Wednesday, October 31, 2007

Σαν τον σκύλο με τη γάτα...

Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός; Ρεάλ ή Μπαρτσελόνα; Πελέ ή Μαραντόνα; Χατζηδάκις ή Θεοδωράκης; Φοίβος ή Καρβέλας; Βίσση ή Βανδή; Αμερική ή Ρωσία; Δεξιά ή Αριστερά;
Διαμαντίδης ή Παπαλoυκάς; Βραζιλία ή Αργεντινή; Boυνό ή θάλασσα; Aνατολή ή Δύση;
Χριστιανοί ή μουσουλμάνοι; Καθολικοί ή Ορθόδοξοι; Aθήνα ή Θεσσαλονίκη; NΔ ή ΠΑΣΟΚ; Παπανδρέου ή Βενιζέλος; Κιθαρίστας ή ντράμερ;

Δίπολα υπάρχουν πολλά. Το ίδιο και
διλήμματα. Ενα από αυτά αφορά τα αγαπημένα μας κατοικίδια. Και εντάξει, πολλοί μπορεί
να έχουν σπίτι τους σκιουράκια, χάμστερ, καναρίνια και εσχάτως ιγκουάνα, αλλά το κατ΄
εξοχήν "δίπολο" στα κατοικίδια αφορά σχεδόν αποκλειστικά τους σκύλους και τις γάτες.
Τα "αφεντικά" τους έχουν άποψη για το λόγο που τα δικά τους κατοικίδια είναι τα καλύτερα.

***

Οι γάτες, λέει, είναι περισσότερο ανεξάρτητες. Δεν γνωρίζουν αφεντικό, δένονται περισσότερο με χώρους παρά με πρόσωπα, κρατάνε κακία σε όποιον τις πειράξει και ανταποκρίνονται στα χάδια μόνο όταν έχουν οι ίδιες διάθεση. Οι σκύλοι, αντίθετα, εξαρτώνται άμεσα από το αφεντικό τους, που το αγαπάνε υπερβολικά, δεν θυμώνουν ό,τι κι αν τους κάνει, τρέχουν συνέχεια πίσω του και τον έχουν για Θεό τους. Είναι δε πάντα πρόθυμοι για χάδια και παιχνίδια κι όταν τους αφιερώνεις χρόνο είναι τρισευτυχισμένοι και κουνάνε συνεχώς την ουρά τους από ευχαρίστηση.

***

Μερικοί το προχωράνε ακόμα περισσότερο. Οι γάτες, λέει, είναι σαν τις ...γυναίκες. Περίεργες, παράξενες, μυστηριώδεις και εκδικητικές, δύσκολο να τις καταλάβεις, σου προσφέρουν μόνο ό,τι αυτές θέλουν να προσφέρουν, είναι ελάχιστα δοτικές και μόνο όταν αυτές έχουν διάθεση.
Αντίθετα οι σκύλοι είναι σαν τους ...άνδρες. Ετοιμοι πάντα να προσφέρουν, να "λυθούν" από μια κίνηση, μια χειρονομία αποδοχής, ικανοί να προσφέρουν στο πολλαπλάσιο αυτό που τους προσφέρεις, ξέρουν να συγχωρούν, είναι "ανοιχτό βιβλίο" για τον καθένα που νοιώθουν ότι τους αγαπά.

***

Ο αντίλογος; Η γάτα δεν γνωρίζει αφεντικό γιατί είναι κυρία του εαυτού της, είναι ζώο
ελεύθερο και ανεξάρτητο, έχει αξιοπρέπεια γι΄ αυτό δεν συγχωρεί αυτόν που την έβλαψε.
Αντίθετα ο σκύλος είναι δουλοπρεπής, ανελεύθερος και εξαρτημένος και δεν έχει καμία
αξιοπρέπεια, αφού γλείφει αυτόν που τον κλοτσάει.

Να το πάω και παραπέρα; Αυτοί, λέει, που αγαπάνε τις γάτες είναι ανεξάρτητες φύσεις, ενώ αυτοί που αγαπάνε τους σκύλους είναι όσοι τρώνε ...σκατά στη δουλειά τους και στην κοινωνία από τους εργοδότες τους και τους συμπολίτες τους και έχουν για κατοικίδιο έναν σκύλο, επειδή έχουν την ανάγκη να αισθάνονται έστω και σε έναν τομέα της ζωής τους ότι είναι τα αφεντικά και έχουν κάποιον υπό τις διαταγές τους.

