Σκέψεις ενός "Ινδιάνου"

"Ο Mεγάλος Φύλαρχος μηνoύσε μέχρι πριν λίγο καιρό φιλικά και καλοθέλητα. Καλοσύνη του. Αλλά το Ισπανικό Μυρμήγκι μου θυμίζει συνέχεια πως αυτός ο τόπος δεν είναι η πατρίδα μου. Και πως εδώ πρέπει να είμαι υπηρέτης του Ακάλυπτου Αρχηγού και πολεμιστής του Κόκκινου Ψαριού. Είμαι το πουλί που λέγεται κετζάλ, είμαι το πουλί που λέγεται ζακουάν, είμαι υπηρέτης και πολεμιστής Εκείνου που κατοικεί σε Ολους τους Τόπους. Το Ισπανικό Μυρμήγκι δεν καταλαβαίνει. Δεν καταλαβαίνει τους τρόπους μου. Το πουλί κετζάλ είναι γεννημένο για να πετάει. Κι αυτή η φωλιά είναι μόνο ένας σταθμός στο δρόμο μου. Τι μένει από τη ζωή, όταν ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αφουγκραστεί τη γλυκιά φωνή που βγάνει το νυχτοπούλι ή τα συνακούσματα των βατράχων ολόγυρα σε ένα βάλτο μέσα στη νυχτιά; Ο ερυθρόδερμος προτιμάει το απαλόηχο αγέρι λαγαριασμένο από την καταμεσήμερη βροχή ή μοσχοβολημένο με το πεύκο. Του ερυθρόδερμου του είναι ακριβός ο αγέρας, γιατί όλα τα πάντα (σ.σ. "τα πάντα όλα" που λέμε...) μοιράζονται την ίδια πνοή - τα ζώα, τα δένδρα, οι άνθρωποι. Ο Ακάλυπτος Αρχηγός δε φαίνεται να δίνει προσοχή στον αγέρα που ανασαίνει. Σαν ένας που χαροπολεμάει για μέρες πολλές και δεν οσμίζεται τίποτα. Που έχει νεκρώσει από αισθήσεις αλλά δεν το καταλαβαίνει. Που έχει πεθάνει αλλά δεν το ξέρει. Και επιμένει να είναι εκεί και να αποζητά την προσοχή του λαού του Κόκκινου Ψαριού. Αλλά εγώ είμαι άγριος. Είμαι ελεύθερος. Μου είναι κρυφά τα όνειρα του Ακάλυπτου Αρχηγού. Και επειδή μου είναι κρυφά, θα εξακολουθήσω το δρόμο μου. Κι όταν ο στερνός ερυθρόδερμος λείψει από αυτή τη φωλιά και από τη μνήμη δεν απομείνει παρά ο ίσκιος από ένα σύννεφο που ταξιδεύει στον κάμπο, κι όταν κι αυτό το Ισπανικό Μυρμήγκι θα εκλείψει και ο Ακάλυπτος Αρχηγός θα κατοικεί αλλού, αυτός ο τόπος, ο τόπος του Κόκκινου Ψαριού θα φυλάει και θα θυμάται ακόμα το πνεύμα μου..."