Tα μαύρα μας τα χάλια

Το αναπόφευκτο ήταν έτσι κι αλλιώς προδιαγεγραμμένο γι΄ αυτό και ήταν όλοι προετοιμασμένοι όταν συνέβη. Αλλωστε, σ΄ αυτές τις περιπτώσεις τα αφιερώματα είναι έτοιμα, τόσο στον έντυπο όσο και στον ηλεκτρονικό τύπο και απλά περιμένουν για να χρησιμοποιηθούν. Σάμπως δεν υπάρχει έτοιμο αφιέρωμα για τον Μητσοτάκη; Εδώ και πολύ καιρό. Αλλο που όπως λέει κι ο Λάκης αυτός θα φτάσει τα 100, θα μηδενίσει το κοντέρ και θα αρχίσει από την αρχή.

Το μόνο πρόβλημα στην περίπτωση του Χριστόδουλου ήταν η χρονική στιγμή του θανάτου. Πήγε κι αυτός και πέθανε τα ξημερώματα. Το τάιμινγκ σα να λέμε ήταν ακατάλληλο. Και εντάξει, μέχρι τις 10 τα προσχήματα κάπως σώζονται. Τα κανάλια έχουν τις ενημερωτικές τους εκπομπές, με έμπειρους δημοσιογράφους - η εμπειρία τους είναι δεδομένη ανεξάρτητα από την συμπάθεια ή αντιπάθεια προς το πρόσωπό τους -
και έτσι δεν δυσκολεύτηκαν ιδιαίτερα. Μετά όμως; Από τις 10 μέχρι τις 1 και από τις 1 μέχρι τις 3 ήταν η σειρά των πρωινάδικων και των μεσημεριανών. Εκεί δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι. Υπάρχουν τιβί περσόνες (άλλο που θέλουν να πιστεύουν ότι είναι δημοσιογράφοι...). Πώς να τα βγάλει τώρα πέρα το κοριτσάκι που ασχολείται μόνο με τη μόδα, με τον τελευταίο δίσκο του Πλούταρχου, με τη νέα σχέση του Καραφώτη και το εξώγαμο του Πασχάλη με τις απανωτές ζωντανές συνδέσεις με το νεκροτομείο και τη Μητρόπολη και με όλες αυτές τις ορολογίες που έχουν να χρησιμοποιηθούν 10 χρόνια από τότε δηλαδή που είχε αποδημήσει ο Σεραφείμ κι αυτό βρισκόταν στην εφηβεία; Σκήνωμα, μακαριστός, σεπτός ιεράρχης, πάλι καλά δηλαδή που η σορός δεν χρειάζεται ορθογραφία στα προφορικά γιατί κι αυτή λάθος θα την έκαναν.



Και δεν είναι μόνο τα λόγια, ούτε ο γιαλαντζί πόνος που προσπαθούσαν απεγνωσμένα - και αποτυχημένα - να περάσουν στον τηλεθεατή. Ηταν και η γενικότερη εικόνα. Κι εκεί τώρα οι άντρες παρουσιαστές έχουν ένα μεγάλο ατού. Ούτε μαύρη γραβάτα χρειάζεται να φορέσουν ούτε πένθος στο μανίκι (έτσι κι αλλιώς αυτό έχει καταργηθεί). Γιατί όμως θα πρέπει να φορέσουν μαύρα οι τιβί περσόνες για να υποδυθούν κάτι που δεν είναι και που δεν το αισθάνονται; Εβλεπα αυτή την ταλαίπωρη την Χρουσαλά που είναι και συμπαθητική και την είχανε ντύσει σαν γραμματέα. Με μαύρο ταγιέρ και λευκό πουκάμισο κουμπωμένο μέχρι το λαιμό και το μαλλί κότσο. Ευτυχώς που δεν της φόρεσαν και γυαλιά για να δείχνει πιο αυστηρή γιατί λίγο ήθελε να θυμίσει τσόντα με την Sylvia Saint. Την έβλεπες και νόμιζες ότι ξαφνικά θα λύσει το μαλλί και θα αρχίσει να πετάει ένα ένα τα ρούχα. Κι εντάξει το κοριτσάκι στο βαθμό που μπορούσε ανταποκρίθηκε στο ρόλο του. Ετσι κι αλλιώς είναι αρκετά σεμνό για το είδος της εκπομπής που κάνει. Μόλις όμως γύρισε το πρόγραμμα στα τηλεφωνήματα από το κοινό, πήρανε τα ηνία οι επίσης μαυροντυμένες γεροντομπεμπέκες, κι αρχίσανε να ουρλιάζουνε όλες μαζί, να προσπαθούν να πείσουν για την ορθότητα των επιχειρημάτων τους και να τσακώνονται μεταξύ τους. Kι εκεί ξεχάστηκε κι ο Χριστόδουλος και το πένθος και η συγκίνηση και τα πάντα. Ηταν ανάγκη να έχει προηγηθεί όλος αυτός ο ψεύτικος πόνος;


Απέναντι πάλι, στο άλλο κανάλι, είχανε πάθει άλλη ζημιά. Γέννησε η Μενεγάκη και δεν μπορούσανε να χαρούνε. Ετοιμα τα είχανε τα βίντεο με εικόνες από τη ζωή της και από την οικογένειά της, και το link έξω από το Ιασώ για να τσιμπήσουνε τα νούμερα, αλλά με τι καρδιά να τα δείξεις;. Κι άντε και τα έδειξες; Τι έκανες; Μια τρύπα στο νερό. Οταν όλοι οι υπόλοιποι το παίζουνε πένθος και συγκίνηση για τον ιεράρχη, πού να φτουρήσεις εσύ με τα γεννητούρια; Τα παίξανε κι αυτοί στα γρήγορα τα γεννητούρια και το ξαναγυρίσανε στο καλαματιανό.


Κι όταν τελειώσανε τα πρωινάδικα είχαμε κι άλλες εκπλήξεις. Βγαίνει η Σκορδά στο Μπλα μπλα και ήτανε ντυμένη σαν χήρα. Με μαύρα ρούχα και με ελαφρύ μακιγιάζ. Βγαίνει και η άλλη η τσαπερδόνα η Τσιμτσιλή που πετάει το βυζί έξω πιο συχνά απ΄ ό,τι σεντράρει ο Βύντρα στο γάμο του καραγκιόζη με μια μαύρη μουσελίνα και το κουμπί κουμπωμένο μέχρι πάνω. Γυρνάω κι απέναντι στο Κους κους μία από τα ίδια. Σε μοβ πεθαμενί η Καραβάτου σε μαύρο κι άραχλο η άλλη η ξινή η Πατλάκη. Τις βλέπεις και μένεις κι εσύ με την απορία.

