Tuesday, December 25, 2007

Xρόνια Πολλά!


Χρόνια Πολλά σε όλους. Καλές γιορτές να περάσετε κοντά στους ανθρώπους που αγαπάτε. Υγεία, ευτυχία, ειρήνη σε όλο τον κόσμο.

Και μιας και οι μέρες το επιβάλλουν, σας έχω τρία ...all time classic χριστουγεννιάτικα καλούδια (ξέρω ότι είναι γνωστά στους περισσότερους, αλλά μου αρέσει να τα θυμάμαι κάθε χρόνο τέτοιες μέρες)...

***

Το πρώτο είναι ...φυσικομαθηματικής υφής και αφορά τις διαδρομές του Αγιου Βασίλη.

Ο Αη Βασίλης έχει στην διάθεσή του λίγο πάνω από μια νύχτα. Ή μάλλον έχει στη διάθεσή του μια μεγάλη νύχτα. Γιατί όταν στη μισή Γη είναι νύχτα, στην άλλη μισή είναι μέρα! Θα πάει λοιπόν πρώτα στην Ανατολή, που η νύχτα των Χριστουγέννων έρχεται πιο πριν και στην συνέχεια στη Δύση.
Δώδεκα ώρες νύχτα στο ένα ημισφαίριο και δώδεκα στο άλλο μας δίνουν συνολικά ένα γεμάτο 24ωρο. Έχοντας λοιπόν 24 ώρες στη διάθεσή του, σε πόσα παιδάκια πρέπει να πάει; Η Γη έχει περίπου 2 δισεκατομμύρια παιδιά. Αν σε κάθε σπίτι της Γης ζει μια οικογένεια που έχει κατά μέσο όρο 2.5 παιδιά (!) τότε υπάρχουν 800 εκατομμύρια σπίτια που τον περιμένουν την Πρωτοχρονιά. Αν το κάθε σπίτι απέχει κατά μέσο όρο 400 μέτρα από το αμέσως κοντινότερο, τότε ο Αη Βασίλης καλείται ούτε λίγο ούτε πολύ να καλύψει μια διαδρομή 320 δισεκατομμυρίων μέτρων! Αν υποθέσουμε τώρα ότι ως Αγιος δεν κάνει διακρίσεις και πηγαίνει σε όλα τα παιδιά του κόσμου, ανεξαρτήτως θρησκείας, καταλαβαίνουμε τη δυσκολία αυτής της αποστολής: 24 ώρες και 2 δισεκατομμύρια ανυπόμονα παιδιά να τον περιμένουν με αγωνία, σκορπισμένα στις 4 γωνιές της Γης! Σκούρα τα πράγματα… Από τη δεινή θέση που βρισκόμαστε σκεφτόμενοι ποια θα είναι η μέγιστη δυνατή ταχύτητα που μπορεί να αναπτύξει ο Αγιος, έρχεται να μας βγάλει η Σχετικότητα και ο θείος Αλμπερτ! Η μέγιστη δυνατή ταχύτητα που υπάρχει στη φύση είναι η ταχύτητα του φωτός, δηλαδή 300.000 χλμ το δευτερόλεπτο. Αν όμως ο Αγιος Βασίλης πηγαίνει με την ταχύτητα του φωτός, θα του συμβούν διάφορα παράξενα κι εξωτικά πράγματα, που ο ανθρώπινος νους δυσκολεύεται να συλλάβει. Θα αναφέρουμε ένα, αυτό που θα του δυσκολέψει την αποστολή: Η μάζα του Αγιου Βασίλη θα φτάσει στο άπειρο! Από κει λοιπόν που ο Αγιός μας ήταν απλά στρουμπουλός, η μάζα του ξαφνικά θα φτάσει δυσθεώρητα μεγέθη και θα βάλει πλώρη για το άπειρο (κι ακόμα παραπέρα!) Επομένως ο Αη Βασίλης δεν τρέχει με την ταχύτητα του φωτός! Αλλά τρέχει με μια ταχύτητα που είναι πολύ κοντά της. Επειτα από μερικούς υπολογισμούς, φτάνουμε στο εξής συμπέρασμα: αν ο Αη Βασίλης τρέχει με μόλις το 0,4 της ταχύτητας του φωτός, δηλαδή μόλις με 125.000 χλμ το δευτερόλεπτο, τότε η μάζα του μεγαλώνει μόλις 10%. Δηλαδή αν είναι 100 κιλά, τότε θα γίνει 110. Προλαβαίνει όμως τελικά να φτάσει, πηγαίνοντας με αυτήν την ταχύτητα; Η απάντηση είναι ναι! Με αυτήν την ταχύτητα θα χρειαστεί ακριβώς 2560 δευτερόλεπτα και 42 δέκατα του δευτερολέπτου για να ολοκληρώσει την αποστολή του! Κι αν αναρωτιέστε ποια είναι η διαφορά από το αν έτρεχε με την ταχύτητα του φωτός, τότε το νούμερο θα είναι λίγο πιο μικρό: 1066 δευτερόλεπτα και 67 δέκατα! Ο Αη Βασίλης λοιπόν με ευκολία θα προλάβει. Το ερώτημα όμως που αναδύεται μέσα από αυτούς τους υπολογισμούς είναι άλλο: πώς αντέχει ο Αη Βασίλης και τρέχει με αυτήν την ταχύτητα; Η συνηθισμένη ταχύτητα για τα διαστημόπλοιά μας είναι μόνο 20 χλμ το δευτερόλεπτο. Το πιο γερό ατσάλι δεν αντέχει να επιταχυνθεί σε αντίστοιχες ταχύτητες. Ο Αη Βασίλης πώς τα καταφέρνει; Ε, εδώ θα χρησιμοποιήσουμε μια ατάκα από τη γνωστή μας Χριστουγεννιάτικη ιστορία του Ντίκενς με τον Εμπενέιζερ Σκρουτζ, ελαφρώς παραφρασμένη: Αγιος είναι, ότι θέλει κάνει! ! !

***

Το δεύτερο είναι το κλασικό ανεκδοτάκι που εξηγεί το λόγο που βάζουμε αγγελάκι στην κορυφή του Χριστουγεννιάτικου δένδρου (ελπίζω να στολίσατε ψεύτικο, έτσι;).

Είναι παραμονές Χριστουγέννων και στο χωριό του Αη Βασίλη γίνεται πανικός. Οργασμός εργασίας για να πάνε τα Χριστούγεννα ρολόι. Μέσα στον πανικό καταφτάνει φουριόζα η Αγιοβασίλαινα και λέει στον Αγιο:
“Βασίλη πρέπει να μιλήσουμε, δεν πάει άλλο! Ολα τα ζευγάρια περνάνε μαζί τις γιορτές εσύ μια ζωή λείπεις. Βαρέθηκα!”
Ο Αη Βασίλης την κοιτάει σαστισμένος και της λέει:
“Αγάπη μου, όταν παντρευτήκαμε ήξερες ότι αυτά έχει η δουλειά μου και συμφώνησες. Σκέψου όλα αυτά τα παιδάκια, πόσο θα απογοητευτούν όταν ξυπνήσουν και δεν βρουν πουθενά τα δώρα τους…”
“Δεν ξέρω για τα παιδάκια, ξέρω πόσο θα απογοητευτώ εγώ όταν θα ξυπνήσω και δε θα βρω εσένα δίπλα μου! Στο λέω και το εννοώ αν φύγεις και φέτος, θα ζητήσω διαζύγιο” του λέει η κυρά και φεύγει όπως ήρθε, φουριόζα.
Δεν προλαβαίνει να πάρει ανάσα ο Αγιος, σκάνε μύτη τα ξωτικά.
“Τι έγινε παιδιά γιατί αφήσατε τα πόστα σας; Εχουμε κι ένα deadline να προλάβουμε!”
“Άγιε Βασίλη, δεν ξέρουμε για σένα αλλά εμείς βαρεθήκαμε να δουλεύουμε όλο το χρόνο τζάμπα, θέλουμε μισθό” του λέει ο αρχηγός με μάγουλα πιο κόκκινα από κάθε άλλη φορά.
“Τι λέτε βρε παιδιά, πού να τα βρω τα λεφτά για μισθούς; κι εγώ τζάμπα δε δουλεύω; Σκεφτείτε όλα αυτά τα παιδάκια που περιμένουν από μας τα δώρα τους”.
“Εμείς βγάζουμε κάλους στα χέρια δουλεύοντας όλο το χρόνο και τα παιδάκια βγάζουν κάλους παίζοντας” απαντά φανερά νευριασμένος ο αρχηγός, “ή μας πληρώνεις ή φεύγουμε!”.
Τώρα πια έχουν κοκκινίσει και τα μάγουλα του Αγίου Βασίλη περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Πάνω στην ώρα επιστέφει η Αγιοβασίλαινα.
“Βασίλη, αποφάσισες;”
“Κάτσε βρε γυναίκα ένα λεπτό εδώ έχουμε άλλα θέματα τώρα, τα ξωτικά θέλουν μισθ..”
“Πάντα βάζεις τη δουλειά σου πάνω από μένα” ουρλιάζει η Αγιοβασίλαινα και αφού του πετάει τα χαρτιά του διαζυγίου στη μούρη, γυρίζει και φεύγει.
“Περίμενε αγάπη μου να το συζ…” ψελλίζει ο Αγιος, αλλά τον κόβει ο αρχηγός των ξωτικών
“Λοιπόν τι θα γίνει; Περιμένουμε μια απάντηση”.
“Μα δε βλέπετε τι γίνεται βρε παιδιά; εγώ κοντεύω να χάσω τη γυναίκα μου λόγω της δουλειάς…”
“Αν δεν αρχίσεις να πληρώνεις, θα χάσεις και μας”.
“Μα δεν έχω λεφτά!” ξεσπάει ο Αγιος.
“Δε φτάνει που δε μας πληρώνεις, αρχίζεις να γίνεσαι και επιθετικός, δεν είναι αυτές συνθήκες ούτε για δούλους πια! Φεύγουμε” και με τη μία κάνουν τα ξωτικά στροφή και φεύγουν, στην έξοδο λύνουν και τους τάρανδους κι αυτοί αρχίζουν να πετάνε πλέον ελεύθεροι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Του Αη Βασίλη του έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι, έχει γίνει πιο κόκκινος κι από τη στολή του. Δίπλα του έρχεται ένα αγγελάκι που πίσω του σέρνει ένα έλατο και δεν έχει πάρει χαμπάρι τι γίνεται. Γυρίζει λοιπόν στον Αγιο και τον ρωτά:
“Αη Βασίλη, αυτό το δέντρο πού να το βάλω;”
…Τώρα απαντήθηκε το ερώτημα “Γιατί βάζουμε το αγγελάκι στην κορυφή του Χριστουγεννιάτικου δέντρου''...

***

Και το τρίτο (το έχω ξαναβάλει, αλλά το επαναφέρω λόγω των ημερών) αφορά τους ποδοσφαιρόφιλους και δεν είναι άλλο από το γνωστό mp3 με τον ΠΑΟΚτσή που τα χώνει στον "ερυθρόλευκο" Αη Βασίλη... Θα το βρείτε εδώ με τίτλο: "Τηλεφώνημα στον Αγιο Βασίλη".
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ σε όλους!!!

Sunday, December 16, 2007

Από πίτα που δεν τρως...

Παναγιά μου ένας γκολτζής!

Πω πω ένας μαχητής
(πολύ κοκό κι από αβγό τίποτα, Γιωργάκη)



Τι σεντερφόρι θωρηκτό έχουμε!


Πω πω ένας αμυντικός ογκόλιθος
(τσώπα, τσώπα...)
(αργεί και το Κόπα Αφρικα γαμώτο)


Τι τόθελα και ήρθα στο γήπεδο.
Δεν καθόμουν σπίτι αγκαλιά με τη Τζίνα...




Παλικάρια, εύγε! Τα καταφέρατε να σπάσετε ένα ρεκόρ που κρατούσε 28 χρόνια. Γράψατε πάλι ιστορία. Κάνατε ευτυχισμένη άλλη μια συνοικία, πόλη, επαρχία...
Κοιτάξτε μόνο μην καθίσετε σήμερα να δείτε το ματς του γαύρου με το ΑΕΚάκι. Και προπαντός να μην ασχοληθείτε με το αποτέλεσμα. Αν θα κερδίσει ο ένας ή ο άλλος ή αν θα φέρουνε ισοπαλία. Ετσι κι αλλιώς εσείς πάλι δευτερότριτοι για να μη πω τριτοτέταρτοι θα έρθετε. Οπότε...


Από πίτα που δεν τρως, τι σε μέλλει κι αν καεί...




Sunday, December 9, 2007

Λούα Λούα και Ολέ Ολέ

Τον Ολέ Ολέ, από το Καμερούν γράφουνε οι φυλλάδες ότι θέλει ο γαύρος. Πρόκειται λέει για ένα από τα πιο μεγάλα ταλέντα του αφρικανικού ποδοσφαίρου που αγωνίζεται στην Ουρουγουάη και είναι διεθνής με την Ελπίδων.
Μαϊστα. Εχει Λούα Λούα από το Κονγκό, θα πάρει κι έναν Ολέ Ολέ από το Καμερούν.
Αντε βρε! Και με μια Καρέτα Καρέτα από την Ζάκυνθο, σας εύχομαι!




