Καιρός να πάμε παρακάτω...

Το σημερινό παιχνίδι με την Ρούμπιν Καζάν μπορεί κανείς να το δει από δύο οπτικές γωνίες.

* Σαν ένα παιχνίδι "ειδικών συνθηκών", που λόγω κακής φυσικής κατάστασης και απουσιών δεν μπορούσαν να γίνουν πολλά πράγματα, οπότε μπορεί να μείνει ικανοποιημένος τουλάχιστον από την προσπάθεια, την βελτίωση κάποιων παικτών (π.χ. Μπουμσόνγκ), το πάθος που έβγαλαν στα τελευταία λεπτά του αγώνα και πικραμένος για μια ισοπαλία που θα μπορούσε να είναι νίκη, αν ο Σισέ ξεκινούσε κάποια δέκατα του δευτερολέπτου αργότερα.

* Σαν το παιχνίδι με το οποίο ολοκληρώνεται ο πρώτος γύρος των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ και ο απολογισμός είναι τραγικός: η ομάδα κατέκτησε μόλις ένα βαθμό και αυτόν απέναντι σε έναν αντίπαλο που μόνο αχτύπητος δεν παρουσιάστηκε στο γήπεδο και που σε άλλες εποχές δεν θα μπορούσε ούτε να διανοηθεί πως θα κλέψει βαθμό από το τριφύλλι. Eν ολίγοις, ο πήχης του Ευρωπαίου Παναθηναϊκού έχει χαμηλώσει υπερβολικά και έχουμε φτάσει να είμαστε ικανοποιημένοι με το έλασσον από μια ομάδα που πάντα αναζητούσε το μείζον.





Ενστάσεις βέβαια θα υπάρξουν πολλές και στις δύο περιπτώσεις. Γιατί για όσους έμειναν ικανοποιημένοι με το "νεύρο" που έδειξε η ομάδα στο τέλος του αγώνα και για την "τόλμη" του Nιόπλια να βγάλει από το ματς τους Κατσουράνη - Καραγκούνη (όποιος παρακολούθησε την απροθυμία του "Κάρα" την ώρα της αλλαγής, μπορεί να καταλάβει πόσο "θαρραλέα" ήταν η
απόφαση αυτή) υπάρχουν άλλοι τόσοι που θα την "πέσουν" στον προπονητή. Θεωρώντας πως πήγε πολύ συντηρητικά το ματς, υπερεκτίμησε την Ρούμπιν Καζάν και άργησε χαρακτηριστικά να κάνει τις αλλαγές, ενώ θα μπορούσε ενδεχομένως να έχει καλύτερη τύχη αν είχε βγάλει στο ημίχρονο τα δύο "Κα" και είχε βάλει τον Πλεσί και τον Λάζαρο (φαντάζομαι τουλάχιστο να συμφωνούν όλοι ότι παίκτης που μόλις επέστρεψε στους αγωνιστικούς χώρους θα πρέπει να πάει προσεκτικά στα πρώτα παιχνίδια και να μην εξαντλήσει 90λεπτο). ΄Η ακόμα θα υπάρξουν κάποιοι που θα προτιμούσαν να μην βγάλει και τα δύο "Κα" ταυτόχρονα και να αφήσει τουλάχιστον τον ένα μέσα αντικαθιστώντας ας πούμε τον Γκαρσία. Και βέβαια θα υπάρχουν κι εκείνοι που θα ήθελαν να μην ξεκινήσουν στη βασική ενδεκάδα και τα δύο "Κα", μόνο που αυτοί θα πρέπει να μας εξηγήσουν πώς ακριβώς θα έπρεπε να στήσει την 11άδα ο Νιόπλιας χωρίς τον Ζιλμπέρτο, τον Νίνη, τον Γκοβού και τον Λέτο.





