Ξυπνάς ή δεν ξυπνάς;

Μήπως πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ;

Μη με γιουχάρεις μάτια μου...

Πώς μας θωρείς ακίνητος, πού τρέχει ο λογισμός σου, τα φτερωτά τα λόγια σου
γιατί στο ροτέισόν σου, να μη χωράνε Γιώργο μου, τόσες χρυσές ελπίδες
όσες μας φλόμωσες νωρίς, όταν το βάζελο είδες
γιατί και στα χειλάκια μας να μη γλυκοχαράζει, Ζοσέ μου ένα χαμόγελο

γιατί να μη μιλάει, μέσα στο νου σου η λογική
και πώς στην ενδεκάδα, μηδέ ο Νίνης να χωρά, μηδέ και ο Δημούτσος;

Ολόγυρά σου βάζελοι συνέχεια να γκρινιάζουν στο μυρουδιά προπονητή συνέχεια να φωνάζουν
Σα θάλασσα η γιούχα τους ξεχύθηκε ολούθε και άφρισε και σ΄ έπνιξε
προπονητή μου άσχετε, που δεν καταλαβαίνεις, πως είναι λίγα τα ψωμιά

Θυμάμαι την ημέρα, εδώ που σε δεχτήκαμε
θυμάμαι τη φανφάρα, τη σιγουριά στα λόγια σου
κι ύστερα την τεσσάρα, τους έρμους τους αποκλεισμούς
τα βογγητά, τα κλάματα, του κόσμου την τσαντίλα
θυμάμαι τα κουδούνια, ευθύς που σου κρεμάσανε
πως παίρνεις το χαρτάκι
που σου πασάρει ο φαλακρός του Τζίγγερ το τσιράκι

Το μάρμαρο όπως φαίνεται εσύ θα το πληρώσεις
και όσο τρέλα μας πουλάς εσύ θα μετανοιώσεις
Κοιμάσαι κι ονειρεύεσαι και τότε θα ξυπνήσεις
όταν η γιούχα αντριευτεί σαν πέλαγο σαρώσει της Παιανίας την αυλή
"Ξυπνήστε ρε σεις άσχετοι! Με τέτοια ομάδα χάνεται, πετάει το κατσαρόλι!"

* Βασισμένο στο ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη «Στον ανδριάντα Γρηγορίου του Ε΄»

Δεν παίζω που δεν παίζω, ας πάρω καναν υπνάκο...

ΥΓ. Ισονομία ζητάει ο Σωκράτης. Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;
ΥΓ1. Αχ Ντέμη, Ντέμη...

Περί εξωτερικών εχθρών και άλλων δεινών...

Το σκίτσο είναι του Σπύρου Δερβενιώτη

"...Κανείς, βέβαια, δεν μπορεί να προβλέψει τι επιφυλάσσει η ιστορία. Αν, πάντως, η Ελλάδα σε αυτή τη μεταπολεμική περίοδο που μιλάμε έχει έναν εχθρό, αυτός δεν είναι οι γείτονες. Κανείς δεν μας έχει προκαλέσει την παραμικρή ζημιά. Την Ελλάδα οι Ελληνες την έχουνε καταστρέψει και χρεοκοπήσει. Οι Ελληνες είναι ο εχθρός της Ελλάδας. Μιλώντας για τα τελευταία χρόνια, οι Ελληνες είναι που φάγανε τα λεφτά από τα κοινοτικά πλαίσια. Οι Ελληνες είναι που κλέψανε τα λεφτά του κοσμάκη με το Χρηματιστήριο. Οι Ελληνες είναι που βουλιάξανε τα ταμεία. Οι Ελληνες είναι που πήρανε τις μίζες από τη Siemens. Οι Ελληνες είναι που κάνανε νόμους του κράτους το ρουφέτι, το φακελάκι, τη συναλλαγή, τη διαφθορά και την αρπαχτή. Κανένας Αλβανός και κανένας Σκοπιανός, για να μιλήσουμε για τους σύγχρονους εχθρούς, δεν πείραξε την Ελλάδα. Το αν θα την πειράξουνε αύριο, είναι άγνωστο. Μέχρι σήμερα, πάντως, μόνο οι Ελληνες έχουν προκαλέσει ζημιά στην Ελλάδα. Κανένας άλλος. Χαίρετε..."

Από τη στήλη του Κώστα Καίσαρη στη Goalnews

Καλύτερα να μασάς...

Kαι το είχα πει. Τι τα θέλατε τα χάι φάιβ στο Αϊμπροξ; Το θεωρούσατε επιτυχία το 0-0;
Με τις υγείες σας (μας) τώρα...