Στο ματσάκι πάλι με τον Σουβλακιακό, κέρδισε το πέναλτι ο Γκαλέτι και ζητήσανε οι γαύροι να το βαρέσει ο Πάντος. Μιλάμε τώρα τέτοιος έρωτας με τον Πάντο, ούτε στον ύπνο του ο Τάσος. Από το βρισίδι και τα σιχτιρίσματα στην αποθέωση. Ε, ρε τι κάνει ένα καλό ματσάκι απέναντι στον Ρομπίνιο!
Τώρα που το σκέφτομαι... Φαντάζεσαι να ερωτευόμαστε κι εμείς τον Βύντρα τότε που είχε κρατήσει τον Ρόνι επί Μαλεζάνι στο ματσάκι με τη Μπάρτσα; Ο Θεός μας φύλαξε και δεν πάθαμε τέτοιο κακό!
Κι ο Πάντος όμως ρε παιδί μου, στο ύψος του. Το έχασε το πέναλτι για να αποδείξει ότι αξίζει να τον αγαπάνε όπως είναι. Πόσο Πάντος είναι τελικά;

Το ΑΕΚάκι μια χαρά τα πήγε με την Καλαμαριά. Γκολ με το καλημέρα ο Λύμπε, κάρτα ο Μπλάνκο. Σα να λέμε, είτε βάζει μάσκα του Ζορρό είτε όχι, ο Ισμαήλης την έχει στο τσεπάκι την κάρτα του κόρακα. Εκεί στο τέλος, στο δεύτερο γκολ του Λύμπε, έγινε η φάση όλα τα λεφτά. Πέφτει ο Καπετάνος και προσπαθεί να στοπάρει τη μπάλα με την ...κοιλιά! Δώσε λέμε! Προς στιγμήν μάλιστα νόμιζα ότι αυτός έβαλε το γκολ. Αλλά θα μου πεις φούρνοι δεν γκρεμίζονται κάθε μέρα!

Πριν λίγο άκουσα και τη σύνθεση στο δικό μας το ματσάκι στο Καυταντζόγλειο. Μιλάμε τώρα ότι κατεβαίνουμε με όλα μας τα όπλα. Βύντρα - Σέριτς στα άκρα της άμυνας. Κι έτσι όπως θα επελαύνουν από τα πλάγια θα τις τρομοκρατήσουνε τις φουκαριάρες τις γριούλες.
Και κεντρικό αμυντικό δίδυμο τα δυο ντερέκια. Μόρις - Σαριέγκι. Ηθελα να ήξερα ποιος ήταν αυτός που πρωτοέγραψε ότι ο Βάσκος έχει ύψος 1.89 όταν πήρε τη μεταγραφή. Μετά έμπασε στο 1.84 και τώρα όπως τον κόβω το 1.82 τόχει δεν τόχει. Θα μου πεις άμα ο άλλος έχει πόδι δρεπάνι και κάνει τον καρατέκα τι να το κάνει το ύψος, για να πιάσει την κεφαλιά. Σηκώνει εκεί πάνω το πόδι και καθαρίζει. Αμα δεν έχει όμως τίποτα από τα δύο αρχίζουνε τα δύσκολα.

Υ.Γ. Επέστρεψα, ελπίζω για τα καλά. Ελα να ζεσταινόμαστεεεεεεεεεεεε.


ΕDIT: Ακυρο για Βύντρα. Καλά να πάθω που ακούω τις συνθέσεις στην ΕΡΑ. Παίζει ο κιθαρίστας αντί για το μπουμπούκι μας. Υπάρχουν λοιπόν ακόμα ελπίδες...



Sunday, December 2, 2007

Αποδυτήρια έχουμε, παίχτες δεν έχουμε!

* Σε όσους πίστεψαν με τη νίκη επί της ΑΕΚ ότι η ομάδα ρολάρει

* σε όσους θεώρησαν ότι η ισοπαλία (που θα έπρεπε να είναι ήττα) με τη Λάρισα ήταν μια κακή παρένθεση

* σε όσους φωνάζουν ότι στο ματς με την Ξάνθη φταίει το πέναλτι που δεν έδωσε ο Κασναφέρης (που ήταν πέναλτι αλλά άμα δεν μπορείς να κερδίσεις την παραπαίουσα ομάδα του Πανόπουλου μέσα στην έδρα σου, άστο καλύτερα)

* σε όσους έχουν ασθενική μνήμη ή λόγω ηλικίας δεν έχουν ζήσει την Πανάθα να παίζει μεγάλη μπάλα, ή συνήθισαν τόσο πολύ τα χάλια των τελευταίων χρόνων που ...πεταρίζουν σε κάθε επιτυχημένη σέντρα του Βύντρα και σε κάθε σωστό συνδυασμό δύο παικτών (παραπάνω από δύο δεν μπορούν να συνδυαστούν) και ελπίζουν ότι φέτος μ΄ αυτούς τους παίκτες που έχουμε, μπορούμε να φτιάξουμε ομάδα

ένα έχω να πω:



αυτή η στάνη



αυτό το τυρί βγάζει.



Πάρτε το απόφαση για να μη στενοχωριέστε...
Εγώ μέχρι να φιλοτιμηθεί ο ραλίστας να ρίξει κανα φράγκο να πάρει παίχτες και όχι λαχεία που σπάνια κληρώνουν, θα ασχολούμαι μόνο με το μπάσκετ.

ΥΓ. Ωραίος Πεσέιρο: "Δεν μου αρέσει να βλέπω παίκτες να πέφτουν στο χορτάρι, εγώ τα βάζω με τον Εντόι όταν καμιά φορά πέσει στο χορτάρι".
Να το θυμηθείς αυτό που είπες την επόμενη φορά που θα φωνάξει ένας άλλος Δέλλας ότι ο παίκτης σου κάνει θέατρο όπως και κάθε φορά που θα τον γκρεμοτσακίζουν οι αντίπαλοι και κανένας κόρακας δεν θα τολμάει να σφυρίξει παράβαση. Και επιτέλους, αποφάσισε ρε μεγάλε. Είναι ο παίκτης σου θεατρίνος ή όχι; Κι έτσι και γιουβέτσι, ανάλογα πώς μας συμφέρει δεν γίνεται.

Sunday, November 18, 2007

Λόγια που άφησαν εποχή


Τι είναι άραγε αυτό που κάνει μια ταινία να ξεχωρίζει; Η λάμψη των πρωταγωνιστών της; Το δυνατό σενάριο; Η καλή σκηνοθεσία; Η μουσική επένδυση; Η φωτογραφία; Οι ζωηροί διάλογοι; ΄Η μήπως οι εμπνευσμένες ατάκες; Πιθανότατα όλα αυτά μαζί. Το Ινστιτούτο του Αμερικανικού Κινηματογράφου (ΑFI), ωστόσο, δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στη δύναμη που έχουν οι κινηματογραφικές ατάκες τις αξιολόγησε, τις βαθμολόγησε μέσα από ψηφοφορία μεταξύ 1.500 σκηνοθετών, ηθοποιών, κριτικών και άλλων επαγγελματιών του Χόλιγουντ και έφτιαξε το 2005 μια λίστα με τις 100 καλύτερες από αυτές στον αμερικανικό σινεμά.
Πρώτη στη συγκεκριμένη ψηφοφορία αναδείχτηκε η φράση "Frankly, my dear, I don't give a damn," που ειπώθηκε από τον Κλαρκ Γκέιμπλ στο επικό έργο του αμερικανικού εμφύλιου, "Οσα παίρνει ο άνεμος".

Παρακάτω παραθέτω τις 10 κορυφαίες ατάκες στην ιστορία του κινηματογράφου όπως αξιολογήθηκαν από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου:

Νο 1: "Frankly, my dear, I don't give a damn."
Στο Νο 1 μια κλασική ατάκα από μια κλασική ταινία. Το "Οσα παίρνει ο άνεμος" γυρίστηκε από τον Βίκτορ Φλέμινγκ το 1939, βασισμένο στη ομώνυμη νουβέλα της Μάργκαρετ Μίτσελ. Eνας έρωτας στα χρόνια του αμερικανικού εμφύλιου στην ταινία που έγραψε εποχή και θεωρείται Νο 4 στη λίστα με τις 100 καλύτερες ταινίες του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου. Η αγαπημένη φίλη της Σκάρλετ Ο΄ Χάρα (Βίβιαν Λι), Μέλανι πεθαίνει και ο σύζυγός της, Ασλεϊ. βγαίνει από το δωμάτιο ξεσπώντας σε λυγμούς για το χαμό της.

Η Σκάρλετ συνειδητοποιεί πως ο άνδρας που υπήρξε ο παιδικός της έρωτας ήταν ταγμένος από την αρχή στην γυναίκα του και δεν ένοιωσε ποτέ τίποτα για εκείνη. Γυρίζει στο σπίτι και βρίσκει τον σύζυγό της, Ρετ Μπάτλερ (Κλαρκ Γκέιμπλ) να πακετάρει τα πράγματά του για να φύγει, αφού θεωρεί πως είναι πολύ αργά για να σωθεί ο γάμος τους. Τον ικετεύει να μείνει, λέγοντάς του πως συνειδητοποίησε πως αυτόν αγαπά. Εκείνος της απαντά πως η αδικοχαμένη κόρη τους Μπόνι ήταν ο μόνος λόγος για τον οποίο πίστευε ότι υπάρχει η δυνατότητα να ζήσουν ευτυχισμένοι και τώρα που εκείνη "έφυγε", χάθηκε και η ευκαιρία που είχαν οι δυο τους. Καθώς φτάνει στην πόρτα, η Σκάρλετ τον ικετεύει να μείνει λέγοντάς του: "Aν φύγεις τι θα απογίνω; Τι θα κάνω;" και εκείνος απαντά: "Frankly my dear, i don' t give a damn". ("Ειλικρινά αγαπητή μου δεν δίνω δεκάρα").



No 2: "I 'll make him an offer he can't refuse."
Νο 3 στην λίστα των 100 καλύτερων του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου, αλλά Νο 2 στη λίστα με τις καλύτερες ατάκες. Ο "Νονός" του Φράνσις Φορντ Κόπολα με την εκπληκτική μουσική του Νίνο Ρότα, που γυρίστηκε το 1972 και πραγματεύεται τα έργα και τις ημέρες της μαφιόζικης οικογένειας Κορλεόνε κυριαρχείται από την επιβλητική μορφή του Μάρλον Μπράντο ως Δον Βίτο Κορλεόνε.

Η σκηνή διαδραματίζεται στο γάμο της κόρης του Αρχινονού, όπου ανάμεσα στους καλεσμένους βρίσκεται και ο διάσημος τραγουδιστής Τζόνι Φοντέιν, βαφτισιμιός του Δον Βίτο, που ήρθε από το Χόλιγουντ για να ζητήσει από τον νονό του να τον βοηθήσει να πάρει ένα ρόλο που θα απογειώσει την καριέρα του. Ο Τζακ Ουόλτζ ο επικεφαλής του στούντιο δεν δίνει τον ρόλο στον Φοντέιν και ο Δον Κορλεόνε καθησυχάζει τον βαφτισιμιό του πως θα του κάνει μια προσφορά που δεν θα μπορεί να την αρνηθεί: "I'll make him an offer he can't refuse." Ο Δον Βίτο στέλνει τον Τομ Χέιγκεν, "consigliere" της οικογένειας να διευθετήσει το πρόβλημα, αλλά ο Ουόλτζ αρνείται θυμωμένα λέγοντάς του πως παρόλο που ο Φοντέιν είναι τέλειος για το ρόλο δεν θα του τον δώσει επειδή ξελόγιασε μια νεαρή στάρλετ που ήταν ευνοούμενή του (του Ουόλτζ). Το επόμενο πρωί ο Ουόλτζ ξυπνά και βρίσκει δίπλα του στο κρεβάτι του το κεφάλι του αγαπημένου του αλόγου, ενός εξαιρετικού επιβήτορα. Και βέβαια ενδίδει...





No 3: "You don't understand! I coulda had class. I coulda been a contender. I could've been somebody, instead of a bum, which is what I am.
Μάρλον Μπράντο και στο Νο 3 αυτή τη φορά από την ταινία "On The Waterfront"
("Το λιμάνι της αγωνίας") του Ελία Καζάν. Γυρισμένη το 1954, ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών, αφού ο γνωστός για τις στενές σχέσεις του με τον μακαρθισμό σκηνοθέτης θεωρήθηκε πως έπληξε σκόπιμα τα σωματεία των λιμενεργατών παρουσιάζοντας τους ηγέτες τους ως μαφιόζους.
Ο Μπράντο υποδύεται τον Τέρι Μαλόι, έναν πρώην πυγμάχο και νυν φορτοεκφορτωτή που όταν συνειδητοποιεί πως ο συνδικαλιστικός φορέας του έχει σχέσεις με το οργανωμένο έγκλημα εμφανίζεται στην αρμόδια κρατική επιτροπή και "καρφώνει" τους επικεφαλής. Στη συγκεκριμένη σκηνή παραπονιέται στον αδερφό του Τσάρλι (Ροντ Στάιγκερ) ότι έπρεπε να τον είχε φροντίσει λίγο παραπάνω. Εκείνος του λέει πως του είχε δώσει χρήματα και ο Τέρι (Μάρλον) του απαντά: "You don't understand! I coulda had class. I coulda been a contender. I could've been somebody, instead of a bum, which is what I am." ("Δεν καταλαβαίνεις, θα μπορούσα να έχω ποιότητα. Θα μπορούσα να είμαι αγωνιστής. Θα μπορούσα να είμαι κάποιος, αντί για τον αλήτη που είμαι τώρα").





