Παιχνιδομηχανές και αναμνήσεις

Η αφορμή δόθηκε από το blog του Νίκου Δήμου στο dimoutech. Σε ένα ποστ με τον τίτλο "Τεχνολογική Μελαγχολία" εξηγούσε τους λόγους που μπορεί η Τεχνολογία να σου δημιουργήσει μελαγχολία. Αλλοτε επειδή η εξέλιξη της τεχνολογίας αχρηστεύει μηχανήματα του παρελθόντος, άλλοτε επειδή είναι τόσο αλματώδης που αδυνατείς να την παρακολουθήσεις. Με το δεύτερο ομολογώ ότι έχω πια συμβιβαστεί. Υπήρχαν εποχές που βρισκόμουν αν όχι μπροστά από τις εξελίξεις, τουλάχιστον πολύ κοντά τους. Καταλάβαινα κάθε τι που διάβαζα και ήξερα το όνομα του κάθε καλώδιου που χρησιμοποιούσα. Σήμερα έχω συμβιβαστεί με το γεγονός ότι οι εξελίξεις με έχουν ξεπεράσει. Δεν μπορώ να πω πως δεν τις παρακολουθώ, αφού είναι κάτι που αγαπώ, αλλά είναι πια πολλά τα πράγματα που διαβάζω και δεν μου είναι τόσο οικεία όσο στο παρελθόν. Και μπορεί να μην χρησιμοποιώ την ...συνήθη στις μέρες μας τακτική της "απαξίωσης" αυτού που δεν καταλαβαίνουμε αφού κατά βάθος πολύ θα ήθελα να γνωρίζω πώς λειτουργεί κάτι με κάθε λεπτομέρεια, αλλά τουλάχιστον δεν με ενοχλεί όσο παλιά.

Εκείνη τη μελαγχολία όμως που γεννιέται από το γεγονός ότι πολλά από τα αγαπημένα μου τεχνολογικά αντικείμενα βρίσκονται πια σε κούτες και συρτάρια δεν μπορώ να την ξεπεράσω. Είναι οι ίδιες οι αναμνήσεις της ζωής μου, είναι οι τεχνολογικές "φωτογραφίες" που όποτε γυρίσω να τις κοιτάξω πάντα συγκινούμαι. Μέσα στα ντουλάπια μου υπάρχει ακόμα το πρώτο μου κομπιούτερ (αν μπορεί να ονομαστεί έτσι). Ηταν ένα Τexas Instruments 99/4A.
Μια κονσόλα με keyboard και υποδοχή για παιχνίδια που όσο κι αν προσπάθησα δεν κατάφερα να πείσω τον πατέρα μου να μου το αγοράσει, καθώς δεν μπορούσε να αντιληφθεί την ανάγκη μου για κάτι τέτοιο. Εκτός όλων των άλλων ήμουν και κορίτσι οπότε ειδικά στον τομέα των παιχνιδιών δεν είχα ...τύχη. Αδυνατούσε να καταλάβει τις ανάγκες μου και τις τεχνολογικές μου ...ανησυχίες.

Τελικά κατάφερα να το αγοράσω μετά πό οικονομίες από το χαρτζιλίκι μου. Μου το έδωσαν μαζί με ένα παιχνίδι δώρο. Ηταν το πρώτο παιχνίδι που έπαιξα ποτέ στο σπίτι. Λεγόταν Parsec και είχε 16 διαστημικές πίστες αυξανόμενης δυσκολίας
με διαφορετικό χρώμα η κάθε μία και με διαφορετικούς "εχθρούς" που γίνονταν όλο και
πιο επικίνδυνοι όσο προχωρούσε το παιχνίδι, ενώ ακόμα πιο δύσκολες ήταν οι υπόγειες
πλατφόρμες ανεφοδιασμού.

Πέρασα ατελείωτες ώρες ευχαρίστησης αλλά και μια μεγάλη απογοήτευση όταν έφτασα στην
τελευταία (16η) πίστα, αφού περίμενα πως θα υπήρχε κάποια επιβράβευση κάποιο τέλος εν πάση περιπτώσει αλλά μάταια! Το παιχνίδι συνεχιζόταν σα να μη συμβαίνει τίποτα με τον ίδιο βαθμό δυσκολίας και χωρίς να ξαναλλάξει χρώμα η πίστα.




