Monday, October 22, 2007

Παιχνιδομηχανές και αναμνήσεις

Η αφορμή δόθηκε από το blog του Νίκου Δήμου στο dimoutech. Σε ένα ποστ με τον τίτλο "Τεχνολογική Μελαγχολία" εξηγούσε τους λόγους που μπορεί η Τεχνολογία να σου δημιουργήσει μελαγχολία. Αλλοτε επειδή η εξέλιξη της τεχνολογίας αχρηστεύει μηχανήματα του παρελθόντος, άλλοτε επειδή είναι τόσο αλματώδης που αδυνατείς να την παρακολουθήσεις. Με το δεύτερο ομολογώ ότι έχω πια συμβιβαστεί. Υπήρχαν εποχές που βρισκόμουν αν όχι μπροστά από τις εξελίξεις, τουλάχιστον πολύ κοντά τους. Καταλάβαινα κάθε τι που διάβαζα και ήξερα το όνομα του κάθε καλώδιου που χρησιμοποιούσα. Σήμερα έχω συμβιβαστεί με το γεγονός ότι οι εξελίξεις με έχουν ξεπεράσει. Δεν μπορώ να πω πως δεν τις παρακολουθώ, αφού είναι κάτι που αγαπώ, αλλά είναι πια πολλά τα πράγματα που διαβάζω και δεν μου είναι τόσο οικεία όσο στο παρελθόν. Και μπορεί να μην χρησιμοποιώ την ...συνήθη στις μέρες μας τακτική της "απαξίωσης" αυτού που δεν καταλαβαίνουμε αφού κατά βάθος πολύ θα ήθελα να γνωρίζω πώς λειτουργεί κάτι με κάθε λεπτομέρεια, αλλά τουλάχιστον δεν με ενοχλεί όσο παλιά.

Εκείνη τη μελαγχολία όμως που γεννιέται από το γεγονός ότι πολλά από τα αγαπημένα μου τεχνολογικά αντικείμενα βρίσκονται πια σε κούτες και συρτάρια δεν μπορώ να την ξεπεράσω. Είναι οι ίδιες οι αναμνήσεις της ζωής μου, είναι οι τεχνολογικές "φωτογραφίες" που όποτε γυρίσω να τις κοιτάξω πάντα συγκινούμαι. Μέσα στα ντουλάπια μου υπάρχει ακόμα το πρώτο μου κομπιούτερ (αν μπορεί να ονομαστεί έτσι). Ηταν ένα Τexas Instruments 99/4A.
Μια κονσόλα με keyboard και υποδοχή για παιχνίδια που όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να πείσω τον πατέρα μου να μου το αγοράσει, καθώς δεν μπορούσε να αντιληφθεί την ανάγκη μου για κάτι τέτοιο. Εκτός όλων των άλλων ήμουν και κορίτσι οπότε ειδικά στον τομέα των παιχνιδιών δεν είχα ...τύχη. Αδυνατούσε να καταλάβει τις ανάγκες μου και τις τεχνολογικές μου ...ανησυχίες.

Τελικά κατάφερα να το αγοράσω μετά πό οικονομίες από το χαρτζιλίκι μου. Μου το έδωσαν μαζί με ένα παιχνίδι δώρο. Ηταν το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα ποτέ στο σπίτι. Λεγόταν Parsec και είχε 16 διαστημικές πίστες αυξανόμενης δυσκολίας
με διαφορετικό χρώμα η κάθε μία και με διαφορετικούς "εχθρούς" που γίνονταν όλο και
πιο επικίνδυνοι όσο προχωρούσε το παιχνίδι, ενώ ακόμα πιο δύσκολες ήταν οι υπόγειες
πλατφόρμες ανεφοδιασμού.

Πέρασα ατελείωτες ώρες ευχαρίστησης αλλά και μια μεγάλη απογοήτευση όταν έφτασα στην
τελευταία (16η) πίστα, αφού περίμενα πως θα υπήρχε κάποια επιβράβευση κάποιο τέλος εν πάση περιπτώσει αλλά μάταια! Το παιχνίδι συνεχιζόταν σα να μη συμβαίνει τίποτα με τον ίδιο βαθμό δυσκολίας και χωρίς να ξαναλλάξει χρώμα η πίστα.