***


Ζώντας εδώ και 5 χρόνια με δύο γάτες και άλλα 19 πριν με μία ακόμα, αλλά και με πολλές
αδέσποτες που είχα κατά καιρούς στην αυλή του παλιού μου σπιτιού, θεωρώ πως η αίσθηση
που αποκομίζει κάποιος από την επαφή μαζί τους είναι μοναδική. Η χάρη τους, το νάζι τους,το γουργουρητό τους, η αρμονία στις κινήσεις τους, τα χάδια και η τρυφερότητά τους, είναι κάτι ανεπανάληπτο. Οσο για την ανεξαρτησία τους; Τη λατρεύω. Τη λατρεύω γιατί την κατανοώ απόλυτα. Δεν είναι ούτε υπολογιστικό, ούτε περίεργο που δεν έχουν κάθε ώρα και στιγμή διάθεση για χάδια. Για σκεφτείτε λίγο: Πώς θα σας φαινόταν εσάς αν ερχόταν κάποιος, έστω αγαπητό σας πρόσωπο, όταν ας πούμε έχετε τις μαύρες σας, να σας πειράζει τα μαλλιά, να σας τσιμπάει τα μάγουλα, να σας τραβάει τα ...μουστάκια, έχετε δεν έχετε διάθεση; Η γάτα όταν δεν έχει κέφι στο δείχνει και σου κόβει τα πολλά - πολλά. Γιατί αυτό να είναι κακό;

***


Από την άλλη, όμως, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι είναι εξίσου συναρπαστική αυτή η δοτικότητα του σκύλου, αυτή η προθυμία του να ανταποκριθεί σε χάδια και παιχνίδια
οποιαδήποτε στιγμή, ακόμα κι αν ένα λεπτό πριν τον έχεις μαλώσει ή του έχεις χτυπήσει τη μουσούδα. Είναι παρέα, είναι σύντροφος, είναι φιλαράκι χωρίς να ζητήσει ανταλλάγματα. Και μπορεί να με ξετρελαίνουν και να με καθηλώνουν τα εντυπωσιακά, ανοιχτόχρωμα μάτια μιας γάτας, αλλά δεν με αφήνουν ασυγκίνητη τα καστανά, ζεστά, αγαπησιάρικα και ειλικρινή μάτια ενός σκύλου.


Κανένα δίπολο λοιπόν και κανένα δίλημμα. Αλλωστε, αν είσαι φιλόζωος, αγαπάς εξίσου και τις γάτες και τους σκύλους. Μπορεί κάποιο από τα δύο ζώα να σου ταιριάζει περισσότερο λόγω ιδιοσυγκρασίας. Αυτό είναι απόλυτα λογικό - και θεμιτό. Οι διαχωρισμοί όμως δεν είναι αναγκαίοι. Αλλωστε, ακόμα και αυτά τα δύο ζώα που θεωρούνται εχθροί, μπορούν να ζήσουν αρμονικά κάτω από την ίδια στέγη όταν μεγαλώσουν μαζί.


