Σαν τον σκύλο με τη γάτα...

Παναθηναϊκός ή Ολυμπιακός; Ρεάλ ή Μπαρτσελόνα; Πελέ ή Μαραντόνα; Χατζηδάκις ή Θεοδωράκης; Φοίβος ή Καρβέλας; Βίσση ή Βανδή; Αμερική ή Ρωσία; Δεξιά ή Αριστερά;
Διαμαντίδης ή Παπαλoυκάς; Βραζιλία ή Αργεντινή; Boυνό ή θάλασσα; Aνατολή ή Δύση;
Χριστιανοί ή μουσουλμάνοι; Καθολικοί ή Ορθόδοξοι; Aθήνα ή Θεσσαλονίκη; NΔ ή ΠΑΣΟΚ; Παπανδρέου ή Βενιζέλος; Κιθαρίστας ή ντράμερ;

Δίπολα υπάρχουν πολλά. Το ίδιο και
διλήμματα. Ενα από αυτά αφορά τα αγαπημένα μας κατοικίδια. Και εντάξει, πολλοί μπορεί
να έχουν σπίτι τους σκιουράκια, χάμστερ, καναρίνια και εσχάτως ιγκουάνα, αλλά το κατ΄
εξοχήν "δίπολο" στα κατοικίδια αφορά σχεδόν αποκλειστικά τους σκύλους και τις γάτες.
Τα "αφεντικά" τους έχουν άποψη για το λόγο που τα δικά τους κατοικίδια είναι τα καλύτερα.

***

Οι γάτες, λέει, είναι περισσότερο ανεξάρτητες. Δεν γνωρίζουν αφεντικό, δένονται περισσότερο με χώρους παρά με πρόσωπα, κρατάνε κακία σε όποιον τις πειράξει και ανταποκρίνονται στα χάδια μόνο όταν έχουν οι ίδιες διάθεση. Οι σκύλοι, αντίθετα, εξαρτώνται άμεσα από το αφεντικό τους, που το αγαπάνε υπερβολικά, δεν θυμώνουν ό,τι κι αν τους κάνει, τρέχουν συνέχεια πίσω του και τον έχουν για Θεό τους. Είναι δε πάντα πρόθυμοι για χάδια και παιχνίδια κι όταν τους αφιερώνεις χρόνο είναι τρισευτυχισμένοι και κουνάνε συνεχώς την ουρά τους από ευχαρίστηση.

***

Μερικοί το προχωράνε ακόμα περισσότερο. Οι γάτες, λέει, είναι σαν τις ...γυναίκες. Περίεργες, παράξενες, μυστηριώδεις και εκδικητικές, δύσκολο να τις καταλάβεις, σου προσφέρουν μόνο ό,τι αυτές θέλουν να προσφέρουν, είναι ελάχιστα δοτικές και μόνο όταν αυτές έχουν διάθεση.
Αντίθετα οι σκύλοι είναι σαν τους ...άνδρες. Ετοιμοι πάντα να προσφέρουν, να "λυθούν" από μια κίνηση, μια χειρονομία αποδοχής, ικανοί να προσφέρουν στο πολλαπλάσιο αυτό που τους προσφέρεις, ξέρουν να συγχωρούν, είναι "ανοιχτό βιβλίο" για τον καθένα που νοιώθουν ότι τους αγαπά.

***

Ο αντίλογος; Η γάτα δεν γνωρίζει αφεντικό γιατί είναι κυρία του εαυτού της, είναι ζώο
ελεύθερο και ανεξάρτητο, έχει αξιοπρέπεια γι΄ αυτό δεν συγχωρεί αυτόν που την έβλαψε.
Αντίθετα ο σκύλος είναι δουλοπρεπής, ανελεύθερος και εξαρτημένος και δεν έχει καμία
αξιοπρέπεια, αφού γλείφει αυτόν που τον κλοτσάει.

