Στον Στόγιαν Βράνκοβιτς είναι γνωστό σε όσους διαβάζουν καιρό το blog ότι έχω ιδιαίτερη αδυναμία. Είναι ο πιο αγαπημένος μου ξένος παίκτης που πέρασε ποτέ από τον μπασκετικό Παναθηναϊκό. Βέβαια, υπάρχει και ο Ντέγιαν, υπάρχει και ο Σάρας, που έχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Ομως, ο Στόικο ήταν κάτι ξεχωριστό, επειδή συνδέεται με την πιο αγαπημένη μου περίοδο του ελληνικού μπάσκετ, τη δύσκολη. Και όπως είναι γνωστό στα δύσκολα χτίζονται φιλίες αλλά και ...αγάπες! Επαιξε στον Παναθηναϊκό από το '92 μέχρι το '96, σε μια περίοδο που υπήρχε μεν ένταση, αλλά το άθλημα γνώρισε ιδιαίτερη άνθηση και πέρασαν φοβεροί παιχταράδες από όλες ανεξαιρέτως τις ομάδες.Είχα υποσχεθεί πως κάποια στιγμή θα κάνω ένα αφιέρωμα σε εκείνη την εποχή, έχω πολλές φωτογραφίες που θέλω να ανεβάσω στο blog γιατί θέλω να τις μοιραστώ με ανθρώπους που έζησαν τις συγκεκριμένες εποχές του ελληνικού μπάσκετ αλλά και με νεότερους που απλώς έχουν ακούσει γι΄ αυτές. Δεν είναι εύκολο γιατί τις έχω όλες σκόρπιες και πρέπει να ψάξω σε ντουλάπια και πατάρια (όταν θα αποδημήσω από τον ...μάταιο τούτο κόσμο έχει να πέσει πολύ βρισίδι από αυτούς που θα κληθούν να μαζέψουν το χαρτομάνι και το αρχείο μου - ευτυχώς δεν θα είμαι εκεί να τους ακούσω...).
Είναι και αρκετά κουραστικό γιατί οι περισσότερες θέλουν σκανάρισμα. Ομως, αξίζει τελικά τον κόπο. Δεν κατάφερα να βρω - ακόμα... - τις φωτογραφίες με τον Ινγκραμ, τον Λίβινγκστον, τον Οντι Νόρις, τον Τσίβιους, τον Μπέργουολντ, τον Τσερτς, αλλά πού θα πάει, θα τις ανακαλύψω κι αυτές και θα τις ανεβάσω με ανάλογο αφιέρωμα.
Ξεκινώ λοιπόν με τον Στόγιαν (ευτυχώς αυτές τις είχα συγκεντρωμένες όλες μαζί) που είναι ο αγαπημένος μου παίκτης και όσο νάναι γι΄ αυτό και μόνο του αξίζει ξεχωριστό αφιέρωμα. Εχω άλλωστε να θυμάμαι πολλές στιγμές του στον Παναθηναϊκό. Αντίθετα, θυμάμαι ελάχιστες από την παρουσία του στον Αρη, που ήταν ο πρώτος σταθμός του στην Ελλάδα. Ακολούθησε ένα διετές πέρασμα από το ΝΒΑ και τους Σέλτικς, μετά ήρθε στον Παναθηναϊκό και στη συνέχεια ξαναπήγε στο ΝΒΑ...).
Ο ...Βρανκοβιτσόσαυρος όπως τον ανέφερε το περιοδικό "Τρίποντο" σε ένα εκπληκτικό αφιέρωμα που είχε κάνει στους "δεινόσαυρους" του ελληνικού μπάσκετ με τα 2μ.17 του ήταν πραγματικά εντυπωσιακός. Το άνοιγμα των χεριών του είχε μετρηθεί στα 2μ.27, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι ο Παναγιώτης Φασούλας είχε πει πως τα χέρια του είναι "σαν κλαδιά δέντρου" που απλώνονταν μπροστά σου, εμποδίζοντάς σε να φτάσεις στο καλάθι. Το δε επιτόπιο άλμα του ήταν 75 εκατοστά. Ο Στόγιαν δεν ήταν ιδιαίτερα καλός επιθετικά, λέγεται μάλιστα ότι αυτό το γεγονός του στέρησε την δυνατότητα να κάνει λαμπρή καριέρα στο ΝΒΑ. Ηταν όμως εκπληκτικός αμυντικός.