Και τα δύο λοιπόν. Κι αν δεν μπορούμε να τα αγαπάμε, τουλάχιστον ας μην τα κυνηγάμε. Ας μην τα καταδιώκουμε. Ας μην τα χαρίζουμε στα παιδιά σαν παιχνίδια, για να τα πετάξουμε στους δρόμους στην πρώτη δυσκολία, όταν ανακαλύψουμε ότι βρομίζουν και κάνουν ζημιές μέσα στο σπίτι ή όταν μας πέφτει βαριά η καθημερινή βόλτα που χρειάζονται για να κάνουν τις ανάγκες τους. Και βεβαίως μην τα πετάμε σωρηδόν στους δρόμους το καλοκαίρι όταν ανακαλύψουμε πως αποτελούν πρόβλημα για τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Ούτε και να καθησυχάζουμε τη συνείδησή μας πως "κάποιος καλός άνθρωπος" θα τα περιμαζέψει ή θα
βρουν τον τρόπο να προσαρμοστούν στη ζωή του αδέσποτου. Ο "καλός άνθρωπος" είναι
ολοένα και πιο δυσεύρετος γιατί έχει τα δικά του κατοικίδια να φροντίσει και τα δικά του - μεγάλα - προβλήματα να επιλύσει. Και το κατοικίδιο που έχει μεγαλώσει σε σπίτι είναι πρακτικά αδύνατο να προσαρμοστεί στη ζωή του αδέσποτου. Αν καταφέρει να
επιζήσει από τα αυτοκίνητα και τα άλλα, εχθρικά απέναντί του αδέσποτα, πολύ απλά θα πεθάνει επειδή δεν θα έχει μάθει τον τρόπο να βρει την τροφή του. Οποιος παίρνει κατοικίδιο πρέπει να γνωρίζει πως αναλαμβάνει μια υποχρέωση για περίπου 10 με 15 χρόνια, όσος είναι ο μέσος όρος ζωής ενός σκύλου ή μιας γάτας. Αν αισθάνεται ότι μπορεί να ανταποκριθεί ας το κάνει. Αν όχι, ας μη το πάρει καν. Ετσι τουλάχιστον δεν θα γίνει υπαίτιος για την αύξηση των αδέσποτων που τριγυρίζουν στους δρόμους.

***

Και για να ελαφρύνω λίγο το θέμα, παραθέτω τρία βιντεάκια από τις υπέροχες ταινίες του Ντίσνεϊ. Τα δύο πρώτα είναι από την ταινία "Η Λαίδη και ο αλήτης". Το πρώτο αφορά την τρυφερή ερωτική ιστορία των δύο παραπάνω σκύλων, την βραδιά που ανακάλυψαν ότι είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Ο Αλήτης πηγαίνει τη Λαίδη στον εστιάτορα που του ταϊζει κόκκαλα και εκείνος αντιλαμβανόμενος πως έφερε την αγαπημένη του τους προσφέρει ένα σπέσιαλ γεύμα με σπαγγέτι, τραγουδώντας τους την "Bella Notte". Η σκηνή περιλαμβάνει ένα από τα πιο γνωστά φιλιά στην ιστορία του κινηματογράφου.





Το δεύτερο από την ίδια ταινία αποδεικνύει (κατ΄ εμέ) τις ...κακές σχέσεις των παραγωγών κινουμένων σχεδίων με τις γάτες. Στις περισσότερες μικρού ή μεγάλου μήκους ταινίες τους οι γάτες είναι σκανδαλιάρες, πονηρές, μοχθηρές και ...καταχθόνιες. Εδώ οι δύο σιαμέζες γάτες της θείας της αφεντικίνας, αφού κάνουν του κόσμου τις σκανδαλιές, στο τέλος καταφέρνουν να ρίξουν την ευθύνη στην αθώα σκυλίτσα, τη Λαίδη. Θα το βρείτε εδώ


***


Το τρίτο αναιρεί την παραπάνω ...ανάλυσή μου, αφού είναι μια ταινία φτιαγμένη με αγάπη για τις γάτες, οι "Αριστόγατες". Η μαμά γάτα, η Δούκισσα παροτρύνει τα παιδιά της, την κόρη Μαρί και τους σκανδαλιάρηδες γιους της, Τουλούζ και Μπερλιόζ να εξασκηθούν στο πιάνο στις κλίμακες και τα αρπέτζιο.


18 comments:

houli_v said...

ρε συ gatti αν μας έλεγες ότι προτιμάς τους σκύλους θα έπρεπε να αλλάξεις και το όνομα σου .
Ελπίζω να είσαι καλά
Καλημέρες :)

gatti said...

Τα αγαπάω και τα σκυλάκια βρε. Είχα κι ένα γλυκό αδεσποτάκι που τριγυρνούσε στη γειτονιά και τα πήγαινε καλά με τις γάτες μου. Το τάιζα και όταν έβγαινα από το σπίτι με ακολουθούσε όπου πήγαινα και δεινοπαθούσα να το απομακρύνω. Μια φορά το είχα κλείσει μέσα στην αυλή μέχρι να πάω στο περίπτερο, γιατί γυρνώντας ήθελα να το ταϊσω. Αλλά αυτό ήταν ...κατσικόσκυλο. Σκαρφάλωσε στα κάγκελα, προσπαθώντας να βγει και τα κατάφερε με τη διαφορά ότι πιάστηκε το ένα του ποδάρι ανάμεσα στα κάγκελα και κρεμόταν το υπόλοιπο σώμα του απέξω και άρχισε να ουρλιάζει από τον πόνο. Γύρισα κι εγώ και βλέπω κόσμο μαζεμένο (μέχρι αυτοκίνητα σταμάτησαν) να τον κοιτάζει, αλλά να διστάζει να τον πλησιάσει για να τον απελευθερώσει. Πήγα και του απελευθέρωσα το πόδι και τον μάλωσα κι αυτός άρχισε να κλαψουρίζει και να μου γλείφει τα χέρια.

