Η συγνώμη που ξεχάστηκε....

Από την μεταμέλεια (χωρίς συγγνώμη) που εκφράστηκε στην ανακοίνωση της… επόμενης μέρας, στην συγγνώμη, ενώπιον των εκπροσώπων της Σούπερ Λίγκας κατά την συζήτηση της πρότασης μομφής. Κι από εκεί στην σημερινή ευθεία επίθεση εναντίον του Παναθηναϊκού.

Πόσο εύκολα ξεχνιέται η συγγνώμη όταν δεν την εννοείς!

Ο Μαρινάκης «σύρθηκε» (από το περιβόητο «περιβάλλον» του και τους συμβούλους του) στην δήλωση μεταμέλειας, όταν συνειδητοποίησε τις διαστάσεις που είχε πάρει το θέμα των επεισοδίων στο «ντέρμπι της ντροπής» στο Καραϊσκάκη. Την επανέλαβε, προσθέτοντας και την λέξη «συγγνώμη» (που είχε παραλείψει στην ανακοίνωσή του), όταν βρέθηκε ενώπιον των υπόλοιπων προέδρων (και εκπροσώπων) της Σούπερ Λίγκα.

Oχι ότι ήταν απαραίτητο, όπως αποδείχθηκε, αφού όσες ομάδες δεν στάθηκαν στο πλευρό του, (η μισή Λίγκα, δηλαδή) αρκέστηκαν στον ρόλο του… παρατηρητή – Πόντιου Πιλάτου, λες και το θέμα δεν τις αφορά, λες και πρόκειται για υπόθεση άλλων.

Και όταν αντιλήφθηκε ο Βαγγέλης πως αυτό το περιβόητο… μαχαίρι της Πολιτείας δεν πρόκειται σ’ αυτόν τον έρμο τόπο να φτάσει ποτέ στο… κόκκαλο και πως το «ερυθρόλευκο» επικοινωνιακό «σφυροκόπημα» έφερε αποτέλεσμα και έκανε το «άσπρο – μαύρο», μετατρέποντας σχεδόν σε… κατηγορούμενους τους παθόντες στα αίσχη του Καραϊσκάκη, άλλαξε ρότα και πέρασε στην αντεπίθεση.

Όπως ακριβώς στο ποδόσφαιρο που παίζεται μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, η ομάδα που αισθάνεται ότι έχει την υπεροχή, κερδίζει μέτρα μέσα στο γήπεδο, έτσι ακριβώς και στο… ποδόσφαιρο που παίζεται έξω από τις γραμμές, μόλις ο Μαρινάκης αντιλήφθηκε ότι πέρασε η φουρτούνα και ότι κανείς δεν πρόκειται να τον αγγίξει, ένοιωσε ξανά ισχυρός, ξέχασε… συγγνώμες και μεταμέλειες και έπαιξε φουλ επίθεση.

Μόνο που στην προσπάθειά του να γραφτεί το όνομά του στο DNA των οπαδών του Ολυμπιακού, και πάνω στην «ανυπομονησία» του να ξεπεράσει τα επιτεύγματα του Σωκράτη Κόκκαλη, αν είναι δυνατόν, σε μία μόλις, ξέφυγε από τα όρια.

Η απειρία του στο «διοικείν» μια ποδοσφαιρική εταιρεία, ειδικά αν αυτή έχει το μέγεθος του γαύρου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον αντίκτυπο που έχουν οι πράξεις του, τόσο στον λαό της ομάδας του, όσο και στους αντίπαλους οπαδούς, αλλά και η άγνοια (όπως αποδεικνύεται) της βαρύτητας που έχει ο θεσμικός του ρόλος ως προέδρου της Σούπερ Λίγκα, τον κατευθύνουν να λειτουργεί ως οπαδός, να προκαλεί και να προβαίνει σε ενέργειες που δυναμιτίζουν το κλίμα σε μια χρονική συγκυρία που όχι μόνο το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά ολόκληρη η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό।

Σε ένα ευνομούμενο κράτος η δήλωση «τι θέλετε; Να βγάλω τον κόσμο του Ολυμπιακού στο δρόμο;» θα είχε ενεργοποιήσει εισαγγελείς με τον πρόεδρο του Ολυμπιακού και της Σούπερ Λίγκα να εγκαλείται για «υποκίνηση επεισοδίων»।

Αλλά σ’ αυτό το συγκεκριμένο κράτος - μπουρδέλο που συνηθίζει να παίρνει μέτρα μόνο στα λόγια και σ’ αυτό το συγκεκριμένο ποδόσφαιρο της π***, που έχει μάθει να λειτουργεί με τον συγκεκριμένο στρεβλό τρόπο εδώ και χρόνια, δεν πρόκειται να ανοίξει ούτε μύτη। Ετσι κι αλλιώς, ακόμα κι αν αποφάσιζαν να επιληφθούν τα αρμόδια όργανα, το πιθανότερο θα ήταν να καταλήξουν εκ νέου σε μια ποινή – χάδι που θα αφήνει στον Μαρινάκη νέο ελεύθερο πεδίο δόξης λαμπρό.

Κι ενώ ο Μαρινάκης αισθάνεται ελεύθερος να διαφεντεύει το ελληνικό ποδόσφαιρο, ο Παναθηναϊκός, τραγική φιγούρα, παρακολουθεί τα τεκταινόμενα ανήμπορος ουσιαστικά να αντιδράσει, έχοντας μετατραπεί από «κατήγορος σε κατηγορούμενο», όπως δήλωσε και ο Βεκρής (από διαπιστώσεις καλά τα πάνε στον Παναθηναϊκό, από λύσεις δεν βλέπω κάτι).

Στριμωγμένος στα σχοινιά, με φωνή αδύναμη, τρεμάμενη, χωρίς ισχύ στα κέντρα αποφάσεων, χωρίς την ικανότητα να υποστηρίξει το δίκιο του, παρακολουθεί τους άλλους να εξισώνουν αυτόν, θύμα στα αίσχη του Καραϊσκάκη, με τον θύτη του.