Τόσο βυζόμπαλο που διαθέτει η πρωινή και μεσημεριανή ζώνη πού διάολο κατάφερε και κρύφτηκε; Πώς το τιθασεύσανε; Κι όχι τίποτα άλλο αλλά μιλάμε τώρα για βυζί ελευθέρας βοσκής. Κι άμα το βυζί είναι ελευθέρας βοσκής δεν μπορείς να το κρατήσεις εγκλωβισμένο. Θα δώσει μία θα σπάσει το κουμπί και όπως θα πεταχτεί, αν τυχόν είσαι κοντά στην τηλεόραση μπορεί να βγει και έξω από το γυαλί και να σου σκάσει και κανα σκαμπίλι. Μη σου πω ότι μπορεί να σου βγάλει και κανα μάτι.
Kι όπως έλεγε και σε μια παράσταση πριν χρόνια ο Λαζόπουλος για τη Λιάνη: "Μια έγνοια έχω μόνο. Οπως κοιμάται με τον Ανδρέα, μην τυχόν τον πλακώσει καμιά μέρα μ΄ αυτά. Και δεν είναι ένα να σωθείς. Είναι δύο. Μπαμ - μπαμ. Σα να πέφτουνε πάνω σου τα Τέμπη!".

Κι αν αυτά όλα αφορούν την εικόνα να μη σου πω τώρα τι γίνεται όταν πάμε στα ρεπορτάζ για τις τελευταίες μέρες του Αρχιεπίσκοπου. "Οπως μας είπε άνθρωπος της Αρχιεπισκοπής", λέει η μία, "ο Χριστόδουλος στο Μαϊάμι άλλαξε τη διαθήκη του και τακτοποίησε όλες τις εκκρεμότητες".

Μιλάμε τώρα δικιά μου, ότι το είχες αποκλειστικό! Εκατό sites, 10 εφημερίδες και τριάντα ραδιόφωνα τα έχουνε αναφέρει αυτά, αλλά εσύ χρειάστηκε να πιάσεις την πηγή σου μέσα στην Αρχιεπισκοπή για να το μάθεις. Αυτό θα πει να έχεις σωστό και εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ!




Και μετά στο καπάκι η ζωντανή σύνδεση με την Μητρόπολη. Ο λαός λέει συρρέει στη Μητρόπολη για να αποτίσει φόρο τιμής. Και κάνουν ένα κοντινό και βλέπεις ένα τσούρμο γέρους να σπρώχνονται και να τραβιούνται ποιος θα μπει πρώτος σαν να είναι στην ουρά της στάσης και μόλις έχει φτάσει το λεωφορείο μετά από μιας ώρας καθυστέρηση. Ρε πάμε καλά; Εγώ ξέρω ότι ο πόνος είναι βουβός. Οταν πονάς, όταν συγκινείσαι, δεν έχεις στο νου σου πώς να κλέψεις στην σειρά ούτε τσακώνεσαι γι΄ αυτήν. Να λέει ο εκφωνητής, "ο κόσμος περιμένει υπομονετικά" κι εγώ να βλέπω τους αστυνομικούς να κάνουνε τραμπάλα προσπαθώντας να συγκρατήσουν τα πλήθη.


Κι εκεί που έχει κορυφωθεί η συγκίνηση το κλάμα και ο οδυρμός τσουπ πάμε για διαφημίσεις. Είχε βλέπεις κάνει break το αντίπαλο κανάλι. Και κόβεται το πένθος μαχαίρι και σούρχεται καπάκι ένας Γονίδης καψουρεμένος: "Σου χρειάζεται ένας άντρας που να μοιάζετε, να πονάς κι αυτός για σένα να μη νοιάζεται, να πονέσεις όπως πόνεσα κι εγώωωωωωωωωωωωω". Πένθος και καψούρα βαδίζουν χέρι χέρι στις αθάνατες στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης.

Kι η πλάκα τώρα είναι ότι ακόμα δεν είδαμε τίποτα. Αύριο που είναι η μέρα της κηδείας να δεις τι έχει να γίνει. Και μετά ακολουθεί και το μαλλιοτράβηγμα για την διαδοχή. Ορεξη νάχεις και έχεις να δεις τσακωμούς από το κορακοσύννεφο που θα πάει γόνα.


Σάμπως όμως στο Ιντερνετ ήταν καλύτερα τα πράγματα; Μια περιήγηση να έκανες στη μπλογκόσφαιρα, θα έπηζε το μάτι σου στο Χριστόδουλο. Με τον τίτλο του ποστ να έχει απαραίτητα τις λέξεις - κλειδιά: Θάνατος και Χριστόδουλος. Εχουμε και μια επισκεψιμότητα να τσιμπήσουμε. Κι από όσα μπλογκς έβλεπες, ήταν μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού αυτά που παρέθεταν μια γνώμη ρε παιδί μου, ένα σχόλιο, ένα συναίσθημα. Κόπια από τα ειδησεογραφικά sites είχαν κάνει τα περισσότερα την είδηση και το βιογραφικό του Αρχιεπίσκοπου. Τι να το κάνω ρε το βιογραφικό; Αμα θέλω το βιογραφικό στο μπλογκ σου θα έρθω; Στο μπλογκ σου έρχομαι για να μάθω πώς νοιώθεις. Την αίσθηση θέλω να αποκομίσω, την ατμόσφαιρα, όχι την είδηση. Την είδηση την ξέρω. Τουλάχιστον στα μπλογκς την επόμενη μέρα, χθες δηλαδή, αλλά και σήμερα, διορθώθηκε η κατάσταση. Για την τηλεόραση όμως δεν υπάρχει γιατρειά.


Κι εκεί που λέω ότι τα έχω δει όλα, έρχεται και η κεραμίδα από το blog του Allu fun Marx.

Toπ αναζήτηση της ημέρας λέει στο google ήταν δύο λέξεις, ανεξαρτήτως σειράς. Χριστόδουλος - αργία. Αργία - Χριστόδουλος. Αργία αργία αργία. Χριστόδουλος αργία, Χριστόδουλος. Ο αθάνατος υπάλληλος του ελληνικού δημοσίου χέστηκε για τον Χριστόδουλο. Η αργία τον νοιάζει μόνο. Τρεις μέρες σου λέει το πένθος έτσι κι αλλιώς θα υπολειτουργούμε (σάμπως τι κάνουνε τις υπόλοιπες ημέρες, αλλά λέμε τώρα...) άλλη μία η αργία της κηδείας, παίρνουμε και την Παρασκευή μια άδεια από τη σημαία τα κολλάμε στο
Σαββατοκύριακο και κάνουμε ένα 4ήμερο μούρλια.