Λίγο αργότερα αγόρασα το Munchman μια εκδοχή του Pacman επίσης με διαφορετικό δείκτη
δυσκολίας και διαφορετικό χρώμα αλλά και διαφορετικούς διώκτες σε κάθε πίστα. Το
Munchman δεν έμαθα ποτέ αν τελειώνει με τον ίδιο τρόπο, γιατί δεν κατάφερα να φτάσω στο τέλος. Δύο προσπάθειες που έκανα να μεγαλώσω την φτωχή συλλογή μου στέφθηκαν από αποτυχία καθώς αφενός η εταιρεία δεν διέθετε μεγάλη γκάμα παιχνιδιών αφετέρου ήταν πανάκριβα και αδυνατούσα να τα αγοράσω.









Το Texas Instruments ξεπεράστηκε λοιπόν από την ανάγκη για κάτι καλύτερο, αλλά αυτό το καλύτερο δεν είχα τη δυνατότητα να το αγοράσω. Τριγύριζα στα μαγαζιά της Στουρνάρη (πρέπει να ήμουν από τα λίγα κορίτσια που σύχναζα σ΄ αυτά εκείνη την εποχή, αλλά τόσο το Amstrad όσο και το Commodore ήταν για μένα μακρινό όνειρο. Ετσι κατέληξα στο Spectrum. Πιο φθηνό άρα περισσότερο προσιτό σε κάποια που οι γονείς της είχαν καταλάβει πια πως η λέξη ...κομπιούτερ ήταν απλά η πρόφαση για να αγοράσει παιχνιδομηχανές και που δεν επρόκειτο να της δώσουν χρήματα για να ικανοποιήσει την ...τρέλα της, άρα έπρεπε να το αγοράσει από χαρτζιλίκι. Το αγαπημένο μου ZX Spectrum + 128K.

To μικρό μαύρο μηχάνημα με τα λαστιχένια
πληκτράκια. Πόσο το λάτρεψα! Κι ας μην μπορούσε να δουλέψει αμέσως κι ας μου έπαιρνε χρόνο να ακολουθήσω την διαδικασία προκειμένου να φορτώσω ένα παιχνίδι .Το Spectrum συνδεδεμένο με ένα κασετόφωνο και η κασέτα του παιχνιδιού να φορτώνει με τις γαλαζοκόκκινες και κιτρινομπλέ ρίγες και τον χαρακτηριστικό ήχο που σφύριζε συνέχεια μέχρι να παρουσιαστεί η εικόνα του παιχνιδιού που ήθελα να παίξω.



Τα 8 στα 10 φόρτωναν. Τα άλλα δύο όχι. Και τι απογοήτευση σ΄ αυτή την περίπτωση! Τι προσπάθειες επί προσπαθειών προκειμένου να γίνει το θαύμα! Μία φορά στις 10 γινόταν και το παιχνίδι τελικά φόρτωνε. Αλλά μόνο μία στις 10. Τα παιχνίδια ήταν φτηνά (καμία ύγκριση με αυτά του Texas Instruments) και είχα αγοράσει πολλά.

"Horace goes skiing", "Video poker", "Kane", "Molecule Man", "One man and his droid", "Scooby doo", "Moonlight madness", "Space raiders", "Wizards spell", "Kung fu masters", "Τhanatos" , ήταν μερικοί μόνο από τους πολλούς τίτλους που μπορεί να μην τους θυμάμαι πια, αλλά που αναπαύονται σε κάποιο συρτάρι.
Υπήρχαν όμως τέσσερα που ήταν τα πιο αγαπημένα μου. Πρώτο απ΄ όλα το "Ηalls of the things". Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με είχε κολλήσει τόσο με το συγκεκριμένο παιχνίδι.