Ακέφαλος εδώ και καιρό, λυπητερό απομεινάρι των «εγκλημάτων» της πολυμετοχικότητας, πιθανότατα θα πιει γουλιά – γουλιά το πικρό ποτήρι μέχρι την τελευταία σταγόνα. Αραγε, όλο αυτό το διάστημα, θα αναλογιστεί κανείς από τους διοικούντες και τους «διοικούντες», πώς και γιατί έφτασε μέχρι εδώ; Θα συναισθανθεί την ευθύνη του; Θα νοιώσει ντροπή;

Scratch: Οσο περνάνε οι μέρες τόσο περισσότερο ξενερώνω με τον γραφικό ...γύρο θριάμβου και τις ιαχές «νάτοι οι πρωταθλητές» (το έγραψα και στο προηγούμενο ποστ ότι είχα σοβαρότατη ένσταση γι' αυτό). Πρωταθλητές από πού κι ως πού ρε παλικάρια; Επειδή έπρεπε να κερδίσουμε στο ντέρμπι; Γιατί εγώ τα μετράω και δεν βγαίνουν τα κουκιά. Υπόθεση εργασίας είναι ότι AN φτάναμε τη διαφορά στους 4 βαθμούς είχαμε ελπίδες για τον τίτλο. Πού το στηρίζαμε; Στους κλυδωνισμούς που θα είχε το καράβι του γαύρου μετά την ήττα και στο γεγονός ότι έχει να παίξει με τους δικέφαλους και μπορεί να έχανε βαθμούς; ΥΠΟΘΕΣΗ είναι κι αυτό! Αλλο το τι έγινε στο ντέρμπι και άλλο το πρωτάθλημα. Τις πιθανότητες διεκδίκησης του τίτλου μας στέρησε το ντέρμπι. Οχι τον ίδιο τον τίτλο, γιατί γι' αυτόν άλλος είχε το πάνω χέρι. Μην τρελαθούμε τώρα!

Scratch1: Πολυμετοχικοί, θαυμάστε τα χάλια σας...

Scratch2: ΑΕΚ γίναμε... (κι η ΑΕΚ τουλάχιστον τον πήρε τον τίτλο, άσχετα αν της τον στέρησαν στα χαρτιά. Εμείς με τι ...προσόντα κάναμε γύρο θριάμβου;).

Και τώρα, τι;

Ωραία! Εγινε κι αυτό. Συσπειρωθήκαμε, κάναμε πορεία, μαζευτήκαμε στο ΟΑΚΑ (τρόπος του λέγειν, γιατί άμα μιλάς για συσπείρωση και υπάρχουν ολόκληρες άδειες κερκίδες, τότε κάτι τρέχει και μην προσπαθεί κανείς να μου μιλήσει για την απογοήτευση, γιατί εδώ έγινε προσκλητήριο κανονικό!), φωνάξαμε συνθήματα, τα χώσαμε στον Μαρινάκη, στον Πιλάβιο, στην ΕΠΟ, στην ΚΕΔ, στη Σούπερ Λίγκα και στο κακό συναπάντημα, χειροκροτήσαμε τους παίκτες σαν πρωταθλητές (αν και έχω Σ-Ο-Β-Α-Ρ-Ο-Τ-Α-Τ-Η ένσταση σ' αυτό...), ζητήσαμε από τον Σισέ να μείνει (ξέρουμε τι πραγματικά του ζητάμε, αλήθεια;) και απολαύσαμε για ένα 20λεπτο τον Παναθηναϊκό των τελευταίων αγωνιστικών (στον υπόλοιπο χρόνο ...απολαύσαμε τον Παναθηναϊκό ολόκληρης της προηγούμενης σεζόν συν το ανυπέρβλητο... μεγαλείο του Γιούρκα Σεϊταρίδη). Α, ναι, "ξύπνησε" και ο "μεθύστακας" (κομμάτι... νωρίς το θυμήθηκε, όταν πια τα πάντα έχουν κριθεί).

Αυτή σε γενικές γραμμές είναι η εικόνα του χθεσινού αγώνα με το πιτσούνι, που να το παραδεχτούμε ήταν πολύ καλύτερο και θα μπορούσε να πάρει τη νίκη. Δεν εξετάζω εδώ αν ήταν καλύτερο, επειδή ο Παναθηναϊκός ήταν επηρεασμένος από όσα προηγήθηκαν και δεν απέδωσε τα αναμενόμενα (που είναι πραγματικότητα) αλλά αυτή καθ' αυτή την εικόνα των δύο ομάδων.

Εχουμε λοιπόν έναν Παναθηναϊκό αποσυντονισμένο. Λογικό. Και αποφορτισμένο. Επίσης λογικό. Ολη την εβδομάδα μόνο με τον επικείμενο αγώνα με τον Ατρόμητο δεν ασχολήθηκε. Δηλώσεις από εδώ, δηλώσεις από εκεί, ανακοινώσεις για την Εθνική, καταθέσεις στην Αστυνομία για το τι έγινε στο ντέρμπι της ντροπής, πήγαινε - έλα του Σισέ με τον Βερβεσό για να καταθέσει μήνυση κατά του Βαγγέλα, προτάσεις μομφής και δεν συμμαζεύεται. Μόνο τη μπάλα δεν είχαν στο μυαλό τους. Από την άλλη ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν στον αγώνα με τον γαύρο. Φορτίστηκαν έντονα και με όσα ακολούθησαν, επομένως είχαν "στραγγίξει" από συναισθήματα και ενέργεια εν όψει του χθεσινού αγώνα.

Η μπάλα δεν είναι "γυρίζω το διακοπτάκι και ξαναβρίσκω τον ρυθμό μου". Θέλει μια προεργασία ψυχολογική όταν έχουν προηγηθεί τέτοια γεγονότα, πέραν της αγωνιστικής.

Βεβαίως, μπορείς να πεις πολλά χωρίς απαραίτητα να κάνεις κριτική και για τα αγωνιστικά. Δηλαδή, εντάξει, στον συγκεκριμένο αγώνα δεν περιμένω να μου παίξεις μπάλα, αλλά ρε αδερφέ μπορώ να δω πώς είναι - πάλι - το κέντρο χωρίς τον καλό Ζιλμπέρτο, αφού ο Σιμάο καλός χρυσός για να καταστρέψει το παιχνίδι του αντιπάλου, αλλά από δημιουργία μηδέν, μπορώ να δω την τρύπα στην άμυνα και βγάζει μάτια και το γεγονός ότι εκεί στα δεξιά έχω έναν πρώην ποδοσφαιριστή που όσο βαρύ κι αν ακούγεται θα έκανε χάρη στον εαυτό του να σταματούσε τη μπάλα γιατί... ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΠΑΛΙΚΑΡΙ.

Οπως επίσης μπορώ να δω ότι χωρίς τον Λέτο η ομάδα δεν έχει εκρηκτικότητα, ότι ο Γκοβού με το πρώτο γκολ του στο πρωτάθλημα στα τέλη Φεβρουαρίου, μάλλον θα πάρει τον δρόμο του Σισέ και του Ζιλμπέρτο το καλοκαίρι. (Βρε μπας και να βάλουμε τον Γιούρκα δεξί εξτρέμ, αφού του αρέσει τόσο να ανεβαίνει; Ετσι κι αλλιώς για αμυντικός δεν κάνει πια).

Ο μόνος που τα πήγε καλά ήταν ο Νίνης, μέχρι τη στιγμή τουλάχιστον που ...υποχρεώθηκε να κάνει το δεξί μπακ (και ποιος δεν παρέλασε από εκεί, για να καλύψει τον Γιούρκα).

Και αφού βλέπω τα παραπάνω, έχω το δικαίωμα να αναρωτηθώ: Tελικά ο Ζεσουάλδο έχει προσφέρει βελτίωση στην εικόνα της ομάδας και απλά το χθεσινό ήταν απόρροια του επηρεασμού των παικτών από το ντέρμπι και της έλλειψης εναλλακτικών λύσεων, ώστε να "γυρίσει" τα πράγματα στο δεύτερο ημίχρονο; ΄Η μήπως η προηγούμενη αναλαμπή ήταν αποτέλεσμα της επιστροφής των τραυματιών και της ταυτόχρονης φόρμας συγκεκριμένων παικτών; Απάντηση δεν έχω, ακόμα το ψάχνω...

Αν όμως η εικόνα της ομάδας στο χθεσινό αγώνα είναι το ένα ζήτημα, το δεύτερο είναι πως αυτή την εικόνα θα βλέπουμε πάνω - κάτω μας αρέσει δεν μας αρέσει και στο πρωτάθλημα την επόμενη σεζόν, αν δεν γίνουν (και πώς να γίνουν;) μεταγραφικές κινήσεις.

Με τον Σισέ (εκτός τόπου και χρόνου χθες, αλλά αυτός κι αν δεν έχει τα δίκια του) να έχει αποχωρήσει για άλλες πολιτείες, με τον Ζιλμπέρτο να twitter-ίζει (όπως διάβασα) την ώρα του αγώνα κάνοντας αναφορά σε αγώνα ράγκμπι, που σημαίνει ότι είναι ήδη αλλού ΚΑΙ αυτός, με κάποιον από τους Λέτο ή Νίνη να "σπρώχνονται" σε μεταγραφή για να μπει στα ταμεία μπερντές, πόσο καλύτερη άραγε θα είναι η εικόνα της ομάδας του χρόνου;

Και βέβαια με τους μεγαλομετόχους απόντες σε ένα παιχνίδι που είχε σημάνει γενικό προσκλητήριο. Είδα τους Γιαννακόπουλους, μου είπαν ότι ήταν και ο Τζίγγερ (δεν το έχω διασταυρώσει), αλλά πήρε απουσία ο "Πατέρας της καρδιάς μας" και βεβαίως ο Βγενό. Κι αν ο τελευταίος είναι (ή το "παίζει") έτσι κι αλλιώς ακριβοθώρητος, η απουσία του Πατέρα για μένα ήταν φάουλ. Και το γράφω εγώ που γνωρίζετε πόσο πολύ ήθελα να τον βλέπω πρόεδρο της ομάδας. Να υποθέσω ότι μόνο ως πρόεδρος ήθελε να εμφανίζεται; Δεν θέλω να το κάνω γιατί μπορεί να τον αδικώ, αλλά δεν μπορώ να μη το σημειώνω.

Και πάμε στο διά ταύτα. Ωραία, κάναμε το συλλαλητήριο, πήγαμε στο γήπεδο, πήραμε το "χηνάρι" μας δίνοντας την δυνατότητα στον γαύρο να μιλήσει για άξιο πρωτάθλημα (στο στιλ, αυτοί δεν μπορούν να κερδίσουν τον Ατρόμητο, ήθελαν και τίτλο;) ή ενδεχομένως να σώσει και τον Πανιώνιο σήμερα - θα δείξει.

Αλλά από εδώ και πέρα τι; Θα τελειώσουμε το πρωτάθλημα μέσα στην ξενέρα και την απογοήτευση; Θα πάμε στα πλέι οφ έχοντας εκμηδενίσει την διαφορά μας στην ειδική βαθμολογία με αυτούς που μας ακολουθούν, διακυβεύοντας την πρωτιά που θα μας δώσει την δυνατότητα να διεκδικήσουμε πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ;

Γιατί εδώ υπάρχει μια αντίφαση. Από τη μια ως Παναθηναϊκοί έχουμε σιχαθεί το ελληνικό πρωτάθλημα, από την άλλη διακυβεύουμε (αν συνεχίσουμε σ' αυτό το μοτίβο) την συμμετοχή μας στο μόνο θεσμό που μας δίνει χαρές και μας κάνει περήφανους.

Τι ακριβώς θέλουμε; Γιατί αν θέλουμε να δείξουμε τη δυσαρέσκειά μας για την κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο και αφού όπως φάνηκε συνοδοιπόρους δεν έχουμε (πέραν της ΑΕΚ και του Αρη) σ' αυτή μας την προσπάθεια, η μόνη λύση είναι η αποχώρηση. Αποχωρείς, μηδενίζεσαι, μένεις εκτός Ευρώπης. ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ.

Διαφορετικά δεν έχεις δικαίωμα να παίζεις με το όνομα του Παναθηναϊκού. Μπαίνεις μέσα σε ΟΛΑ τα παιχνίδια, αφήνοντας την ξενέρα σου στην άκρη και παίζεις για την τιμή και την αξιοπρέπεια της ομάδας.

Οταν αποφασίσει ο επίσημος Παναθηναϊκός τι ακριβώς θέλει απ' όλα, τα ξαναλέμε...

Για το θέμα έχω γράψει και εδώ.

Scratch: Βύντρα και πάλι Βύντρα!

Scratch 1: Πολύ θα ήθελα να μάθω το σκεπτικό με το οποίο ψήφισαν λευκό στην πρόταση μομφής ο ΠΑΟΚ, ο Αστέρας Τρίπολης, η Ξάνθη, η Λάρισα και η Καβάλα. Τι σημαίνει δηλαδή λευκό; Δεν είμαι με κανέναν; Νίπτω τας χείρας μου; Αποφασίστε για μένα χωρίς εμένα; Ωραίοι!