Για όσους πάλι δεν μπορούν να "χωνέψουν" την κακή παρουσία της ομάδας στο Τσάμπιονς Λιγκ και τον αποκλεισμό της από την συνέχεια του θεσμού (εκτός πια αν γίνει κανα θαύμα
στον δεύτερο γύρο...) αλλά και την πιθανότητα να μην καταφέρει να συνεχίσει ούτε στο Γιουρόπα, όταν παραδοσιακά στην Ευρώπη υπερασπιζόταν κατά τον καλύτερο τρόπο το όνομα που έχει δημιουργήσει, υπάρχουν άλλοι τόσοι που κοιτώντας ρεαλιστικά την κατάσταση κατανοούν πως με τα εγκλήματα που έγιναν το καλοκαίρι στην ομάδα η πορεία στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Και όσο κι αν οι φιλοδοξίες είναι πάντα μεγάλες, είναι ουτοπία να αναζητάς το ιδανικό όταν οι παράμετροι έχουν διαφοροποιηθεί και εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να σου δώσουν το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Τι πιστεύω εγώ προσωπικά;

Πως ο Νιόπλιας το πήγε αρκετά καλά το παιχνίδι, δεδομένων των συνθηκών (τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να τις αγνοούμε από την στιγμή που παίζουν καταλυτικό ρόλο στην παρουσία της ομάδας) και πως ο Παναθηναϊκός έδειξε σημάδια βελτίωσης. Δεν θα μπορούσα να υποστηρίξω πως φοβήθηκε υπερβολικά την Ρούμπιν, γιατί κι εμείς από όσα διαβάσαμε φέτος, αλλά και από όσα γνωρίζαμε από την περυσινή της παρουσία είχαμε πεισθεί πως κάθε άλλο παρά είναι αμελητέα ποσότητα. Βέβαια, ο προπονητής έχει - ή τουλάχιστον οφείλει να έχει... - περισσότερες παραστάσεις της αντιπάλου ομάδας απ΄ ό,τι οι οπαδοί που μπορεί να την βλέπουν για πρώτη φορά. Ομως, θεωρώ πως ο Νιόπλιας δεν φοβήθηκε την ρωσική ομάδα, αλλά τις αδυναμίες του Παναθηναϊκού. Και το συγκεκριμένο στήσιμο 11άδας (που εμένα πάντως δεν με χάλασε καθόλου) έγινε για να προστατευθεί ο "πληγωμένος" Παναθηναϊκός και όχι επειδή θεωρούσε αξεπέραστο εμπόδιο την Ρούμπιν.




Το να καθίσουμε να ασχοληθούμε πάλι με το κέντρο του Παναθηναϊκού (που είναι σαφές πως αποτελούσε το πρόβλημα τουλάχιστον στο παιχνίδι με την Ρούμπιν, αφού η άμυνα αυτή τη φορά τα κατάφερε μια χαρά) είναι μια ατέρμονη συζήτηση που δεν οδηγεί πουθενά. Ναι, ο (απών) Ζιλμπέρτο δεν είναι αυτός που ήταν πέρσι, ναι, ο Καραγκούνης μοιάζει να μην έχει πια δυνάμεις, ναι ο Κατσουράνης κάνει ένα - ενάμιση καλό παιχνίδι και μετά εξαφανίζεται και κάνει καιρό να ...εμφανιστεί ξανά, ναι, η απόσταση της μεσαίας γραμμής από την επίθεση είναι συνήθως τεράστια και όλοι ψάχνουν τον Σισέ με γιόμες, ΑΛΛΑ...

Αυτούς έχουμε, μ' αυτούς θα πορευτούμε για μια ακόμα χρονιά.

Το μόνο που μπορούμε επομένως να προσδοκούμε είναι να ανακτήσουν τις δυνάμεις τους, να επιστρέψουν οι τραυματίες, να βελτιωθεί λίγο ακόμα η φυσική κατάσταση των παικτών (εννοείται ότι δεν πρέπει να περιμένουμε και θαύματα...) και να ελπίζουμε σε μια σωστή διαχείριση από πλευράς Νιόπλια (ή όποιου άλλου, αφού σε περίπτωση - ο μη γένοιτο... - που δεν πάρουμε τα επιθυμητά αποτελέσματα στα δύο κολλητά ντέρμπι με ΑΕΚ και γαύρο, ο προπονητής δεν την βγάζει...).