Ετσι όπως τον έβλεπες, τεράστιο, θα έλεγες πως θα του παίρνει και πολύ χρόνο μέχρι να κουνηθεί. Κι όμως ήταν τόσο λάθος αυτή η αντίληψη. Βαρύ κορμί δικαιολογημένα με τόσο ύψος, αλλά εκπληκτικά γρήγορος όταν χρειαζόταν. Για του λόγου το αληθές δεν χρειάζεται παρά να δει κανείς το βιντεάκι από τα τελευταία λεπτά του Ευρωπαϊκού στο Παρίσι το 1996, που όταν ο Γιαννάκης γλίστρησε και έχασε τη μπάλα, ο Stojko διάνυσε σε χρόνο dt την απόσταση στο παρκέ από το ένα καλάθι στο άλλο, κατάφερε να μην ποδοπατήσει τον Κόρφα (εγώ ήμουν σίγουρη ότι θα του βγάλει έξω τα έντερα...) και χάρισε την τάπα στον Μοντέρο.
Ηταν τέτοια η ένταση της στιγμής που μέσα στα πανηγύρια που ακολούθησαν ο Βράνκοβιτς δεν φαινόταν πουθενά. Οπως ακούσαμε και διαβάσαμε τότε, λιποθύμησε στα αποδυτήρια. Είναι χαρακτηριστικό πως δεν υπάρχει στην ομαδική πανηγυρική φωτογραφία στο παρκέ, ενώ στις υπόλοιπες μοιάζει σαν μεθυσμένος.
Ο Βράνκοβιτς υπήρξε κορυφαίος μπλοκέρ, οι τάπες του έχουν μείνει στην ιστορία. Με μία ανάλογη αυτής του τελικού, φιλοδώρησε τον Ρέμπρατσα στα προημιτελικά κόντρα στη Μπένετον και οδήγησε την ομάδα στο φάιναλ φορ του Παρισιού. Ο Παναθηναϊκός ευτύχησε γενικά να έχει καλούς σέντερ. Και ο Ράτζα, αλλά και ο Ρέμπρατσα ίσως αντικειμενικά να ήταν καλύτεροί του, αν μη τι άλλο ήταν πιο ολοκληρωμένοι παίκτες (ο Ράτζα εκπληκτικός στην επίθεση και ο Ρέμπρατσα περισσότερο ισορροπημένος αμυντικά και επιθετικά). Ομως, συναισθηματικά, ο Στόγιαν είναι ο κορυφαίος για μένα, αλλά και για πολλούς άλλους οπαδούς του Παναθηναϊκού νομίζω. Ισως επειδή κατάφερε να αποκτήσει ένα ιδιαίτερο δέσιμο με τους οπαδούς του "τριφυλλιού" που οι άλλοι δύο δεν είχαν.
Μια από τις κορυφαίες στιγμές του το πανηγύρι πάνω στα κάγκελα με τους οπαδούς του "τριφυλλιού" στη "στρούγκα" του Σπόρτινγκ στη νίκη με 40-42 (κι όμως είναι τελικό σκορ!!!) σε έναν άθλιο (από άποψης θεάματος) αγώνα κυπέλλου Ελλάδας κόντρα στον ακατονόμαστο που ήταν τιμωρημένος και μας υποδεχόταν ως γηπεδούχος. Ηταν 25 Σεπτεμβρίου 1994, ένα από τα τελευταία παιχνίδια του Γκάλη στην ομάδα, αφού δύο μήνες αργότερα η καριέρα του στο "τριφύλλι" έληξε άδοξα, ντεμπούτο του Πάσπαλιε με τα "πράσινα" (2/12 σουτ - "το χειρότερο ματς της καριέρας μου" είχε πει ο ίδιος, ενώ οι γαύροι τον έβριζαν από την αρχή ώς το τέλος του αγώνα - "Ζάρκο, ζούμε στον τάφο να σε δούμε") ο πρώτος αγώνας του Γιαννάκη με τον Παναθηναϊκό, αλλά και ο πρώτος του Σάσα Βολκόφ με τα "ερυθρόλευκα", αφού είχε κάνει την αντίστροφη διαδρομή από τον Πάσπαλιε. Για την ιστορία, μπορεί να κερδίσαμε τον γαύρο, αλλά το κύπελλο το πήρε τελικά ο ΠΑΟΚ.