No 4: "Toto, I've got a feeling we're not in Kansas anymore."
Στο Νο 4 μια ατάκα από το μιούζικαλ "Ο Μάγος του Οζ" ένα πολύχρωμο παραμύθι που γυρίστηκε το 1939 από τον Βίκτορ Φλέμινγκ την ίδια χρονιά που σκηνοθέτησε και το "Οσα παίρνει ο άνεμος".
Η μικρή Ντόροθι Γκέιλ (την υποδύεται η ηθοποιός Τζούντι Γκάρλαντ, μητέρα της Λάιζα Μινέλι) ονειρεύεται κάποια στιγμή να ταξιδέψει πέρα από το ουράνιο τόξο και τα στενά όρια του Κάνσας, αφήνοντας πίσω την ασπρόμαυρη ζωή της και το όνειρό της γίνεται πραγματικότητα όταν ένας ανεμοστρόβιλος παίρνει το σπίτι της, εκείνη και τον σκύλο της Τότο μακριά, σε μια μαγική χώρα, την χώρα του Οζ. Καθώς το σπίτι της προσγειώνεται σε μια περιοχή γεμάτη χρώματα (η ταινία ξεκινά ασπρόμαυρη και γίνεται έγχρωμη μόλις η Ντόροθι "πατά" το πόδι της στη χώρα του Οζ), η Ντόροθι παίρνει αγκαλιά τον Τότο και καθώς περιεργάζεται το χώρο γύρω της, λίγο φοβισμένη του λέει: "Toto, I've got a feeling we're not in Kansas anymore." ("Τότο, έχω την αίσθηση ότι δεν είμαστε πια στο Κάνσας").




No 5:"Here's looking at you, kid."
Στο Νο 5 μια ατάκα από την ταινία που βρίσκεται στην 2η θέση ανάμεσα στις 100 καλύτερες σύμφωνα με τη λίστα του ΑFI. Πρόκειται για την ταινία "Καζαμπλάνκα" που γυρίστηκε το 1942 από τον Μάικλ Κέρτιζ και κατέχει τις περισσότερες θέσεις, συνολικά 6 στη λίστα με τις καλύτερες ατάκες. Περιέργως εδώ δεν βρίσκεται η πιο γνωστή από αυτές, το "we' ll always have Paris", που πάντως ακούγεται στην ίδια σκηνή.

Η "Καζαμπλάνκα" έχει χαρακτηριστεί μία ταινία - σταθμός στην ιστορία του κινηματογράφου και το cool ύφος του Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ αποτέλεσε οδηγό για πολλούς νεότερους ηθοποιούς. Περιέργως, ούτε αυτός ούτε η συμπρωταγωνίστριά του, Ινγκριντ Μπέργκμαν, είχαν σε ιδιαίτερη εκτίμηση την συγκεκριμένη ταινία και αρκετά χρόνια μετά δεν την υπολόγιζαν ανάμεσα στις αγαπημένες τους ενώ είναι χαρακτηριστικό πως κανείς από τους δύο δεν υπήρξε η πρώτη επιλογή για το ρόλο. Η υπόθεση αφορά έναν εξόριστο Αμερικανό, ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου, στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου που συναντά στην Καζαμπλάνκα την παλιά του αγάπη, η οποία φτάνει εκεί με τον σύζυγό της, έναν ηγέτη της τσεχικής αντίστασης που καταζητείται από τους Ναζί. Η ατάκα που έμεινε στην ιστορία ανήκει στο φινάλε της ταινίας, στη σκηνή του αποχωρισμού, στο κοντινό πλάνο όπου οι δύο πρωταγωνιστές συζητούν μέσα στην ομίχλη. Ο Ρικ Μπλέιν (Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ) πείθει την πρώην ερωμένη του, Ιλσα Λουντ (Ινγκριντ Μπέργκμαν) να επιβιβαστεί στο αεροπλάνο για τη Λισσαβώνα μαζί με τον σύζυγό της, λέγοντάς της πως θα μετάνοιωνε αν έμενε. "Ισως όχι τώρα, ίσως όχι αύριο, αλλά σύντομα και για όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Θα έχουμε πάντα το Παρίσι". "Maybe not today. Maybe not tomorrow, but soon and for the rest of your life. We ΄ll always have Paris" της λέει ικαι καταλήγει αγγίζοντας
το δακρυσμένο πρόσωπό της, καθώς εκείνη προσπαθεί να χαμογελάσει: "Here's looking at you, kid."




No 6: "Go ahead, make my day."
Στο Νο 6 μια φράση κλασική που έχουν χρησιμοποιήσει οι περισσότεροι από εμάς σε κάποια φάση της ζωής μας. Από την ταινία Sudden Impact ("Bρώμικος Χάρρυ"), την 4η στη σειρά των ταινιών "Dirty Harry" που γυρίστηκε το 1983 και σκηνοθετήθηκε από τον ίδιο τον πρωταγωνιστή της, τον Κλιντ Ιστγουντ, ο οποίος ως επιθεωρητής Κάλαχαν προσπαθεί να διαλευκάνει μια σειρά φόνων και να φτάσει στο δράστη.

Στη συγκεκριμένη σκηνή ο Χάρυ πηγαίνει στο συνηθισμένο του καφέ για να παραγγείλλει τον συνηθισμένο του black coffee. H σερβιτόρα που κάποιοι τύποι στο μαγαζί της έχουν φανεί ύποπτοι, προσπαθεί να του αποσπάσει την προσοχή ρίχνοντας στον καφέ του τεράστιες ποσότητες ζάχαρης, αλλά εκείνος απασχολημένος με την εφημερίδα που διαβάζει δεν το αντιλαμβάνεται. Με τον καφέ στο χέρι βγαίνει από το μαγαζί, αλλά μόλις πίνει μια γουλιά φτύνει τον καφέ αηδιασμένος. Επιστρέφοντας προς το μαγαζί για να διαμαρτυρηθεί βλέπει πως έχει τοποθετηθεί η πινακίδα "κλειστόν". Μέσα στο χώρο διαδραματίζεται μια ληστεία που ο Χάρυ την σταματάει καθώς μπαίνει από την πίσω πόρτα και πυροβολεί τον ένα μετά τον άλλο τους ληστές. Ο ένας που απομένει σε μια απέλπιδα προσπάθεια να γλιτώσει συλλαμβάνει όμηρο τη σερβιτόρα απειλώντας να την σκοτώσει, αλλά ο Χάρυ δείχνοντάς του το περίστροφό του λέει την περίφημη φράση που έγραψε ο Τζόζεφ Σίνστον: "Go ahead, make my day."




No 7: "All right, Mr. DeMille, I'm ready for my close-up."
Στο Νο 7 μια ατάκα από την "Sunset Boulevard" ("Λεωφόρος της Δύσης"), γυρισμένη το 1950 μία από τις καλύτερες ταινίες ενός από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του Χόλιγουντ, του Μπίλι Γουάιλντερ. Η ταινία που χάρισε στην πρωταγωνίστριά της το Οσκαρ Α΄ γυναικείου ρόλου.πραγματεύεται την παρακμή του Χόλιγουντ, μέσα από την ζωή μιας ξεπεσμένης ηθοποιού της Νόρμα Ντέσμοντ (Γκλόρια Σουάνσον) που γνώρισε στιγμές δόξας στον βωβό κινηματογράφο αλλά ξεχάστηκε όταν αυτός έγινε ομιλών.

Η ίδια ωστόσο νομίζει ότι είναι ακόμα περιζήτητη, ζώντας σε έναν κόσμο φανταστικό, καθώς ακόμα και τα γράμματα των θαυμαστών της τα γράφει ο μπάτλερ της. Ξαφνικά μπαίνει στη ζωή της ο νεαρός Τζο Γκίλις (Γουίλιαμ Χόλντεν) που με τη σειρά του ζει στη δική του αυταπάτη πιστεύοντας ότι είναι θέμα χρόνου να αναγνωριστεί το ταλέντο του ως σεναριογράφου. Ο νεαρός παίζει το παιχνίδι της, ακόμα κι όταν η ίδια δείχνει κτητικές τάσεις απέναντί του, αλλά καταλήγει δολοφονημένος στην πισίνα της έπαυλής της στη Λεωφόρο της Δύσης, όταν αποφασίζει να την βγάλει από την πλάνη της. Η ατάκα ακούγεται στην τελευταία συγκλονιστική σκηνή της ταινίας όταν οι κάμερες των ειδήσεων έρχονται να κινηματογραφήσουν την Νόρμα Ντέσμοντ κι εκείνη πιστεύει ότι είναι το συνεργείο για το νέο της φιλμ. Κατεβαίνει αργά τη μεγάλη σκάλα του σπιτιού, βγάζοντας ένα λογύδριο για το πόσο ευτυχισμενη νοιώθει για το νέο της φιλμ και καταλήγει απευθυνόμενη προς τον Σεσίλ ντε Μιλ, με την εκπληκτική φράση: "All right, Mr DeMille, I'm ready for my close up" ("Εντάξει κύριε Ντε Μιλ, είμαι έτοιμη για το κοντινό μου").




No 8: "May the Force be with you."
Η πρώτη ταινία της πρώτης τριλογίας του Τζορτζ Λούκας, το "Star Wars, Episode IV" χάρισε στην συγκεκριμένη σειρά την ατάκα που βρίσκεται στο Νο 8 και έγινε σλόγκαν. Η ιστορία της ταινίας που γυρίστηκε το 1977 είναι γνωστή σε όλους.

Ο μακρινός Γαλαξίας, ο Λιουκ Σκαϊγουόκερ, η πριγκίπισσα Λέια, ο Χαν Σόλο, ο Ομπι-Ουάν Κενόμπι, τα ρομποτάκια, R2-D2 και C-3PO, o κακός Νταρθ Βέιντερ και η "δύναμη" και η σύγκρουση του καλού και του κακού είναι γνωστά σχεδόν σε όλους. Η συγκεκριμένη ατάκα, "May the Force be with you" ακούγεται αρκετές φορές στη διάρκεια του φιλμ, ωστόσο το AFI τη "χρεώνει" στον Χαν Σόλο (Χάρισον Φορντ) την στιγμή που ξεπροβοδίζει τον Λιουκ Σκαϊγουόκερ (Μαρκ Χάμιλ) για την αναμέτρηση με την αυτοκρατορία στη μάχη του Γιάβιν.

* Το βιντεάκι είναι από την επανέκδοση της ταινίας.




No 9: "Fasten your seatbelts. It's going to be a bumpy night."
Στο Νο 9 μια σκηνή από την ταινία "Αll about Eve" ("Ολα για την Εύα") ένα δραματικό φιλμ του 1950 σκηνοθετημένο από τον Τζόζεφ Μάνκιεβιτς που πήρε και Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Αποτελεί μια περιήγηση στον κόσμο του θεάτρου και όσα συμβαίνουν πίσω από την αυλαία. Η Μάργκο Τσάνινγκ (Μπέτι Ντέιβις) βλέπει τη νεαρή προστατευομένη της
Εύα Χάρρινγκτον (Αν Μπάξτερ) να διεισδύει σταδιακά στη ζωή της και να της κλέβει τους φίλους, τον εραστή, την καριέρα και εν τέλει την ίδια τη ζωή της, αφού η ίδια αρνήθηκε να ακούσει τις προειδοποιήσεις της καμαριέρας της, της μόνης που έχει καταλάβει τους σκοπούς της.

Η σκηνή όπου ειπώθηκε η συγκεκριμένη ατάκα διαδραματίζεται σε ένα πάρτι της Μάργκο Τσάνινγκ στο σπίτι της. Πριν έρθουν οι καλεσμένοι της, έχει προηγηθεί μια σκηνή ζηλοτυπίας με τον σύντροφό της, όταν εκείνη ισχυρίζεται πως αυτός "καλοβλέπει" την Εύα και αυτός αρνείται το γεγονός. Οταν φτάνουν οι στενοί της φίλοι "μυρίζονται" πως η ατμόσφαιρα έχει κάτι το "Μακμπεθικό" και την ρωτούν γνωρίζοντας τις "εκρήξεις" της. "Εχει τελειώσει ή μόλις άρχισε;". Τότε η Μάργκο ανεβαίνει τις σκάλες και αναφωνεί: "Fasten your seatbelts. It's going to be a bumpy night." ("Δέστε τις ζώνες ασφαλείας. θα είναι μια ταραγμένη νύχτα").

* Το βιντεάκι που βρήκα στο youtube είναι το 7ο από τα 18 μέρη της ταινίας που υπάρχει ολόκληρη ανεβασμένη στο δίκτυο. Είναι διάρκειας περίπου 10 λεπτών αλλά μη σας αποθαρρύνει το γεγονός, γιατί η ατάκα βρίσκεται μόλις στα 2 πρώτα λεπτά. Ωστόσο, όποιος αντέχει να παρακολουθήσει ένα λεπτό ακόμα θα "αποζημιωθεί" από την παρουσία σε ένα μικρό ρόλο της Μέριλιν Μονρόε σε μια από τις πρώτες της συμμετοχές σε ταινίες.




Νο 10: "You talkin' to me?"
Στο Νο 10 μια ατάκα που για τους περισσότερους άνετα διεκδικεί την πρωτιά. "You talkin' to me?" Ο ηθοποιός, ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Η ταινία μια ταινία ορόσημο στον κινηματογράφο, ο "Taxi Driver" ("Ο Ταξιτζής") και ο σκηνοθέτης ο Μάρτιν Σκορτσέζε σε ένα φιλ που γυρίστηκε το 1976 και αναφέρεται σε έναν ταξιτζή της Νέας Υόρκης, του Τράβις Μπικλ, πρώην βετεράνο του Βιετνάμ που λαχταράει να ζήσει μια διαφορετική ζωή, αλλά δεν ξέρει τον τρόπο.
Καθώς αγνοεί τους κώδικες συμπεριφοράς με αποτέλεσμα να μην μπορεί να κερδίσει την εκτίμηση των γύρω του, αποφασίζει να αναλάβει δράση για να καθαρίσει την πόλη από τα αποβράσματα. Αγοράζει μια σειρά από πιστόλια από έναν παράνομο ντίλερ και προσπαθεί μπροστά στο καθρέφτη του σπιτιού του να μιμηθεί πρακτικές αγριάδας, τραβώντας το σβελτάδα το πιστόλι από το σημείο που το έχει προσαρμόσει στο μανίκι του μπουφάν του και απευθύνεται σε έναν άγνωστο εχθρό λέγοντάς του: "You talkin' to me?"