Χρονιά που στράβωσε τόσο πολύ στην αρχή, μόνο μερεμέτια μπορεί να "σηκώσει". Και απλώς ελπίζεις ότι αυτά θα βελτιώσουν την κατάσταση.

Γι' αυτό χρειάζεται να δούμε το πράγμα ρεαλιστικά και μακριά από πίκρες και στενοχώριες για μια χαμένη ευρωπαϊκή χρονιά.

Θυμάμαι πέρσι όταν παίξαμε τους αγώνες με την Ρόμα που πρόσφεραν τόσες συγκινήσεις (και φυσικά την πρόκριση) είχα γράψει πως μετάνοιωσα που έθεσα σαν προτεραιότητα της σεζόν για την ομάδα το πρωτάθλημα. Και είχα πιστέψει (πραγματικά το είχα πιστέψει) πως δεν θα χρειαστεί να περάσει ποτέ ξανά άλλη χρονιά που θα ντυθώ ...γαύρος και θα δω το πρωτάθλημα ως αυτοσκοπό.

Ε, λοιπόν, να σας πω κάτι; Φοβάμαι ότι από εμένα τουλάχιστον θα ακούσετε το ίδιο πράγμα και φέτος! Αυτοσκοπός θα είναι το πρωτάθλημα ΔΥΣΤΥΧΩΣ και αυτή τη χρονιά γιατί κάποιοι το καλοκαίρι δεν φρόντισαν να κάνουν σωστά τις δουλειές τους.

Αφελώς πίστευα ότι με την ομάδα της περυσινής χρονιάς και τις κατάλληλες ενισχύσεις ο φετινός Παναθηναϊκός θα είναι τόσο πολύ ανώτερος από τους υπόλοιπους εγχώριους αντιπάλους του που δεν θα χρειαστεί καν να ...ανησυχήσω για το πρωτάθλημα, αφού θα το πάρει αέρα, άρα η ομάδα θα φροντίσει να πάει για το "κάτι παραπάνω" και στην Ευρώπη. Και μη μου πείτε ότι οι περισσότεροι δεν πιστεύατε το ίδιο!

Ομως, κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Οχι μόνο δεν παρουσιάστηκε ανώτερη από πέρυσι η ομάδα, αλλά η μέχρι τώρα εικόνα της δείχνει ότι είναι χειρότερη από την προηγούμενη σεζόν. Και καθώς στην γνώση μας περιήλθαν και άλλα στοιχεία τα οποία αγνοούσαμε, όπως δλδ ότι "υπάρχει οικονομική στενότης", το πρωτάθλημα θα αποτελέσει ΚΑΙ ΦΕΤΟΣ τον υπ' αριθμόν 1 στόχο και ίσως μάλιστα θα πρέπει ήδη στην ΠΑΕ να σκεφτούν να βάλουν σε δεύτερη μοίρα την Ευρώπη.

Από το φετινό πρωτάθλημα ενδέχεται να εξαρτηθεί ακόμα και η οικονομική μας βιωσιμότητα. Χωρίς αυτό και την απευθείας πρόκριση στους ομίλους του επόμενου Τσάμπιονς Λιγκ η επόμενη σεζόν ενδέχεται να είναι πολύ δύσκολη.

Η φετινή χρονιά ουσιαστικά βγαίνει με τα χρήματα που έβαλε ο Τζίγγερ για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου. Η τριανδρία (Ξυλάς, Πολέμης, Νίκας) προς το παρόν (μόνο, θέλω να πιστεύω...) απέχει, οι Γιαννακόπουλοι μόλις άκουσαν για την συγκεκριμένη αποχή δήλωσαν πως αν το ήξεραν νωρίτερα θα έβαζαν κι οι ίδιοι λιγότερα χρήματα (!), ενώ ο Βγενό αναζητά ...συμπαίκτες (μπερντέ). Και πείτε μου εσείς που θα τους βρει τους συμπαίκτες τέτοιες εποχές, αν η ομάδα δεν πάρει πρωτάθλημα.