Να το πάω και παραπέρα; Αυτοί, λέει, που αγαπάνε τις γάτες είναι ανεξάρτητες φύσεις, ενώ αυτοί που αγαπάνε τους σκύλους είναι όσοι τρώνε ...σκατά στη δουλειά τους και στην κοινωνία από τους εργοδότες τους και τους συμπολίτες τους και έχουν για κατοικίδιο έναν σκύλο, επειδή έχουν την ανάγκη να αισθάνονται έστω και σε έναν τομέα της ζωής τους ότι είναι τα αφεντικά και έχουν κάποιον υπό τις διαταγές τους.

***

Ζώντας εδώ και 5 χρόνια με δύο γάτες και άλλα 19 πριν με μία ακόμα, αλλά και με πολλές
αδέσποτες που είχα κατά καιρούς στην αυλή του παλιού μου σπιτιού, θεωρώ πως η αίσθηση
που αποκομίζει κάποιος από την επαφή μαζί τους είναι μοναδική. Η χάρη τους, το νάζι τους,το γουργουρητό τους, η αρμονία στις κινήσεις τους, τα χάδια και η τρυφερότητά τους, είναι κάτι ανεπανάληπτο. Οσο για την ανεξαρτησία τους; Τη λατρεύω. Τη λατρεύω γιατί την κατανοώ απόλυτα. Δεν είναι ούτε υπολογιστικό, ούτε περίεργο που δεν έχουν κάθε ώρα και στιγμή διάθεση για χάδια. Για σκεφτείτε λίγο: Πώς θα σας φαινόταν εσάς αν ερχόταν κάποιος, έστω αγαπητό σας πρόσωπο, όταν ας πούμε έχετε τις μαύρες σας, να σας πειράζει τα μαλλιά, να σας τσιμπάει τα μάγουλα, να σας τραβάει τα ...μουστάκια, έχετε δεν έχετε διάθεση; Η γάτα όταν δεν έχει κέφι στο δείχνει και σου κόβει τα πολλά - πολλά. Γιατί αυτό να είναι κακό;

***

Από την άλλη, όμως, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι είναι εξίσου συναρπαστική αυτή η δοτικότητα του σκύλου, αυτή η προθυμία του να ανταποκριθεί σε χάδια και παιχνίδια
οποιαδήποτε στιγμή, ακόμα κι αν ένα λεπτό πριν τον έχεις μαλώσει ή του έχεις χτυπήσει τη μουσούδα. Είναι παρέα, είναι σύντροφος, είναι φιλαράκι χωρίς να ζητήσει ανταλλάγματα. Και μπορεί να με ξετρελαίνουν και να με καθηλώνουν τα εντυπωσιακά, ανοιχτόχρωμα μάτια μιας γάτας, αλλά δεν με αφήνουν ασυγκίνητη τα καστανά, ζεστά, αγαπησιάρικα και ειλικρινή μάτια ενός σκύλου.


Κανένα δίπολο λοιπόν και κανένα δίλημμα. Αλλωστε, αν είσαι φιλόζωος, αγαπάς εξίσου και τις γάτες και τους σκύλους. Μπορεί κάποιο από τα δύο ζώα να σου ταιριάζει περισσότερο λόγω ιδιοσυγκρασίας. Αυτό είναι απόλυτα λογικό - και θεμιτό. Οι διαχωρισμοί όμως δεν είναι αναγκαίοι. Αλλωστε, ακόμα και αυτά τα δύο ζώα που θεωρούνται εχθροί, μπορούν να ζήσουν αρμονικά κάτω από την ίδια στέγη όταν μεγαλώσουν μαζί.


Και τα δύο λοιπόν. Κι αν δεν μπορούμε να τα αγαπάμε, τουλάχιστον ας μην τα κυνηγάμε. Ας μην τα καταδιώκουμε. Ας μην τα χαρίζουμε στα παιδιά σαν παιχνίδια, για να τα πετάξουμε στους δρόμους στην πρώτη δυσκολία, όταν ανακαλύψουμε ότι βρομίζουν και κάνουν ζημιές μέσα στο σπίτι ή όταν μας πέφτει βαριά η καθημερινή βόλτα που χρειάζονται για να κάνουν τις ανάγκες τους. Και βεβαίως μην τα πετάμε σωρηδόν στους δρόμους το καλοκαίρι όταν ανακαλύψουμε πως αποτελούν πρόβλημα για τις καλοκαιρινές μας διακοπές. Ούτε και να καθησυχάζουμε τη συνείδησή μας πως "κάποιος καλός άνθρωπος" θα τα περιμαζέψει ή θα
βρουν τον τρόπο να προσαρμοστούν στη ζωή του αδέσποτου. Ο "καλός άνθρωπος" είναι
ολοένα και πιο δυσεύρετος γιατί έχει τα δικά του κατοικίδια να φροντίσει και τα δικά του - μεγάλα - προβλήματα να επιλύσει. Και το κατοικίδιο που έχει μεγαλώσει σε σπίτι είναι πρακτικά αδύνατο να προσαρμοστεί στη ζωή του αδέσποτου. Αν καταφέρει να
επιζήσει από τα αυτοκίνητα και τα άλλα, εχθρικά απέναντί του αδέσποτα, πολύ απλά θα πεθάνει επειδή δεν θα έχει μάθει τον τρόπο να βρει την τροφή του. Οποιος παίρνει κατοικίδιο πρέπει να γνωρίζει πως αναλαμβάνει μια υποχρέωση για περίπου 10 με 15 χρόνια, όσος είναι ο μέσος όρος ζωής ενός σκύλου ή μιας γάτας. Αν αισθάνεται ότι μπορεί να ανταποκριθεί ας το κάνει. Αν όχι, ας μη το πάρει καν. Ετσι τουλάχιστον δεν θα γίνει υπαίτιος για την αύξηση των αδέσποτων που τριγυρίζουν στους δρόμους.

***

Και για να ελαφρύνω λίγο το θέμα, παραθέτω τρία βιντεάκια από τις υπέροχες ταινίες του Ντίσνεϊ. Τα δύο πρώτα είναι από την ταινία "Η Λαίδη και ο αλήτης". Το πρώτο αφορά την τρυφερή ερωτική ιστορία των δύο παραπάνω σκύλων, την βραδιά που ανακάλυψαν ότι είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Ο Αλήτης πηγαίνει τη Λαίδη στον εστιάτορα που του ταϊζει κόκκαλα και εκείνος αντιλαμβανόμενος πως έφερε την αγαπημένη του τους προσφέρει ένα σπέσιαλ γεύμα με σπαγγέτι, τραγουδώντας τους την "Bella Notte". Η σκηνή περιλαμβάνει ένα από τα πιο γνωστά φιλιά στην ιστορία του κινηματογράφου.





Το δεύτερο από την ίδια ταινία αποδεικνύει (κατ΄ εμέ) τις ...κακές σχέσεις των παραγωγών κινουμένων σχεδίων με τις γάτες. Στις περισσότερες μικρού ή μεγάλου μήκους ταινίες τους οι γάτες είναι σκανδαλιάρες, πονηρές, μοχθηρές και ...καταχθόνιες. Εδώ οι δύο σιαμέζες γάτες της θείας της αφεντικίνας, αφού κάνουν του κόσμου τις σκανδαλιές, στο τέλος καταφέρνουν να ρίξουν την ευθύνη στην αθώα σκυλίτσα, τη Λαίδη. Θα το βρείτε εδώ

***

Το τρίτο αναιρεί την παραπάνω ...ανάλυσή μου, αφού είναι μια ταινία φτιαγμένη με αγάπη για τις γάτες, οι "Αριστόγατες". Η μαμά γάτα, η Δούκισσα παροτρύνει τα παιδιά της, την κόρη Μαρί και τους σκανδαλιάρηδες γιους της, Τουλούζ και Μπερλιόζ να εξασκηθούν στο πιάνο στις κλίμακες και τα αρπέτζιο.