Λίγη ιστορία και ...πολλή στατιστική

Μπορεί το “Οσα παίρνει ο άνεμος” να κέρδισε την πρωτιά, ωστόσο η “Kαζαμπλάνκα” είναι η ταινία με τις περισσότερες ατάκες, έξι συνολικά στη λίστα του AFI. Τέσσερις από αυτές έχουν ειπωθεί από τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ: ("Here's looking at you, kid" στο Νο 5, "Louis, I think this is the beginning of a beautiful friendship" στο Νο 20, "We'll always have Paris” στο Νο 43, "Of all the gin joints in all the towns in all the world, she walks into mine" στο Νο 67), μία από την Ινγκριντ Μπέργκμαν (”Play it, Sam. Play 'As Time Goes By” στο Νο 28) και μία από τον Κλοντ Ρέινς (“Round up the usual suspects" στο Νο 32).
Ακολουθούν ισοβαθμώντας το “Oσα παίρνει ο άνεμος” και ο “Μάγος του Οζ” που έχουν συνολικά από τρεις. Το πρώτο εκτός από την ατάκα του Κλαρκ Γκέιμπλ έχει ακόμα δύο ατάκες με την Βίβιαν Λι ("As God is my witness, I'll never be hungry again" στο Νο 59
"After all, tomorrow is another day!" στο Νο 31) Το δεύτερο έχει μία ακόμα ατάκα με την Τζούντι Γκάρλαντ ("There's no place like home" στο Νο 23) και μία με την Μάργκαρετ Χάμιλτον στο ρόλο της κακιάς μάγισσας ("I'll get you, my pretty, and your little dog, too!" στο Νο 99).

Δεκατέσσερις ηθοποιοί, δέκα άνδρες και τέσσερις γυναίκες έχουν από δύο ή περισσότερες ατάκες στο Top-100. Επικεφαλής, δεν είναι άλλος από τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ με πέντε. Οι τέσσερις είναι οι προαναφερόμενες από την Καζαμπλάνκα και η πέμπτη είναι η ατάκα “The stuff that dreams are made of" από την ταινία “Το γεράκι της Μάλτας” στο Νο 14.

Ακολουθούν με 3: Mπέτι Ντέιβις, Bίβιαν Λι, Μάρλον Μπράντο, Tομ Χανκς, Ντάστιν Χόφμαν,
Aλ Πατσίνο. Από 2 έχουν: Tζέιμς Κάγκνεϊ, Σον Κόνερι, Aρνολντ Σβαρτσενέγκερ, Τσάρλτον Ιστον, Τζούντι Γκάρλαντ, Τζακ Νίκολσον και Γκλόρια Σουάνσον.

Η παλιότερη ατάκα ανήκει στην πρώτη ομιλούσα ταινία, τον “Tραγουδιστή της τζαζ” του 1927, και τον Aλ Tζόλσον, που βρίσκεται στο νούμερο 71: "Wait a minute, wait a minute. You ain't heard nothin' yet!"

H νεότερη προέρχεται από την ταινία “O Aρχοντας των Δαχτυλιδιών: Oι δύο πύργοι” στο
Nο 85, όπου ο Aντι Σέρκις, ερμηνεύοντας το Γκόλουμ, είπε το "My precious" (“Πολύτιμό μου”).

H λίστα συμπληρώνεται με την φράση του Λεονάρντο ντι Κάπριο στον “Tιτανικό” στο Νο 100: "I'm the king of the world!"

Τρεις ηθοποιοί έχουν ατάκες υποδυόμενοι τον ίδιο χαρακτήρα σε διαφορετικές ταινίες. Είναι:
* O Κλιντ Ιστγουντ ως επιθεωρητής Κάλαχαν τόσο στο προαναφερόμενο Sudden Impact στο Νο 6 της λίστας με το “Φτιάξε μου τη μέρα” όσο και στον “Bρόμικο Χάρυ” στο Νο 51 με την ατάκα: "You've got to ask yourself one question: 'Do I feel lucky?' Well, do ya, punk?".
* O Σον Κόνερι ως Τζέιμς Μποντ στην ταινία “Δόκτωρ Νο” στο Νο 22 με το περίφημο: "Bond. James Bond" και στον “Χρυσοδάκτυλο” στο Νο 90 με την ατάκα: "A martini. Shaken, not stirred."
* O Aρνολντ Σβαρτσενέγκερ στον “Eξολοθρευτή Νο 1” με το: "I'll be back" στο Νο 37
Και στον “Εξολοθρευτή Νο 2” με το: "Hasta la vista, baby" στο Νο 76.

Μόλις 4 ατάκες στις 100 αποτελούνται από μία μόλις λέξη, ή μία λέξη που επαναλαμβάνεται.
Είναι το “Rosebud” του Ορσον Ουέλς από την ταινία “Πολίτης Κέιν” στο Νο 17, το “Plastics!” από τον Γουόλτερ Μπρουκ στον “Πρωτάρη” στο Νο 41, το “Attica! Attica!” από τον Αλ Πατσίνο στη “Σκυλίσια μέρα” στο Νο 86 και το “Toga! Toga!” από τον Τζον Μπελούσι στο “Eνα τρελό τρελό θηριοτροφείο” στο Νο 82.
Τέλος, η μεγαλύτερη φράση ανήκει στην Κάθριν Χέμπορν στην ταινία “Xρυσή λίμνη” στο Νο 88 και περιλαμβάνει 40 λέξεις: "Listen to me, mister. You're my knight in shining armor. Don't you forget it. You're going to get back on that horse, and I'm going to be right behind you, holding on tight, and away we're gonna go, go, go!"


Κλείνω με αναφορά σε μερικές ακόμα δικές μου αγαπημένες ατάκες μεταξύ των 100:

No 15: "E.T. phone home." – Πατ Ουέλς – Ε.Τ.
No 25: "Show me the money!" - Κούμπα Γκούντινγκ Τζούνιορ και Τομ Κρουζ – Tζέρι Μαγκουάιρ
Νο 29: "You can 't handle the truth!" – Tζακ Νίκολσον – “Ζήτημα τιμής”
Νο 35: "You 're gonna need a bigger boat." – Ρόι Σάιντερ – “Tα σαγόνια του καρχαρία”
Νο 50: "Houston, we have a problem." – Tομ Χανκς – “Apollo 13”
Νο 63: "Mrs. Robinson, you're trying to seduce me. Aren 't you?" – Ντάστιν Χόφμαν – “O Πρωτάρης”
Νο 65: "Elementary, my dear Watson." – Μπάζιλ Ράθμπον – “Oι περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς”
Νο 68: "Heeere 's Johnny!"ΑΝΥΠΕΡΒΛΗΤΟΣ Τζακ Νίκολσον – “Λάμψη”
Νο 69: "They 're here!" – Xίδερ Ο΄ Ρουρκ – “Poltergeist”
Νο 83: "Listen to them. Children of the night. What music they make" – Μπέλα Λουγκόζι – “Κόμης Δράκουλας”.


Και όποιος ...άντεξε ώς εδώ, έχει ...bonus: Oι 100 κορυφαίες ατάκες συγκεντρωμένες σε ένα βίντεο:

Tuesday, November 13, 2007

Oι λόγοι της ήττας του Βενιζέλου

Ψάχνονται λέει από το βράδυ της Κυριακής να βρούνε τους λόγους που έχασε ο Βενιζέλος από τον Παπανδρέου. Οχι ότι δεν το περιμένανε αλλά ρε παιδί μου κάπως πρέπει να γεμίσουνε οι ώρες και οι εκπομπές στα κανάλια και οι σελίδες στις εφημερίδες.
Ρε σεις μη το παιδεύετε πολύ το πράγμα.
Οι λόγοι που έχασε ο Μπένι είναι απλοί. Εχασε λόγω της οικογενειοκρατίας που επικρατεί στην Ελλάδα και επειδή είναι άγριος, έξυπνος και χοντρός.


ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΟΚΡΑΤΙΑ (ΣΥΓΓΕΝΕΙΑ). Πού πας έρμε Βαγγέλα να κερδίσεις την προεδρία αφού δεν σε λένε Παπανδρέου, Καραμανλή ή Μητσοτάκη; Πενήντα χρόνια τώρα αυτές οι τρεις οικογένειες κυβερνάνε την Ελλάδα. Δε πα να έχεις ιστορικό επώνυμο; Συγγένεια με τον Λευτέρη το Βενιζέλο έχεις; Δεν έχεις. Πώς θα στο δώσουνε το μαγαζί; Εδώ το μαγαζί το παίρνει ο γιος ή η κόρη, ο ανιψιός κι η ανιψιά. Οι υπόλοιποι ό,τι και να κάνουνε, υπάλληλοι θα μείνουν.

ΑΓΡΙΟΣ. Γυάλιζε το μάτι του Βενιζέλου κάθε φορά που μιλούσε. Τον τρόμαξε τον ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ. Την ίδια στιγμή που ο Γιωργάκης ήταν μειλίχιος και μ΄ αυτό το βλέμμα της αγελάδας, το μάτι του Μπένι πετούσε φωτιές. Δεν διδάχτηκε τίποτα ο Βενιζέλος από το πάθημα του κόμματός του στις εκλογές. Ετσι χαθήκανε κι αυτές. Την ίδια ώρα που οι Νεοδημοκράτες είχανε κρατήσει τα κεφάλια κάτω σαν μετανοούσες Μαγδαληνές για τις φωτιές και τα καμμένα στην Πελοπόννησο και προκαλέσανε την λύπηση του κόσμου (χεστήκανε που προκάλεσαν τον οίκτο, την ψήφο θέλανε να πάρουνε και το κατάφεραν) οι ΠΑΣΟΚοι ουρλιάζανε και θεωρούσανε σίγουρη τη νίκη. Και τα είδαμε τα αποτελέσματα. Ετσι φώναζε κι ο Βαγγέλης και πίστευε ότι θα είναι ο νέος πρόεδρος. Ενώ ο Γιωργάκης; Τόπαιξε θύμα και αδικημένος και τον λυπηθήκανε. Και χέστηκε κι αυτός που τον λυπηθήκανε. Που βγήκε πρόεδρος τον νοιάζει. Αυτός τουλάχιστον έπαθε και έμαθε.

ΕΞΥΠΝΟΣ. Εντάξει να είσαι έξυπνος (αν και με βάση την παραπάνω γκέλα αρχίζω να αμφιβάλλω). Θες δεν θες όμως η εξυπνάδα φαίνεται. Είναι ανάγκη να την διατυμπανίζεις κιόλας; Πού νομίζεις ότι βρίσκεσαι; Σε καμιά χώρα που αναγνωρίζονται οι αξίες; Τι νόμιζες; Οτι θα θαυμάσουνε το μυαλό σου; Σε χώρα που κοιτάνε να τον χαντακώσουνε τον έξυπνο ζεις. Για να μη σου πω ότι στην Ψωροκώσταινα τον έξυπνο τον φοβούνται κιόλας. Ενώ ο Γιωργάκης; Εγγύηση. Και για τους μέσα που θα έχουνε έτσι το κεφάλι τους ήσυχο, αλλά και για τους απόξω. Γιατί λες να θέλανε οι Νεοδημοκράτες να μείνει ο Γιώργος πρόεδρος; Επειδή θέλουνε δυνατό αντίπαλο; Επειδή τον θεωρούνε πιο ανίκανο τον θέλανε. Είναι σαν την κλήρωση στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ιδιο είναι να έχεις αντίπαλο την Μπαρτσελόνα και ίδιο είναι να έχεις αντίπαλο την Ρόζενμποργκ; (Εκτός κι αν είσαι ο γαύρος της εποχής Σόλιντ που κι η Ρόζενμποργκ σαν Μπαρτσελόνα φάνταζε).

ΧΟΝΤΡΟΣ *. Πώς να τον ψηφίσουνε τον Μπένι για πρόεδρο μ΄ αυτή τη φιγούρα; Εχει γίνει της υγιεινής διατροφής ο Ελληνας. Ας όψεται το life style. Και είναι και ρατσιστής. Δεν πα να περιδρομιάζει αυτός τον άμπακο; Δεν πα να είναι τα Ελληνόπουλα τα πιο παχύσαρκα παιδιά στην Ευρώπη; Τους πολιτικούς του τους θέλει μοντελάκια. Γιατί νομίζεις ότι είχε ξεσκιστεί στο τζόκινγκ ο Γιωργάκης; Για να φαίνεται η διαφορά. Σου λέει έξυπνος εσύ, στυλάτος εγώ. Κι έπειτα είναι και το άλλο. Από τον χοντρό δεν περιμένεις να κυβερνήσει το κόμμα ούτε να παίζει τα νομικά στα δάχτυλα. Από το χοντρό άλλες απαιτήσεις έχεις. Να παίζει τα μεζεδοπωλεία στα δάχτυλα. Να ξέρει τις πιο καλές χασαποταβέρνες. Να σου πει πού έχει την καλύτερη μασαμπούκα. Γιατί αν υπάρχει κάποιος που το κατέχει το θέμα, αυτός είναι ο χοντρός. Εκεί την πάτησε ο Βενιζέλος. Ο άλλος τον έβλεπε και ονειρευότανε κοψίδια κι αυτός του μιλούσε για σύνταγμα και νομοσχέδια.


