Τον Φάνη Χριστοδούλου τον λάτρευα πολύ πριν έρθει στον Παναθηναϊκό. Μάλιστα, τώρα που το σκέφτομαι, είναι ο πιο σημαντικός λόγος που αγάπησα τον μπασκετικό Πανιώνιο. Το απίστευτο μπασκετικό του ταλέντο και ο μποέμ χαρακτήρας του δεν περνούσαν απαρατήρητα από κανέναν. Ομως, ο Φάνης εκτός από σπουδαίος παίκτης ήταν και ένας μπον βιβέρ. Και ίσως αυτή η κοσμοθεωρία του πως υπάρχουν κι άλλα σημαντικά πράγματα στη ζωή εκτός από το μπάσκετ να του στέρησαν τελικά τη δυνατότητα να αναπτύξει το ταλέντο του σε τόσο μεγάλο βαθμό που αυτή τη στιγμή να μιλάμε για τον μεγαλύτερο Ελληνα μπασκετμπολίστα. Δεν είναι ιεροσυλία αυτό που γράφω και το γράφω εν πλήρει συνειδήσει χωρίς καμία διάθεση να μειώσω τον Νίκο Γκάλη. Ο Γκάλης είναι όντως σπουδαίος. ΕΙΝΑΙ ο μεγαλύτερος αθλητής που έχει αναδείξει το ελληνικό μπάσκετ. Αλλά παράλληλα ήταν και υπόδειγμα αθλητή. Ζούσε και ανέπνεε για το μπάσκετ.
Ο Φάνης πάλι όχι. Το μπάσκετ ήταν μέσα στις προτεραιότητές του, αλλά όχι η μοναδική. Παρόλο που ήταν ένας παίκτης που μπορούσε να κάνει τα πάντα. Να παίξει σε όλες τις θέσεις. Ενας all around. O παίκτης για όλες τις δουλειές. Πολυεργαλείο. Ενας εκπληκτικός αμυντικός, ένας πολύ καλός σουτέρ (με το δικό του τρίποντο κερδίσαμε τους Σοβιετικούς στον ημιτελικό στο Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ το 1989 και περάσαμε στον τελικό) και ένας ντριμπλέρ που σε ξάφνιαζε με την ευελιξία του, παρά το ύψος του (2μ.02 είναι μπόι που δεν σου επιτρέπει να ντριμπλάρεις με ευχέρεια, ο Φάνης ομως το έκανε) και τα κιλά του. Τα κιλά του... "Ο Φάνης παίζει με τα κιλά του" συνήθιζαν να λένε οι προπονητές του και δεν υπήρχε τίποτα πιο αληθινό από αυτό. Με τα κιλά του και με την καρδιά του. Ενας πολύ ωραίος τύπος, φοβερά επικοινωνιακός (είναι και Δίδυμος άλλωστε) και έξω καρδιά.
Κάθε χρόνο τον πολιορκούσαν οι άλλες ομάδες, τον ζήτησαν ακόμα και από το ΝΒΑ, κάθε χρόνο το όνομά του "έπαιζε" στις μεταγραφές, αλλά τελικά δεν έφευγε από την Πλατεία. Εμεινε στον Πανιώνιο, που θεωρώντας τον "σημαία" του, τού ανανέωνε συνεχώς το συμβόλαιο. Και μπορεί για τη Νέα Σμύρνη να έμεινε το σημείο αναφοράς αλλά αυτή η τακτική του στέρησε τη δυνατότητα να γευτεί τίτλους. Στο παλμαρέ του (ξέχωρα από τις διακρίσεις με την Εθνική...) υπάρχει μόνο ένα κύπελλο με τον Πανιώνιο το 1991 και ένα πρωτάθλημα το 1997-98 με τον Παναθηναϊκό (όπου ήρθε λίγο πριν κλείσει οριστικά την καριέρα του). Δεν το κυνήγησε και ο ίδιος, ήταν ικανοποιημένος με αυτά που είχε, δεν είχε τη διάθεση να μπει σε καλούπια.