Ολα τα ζωάκια γλυκά και τρυφερά είναι. Απλώς μου πάνε οι γάτες περισσότερο.

Sisyfina said...

Θα συμφωνήσω με τη gatti. Οι γάτες είναι σαν κινούμενα έργα τέχνης. Τα σκυλιά τα αγαπώ, αλλά και τα λυπάμαι και δεν μ΄ αρέσει αυτό το συναίσθημα. Πάντα είχα γάτες, οι οποίες ήταν πάντα ανεξάρτητες αλλά αφοσιωμένες!
Και προτείνω το έξοχο και σχετικά άγνωστο βιβλίο του Ουίλιαμ Μπάροουζ "Η γάτα μέσα μας" εκδ Απόπειρα.
Μιάου!

gatti said...

Καλώς την! Αμ το έχω καταλάβει ότι αγαπάς τις γάτες! Και μάλιστα έχω λατρέψει το avatar σου. Κι εμένα οι γάτες που είχα, μου ήταν αφοσιωμένες, δεν ξέρω πώς το έχουν βγάλει ότι δεν δένονται με ανθρώπους, αλλά μόνο με χώρους.

Το έχω το βιβλίο αυτό αλλά ακόμα δεν έχω καταφέρει να το διαβάσω...
Με το blog που έμπλεξα, διαβάζω όλο και λιγότερο.

ΠΑΥΛΟΣ said...

Λοιπόν λάτρης των σκύλων εδώ! Έχω μία σκύλα, αλλά είναι πιο ανεξάρτητη κι από γάτα. Όσο για τα χάδια, μόνο αν κάνει κέφι εκείνη έρχεται.
Πέρα απ'όλα όμως πιστεύω ότι είτε γάτα είτε σκύλο έχει κάποιος την ίδια φροντίδα και αγάπη πρέπει να δίνει.

gatti said...

Παύλο μου, το είχα δει το σκυλάκι σου στη φωτογραφία, τότε που έγραψες για τις φθινοπωρινές αποδράσεις. Είναι σκέτη γλύκα!

Υπάρχουν και ανεξάρτητα σκυλιά που μοιάζουν με γάτες όπως και γάτες που μοιάζουν στο χαρακτήρα με τα σκυλιά. Ολα είναι σχετικά τελικά.
Σίγουρα όμως χρειάζονται την αγάπη και την φροντίδα και τα δύο.

s_pablo said...

Λοιπόν έχω καταλήξει ότι όλοι οι bloggers έχουν γάτα. Είναι στα όρια του στατιστικού λάθους.

Τέλος πάντων, είχα και γάτες, είχα και σκύλους, είχα και χελώνες και κουνέλια και κότες και...

Μετά από τόσα χρόνια, έχω φτάσει στα εξής συμπεράσματα.

Οι σκύλοι είναι πραγματικοί φίλοι και μοιράζονται συναισθήματα. Αγαπούν τα παιδιά της οικογενείας περισσότερο κι από τα αφεντικά τους και τα υπερασπίζονται ακόμα και με την ίδια τη ζωή τους. Αν ψάχνουμε ένα ανθρώπινο αντίστοιχο της συμπεριφοράς τους θα έλεγα την αντρική φιλία (αυτή των ταινιών και όχι αυτή που ο καλύτερος σου φίλος σου τρώει την γκόμενα).

Από την άλλη μεριά είναι τρομεροί ζήτουλες και ώρες ώρες σου σπάνε τα νεύρα με το κουταβίσιο βλέμμα που φωνάζει πεινάω. Κι εγώ πεινάω ρε φίλε, αλλά δεν έχω ουρά να κουνήσω...