Δεν έμοιαζε ιδιαίτερο σε σχέση με άλλα. Επρεπε να έχεις ...τρία χέρια και 15 δάχτυλα για να τα βγάλεις πέρα με όλες τις λειτουργίες που διέθετε. Μπορούσες να πετάξεις μπάλες φωτιάς, να χρησιμοποιήσεις ξίφος, βέλη, να μαζέψεις ελιξίριο ζωής, να ανοίξεις πόρτες, να τις κλείσεις πίσω σου με τελικό σκοπό να μαζέψεις κάποια δαχτυλίδια από οκτώ ορόφους. Ηταν τόσο δύσκολο κι όμως τόσο συναρπαστικό. Δεν είχε pause κι αυτό σε κέντριζε περισσότερο. Αλίμονο αν είχες φτάσει σε ένα καλό σημείο και έπρεπε να σταματήσεις. Είχε χρειαστεί να το κάνω μια φορά και έβαλα τον ήρωά μου σε έναν όροφο όπου είχα σκοτώσει όλους τους εχθρούς, πιστεύοντας ότι θα είναι προστατευμένος μέχρι να επιστρέψω. Είχα μαζέψει πέντε δαχτυλίδια, τα περισσότερα από κάθε άλλη φορά και ήθελα απεγνωσμένα να συνεχίσω. Κι όμως όταν γύρισα τον βρήκα σκοτωμένο...







Δεύτερο αγαπημένο μου ο Gerry the Germ. Ενα μικρόβιο που προσπαθούσε με κάθε τρόπο, είτε μέσα από το αίμα, είτε μέσα από βλαβερά φαγητά, είτε από την τουαλέτα να φτάσει στην καρδιά του οργανισμού και να τον σκοτώσει. Πολύ δύσκολο παιχνίδι, δεν το τελείωσα ποτέ, αλλά τόσο συναρπαστικό. Είναι απίστευτος ο εθισμός που σου δημιουργούσε και πιο απίστευτο ακόμα ότι κατανάλωνες τόση ...ενέργεια στην προσπάθεια να "σκοτώσεις", έστω και εικονικά, έναν άνθρωπο.





Τρίτο αγαπημένο ο "Bomb Jack". Ο Jack έπρεπε να αφοπλίσει 24 βόμβες σε γνωστές τουριστικές περιοχές, ανάμεσά τους η Ακρόπολη και η Σφίγγα με τη δυσκολία ολοένα να μεγαλώνει κι εσύ να "κολλάς" ολοένα και περισσότερο και να σε πιάνει ...υστερία στην προσπάθεια να συνεχίσεις.






Τελευταίος αλλά όχι έσχατος ο "Incredible Shrinking Fireman" που έπεσε σε μια μηχανή σμίκρυνσης στη διάρκεια μιας αποστολής και εσύ έπρεπε να βρεις τα πέντε στοιχεία που θα θέσουν σε λειτουργία μια μηχανή ...τεντώματος προκειμένου να τον επαναφέρεις στο φυσιολογικό του μέγεθος.

Στην προσπάθεια αυτή έπρεπε να ανοίξεις κλειδωμένες πόρτες να μαζέψεις αντικείμενα που τελικά δεν ταίριαζαν μέχρι να βρεις τα κατάλληλα που θα
oδηγούσαν στην επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος.
Κάποια στιγμή το ZX Spectrum χάλασε! Μυστήριο πράγμα κι αυτό που πάθαινα - και ακόμα παθαίνω - όταν χαλάνε τέτοια μηχανήματα. Μπορούσα ακόμα και να αρρωστήσω και ακόμα μου συμβαίνει. Μπορεί να μην δώσω δεκάρα αν χαλάσει το πλυντήριο, η κουζίνα ή η ηλεκτρική σκούπα, αλλά χάνω όλο μου το κέφι και όλη μου την ενέργεια αν χαλάσει το κομπιούτερ, το κινητό, ή το βίντεο ή το dvd.