Το βράδυ της Μεγάλης Δευτέρας ο Πανιώνιος έστω και αργά τίμησε τον Φάνη στο κλειστό της οδού Αρτάκης για όσα πρόσφερε στην ομάδα. Το παρών έδωσαν αρκετοί φίλοι του. Κάποιοι άλλοι δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν. Αν μπορούσαν να πάνε όλοι όσοι πέρασαν από τη ζωή του, τον γνώρισαν και τον αγάπησαν στη διάρκεια της μπασκετικής του καριέρας, δεν θα έφτανε ούτε το Ολυμπιακό Στάδιο (το ανοιχτό, του Καλατράβα) για να τους χωρέσει.
Ο "Μπέμπης" μεγάλωσε, ο "Μπέμπης" φόρεσε ξανά την αθλητική φανέλα και το σορτσάκι και πάτησε στο παρκέ. Με τα πολλά - πια - κιλά του να μην μπορούν να "τιθασευτούν" τώρα που σταμάτησε να αθλείται, αλλά με το ίδιο χαμόγελο, την ίδια μεγάλη καρδιά. Εχω την εντύπωση ότι η γιορτή που διοργάνωσσν για να τον τιμήσουν ήταν πολύ σεμνή για την μεγάλη μπασκετική του αξία. Αλλά πάλι, έτσι σεμνός ήταν ο Φάνης και σαν παίκτης. Εργάτης της ομάδας και όχι ζεν πρεμιέ. Αυτός που έκανε τη βρόμικη δουλειά και όχι αυτός που θα επιδιώξει να συγκεντρώσει πάνω του τους προβολείς. Ασχετα αν τελικά τους συγκέντρωνε, γιατί το μεγάλο ταλέντο του δεν ήταν δυνατόν να μην ξεχωρίσει.
Να είσαι πάντα καλά Φάνη, ό,τι κι αν κάνεις στη ζωή σου. Σε ευχαριστούμε για τις στιγμές που μας χάρισες!
Στη γιορτή προς τιμήν του
με συμπαίκτες και "αντιπάλους" ΦΙΛΟΥΣ
Βράβευση από τον Αλβέρτη εκ μέρους του ΠΣΑΚ
Βράβευση από τον Καλαφατάκη 
Βράβευση από τον Σγουρό
Βράβευση από την μητέρα του Ελένη(με την συγκίνηση έκδηλη στα πρόσωπα και των δύο...)
Χειραψία με τον Ιωαννίδη υπό το βλέμμα του Γάσπαρη(ο "ξανθός" τον ήθελε στον Ολυμπιακό,
αλλά τον κράτησε ο Πανιώνιος)
***
ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΡΕΤΡΟ
20 Οκτωβρίου 1999 - Βράβευση από τους αδερφούς Γιαννακόπουλουςένα χρόνο αφότου είχε σταματήσει το μπάσκετ,
μαζί με τους Παταβούκα, Γκάλη και Γιαννάκη.
Με το πρωτάθλημα του 1997-98(το μοναδικό της καριέρας του)
Στιγμές έντασης με τον Ιωαννίδη(περασμένα - ξεχασμένα τώρα πια..)
Με τη φανέλα της Εθνικήςτο κλασικό "15"
Ανάβοντας το πούρο της νίκης με τον Φασούλα
Στο βάθρο με το αργυρό μετάλλιο στο στήθος στο Ευρωμπάσκετ του Ζάγκρεμπ το 1989
Με την Εθνική
Με τον Πανιώνιο
Κόντρα στον Τάρπλεϊ
Με τον αδερφό του Χρήστο
Με τον Ντούντα
Με τον Μίσσα
Στον πάγκο με πολιτικά
Με τον Γιαννάκη
Με τη φανέλα που τίμησε