Τα γατιά από την άλλη είναι νευρωτικά ζώα. Αυτά περί ανεξαρτησίας τα ακούω βερεσέ. Όταν πεινάνε ή έχουν όρεξη για χάδια έρχονται και σου τρίβονται στα πόδια (το μαύρο γατί που έχω "υιοθετήσει" τελευταίως θα με στείλει στον τάφο, αφού κάθε βράδυ που ξεκινάω να βγω μπαίνει ανάμεσα στα πόδια μου, με αποτέλεσμα να έχω πέσει 2-3 φορές). Όταν είναι χορτασμένα σε έχουν χεσμένο κι όταν έχουν σεξουαλικές ορέξεις ξεχνούν και το δρόμο που μένεις.

Από την άλλη είναι παιχνιδιάρικα όσο δεν πάει. Η χαρά της ζωής θα έλεγα. Φυσικά και το ανθρώπινο αντίστοιχο τους είναι η γυναίκα. Όχι λόγω ανεξαρτησίας (είναι οι γυναίκες ανεξάρτητες?), αλλά λόγω αυτής της "όσο σε χρειάζομαι θα σου τρίβομαι, μόλις βρω κάτι καλύτερο ξέχνα με" συμπεριφοράς.

Τελικά, προτιμώ τις χελώνες...

squarelogic said...

"Τελικά, προτιμώ τις χελώνες..."

Να υποθεσω παμπλο η επιπονα κτηθεισα φιλοσοφημενη γνωμη σου!Αψογο!

gatti
πολυ ωραιο ποστ!επικροτω ιδιαιτερα την επισημασνη της ευθυνης ζωης που πρεπει να εχει οποιος αγοραζει κατοικιδιο,καθως και τα all time classic βιντεάκια!
Προσωπικα αντιστεκομαι... σθεναρά για τους λογους που ανεφερες στην αποκτηση θηλαστικων και περιοριζομαι σε ..ιπταμενους φιλους
(ενιοτε και δραπετες,
ιδέ http://squarelogic.blogspot.com/2007/05/and-then-there-were-one-left.html).
Οταν αποκτησω σπιτι με κηπο,ελευθερο χρονο κλπ.μπορει να αναζητησω τις χαρες των γατων ή των σκυλων...Μεχρι τοτε προτιμω να μην τα κανω δυστυχισμενα.

gatti said...

@s_pablo: Aυτό με τους bloggers και τις γάτες το έχω συνειδητοποιήσει κι εγώ. Πολλή γατοφιλία ρε παιδί μου στα blogs. Εδώ έπρεπε να τους αναζητώ εξ αρχής κι όχι εκεί έξω στο δρόμο.

Μα, εννοείται ότι αυτοί που παρομοιάζουν τους σκύλους με τους άνδρες και τις γάτες με τις γυναίκες δεν αναφέρονται στα θετικά στοιχεία των δύο ζώων, αλλά στα αρνητικά. Είναι νομίζω αυτοί που θέλουν να πικάρουν τους εκπροσώπους του αντίθετου φίλου.

Ναι, ο σκύλος έχει στοιχεία συμπεριφοράς που θυμίζουν την αντρική φιλία, που αντίστοιχή της θεωρώ πως είτε δεν υπάρχει στις γυναικείες φιλίες, είτε εγώ ήμουν τόσο άτυχη που δεν την έχω συναντήσει. Από την άλλη, όμως, έχει πράγματι και ένα στοιχείο δουλοπρέπειας στη συμπεριφορά του, αφού για μένα (και για πολλούς ακόμα υποθέτω) είναι αδιανόητο να γλείφεις αυτούς που σε κακομεταχειρίζονται ή να επιστρέφεις σ΄ αυτούς που σε διώχνουν.

Οι γάτες είναι όντως ανεξάρτητες κι ας μην μπορείς να το δεις (ή να το παραδεχτείς). Θέλουν να έχουν τους δικούς τους ρυθμούς και να προσαρμοστείς εσύ σ΄ αυτούς, σε αντίθεση με τον σκύλο που τον κάνεις ό,τι θέλεις. Το ότι σου τρίβονται όταν πεινάνε ή θέλουν να παίξουν, δεν μειώνει την ανεξαρτησία τους. Ανεξάρτητες είναι, όχι ηλίθιες. Ολα βέβαια είναι θέμα ερμηνείας. Εσύ ας πούμε μπορεί να τις χαρακτηρίσεις υπολογίστριες, άλλος μπορεί να ερμηνεύσει την συμπεριφορά τους ως καπατσοσύνη.