ΥΓ. Μ΄ αρέσει που ήθελα να βάλει τον ...μουσικό στη Γλασκώβη. Αυτός ούτε στην Αθήνα δεν την άντεξε την τραγίλα των χάιλαντς.
ΥΓ1. Αλλαγή μετά το γκολ ξέρω να κάνω κι εγώ. Αλλά από τον προπονητή περιμένω να την κάνει νωρίτερα.
ΥΓ2. Α, ρε Γιαννάκη, μια γκολάρα έβαλες κι εσύ στη ζωή σου και συνδέθηκε με αποκλεισμό.
ΥΓ3. "Δεν περίμενα να ισοφαριστούμε" είπε ο "μυρουδιάς". Ναι ρε, είχανε υπογράψει συμβόλαιο οι Σκωτσέζοι ότι απαγορεύεται να σκοράρουνε.

Μπλογκοπαίχνιδα, βιβλία και ποίηση

"Ο δρόμος"
του Κόρμακ ΜακΚάρθυ
μετάφραση Αύγουστος Κορτώ
Εκδόσεις Καστανιώτη 2007

6η, 7η και 8η περίοδος της σελίδας 123

Στη μια της άκρη είχε έναν κρίκο με λουκέτο τυλιγμένο με κομμάτια από σκουπιδοσακκούλες.
Εκανε παύση γέρνοντας πάνω στη λαβή της τσάπας, το μέτωπό του στο κοίλο του αγκώνα.
Οταν σήκωσε πάλι το βλέμμα, το αγόρι στεκόταν στην αυλή, λίγα μέτρα μακριά του.

Βάζω και τις επόμενες 2 προτάσεις για να βγει κάποιο νόημα.

Εμοιαζε κατατρομαγμένο. "Μη τ΄ανοίξεις, μπαμπά", ψιθύρισε.

Εχει ατμόσφαιρα θρίλερ; Δικαιολογημένα, αφού το βιβλίο αναφέρεται στην πορεία ενός πατέρα και ενός γιου, που είναι από τους λίγους επιζήσαντες σε μια γη κατεστραμμένη μετά από πυρηνική καταστροφή. Δεν έχω φτάσει ακόμα στη συγκεκριμένη σελίδα γι΄ αυτό δεν διαβάζω τίποτα πιο πάνω και τίποτα πιο κάτω, γιατί δεν θέλω να - μου - χαλάσω το σασπένς. Οσο έχω διαβάσει όμως μέχρι τώρα είναι ε-κ-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ό!

***

Το παραπάνω είναι ανταπόκριση σε μια πρόσκληση της mamma που μου ζήτησε να συμμετάσχω στο παιχνίδι της. Ομολογώ ότι στην αρχή ψιλοστράβωσα, αλλά τελικά είναι ενδιαφέρον! Ευχαριστώ και συγνώμη mamma! :-*

Συνοπτικά εδώ οι κανονισμοί του παιχνιδιού (copy paste από τη mamma που το έκανε copy paste από την meniek):
1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή
2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση
4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρείς δλδ την έκτη, έβδομη και όγδοη και
5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι: houli_v, rizobreaker (πάρτε νάχετε κι οι δύο! :-p), alexandros, s_pablo, squarelogic.

***

Επίσης, παραθέτω το πιο αγαπημένο μου ποίημα, ανταποκρινόμενη σε παλαιότερη πρόσκληση των houli_v και rizobreaker (εδώ κολλάει το "πάρτε νάχετε...")

Το αγαπημένο μου ποίημα είναι το "7 νάνοι στο s/s CYRENIA" του Νίκου Καββαδία που έχει γίνει ένα υπέροχο τραγούδι από τον Θάνο Μικρούτσικο (η θάλασσα, τα καράβια και ο,τιδήποτε ναυτικό ασκούν ιδιαίτερη γοητεία πάνω μου):



Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις.
Μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη.
Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις.
Ο πιο μικρός αχολογάει μ' ένα καλάμι.

Γυαλίζει ο Σήμ της μηχανής τα δυο ποδάρια.
Ο Ρέκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι.
Μ' ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια
κι' ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίττες ζυμώνει.

Απ' το ποδόσταμο πηδάν ως τη γαλέτα.
-Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατήρι ;
Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα
ποιός ρήγα γιός θε να την πιεί σ' ένα ποτήρι ;

Ραμάν αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια,
κατάφερε το σταυρωτό του Νότου αστέρι
σωρός να πέσει, να σκορπίσει στα σπιράγια,
και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει.

Ο Τότ, του λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει,
τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει.
Εσθήρ, ποιά βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη ;
Ρούθ, δε μιλάς ; Γιατί τρεκλίζουμε οι διακόσιοι ;

Κουφός ο Σάλαχ, το κατάστρωμα σαρώνει.
- Μ' ένα ξυστρί καθάρισέ με απ' τη μοράβια.
Μα είν' ένα κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
-Γιέ μου, που πας ;- Μάνα, θα πάω με τα καράβια.

Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε.
Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει.
Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι ...
Ο πιο στερνός μ' έναν αυλό με νανουρίζει.

Mαεστρικό στήσιμο

Την "Ντέρμπι" γενικά δεν την πάω. Αλλά σήμερα με εκφράζει λέμε!!!

ΥΓ. ΜΠΡΑΒΟ στον Ολυμπιακό για το 0-0 με την Τσέλσι.

ΥΓ1. ΟΥΣΤ αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι! Το δικό μας ήταν "τσούκου τσούκου μπολ". Του γαύρου είναι "μαεστρικό στήσιμο".

Χιονοθύελλα στο ΣΕΦ

Ντέρμπι; Ποιο ντέρμπι; M΄ αρέσει που ο ακατονόμαστος ήθελε και νίκη με διαφορά πέντε πόντων για να διατηρήσει ελπίδες για την πρώτη θέση στη ρέγκιουλαρ σίζον. Κι αυτή η ...πλειονότητα των 18 ...ειδημόνων που "είδαν" σύμφωνα με τη Sportday γαύρο, λόγω έδρας, βουλωμένο γράμμα διαβάζουν κι αυτοί ρε παιδί μου!

Κι εσύ ρε Ουίνστον, 7 στα 8 τρίποντα ρε αλήτη; (Τι τόθελες το 8ο; Για να χαλάσεις το σερί;).
Και να σκεφτείς ότι το ματσάκι το πήγαμε στο χαλαρό. Και δεν μας έβγαιναν και οι βολές.
Αν παίζαμε σοβαρά και είχαμε ευστοχία στις βολές πόσο θα έγραφε το κοντέρ;
Εδώ που τα λέμε πάντως μια ένσταση πρέπει να την κάνουν οι γαύροι. Να ξαναγίνει ρε παιδί μου το παιχνίδι. Με τι αιτιολογία; Με την αιτιολογία ότι είχε χιόνι κι όμως δεν είδαν άσπρη μέρα.

Κι έχεις και το Γιαννάκη και τους μιλούσε για ανατροπή. "Πάμε γερά" τους έλεγε, "μη το βάζετε κάτω, μπορούμε να το γυρίσουμε". Ο,τι θες λες ρε Παναγιώτη; Ποιον νομίζεις ότι κοουτσάρεις; Την Εθνική; Με την Εθνική τα γύριζες τα παιχνίδια, αλλά εκεί είχες παίκτες σου αυτούς που τώρα ήταν απέναντί σου. Μ΄ αυτούς τις έκανες τις ανατροπές.

Αλλά επειδή δεν μπορώ να σε δω - ακόμα - σαν αντίπαλο θα σου πω κάτι: Μπορεί σαν παίκτη να με τσάντιζε η κλάψα σου. Στη ζυγαριά μετρούσε παραπάνω από τις ικανότητες και την αυτοθυσία σου. Ο προπονητής Γιαννάκης όμως εξέλιξε τον παίκτη. Τον ωρίμασε και τον έκανε καλύτερο. Σαν προπονητή σε παραδέχτηκα. Και έζησα μεγάλες στιγμές με σένα στο τιμόνι της Εθνικής. Δεν παραγνωρίζω βέβαια πως είχες στα χέρια σου για να δουλέψεις εξαιρετικό υλικό. Αλλά θα ήταν άδικο το γεγονός αυτό να ακυρώσει ή να απαξιώσει την δική σου επιτυχία. Αλλο όμως η Εθνική, άλλο ο γαύρος. Το χθεσινό θα περάσει στο ντούκου, είναι βέβαιο. Ακόμα προπονείς την ομάδα του Γκέρσον. Οι γαύροι θα δείξουν υπομονή. Eχουν πειστεί πως κάτι καινούργιο γεννιέται. Παρόλο που η "κυριλέ" χθεσινή ήττα δεν τους εκφράζει. Οπως δεν τους εκφράζει και το ήσυχο ΣΕΦ. Και δεν θα αντέξουν για πολύ καιρό να σε παρακολουθούν πολιτισμένα να ζητάς να σιωπούν αντί να βρίζουν τον αντίπαλο. Κι εσύ αυτό τον αντίπαλο δεν θέλεις να το βρίζουν γιατί τον έχεις παίκτη στην Εθνική (ή τον είχες, εν πάση περιπτώσει, αν η θητεία σου στην Εθνική λήξει, που κι αυτό είναι πιθανό). Αλλωστε, όπως είχα γράψει κάποτε και για τον Συρίγο, δυο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη δεν χωράνε. ΄Η παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς.
Θα έρθει στιγμή που η υπομονή τους θα στερέψει. Αν δεν γίνουν κατάλληλες κινήσεις στην ομάδα εσύ δεν μπορείς να κάνεις θαύματα και το ξέρεις. Ο αντίπαλος - η δική μου ομάδα δηλαδή - είναι δυο κλάσεις καλύτερος. Ακόμα κι αν τον κερδίσεις σε μια αναμέτρηση θα έχεις πάρει μόνο μια μάχη. Τον πόλεμο θα τον χάσεις. Και τότε θα στραφούν εναντίον σου. Κι αυτό δεν θα ήθελα να το ζήσω για τον "δράκο", τον προπονητή της Εθνικής. Θα με στενοχωρήσει. Αλλά, πάλι, αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να το σκεφτείς πρώτος εσύ, όταν έκανες τη συγκεκριμένη επιλογή. Ας πρόσεχες...

Ανοιξε το Τριώδιο

Δεν ξεκίνησε μόνο η χιονόπτωση χθες στην Αττική.

Ξεκίνησε και το Καρναβάλι.

Αρχισε με παρέλαση στους δρόμους του Πειραιά...

...και συνεχίστηκε στο Καραϊσκάκη.

Θερμοκρασία μηδέν βαθμοί

Τελικά μια δόση μαζοχισμού την έχω, δεν μπορεί. Μπορούσα να δω μια ωραία ταινία στο DVD και προτίμησα να παρακολουθήσω το έργο ξυλοκόποι vs άμπαλοι. Τι πράγμα ήταν πάλι αυτό αδερφάκι μου; Πολυτιμότερος παίκτης του αγώνα με τη Ρέιντζερς ο Μάριο; Ρε πλάκα κάνετε; Είναι Παναθηναϊκός αυτός; Αυτή ήταν η αμπαλοσύνη προσωποποιημένη. Τρία αμυντικά χαφ ρε Πεσέιρο(υ); Αμα παίξεις με καμιά ομάδα της προκοπής τι θα κάνεις; Θα βάλεις πούλμαν μπροστά από το τέρμα; Ηταν ενδεκάδα αυτή; Πού είναι ο Ιβανσιτς; Πού είναι ο Εκι; (Πού είναι ο Βάγκνερ, πού είναι ο Πουτσίνι...). Κι αυτός ο Τζιόλης ο βαδιστής σε κάθε αγώνα μέσα; Δεν ισχύει γι΄ αυτόν τον παίκτη το fucking rotation; ΕΛΕΟΣ! Γκόμενο τον έχεις; Εντάξει, ωραίο παιδί είναι δε λέω, μπορεί και να τον χαλβαδιάζεις, αλλά εδώ είναι ομάδα, δεν είναι καλλιστεία. Κι ο άλλος ο Καραγκούνης αφού δεν τα έχει τα στημένα, τι το παιδεύει; Ασε τώρα η αλλαγή του Σάλπι. Αλλά έτσι είναι. Του άσχετου προπονητή οι επιθετικοί του φταίνε. Δεν κοιτάζει εκεί πέρα που δεν έχει μέσα ούτε έναν δημιουργικό χαφ να κάνει παιχνίδι.

Κι όχι τίποτα άλλο αλλά κάνανε και χάι φάιβ στο τέλος τα καμάρια μου. Σα να λέμε δηλαδή χαιρόντουσαν που πήρανε το μηδέν στο Αϊμπροξ. Ρε πάτε καλά; Το θεωρείτε και επιτυχία από πάνω αυτό το αποτέλεσμα; Το 0-0 είναι καλό άμα έχεις ομάδα. Να ανοιχτείς στη ρεβάνς στο γήπεδό σου να ρίξεις τρία γκολάκια και να καθαρίσεις το παιχνίδι. Τώρα θα σου έρθουνε οι Σκωτσέζοι εδώ και θα κλειστούνε πίσω σαν τη Βέροια. Και θα πρέπει να κάνεις εσύ παιχνίδι. Μπορείς να κάνεις παιχνίδι; Με τι προσόντα;

ΥΓ. Ενα πράγμα μόνο με παρηγόρησε στον αγώνα: Υπάρχει και χειρότερη ομάδα από τη δική μου...

ΥΓ1. Trendy Tziolis. Ατιμούτσικο! Το ήξερες ότι φέτος είναι τα γάντια στη μόδα ε;


YΓ2. Ασχετο. Δήλωσε λέει ο πάτερ Κωστένογλου πως όταν μιλάμε για την ΑΕΚ δεν μιλάμε για καρέκλα, μιλάμε για ΘΡΟΝΟ! Μάλιστα! Να το θυμηθείς αυτό όταν πια δεν θα σε χρειάζονται. Θα φας ένα χέσιμο βασιλικό! Αυτή η ομάδα δεν έχει γιατρειά. Ο ένας παπάρας φεύγει, ο άλλος έρχεται... Κρίμα, γιατί τη συμπαθώ κιόλας...

Στο παζάρι του βιβλίου

Είχα διαβάσει για το παζάρι του βιβλίου πριν μερικές μέρες.
Γενικά όμως αποφεύγω τα μέρη που μαζεύεται πολύς κόσμος. Δεν τον μπορώ τον συνωστισμό. Με έτρωγε όμως και η περιέργεια. Δεν είχα πάει σε κανένα από τα προηγούμενα. Και μπορεί να είναι καλό το χάζεμα σε ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο ή μια βόλτα στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς, αλλά έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που πήγα στην τελευταία έκθεση βιβλίου και ήθελα να νοιώσω κάτι από το άρωμά της. Αλλωστε, ήταν κι αυτές οι τιμές των βιβλίων, από 1 ευρώ μέχρι 5 έλεγαν, που δεν μπορείς να τις προσπεράσεις αβασάνιστα στις εποχές που ζούμε. Κι η βιβλιοθήκη μου όσο να πεις τα κενά της τα έχει. Ιδιαίτερα σε έργα κλασικών συγγραφέων.

Εχοντας απορρίψει εξαρχής το Σάββατο και την Κυριακή (λόγω ακριβώς της μεγάλης κίνησης) αλλά και τα απογεύματα τις καθημερινές που είναι ανοιχτά τα μαγαζιά οπότε η κίνηση στο κέντρο είναι μεγάλη, η αποψινή βραδιά μου φάνηκε ιδανική συγκυρία. Τελείωσα νωρίτερα από τη δουλειά, ψιλόβρεχε κιόλας, Τετάρτη με τα καταστήματα κλειστά, ε πόσος κόσμος να είναι στο παζάρι του βιβλίου, σκέφτηκα;

Κατηφορίζω λοιπόν προς την πλατεία Κλαυθμώνος σχεδόν βέβαιη πως θα είμαι στο παζάρι μόνο εγώ και τα βιβλία. Λάθος! Μέγα λάθος! Τι νόμιζες δικιά μου; Οτι μόνο εσύ έκανες αυτή τη σκέψη; Η έκθεση ήταν ένας μεγάλος χώρος γύρω στα 1000τμ. που σχημάτιζε περίπου ένα Π μέσα σε ένα άλλο Π. Ανάμεσά τους
ο χώρος ελάχιστος. Με δύο βιβλιόφιλους γυρισμένους πλάτη ο ένας προς τον άλλο, μελετώντας τα βιβλία που ήταν πάνω στους πάγκους, είναι ζήτημα να μπορούσες να περάσεις ανάμεσα. Την κατάσταση δυσχέραινε και το γεγονός ότι οι περισσότεροι κρατούσαν στα χέρια τους καλαθάκια για να βάζουν τα επιλεγμένα βιβλία. Ομως, επειδή τα βιβλία είναι βαριά συνήθως τα καλαθάκια τα άφηναν κάτω. Και όχι πάντα στην άκρη. Οσο και αν
διευκόλυνε τα πράγματα η ευγένεια που ο χώρος επέβαλε να υπάρχει μεταξύ των ...συνωστισμένων το πρόβλημα εξακολουθούσε να υφίσταται. Δεν μπορούσες να κοιτάζεις δεξιά και αριστερά κι έτσι υποχρεωτικά ακολουθούσα τους μπροστινούς μου έχοντας επιλέξει την μία πλευρά του πάγκου, σκεπτόμενη πως μόλις διασχίσω το χώρο, θα επιστρέψω για να κοιτάξω από την άλλη πλευρά. Κάπου στα μισά κι ενώ το βάρος των βιβλίων είχε αρχίσει να με κουράζει σκέφτηκα το δεύτερο λάθος που έκανα. Δεν πήρα καλαθάκι στην είσοδο (ο ένας μου ώμος είχε ήδη γείρει από την τσάντα - μπαούλο που κουβαλάω και έχω και ένα πονεμένο
κάτω άκρο, ενθύμιο από την προσπάθειά μου να αποφύγω τη γάτα που μπουρδουκλώθηκε στα πόδια μου) κι επειδή το να γυρίσω πίσω κόντρα στο ...ρεύμα που είχε φορά προς τα μέσα φαινόταν μάλλον αδύνατο σκέφτηκα να πάω προς την έξοδο και να ξαναμπώ. Χα! Τόμπολα! Κενό ανάμεσα στους πάγκους, ώστε να μπορέσω να στρίψω δεν υπήρχε πουθενά. Επρεπε να διασχίσω όλο το δρόμο μέχρι την έξοδο. Εκεί όμως υπήρχε μια ουρά δέκα μέτρων που περίμενε για το ταμείο. Κι όταν προσπαθείς να προσπεράσεις ανθρώπους που περιμένουν στη σειρά, ακόμα κι αν βρίσκεσαι σε χώρο βιβλίου, μια καχυποψία την εισπράττεις. Δεν πα να λες ότι θέλεις να πάρεις καλαθάκι; Νομίζουν ότι θέλεις να τους πάρεις τη θέση. Αφού λοιπόν πείστηκα πως δεν θα την έβγαζα ...αναίμακτα αν επιχειρούσα να μπω ανάμεσα στην ουρά πήρα τη μεγάλη απόφαση να γυρίσω πίσω και να κάνω αυτό που φαινόταν αδύνατο: Να πάω κόντρα στο ...ρεύμα. Εχοντας αρχίσει να κατεβάζω (από μέσα μου...) όλες τις βρισιές που έχω κατά καιρούς φωνάξει στα γήπεδα, προσπαθούσα να περάσω ανάμεσα στον κόσμο. Αισθάνθηκα σαν τον Πόντιο που πήγαινε ανάποδα σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας και όταν άκουσε από το ραδιόφωνο πως κάποιος τρελός οδηγεί ανάποδα, αναφώνησε αυθόρμητα, βλέποντας τους άλλους να έρχονται κατά πάνω του: "Mόνο ένας; Δεκάδες τρελοί οδηγούν
ανάποδα!".

Κάπου εκεί στα μισά βλέπω στο πάτωμα ένα καλαθάκι. Κοιτάζω δεξιά κοιτάζω αριστερά να εντοπίσω τον κάτοχό του. Πουθενά! Ας είναι καλά ο άνθρωπος που το άφησε! Αρπάζω το καλαθάκι "πετάω" μέσα τα βιβλία και αρχίζω να ψάχνω από εκείνο το σημείο στο εσωτερικό Π αυτή τη φορά. Τα βιβλία τώρα αμέτρητα. Χαρά και θλίψη μαζί. Είναι ωραίο να τα βλέπεις τόσα πολλά συγκεντρωμένα σε ένα χώρο, είναι θλιβερό να σκέφτεσαι πού θα καταλήξουν αυτά που δεν θα αγοραστούν. Μπορούσες να βρεις τα πάντα. Από βιβλία μαγειρικής μέχρι οδηγούς για να βελτιώσεις την μνήμη ή την αυτοπεποίθησή σου. Από άπαντα Ελλήνων ποιητών και συγγραφέων μέχρι βιβλία για ανεξήγητα φαινόμενα. Εγκυκλοπαίδειες που είχαν κάνει τον κύκλο τους και δεν προξενούσαν κανενός είδους ενδιαφέρον, αλλά και λεξικά ξένων γλωσσών. Βιβλία παιδικά, βιβλία για τον κινηματογράφο (ιδιαίτερα προσεγμένα), τεύχη του περιοδικού "Οδός Πανός", τεύχη της Βαβέλ, τόμοι από την "Διάπλαση των Παίδων", βιβλία του Ιουλίου Βερν, βιβλία για τη μουσική, για την αρχιτεκτονική, λευκώματα και βέβαια βιβλία λογοτεχνικά. Σ΄ αυτά τα τελευταία στάθηκα περισσότερο αν και δεν έλειψαν στιγμές συγκίνησης όταν είδα σε κάποιες γωνιές βιβλία που είχα από την παιδική μου ηλικία, με φθαρμένες ράχες, να βρίσκονται εκεί, λιγότερο ταλαιπωρημένα από το χρόνο απ΄ ό,τι τα δικά μου. Μπήκα στον πειρασμό να τα αγοράσω για να αντικαταστήσω τα δικά μου φθαρμένα, αλλά τελικά δεν το έκανα. Δεν ήθελα να "σκοτώσω" αυτά που έχω ήδη.

Ο κόσμος στο παζάρι ήταν κάθε ηλικίας. Μεσήλικες, νέοι, γέροι, παιδιά. Ενα πιτσιρίκι παραπονιόταν στη μαμά του, προφανώς επειδή δεν του πήρε κάποιο βιβλίο που έβαλε στο μάτι ("τότε γιατί με πήρες μαζί σου;", της έλεγε), δύο 45άρηδες, ίσως και εκπαιδευτικοί, έμειναν για αρκετά λεπτά μπροστά από ένα άδετο βιβλίο με τίτλο "σχολικά τραγούδια, ποιήματα και έργα" και το σχολίαζαν.

Λίγο πιο κάτω θα μπορούσα να κοντοσταθώ κι εγώ στο αλφαβητάρι της Α΄ Δημοτικού, το κλασικό, με τη Λόλα, την Ελλη, την Αννα και το Μίμη που πάντα μου δημιουργεί νοσταλγία. Είχα όμως ήδη προλάβει να ικανοποιήσω το αίσθημα της χρόνιας στέρησης πριν από τέσσερα - πέντε χρόνια, όταν το αγόρασα σε ένα υπαίθριο βιβλιοπωλείο στην Αγίου Μάρκου.



Εκείνοι που πραγματικά χάρηκα ήταν οι φοιτητές. Τα καλαθάκια τους γεμάτα μέχρι επάνω, δεν χωρούσαν άλλα βιβλία, κι εκείνοι συνέχιζαν να ψάχνουν, να παρατηρούν, να υποδεικνύουν ο ένας στον άλλο τι να αγοράσει. Κάποιο ζευγάρι διαπίστωνε πως έπρεπε να είχε σηκώσει περισσότερα χρήματα από το ATM γιατί τα βιβλία που ήθελε να αγοράσει ξεπερνούσαν το ποσό που είχε υπολογίσει. Βιβλία με 1 ευρώ προσωπικά δεν βρήκα. Ισως να ήταν σ΄ αυτή την τιμή τα κόμικς ή κάποια άλλα περιοδικά. Βρήκα όμως με 2, 3, 4,5 και 5,5 ευρώ. Βιβλία που κάποτε είχα αγοράσει πανάκριβα κείτονταν εκεί περιμένοντας να αγοραστούν με μόλις 4 ευρώ, υπήρχαν όμως και κάποια άλλα με 9,5 και 12 ευρώ. Η εξόρμησή μου παρά τον συνωστισμό ήταν μάλλον επιτυχημένη, αν και οι επιλογές μου φάνηκαν κάπως περιορισμένες. Με 44 ευρώ αγόρασα 13 βιβλία. Τόσα βγήκαν. (Με τόσο 13άρι που με ακολουθεί είναι να μην υποστηρίζω τον Παναθηναϊκό;):

Ιδού και οι αγορές μου:
1) Nτοστογιέφσκι - Το υπόγειο
2) Λουντέμης - Αγέλαστη άνοιξη (από τα δανεικά και αγύριστα που δεν ήθελα να μου λείπει)
3) Πούσκιν - Ντάμα Πίκα
4) Χάσεκ - Ο καλός στρατιώτης Σβέικ
5) Βιρτζίνια Γουλφ - Στο φάρο (το βιβλίο που φοβάμαι περισσότερο από όλα για την μετάφρασή του)
6) Κάφκα - Μεταμόρφωση (επίσης δανεικό και αγύριστο)
7) Μολιέρος - Φιλάργυρος
8) Μίγγας - Στα ψέματα παίζαμε (ποδοσφαιρικό το θέμα, μου είχε ξεφύγει όταν κυκλοφόρησε)
9) Αντρέ Σεντίντ - Νεφερτίτη (έχω κόλλημα με την Αίγυπτο)
10) Γκόγκολ - Το ημερολόγιο ενός τρελού
11) Ντοστογιέφσκι - Το όνειρο ενός γελοίου
12) Κνουτ Χάμσουν - Πείνα
13) Φώκνερ - Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ! (ήθελα να το αγοράσω καιρό)

Αρκετά από αυτά είναι γραμμένα σε πολυτονικό. Αυτό δεν με ενοχλεί, ευκαιρία να θυμηθώ τις δασείες, τις περισπωμένες... Αξίζουν όμως οι συγκεκριμένες μεταφράσεις; Θα δείξει. Προς το παρόν αυτό που με ...απασχολεί είναι να ξεκολλήσω τις αντιπαθητικές ταινίες του παζαριού που αναγράφουν την τιμή και τον τίτλο του βιβλίου και τις έχουν κολλήσει όπου βρήκαν.
Η βόλτα μου στο παζάρι μου άνοιξε την όρεξη. Θα ήθελα να ξαναπάω αλλά πώς να το τολμήσω με τέτοιο χαμό που γίνεται; Ακόμα κι αν δεν ξαναπάω όμως, σίγουρα άξιζε τον κόπο...

Εκατό, εκατό, κατοστάρα εκατό...

Εγινε κι αυτό. Γιατί δεν μπορούσε να μη γίνει.
Γενέθλια είναι αυτά. Και τι γενέθλια! Ενας αιώνας. Εκατό χρόνια Πανάθα. Κι άμα έχεις γενέθλια πρέπει να τα γιορτάσεις με θέα.
Κι η θέα είναι στο ρετιρέ κι ας λέει ό,τι θέλει ο μέγας Πασχάλης (ένας είναι ο Πασχάλης και κάθε ομοιότητα είναι εντελώς συμπτωματική).
Θα μείνεις όμως στο ρετιρέ ή θα σου κάνουνε γρήγορα γρήγορα την έξωση; Εδώ σε θέλω κάβουρα πώς περπατάν στα κάρβουνα που λέει κι η παροιμία. Κι έχει και τη σημειολογία της στην περίπτωσή μας, καθότι κάβουρας και καβουρο-john είναι έννοιες αλληλένδετες.
Kι άμα κρίνω από την εμφάνιση κόντρα στον
Αστέρα δύσκολο τόχω να μείνεις στο ρετιρέ.
Μη κοιτάς που είναι ανάπηροι και οι άλλοι δύο και βρήκες την ευκαιρία να τους βγεις στη στροφή. Το φετινό πρωτάθλημα θα το πάρει ο μονόφθαλμος μεταξύ των τυφλών. Τώρα εσύ είσαι ο μονόφθαλμος, ένας από τους άλλους δύο είναι, θα δείξει.

Ο Ντέμης πάντως το εξομολογήθηκε και αμαρτία ουκ έχει. Θα παλέψουμε σου λέει αλλά άμα δεν το σηκώσουμε ούτε φέτος το κατσαρόλι, θα φταίει η Πολιτεία, η ΕΠΟ, η πρώην ΕΠΑΕ, η ΚΕΔ, η Σούπερ Λίγκα, ο Μπάγεβιτς και η Αννα Βίσση. Εγώ ο Ντέμης πάντως, ο παππούς με το φανελάκι (διευκρίνιση για τα πιπίνια: παλιά διαφήμιση θερμοσυσσωρευτών με τον παππού να είναι φτυστός ο Δον Λορένσο), οι παίκτες και η ομάδα γενικότερα δεν φταίνε με τίποτα. Ούτε ο σχεδιασμός μου, πα να πει, ούτε οι επιλογές μου.

Ο άλλος πάλι ο λιμανίσιος το παίζει υπεράνω. Σου λέει τέτοιο ψοφίμι που ήμουν στο Καυτανζόγλειο έτσι και κάνω ένσταση για αντικανονική συμμετοχή του Αυστριακού θα με πάρουνε με τις πέτρες. Οπότε ας αφήσω να βγάλει το φίδι από την τρύπα καμιά από τις άλλες ομάδες που έχουν ...έννομο συμφέρον. Κι αν δεν υπάρχουν τέτοιες στην ουρά της βαθμολογίας.

Και πάμε τώρα και στα παιδιά τα δικά μας τα ζουμπουρλούδικα. Τι χαριτωμενιά ήταν αυτή που έκανες ρε Γιαννάκη; Την κόκκινη στην χάρισε για τα 100χρονα ο κόραξ; Προφανώς.
Για μπάλα τώρα ας μη το συζητήσουμε καλύτερα. Βύντρα; Παίζει με μέσον, είναι γνωστό εδώ και χρόνια. Τζιόλης; Ρε μπας και τον γουστάρει ο Πεσέιρο(υ); Γκούνης; Χτικιό. Σαριέγκι; Ο Βάσκος μίστερ Bean. Πού πας ρε Καραμήτρο και μου θέλεις και πρωτάθλημα με τέτοια εικόνα;

Τέλος πάντων. Ημέρα που είναι (πέρασε δηλαδή αλλά τες πα) ας μην γκρινιάζω.
Καλή είναι η κορυφή, αλλά το νου σας ρεμάλια. Να τη χαρούμε αυτή τη φορά μερικές βδομάδες τουλάχιστον (για παραπάνω δεν έχω φιλοδοξίες).

ΥΓ. Πώς το είπε ο Κάμπος; Επαιρνε ευρωπαϊκό με αυτή την ομάδα; Χωρατατζής ο Βραζιλιάνος.

ΥΓ1. Πόσα πέναλτι έγιναν τελικά στο ΟΑΚΑ; Είχε στραγάλι ή όχι η σφυρίχτρα του Φωτιάδη; Μήπως το κατάπιε πέρσι στο αεροδρόμιο της Κέρκυρας μέσα στην αναμπουμπούλα όταν τον πλάκωσε στο ξύλο ο ποτοποιός junior;

ΥΓ2. Τι κοινό έχουν Γιαννάκης - Ντέμης; Κλαίνε πολύ.

ΥΓ3. Ο Μπάρκογλου αργεί, αλλά δεν λησμονεί.

ΥΓ4. Ωραίο το δεξί κροσέ του Ντάρκουλα.