Το Spectrum χάλασε και δεν μπορούσε να φτιαχτεί, όμως χάλασε σε ...καλή εποχή.
Κοντά στα Χριστούγεννα που το χαρτζιλίκι μαζευόταν πιο εύκολα. Το δίλημμα ήταν: Ενα
ίδιο έστω και εξελιγμένο άμεσα ή ένα καλύτερο σε ...βάθος χρόνου; Η υπομονή δεν ήταν
(ούτε είναι) από τα προτερήματά μου, οπότε το ZX Spectrum + 2 ήρθε να αντικαταστήσει τα γλυκά λαστιχένια μου πληκτράκια. Πιο εξελιγμένο μοντέλο και με ενσωματωμένο κασετόφωνο! Χλιδή! Η ...παιχνιδική απόλαυση συνεχίστηκε. Οχι όμως απρόσκοπτα. Τα παιχνίδια θέλουν ατελείωτες ώρες και όταν στο σπίτι υπάρχει μόνο μία τηλεόραση αυτό δεν είναι εύκολο. Επρεπε να παίζω μόνο πρωί και να σταματάω όταν κάποιος ήθελε να δει ένα πρόγραμμα. Τότε σκέφτηκα τη λύση του μόνιτορ. Ενα μόνιτορ θα με ανεξαρτητοποιούσε. Το είχα δει κιόλας σε ένα μαγαζί στη Στουρνάρη. Ενα μόνιτορ Fidelity αξίας 24.000 δραχμών. Αστείο ποσό για την εποχή μας, αλλά απαγορευτικό
γύρω στο ΄84-΄85. Τα κατάφερα όμως και το αγόρασα κάποια στιγμή. Τους έπεισα ότι μπορούμε να το χρησιμοποιούμε και σαν τηλεόραση αν το συνδέσουμε με το βίντεο και ...τσοντάρισαν στο χαρτζιλίκι. Οταν όμως το έφερα σπίτι και προσπάθησα να το συνδέσω με το spectrum, TI AΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ! Πίστεψα ότι βρήκα το κατάλληλο καλώδιο, είχα γίνει όλο αυτό το διάστημα ...κολλητή με το "Ράδιο Κατουμά", στην Πραξιτέλους, αλλά έλα που δεν έδειχνε σωστά τα χρώματα. Ο,τι κι αν δοκίμασα με τις λιγοστές μου γνώσεις (που δεν ήταν ακριβώς λιγοστές, τηρουμένων των αναλογιών), απέτυχε. Αναγκάστηκα να καταφύγω σε τεχνικό. Ούτε αυτός μπόρεσε να βρει τη λύση. Τελικά η λύση δόθηκε χάρη στο βίντεο. Συνέδεσα μόνιτορ και Spectrum στο βίντεο και το παιχνίδι ξανάρχισε χωρίς προβλήματα πια, ό,τι ώρα και μέρα ήθελα.

Κάποια στιγμή πέρασα και στο Atari. Hταν όμως μάλλον "τέλος εποχής". Αγόρασα την
κονσόλα Αtari 2600 με δύο joysticks και μου έδωσαν δώρο το River Raid. Το ΕΛΙΩΣΑ!
Ενα αεροπλάνο που καταστρέφει ό,τι βρει στο διάβα του από πλοία μέχρι ελικόπτερα, προσέχοντας μην το καταρρίψουν και προσπαθώντας να μην μείνει από καύσιμα. Παιζόταν και με παραπάνω από ένα άτομο, οπότε είχαμε ομηρικές ...μάχες με τον ξάδερφό μου που μόλις είχε επιστρέψει στην Αθήνα από εξαετή παραμονή στην Κοζάνη.



Ομως, δεν μου ήταν αρκετό. Βγήκα να αγοράσω ένα από τα παιχνίδια της τεράστιας γκάμας που διέθετε η εταιρία, αλλά και πάλι η απογοήτευση καραδοκούσε. Είχαν σταματήσει να κυκλοφορούν και έπρεπε να πάω στα γραφεία της Αtari (στη Σόλωνος, κάπου κοντά στη Νομική) και να νοικιάζω (!) ένα παιχνίδι για μία εβδομάδα. Καθώς δεν ήμουν η μόνη που το επεδίωκα δεν έβρισκα ποτέ κάποιο από τα παιχνίδια που ήθελα να παίξω κι έτσι το όνειρο ξεθώριασε νωρίς.


Σήμερα μπορώ να αγοράσω όποιο παιχνίδι θέλω, μπορώ να αναβαθμίσω τον υπολογιστή μου σχεδόν όσο συχνά μου κάνει κέφι, αλλά δεν έχω χρόνο να διαθέσω για να παίξω παιχνίδια όποτε επιθυμώ. Αν όμως ρωτήσω τον εαυτό μου αν νοιώθει ζήλια για
τα σημερινά παιδιά που μπορούν να αγοράσουν και να παίξουν ό,τι ώρα θέλουν, παιχνίδια με απίστευτα γραφικά στους προσωπικούς τους υπολογιστές η απάντηση είναι όχι. Λατρεύω την κάθε ανάμνηση, την κάθε στιγμή, την κάθε δυσκολία που έζησα. Από το ξεπακετάρισμα της παιχνιδομηχανής και το φόρτωμα του παιχνιδιού μέχρι τις ατελείωτες ώρες απόλαυσης και πείσματος όταν δεν μπορούσα να προχωρήσω λίγο παραπέρα.