Ο Βράνκοβιτς ήταν παίκτης του Παναθηναϊκού σε μια εποχή που η κόντρα με τον ακατονόμαστο είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της, ωστόσο ανάμεσα στην ένταση υπήρξαν και στιγμές που άθελά του βοηθούσε να εκτονωθεί το τεταμένο κλίμα έστω και για λίγο. Οπως τότε, σε έναν αγώνα των "αιωνίων" στο κατάμεστο και πύρινο ΣΕΦ που του λύθηκε το κορδόνι του παπουτσιού και κάθισε στον πάγκο του Ολυμπιακού ανάμεσα στους "ερυθρόλευκους" παίκτες για να το δέσει, αναγκάζοντας ένα ολόκληρο γήπεδο να σιωπήσει σε μια στιγμή αμηχανίας... (μετά σηκώθηκε και τα "ακουσε" βέβαια κανονικά...).
Αλλες πάλι φορές μπορούσε να αποτελέσει αιτία για να πυροδοτηθεί η ένταση, όπως σε έναν αγώνα στη Θεσσαλονίκη κόντρα στον ΠΑΟΚ, που κάποιος πέταξε ένα κέρμα που τον βρήκε στο κεφάλι. Ο Βράνκοβιτς σκύβει, πιάνει το κέρμα και το εκσφενδονίζει πίσω στην "ασπρόμαυρη" εξέδρα. Το παιχνίδι διακόπηκε για αρκετή ώρα πριν ξαναρχίσει. Βέβαια, για να λέμε την αλήθεια εδώ προκλήθηκε πριν προκαλέσει...
Ο Βράνκοβιτς μπορούσε να τσαντιστεί εύκολα, αλλά το ίδιο εύκολα μπορούσε να αποστασιοποιηθεί από οποιονδήποτε καβγά. Είχε δικό του ...ρολόι, ανεξάρτητο από τη ροή του κάθε αγώνα. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού τον λάτρευαν, οι αντίπαλοι τον φώναζαν "σκιάχτρο". Κι είναι αλήθεια ότι ήταν αρκετά τρομακτικός για πολλούς αντιπάλους όταν άπλωνε τα χέρια για να προστατεύσει το πράσινο καλάθι ή όταν κάρφωνε μπροστά στο αντίπαλο καλάθι.
Καλύτερός του φίλος στην Ελλάδα ήταν ο Μηνάς Γκέκος. Ηταν σχεδόν αχώριστοι. Δεν κατάφερα να βρω μια φωτογραφία που είχα από ένα μπαράκι του Μηνά στην οδό Ξάνθου στο Κολωνάκι (ούτε το όνομα του μπαρ δεν θυμάμαι πια) με τον Βράνκοβιτς να βιδώνει μια λάμπα στο ταβάνι, χωρίς σκάλα φυσικά. Ο Μηνάς τον πείραζε συχνά. Του έλεγε πως ήρθε στην Ελλάδα και έγινε ...άνθρωπος. "Οταν σε φέραμε, φορούσες δυο αριστερά παπούτσια" του έλεγε πειράζοντάς τον.
Μαζί στις χαρές, μαζί και στις λύπες. Εκεί κάπου στο καλοκαίρι του 1998, όταν ο Βράνκοβιτς είχε φύγει από την Ελλάδα, σκοτώθηκε σε τροχαίο η Βούλα Γκέκου (συνεπιβάτης σε αυτοκίνητο φίλης της) και ο Μηνάς βρισκόταν σε ταξίδι στην Κούβα. Επέστρεψε εσπευσμένα στην Ελλάδα συντετριμμένος από το τραγικό γεγονός. Στην κηδεία χωρίς κανείς να το περιμένει ο Στόγιαν ήταν εκεί. