Saturday, October 30, 2010

Mά-CISSE σίδερα, έκλεισε στόματα...

























Αν από το καλοκαίρι ο Τζιμπρίλ Σισέ έχει χαράξει το σήμα του Παναθηναϊκού με τατουάζ πάνω στο κορμι του, από σήμερα το βράδυ το δικό του όνομα έχει πια περάσει στο DNA μας. Οχι επειδή έβαλε τα δύο γκολ της νίκης επί του γαύρου, δίνοντας αποστομωτική απάντηση σ' αυτούς που έλεγαν ότι δεν σκοράρει σε ντέρμπι και δη σε ντέρμπι με τον ακατονόμαστο. Ούτε επειδή με το σφύριγμα της λήξης έτρεξε να γίνει ένα με τους οπαδούς του τριφυλλιού σε έναν δικό του "άτυπο γύρο θριάμβου" θέλοντας να μοιραστεί τη χαρά του με αυτούς που ξέρει πολύ καλά πως τον στηρίζουν και τον λατρεύουν. Ούτε πάλι για τις εκπληκτικές του δηλώσεις μετά το τέλος του αγώνα, που με απόλυτο και αδιαπραγμάτευτο τρόπο ΑΠΑΙΤΗΣΕ από τον αντίπαλο να σέβεται τον πρωταθλητή. Αλλά για όλα αυτά μαζί και άλλα τόσα ακόμα. Για το γεγονός ότι αυτόν τον ένα και κάτι χρόνο που είναι μέλος της παναθηναϊκής οικογένειας, μας υπενθυμίζει καθημερινά τι σημαίνει να είναι κανείς μαχητής, τσαμπουκάς, ψυχάρα και τελικά νικητής. Για το γεγονός ότι αυτός, το ζωντανό παράδειγμα της θέλησης και της επιμονής που χάρη στη δύναμη και το πείσμα του ξεπέρασε έναν εφιάλτη και επέστρεψε στα γήπεδα, προσπαθεί να εμφυσήσει τους συμπαίκτες του με το πνεύμα του μαχητή. Για το γεγονός ότι είναι ένας παίκτης γεννημένος νικητής που αρνείται να χάσει κι αν αυτό συμβεί θα τα έχει δώσει όλα προηγουμένως. Δεν ξέρω αν η ιστορία θα γράψει ότι είναι ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής που πέρασε ποτέ από τον Παναθηναϊκό. Δεν μπορώ καν να προβλέψω αν όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου να φύγει από την ομάδα θα φύγει όπως αξίζει στην μεγάλη προσφορά του ή θα αποχωρήσει με τον γνωστό τρόπο που η συγκεκριμένη ομάδα συνηθίζει "να τρώει τα παιδιά της" (η επικείμενη αλλαγή διοικητικής ηγεσίας με κάνει να ευελπιστώ πως όχι). Ξέρω όμως πως είναι μακράν ο πιο πεισματάρης, ο πιο επίμονος και ο πιο ψυχωμένος ξένος που έχει περάσει από αυτή την ομάδα και ένας από τους μεγαλύτερους ηγέτες που γνώρισε ποτέ. Κι έχουν μεγάλη σημασία αυτά τα στοιχεία για έναν παίκτη που πριν πατήσει το ελληνικό έδαφος δεν είχε παραστάσεις από το ελληνικό ποδόσφαιρο και τους Ελληνες οπαδούς, που δεν γνώριζε την ελληνική νοοτροπία, που εθνικά ή λαογραφικά δεν συγγενεύει καν με τις ιδιαιτερότητες της χώρας και των κατοίκων της.

Ο Τζιμπρίλ λοιπόν ήταν αυτός που με δύο γκολ μέσα σε ένα πεντάλεπτο πήρε το ντέρμπι. Το δικό του μάτι γυάλιζε, στη δική του ψυχή υπήρχε η φλόγα για τη νίκη. Επειδή τα ντέρμπι είναι πάντα παιχνίδια "ειδικών συνθηκών" (κι αν δεν έχει δοκιμάσει ο Παναθηναϊκός από την αρχή της φετινής σεζόν αυτές τις "ειδικές συνθήκες") και αυτές που μετράνε είναι οι προσωπικότητες και οι εμπνεύσεις της στιγμής το παιχνίδι το πήρε αυτός που το ήθελε περισσότερο.








Και επειδή βέβαια ο Τζιμπρίλ Σισέ όσο μεγάλος παίκτης κι αν είναι δεν μπορεί να βάλει μόνος του γκολ, χωρίς βοήθεια, αυτή τη φορά την είχε τη βοήθεια από έναν παίκτη που και το δικό του μάτι γύαλιζε. Mάλιστα, για τον συγκεκριμένο αγώνα θα έπρεπε να χρισθεί αυτός MVP. Κι αυτός δεν ήταν άλλος από τον Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο. Εναν παίκτη που γνωρίζει καντάρια μπάλα αλλά μέχρι τώρα αδυνατούσε να συγκεντρώσει το μυαλό του σ' αυτό που κάνει. Σ' αυτό το παιχνίδι ήταν ο παίκτης που έκανε τη διαφορά. Οχι τόσο όταν χρησιμοποιήθηκε αριστερά (παρόλο που και ως ακραίος ήταν πολύ καλύτερος από πολλούς άλλους) στο πρώτο ημίχρονο στο 4-3-3 όσο όταν χρησιμοποιήθηκε στη θέση πίσω από τον Σισέ στο 4-2-3-1 του δευτέρου ημιχρόνου. Αυτή η θέση, πίσω από τον φορ είναι η θέση που του αρέσει να παίζει και σήμερα καταλάβαμε γιατί: Του ταιριάζει όσο καμία άλλη. Από τη δική του εκπληκτική ενέργεια μπήκε το πρώτο γκολ του Σισέ, από το δικό του κέφι ανακατεύτηκε η τράπουλα στο δεύτερο ημίχρονο. Κράτησε τη μπάλα, κέρδισε φάουλ, πρόσθεσε ταχύτητα και έκανε και την εκπληκτική ασίστ στον Τζιμπρίλ. Να τολμήσω να πιστέψω ότι κερδίσαμε έναν παίκτη; Το θέλω πολύ να το πιστέψω. Είχα πάντα τεράστια εκτίμηση στα προσόντα του Λάζαρου. Αλλά θα πρέπει κι αυτός να καταλάβει πως αυτή είναι η ευκαιρία του. Ας μη τη σπαταλήσει. Πέρσι την άνοιξη έγιναν συζητήσεις ακόμα και για την παραχώρησή του ως δανεικού. Φέτος του δίνεται η ευκαιρία να δείξει τι αξίζει. Ας το κάνει. Το γεγονός ότι έχει παίξει καλά σε τρία συνεχόμενα παιχνίδια είναι πάντως ενθαρρυντικό.

Το παιχνίδι πριν ξεκινήσει είχε πολλές ομοιότητες με το περυσινό με τους δύο μονομάχους όμως να έχουν αλλάξει θέσεις. Αυτή τη φορά ήταν ο Παναθηναϊκός με την πλάτη στον τοίχο, με κακή φυσική κατάσταση, χωρίς τρεξίματα, με απουσίες και κακή ψυχολογία. Και ήταν ο Ολυμπιακός άνετος και χαλαρός, προερχόμενος από επιτυχημένα αποτελέσματα και μια διαφορά βαθμών που του επέτρεπε να μην έχει άγχος για το παιχνίδι. Πριν το ματς όλα τα προγνωστικά ήταν υπέρ του. Μετά το ματς αποδείχτηκε αφενός πως στα ντέρμπι δεν χωρούν προγνωστικά, αφετέρου πως κανείς δεν επιτρέπεται να υποτιμήσει μια ομάδα με πληγωμένο εγωισμό.

Το πρώτο ημίχρονο ανήκε στους Πειραιώτες. Ο Παναθηναϊκός συνέχισε από εκεί που είχε σταματήσει με την ΑΕΚ, όπως είπε και ο Νιόπλιας. Βοήθησε βέβαια και ο ίδιος με το στήσιμο που έκανε στην ομάδα. Στήσιμο που είχε κάτι από ...Τεν Κάτε με τη διαφορά ότι ο ίδιος δεν μπορεί εύκολα να διαχειριστεί τις εκπλήξεις στις οποίες αρέσκεται ο Ολλανδός. Στο πρώτο μέρος ο Παναθηναϊκός έπαιζε ουσιαστικά με 2 παίκτες λιγότερους. Κατσουράνης και Γκοβού δεν μπήκαν ποτέ στο παιχνίδι. Η ανυπαρξία του Γκοβού έκανε ακόμα χειρότερο τον Βύντρα που δεν περνούσε και την καλύτερη βραδιά του, αφού του ήταν αδύνατο να τα βγάλει μόνος του πέρα με Ραούλ Μπράβο και Ριέρα. Ο Πλεσί δεν θα έλεγα ότι ήταν η καλύτερη δυνατή έμπνευση που θα μπορούσε να έχει ο Νιόπλιας, παρόλο που βοήθησε τουλάχιστον στο ψηλό παιχνίδι, αφού δεν έχασε κεφαλιά.

Ομως η ομάδα ουσιαστικά δεν είχε καθόλου κέντρο. Ο γαύρος κυριάρχησε ολοκληρωτικά ειδικά το πρώτο ημίωρο και ήταν φανερό πως κυκλοφορούσε πολύ καλά τη μπάλα. Μέχρι εκεί όμως. Γιατί κυκλοφορία καλή είχε αλλά ευκαιρίες ούτε αυτός έκανε. Μετά το πρώτο ημίωρο εμείς κερδίσαμε κάποια μέτρα στο γήπεδο, αλλά χωρίς τίποτα να αλλάξει. Ανάπτυξη μηδέν. Και κάπου εκεί ήρθε το γκολ του Μιραλάς. Ενα σπουδαίο σε δημιουργία και εκτέλεση γκολ, που όμως έβαλε το χεράκι της και η αδράνεια της πράσινης άμυνας για να επιτευχθεί. Τρεις παίκτες έβλεπαν τα τρένα να περνούν και ο Τζόρβας για άλλη μια φορά στην κλειστή του γωνία έφαγε γκολ, ενώ είχε μπροστά του ξεκάθαρη όλη τη φάση και όφειλε να είναι καλύτερα προετοιμασμένος, ειδικά από την στιγμή που το σουτ δεν έγινε σε σημείο που δεν μπορούσε να αντιδράσει. (Αυτός ο Φερνάντεζ, τι κάνει; Υπάρχει;).


Κι έρχεται το δεύτερο ημίχρονο και όλα αλλάζουν. Ο Νιόπλιας ξύπνησε, ο Βαλβίδας εκοιμήθη. Από εκεί που περίμενες μία από τα ίδια, αφού ο Παναθηναϊκός δεν καταφέρνει να γυρίσει παιχνίδι όταν αυτό στραβώσει από την αρχή, κάνει ο Νιόπλιας δύο αλλαγές που φέρνουν τα πάνω κάτω. Οσο αναιμικό ήταν το στήσιμο της ενδεκάδας - κι αυτό πρέπει να του χρεωθεί... - τόσο γενναίες (και αποτελεσματικές) ήταν οι αλλαγές και αυτό πρέπει να του πιστωθεί. Δεν αποφασίζεις τόσο εύκολα να βγάλεις έξω δύο ονόματα σαν τον Γκοβού και τον Κατσουράνη σε τέτοιο παιχνίδι. Το έκανε όμως και έβαλε τον Μαρίνο και τον Γκαρσία. Κι αν η αλλαγή του Ισπανού ήταν ψιλοαναμενόμενη, του Μαρίνου δεν ήταν. Οι περισσότεροι περίμεναν να μπει ο Καραγκούνης. Ομως, ο Μαρίνος έδωσε ανάσες στον Βύντρα, κάλυψε χώρους, αλλά παράλληλα έβγαλε τη μπάλα μπροστά, ενώ ο Γκαρσία έδωσε κίνηση στην στατική μέχρι τότε ομάδα. Βέβαια, όπως αναφέρω και παραπάνω, τη διαφορά την έκανε ο Λάζαρος. Ο MVP του αγώνα που δεν πήρε το βραβείο, γιατί όπως είπε κι ο Νιόπλιας "όλοι παίζουμε για το γκολ και 2 γκολ είναι πάντα 2 γκολ".

Για να γυρίσει το παιχνίδι βέβαια δεν χρειάστηκαν μόνο οι αλλαγές του Νιόπλια. Χρειάστηκε όπως προανέφερα και ο ύπνος του Βαλβίδα. Που δεν πίστεψε ενδεχομένως ότι ο Παναθηναϊκός θα αντιδράσει (θα μου πεις, εδώ δεν το είχαμε πιστέψει εμείς ότι θα το κάνει...)

Ο Βαλβίδας, όμως, δεν μας αφορά. Προσπαθεί να φτιάξει μια καλή ομάδα και απ' όσο είδαμε στο πρώτο ημίχρονο, έχει κάνει δουλειά. Η κυκλοφορία του γαύρου είναι πράγματι πολύ καλή. Δεν είναι όμως και η υπερομάδα που μας μοστράρουν καθημερινά οι ΑΡΔ. Παρουσιάζει κενά διαστήματα και αποσυντονίζεται όταν πιέζεται. Δεν έχει διάρκεια στο παιχνίδι του κι αυτό μπορεί να μην στοιχίζει με έναν κατώτερο αντίπαλο, αλλά σίγουρα στοιχίζει με έναν ισάξιο αντίπαλο.

Εν πάση περιπτώσει, βέβαια, αυτά είναι θέματα που αφορούν το γαύρο και όχι εμάς. Το μόνο δικό του θέμα που μας αφορά είναι το γεγονός ότι οι ΑΡΔ θα πέσουν πάνω του τώρα και θα αρχίσουν να αναλύουν τα προβλήματά του, οπότε υπάρχει ελπίδα να μας αφήσουν εμάς για λίγο ήσυχους.

Ο Παναθηναϊκός όμως θα κάνει λάθος αν πιστέψει ότι με αυτή τη νίκη μπορεί να κρύψει τα δικά του προβλήματα κάτω από το χαλί. Γιατί ΕΧΕΙ προβλήματα και μάλιστα πολλά. Και καλά θα κάνει να ασχοληθεί μαζί τους τώρα που η νίκη έδιωξε τη μουρμούρα και μπορεί να έχει λίγο καθαρότερο μυαλό.

Κι ούτε μου αρέσει αυτό που άρχισα ήδη να ακούω. Οτι δηλαδή ο Παναθηναϊκός με τόσα προβλήματα και έχοντας περάσει τα ντέρμπι (που ΔΕΝ τα έχει περάσει ο Ολυμπιακός) βρίσκεται μόλις ένα βαθμό πίσω από την κορυφή, άρα επί της ουσίας έγινε το πρώτο φαβορί για τον τίτλο. Γιατί ο Παναθηναϊκός δεν είχε προβλήματα μόνο με τα ντέρμπι. Τα είχε και με την Ξάνθη, τα είχε με την Καβάλα, τα έχει με κάθε μικρό που αντιμετωπίζει μέσα ή έξω και συνηθίζει να κάνει τις γκέλες του. Αυτή η νίκη απλά μας κρατάει μέσα στο παιχνίδι του τίτλου. Δεν μας δίνει κανένα προβάδισμα, εκτός ίσως από το ψυχολογικό (που όλοι γνωρίζουμε πόσο εύκολο είναι να ξαναχαθεί). Να το έχουν καλά στο μυαλό τους όλοι αυτό!






Τα περί διαιτησίας των γαύρων απλά αρνούμαι να τα σχολιάσω επειδή τα θεωρώ γραφικά. Εκείνο που θα σχολιάσω όμως είναι το ντου του Μαρινάκη στα αποδυτήρια των διαιτητών.
Κάπως στρεβλά έχει πάρει ο πρόεδρος του Ολυμπιακού τον ρόλο του ως πρόεδρος είτε των Πειραιωτών είτε της Σούπερ Λίγκα. Και κάποιος θα πρέπει ίσως να του το δώσει να το καταλάβει αυτό. Κάποιος από την αθλητική δικαιοσύνη εννοώ...




Οσο για τον Νιόπλια; Εξακολουθεί να μη με πείθει. Αλλά τέτοια μέρα αυτό δεν είναι της παρούσης. Από αύριο βλέπουμε...


***


Scratch: Πολύ καλός ο Μπουμσόνγκ, πολύ καλός ο Σπυρόπουλος (όφειλε ένα τέτοιο παιχνίδι).


Scratch 1: Aντιλαμβάνομαι την έγνοια του Νιόπλια να κρατήσει πρωτίστως τη νίκη. Αλλά σήμερα χάθηκε μοναδική ευκαιρία στο μισό του δεύτερου μέρους να βάλουμε κι άλλα γκολ.


Scratch 2:
Aντικειμενικά δουλεμένη ομάδα ο γαύρος.




Scratch 3: Τον πήρε ο ύπνος κι έγειρε τον Βαλβίδα στην επανάληψη. Ούτε οι οπαδοί μας που τον ...αποθέωσαν δεν κατάφεραν να τον ξυπνήσουν.



Scratch 4: Να ξανάρθει ο Μαρινάκης στο ΟΑΚΑ, είναι γουρλής!



Scratch 5: (από "πράσινο" φόρουμ): "Eφυγε ο Μαρινάκης με τους μπράβους του και άδειασε η μισή κερκίδα. Μόνο για τον Πατέρα και τους πέντε συνοδούς του στο τηγάνι ήξεραν να λένε".




Scratch 6: Τάσος Μητρόπουλος: Γνωστές παρωχημένες τακτικές σε σύγχρονο ερυθρόλευκο κοστούμι.


Scratch 7: Υπάρχουν δύο πράσινα πανό που τα έχω αλλά δεν πρόκειται να τα ανεβάσω γιατί τα θεωρώ τραγικά. Κι αν το ένα (σκίτσο) μπορεί κάποιος να ισχυριστεί πως εντάσσεται στο πλαίσιο της καζούρας (σε γκροτέσκα μορφή πάντως), επομένως μπορεί να γίνει ανεκτό,
το δεύτερο (κείμενο και σκίτσο) συνιστά - έως και - προσκλητήριο βίας εν όψει επόμενων αναμετρήσεων. Δεν είναι πόλεμος ρε παιδιά το ποδόσφαιρο, καταλάβετέ το!



Scratch 8: Nίκος Αλέφαντος, ο προφήτης...



Scratch 9: To πρωτοσέλιδο στο οποίο αναφέρθηκε στις δηλώσεις του ο Σισέ. Αναρωτιέμαι, η εφημερίδα "Γαύρος" είναι ο κύριος εκφραστής της πολιτικής της ΠΑΕ Ολυμπιακός; Γιατί αν ναι, τότε δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσουν οι πρακτικές Μαρινάκη...


Scratch 10: Ετσι και κερδίσει αύριο η ΑΕΚ τον Πανιώνιο θα γίνει το πρωτάθλημα ροντέο! Το καλύτερό μας δηλαδή! Αν και φοβάμαι πως πριν από το πρωτάθλημα θα γίνει η Νέα Σμύρνη ροντέο, εξαιτίας της γνωστής βεντέτας...




Η ΒΡΑΒΕΥΣΗ





ΟΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟΙ










ΤΑ ΓΚΟΛ



Το 0-1


Το 1-1



Το 2-1


(ξανά)


(και ξανά...)


Η ΚΟΚΚΙΝΗ






Ο ΚΟΣΜΟΣ









Η ΕΙΣΟΔΟΣ






ΦΑΣΕΙΣ


















ΣΤΙΓΜΕΣ...







Δεν ξεχνιούνται οι παλιές αγάπες...





ΣΤΑ ΕΠΙΣΗΜΑ


















ΣΤΟ ΜΠΟΥΘ




ΟΙ ΑΦΙΞΕΙΣ