ΥΓ. Κουραστικό ίσως το ποστ. Το ξέρω, αλλά το blog πάνω απ΄ όλα είναι προσωπική υπόθεση. Και λατρεύω τη δυνατότητα που μου δίνει να ξεδιπλώσω τις αναμνήσεις των μαθητικών και πρώτων φοιτητικών χρόνων με κείμενο, εικόνα και κίνηση μαζί. Κάτι που κανένα χάρτινο ημερολόγιο δεν θα μπορούσε να κάνει...

21 comments:

ΠΑΥΛΟΣ said...

Ποιός σου είπε ότι είναι κουραστικό το ποστ?
Μια βουτιά σε παλιά αγαπημένα, δεν είναι ποτέ κουραστική.

Τις καλημέρες μου

gatti said...

Καλημέρα κι από μένα Παύλο μου. Ετσι ακριβώς είναι όπως το έγραψες: Bουτιά σε παλιά αγαπημένα...

Alexandros said...

Ωραίο το ποστ. Εγώ, υπολογιστή αγόρασα πριν δέκα χρόνια. Εκείνες τις εποχές με τους παλαιούς υπολογιστές και τα παιχνίδια δεν τις έζησα. Θυμάμαι όμως μερικά παιχνίδια που έπαιζα στα μαγαζιά. Με ένα δεκάρικο 3 ζωές...
Asteroid , phoenix , arcanoid και άλλα πολλά. Όταν μου τελείωναν τα δεκάρικα , εψαχνα στην άμμο δίπλα στην θάλασσα , στην παραλία Καρφά (στην Χίο) και ως δια μαγείας συνήθως έβρισκα. Αμέσως πήγαινα για κατάθεση.
Το ποιο χαρακτηριστικό που θυμάμαι όμως είναι το εξής. Ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι (νομίζω το phoenix) παρουσίαζε μία δυσλειτουργία αν "πείραζες" της πρίζα που του έδινε ρεύμα και σου προσέφερε αβάντζο άπειρες ζωές!!! Παίζαμε με τις ώρες...

viewokto said...

Καλή σου μέρα!

Τι μου θύμισες τώρα!

Amstrad 1512 και υποτυπώδη παιχνίδια (digger νομίζω λεγόταν το ένα )σε πατρικό μηχάνημα με φόβο μη προκαλέσω και καμια ζημιά στο «μηχάνημα του διαβόλου».

Μετα μηδενικη επαφη με παιχνιδια αν και καποιες φορες δελεαζομαι να ξαναρχισω…

Παρεμπιπτόντως σήμερα έμαθα ότι το Google Earth έχει flight simulator ως έξτρα αξεσουάρ. Γκρεμοτσακίστηκα ήδη δις…

gatti said...

@alexandros: Στα μαγαζιά εγώ εύκολα δεν μπορούσα να πάω κι όταν πήγαινα δεν προλάβαινα να παίξω! Αυτός είναι και ο λόγος που ήθελα πάση θυσία να αποκτήσω παιχνιδομηχανή για να παίζω στο σπίτι μου. Τελευταία φορά που έπαιξα έξω ήταν πριν τέσσερα χρόνια στο καράβι από Ηγουμενίτσα προς Κέρκυρα με έναν φίλο μου που όπως και εγώ είμαστε πολύ καλοί στο Tetris. Ηταν κι ένας πιτσιρίκος που περίμενε υπομονετικά να χάσουμε, αλλά όσο αυτό δεν γινόταν τόσο εκνευριζόταν.
Στο τέλος βλέπω το βλέμμα του γεμάτο μίσος! (Σου λέει εντάξει να μην χάνει ο άνδρας, αλλά να μην χάνει κι η γυναίκα;). Ευτυχώς είχα καλή διάθεση λόγω διακοπών και σηκώθηκα δίνοντάς του τη θέση μου.

ΥΓ. Αυτό με το κέρμα που έβρισκες στην παραλία μου κάνει κάπως μεταφυσικό. Και θυμίζει Κοέλο. Ξέρεις, "το σύμπαν συνωμοτεί κ.λπ. κ.λπ....".

@viewokto: Αmstrad ήταν απλησίαστο όνειρο για μένα. Με τα παιχνίδια έχω ακόμα επαφή και στάνταρντ Χριστούγεννα και Πάσχα αγοράζω καινούργια δίνοντας υπόσχεση στον εαυτό μου πως θα ξαναρχίσω να παίζω συστηματικά, αλλά δεν καταφέρνω να την τηρήσω.

ΥΓ. Πατρικό μηχάνημα ε; Πω, πω, εσύ
σε λίγο θα βγεις ...εγγονή μου!

SniperAthens said...

ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΤΟ ΑΜΕΣΑ ΓΙΑΤΙ ΟΤΑΝ ΤΟ ΔΕΙ Ο SQUARE, ΘΑ ΘΥΜΗΘΕΙ ΤΟ ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΓΙΑ PET

gatti said...

@sniper: Eσένα τι σου θύμισε
...λυκόπουλό μου;

viewokto said...

Ε όχι κι εγγονή σου gatti!

«Πατρικό μηχάνημα» σημαίνει ο πατήρ το αγοράζει επενδύοντας στο μέλλον χρησιμοποιώντας το μόνο για επεξεργασία κειμένου στη τελική ενώ η κόρη (στο γυμνάσιο!) το μετατρέπει σε παιχνιδομηχανη.

Δεν είναι το νεαρό της ηλικίας, που φταίει αλλά η καθυστέρηση σ’ο,τι αφορά υπολογιστές (ελπίζω μόνο εκεί…) κι η οικονομική στενοτης (καταραμένη κοινωνία!)

Τα Σάββατα περνούσα τις ώρες μου στον «Πύρινο κόσμο» καταθέτοντας πενιχρό χαρτζιλίκι σε βιβλία που έπρεπε 100% να είναι καλα, γι’αυτό έπεφτε και πολύ διάβασμα στο βιβλιοπωλείο (να’ναι καλά οι άνθρωποι).


Έχεις υπόψη σου κανένα απλό παιχνίδι να «ξεκουράζονται» τα μάτια κι ο εγκέφαλος;

gatti said...

@viewokto: H "οικονομική στενότης" ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα. Με ανάγκαζε να κάνω συμψηφισμούς και προσθαφαιρέσεις για να αγοράσω αυτά που ήθελα. Ευτυχώς για βιβλία σπάνια μου αρνούνταν χρήματα παρόλο που δεν περίσσευαν. Με τα παιχνίδια για κομπιούτερ όμως ήταν αλλιώς.

Παιχνίδι που να ξεκουράζει και μάτια και μυαλό; Είναι υποκειμενικό αυτό, ανάλογα με το πώς τη βρίσκει ο καθένας. Εγώ "ξεκουράζομαι" με tetris kai taipei όταν θέλω να κάνω διάλειμμα από τη δουλειά στο pc χωρίς να σηκωθώ από αυτό.
Παλαιότερα με ξεκούραζαν και οι κυψέλες, αλλά δεν είναι ό,τι καλύτερο για τα μάτια...

squarelogic said...

τι μας θυμισες τωρα gatti!
Ο spectrum ηταν και μενα ο 1ος μου "υπολογιστης"(δωρο με την αποφοιτηση απ το λυκειο),και μαλιστα στην αρχη φιλοδοξουσα να μαθω και να τον προγραμματιζω.Μετα λογω στενοτητας χρονου,μου περασε...ακομα θυμαμαι να κανω ταματα στα 10 λεπτα που ακουγοταν εκεινος ο απαισιος θορυβος απ το κασετοφωνο,να "παρει το προγραμμα"!
Γιατι μερικες φορες ετρωγες 1 ωρα και παιχνιδι ΔΕΝ επαιζες!
Δικο μου favorite: spy vs spy.
Η επομεη επαφη με υπολογιστη εγινε πια με τα αληστου μνημης windows 3.1.!
Ποσο αλλαξαν ευτυχως τα πραγματα!

ΣΗΜ.Ο sniper ειχε ακομα παλαιοτερο computer: αβάκιο deluxe edition!

SniperAthens said...

square, ο άβακας ακόμη χρησιμοποιείται στην Ιαπωνία άρα είναι σύγχρονο εργαλείο. Πες μας την αλήθεια για τον μαθητή σου τον Charles Babbage

gatti said...

@square: Aυτά τα τάματα τα έχω κάνει και τα έχω ζήσει τόσο έντονα! Και κλασικά δεν φόρτωναν τα παιχνίδια που αγαπούσες περισσότερο, αυτά που επιθυμούσες τρελά να παίξεις. Οταν όμως το έπαιρνε το πρόγραμμα, η χαρά που ένοιωθες ήταν απερίγραπτη.

Αλλαξαν τα πράγματα, αλλά κι αυτές οι αναμνήσεις αξίζουν πολλά...

Το spy vs spy δεν το είχα παίξει (ψυχροπολεμικός μας βγήκες...), αλλά είχα δει ολόκληρη επίδειξη φίλου σε Commodore 64. Ωραίο παιχνίδι!

ΥΓ. Ο sniper είναι αυτός που ...ανακάλυψε τον άβακα, αλλά είναι πολύ σεμνός (λέμε τώρα...) για να το δημοσιοποιήσει.

Wrong Guy said...

καλά που τα βρήκες όλα αυτά;


πάνε τα νιάτα μας;;;;;;;;;!!!!!!!!!

zouk said...

Μου αρεσαν πολυ οι περιγραφες σου για οταν νιωθεις αυτη την αναγκη για να παρεις κατι καινουργιο,προσπαθοντας να κανεις τα παντα για να το πετυχεις.

Εγω δεν ημουν τοσο των παιχνιδιων,αλλα ειχα μανια με πραγματα του ηχου.Πικ απ,βινυλια,μικτης,ακουστικα και φυσικα κομπιουτερ αργοτερα.

Τωρα βεβαια παιζω σε φιλο που εχει xbox.Παλιοτερα σε αταρι με ενα ξαδελφο μου,θυμαμαι οτι αυτο που μου αρεσε πιο πολυ ηταν το bubble bubble.

The Torch said...

Καταπληκτική ιστορία. Ο πρώτος μου υπολογιστής ήταν ένας AMSTRAD 6128 με δισκέτα και πράσινο μόνιτορ. Και τί δεν έκανα με αυτό το μηχάνημα. Από το να παίζω adventure παιχνίδια όπου έγραφα τις κινήσεις μου (go up, go left και τέτοια) μέχρι ολόκληρο σενάριο μίας μίνι σειράς με τον πατέρα μου 600 σελιδων. Χρειαστήκαμε περίπου 50 δισκέτες.
Όσο για την τεχνολογία που τρέχει, πρόσφατα αγόρασα υπολογιστή. Αν όμως με ρωτήσετε πως ονομάζεται ο επεξεργαστής μου δεν ξέρω. Κάποτε ήξερα Pentium 4. Τώρα; Ούτε που θυμάμαι.

gatti said...

@wrong: Υπήρχαν στο Ιντερνετ
φωτογραφίες από τις κονσόλες και τα παιχνίδια, αλλά και βιντεάκια και έτσι δεν κουράστηκα.

Ποια νιάτα πάνε; Εσύ είσαι πιπίνι ακόμα!


@zouk: To bubble bubble είχε πολλή πλάκα. Αυτή την ανάγκη/λαχτάρα την έχω ακόμα όταν πρόκειται για κάποιο παιχνίδι ή ηλεκτρονικό μηχάνημα και δεν νομίζω να την χάσω ποτέ. Καμιά φορά με φαντάζομαι μετά από χρόνια (όχι πολλά...) τρελή γριά με ...πάρκινσον και το joystick στο χέρι. Μόνο του θα παίζει!

Για την τρέλα με πικ απ και βινύλια, βίντεο και βιντεοκασέτες έχω κι εγώ πολλά να διηγηθώ. Με βλέπω να γράφω άλλο ποστ.


@torch: Εσύ είσαι από τους προνομιούχους. Ο Amstrad ήταν απλησίαστο όνειρο για μένα, αλλά από αυτόν εμπνεύστηκα την ιδέα για το Μόνιτορ όταν τα πράγματα ζόρισαν και μου φώναζαν που απασχολώ την τηλεόραση.

kelly said...

Απίστευτες, πανέμορφες αναμνήσεις...

Τελικά δεν ήμουν το μόνο θηλυκό με τη λόξα αυτή... Υπήρχε και το alter ego μου καμιά 500αριά χλμ μακριά... So good to know...

Να είσαι καλά, κοριτσάκι!

SniperAthens said...

@gatti: αφού αναφέρεσαι σε "παιχνιδομηχανές", πες μας την άποψή σου για τον αγώνα της μακράν χειρότερης "παιχνιδομηχανής" της δεκαετίας Ρεάλ σήμερα

gatti said...

@kelly: Είναι παρήγορο να ξέρεις ότι υπάρχουν κι άλλες. Κρίμα που είμαστε μακριά.

@sniper: Από εδώ το πας, από εκεί το πας, όλο στη μπάλα το γυρνάς. Συνέχεια ...ξύνεσαι στην γκλίτσα του τσομπάνη. Τι να πω εκ των προτέρων; Θα περιμένω τον αγώνα. Πάντως, στο χάλι που έχει η Ρεάλ δεν αποκλείεται το "μπαμ". Εχει γυρίσει ο κόσμος ανάποδα φέτος. Εδώ παραλίγο να σβηστεί το "ρεκόρ" του γαύρου στην Ευρώπη, χθες το βράδυ. Τα έχουμε δει όλα φέτος!

SniperAthens said...

@gatti: δεν αντιλαμβάνομαι το βουκολικό σας πνεύμα, διότι δεν υπήρξα ποτέ πρόβατο (τα οποία ως γνωστόν παρ' ολίγον να τορπιλίσουν τη βιομηχανική επανάσταση εις το Ηνωμένο Βασίλειο - αυτά είναι θέματα που τα κατέχει καλύτερα ο κος Τετράγωνος λόγω ηλικίας και φιλοαγγλισμού)


Ευχαριστώ για την απάντηση και τη συμφωνία σας μαζί μου και προσθέτω: Είναι αλήθεια ότι σήμερα "παίζει" η χειρότερη Ρεάλ της δεκαετίας. Χωρίς προπονητή (ο Σούστερ είναι χειρότερος κι από το Ράϊκαρντ - και δήλωσε "Με προβληματίζει το γεγονός ότι η μπάλα δεν φτάνει τόσο εύκολα στην επίθεση, στους Φαν Νίστελροϊ και Ραούλ. Αυτό δεν έχει λειτουργήσει πολύ καλά, αλλά είναι ένα θέμα που μπορεί να διορθωθεί".), με απουσίες λόγω τραυματισμών (Ντιαρά, Καναβάρο, Χάϊντσε και Ρόμπεν)και "αλητείας" (δήλωση Σούστερ "Δεν πρέπει να τον φορτώνουμε με πίεση και ευθύνες. Ακόμα δεν έχουμε δει τον πραγματικό Ρομπίνιο" ), με ηγέτη το Γκούτι (decadence) ο οποίος δήλωσε "Ο κ.Σούστερ... μόλις ήρθε στην ομάδα και πάντα οι αλλαγές χρειάζονται χρόνο, κάτι όμως που είναι δύσκολο να γίνει στην ομάδα". Ιn a few words, είναι πρόσφορο το έδαφος για κηδεία της Ρεάλ ή όπως έλεγε ο Εlvis:
"It's now or never,
come hold me tight
Kiss me my darling,
be mine tonight
Tomorrow will be too late,
it's now or never
My love won't wait"

Χαίρετε κυρία μου

gatti said...

@sniper: Kαλέ μου, μη μου αγχώνεσαι. Ο,τι είναι να γίνει θα γίνει. Ο ακατονόμαστος θα μπει ορμητικά στο παιχνίδι γιατί ξέρει πως η Ρεάλ δεν είναι στα καλύτερά της και ο ίδιος πιστεύει μετά τη Βρέμη ότι μπορεί να πάρει ένα καλό αποτέλεσμα. Το ζήτημα είναι:
Θα μπει με την μπροστινή κίνηση ή με την όπισθεν; Σε δύο ώρες θα ξέρουμε. Γιατί να το παιδεύουμε από τώρα;