Λίγο αργότερα αγόρασα το Munchman μια εκδοχή του Pacman επίσης με διαφορετικό δείκτη
δυσκολίας και διαφορετικό χρώμα αλλά και διαφορετικούς διώκτες σε κάθε πίστα. Το
Munchman δεν έμαθα ποτέ αν τελειώνει με τον ίδιο τρόπο, γιατί δεν κατάφερα να φτάσω στο τέλος. Δύο προσπάθειες που έκανα να μεγαλώσω την φτωχή συλλογή μου στέφθηκαν από αποτυχία καθώς αφενός η εταιρεία δεν διέθετε μεγάλη γκάμα παιχνιδιών αφετέρου ήταν πανάκριβα και αδυνατούσα να τα αγοράσω.









Το Texas Instruments ξεπεράστηκε λοιπόν από την ανάγκη για κάτι καλύτερο, αλλά αυτό το καλύτερο δεν είχα τη δυνατότητα να το αγοράσω. Τριγύριζα στα μαγαζιά της Στουρνάρη (πρέπει να ήμουν από τα λίγα κορίτσια που σύχναζα σ΄ αυτά εκείνη την εποχή, αλλά τόσο το Amstrad όσο και το Commodore ήταν για μένα μακρινό όνειρο. Ετσι κατέληξα στο Spectrum. Πιο φθηνό άρα περισσότερο προσιτό σε κάποια που οι γονείς της είχαν καταλάβει πια πως η λέξη ...κομπιούτερ ήταν απλά η πρόφαση για να αγοράσει παιχνιδομηχανές και που δεν επρόκειτο να της δώσουν χρήματα για να ικανοποιήσει την ...τρέλα της, άρα έπρεπε να το αγοράσει από χαρτζιλίκι. Το αγαπημένο μου ZX Spectrum + 128K.

To μικρό μαύρο μηχάνημα με τα λαστιχένια
πληκτράκια. Πόσο το λάτρεψα! Κι ας μην μπορούσε να δουλέψει αμέσως κι ας μου έπαιρνε χρόνο να ακολουθήσω την διαδικασία προκειμένου να φορτώσω ένα παιχνίδι .Το Spectrum συνδεδεμένο με ένα κασετόφωνο και η κασέτα του παιχνιδιού να φορτώνει με τις γαλαζοκόκκινες και κιτρινομπλέ ρίγες και τον χαρακτηριστικό ήχο που σφύριζε συνέχεια μέχρι να παρουσιαστεί η εικόνα του παιχνιδιού που ήθελα να παίξω.



Τα 8 στα 10 φόρτωναν. Τα άλλα δύο όχι. Και τι απογοήτευση σ΄ αυτή την περίπτωση! Τι προσπάθειες επί προσπαθειών προκειμένου να γίνει το θαύμα! Μία φορά στις 10 γινόταν και το παιχνίδι τελικά φόρτωνε. Αλλά μόνο μία στις 10. Τα παιχνίδια ήταν φτηνά (καμία ύγκριση με αυτά του Texas Instruments) και είχα αγοράσει πολλά.

"Horace goes skiing", "Video poker", "Kane", "Molecule Man", "One man and his droid", "Scooby doo", "Moonlight madness", "Space raiders", "Wizards spell", "Kung fu masters", "Τhanatos" , ήταν μερικοί μόνο από τους πολλούς τίτλους που μπορεί να μην τους θυμάμαι πια, αλλά που αναπαύονται σε κάποιο συρτάρι.
Υπήρχαν όμως τέσσερα που ήταν τα πιο αγαπημένα μου. Πρώτο απ΄ όλα το "Ηalls of the things". Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που με είχε κολλήσει τόσο με το συγκεκριμένο παιχνίδι.




Δεν έμοιαζε ιδιαίτερο σε σχέση με άλλα. Επρεπε να έχεις ...τρία χέρια και 15 δάχτυλα για να τα βγάλεις πέρα με όλες τις λειτουργίες που διέθετε. Μπορούσες να πετάξεις μπάλες φωτιάς, να χρησιμοποιήσεις ξίφος, βέλη, να μαζέψεις ελιξίριο ζωής, να ανοίξεις πόρτες, να τις κλείσεις πίσω σου με τελικό σκοπό να μαζέψεις κάποια δαχτυλίδια από οκτώ ορόφους. Ηταν τόσο δύσκολο κι όμως τόσο συναρπαστικό. Δεν είχε pause κι αυτό σε κέντριζε περισσότερο. Αλίμονο αν είχες φτάσει σε ένα καλό σημείο και έπρεπε να σταματήσεις. Είχε χρειαστεί να το κάνω μια φορά και έβαλα τον ήρωά μου σε έναν όροφο όπου είχα σκοτώσει όλους τους εχθρούς, πιστεύοντας ότι θα είναι προστατευμένος μέχρι να επιστρέψω. Είχα μαζέψει πέντε δαχτυλίδια, τα περισσότερα από κάθε άλλη φορά και ήθελα απεγνωσμένα να συνεχίσω. Κι όμως όταν γύρισα τον βρήκα σκοτωμένο...







Δεύτερο αγαπημένο μου ο Gerry the Germ. Ενα μικρόβιο που προσπαθούσε με κάθε τρόπο, είτε μέσα από το αίμα, είτε μέσα από βλαβερά φαγητά, είτε από την τουαλέτα να φτάσει στην καρδιά του οργανισμού και να τον σκοτώσει. Πολύ δύσκολο παιχνίδι, δεν το τελείωσα ποτέ, αλλά τόσο συναρπαστικό. Είναι απίστευτος ο εθισμός που σου δημιουργούσε και πιο απίστευτο ακόμα ότι κατανάλωνες τόση ...ενέργεια στην προσπάθεια να "σκοτώσεις", έστω και εικονικά, έναν άνθρωπο.





Τρίτο αγαπημένο ο "Bomb Jack". Ο Jack έπρεπε να αφοπλίσει 24 βόμβες σε γνωστές τουριστικές περιοχές, ανάμεσά τους η Ακρόπολη και η Σφίγγα με τη δυσκολία ολοένα να μεγαλώνει κι εσύ να "κολλάς" ολοένα και περισσότερο και να σε πιάνει ...υστερία στην προσπάθεια να συνεχίσεις.






Τελευταίος αλλά όχι έσχατος ο "Incredible Shrinking Fireman" που έπεσε σε μια μηχανή σμίκρυνσης στη διάρκεια μιας αποστολής και εσύ έπρεπε να βρεις τα πέντε στοιχεία που θα θέσουν σε λειτουργία μια μηχανή ...τεντώματος προκειμένου να τον επαναφέρεις στο φυσιολογικό του μέγεθος.

Στην προσπάθεια αυτή έπρεπε να ανοίξεις κλειδωμένες πόρτες να μαζέψεις αντικείμενα που τελικά δεν ταίριαζαν μέχρι να βρεις τα κατάλληλα που θα
oδηγούσαν στην επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος.
Κάποια στιγμή το ZX Spectrum χάλασε! Μυστήριο πράγμα κι αυτό που πάθαινα - και ακόμα παθαίνω - όταν χαλάνε τέτοια μηχανήματα. Μπορούσα ακόμα και να αρρωστήσω και ακόμα μου συμβαίνει. Μπορεί να μην δώσω δεκάρα αν χαλάσει το πλυντήριο, η κουζίνα ή η ηλεκτρική σκούπα, αλλά χάνω όλο μου το κέφι και όλη μου την ενέργεια αν χαλάσει το κομπιούτερ, το κινητό, ή το βίντεο ή το dvd.


Το Spectrum χάλασε και δεν μπορούσε να φτιαχτεί, όμως χάλασε σε ...καλή εποχή.
Κοντά στα Χριστούγεννα που το χαρτζιλίκι μαζευόταν πιο εύκολα. Το δίλημμα ήταν: Ενα
ίδιο έστω και εξελιγμένο άμεσα ή ένα καλύτερο σε ...βάθος χρόνου; Η υπομονή δεν ήταν
(ούτε είναι) από τα προτερήματά μου, οπότε το ZX Spectrum + 2 ήρθε να αντικαταστήσει τα γλυκά λαστιχένια μου πληκτράκια. Πιο εξελιγμένο μοντέλο και με ενσωματωμένο κασετόφωνο! Χλιδή! Η ...παιχνιδική απόλαυση συνεχίστηκε. Οχι όμως απρόσκοπτα. Τα παιχνίδια θέλουν ατελείωτες ώρες και όταν στο σπίτι υπάρχει μόνο μία τηλεόραση αυτό δεν είναι εύκολο. Επρεπε να παίζω μόνο πρωί και να σταματάω όταν κάποιος ήθελε να δει ένα πρόγραμμα. Τότε σκέφτηκα τη λύση του μόνιτορ. Ενα μόνιτορ θα με ανεξαρτητοποιούσε. Το είχα δει κιόλας σε ένα μαγαζί στη Στουρνάρη. Ενα μόνιτορ Fidelity αξίας 24.000 δραχμών. Αστείο ποσό για την εποχή μας, αλλά απαγορευτικό
γύρω στο ΄84-΄85. Τα κατάφερα όμως και το αγόρασα κάποια στιγμή. Τους έπεισα ότι μπορούμε να το χρησιμοποιούμε και σαν τηλεόραση αν το συνδέσουμε με το βίντεο και ...τσοντάρισαν στο χαρτζιλίκι. Οταν όμως το έφερα σπίτι και προσπάθησα να το συνδέσω με το spectrum, TI AΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ! Πίστεψα ότι βρήκα το κατάλληλο καλώδιο, είχα γίνει όλο αυτό το διάστημα ...κολλητή με το "Ράδιο Κατουμά", στην Πραξιτέλους, αλλά έλα που δεν έδειχνε σωστά τα χρώματα. Ο,τι κι αν δοκίμασα με τις λιγοστές μου γνώσεις (που δεν ήταν ακριβώς λιγοστές, τηρουμένων των αναλογιών), απέτυχε. Αναγκάστηκα να καταφύγω σε τεχνικό. Ούτε αυτός μπόρεσε να βρει τη λύση. Τελικά η λύση δόθηκε χάρη στο βίντεο. Συνέδεσα μόνιτορ και Spectrum στο βίντεο και το παιχνίδι ξανάρχισε χωρίς προβλήματα πια, ό,τι ώρα και μέρα ήθελα.

Κάποια στιγμή πέρασα και στο Atari. Hταν όμως μάλλον "τέλος εποχής". Αγόρασα την
κονσόλα Αtari 2600 με δύο joysticks και μου έδωσαν δώρο το River Raid. Το ΕΛΙΩΣΑ!
Ενα αεροπλάνο που καταστρέφει ό,τι βρει στο διάβα του από πλοία μέχρι ελικόπτερα, προσέχοντας μην το καταρρίψουν και προσπαθώντας να μην μείνει από καύσιμα. Παιζόταν και με παραπάνω από ένα άτομο, οπότε είχαμε ομηρικές ...μάχες με τον ξάδερφό μου που μόλις είχε επιστρέψει στην Αθήνα από εξαετή παραμονή στην Κοζάνη.



Ομως, δεν μου ήταν αρκετό. Βγήκα να αγοράσω ένα από τα παιχνίδια της τεράστιας γκάμας που διέθετε η εταιρία, αλλά και πάλι η απογοήτευση καραδοκούσε. Είχαν σταματήσει να κυκλοφορούν και έπρεπε να πάω στα γραφεία της Αtari (στη Σόλωνος, κάπου κοντά στη Νομική) και να νοικιάζω (!) ένα παιχνίδι για μία εβδομάδα. Καθώς δεν ήμουν η μόνη που το επεδίωκα δεν έβρισκα ποτέ κάποιο από τα παιχνίδια που ήθελα να παίξω κι έτσι το όνειρο ξεθώριασε νωρίς.


Σήμερα μπορώ να αγοράσω όποιο παιχνίδι θέλω, μπορώ να αναβαθμίσω τον υπολογιστή μου σχεδόν όσο συχνά μου κάνει κέφι, αλλά δεν έχω χρόνο να διαθέσω για να παίξω παιχνίδια όποτε επιθυμώ. Αν όμως ρωτήσω τον εαυτό μου αν νοιώθει ζήλια για
τα σημερινά παιδιά που μπορούν να αγοράσουν και να παίξουν ό,τι ώρα θέλουν, παιχνίδια με απίστευτα γραφικά στους προσωπικούς τους υπολογιστές η απάντηση είναι όχι. Λατρεύω την κάθε ανάμνηση, την κάθε στιγμή, την κάθε δυσκολία που έζησα. Από το ξεπακετάρισμα της παιχνιδομηχανής και το φόρτωμα του παιχνιδιού μέχρι τις ατελείωτες ώρες απόλαυσης και πείσματος όταν δεν μπορούσα να προχωρήσω λίγο παραπέρα.


ΥΓ. Κουραστικό ίσως το ποστ. Το ξέρω, αλλά το blog πάνω απ΄ όλα είναι προσωπική υπόθεση. Και λατρεύω τη δυνατότητα που μου δίνει να ξεδιπλώσω τις αναμνήσεις των μαθητικών και πρώτων φοιτητικών χρόνων με κείμενο, εικόνα και κίνηση μαζί. Κάτι που κανένα χάρτινο ημερολόγιο δεν θα μπορούσε να κάνει...