Μπορεί να μην είναι της παρούσης το συγκεκριμένο θέμα, μπορεί να σας φαίνεται ότι προσπαθώ να "μας" χρυσώσω το χάπι για την Ευρώπη που χάνεται αλλά δεν είναι καθόλου έτσι.




Κι εγώ ήθελα μια καλή πορεία φέτος στην Ευρώπη. Μου άνοιξαν την όρεξη οι εμφανίσεις στα φιλικά με τις ιταλιάνες. Και αντικειμενικά μια κλήρωση με ένα θηρίο στον όμιλο και δύο ομάδες που "παίζονται" σε προδιαθέτει για πρόκριση στους "16". Παναθηναϊκός είσαι!

Αλλά το θέμα είναι να βλέπουμε και τι διαθέτουμε. Με τα αγωνιστικά χάλια που έχει η ομάδα όχι μόνο δεν χωράνε δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη, αλλά είναι ζήτημα αν θα μπορέσει να κρατήσει ακόμα και το ένα.

Και αυτή την στιγμή περισσότερο με απασχολεί η εικόνα που θα έχουμε στα δύο ντέρμπι, παρά το αν θα προκριθούμε στην επόμενη φάση του Τσάμπιονς Λιγκ ή θα σώσουμε την παρτίδα στο Γιουρόπα.

Αν πάλι είναι γραφτό να επαναλάβουμε την προ δύο ετών επιτυχία, ποιος δεν θα το χαρεί! Αλλά προς το παρόν ζητείται ρεαλισμός...

***

Scratch: Εξαιρετικός ο Μπουμσόνγκ, μακάρι η σημερινή εικόνα να έχει συνέχεια.


Scratch 1: Πολύ καλός στο επιθετικό κομμάτι ο Βύντρα (δεν είναι τυχαίο που με την επιστροφή του Εμπεν άρχισε να ανεβαίνει αγωνιστικά, είναι κατ' εξοχήν ποδοσφαιριστής - αθλητής) του ξέφυγε αυτή τη φορά το ανασταλτικό, αλλά είχε και τον "διάβολο" Κασάεφ να κουλαντρίσει.


Scratch 2: Μου άρεσε ο Γκαρσία. Πολλές λάθος μεταβιβάσεις στο πρώτο μέρος, κάτι του λείπει στην τελική προσπάθεια, αλλά ήταν ο πιο κινητικός παίκτης μέσα σε μια στατική ομάδα και κυρίως είχε πολύ καλά στημένα.


Scratch 3: Σιμάο, το κλασικό "σκυλί" στα ανασταλτικά του καθήκοντα κι ας μην μπορεί να κάνει πάσα στα δύο μέτρα


Scratch 4: Βελτιωμένος στο δεύτερο ημίχρονο ο Σπυρόπουλος, ίσως (και) επειδή έπαιξε από την πλευρά του ο Πλεσί και "συμμάζεψε" λίγο τα πράγματα δίνοντάς του την ευκαιρία να κινείται καλύτερα.


Scratch 5: Με μπέρδεψε ο Πλεσί. Δεν μπορώ να αποφασίσω αν μου άρεσε ή όχι. Τείνω περισσότερο στο να βάλω θετικό πρόσημο.


Scratch 6: Ο Λάζαρος έρχεται με φόρα. Δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι που κάνει αισθητή την παρουσία του. Λες να είναι φέτος η χρονιά του; Ποιος δεν το θέλει;


Scratch 7: Τον Σισέ σε τέτοιους αγώνες τον λυπάμαι...




Scratch 8: Kρατάμε το ντεμπούτο του Μαυρία που σε ηλικία 16 ετών και 8 μηνών έκανε το ντεμπούτο του στο Τσάμπιονς Λιγκ καταρρίπτοντας το ρεκόρ του Νίνη. Μακάρι να έχει την εξέλιξη του Σωτήρη και ακόμα καλύτερη!

***