Scratch 2: Ωραίος και ο κόραξ! Σε έναν αγώνα που μύριζε μπαρούτι, πάει και διακόπτει τον αγώνα τρεις φορές. Για ποιο λόγο; Είχε ευαίσθητα αφτάκια; Είχε ευαίσθητα ματάκια; Πάλι καλά που δεν έγινε κανα ντου γιατί θα ανακαλύπταμε πόσο καλός είναι στο σπριντ (αν προλάβαινε...) και θα είχαμε άλλα μετά...

Scratch 3: Ωραία και η αθλητική δικαιοσύνη. Μία αγωνιστική για το ξύλο και το ντου.

Scratch 4: Πστ, Νικητιάδη, Μπιτσαξή και οι υπόλοιποι. Την άλλη φορά μη το βάλετε ρε τόσο βαθιά το μαχαίρι στο κόκκαλο!

Scratch5: Τζιμπρίλαρέ μου, το βλέπω πια ότι είναι βέβαιο πως φεύγεις. Ας σε χαρούμε λοιπόν, όσο γίνεται στον λίγο καιρό που απομένει...

...μα αυτό μου φέρνει τρόμο

Οσοι περίμεναν ότι μπορεί ο διαιτητής του ντέρμπι να μείνει απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα και να μην βάλει φαρδιά - πλατιά την υπογραφή του στην εξέλιξη αλλά και την τελική έκβασή του διαψεύστηκαν οικτρά! Αλλά και όσα... κατάφερε να κάνει ο Καλόπουλος στη διάρκεια του αγώνα κι αυτά ακόμα πέρασαν στο περιθώριο μετά τα όσα ακολούθησαν το σφύριγμα της λήξης!

Είναι σαφές ότι ο διαιτητής απένειμε με την διαιτησία του το πρωτάθλημα στον γαύρο, αλλά για μένα αυτό είναι το λιγότερο! Ουδέποτε πίστεψα ότι μπορεί να γίνει η ανατροπή με μια νίκη στο Καραϊσκάκη!Το πρωτάθλημα έχει κριθεί από καιρό και θα είναι λάθος να σταθούμε στη συγκεκριμένη διαιτησία και να παραγνωρίσουμε τα όσα λάθη έχουν γίνει από τον Παναθηναϊκό στη διάρκεια της σεζόν. Περισσότερο μάλιστα φοβάμαι πως ο ντόρος που ήδη έχει προκληθεί από το ντέρμπι στο Καραϊσκάκη θα αποπροσανατολίσει πολύ κόσμο σχετικά με τα πραγματικά αίτια που μας στέρησαν το φετινό τρόπαιο.

Γιατί, ας μην παραμυθιαζόμαστε μάγκες!Αυτό που μας στέρησε σήμερα ο Καλόπουλος είναι μια νίκη γοήτρου που θα χρύσωνε το χάπι από το γεγονός ότι μόνοι μας κλοτσήσαμε το πρωτάθλημα με τους βαθμούς που χάσαμε σε παιχνίδια που δεν έπρεπε! Το πρωτάθλημα αυτό καθ' αυτό το έχουμε χάσει εδώ και καιρό και αν κάτι μας κρατούσε ζωντανή την ελπίδα ήταν το πάθος του Σισέ και η άρνησή του να καταθέσει τα όπλα.

Απόψε χάσαμε πολύ περισσότερα πράγματα από τον τίτλο. Απόψε οριστικοποιήθηκε η απώλεια του ανθρώπου που έκανε τα δύο τελευταία χρόνια να χαιρόμαστε το ποδόσφαιρο ακόμα κι αν η ομάδα δεν έπαιζε καλά. Του ανθρώπου που μας έδειξε πόσο ωραία είναι να έχεις στην ομάδα σου παίκτες - ηγέτες, παίκτες - νικητές. Ο Σισέ ήταν δυστυχώς too much για την Ελλάδα και το ποδόσφαιρό της. Και ακριβώς επειδή μας έπεφτε "πολύς", επειδή αυτό που ζούσαμε ήταν ένα όνειρο, αυτό το όνειρο κράτησε λίγο.

Απόψε όμως συνέβη και κάτι άλλο. Γιατί μπορεί η απώλεια του τίτλου να είναι το ένα θέμα (προδιαγεγραμμένο, κατά τη γνώμη μου, επαναλαμβάνω) και η ανακοίνωση αποχώρησης του Σισέ ένα δεύτερο (ακόμα πιο σημαντικό, από την απώλεια του τίτλου, πάλι κατά τη γνώμη μου), αλλά τα όσα ζήσαμε στο τηγάνι - wannabe Rizoupoli - μας γυρίζουν πολλά χρόνια πίσω.

Ακούω δεξιά και αριστερά απόψεις "ουδέτερων" που θεωρούν ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να διαμαρτυρόμαστε για τα σημερινά αίσχη, επειδή εμείς και ο γαύρος είμαστε οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Κι επειδή κατά καιρούς έχω πει (γράψει) ότι αυτές οι δύο ομάδες έχουν το μικρότερο δικαίωμα να διαμαρτύρονται για αδικίες από τους διαιτητές όταν στην πορεία των χρόνων έχουν ασελγήσει κατ' εξακολούθησιν πάνω στους μικρούς, δικαιούμαι νομίζω να αναφέρω και τη γνώμη μου για το αν νομιμοποιούνται αυτοί οι ουδέτεροι να μας βάζουν στο ίδιο καζάνι.

Ε λοιπόν με το χέρι στην καρδιά και καθώς έχω μια ηλικία που μου επιτρέπει να θυμάμαι τις εποχές της παντοδυναμίας του καπετάνιου, μπορώ να υποστηρίξω ότι κάνουν λάθος.

Το χειρότερο δε είναι πως τα σημερινά επεισόδια έρχονται σε μια εποχή που υποτίθεται ότι ανατέλλει μια νέα εποχή για το ελληνικό ποδόσφαιρο, όλοι θέλουν να συμβάλλουν στην καταπολέμηση της βίας και υπάρχουν παράγοντες που ευαγγελίζονται νέα ήθη.

Οποιος άκουσε όμως σήμερα τον Βαγγέλη Μαρινάκη και δεν τρόμαξε μπροστά στη ζοφερή προοπτική που ανοίγεται για το ελληνικό ποδόσφαιρο, παραείναι θαρραλέος.

Αν αυτό το σημερινό παραλήρημα βρίσκει σύμφωνους τους (περισσότερους, ευτυχώς όχι όλους) τους οπαδούς του Ολυμπιακού με αφήνει παγερά αδιάφορη. Ετσι κι αλλιώς ανάμεσά τους υπάρχουν άνθρωποι που στενοχωρήθηκαν γιατί δεν έφαγαν ξύλο στη φυσούνα όλοι οι παίκτες του Παναθηναϊκού και θεωρούν ότι έγιναν μισές δουλειές.

Αν όμως αυτό το παραλήρημα περνάει απαρατήρητο από τους οπαδούς των υπόλοιπων ομάδων και τους υγιώς σκεπτόμενους οπαδούς του Ολυμπιακού, τότε έχουμε τεράστιο πρόβλημα.

Απόψε, αν δεν το καταλάβατε, μια νέα Ριζούπολη γεννήθηκε. Μια Ριζούπολη πολύ πιο τρομακτική από την προηγούμενη, γιατί έρχεται σε μια χρονική και οικονομική συγκυρία που έχει χαθεί γενικότερα το μέτρο και που η ηρεμία στην ελληνική κοινωνία κρατιέται από μια κλωστή.

Για το κράτος δεν έχω ψευδαισθήσεις. Ισως να "ευλογεί" κιόλας τέτοιες συμπεριφορές, στο πλαίσιο του "μακριά από τον κώλο μας και όπου θέλει ας γίνει", αφού προτιμάει τους νεκρούς στα γήπεδα παρά στους δρόμους.

Αν όμως σ' αυτή την εποχή που υποτίθεται ότι έχουμε συνειδητοποιήσει κάποια πράγματα, οφείλουμε να αξιολογούμε καλύτερα πρόσωπα και καταστάσεις, που βιώνουμε δυσκολίες και προσπαθούμε να ξεδιαλύνουμε από τον σωρό και να ξεχωρίσουμε τις αρχές και τις αξίες που πραγματικά αξίζει να στηριχθούμε πάνω τους, υπάρχουν άνθρωποι, που ως άλλοι πολιτικοί ταγοί κατευθύνουν και καθοδηγούν τους οπαδούς παρασυρμένοι μέσα από το δικό τους οπαδικό πρίσμα, έχοντας το θράσος ή την άγνοια (ενδεχομένως και το δόλο;) να ισχυρίζονται πως αυτό που παρακολουθήσαμε αποτελεί μια προσπάθεια να διδαχθούν τα νέα παιδιά και να είναι περισσότερο χαρούμενα και γεμάτα αυτοπεποίθηση τα παιδιά των Ολυμπιακών και αυτός ο άνθρωπος έχει ακόμα θεσμικό ρόλο στη Σούπερ Λίγκα και δεν κάνει κανείς σήμερα κιόλας την παραμικρή κίνηση για να του αφαιρέσει αυτό το ρόλο, τότε είναι βέβαιο ότι έχουμε πιάσει πάτο.

Scratch: Για τα υπόλοιπα έχω γράψει εδώ.

Scratch1: Φοβερός Λέτο, η απόδοσή του στο συγκεκριμένο ντέρμπι άργησε μια ολόκληρη σεζόν. Κρίμα που δεν συνοδεύτηκε από τη νίκη, όπως του άξιζε.

Xωρίς κέρδος κέρατα...

Και να που ξαφνικά δεν έχουμε άλλο θέμα συζήτησης από το μέγα ...σκάνδαλο που ταλανίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο με τις ...ευλογίες της ΕΠΟ. Εφτιαξε, λέει, η ΕΠΟ του Σοφοκλή "φωτογραφική διάταξη" για να κάνει μεταγραφή ο Κοτσόλης στον Παναθηναϊκό.

Σιγά ρε παιδιά, λες και κίνησε ο Παναθηναϊκός γη και ουρανό για να πάρει ένα κράμα Κριστιάνο Ρονάλντο και Λιονέλ Μέσι. Σιγά μη τυχόν πήρε τον Μπουφόν!

Εννοείται βέβαια ότι καμία οργή δεν ξεχείλισε στο λιμάνι και κανένα σκάνδαλο δεν έγινε. Προθέρμανση κάνει ο γαύρος διά παν ενδεχόμενον. Μη τυχόν δηλαδή και γίνει η στραβή στο "Κλεάνθης Βικελίδης" και χάσει βαθμούς και αντίστοιχα κερδίσει ο Παναθηναϊκός την ΑΕΚ και γίνει το ντέρμπι στο τηγάνι αίμα και άμμος.

Γι΄αυτό ωρύονται οι γαυροφυλλάδες για την υπόθεση Κοτσόλη, γι' αυτό και ...ανακαλύψανε και συναντήσεις Πατέρα - Κόντη, τη στιγμή που ο Κόντης βρισκόταν στην Ελβετία και μάλιστα σε συνέδριο όπου ήταν παρόντες και παράγοντες του γαύρου.

Το θέμα όμως δεν είναι τι κάνει ο γαύρος. Μια χαρά το πάει το θέμα ο γαύρος αν θέλετε τη γνώμη μου. Κάνει αυτό που οφείλει να κάνει. Είπαμε άλλωστε ότι επικοινωνιακά όταν εμείς πηγαίνουμε, αυτοί έχουν ήδη γυρίσει.

Το θέμα είναι τα δικά μας τα καμώματα. Που ήρθε και έκατσε η φάση με τον Κοτσόλη και έχουμε πάλι χωρίς κέρδος κέρατα. Γιατί αν κάτσεις κάτω και το σκεφτείς τι ακριβώς κάναμε; Πήραμε έναν ανέτοιμο τερματοφύλακα (δεν έχω τίποτα με τον Στέφανο, ίσα ίσα που τον συμπαθώ κιόλας γιατί είναι δικό μας παιδί, αλλά όπως και να το κάνεις ανέτοιμος είναι) που θα είναι πάνω - κάτω έτοιμος όταν θα έχει αποθεραπευτεί και ο Καρνέζης.

Και γιατί τον πήραμε; Επειδή για άλλη μια φορά τα κάναμε σκατά με τον σχεδιασμό της ομάδας και σουτάραμε την τελευταία μέρα των μεταγραφών τον Φερνάντεζ. Ο οποίος Φερνάντεζ μας ...ξύνισε χωρίς καν να τον δοκιμάσουμε (αν είναι δυνατόν να χρειάζεται να δοκιμάσουμε δηλαδή έναν τερματοφύλακα που έχει παίξει ένα σωρό παιχνίδια με ΠΑΟΚ και Ηρακλή και προέρχεται από την Μπουντσελίγκα).

Και δεν φτάνει που τον πήραμε (τον Κοτσόλη) αλλά δώσαμε και δικαιώματα στους απέναντι να φωνάζουν για σκάνδαλο επειδή θεωρούν ότι η παράταση στις μεταγραφές των ελεύθερων παικτών έγινε για να διευκολυνθεί ο Παναθηναϊκός.

Η ουσία είναι πως ανεξάρτητα από το γεγονός ότι σκούζει ο γαύρος (που το κάνει για τους λόγους που αναλύσαμε και όχι γιατί τρέχει σώνει και καλά κάτι) ο Παναθηναϊκός δίνει δικαιώματα.

Οπως είχε γίναι και πέρυσι που σε μια πρωτοφανή καραμπόλα είχε δώσει τον Μουν στον ΠΑΟΚ, είχε κατεβεί ο Αναστασάκος στον Ατρόμητο και είχαμε πάρει εμείς τον Μαρίνο. Αλλο λαμπρό παράδειγμα σχεδιασμού ομάδας. Να ξέρεις από νωρίς το καλοκαίρι ότι ο Νοτιοαφρικάνος έχει εμπλακεί σε θανατηφόρο τροχαίο, η ψυχολογία του είναι άθλια, να μην κάνεις τίποτα γι΄ αυτό, παρά να αδρανείς και στην τελευταία ημέρα των μεταγραφών να αποφασίζεις ότι σου λείπει δεξί μπακ. Λίγο αργότερα βέβαια η διοίκηση απεφάνθη ότι ούτε έτσι κάλυπτε τη θέση και έκανε το ...κόλπο γκρόσο με τον Γιούρκα, αλλά αυτό είναι θέμα άλλης συζήτησης.

Το θέμα αυτής της συζήτησης, είναι πως ο Παναθηναϊκός δεν κάνει σωστά τις δουλειές του. Και το πρόβλημά του δεν είναι τωρινό. Είναι πρόβλημα διαχρονικό. Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού έχει ονοματεπώνυμο και λέγεται "έλλειψη σχεδιασμού". Και είναι αυτή η έλλειψη σχεδιασμού που κάνει τον ίδιο να τρέχει την τελευταία στιγμή και τους άλλους να του χρεώνουν δόλο σε κάποιες κινήσεις του.

Και το κακό είναι πως αυτή η κατάσταση δεν προβλέπεται να σταματήσει για όσο καιρό δεν υπάρχει κάποιος σοβαρός τεχνικός διευθυντής ή κάποια σοβαρή διοίκηση που θα καθίσει κάτω και θα σκεφτεί τι ακριβώς χρειάζεται η ομάδα, ποιες είνα οι προτεραιότητές της, ποια πρέπει να είνα τα χαρακτηριστικά της, ποια πρέπει να είναι τα back up της δια παν ενδεχόμενον και να πορευτεί βάσει σχεδίου.

Κι αυτό το σχέδιο, ένα σχέδιο με τα αυτονόητα, δεν χρειάζεται 80 εκατομμύρια ευρώ για να υλοποιηθεί. Αλλά χρειάζεται σίγουρα ανθρώπους με γνώσεις στα σωστά πόστα. Οταν (και αν) τους βρει όμως ο Παναθηναϊκός με τα μυαλά που κουβαλάνε οι διοικούντες του (όποιοι απέμειναν να διοικούν τέλος πάντων...) σφυρίξτε μου κλέφτικα!

Scratch: Σχόλιο γαύρου συναδέλφου χθες, όταν έγινε γνωστό το (τρίτο; τέταρτο;) τροχαίο του Σισέ: "Κι αυτός ο Σισέ ρε μαλάκα, αφού δεν ξέρει να οδηγάει, τι την θέλει την Bentley?" (μα να σου πω...)

Scratch 1 (άσχετο): Γυρνούσα από Εθνική και στο φανάρι στο Ροσινιόλ (αθάνατη ατάκα Λαζόπουλου: Τίποτα δεν είναι τυχαίο σ' αυτή τη ζωή. Εχει παιδάκι το φανάρι; -όπου παιδάκι τώρα βάλτε Πακιστανό - Αργεί το φανάρι να ανάψει!), βλέπω καμιά δεκαριά Πακιστανούς. Δεν κρατούσαν το μαρκούτσι που σου καθαρίζουνε τα τζάμια, δεν κρατούσαν φακούς ή χαρτομάντηλα. Κρατούσαν στα χέρια τους ογκώδη πακέτα με DVD. Καλά, σκέφτομαι, όσο και να αργεί το φανάρι, θα προλάβει ο άλλος να ξεδιαλύνει μέσα από τέτοιο πακέτο την ταινία που θέλει; Κι ενώ πίστευα ότι θα μείνω με την απορία, πλησιάζει ένας και μου κολλάει το DVD στο τζάμι. Και τι να δω! Τζούλια κύριοι! Η Τζούλια και οι μαύροι επιβήτορες. Ολη η πραμάτεια τους, Τζούλια και μόνο. Ούτε διαλέγεις, ούτε ξεδιαλέγεις. Την παίρνεις (την ταινία), πληρώνεις και φεύγεις.

Scratch 2 (δεύτερο άσχετο - gossip-άτο): Στο γραφείο εθεάθη Πετρούλα. Με τζιν παντελόνι, μποτίνια, ροζ μπλουζάκι και γούνινο γιλέκο. Είναι πιο ψηλή και (ακόμα) πιο αδύνατη απ' όσο φαίνεται στο γυαλί. Μόλις δε μπήκε μέσα, ήχησαν οι ανιχνευτές πυρκαγιάς. Τυχαίο;

Scratch 3 (οικολογικό): Απαγορεύεται λέει η τυρόπιτα στα κυλικεία των σχολείων. Οπως και τα milko, τα μπισκότα και οι πάσης φύσεως λιχουδιές. Κι όποιος νομίζει τώρα ότι νοιάζονται για την υγεία των παιδιών κοιμάται με τα τσαρούχια.

Scratch 4 (σκωπτικό): Τι είναι η Τζούλια ανάμεσα σε δύο μαύρους;...

Αντίθεση...

Μπήκαμε στον Υδροχόο...

Μπήκαμε πια στο Φλεβάρη, τον κατ' εξοχήν μήνα του Υδροχόου. Αγαπημένος μήνας για μένα, αφού είναι ο μήνας των γενεθλίων μου, εδώ και μερικά χρόνια ακόμα πιο αγαπημένος, αφού αποκαλύφθηκε πως είναι και ο μήνας γενεθλίων της Πανάθας. Εχουμε να τα πούμε σχεδόν ένα μήνα. Και τι δεν συνέβη μέσα σ' αυτόν τον μήνα. Οχι μόνο στην Πανάθα αλλά και σε μένα προσωπικά. Η αλήθεια είναι πως όλο αυτό τον καιρό δεν είχα χρόνο να γράψω. Από την άλλη, όταν ξέκλεβα και λίγο χρόνο δεν ήξερα τι να γράψω. Για τα όνειρα και τις προσδοκίες που διαψεύστηκαν; Για τους προέδρους και τους μεγαλομετόχους και τα στελέχη που σκέφτονταν την ανάληψη της προεδρίας της ΠΑΕ σα να ήταν το μεγαλύτερο κακό που μπορούσε να τους τύχει; Μου έρχονταν στον νου κάτι κωμωδίες τρόμου που έβλεπε ο άλλος τον Δράκουλα και σχημάτιζε με τα χέρια του τον σταυρό για να τον κρατήσει μακριά. Μήπως όμως μια κωμωδία τρόμου δεν είναι κι αυτό που ζούμε τόσο καιρό με την ομάδα; Εψαχνα τις προάλλες κάτι παλιά κείμενα του καλοκαιριού, τότε που είχαμε παίξει τα φιλικά με τις ιταλιάνες και έγραφα ότι πετάει η ομάδα και αναρωτιόμουν αν αυτό είναι φυσιολογικό.

Και αναφερόμουν στους ...άλλοι που ήταν γεμάτοι προβλήματα, αποκλεισμούς, μπουκέτα και έλεγα ότι θα πάρουμε αέρα τον τίτλο. Αέρα κοπανιστό θα πάρουμε τελικά. Εξω από το κύπελλο, με μια διαφορά από τον γαύρο στο πρωτάθλημα που θα ήταν αναστρέψιμη σε κάποια άλλη χώρα αλλά όχι εδώ, με αβέβαιο το μέλλον και με τον Τζιμπρίλ να μας κουνάει μαντήλι το καλοκαίρι (για τον Ζιλμπέρτο δεν λέω καν, το κούνησε ήδη, το έγραψε και στο Twitter - απλώς όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα ο Βραζιλιάνος δεν φαντάζει ως απώλεια).

Kαι να βλέπεις από την άλλη τον Μαρινάκη να έχει υιοθετήσει ένα προφίλ που κάνει τον Χόχο να μοιάζει παπαδοπαίδι. Να βλέπεις την ΑΕΚ που σε άφησε ξερό στο κύπελλο να χάνει από τον Αρη, να βλέπεις τον ΠΑΟΚ να σε περιμένει με ...ανοιχτές τις αγκάλες για να εκδικηθεί για το περυσινό ντέρμπι στο Χαριλάου όπου θεωρεί πως έχασε το πρωτάθλημα ελέω Σπάθα.

Η ζωή κάνει κύκλους, αλλά για τον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια έχει μόνο παρενθέσεις. Παρένθεση το πρωτάθλημα του 2004, παρένθεση όπως όλα δείχνουν και αυτό του 2010. Αν με ρωτήσετε τι νοιώθω θα σας πω πως νοιώθω ένα μεγάλο κενό. Απογοήτευση, προδοσία, αγανάκτηση, θλίψη. Μόνο οργή δεν νοιώθω. Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό ή όχι, αλλά ούτε καν ο τρόπος που χάσαμε την πρόκριση στο κύπελλο δεν με ενόχλησε. Και κάπου την περίμενα. Οχι επειδή θεωρούσα πως δεν ανατρέπεται το 0-2 της ΑΕΚ. ΑΕΚ είναι αυτή. Ικανή να κερδίσει εμάς και να χάσει από τον Ολυμπιακό Βόλου. Ικανή να κερδίσει μέσα στο Καραϊσκάκη και να χάσει μετά στο ΟΑΚΑ από τον Ηρακλή (και τον Ιωνικό ενίοτε). Αλλά επειδή δεν πίστευα ότι ο φετινός Παναθηναϊκός έχει την δύναμη να παίξει για να γυρίσει αυτό το παιχνίδι ή και οποιοδήποτε παιχνίδι εδώ που τα λέμε.

Η απόδοσή του λοιπόν ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Δεν στάθηκα στον αποκλεισμό κι ας είναι από αυτούς που έρχονται με τρόπο που πονάει. Δεν στάθηκα και στον διαιτητή, γιατί αν τα εφτά λεπτά είναι εφτάμιση λίγη σημασία έχει για μένα. Δεν στάθηκα καν στον Καρνέζη γιατί είναι αλητεία αυτό που έγινε με την στοχοποίησή του. Αν ένας παίκτης σου έχει μόλις πέντε έξι παιχνίδια στα πόδια του (στα χέρια του μάλλον στην περίπτωσή μας) ακόμα και ένα τέτοιο λάθος είναι αναμενόμενο. Αν δεν θέλεις να κάνει τέτοια λάθη ή θεωρείς ότι είναι ανεπίτρεπτα ας πάρεις άλλον τερματοφύλακα.

Πάλι στα λάθη της διοίκησης καταλήγουμε δηλαδή. Δεν ξέρω τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Και όταν λέω από εδώ και πέρα εννοώ για το μέλλον της ομάδας, γιατί το παρόν μάλλον είναι ζοφερό. Το μέλλον της όμως σχετίζεται άμεσα και με έναν παίκτη που μας έχει "σημαδέψει" τα δύο τελευταία χρόνια, που έχει αφήσει το στίγμα του και μας έχει χαρακτηρίσει σαν ομάδα. Ο Τζιμπρίλ μάλλον είναι ήδη αλλού. Αυτό μου λέει εμένα το ξέσπασμά του. Υπερβολικό το βρήκα, από την δική μου πλευρά, αλλά είπαμε ότι εγώ "δεν νοιώθω" τίποτα άλλο τελευταία εκτός από ένα μεγάλο κενό (για την κατάσταση στον Παναθηναϊκό εννοώ, προσωπικά είμαι πολύ καλά).




Ο ίδιος, όμως, που έχει δώσει την ψυχή του για να δει αυτή την ομάδα ξανά ψηλά, αυτός που τραβάει το κάρο από τη λάσπη σε κάθε ευκαιρία, δικαιούται αυτό το ξέσπασμα. Ηταν ένα ξέσπασμα αγανάκτησης που ελάχιστα είχε να κάνει - πιστεύω - με τον συγκεκριμένο αγώνα. Απλώς αυτός ο αγώνας ήταν το τελευταίο άχυρο στη ράχη της καμήλας. Ενας ποδοσφαιριστής - νικητής δεν το βάζει κάτι, δεν "παρατάει" κανένα στόχο, δεν μπορεί να διανοηθεί πως από τις αρχές Φλεβάρη θα μείνει χωρίς να υπάρχει κάτι για να κυνηγάει. Κι αν η ομάδα μένει χωρίς στόχους από τις αρχές Φλεβάρη ας μου πει κάποιος ποιος στόχος θα είναι αυτός που θα τον "δελεάσει" να μείνει το καλοκαίρι;

Υπάρχει βέβαια και η ρεαλιστική οπτική. Αυτή που λέει πως από τον Σισέ θα πιάσεις λεφτά. Αλίμονο, είναι ο μόνος από τον οποίο μπορείς να πιάσεις λεφτά (και μη μου πείτε για τον Νίνη, τον Σιμάο, ή τον Λέτο με τέτοιο πρωτάθλημα που κάνουν). Και καθώς τα λεφτά θα είναι είδος εν ανεπαρκεία την επόμενη σεζόν, γενικότερα στην Ελλάδα, ειδικότερα στο ποδόσφαιρο και με δεδομένη (αυτή τη στιγμή που μιλάμε, γιατί αύριο κανείς δεν ξέρει) την αβεβαιότητα στα διοικητικά του Παναθηναϊκού, η πώλησή του θα σε βοηθήσει σαν ομάδα να κάνεις μια πιο ορθολογική διαχείριση με σαφώς μικρότερο μπάτζετ και να επενδύσεις σε μικρούς παίκτες με μέλλον.

Αλίμονο, όμως, έπρεπε να περάσουμε από 40 κύματα, να ξοδέψουμε τόσα εκατομμύρια ευρώ αυτά τα δύο χρόνια για να καταλήξουμε ότι πρέπει τελικά να γίνει το αυτονόητο; Βρε μήπως τελικά φτάσουμε να γίνουμε ακόμα και ...Τζίγγερ στη θέση του Τζίγγερ; (λέμε και καμια μαλακιούλα να περάσει η ώρα, αλλά όπως ήρθαν τα πράγματα, ο συγκεκριμένος είναι η μόνη σταθερή αναφορά).

Γιατί πώς αλλιώς να "χωνέψεις" την αποχώρηση Βγενόπουλου και την παραίτηση Πατέρα; Αφού ό,τι όνειρα έγιναν για υπέρβαση, με βάση τις κινήσεις αυτών των δύο έγιναν.

Και τώρα;

Δεν γνωρίζω. Το μόνο που γνωρίζω είναι πως επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά η γνωστή ρήση "όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο θεός (ή η ζωή...) γελά".

***

Scratch (άσχετο - σχετικό): Στα επαγγελματικά μου η κατάσταση σαφώς είναι πολύ καλύτερη από τα οπαδικά μου. Σας είχα μιλήσει για κάτι ωραίο που είναι στα σκαριά. Και να τελικά που συνέβη. Από εδώ και μπρος θα τα λέμε εκτός από το blog και κάπου αλλού. Μια πρώτη γεύση μπορείτε να πάρετε εδώ. Eπιασα δουλειά στο www.onsports.gr μια πολύ φιλόδοξη προσπάθεια και για μένα μια ιδανική επαγγελματική περίπτωση, αφού το Ιντερνετ είναι άλλωστε εδώ και μερικά χρόνια η ζωή μου και τώρα μου δίνεται η ευκαιρία να κάνω και αυτό που αγαπώ. Θα μπορείτε πια να με ...κράζετε επίσημα (θέλω να ελπίζω με το μαλακό μέχρι να βρω ρυθμούς, μετά βαράτε αλύπητα), όταν θα ενεργοποιηθούν τα σχόλια, κάτι που προς το παρόν δεν ισχύει. Αυτή τη στιγμή το site είναι σε δοκιμαστική (beta) έκδοση, αλλά σύντομα θα είναι στον αέρα κανονικά. Για το τι ακριβώς είναι το συγκεκριμένο site και τι ακριβώς πρεσβεύει μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Το μόνο που μπορώ να σας πω από την πλευρά μου είναι πως έχω ενθουσιαστεί και από την δουλειά και από το περιβάλλον που συνάντησα και από τους ανθρώπους που είναι πια συνάδελφοί μου (δηλαδή τώρα θα έχω "συνάδελφο" και τον coachp; Είναι ένα ζήτημα!). Απομένει να δω τι μορφή θα πάρει από εδώ και πέρα το blog, γιατί υπάρχουν πια κάποια αξεπέραστα ζητήματα. Και αφορούν αυτά τα ζητήματα το γεγονός ότι θα υπάρξουν φορές που δεν θα μπορώ να παρακολουθήσω τον Παναθηναϊκό, γιατί θα πρέπει να κάνω κάποια άλλη δουλειά την ώρα που αγωνίζεται. Επομένως δεν θα μπορώ και να σχολιάσω κάποιον αγώνα του. Ποιος ξέρει λοιπόν; Μπορεί να ασχολούμαι με τον γαύρο, με την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, τον Αρη, με μαγειρική (μπα, αυτή αποκλείεται, δεν ξέρω να μαγειρεύω...) με ζώδια ή με τηλεοπτικά κουτσομπολιά. ΄Η μπορεί να βλέπω τους αγώνες της Πανάθας μαγνητοσκόπηση, αλλά θα μου πείτε (και με το δίκιο σας) "και ποιος θα ενδιαφερθεί τι θα γράψεις 10 ώρες μετά;"(και ποιος ακούει και τη ...φίρμα του blog!). Κάτι θα γίνει, πάντως, θα την βρω την άκρη, δεν έχω κι άλλη επιλογή, δεν αντέχεται η γκρίνια του paoad (και του Γαλάτη ενίοτε...).

Scratch 1: Kαλά, μιλάμε το παραπάνω (τώρα που το ξαναδιάβασα) δεν ήταν scratch. Ηταν το ...ζουν ανάμεσά μας!