* Χοντρός είναι κι ο Κωστάκης. Αλλά αυτός υπάγεται σε άλλη κατηγορία. Αυτή της συγγένειας...

Sunday, November 11, 2007

Τ΄ αστέρι του Νοτιά θα φέρει καταχνιά

Μαυρίλα. Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε στο γαύρο μετά από τη σφαλιάρα στην Τρίπολη. Για το διπλό πήγαινε αλλά αντί για τα τρία ποντάκια είδε αστεράκια. Κι από εκεί που περίμενε να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι σκοτώνονται μεταξύ τους οι άλλοι δυο τώρα έχει αρχίσει την γκρίνια. Τέσσερα ματς εκτός έδρας και δεν έχει κάνει ακόμα νίκη. Και μέχρι τώρα τουλάχιστον κουτσά στραβά έπαιρνε την ισοπαλία. Τώρα όμως αρχίσανε και οι ήττες.
Κι αυτή η κατραπακιά από τον Αστέρα του έπεσε πολύ βαριά. Δεν μπορεί σου λέει να κερδίζουμε στη Βρέμη, να στεκόμαστε όρθιοι στο Μπερναμπέου (όρθιοι την φάγανε την τεσσάρα) και να χάνουμε με ψηλά τα χέρια στην Τρίπολη. Αλλά έτσι είναι. Εχουνε φάει οι γαύροι την παραμύθα της Ευρώπης και νομίζανε ότι θα περνάνε αέρα από όλες τις έδρες στο ελληνικό πρωτάθλημα. Λες και οι άλλες ομάδες δεν κατεβάζουνε παίχτες στο γήπεδο, αλλά αγάλματα. Λες και έχει βγει κανα προεδρικό διάταγμα ότι πρέπει ο γαύρος να κερδίζει παντού κι άμα αυτό δεν συμβεί πρέπει να χαλάει ο κόσμος.

Κι όπως ήταν φυσικό άρχισε η κλάψα. Και το χειρότερο είναι ότι αυτή η κλάψα θα κρατήσει πολύ γιατί μεσολαβεί και η διακοπή για τα παιχνίδια της Εθνικής. Κι αρχίσανε τώρα να τα χώνουνε στον Σωκράτη και τον Πέτρο. Δεν έχουμε λέει πάγκο. Πού είναι ο πάγκος; Οέο; Δεν έχουμε παίχτες για κλειστές άμυνες που είναι η πλειοψηφία αυτών που συναντάμε στην Ελλάδα. Είναι παλτό λέει ο Κύπριος και δεν έχει και ψυχολογία. Δεν μπορεί το παλικάρι σα να λέμε. Τα χάλια του έχει ο Νούνιες (μιλάμε τώρα ότι αυτό το είδανε στα εννιά λεπτά που έπαιξε). Δεν κάνει τίποτα ο Αρτσούμπι. Λείπει το δεκάρι. Λείπει ο Καστίγιο. Δεν έχει φυσική κατάσταση η ομάδα. Δεν μπορούνε να ανταπεξέλθουνε οι παίκτες Τετάρτη - Κυριακή. Ειδικά αυτό το τελευταίο με την κόπωση όποτε το ακούω τρελαίνομαι. Κι όχι μόνο για το γαύρο.
Οταν γίνει η στραβή στο ξεκίνημα τότε λέμε δεν έχουνε παιχνίδια στα πόδια τους τα παιδιά. Οταν αρχίζει και ρολάρει πρωτάθλημα και Ευρώπη νάσου η καραμέλα. Είναι κουρασμένα τα παλικάρια. Για σταθείτε ρε! Κι οι Εγγλέζοι που παίζουνε κάθε τρεις μέρες τι να πούνε; Και στην τελική, άμα δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου από την κούραση τώρα που είναι αρχές Νοέμβρη, τι θα γίνει κατά το Φλεβάρη - Μάρτη; Θα πέφτουνε ο ένας μετά τον άλλο κάτω σαν τα κοτόπουλα; Πλάκα κάνουμε;

Κι επειδή τώρα οι γαύροι είναι ειδική περίπτωση οπαδών το πήγανε και παραπέρα. Και τι έχουμε καταφέρει σου λέει ώς τώρα; Ετσι και χάσουμε από την ιταλιάνα στη Ρώμη, τέρμα η σεζόν. Κι άντε μετά σου λέει να ενισχυθούμε το Δεκέμβρη. Εξω από το Τσαμπιόνι, νοκ άουτ και στο ελληνικό πρωτάθλημα και άμα δεν το σηκώσουμε το κατσαρόλι θα σου πω εγώ τι θα ξοδέψει του χρόνου ο Σωκράτης. Θα μας πάρει η κάτω βόλτα.
Μιλάμε τώρα ότι σ΄ αυτό το γνωστό ανέκδοτο με το γρύλο ο τύπος που είχε φτιάξει ολόκληρο σενάριο απελπισίας πρέπει να ήτανε γαύρος. Δεν υπάρχει περίπτωση να ήτανε άλλη ομάδα.



***

ΥΓ. Το νου σας ρεμάλια! Ναι, ναι σε σας το λέω! Κοιτάξτε μη γίνει καμιά στραβή σήμερα με το ΑΕΚάκι και έχουμε κι εμείς γκρίνια και κλάψα για ένα 15νθήμερο, θα σας πάρει και θα σας σηκώσει! Εμείς το ξοφλήσαμε αυτό το γραμμάτιο πέρσι. Δεν θα το ξαναπληρώσουμε και φέτος!

Thursday, November 8, 2007

Ο μαύρος γάτος

Κάποτε είχα έναν μαύρο γάτο (μεταξύ πολλών άλλων αδέσποτων). Ηταν ο πιο αγαπημένος μου, καθώς ήταν ο μόνος που είχε απομείνει από μια γέννα τεσσάρων μαύρων αρσενικών που άλλος έφυγε από τροχαίο και άλλος από αρρώστεια. Ηταν αυτός στον οποίο είχα δώσει τη μικρότερη σημασία. Μου έμοιαζε άχρωμος, άοσμος ...άγευστος. Οταν όμως χάθηκαν οι άλλοι έστρεψα πάνω του όλη την προσοχή μου. Και άρχισα να τον βλέπω διαφορετικά. Τον λάτρεψα όσο όλους τους άλλους μαζί. Υπήρξε ο πιο αγαπημένος μου αδέσποτος. Είχε κατάμαυρο τρίχωμα με απόχρωση προς το μπλε όπως ακριβώς μου αρέσουν οι μαύροι γάτοι και όχι προς το καφετί και κάτι εκπληκτικά χρυσά μάτια. Ελεγα πως είναι "μαύρος σαν την νύχτα" και τον έβγαλα "Νυχτούλη". Με το υποκοριστικό τον φώναζα ακόμα και όταν μεγάλωσε και έγινε γάταρος. Ηταν όμως άγριος, γιατί η γειτονιά δεν τον συμπαθούσε λόγω χρώματος και όπου πήγαινε τον έδιωχναν. Η μεγαλύτερη "παραχώρηση" που μου είχε κάνει
ήταν να μου επιτρέπει να τον χαϊδεύω στο κεφάλι του ανάμεσα στα αυτιά. Και πόσο λαχταρούσα να τον πάρω αγκαλιά! Εφυγε από την γειτονιά, όπως συνήθως φεύγουν τα αρσενικά, όταν ήρθε άλλο πιο δυνατό στην περιοχή, αλλά γύριζε κάθε μέρα και πάντα του φύλαγα τους καλύτερους μεζέδες. Τον έβαζα να τρώει μόνος του, στο πιο ψηλό σημείο, αυτοκρατορικά, την ίδια ώρα που τα υπόλοιπα αδέσποτα έτρωγαν δίπλα - δίπλα, κλέβοντας πολλές φορές το ένα από το φαγητό του άλλου. Κάθε μέρα είχαμε "ραντεβού". Αν δεν ερχόταν, και δεν ήταν οι καθιερωμένες εποχές του ζευγαρώματος, οπότε η πολυήμερη απουσία του ήταν φυσιολογική, τρελαινόμουν. Οταν έκανε δυο - τρεις μέρες να έρθει, έλεγα πως κάτι του είχε συμβεί. Κάποια μέρα ήρθε με το ένα αυτί τουμπανιασμένο. Να τον πιάσω για να τον πάω στο γιατρό ούτε λόγος. Πήρα όμως τηλέφωνο. "Μπορεί από μόλυνση, μπορεί από καβγά", μου είπε. "Δεν κινδυνεύει όμως η ζωή του". Η αλήθεια είναι ότι δεν έδειχνε να πονάει. Συνέχισε να πηγαινοέρχεται με το αυτί τούμπανο. Κάποια μέρα τον βλέπω να έρχεται από μακριά με το ένα αυτί ...εξαφανισμένο. Μόλις πλησίασε βλέπω πως το τουμπανιασμένο αυτάκι είχε ζαρώσει και είχε διπλώσει. Ηταν πια ο μαύρος γάτος με το ένα αυτί. Πήγαινε και ερχόταν καμαρωτός με το "σημάδι" του, χωρίς να δείχνει να τον νοιάζει. Κάποτε έκανε πάνω από εβδομάδα να επιστρέψει.
Πήγα να τον ψάξω σε παραπάνω γειτονιές. "Τον μαύρο, τον κακό γάτο ψάχνεις;" μου λέει ένας γνωστός που έμενε λίγο παραπάνω και δεν ήξερε ότι ο γάτος ήταν "δικός" μου. "Αυτός έχει ξυλοκοπήσει όλα τα γατιά της γειτονιάς! Είναι πολύ άγριος!" προσθέτει. Για φαντάσου! Ο Νυχτούλης που έφυγε από τη δικιά μου γειτονιά ως πιο αδύναμος, ήταν φόβος και τρόμος σε μια άλλη γειτονιά! Δεν τον βρήκα και γύρισα σπίτι απογοητευμένη. Την επόμενη ημέρα εμφανίστηκε. Λες και είχε πάρει το μήνυμα ότι τον έψαχνα. Τον χάιδεψα περισσότερο από το συνηθισμένο και περιέργως με άφησε χωρίς να δυσανασχετεί. Του έφερα να φάει τον καλύτερο μεζέ από κάθε άλλη φορά. Μικρά κομματάκια κρέας που του τα έδωσα σχεδόν στο στόμα. Για ένα διάστημα ήταν συνεπής στο ραντεβού. Ερχόταν καθημερινά. Πέρασε κι άλλος καιρός. Ωσπου μια μέρα δεν ήρθε. Και πέρασε κι άλλη κι άλλη. Και πέρασε βδομάδα, μήνας. Μήνες... Εκλαψα, ήξερα ότι δεν θα τον ξαναδώ. Αναρωτιόμουν τι να έγινε, με τι τρόπο "έφυγε"... Ενα περίπου χρόνο μετά είδα ένα όνειρο. Εξω από το σπίτι μου ήταν παρκαρισμένο ένα αυτοκίνητο με ένα αγοράκι στη θέση του συνοδηγού. Ηταν ένα όμορφο μελαχροινό αγοράκι. Η μαμά είχε βγει να αγοράσει κάτι από το περίπτερο απέναντι κι αυτό περίμενε στη θέση του υπομονετικά. Μόλις γύρισε η μαμά του και μπήκε στο αυτοκίνητο για να φύγουν, ο μικρός ανοίγει το παράθυρο και μου λέει: "Γεια σου, ο Νυχτούλης είμαι...". Εμεινα αποσβολωμένη να κοιτάζω το αυτοκίνητο που απομακρυνόταν...
Ποιος ξέρει...

Sunday, November 4, 2007

Στη ...σιγή ασυρμάτου τα κοράκια χαίρονται

Μια χαρά ξεκίνησε κι αυτή η αγωνιστική. Δώσανε πάλι ρεσιτάλ τα κοράκια. Νωρίς νωρίς πήρε ο Τέρορ τη σκυτάλη από τους πριν απ΄ αυτόν και έγραψε ιστορία. Εγινε ο πρώτος διαιτητής στα χρονικά της Σούπερ Λίγκα (ποιας Σούπερ Λίγκα; Ολόκληρης της Α΄ Εθνικής από καταβολής της) που δεν απέβαλε παίκτη που έχει δει δύο κίτρινες κάρτες. Στο 60΄ δείχνει την πρώτη στον Κουμορτζί, δέκα λεπτά αργότερα του δείχνει άλλη μία και τον αφήνει τον παίχτουρα να παίζει κανονικά στο παιχνίδι του Εργοτέλη με τον Πανιώνιο. Κι όταν του το επισήμαναν είπε πως δεν έδειξε την πρώτη στον Κουμορτζί αλλά στον Μπερτέ. Κι ας τον διέψευσε ο τηλεοπτικός φακός. Και σα να μην έφτανε η πατάτα με τον Κουμορτζί πάει και κατακυρώνει ως κανονικό, ένα γκολ του Κορδονούρη από θέση οφσάιντ.

Θα μου πείς, και λοιπόν; Λες να έχει πρόβλημα ο Τεροβίτσας; Χέστηκε! Εδώ δεν τους ένοιαζε τους κόρακες πριν, θα τους νοιάξει τώρα που έχει επιβληθεί και ...σιγή ασυρμάτου; Γεια σου ρε Τζίγγερ με τα ωραία σου!
Κι εσένα ρε Ντέμη σου φταίνε οι υπέρβαροι διαιτητές! Αμ δεν θέλουνε μόνο διατροφολόγο και Bodyline. Οφθαλμίατρο θέλουνε πρώτα από όλα!

Σάμπως όμως ήτανε μόνο ο Τέρορ; Στο τηγάνι είχαμε άλλες ομορφιές. Από κανονική θέση ξεκινάει ο Σβούρας στο γκολ του Βρύζα, οφσάιντ σηκώνει ο πλάγιος ο Ακριβός. Και πώς να μη το σηκώσει; Στο 2-1 ήτανε το σκορ. Θες σου λέει να ισοφαρίσουνε τα ΠΑΟΚια και να πάθουμε καμιά ζημιά; Πώς θα φύγουμε μετά από εδώ μέσα; Καζάνι που βράζει είναι το γήπεδο. Θα τελειώσει μετά ήρεμα το ματσάκι ή θα μας πάρουνε στο κυνήγι και θα μου βάλουνε το σημαιάκι στον πρωκτό;

Κι έχεις μετά τον γαύρο να φωνάζει για σφυρίγματα που παίρνουν ΑΕΚ και Παναθηναϊκός. Πώς το λέει η παροιμία; Τα δικά τους είναι σύκα και γλιστρούν τα δικά μας είναι καρύδια και βροντούν. Ρε άντε από κει πέρα, που έχετε το θράσος να λέτε ότι αδικείστε κιόλας από τη διαιτησία! Παραγκάρχες! Αλλά έτσι είναι. Αμα έχεις καλομάθει τόσα χρόνια να είσαι μονοφαγάς σου κακοφαίνεται άμα αρχίσουνε και παίρνουνε και οι υπόλοιποι.

Ολα τα λεφτά πάντως ήτανε τα γιούχα στο τέλος για να αποθαρρύνουνε τα ΠΑΟΚια μη τυχόν και καταφέρουνε να ισοφαρίσουνε. Ετσι και τους έπιανες τους γαύρους στο γήπεδο, έναν - έναν, γεμάτο θα το είχανε το babylino τους.

Και τώρα βέβαια μ΄όλα αυτά αρχίζει μέχρι την Τρίτη η επιχείρηση - κλάψα. Χωρίς Τοροσίδη, χωρίς Βούλη, χωρίς Ντομί, με θαύμα προλαβαίνει ο Λεντέσμα, αποδεκατισμένος θα το δώσει το παιχνίδι με τη Ρεάλ ο γαύρος. Κι άμα το κερδίσει θα γίνουνε ήρωες οι παίχτες. Κι άμα το χάσει θα έχει πρώτης τάξης δικαιολογία. Τις απουσίες και την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων. Πώς το έλεγε ο "Γαύρος" στην "Αξία"; "Τα εγκλήματα του καλοκαιριού που άφησαν χωρίς πάγκο το θρήνο".


ΥΓ. Φαρμάκ(ι) την πότισες τη Χέμα, Ραούλ μου. Πώς να μην πάθει μελαγχολία το κορίτσι; Που το έφερες από τη Μαδρίτη στην Αθήνα και έχασε τη βολή του, έχασε τη σειρά του, έχασε τις παρέες του. Ολα τα έχασε! Δεν την άντεξε τη μετακόμιση η Χέμα. Κι από εδώ και πέρα τη βλέπω να φωνάζει: Ανάθεμά σε, ξενιτειά και μυριανάθεμά σε. Κι εσένα πάντως εδώ που τα λέμε κομμάτι χλωμό σε κόβω. Φαρμακώθηκες κι εσύ!

ΥΓ1. Εφυγε πριν τον ...φύγουν!
Πριν λίγο άκουσα στο ραδιόφωνο ότι ο Τεροβίτσας ανακοίνωσε την οικειοθελή αποχώρησή του από τη διαιτησία. Εβγαλε λέει και ανακοίνωση και λέει μεταξύ άλλων ότι όπως όλοι οι άνθρωποι κάνουν λάθη έτσι και οι κόρακες που είναι άνθρωποι λαθεύουν κι αυτοί. Μαϊστα. Κοίτα όμως αντανακλαστικά ο κόραξ! Ολους τους πρόλαβε. Και την ΚΕΔ και την ΕΠΟ και τις ομάδες που φωνάζουνε και τη σιωπηλή τη Σούπερ Λίγκα. Σου λέει δεν με διώχνετε! Εγώ θέλω και φεύγω! Πάλι καλά. Οσους έκαψε έκαψε. Οι υπόλοιποι τη σκαπούλαραν. Γλίτωσε κόσμος και κοσμάκης. Στο καλό και αλάργα.

Wednesday, October 31, 2007

Σαν τον σκύλο με τη γάτα...

Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός; Ρεάλ ή Μπαρτσελόνα; Πελέ ή Μαραντόνα; Χατζηδάκις ή Θεοδωράκης; Φοίβος ή Καρβέλας; Βίσση ή Βανδή; Αμερική ή Ρωσία; Δεξιά ή Αριστερά;
Διαμαντίδης ή Παπαλoυκάς; Βραζιλία ή Αργεντινή; Boυνό ή θάλασσα; Aνατολή ή Δύση;
Χριστιανοί ή μουσουλμάνοι; Καθολικοί ή Ορθόδοξοι; Aθήνα ή Θεσσαλονίκη; NΔ ή ΠΑΣΟΚ; Παπανδρέου ή Βενιζέλος; Κιθαρίστας ή ντράμερ;

Δίπολα υπάρχουν πολλά. Το ίδιο και
διλήμματα. Ενα από αυτά αφορά τα αγαπημένα μας κατοικίδια. Και εντάξει, πολλοί μπορεί
να έχουν σπίτι τους σκιουράκια, χάμστερ, καναρίνια και εσχάτως ιγκουάνα, αλλά το κατ΄
εξοχήν "δίπολο" στα κατοικίδια αφορά σχεδόν αποκλειστικά τους σκύλους και τις γάτες.
Τα "αφεντικά" τους έχουν άποψη για το λόγο που τα δικά τους κατοικίδια είναι τα καλύτερα.

***

Οι γάτες, λέει, είναι περισσότερο ανεξάρτητες. Δεν γνωρίζουν αφεντικό, δένονται περισσότερο με χώρους παρά με πρόσωπα, κρατάνε κακία σε όποιον τις πειράξει και ανταποκρίνονται στα χάδια μόνο όταν έχουν οι ίδιες διάθεση. Οι σκύλοι, αντίθετα, εξαρτώνται άμεσα από το αφεντικό τους, που το αγαπάνε υπερβολικά, δεν θυμώνουν ό,τι κι αν τους κάνει, τρέχουν συνέχεια πίσω του και τον έχουν για Θεό τους. Είναι δε πάντα πρόθυμοι για χάδια και παιχνίδια κι όταν τους αφιερώνεις χρόνο είναι τρισευτυχισμένοι και κουνάνε συνεχώς την ουρά τους από ευχαρίστηση.

***

Μερικοί το προχωράνε ακόμα περισσότερο. Οι γάτες, λέει, είναι σαν τις ...γυναίκες. Περίεργες, παράξενες, μυστηριώδεις και εκδικητικές, δύσκολο να τις καταλάβεις, σου προσφέρουν μόνο ό,τι αυτές θέλουν να προσφέρουν, είναι ελάχιστα δοτικές και μόνο όταν αυτές έχουν διάθεση.
Αντίθετα οι σκύλοι είναι σαν τους ...άνδρες. Ετοιμοι πάντα να προσφέρουν, να "λυθούν" από μια κίνηση, μια χειρονομία αποδοχής, ικανοί να προσφέρουν στο πολλαπλάσιο αυτό που τους προσφέρεις, ξέρουν να συγχωρούν, είναι "ανοιχτό βιβλίο" για τον καθένα που νοιώθουν ότι τους αγαπά.

***

Ο αντίλογος; Η γάτα δεν γνωρίζει αφεντικό γιατί είναι κυρία του εαυτού της, είναι ζώο
ελεύθερο και ανεξάρτητο, έχει αξιοπρέπεια γι΄ αυτό δεν συγχωρεί αυτόν που την έβλαψε.
Αντίθετα ο σκύλος είναι δουλοπρεπής, ανελεύθερος και εξαρτημένος και δεν έχει καμία
αξιοπρέπεια, αφού γλείφει αυτόν που τον κλοτσάει.

Να το πάω και παραπέρα; Αυτοί, λέει, που αγαπάνε τις γάτες είναι ανεξάρτητες φύσεις, ενώ αυτοί που αγαπάνε τους σκύλους είναι όσοι τρώνε ...σκατά στη δουλειά τους και στην κοινωνία από τους εργοδότες τους και τους συμπολίτες τους και έχουν για κατοικίδιο έναν σκύλο, επειδή έχουν την ανάγκη να αισθάνονται έστω και σε έναν τομέα της ζωής τους ότι είναι τα αφεντικά και έχουν κάποιον υπό τις διαταγές τους.

***


Ζώντας εδώ και 5 χρόνια με δύο γάτες και άλλα 19 πριν με μία ακόμα, αλλά και με πολλές
αδέσποτες που είχα κατά καιρούς στην αυλή του παλιού μου σπιτιού, θεωρώ πως η αίσθηση
που αποκομίζει κάποιος από την επαφή μαζί τους είναι μοναδική. Η χάρη τους, το νάζι τους,το γουργουρητό τους, η αρμονία στις κινήσεις τους, τα χάδια και η τρυφερότητά τους, είναι κάτι ανεπανάληπτο. Οσο για την ανεξαρτησία τους; Τη λατρεύω. Τη λατρεύω γιατί την κατανοώ απόλυτα. Δεν είναι ούτε υπολογιστικό, ούτε περίεργο που δεν έχουν κάθε ώρα και στιγμή διάθεση για χάδια. Για σκεφτείτε λίγο: Πώς θα σας φαινόταν εσάς αν ερχόταν κάποιος, έστω αγαπητό σας πρόσωπο, όταν ας πούμε έχετε τις μαύρες σας, να σας πειράζει τα μαλλιά, να σας τσιμπάει τα μάγουλα, να σας τραβάει τα ...μουστάκια, έχετε δεν έχετε διάθεση; Η γάτα όταν δεν έχει κέφι στο δείχνει και σου κόβει τα πολλά - πολλά. Γιατί αυτό να είναι κακό;

***


Από την άλλη, όμως, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι είναι εξίσου συναρπαστική αυτή η δοτικότητα του σκύλου, αυτή η προθυμία του να ανταποκριθεί σε χάδια και παιχνίδια
οποιαδήποτε στιγμή, ακόμα κι αν ένα λεπτό πριν τον έχεις μαλώσει ή του έχεις χτυπήσει τη μουσούδα. Είναι παρέα, είναι σύντροφος, είναι φιλαράκι χωρίς να ζητήσει ανταλλάγματα. Και μπορεί να με ξετρελαίνουν και να με καθηλώνουν τα εντυπωσιακά, ανοιχτόχρωμα μάτια μιας γάτας, αλλά δεν με αφήνουν ασυγκίνητη τα καστανά, ζεστά, αγαπησιάρικα και ειλικρινή μάτια ενός σκύλου.


Κανένα δίπολο λοιπόν και κανένα δίλημμα. Αλλωστε, αν είσαι φιλόζωος, αγαπάς εξίσου και τις γάτες και τους σκύλους. Μπορεί κάποιο από τα δύο ζώα να σου ταιριάζει περισσότερο λόγω ιδιοσυγκρασίας. Αυτό είναι απόλυτα λογικό - και θεμιτό. Οι διαχωρισμοί όμως δεν είναι αναγκαίοι. Αλλωστε, ακόμα και αυτά τα δύο ζώα που θεωρούνται εχθροί, μπορούν να ζήσουν αρμονικά κάτω από την ίδια στέγη όταν μεγαλώσουν μαζί.


Και τα δύο λοιπόν. Κι αν δεν μπορούμε να τα αγαπάμε, τουλάχιστον ας μην τα κυνηγάμε. Ας μην τα καταδιώκουμε. Ας μην τα χαρίζουμε στα παιδιά σαν παιχνίδια, για να τα πετάξουμε στους δρόμους στην πρώτη δυσκολία, όταν ανακαλύψουμε ότι βρομίζουν και κάνουν ζημιές μέσα στο σπίτι ή όταν μας πέφτει βαριά η καθημερινή βόλτα που χρειάζονται για να κάνουν τις ανάγκες τους. Και βεβαίως μην τα πετάμε σωρηδόν στους δρόμους το καλοκαίρι όταν ανακαλύψουμε πως αποτελούν πρόβλημα για τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Ούτε και να καθησυχάζουμε τη συνείδησή μας πως "κάποιος καλός άνθρωπος" θα τα περιμαζέψει ή θα
βρουν τον τρόπο να προσαρμοστούν στη ζωή του αδέσποτου. Ο "καλός άνθρωπος" είναι
ολοένα και πιο δυσεύρετος γιατί έχει τα δικά του κατοικίδια να φροντίσει και τα δικά του - μεγάλα - προβλήματα να επιλύσει. Και το κατοικίδιο που έχει μεγαλώσει σε σπίτι είναι πρακτικά αδύνατο να προσαρμοστεί στη ζωή του αδέσποτου. Αν καταφέρει να
επιζήσει από τα αυτοκίνητα και τα άλλα, εχθρικά απέναντί του αδέσποτα, πολύ απλά θα πεθάνει επειδή δεν θα έχει μάθει τον τρόπο να βρει την τροφή του. Οποιος παίρνει κατοικίδιο πρέπει να γνωρίζει πως αναλαμβάνει μια υποχρέωση για περίπου 10 με 15 χρόνια, όσος είναι ο μέσος όρος ζωής ενός σκύλου ή μιας γάτας. Αν αισθάνεται ότι μπορεί να ανταποκριθεί ας το κάνει. Αν όχι, ας μη το πάρει καν. Ετσι τουλάχιστον δεν θα γίνει υπαίτιος για την αύξηση των αδέσποτων που τριγυρίζουν στους δρόμους.

***

Και για να ελαφρύνω λίγο το θέμα, παραθέτω τρία βιντεάκια από τις υπέροχες ταινίες του Ντίσνεϊ. Τα δύο πρώτα είναι από την ταινία "Η Λαίδη και ο αλήτης". Το πρώτο αφορά την τρυφερή ερωτική ιστορία των δύο παραπάνω σκύλων, την βραδιά που ανακάλυψαν ότι είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Ο Αλήτης πηγαίνει τη Λαίδη στον εστιάτορα που του ταϊζει κόκκαλα και εκείνος αντιλαμβανόμενος πως έφερε την αγαπημένη του τους προσφέρει ένα σπέσιαλ γεύμα με σπαγγέτι, τραγουδώντας τους την "Bella Notte". Η σκηνή περιλαμβάνει ένα από τα πιο γνωστά φιλιά στην ιστορία του κινηματογράφου.





Το δεύτερο από την ίδια ταινία αποδεικνύει (κατ΄ εμέ) τις ...κακές σχέσεις των παραγωγών κινουμένων σχεδίων με τις γάτες. Στις περισσότερες μικρού ή μεγάλου μήκους ταινίες τους οι γάτες είναι σκανδαλιάρες, πονηρές, μοχθηρές και ...καταχθόνιες. Εδώ οι δύο σιαμέζες γάτες της θείας της αφεντικίνας, αφού κάνουν του κόσμου τις σκανδαλιές, στο τέλος καταφέρνουν να ρίξουν την ευθύνη στην αθώα σκυλίτσα, τη Λαίδη. Θα το βρείτε εδώ


***


Το τρίτο αναιρεί την παραπάνω ...ανάλυσή μου, αφού είναι μια ταινία φτιαγμένη με αγάπη για τις γάτες, οι "Αριστόγατες". Η μαμά γάτα, η Δούκισσα παροτρύνει τα παιδιά της, την κόρη Μαρί και τους σκανδαλιάρηδες γιους της, Τουλούζ και Μπερλιόζ να εξασκηθούν στο πιάνο στις κλίμακες και τα αρπέτζιο.


Thursday, October 25, 2007

Οι δύο όψεις του νομίσματος

Συγκλόνισε λέει ο Ολυμπιακός. Επαιξε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της ευρωπαϊκής του ιστορίας. Πλάκα κάνουμε τώρα; Πώς έφαγε τότε τέσσερα; Ούτε ένα, ούτε δύο, ούτε τρία. Τέσσερα! Κι έχασε και πέναλτι αυτός ο ...Ριτζ όπως τον λέει ο ειδήμονας τον Νιστελρόι!

Αμα δηλαδή δεν έπαιζε καλά πού θα σταματούσε να γράφει το κοντέρ; Επιτυχία λέει ήταν ο τρόπος που έπαιξε. Δεν κατάλαβα! Ποια ήταν η επιτυχία; Που μετέτρεψε το 1-2 σε 4-2; Που είχε στα χέρια του τη νίκη και το διπλό και έφαγε τρία γκολ;

Και να σκεφτείς ότι είχε και το μαύρο της το χάλι η Ρεάλ. Κι έλειπαν κι ένα σωρό παίχτες. Δηλαδή άμα ήτανε στα καλά της και δεν είχε απουσίες θα τον φτάνανε τον γαύρο τα δάχτυλα των δύο χεριών για να μετρήσει πόσα θα έτρωγε; Ασε τώρα που οι Ισπανοί είχανε για προπονητή αυτόν τον μυρουδιά, αυτή την γερμανίδα ...Τιτίκα, τον Σούστερ.


Με 10 παίκτες έπαιζε ο γαύρος κι αντί να δώσει το σύνθημα για επίθεση από τα πλάγια να τον ανοίξει σαν τριαντάφυλλο, πήγαινε και κουτούλαγε στον άξονα πάνω σε τρεις και τέσσερις αμυντικούς. Πρέπει να είναι ο μοναδικός προπονητής ομάδας που έχει αριθμητικό πλεονέκτημα και το μετέτρεψε σε μειονέκτημα.

***
Αυτή που λες, είναι η μία όψη του νομίσματος. Η μηδενιστική. Αλλά επειδή εγώ είμαι Παναθηναϊκός και δεν είμαι πρόβατο για να χαύω ό,τι μου σερβίρουνε θα σου πω και την άλλη όψη. Η άλλη όψη λοιπόν δείχνει τα εξής: H βάση για τη δημιουργία ομάδας είναι το χρήμα και οι σωστές επιλογές από τους κατάλληλους ανθρώπους. Τόσα χρόνια τσιγγουνευόταν ο Κόκκαλης, αλλά μόλις το πήρε απόφαση να ρίξει χρήμα και να φέρει τον Ιβιτς που ξέρει να διαλέγει παίχτες φάνηκε η διαφορά. Τι να του πει του Γκαλέτι και του Kοβάσεβιτς το Μπερναμπέου; Θα κωλώσουν; Τόσες φορές το έχουν επισκεφτεί. Και γκολ έχουνε βάλει εναντίον της Ρεάλ. Ο Φίσκουλας και ο Σέσκουλας όμως άμα θα μπουν εκεί μέσα θα τρέμει το φυλλοκάρδι τους. Αυτή είναι η διαφορά από τα προηγούμενα χρόνια. Ο γαύρος που παίρνει τα πρωταθλήματα ένα απωθημένο είχε. Την Ευρώπη. Με τους παίχτες που πήρε θα πάψει να έχει απωθημένο. Δεν κέρδισε στη Μαδρίτη, αλλά θα κερδίσει αλλού. Επαιξε καλή μπάλα αντικειμενικά. Μπορεί η Ρεάλ να είναι στα κάτω της, αλλά αυτό δεν ακυρώνει την καλή του εμφάνιση. Κι εγώ δεν μπορώ να ξέρω τι θα κάνει αύριο και μεθαύριο, αλλά με βάση αυτές τις δύο εμφανίσεις με Βέρντερ και Ρεάλ δείχνει να κάνει την υπέρβασή του. Και τη σύγκριση εγώ δεν την κάνω ανάμεσα σ΄ αυτόν και τη δική μου ομάδα. Αυτό θα είναι λάθος. Τη σύγκριση την κάνω ανάμεσα στον παλιό κακό του εαυτό και τον σημερινό που δείχνει απείρως καλύτερος.

***
Οπως τη σύγκριση την κάνω ανάμεσα στον παλιό καλό Παναθηναϊκό και το σημερινό έκτρωμα. Αυτό που δεν είναι ικανό να δημιουργήσει ούτε μία ευκαιρία της προκοπής. Τ΄ακούς Τζίγγερ; Με πορδές δεν βάφονται αυγά. Βγάλε τα καβούρια από τις τσέπες και ρίξε χρήμα. Μην περιμένεις να τη βγάλεις με κατιμάδες και με λαχεία που μια φορά κληρώνουν και δέκα όχι. Και μην περιμένεις να φτιάξεις το γήπεδο για να ρίξεις μπερντέ. Γιατί τότε θα έχεις γήπεδο αλλά δεν θα έχεις κόσμο να το γεμίσει. Το μαγαζί για να δουλέψει θέλει καλό και ανανεωμένο εμπόρευμα. Θέλει σεβασμό του ιδιοκτήτη στον πελάτη. Διαφορετικά τους παίρνει ο διάολος. Και το μαγαζί και τον μαγαζάτορα μαζί.

***
Παίζουμε κι εμείς σε λίγη ώρα. Το ψυχανεμίζομαι δύσκολο το ματς με τα χάλια που έχουμε. Αν κερδίσουμε θα βγάλουμε το χτικιό. ΄Η που θα το βάλουνε νωρίς και θα καρδιοχτυπάμε όλον τον υπόλοιπο χρόνο ή που θα μας βγει η πίστη μέχρι να σκοράρουμε. Τουλάχιστον όταν χάνουμε, χάνουμε άνετοι. Δεν μας κουράζουνε οι παίχτες μας. Μας το δείχνουνε από την αρχή. Σου λέει μην ελπίζεις άδικα, δεν την παλεύουμε. Δεν έχει "ναι μεν, αλλά", δεν έχει "ίσως" δεν έχει "σου ξου μου ξου". Οπως επίσης κι αν βρεθούμε πίσω στο σκορ. Αλλη σιγουριά εκεί. Το ξέρεις ρε παιδί μου ότι ανατροπή δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει. Ανατροπή; Τι είναι αυτό; Last year! (Very ...last όμως!).
Για τους Σκοτσέζους δεν ξέρω τίποτα παρά μόνο τα κλασικά. Ψηλά, δυνατά κορμιά, πρέσινγκ σε όλο το γήπεδο, κλοτσάνε, φτύνουνε. Αυτό το τελευταίο δεν μου αρέσει καθόλου. Ετσι και ρίξουνε καμιά ροχάλα τον βλέπω dead τον Ιβανσιτς στην πρώτη επαφή του με αντίπαλο. Πού να την αντέξει ο Αυστριακός με τα ωδεία την τραγίλα των Χαϊλάντερ; Ο δε Τζιόλης, ούτε που θα τους πλησιάσει. Μαλάκας είμαι, θα σκέφτεται, να πάω κοντά; Κι άμα ρίξουν καμιά ροχάλα να μου χαλάσουν το μαλλί; Ασε τώρα το σόου που θα έχουμε πάλι με Καραγκούνη και Μάτος για το ποιος θα βαράει τα στημένα. Τη βλέπω τη φάση να παίζουμε κι εμείς επεισόδιο Καστίγιο - Μπουλούτ με τον Ν΄ Ντογιέ στο ρόλο του Σούρερ (δεν λέω τυχαία τον Ν΄ Ντογιέ, τον είχε πλησιάσει απειλητικά τον Κάρα στο ματσάκι με τον Αστέρα).

Τέλος πάντων, Κυριακή κοντή γιορτή...

EDIT: Εκτός αποστολής ο Γκούνης, χάσαμε το σόου, γλιτώσαμε τον τσακωμό. Μπάλα δύσκολο να παίξουμε, αλλά μπορεί και να κερδίσουμε...



Monday, October 22, 2007

Παιχνιδομηχανές και αναμνήσεις

Η αφορμή δόθηκε από το blog του Νίκου Δήμου στο dimoutech. Σε ένα ποστ με τον τίτλο "Τεχνολογική Μελαγχολία" εξηγούσε τους λόγους που μπορεί η Τεχνολογία να σου δημιουργήσει μελαγχολία. Αλλοτε επειδή η εξέλιξη της τεχνολογίας αχρηστεύει μηχανήματα του παρελθόντος, άλλοτε επειδή είναι τόσο αλματώδης που αδυνατείς να την παρακολουθήσεις. Με το δεύτερο ομολογώ ότι έχω πια συμβιβαστεί. Υπήρχαν εποχές που βρισκόμουν αν όχι μπροστά από τις εξελίξεις, τουλάχιστον πολύ κοντά τους. Καταλάβαινα κάθε τι που διάβαζα και ήξερα το όνομα του κάθε καλώδιου που χρησιμοποιούσα. Σήμερα έχω συμβιβαστεί με το γεγονός ότι οι εξελίξεις με έχουν ξεπεράσει. Δεν μπορώ να πω πως δεν τις παρακολουθώ, αφού είναι κάτι που αγαπώ, αλλά είναι πια πολλά τα πράγματα που διαβάζω και δεν μου είναι τόσο οικεία όσο στο παρελθόν. Και μπορεί να μην χρησιμοποιώ την ...συνήθη στις μέρες μας τακτική της "απαξίωσης" αυτού που δεν καταλαβαίνουμε αφού κατά βάθος πολύ θα ήθελα να γνωρίζω πώς λειτουργεί κάτι με κάθε λεπτομέρεια, αλλά τουλάχιστον δεν με ενοχλεί όσο παλιά.

Εκείνη τη μελαγχολία όμως που γεννιέται από το γεγονός ότι πολλά από τα αγαπημένα μου τεχνολογικά αντικείμενα βρίσκονται πια σε κούτες και συρτάρια δεν μπορώ να την ξεπεράσω. Είναι οι ίδιες οι αναμνήσεις της ζωής μου, είναι οι τεχνολογικές "φωτογραφίες" που όποτε γυρίσω να τις κοιτάξω πάντα συγκινούμαι. Μέσα στα ντουλάπια μου υπάρχει ακόμα το πρώτο μου κομπιούτερ (αν μπορεί να ονομαστεί έτσι). Ηταν ένα Τexas Instruments 99/4A.
Μια κονσόλα με keyboard και υποδοχή για παιχνίδια που όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να πείσω τον πατέρα μου να μου το αγοράσει, καθώς δεν μπορούσε να αντιληφθεί την ανάγκη μου για κάτι τέτοιο. Εκτός όλων των άλλων ήμουν και κορίτσι οπότε ειδικά στον τομέα των παιχνιδιών δεν είχα ...τύχη. Αδυνατούσε να καταλάβει τις ανάγκες μου και τις τεχνολογικές μου ...ανησυχίες.

Τελικά κατάφερα να το αγοράσω μετά πό οικονομίες από το χαρτζιλίκι μου. Μου το έδωσαν μαζί με ένα παιχνίδι δώρο. Ηταν το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα ποτέ στο σπίτι. Λεγόταν Parsec και είχε 16 διαστημικές πίστες αυξανόμενης δυσκολίας
με διαφορετικό χρώμα η κάθε μία και με διαφορετικούς "εχθρούς" που γίνονταν όλο και
πιο επικίνδυνοι όσο προχωρούσε το παιχνίδι, ενώ ακόμα πιο δύσκολες ήταν οι υπόγειες
πλατφόρμες ανεφοδιασμού.

Πέρασα ατελείωτες ώρες ευχαρίστησης αλλά και μια μεγάλη απογοήτευση όταν έφτασα στην
τελευταία (16η) πίστα, αφού περίμενα πως θα υπήρχε κάποια επιβράβευση κάποιο τέλος εν πάση περιπτώσει αλλά μάταια! Το παιχνίδι συνεχιζόταν σα να μη συμβαίνει τίποτα με τον ίδιο βαθμό δυσκολίας και χωρίς να ξαναλλάξει χρώμα η πίστα.




Λίγο αργότερα αγόρασα το Munchman μια εκδοχή του Pacman επίσης με διαφορετικό δείκτη
δυσκολίας και διαφορετικό χρώμα αλλά και διαφορετικούς διώκτες σε κάθε πίστα. Το
Munchman δεν έμαθα ποτέ αν τελειώνει με τον ίδιο τρόπο, γιατί δεν κατάφερα να φτάσω στο τέλος. Δύο προσπάθειες που έκανα να μεγαλώσω την φτωχή συλλογή μου στέφθηκαν από αποτυχία καθώς αφενός η εταιρεία δεν διέθετε μεγάλη γκάμα παιχνιδιών αφετέρου ήταν πανάκριβα και αδυνατούσα να τα αγοράσω.









Το Texas Instruments ξεπεράστηκε λοιπόν από την ανάγκη για κάτι καλύτερο, αλλά αυτό το καλύτερο δεν είχα τη δυνατότητα να το αγοράσω. Τριγύριζα στα μαγαζιά της Στουρνάρη (πρέπει να ήμουν από τα λίγα κορίτσια που σύχναζα σ΄ αυτά εκείνη την εποχή, αλλά τόσο το Amstrad όσο και το Commodore ήταν για μένα μακρινό όνειρο. Ετσι κατέληξα στο Spectrum. Πιο φθηνό άρα περισσότερο προσιτό σε κάποια που οι γονείς της είχαν καταλάβει πια πως η λέξη ...κομπιούτερ ήταν απλά η πρόφαση για να αγοράσει παιχνιδομηχανές και που δεν επρόκειτο να της δώσουν χρήματα για να ικανοποιήσει την ...τρέλα της, άρα έπρεπε να το αγοράσει από χαρτζιλίκι. Το αγαπημένο μου ZX Spectrum + 128K.

To μικρό μαύρο μηχάνημα με τα λαστιχένια
πληκτράκια. Πόσο το λάτρεψα! Κι ας μην μπορούσε να δουλέψει αμέσως κι ας μου έπαιρνε χρόνο να ακολουθήσω την διαδικασία προκειμένου να φορτώσω ένα παιχνίδι .Το Spectrum συνδεδεμένο με ένα κασετόφωνο και η κασέτα του παιχνιδιού να φορτώνει με τις γαλαζοκόκκινες και κιτρινομπλέ ρίγες και τον χαρακτηριστικό ήχο που σφύριζε συνέχεια μέχρι να παρουσιαστεί η εικόνα του παιχνιδιού που ήθελα να παίξω.



Τα 8 στα 10 φόρτωναν. Τα άλλα δύο όχι. Και τι απογοήτευση σ΄ αυτή την περίπτωση! Τι προσπάθειες επί προσπαθειών προκειμένου να γίνει το θαύμα! Μία φορά στις 10 γινόταν και το παιχνίδι τελικά φόρτωνε. Αλλά μόνο μία στις 10. Τα παιχνίδια ήταν φτηνά (καμία ύγκριση με αυτά του Texas Instruments) και είχα αγοράσει πολλά.

"Horace goes skiing", "Video poker", "Kane", "Molecule Man", "One man and his droid", "Scooby doo", "Moonlight madness", "Space raiders", "Wizards spell", "Kung fu masters", "Τhanatos" , ήταν μερικοί μόνο από τους πολλούς τίτλους που μπορεί να μην τους θυμάμαι πια, αλλά που αναπαύονται σε κάποιο συρτάρι.
Υπήρχαν όμως τέσσερα που ήταν τα πιο αγαπημένα μου. Πρώτο απ΄ όλα το "Ηalls of the things". Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με είχε κολλήσει τόσο με το συγκεκριμένο παιχνίδι.




Δεν έμοιαζε ιδιαίτερο σε σχέση με άλλα. Επρεπε να έχεις ...τρία χέρια και 15 δάχτυλα για να τα βγάλεις πέρα με όλες τις λειτουργίες που διέθετε. Μπορούσες να πετάξεις μπάλες φωτιάς, να χρησιμοποιήσεις ξίφος, βέλη, να μαζέψεις ελιξίριο ζωής, να ανοίξεις πόρτες, να τις κλείσεις πίσω σου με τελικό σκοπό να μαζέψεις κάποια δαχτυλίδια από οκτώ ορόφους. Ηταν τόσο δύσκολο κι όμως τόσο συναρπαστικό. Δεν είχε pause κι αυτό σε κέντριζε περισσότερο. Αλίμονο αν είχες φτάσει σε ένα καλό σημείο και έπρεπε να σταματήσεις. Είχε χρειαστεί να το κάνω μια φορά και έβαλα τον ήρωά μου σε έναν όροφο όπου είχα σκοτώσει όλους τους εχθρούς, πιστεύοντας ότι θα είναι προστατευμένος μέχρι να επιστρέψω. Είχα μαζέψει πέντε δαχτυλίδια, τα περισσότερα από κάθε άλλη φορά και ήθελα απεγνωσμένα να συνεχίσω. Κι όμως όταν γύρισα τον βρήκα σκοτωμένο...







Δεύτερο αγαπημένο μου ο Gerry the Germ. Ενα μικρόβιο που προσπαθούσε με κάθε τρόπο, είτε μέσα από το αίμα, είτε μέσα από βλαβερά φαγητά, είτε από την τουαλέτα να φτάσει στην καρδιά του οργανισμού και να τον σκοτώσει. Πολύ δύσκολο παιχνίδι, δεν το τελείωσα ποτέ, αλλά τόσο συναρπαστικό. Είναι απίστευτος ο εθισμός που σου δημιουργούσε και πιο απίστευτο ακόμα ότι κατανάλωνες τόση ...ενέργεια στην προσπάθεια να "σκοτώσεις", έστω και εικονικά, έναν άνθρωπο.





Τρίτο αγαπημένο ο "Bomb Jack". Ο Jack έπρεπε να αφοπλίσει 24 βόμβες σε γνωστές τουριστικές περιοχές, ανάμεσά τους η Ακρόπολη και η Σφίγγα με τη δυσκολία ολοένα να μεγαλώνει κι εσύ να "κολλάς" ολοένα και περισσότερο και να σε πιάνει ...υστερία στην προσπάθεια να συνεχίσεις.






Τελευταίος αλλά όχι έσχατος ο "Incredible Shrinking Fireman" που έπεσε σε μια μηχανή σμίκρυνσης στη διάρκεια μιας αποστολής και εσύ έπρεπε να βρεις τα πέντε στοιχεία που θα θέσουν σε λειτουργία μια μηχανή ...τεντώματος προκειμένου να τον επαναφέρεις στο φυσιολογικό του μέγεθος.

Στην προσπάθεια αυτή έπρεπε να ανοίξεις κλειδωμένες πόρτες να μαζέψεις αντικείμενα που τελικά δεν ταίριαζαν μέχρι να βρεις τα κατάλληλα που θα
oδηγούσαν στην επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος.
Κάποια στιγμή το ZX Spectrum χάλασε! Μυστήριο πράγμα κι αυτό που πάθαινα - και ακόμα παθαίνω - όταν χαλάνε τέτοια μηχανήματα. Μπορούσα ακόμα και να αρρωστήσω και ακόμα μου συμβαίνει. Μπορεί να μην δώσω δεκάρα αν χαλάσει το πλυντήριο, η κουζίνα ή η ηλεκτρική σκούπα, αλλά χάνω όλο μου το κέφι και όλη μου την ενέργεια αν χαλάσει το κομπιούτερ, το κινητό, ή το βίντεο ή το dvd.


Το Spectrum χάλασε και δεν μπορούσε να φτιαχτεί, όμως χάλασε σε ...καλή εποχή.
Κοντά στα Χριστούγεννα που το χαρτζιλίκι μαζευόταν πιο εύκολα. Το δίλημμα ήταν: Ενα
ίδιο έστω και εξελιγμένο άμεσα ή ένα καλύτερο σε ...βάθος χρόνου; Η υπομονή δεν ήταν
(ούτε είναι) από τα προτερήματά μου, οπότε το ZX Spectrum + 2 ήρθε να αντικαταστήσει τα γλυκά λαστιχένια μου πληκτράκια. Πιο εξελιγμένο μοντέλο και με ενσωματωμένο κασετόφωνο! Χλιδή! Η ...παιχνιδική απόλαυση συνεχίστηκε. Οχι όμως απρόσκοπτα. Τα παιχνίδια θέλουν ατελείωτες ώρες και όταν στο σπίτι υπάρχει μόνο μία τηλεόραση αυτό δεν είναι εύκολο. Επρεπε να παίζω μόνο πρωί και να σταματάω όταν κάποιος ήθελε να δει ένα πρόγραμμα. Τότε σκέφτηκα τη λύση του μόνιτορ. Ενα μόνιτορ θα με ανεξαρτητοποιούσε. Το είχα δει κιόλας σε ένα μαγαζί στη Στουρνάρη. Ενα μόνιτορ Fidelity αξίας 24.000 δραχμών. Αστείο ποσό για την εποχή μας, αλλά απαγορευτικό
γύρω στο ΄84-΄85. Τα κατάφερα όμως και το αγόρασα κάποια στιγμή. Τους έπεισα ότι μπορούμε να το χρησιμοποιούμε και σαν τηλεόραση αν το συνδέσουμε με το βίντεο και ...τσοντάρισαν στο χαρτζιλίκι. Οταν όμως το έφερα σπίτι και προσπάθησα να το συνδέσω με το spectrum, TI AΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ! Πίστεψα ότι βρήκα το κατάλληλο καλώδιο, είχα γίνει όλο αυτό το διάστημα ...κολλητή με το "Ράδιο Κατουμά", στην Πραξιτέλους, αλλά έλα που δεν έδειχνε σωστά τα χρώματα. Ο,τι κι αν δοκίμασα με τις λιγοστές μου γνώσεις (που δεν ήταν ακριβώς λιγοστές, τηρουμένων των αναλογιών), απέτυχε. Αναγκάστηκα να καταφύγω σε τεχνικό. Ούτε αυτός μπόρεσε να βρει τη λύση. Τελικά η λύση δόθηκε χάρη στο βίντεο. Συνέδεσα μόνιτορ και Spectrum στο βίντεο και το παιχνίδι ξανάρχισε χωρίς προβλήματα πια, ό,τι ώρα και μέρα ήθελα.

Κάποια στιγμή πέρασα και στο Atari. Hταν όμως μάλλον "τέλος εποχής". Αγόρασα την
κονσόλα Αtari 2600 με δύο joysticks και μου έδωσαν δώρο το River Raid. Το ΕΛΙΩΣΑ!
Ενα αεροπλάνο που καταστρέφει ό,τι βρει στο διάβα του από πλοία μέχρι ελικόπτερα, προσέχοντας μην το καταρρίψουν και προσπαθώντας να μην μείνει από καύσιμα. Παιζόταν και με παραπάνω από ένα άτομο, οπότε είχαμε ομηρικές ...μάχες με τον ξάδερφό μου που μόλις είχε επιστρέψει στην Αθήνα από εξαετή παραμονή στην Κοζάνη.



Ομως, δεν μου ήταν αρκετό. Βγήκα να αγοράσω ένα από τα παιχνίδια της τεράστιας γκάμας που διέθετε η εταιρία, αλλά και πάλι η απογοήτευση καραδοκούσε. Είχαν σταματήσει να κυκλοφορούν και έπρεπε να πάω στα γραφεία της Αtari (στη Σόλωνος, κάπου κοντά στη Νομική) και να νοικιάζω (!) ένα παιχνίδι για μία εβδομάδα. Καθώς δεν ήμουν η μόνη που το επεδίωκα δεν έβρισκα ποτέ κάποιο από τα παιχνίδια που ήθελα να παίξω κι έτσι το όνειρο ξεθώριασε νωρίς.


Σήμερα μπορώ να αγοράσω όποιο παιχνίδι θέλω, μπορώ να αναβαθμίσω τον υπολογιστή μου σχεδόν όσο συχνά μου κάνει κέφι, αλλά δεν έχω χρόνο να διαθέσω για να παίξω παιχνίδια όποτε επιθυμώ. Αν όμως ρωτήσω τον εαυτό μου αν νοιώθει ζήλια για
τα σημερινά παιδιά που μπορούν να αγοράσουν και να παίξουν ό,τι ώρα θέλουν, παιχνίδια με απίστευτα γραφικά στους προσωπικούς τους υπολογιστές η απάντηση είναι όχι. Λατρεύω την κάθε ανάμνηση, την κάθε στιγμή, την κάθε δυσκολία που έζησα. Από το ξεπακετάρισμα της παιχνιδομηχανής και το φόρτωμα του παιχνιδιού μέχρι τις ατελείωτες ώρες απόλαυσης και πείσματος όταν δεν μπορούσα να προχωρήσω λίγο παραπέρα.


ΥΓ. Κουραστικό ίσως το ποστ. Το ξέρω, αλλά το blog πάνω απ΄ όλα είναι προσωπική υπόθεση. Και λατρεύω τη δυνατότητα που μου δίνει να ξεδιπλώσω τις αναμνήσεις των μαθητικών και πρώτων φοιτητικών χρόνων με κείμενο, εικόνα και κίνηση μαζί. Κάτι που κανένα χάρτινο ημερολόγιο δεν θα μπορούσε να κάνει...