσεις να τους χωρίζουν, να σμίξουν με
την ίδια ευκολία και συχνότητα που έσμιγαν στο σχολείο ή στις φοιτητικές παρέες, ή στο
καφενεδάκι της γειτονιάς μετά από το σχόλασμα από τη δουλειά. Κατά βάθος γνωρίζουν εκεί στα ανομολόγητα βάθη της ψυχής πως αυτός ο δεσμός φιλίας που τους ένωσε κάποτε, δεν έχει σπάσει, δεν θα σβήσει ποτέ.
Κι όταν το δάκρυ τρεμοπαίζει στην άκρη του ματιού, «ζυγίζοντας» αν θα πρέπει να ξεκινήσει την κατηφορική του διαδρομή και να κυλήσει κατά μήκος του προσώπου, είναι μια κακώς εννοούμενη αξιοπρέπεια, είναι ο φόβος πως κάποιος από την παλιά παρέα που με τα χρόνια έχει «σκληρύνει» θα παρεξηγήσει αυτή την έκδηλη απόδειξη συγκίνησης για τη συνάντηση, που το εμποδίζει να το κάνει.
Ομως, αυτή η συγκίνηση υπάρχει! Πλανιέται στην ατμόσφαιρα, προσδίδοντάς της μια γλυκιά νοσταλγία για εκείνα που μια παρέα ανθρώπων έζησαν κάποτε και που δεν θα επιστρέψουν ποτέ. Για εκείνα που, ωστόσο, θα εξακολουθούν να ανασύρονται από τους λαβύρινθους του μυαλού, κάθε φορά που κάποιος από μας θα αναζητά στην γοητεία των αναμνήσεων
τη σιγουριά και την ασφάλεια που απουσιάζει από τη ζωή του.
Οι πλάκες, τα αστεία, οι γκάφες θα έρθουν στην επιφάνεια, το γέλιο θα βγει αβίαστα. Τα μάτια κάποια στιγμή θα σκοτεινιάσουν και πάλι, στην ανάμνηση ενός φίλου που δεν υπάρχει πια. Τι περίεργο, αλήθεια, αυτές οι απουσίες της ζωής μας, όταν η μνήμη μας τις ξεθάβει για να προσφέρει τις σπονδές της, εξαϋλώνονται. Ο φίλος που έφυγε, δεν μας στενοχώρησε ποτέ!
Θυμόμαστε μόνο τις καλές στιγμές που μάς δένουν μαζί του. Και πάντα βρίσκεται, εκεί, κάπου κοντά μας, κάθεται στην καρέκλα που περισσεύει, ως βουβός και αθέατος παρατηρητής του
ξετυλίγματος του νήματος των αναμνήσεών μας. Κι εμείς θρηνούμε την απουσία του,
αναλογιζόμενοι πόσο καλά θα ήταν να βρίσκεται πράγματι απέναντί μας, κοντά μας, για να μην τον αφήσουμε να φύγει ποτέ! Κι ας γνωρίζουμε πως λέμε ψέματα, γιατί ακόμη κι αν ήταν εκεί, την επόμενη ημέρα οι ζωές μας θα τραβούσαν και πάλι διαφορετικούς δρόμους.
Πολλές φορές διστάζουμε να μιλήσουμε για το σήμερα. Για την επαγγελματική μας αποκατάσταση ή για την οικογενειακή ευτυχία, γιατί και τις δύο μπορεί να τις αναζητάμε ακόμη χωρίς να τις έχουμε βρει. Η αναφορά στο παρελθόν, στο κοινό παρελθόν, είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος, το μόνο απάνεμο λιμάνι. Είναι έτσι κι αλλιώς ο συνδετικός μας
κρίκος. Αυτό το ξόδι της νιότης μας, η χαρμολύπη που μάς κυριεύει, αυτή η ανομολόγητη διάθεση να γυρίσουμε έστω και για λίγο το χρόνο πίσω και να τον σταματήσουμε - κι ας έχουν αρκετοί από μας στο «τώρα» γνωρίσει κάποια πράγματα ή πρόσωπα που επ΄ ουδενί θα θέλαμε να έχουν λείψει από τη ζωή μας - είναι ουσιαστικά η επιστροφή στις ρίζες.
Μια επιστροφή που θα γίνεται πάντα με νοσταλγία κι εμείς θα πρέπει πάντα
«σαν έτοιμοι από καιρό, σα θαρραλέοι να αποχαιρετήσουμε την Αλεξάνδρεια που φεύγει».


* Αφιερωμένο στις απουσίες και τις «απουσίες» της ζωής μου.