Αυτοί είμαστε. Ο Τύπος βρήκε νέες σάρκες να ξεσκίσει, οι Νεοέλληνες βρήκαν αντικείμενο να εκτονώσουν την υποκριτική συγκίνησή τους (όχι όλοι, για να είμαστε και δίκαιοι), οι Ελληνες μπλόγκερς βρήκαν τρόπους να βελτιώσουν τα στατιστικά τους (επίσης όχι όλοι για να είμαστε και πάλι δίκαιοι) και οι δημόσιοι υπάλληλοι βρήκαν από το πουθενά ένα τετραήμερο μπουκιά και συχώριο να απολαύσουν.

Σε πάμε τελικά ρε Χριστόδουλε, όλοι σε πάμε!

Πανηγυρίστε γιατί χανόμαστε

Eίναι αλήθεια πως όταν κερδίζει η ομάδα μου δύσκολα γράφω ποστ. Φαίνεται πως με εμπνέει περισσότερο τα τελευταία χρόνια όταν τα κάνει μαντάρα (δηλαδή σχεδόν συνέχεια). Ακόμα πιο δύσκολο μου είναι να γράψω όταν έχει κερδίσει τον ΠΑΟΚ που είναι η δεύτερη μεγάλη μου αγάπη. Και δεν θα το έκανα ούτε και τώρα αν δεν τριγυρνούσα σε διάφορα βαζέλικα φόρουμ και δεν έβλεπα να τσακώνονται για τον Σαλπιγγίδη.
Επειδή λέει δεν πανηγύρισε ως όφειλε, αφού τώρα ανήκει στην ομάδα μας και όχι στον ΠΑΟΚ.
Δεν πάτε καλύτερα για ψάρεμα λέω εγώ, καθότι το άλλο σπορ μάλλον δεν το εξασκείτε καθόλου γι΄ αυτό και η έλλειψή του σας έχει βαρέσει στο κεφάλι;

Οταν ο Λύμπε έμεινε σιωπηλός στα γκολ που έβαζε με την ΑΕΚ εναντίον μας εκθειάζαμε το ήθος του. Οταν ο τρέλας πανηγύρισε στο πρώτο γκολ που έβαλε εναντίον μας του αλλάξαμε την εθνικότητα και του βρίσαμε ό,τι είχε και δεν είχε.

Και τώρα;
Δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Ε, λοιπόν εγώ γουστάρω Σαλπιγγίδη που δεν πανηγύρισε το γκολ που έβαλε εναντίον του ΠΑΟΚ κι ας είχε απέναντί του 30.000 ΠΑΟΚια να τον βρίζουνε σε όλο το παιχνίδι κι ας είχανε σηκώσει πανό ότι τους πούλησε. Γουστάρω που ακόμα και σε συνεντεύξεις του παραδέχεται ότι είναι ΠΑΟΚτσής. Γιατί έχω μια - μικρή έστω - ιδέα τι σημαίνει το μέγεθος ΠΑΟΚ για τους Βορειοελλαδίτες και το σέβομαι και το εκτιμώ.

Οπως σεβάστηκα και εκτίμησα παίκτες που ήρθαν και από το γαύρο και από την ΑΕΚ στην ομάδα μου και τίμησαν την φανέλα της, παρόλο που άλλη ήταν η ομάδα της καρδιάς τους.

Θα μου φαινόταν γραφικός ο Σαλπιγγίδης αν έλεγε "ήρθα στην ομάδα της καρδιάς μου" ή "ήμουν από μικρός βάζελος" όπως κάνουν τόσοι και τόσοι ποδοσφαιριστές στο πρωτάθλημα,
ενώ είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού αυτοί για τους οποίους πράγματι ισχύουν οι παραπάνω φράσεις.

Δημήτρη Σαλπιγγίδη, από το βράδυ της Κυριακής σ΄ αγαπάω ακόμα πιο πολύ. Και δάκρυσα όταν έσκυψες το κεφάλι και προχώρησες μετά το γκολ παλεύοντας μέσα σου ανάμεσα στην αγάπη που "σκότωσες" και το καθήκον που μόλις είχες εκπληρώσει. Οπως είχα δακρύσει και στο περσινό παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ που χτύπησες το πέναλτι γιατί κατάλαβα την ανάγκη σου να το εκτελέσεις μόνο και μόνο για να κόψεις τον ομφάλιο λώρο.
Μέσα στην καρδιά σου ξέρω ότι είναι ο ΠΑΟΚ αλλά δεν με νοιάζει ούτε θα με νοιάξει ποτέ που παραμένεις ΠΑΟΚτσής, όσο τιμάς τη φανέλα με το τριφύλλι που φοράς τώρα και δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου.

Είσαι πιο αληθινός από πολλούς ιμιτασιόν ιδεολόγους που πουλάνε παραμύθι γιατί αρέσει στον κόσμο να τρώει το παραμύθι. Ναι ρε, φάτε το παραμύθι όλοι εσείς που ενοχληθήκατε επειδή δεν πανηγύρισε.

Εγώ προτιμώ να σκοράρει σε κάθε αγώνα κι ας μην πανηγυρίσει ποτέ του γκολ εναντίον της παλιάς του ομάδας. Γιατί θα ξέρω ότι εκτός από δεινός γκολτζής είναι και ένας ακέραιος χαρακτήρας.
Από αυτούς για τους οποίους η ομάδα και η ιδέα της σημαίνει ακόμα κάτι στο - και καλά -
επαγγελματικό πρωτάθλημα της πλάκας που έχουμε.

***

ΥΓ. Απορία Νο 1: Το πέναλτι του Κοβάσεβιτς ήταν ...πιο πέναλτι από αυτό του Καραγκούνη στον αγώνα με την Καλαμαριά; Οξω ρε! Παραγκάρχες!!!
Απορία Νο 2: Οταν ο Σκόρδας είπε πως "όταν τσακώνονται τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια" είχε στο μυαλό του τον πρίγκιπα ή το είπε στο άσχετο;
ΥΓ1. Κάτω τα χέρια από τον Γκέρσον!!!

Βιβλία, βιβλιοφιλία, τεχνολογία και λίστα αγαπημένων

Επειδή έχω την ανάγκη να αποτοξινωθώ λίγο από τη μπάλα (μετά την 4άρα που είναι ακόμα νωπή και τουλάχιστον μέχρι το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ) και καθώς με την έλευση του νέου έτους συνηθίζονται οι πάσης φύσεως απολογισμοί, παίρνοντας αφορμή από ανάλογη λίστα στο blog του Δημήτρη Μαμαλούκα, συγγραφέα ενός από τα ωραιότερα βιβλία που διάβασα την χρονιά που πέρασε, την "Χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα" παραθέτω παρακάτω τη δική μου λίστα με τα βιβλία που διάβασα μέσα στο 2007. Ευελπιστώντας να διαβάσω και φέτος έναν ανάλογο αριθμό βιβλίων που να είναι το ίδιο καλά ή και ακόμα καλύτερα. (Aν και δεν το βλέπω εύκολο στη μετα-blog εποχή μου).
Κι επειδή έχω μια σχετική ...τρέλα με το θέμα, παραθέτω και το δικό μου Τοp-10 με αυτά που θεωρώ τα καλύτερα. Για να πω την αλήθεια, δυσκολεύτηκα να την καταρτίσω, καθώς δεν αισθάνομαι ότι ήταν πολλά τα βιβλία που με απογοήτευσαν, αλλά αντίθετα ήταν πολλά αυτά που με γοήτευσαν.
Να σημειώσω εδώ πως μέσα στα ευχάριστα πράγματα που μου συνέβησαν με την είσοδό μου στην blog-οσφαιρα πριν μερικούς μήνες είναι και η επαφή μου με τη λογοτεχνική της γωνιά. Είναι μια επαφή ας την πούμε interactive, αφού μπορείς να έρχεσαι σε επαφή με άλλους βιβλιόφιλους, να μαθαίνεις τη γνώμη τους για βιβλία που διάβασαν και να ανταλλάσσεις μαζί τους απόψεις και σκέψεις, γνωρίζοντας ότι η κριτική τους είναι άδολη και δεν υπαγορεύεται από διευκολύνσεις, συναλλαγές ή εκδοτικά συμφέροντα που θέλουν πολλές φορές τα ευπώλητα να μην συμβαδίζουν με τις πραγματικές προτιμήσεις του αναγνωστικού κοινού. Το σημαντικότερο όμως στοιχείο αυτής της επαφής είναι η διαδικτυακή γνωριμία με τους ίδιους τους συγγραφείς στους οποίους μπορείς να θέτεις σχεδόν άμεσα διάφορα ερωτήματα σχετικά με το βιβλίο τους και να λύνεις τις όποιες απορίες σου. Κι αυτό το βρίσκω όχι μόνο συναρπαστικό αλλά και εξαιρετικά χρήσιμο. Γιατί, εντάξει τους κλασικούς είναι μάλλον …δύσκολο να τους βρούμε να τους ρωτήσουμε πώς και γιατί έγραψαν κάτι όπως το έγραψαν. Τους ξένους συγγραφείς, πάλι, το ίδιο, αυτή τη φορά λόγω απόστασης.
Αλλά οι Ελληνες συγγραφείς, ιδιαίτερα όταν είναι νέοι άνθρωποι, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους γράφουν τα έργα τους σε υπολογιστές, άρα είναι εξοικειωμένοι με την τεχνολογία, οφείλουν να είναι εδώ, παρόντες, σ΄ αυτό το Μέσο που προσφέρει τεράστιες δυνατότητες. Είναι και για τους ίδιους χρήσιμο γιατί μέσα από αυτή την αλληλεπίδραση θα μπορούν να βρίσκονται σε άμεση επαφή με το αναγνωστικό τους κοινό, χωρίς το “φιλτράρισμα’’ που προσφέρουν οι εκδοτικοί τους οίκοι αλλά και οι ‘’γκετοποιημένες’’ κάποιες φορές λογοτεχνικές συναντήσεις. Και μπορεί οι εκδότες τους και οι συνάδελφοί τους να αποτελούν ‘’ασπίδες’’ αναγκαίες για την προστασία της δουλειάς τους (χωρίς βέβαια να λείπουν τα μεγάλα ‘’μαχαίρια’’ και μέσα σ΄ αυτούς τους χώρους) αφού κρατούν μακριά τους όποιους κακεντρεχείς (δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα άλλο που να ρίχνει περισσότερο ψυχολογικά έναν συγγραφέα απ΄ ό,τι ένα ατεκμηρίωτα κακό σχόλιο ή από μία εμπαθή κριτική), τους εμποδίζουν ωστόσο να γνωρίσουν τους αληθινούς αναγνώστες τους. Κι αυτοί δεν είναι οι συνάδελφοί τους, οι οικείοι τους, ή όσοι συναναστρέφονται μαζί τους στους χώρο του βιβλίου. Είναι οι απλοί βιβλιόφιλοι, για τους οποίους αντίστοιχα είναι πολύ πιο εποικοδομητικό να γνωρίσουν και άλλες πτυχές της προσωπικότητας του συγγραφέα του οποίου το βιβλίο διάβασαν ή πρόκειται να διαβάσουν. ‘’Συντονίζονται’’ έτσι καλύτερα με το έργο του δημιουργού, αφού θέλοντας και μη ο συγγραφέας μέσα στο κάθε βιβλίο του χρησιμοποιεί προσωπικά βιώματα άλλοτε σε μεγαλύτερο και άλλοτε σε μικρότερο βαθμό.

Ενας τέτοιος ‘’συντονισμός’’ συνέβη και σε μένα με την ιντερνετική γνωριμία μου με τον Δημήτρη Μαμαλούκα. Εχοντας διαβάσει μέχρι τότε
μόνο ένα αστυνομικό διήγημά του στα ‘’Ελληνικά εγκλήματα’’, μπήκα στο blog του, διάβασα τα κείμενά του, ήρθα σε επαφή με μια γοητευτική προσωπικότητα κι αυτό μου επέτρεψε να
’’συντονιστώ’’ (όπως ο ίδιος επισήμανε σε σχόλιό του) με τον τρόπο γραφής του και να αντλήσω από τη ‘’Χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα’’ τη μεγαλύτερη δυνατή απόλαυση.
Διευκρινίζω βέβαια εδώ πως για να απολαύσεις ένα βιβλίο δεν είναι απαραίτητο ούτε να γνωρίσεις τον συγγραφέα του – έστω και μέσω blog – ούτε και ο ίδιος να είναι μια γοητευτική προσωπικότητα. Αν δεχόμασταν ένα τέτοιο θεώρημα θα περιορίζαμε απίστευτα και άδικα τον βιβλιοφιλικό μας ορίζοντα. Το ταλέντο άλλωστε είναι κάτι που ή το έχεις ή δεν το έχεις. Και είναι άσχετο από την προσωπικότητα και την αύρα που αποπνέει κάποιος. Ωστόσο, αν αυτή είναι ενδιαφέρουσα, σαφώς και βοηθάει στην απόλαυση της ανάγνωσης.




Εξάλλου, θεωρώ πως τα προσεχή χρόνια οι εκδοτικοί οίκοι με τη μορφή που τους γνωρίζουμε θα εκλείψουν, το ‘’παιχνίδι’’ θα παίζεται εδώ, στον Παγκόσμιο Ιστό και τα έργα των συγγραφέων θα διακινούνται μέσω του Ιντερνετ. Ηδη άλλωστε αυτό έχει αρχίσει να συμβαίνει. Οχι μόνο συγγραφείς πουλάνε τα έργα τους μέσω του Ιντερνετ αλλά συνεχώς γίνονται προσπάθειες για τη δημιουργία συσκευών ανάγνωσης βιβλίων. Η πλέον πρόσφατη, αυτή που προωθείται από το Amazon, και θεωρείται τρόπον τινά το i-pod των βιβλίων.
Λέγεται Kindle, είναι ένα μηχανάκι βάρους 290 γραμμαρίων, μεγέθους βιβλίου τσέπης, με μεγάλη ασπρόμαυρη οθόνη (μεγάλης ευκρίνειας) και με χωρητικότητα 200 βιβλίων (σχετικά στο κείμενο του Νίκου Δήμου εδώ). Μια τέτοια συσκευή που είναι βέβαιο ότι συνεχώς θα βελτιώνεται, καθιστά πλέον το βιβλίο περισσότερο τεχνολογικό προϊόν απ΄ ό,τι ήταν πριν, επομένως και οι ίδιοι οι συγγραφείς, ακόμα και εκείνοι που δεν το συνηθίζουν θα πρέπει να έρθουν σε πιο άμεση επαφή με την τεχνολογία.

Αν και προσωπικά δύσκολα θα καταφέρω να στερηθώ την επαφή με τα βιβλία μου, τη θέα τους, το ξεφύλλισμα, το άρωμά τους, αντιλαμβάνομαι την αναγκαιότητα της προστασίας του περιβάλλοντος και την διάσωση κάποιων δασών που θα προκύψει από την έκδοσή τους σε ηλεκτρονική μορφή. Ετσι κι αλλιώς, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η λογοτεχνία είναι το σημείο αναφοράς και μ΄ αυτήν ασχολούμαστε.

***

Αρκετά όμως με το θεωρητικό μέρος.
Ιδού η λίστα μου, του 2007:

1) Κάρλος Μαρία Ντομίνγκεζ - Χάρτινο σπίτι
2) Λεβ Γκρόσμαν - Codex
3) Αβελάρδο Καστίγιο - Το κατά Βαν Χούτεν Ευαγγέλιο
4) Γκιγιέρμο Μαρτίνες - Η ακολουθία της Οξφόρδης
5) Μπ. Ακούνιν - Η πελαγία και ο μαύρος μοναχός
6) Φίοντορ Ντοστογιέφσκι - Ο παίκτης
7) Γουίλιαμ Φώκνερ - Η βουή και η μανία
8) Αρνώ Ντελαλάντ - Η μουσική των νεκρών
9) Χοσέ Κάρλος Σομόθα - Το σπήλαιο των ιδεών
10) Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε - Ναυτικός Χάρτης
11) Ζοσέ Σαραμάγκου - Ο άνθρωπος αντίγραφο
12) Ιαν Μακ Γιούαν - Εξιλέωση
13) Τζον Μάξγουελ Κούτσι - Ατίμωση
14) Αν Μπένσον - Η έβδομη μάστιγα
15) Αλάα Αλ Ασουάνι - Το μέγαρο Γιακουμπιάν
16) Μάικλ Κράιτον - Το κράτος του φόβου
17) Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι - Ο Χρησμός
18) Φίλιπ Ροθ - Καθένας
19) Πάνος Καρνέζης - Το πάρτυ γενεθλίων
20) Ελενη Γιαννακάκη - Τα χερουβείμ της μοκέτας
21) Πέτρος Τατσόπουλος - Η καλοσύνη των ξένων
22) Γιασμίνα Χάντρα - Τρομοκρατικό χτύπημα
23) Βαγγέλης Ραπτόπουλος - Φίλοι
24) Λευτέρης Παπαδόπουλος - Είναι γλεντζές πίνει γάλα
25) Μένης Κουμανταρέας - Η γυναίκα που πετάει
26) Αλέξης Πάρνης - Κινηματίας
27) Μανουέλ Βάσκεθ Μονταλμπάν - Ποδόσφαιρο, μια θρησκεία σε αναζήτηση θεού - μια θρησκεία σε χέρια πολυεθνικών
28) Ντάνιελ Κέλμαν Η μέτρηση του κόσμου
29) Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι - Χίμαιρα
30) Πέρσιβαλ Εβερετ - Αμερικάνικη έρημος
31) Βίκτορ Πελέβιν - Η ζωή των εντόμων
32) Γκάζμεντ Καπλάνι - Μικρό ημερολόγιο συνόρων
33) Χόρχε Λουίς Μπόρχε - Απαντα Πεζά
34) Δημήτρης Μαμαλούκας - Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα
35) Αλαν Χόλινγκχερστ - Η γραμμή της ομορφιάς
36) Βίμπεκε Λέκεμπεργκ - Η πορφύρα
37) Χούλια Ναβάρο - Η αδερφότητα της Ιεράς Σινδόνης
38) Ουμπέρτο Εκο - Αναμνήσεις επί χάρτου

***

Iδού και το Top -10 μου: (Εξαιρώ τα κλασικά ‘’Η βουή και η αντάρα’’, ‘’Ο παίκτης’’ και ‘’Απαντα Πεζά’’ αφενός επειδή είναι κλασικά, άρα εκτός συναγωνισμού, αφετέρου επειδή τα ξαναδιάβασα φέτος για 2η φορά, οπότε δεν ανήκουν απόλυτα στην φετινή λίστα).


1. Δημήτρης Μαμαλούκας - Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα: Μια γοητευτική γραφή, ατμόσφαιρα που θυμίζει Ονομα του Ρόδου, ένα δυνατό αστυνομικό μυστήριο, μια ιστορία που κινείται παράλληλα με μια άλλη ιστορία και ένα θέμα εξαιρετικά αγαπημένο σε μένα, αφού αφορά την αναζήτηση μιας χαμένης βιβλιοθήκης με σπάνια βιβλία. Κώδικες, χειρόγραφα και αναζήτηση ενός λογοτεχνικού θησαυρού, μέσα από πολύ έξυπνα ευρήματα και δυνατές ανατροπές. Αδικείται από όσους το θεωρούν αστυνομικό μυθιστόρημα. Είναι πολύ περισσότερο από αυτό. Ενα καλογραμμένο θρίλερ που σε κρατάει σε εγρήγορση μέχρι την τελευταία σελίδα και σε βάζει μέχρι τα ‘’μπούνια’’ μέσα στην ιστορία την οποία βιώνεις σα να είναι δική σου.
2) Μένης Κουμανταρέας - Η γυναίκα που πετάει: Ενα βιβλίο με 11 αυτοτελείς ιστορίες γραμμένες με τον γνωστό τρόπο του Κουμανταρέα μέσα από τις οποίες περνούν κάποια αληθινά πρόσωπα όπως ο Κώστας Ταχτσής και η Μαρία Κάλλας. Κορυφαία για μένα το διήγημα με την ιστορία της Αγγελικής που χάρισε τον τίτλο του στο βιβλίο αλλά – κυρίως – το ‘’Κουαρτέτο’’.
3) Βίκτορ Πελέβιν - Η ζωή των εντόμων: Τον είχα γνωρίσει – και θαυμάσει - δύο χρόνια πριν με το ‘’Κίτρινο βέλος’’, αλλά με τη ‘’Ζωή των εντόμων’’ ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Η
αλληγορία και η σάτιρα σε όλο τους το μεγαλείο σε ένα βιβλίο που μάλλον έλκει τις ρίζες του από τη ‘’Μεταμόρφωση’’ του Κάφκα.
4) Αλέξης Πάρνης – Κινηματίας: Ενα απολαυστικό βιβλίο γραμμένο το 1972 και αναφερόμενο στην περίοδο της δικτατορίας. Ο φοίνικας μετατρέπεται σε αποδημητική ‘’Χελιδόνα’’ και η χαρακτηριστική ατάκα της γιαγιάς ‘’Ελα Χριστέ μου Ελληνα’’ γίνεται το μότο που σατιρίζει από την αρχή ως το τέλος την χούντα των συνταγματαρχών.
5) Ντάνιελ Κέλμαν - Η μέτρηση του κόσμου: Φαντασία, χιούμορ και ειρωνεία εναλλάσσονται σε ένα βιβλίο εξαιρετικά ευχάριστο στην ανάγνωσή του. Δυο μεγαλοφυείς αλλά εξαιρετικά ιδιόρρυθμοι επιστήμονες αποφασίζουν να μετρήσουν τον κόσμο ο καθένας με τον δικό του τρόπο, άλλοτε επιτυχημένα και άλλοτε αποτυχημένα με τον συγγραφέα να διατηρεί με απόλυτη επιτυχία τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στο φανταστικό και το αληθινό. Οποιος μπορεί να το διαβάσει στα γερμανικά ας το κάνει, αν και ίσως με μια τέτοια προτροπή μάλλον αδικώ τον πολύ καλό μεταφραστή που έχει κάνει εξαιρετική δουλειά σε ένα δύσκολο στην απόδοσή του βιβλίο.
6) Κάρλος Μαρία Ντομίνγκεζ - Χάρτινο σπίτι: Θα μπορούσε κανείς να πει πως αποτελεί μια μίνι αναφορά στο τεράστιο έργο του Μπόρχες περί βιβλιοφιλίας, ωστόσο ακόμα κι αν απέχει πολύ από το να πλησιάσει τον σπουδαίο δημιουργό, είναι τόσο τρυφερό και συγκινητικό που δεν μπορεί παρά να αγγίξει όλους όσοι αγαπούν τα βιβλία.
7) Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε - Ναυτικός Χάρτης: Ο Ρεβέρτε είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς και αγαπώ όλα σχεδόν τα βιβλία του. Ο ‘’Ναυτικός Χάρτης’’ ξεφεύγει από τα καθιερωμένα του έργα. Και παρόλο που έχω διαβάσει αρκετά ‘’ναυτικά’’ βιβλία, δεν νομίζω να έχω συναντήσει κάπου καλύτερο ψυχογράφημα και περιγραφή των συναισθημάτων ενός ναυτικού που μένει καιρό χωρίς μπάρκο.
8) Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι – Χίμαιρα: Επίσης αγαπημένος συγγραφέας, που μου ταιριάζει ο τρόπος γραφής του και ένα αγαπημένο θέμα. Ενας αρχαιολόγος (το πρώτο επάγγελμα που ήθελα να ακολουθήσω…) το άγαλμα ενός παιδιού, ανάμεσα σε ερείπια της εποχής των Ετρούσκων και μια σειρά από ανεξήγητα γεγονότα συνθέτουν ένα συναρπαστικό θρίλερ. Ζητώ την συνδρομή των Ιταλοθρεμμένων (Δημήτρη, ακούς;) για να μάθω λίγα περισσότερα πράγματα για το fersu.
9) Χοσέ Κάρλος Σομόθα - Το σπήλαιο των ιδεών: Εργο αστυνομικής υφής, τοποθετημένο με εξαιρετική ακρίβεια για αλλοδαπό συγγραφέα στην αρχαία Ελλάδα έχει μια εξαιρετική πλοκή και το πιο απρόβλεπτο τέλος που θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί. Το σκέφτεσαι για αρκετό καιρό αφότου το αφήσεις οριστικά από τα χέρια σου.
10) Ιαν Μακ Γιούαν – Εξιλέωση: Ενα ζευγάρι πέφτει θύμα της παιδικής φαντασίας της αδερφής της κοπέλας, που μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας προσπαθεί να εξιλεωθεί για το ‘’έγκλημα’’ που διέπραξε. Αντί να δείτε την ταινία, αφού όπως διάβασα η Κίρα Νάιτλι ‘’δεν τα λέει’’ κιόλας (τι πας και παίζεις κοπέλα μου; Κανας ‘’Πειρατής της Καραϊβικής’’, άντε και καμιά διαφήμιση αρώματος της Κοκό Σανέλ και πολύ σου είναι!), διαβάστε το βιβλίο. Θα σας αποζημιώσει και με το παραπάνω. Είναι σίγουρο!

***

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στα:
* Μικρό ημερολόγιο συνόρων (η ζωή και οι περιπέτειες των μεταναστών πριν αναχωρήσουν από την πατρίδα τους και αφού μεταναστεύσουν στην καινούργια χώρα)
* Αμερικάνικη έρημος (μια κριτική ματιά στην αμερικανική κοινωνία, την δύναμη της τηλεόρασης και τον θρησκευτικό φανατισμό),
* Ποδόσφαιρο μια θρησκεία σε αναζήτηση θεού (δεν νοείται μη ανεγκέφαλος ποδοσφαιρόφιλος που να μην το έχει διαβάσει)
* Το κράτος του φόβου (η ‘’αιρετική’’ οπτική γωνία του Μάικλ Κράιτον στο θέμα του φαινόμενου του θερμοκηπίου)
* Η έβδομη μάστιγα (εφιαλτική εκδοχή ενός μέλλοντος πλημμυρισμένου από την αστυνομοκρατία των υγειονομικών υπηρεσιών και μία νόσος που ‘’ξυπνά’’ από την αδράνεια του παρελθόντος προκαλώντας τρόμο).
* Η μουσική των νεκρών (ένα θαυμαστό βιολί, ένα χαμένο δοξάρι και μία παρτιτούρα του Παγκανίνι δεμένα με ένα μεγάλο μυστικό και μια εξαιρετική περιγραφή της αγάπης ενός μεγάλου μουσικού για την τέχνη του)
* Η Πελαγία και ο μαύρος μοναχός (όταν το αστυνομικό μυθιστόρημα συναντά την λογοτεχνία)
* H γραμμή της ομορφιάς (το πρώτο βιβλίο με θέμα την ομοφυλοφιλία που βραβεύτηκε με το αγγλικό βραβείο Booker. Θα το απολάμβανα πολύ περισσότερο αν γνώριζα περισσότερα πράγματα για την Αγγλία της θατσερικής περιόδου και είχα ασχοληθεί περισσότερο με τον
Χένρι Τζέιμς)
* Ο άνθρωπος – αντίγραφο (η γνωστή ιδιάζουσα γραφή Σαραμάγκου σε ένα πολύ καλό βιβλίο με απροσδόκητο τέλος)
* Φίλοι (συναισθηματική επιλογή, ο συγγραφέας είναι Περιστεριώτης όπως κι εγώ και μέσα από το βιβλίο με ταξιδεύει νοσταλγικά στις μνήμες και τα μέρη των παιδικών μου χρόνων - αναγνώρισα το δημοτικό σχολείο που φοίτησα, το μαγαζί με τα αποκριάτικα κ.λπ.)

***

Και η μεγάλη απογοήτευση:
Το μέγαρο Γιακουμπιάν: Δεν είναι ακριβώς κακό. Μάλλον υπερτιμημένο είναι με αποτέλεσμα οι προσδοκίες μου να ήταν μεγαλύτερες. Υπήρχαν κάποιες πολύ δυνατές επιμέρους σκηνές αλλά έπασχε στη συνολική προσπάθεια και είχε αδύναμο τέλος.

Θαλασσοταραχήηηηηηηηηη

Yβρις-εως: αυθάδης συμπεριφορά που πηγάζει από υπερβολική αίσθηση δυνάμεως, συμπεριφορά ή ενέργεια που υπερβαίνει τα επιτρεπτά όρια, το μέτρο, αλαζονεία...

***

Πού πας ρε Τζίγγερ να ...γαυρίσεις τον γαύρο;
Πού πας ρε Πεσέιρο να παίξεις με τέτοιο επιθετικό σχήμα μέσα στο Καραϊσκάκη χωρίς να έχεις φυλάξει τον κώλο σου;
Πού πας ρε Δημητράκη Γιαννακόπουλε και βγάζεις τέτοιο πρωτοσέλιδο;

Πάρτε τώρα την 4άρα νάχετε να πορεύεστε!




* Το πρώτο γκολ ήτανε γκολάρα του Λούα² και δεν πιανόταν.
* Το δεύτερο ήταν δώρο του Γκαλίνοβιτς.
* Το τρίτο ήταν δώρο του Σαριέγκι.
* Στο τέταρτο, ήθελε να ...γαυρίσει κι ο Νούνιες.

***

ΥΓ. Περίμενες να δεις προκοπή με Βύντρα - Σέριτς στην ενδεκάδα;
ΥΓ1. Γιατί έπρεπε να "καεί" ο Πόστιγκα μπαίνοντας σ΄ αυτό το παιχνίδι;
ΥΓ2. Μήπως να γίνει κανα ροτέισον σε προπονητή και διοίκηση;
ΥΓ3. Δεν μου έκανε εντύπωση αυτή η ήττα, έστω και τόσο βαριά. Εντύπωση μου είχε κάνει η εμφάνιση της Κυριακής.


Πάμε σαν άλλοτε, πάμε σαν πάντοτε! ΟΛΕ!!!

***

Τι λες τώρα;

Aπάνω που μας χρώσταγαν μας πήραν και το βόδι!
Αδικήθηκε ο γαύρος από τη διαιτησία; Ρε, ΠΛΑΚΑ ΚΑΝΕΤΕ; Θέλετε συμψηφισμούς; Είστε σίγουροι ότι σας συμφέρει; Το μόνο για το οποίο δικαιούστε να φωνάζετε είναι ότι η μπάλα βγήκε στο γκολ του Ν΄ Ντογιέ. Μια φάση που θες πέντε ριπλέι για να την πάρεις πρέφα.


Eγώ δικαιούμαι να φωνάζω
* Για πέναλτι στο Σαριέγκι που δεν δόθηκε
* Για κόκκινη στον Μενδρινό που δεν δόθηκε σε δρεπανηφόρο κόψιμο στον Σιμάο
* Για δεύτερη κίτρινη (άρα κόκκινη) σε φάουλ του Γκαλέτι στον Γκούμα

Και σου αφήνω και κάβα το φάουλ του Τοροσίδη στον Μάλαρτζ στο γκολ του Αντζα.

Οσο για το πέναλτι του Βούλη που ...και καλά δεν ήταν πέναλτι λέει γιατί ο παίχτης έβαλε το χέρι του να στηριχθεί. Και το κέρατο; Τι τόχει το κέρατο; Ας το έβαζε κόντρα να στηριχτεί. Και δεν κατάλαβα! Τόση φασαρία για ένα πέναλτι που στην τελική δεν έγινε ποτέ γκολ;

Ασε τώρα τις τραγικές φυλλάδες. Και δεν λέω για Φως και Πρωταθλητή. Αυτές τις δικαιολογώ. Και οι δικές μας αντίστοιχα θα γράφανε σε ανάλογη περίπτωση. Αναφέρομαι στις αντικειμενικές του κώλου που τα έχουνε μοιράσει φίφτι - φίφτι. Πρέπει βλέπεις να κρατήσουμε και το κοινό μας. Μη χάσουμε τους μισούς αναγνώστες γιατί πού θα τους ξαναβρούμε μετά; Οξω ρε! Ξεφτίλες!

Με έναν τίτλο μόνο θα συμφωνήσω. Μ΄ αυτόν του "Φίλαθλου". Οτι πετάξαμε στα σκουπίδια μοναδική ευκαιρία να βάλουμε τέσσερα γκολ και να τελειώσει οριστικά το παραμύθι. Αμα δεν μπορείς με τέτοια μπάλα που έπαιξες και με τόσες ευκαιρίες που είχες να ρίξεις τέσσερα τεμάχια στον γαύρο, αλλά να του επιτρέπεις την άλλη μέρα να το παίζει και θύμα, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.

Iβανσιτς: Aγοράστε τον τώρα!

Βύντρα: Mπράβο κουστουμιά ο "σακάτης"!

Δημήτρης "Φόρεστ Γκαμπ" Παπαδόπουλος: Ο πιο αδύναμος κρίκος. Εκανε ήρωα το μέλος.
Ελαφρυντικό το ότι ήταν "κρύος" όταν κλήθηκε να εκτελέσει το πέναλτι (τ΄ ακούς Πεσέιρου);. Επιβαρυντικό ότι είναι μονίμως ντεφορμέ και ότι είναι άθλιος εκτελεστής πέναλτι (το ξανακούς Πεσέιρου;).

Είσαι φάουλ

Κάποτε στηλιτεύαμε τις δηλώσεις του χόχου για κότες, πελάτες και λαγούς. Και καλά κάναμε και τις στηλιτεύαμε. Τώρα τι θα πούμε ρε Τζίγγερ;

Τώρα που κατάφερες με μια μόνο φράση να ΑΚΥΡΩΣΕΙΣ όλα αυτά που λέγαμε τόσα χρόνια για το ήθος του γαύρου και για το ποιόν του προέδρου και των οπαδών του, πώς θα μιλήσουμε ξανά για στρατούς, για κατευθυνόμενους και για ανεγκέφαλους; Τελικά, πράγματι είναι σωστή η παροιμία που λέει ότι το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Αλλά δεν βρομάει μόνο στον Πειραιά. Η μπόχα έφτασε και στην Αθήνα!

ΝΤΡΟΠΗ!

Πέφτεις σε λάθη, τι έχεις πάθει...

Tι έγινε ρε παιδιά; Παίζουνε και σε άλλα γήπεδα σαν χεσμένοι οι διαιτητές; Κι εγώ νόμιζα ότι μόνο μέσα στο τηγάνι την γεμίζουνε την πάνα τους όπως είπε και ο Ακης ο Ζήκος.
Δεν βγαίνουνε και φυλλάδες αύριο για να διαβάσουμε για την θρυλική ανατροπή που έκανε ο Ντάρκο στο έπος του Καυτανζογλείου.
Κι αυτές οι γριές τι περιμένανε; Να τις αφήσει ο Πολατιάν να ισοφαρίσουνε το γαύρο; Πλάκα κάνουμε;

Αλλά έτσι είναι. Οταν ο Πετράκης στέλνει μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση, ο Τζίγγερ κάνει οικογενειακές διακοπές στο χωριό του Αη Βασίλη. Τι νομίζεις; Τσάμπα μίλησε ο Πετράκης μετά το ματσάκι με την Ξανθούλα για λάθη της διαιτησίας εις βάρος του γαύρου; Να χαρώ εγώ λάθη εις βάρος του γαύρου στο ματσάκι με τον Ηρακλή. Ενα κανονικό γκολ που βάλανε οι γριές και ακυρώθηκε και ένα ανύπαρκτο οφσάιντ που τους σφύριξε σε ένα τετ-α-τετ με το μέλος. Πω πω ρε παιδί μου, τον σφάξανε πάλι τον φουκαρά το γαύρο...

(Ωραία μας μπήκε το 2008...)


EDIT: Πού θα πάτε ρε μ΄ αυτά τα χάλια να παίξετε στο τηγάνι; Πού πας ρε Ζοζέ Καραμήτρο Πεσέιρο και κατεβάζεις τέτοια 11άδα; Τι μου βάζεις τον Εκι που έχει να παίξει ένα χρόνο να ξεκινήσει βασικός; Κι όταν τον βγάζεις κι ενώ οι Πόντιοι παίζουνε με τα μπούνια άμυνα, τι πας και μου βάζεις τον Αλέξανδρο τον όμορφο; Για να φυλάξει το Κούγκι; Και πού είναι ο Νίνης; οέο; Καλού κακού πάντως την άλλη βδομάδα κλειδώστε τον Καραγκούνη στα αποδυτήρια μπας και δει το τηγάνι και το μπερδέψει με τη Ριζούπολη. Και βάλτε και κανα πούλμαν μπροστά από το τέρμα μπας και κρατήσει τον Ντάρκουλα.
ΥΓ. Α ρε Γιάννη Γκούμα. Σου έχω σούρει πολλά αλλά θέλεις 10 Σαριέγκι και 20 Ενακαρχίρε στην καθισιά σου.
ΥΓ1. Τι χτικιό κι αυτό ρε παιδί μου. Από το Δόξα τω Θεώ (Αρης) στο βόηθα Παναγιά (Καλαμαριά) δεν αντέχεται.
ΥΓ2. Το πέναλτι ήτανε πέναλτι και ας λένε ό,τι θέλουν.
ΥΓ3. Φήμες αναφέρουν ότι τον Πεσέιρο(υ) τον ετοιμάζουνε για σφουγγάρισμα και έχουνε έτοιμο τον Ρότσα. Τη σκαπούλαρε με τα αρειανά, θα τη σκαπουλάρει δις με γαύρο και με τα ΠΑΟΚια στην Τούμπα;
ΥΓ4. Ζοσέ γερά το ΟΥΕΦΑ είναι κοντά.

* Ασχετο - σχετικό. Τι γκολ ήταν αυτό που έφαγε ο Μορέτο; Προτείνω να αιτηθεί το ΑΕΚάκι στη Σούπερ Λίγκα να του επιτραπεί να παίζει με δύο τερματοφύλακες αντί για έναν.
Ετσι κι αλλιώς Μορέτο και Μάχο μαζί, σκάρτο έναν κανονικό πορτιέρε κάνουν δεν κάνουν...