Για την πλειοψηφία των γυναικών δεν μπορώ να σου πω, εγώ πάντως την δική μου ανεξαρτησία την έχω κάνει σημαία κι ας το έχω "πληρώσει" ακριβά αυτό, μέχρι σημείου παρεξηγήσεως ακόμα και από τους συγγενείς μου.

ΥΓ. Και χελώνες είχα στην αυλή του παλιού μου σπιτιού πριν από πολλά χρόνια. Καμιά 15αριά γάτες σε σταθερή βάση, έναν σκύλο που ερχόταν συστηματικά για να φάει (έγραψα γι΄ αυτόν παραπάνω), δύο χελώνες και 3 κοτόπουλα νανάκια. Για να μη σου πω πόσα αδέσποτα μου πετούσαν όσοι "καλοί άνθρωποι" είχαν μάθει ότι τα φροντίζω, με αποτέλεσμα να έχω πέσει στη δυσμένεια των γειτόνων μου.

Το αποκορύφωμα ήταν όταν η πιτσιρίκα κόρη μιας γειτόνισσας βρήκε σε ένα παζάρι ένα άλογο (γέρικο και ψωραλέο ήταν το ταλαίπωρο, αλλά πού να καταλάβει η μικρή τη διαφορά;) και της καρφώθηκε η ιδέα ότι μπορούσε να κάνει μ΄ αυτό ...ιππασία (!) σε ένα κτήμα που είχαν στη Χασιά. Το αγόρασε λοιπόν και επειδή φοβόταν να το βάλει στην δική της αυλή, και ήθελε πρώτα να προετοιμάσει τη μητέρα της, το έδεσε σε ένα δέντρο μέσα στη δική μας. Σηκώνονται το πρωί και οι δικοί μου, βγαίνουν έξω και φρικάρουν!
Νόμιζαν ότι μας το είχαν παρατήσει κι αυτό!
Με ξυπνάνε άρον άρον, σχεδόν ουρλιάζοντας (αφού ήμουν η ...πηγή του κακού):
- Ελα να δεις! Mέχρι τώρα μας πετούσαν γατάκια! Τώρα μας πέταξαν και άλογο!
(Στο "τσακ" το γλίτωσαν το εγκεφαλικό!)


@squarelogic: Η ευθύνη ζωής που αναλαμβάνεις κάθε φορά που αποκτάς κατοικίδιο είναι για μένα το πρωταρχικό στοιχείο αυτής της σχέσης με τα ζώα. Εχω δει πολλά όλα αυτά τα χρόνια, έχω πληγωθεί αφάνταστα και έχω αντιδράσει και θα αντιδράσω ξανά βίαια, απέναντι σε άνθρωπο που τα παρατάει στο δρόμο, τα κακομεταχειρίζεται ή επιχειρεί να τα φολιάσει.

Εκτιμώ περισσότερο αυτούς που δεν αποκτούν κατοικίδιο, γιατί αν μη τι άλλο έχουν μια
έντιμη στάση ζωής απέναντι στα ζώα, από εκείνους που τα παίρνουν αψυχολόγητα, χωρίς σκέψη και χωρίς να έχουν σταθμίσει τις συνέπειες της πράξης τους και τις ευθύνες τους και τα παρατάνε στην πρώτη ευκαιρία. Αυτούς δεν μπορώ να τους συγχωρήσω.

Κάποτε είχα όνειρο να αποκτήσω μια φάρμα για να έχω εκεί διάφορα ζώα να τα φροντίζω και να ζω μαζί τους, αλλά αυτό μάλλον θα παραμείνει όνειρο. Μέχρι και κτηνίατρος είχα σκεφτεί να γίνω...

Πάντως, οι γάτες να ξέρεις, δεν χρειάζονται τόση φροντίδα όσο οι σκύλοι. Είναι πιο εύκολες στη συμβίωση. Ούτε μπάνιο πρέπει να τους κάνεις (η γλώσσα τους είναι σαν βούρτσα και αποτελεί το καλύτερο ...σαπούνι και η θερμοκρασία του σώματός τους είναι τόσο υψηλή που σκοτώνει κάθε μικρόβιο), ούτε βόλτα χρειάζεται να τις βγάλεις, άσε που μαθαίνουν και απίστευτα γρήγορα να κάνουν τις ανάγκες τους στην άμμο υγιεινής. Η μόνη προσοχή που χρειάζεται είναι μια απλή εξέταση για να δεις αν έχουν τοξοπλάσμωση που μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα σε μια έγκυο γυναίκα.

ΥΓ. Το συγκεκριμένο κείμενο με τα πουλάκια το είχα ήδη διαβάσει πριν από καιρό και είχα στενοχωρηθεί μάλιστα για τη μικρή σου δραπέτισσα...

Alexandros said...

Καλημέρα

Ενισχύοντας την άποψη ότι πολλοί Bloggers έχουν γάτα, να πω ότι έχω και εγώ 2. Μία γατούλα 7 μηνών ονόματι Lucky (ήταν η μοναδική που επέζησε από 4 αδελφάκια) και έναν γάτο 20 ημερών όσο η παλάμη μου. Όλα καλά με τις γάτες αλλά με εκνευρίζει λίγο η ζήλια και η αντιπάθεια που τρέφουν η μία για την άλλη. Σε αυτή σίγουρα μοιάζουν με τις γυναίκες...

gatti said...

@alexandros: Αλλος ένας blogger με γάτα λοιπόν. Κι εγώ όταν είχα μαζέψει από το δρόμο τη Φάτσα ήταν τόσο μικρή που περπατούσα για ένα μήνα στο σπίτι συρτά, μη τυχόν και την πατήσω όπως μπλεκόταν στα πόδια μου.

Αυτό με τη ζήλια τους δεν παλεύεται. Εγώ έχω δύο θηλυκές και ο γιατρός μου είχε πει ότι πρέπει να τις στειρώσω πριν αποκτήσουν σεξουαλικές ορμές γιατί τότε θα αναπτύξουν απίστευτο ανταγωνισμό. Παρόλο λοιπόν που τις στείρωσα, υπάρχουν στιγμές που ακόμα μαλώνουν. Πέφτει πολύ ξύλο!

ΥΓ. Το αντιπαρέρχομαι αυτό περί ζήλιας των γυναικών...

s_pablo said...

"Ο πολιτισμός του ανθρώπου ορίζεται από τη σχέση του με τα ζώα"

Δεν θυμάμαι ποιος το έχει πει, αλλά είναι ένας ορισμός με πολλαπλή ερμηνεία.

Είτε το δεις ως εφαρμογή στο σύνολο της ανθρωπότητας (η ζεύξη του βοδιού στο άροτρο, η εξημέρωση του αλόγου κλπ), είτε το δεις ως εφαρμογή στον καθένα από εμάς ατομικά, πράγματι η σχέση του ανθρώπου με τα ζώα είναι σχεδόν προϊστορική και μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως πολιτισμική μεζούρα.

Κι από τις δυο μεριές όμως. Σαφώς ο "φιλόζωος" των καθαροαίμων, ο μπαμπάς που αγοράζει το σκυλί-παιχνίδι για το μικρό (και να το πετάξει όταν το βαρεθεί) και φυσικά αυτός που κακομεταχειρίζεται τα ζώα (υποψιάζομαι ότι η γάτα πρέπει να είναι το πιο βασανισμένο ζώο στην ιστορία) είναι η μια όψη του απολίτιστου και φρικαλέου.

Από την άλλη ο γατόφιλος ή ο κυνόφιλος, ο υπερ-φιλόζωος που βάζει το ζώο πάνω από τον άνθρωπο (φιλοζωική οργάνωση στη Βραζιλία παραλίγο να λυντσάρει έναν δύστυχο πατέρα που σκότωσε ένα σκύλο στην προσπάθεια του να σώσει το παιδί του από τα δόντια του και σε κάποιο άλλο μπλογκ φιλόζωος επίχαιρε με την προοπτική κυνηγοί να σκοτώνονται μεταξύ τους) ή (για να το κάνουμε και λίγο πιο φαιδρό) η γεροντοκόρη με τα 101 καναρίνια ή της 50 γάτες που αποτραβιέται από την κοινωνία, δεν μπαίνουν στον ορισμό από την ανάποδη?

zizugataki said...

Τί γλύκες στη φωτογραφία! Θα ήθελα πολύ να έχω και σκύλο και γάτα. Προς το παρόν έχω ένα γάτο στο σπίτι, το Ζιζού, και 10 στην αυλή. Θεωρώ ότι το να κυκλοφορεί ένα ζωάκι στο σπίτι ισοδυναμεί με ευτυχία και είναι πολύ χαλαρωτικό.
Πιστεύω δε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών που αγαπούν τα ζώα αγαπούν και τους ανθρώπους.
Μου αρέσουν όλα τα ζωάκια μόνο τα φίδια δεν μπορώ παρόλο που κι αυτά τα λυπάμαι.
'Οντως στην blogland κυκλοφορούν πολλοί φιλόζωοι και φιλόζωες. Που κρύβεστε όλοι βρε παιδιά και φαίνεται να κυριαρχούν στην ελληνική κοινωνία οι μη φιλόζωοι;

gatti said...

@s_pablo: Πολύ σωστή επισήμανση. Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Σε κάθε μη φιλόζωο που κακομεταχειρίζεται τα ζώα αντιστοιχεί ένας φιλόζωος με στρεβλή άποψη για το πραγματικό νόημα της λέξης, ικανός να φτάσει
στην υπερβολή, ή που η ζωοφιλία του σταματάει εκεί που τελειώνουν τα όρια του σπιτιού του.

Οσο για αυτούς τους φιλόζωους που επιμένουν στα καθαρόαιμα, σχεδόν τους λυπάμαι που δεν έχουν νοιώσει πόσο καλύτερο χαρακτήρα έχει και
πόση χαρά και αγάπη μπορεί να σου δώσει η συναναστροφή με ένα ημίαιμο ή ένα "κοπριτάκι".

@zizugataki: Εμαθα επιτέλους από πού προέρχεται το nick σου. ;-)
Κι εγώ την ίδια απορία με σένα έχω. Πού κρύβονται όλοι αυτοί οι φιλόζωοι και δεν τους έχω συναντήσει έξω που είναι οι πραγματικές "μάχες";
Πραγματικά χαλαρώνεις με ένα ζωάκι. Οσα προβλήματα και όσα νεύρα κι αν έχω, μόλις παίρνω αγκαλιά τις γάτες μου και αρχίζω να τις χαϊδεύω μου περνάνε τα πάντα.
Κι εγώ θα ήθελα να έχω ΚΑΙ σκύλο, αλλά θα του βγάλουν τα μάτια του φουκαρά τα 2 "τέρατα" που έχω στο σπίτι...

Sisyfina said...

Το έχεις διαβάσει αυτό;
http://www.phys.uoa.gr/~nektar/arts/tributes/emmanuel_roides/index.htm
Απολαυστικότατος Ροϊδης!

gatti said...

@Mambo Tango: Δεν το είχα διαβάσει! Διάβασα για τη γάτα, για τον σκύλο δεν πρόλαβα. Οπως τα λέει είναι! :))

Οντως, απολαυστικός ο Ροϊδης.

Σε ευχαριστώ για το link.

Φιλιά!

Sisyfina said...

Ούτε εγώ διάβασα το διήγημα για το σκύλο, έχει και πολλά άλλα ενδιαφέροντα κομμάτια το site. Aχ! αυτός ο χρόνος πώς εξατμίζεται...
Και για να συνεχίσω την άσχετη με την επικαιρότητα αμπελοφιλολογία μου, σου προτείνω επίσης το έξοχο διήγημα του Μ. Καραγάτση "Ο άνθρωπος με το πλεμόνι"
Επίσης είδα αυτό http://www.apn.gr/?p=3180 που μάλλον το έχεις τσεκάρει και χάρηκα πολύ!

gatti said...

@Mambo Tango: Θα τα ...περιποιηθώ καταλλήλως όλα! Μη μιλάς για χρόνο! Κανονικά πρέπει να γίνει νέα αρίθμηση στο 24ωρο. Μπας και προλάβουμε και κάτι!

Θα το τσεκάρω και το βιβλίο του Καραγάτση. Αμπελοφιλολογία εσύ; Κομπλιμέντα γυρεύεις; :)))

Nαι το είδα και εννοείται ότι το ευχαριστήθηκα!!!

Φιλιά!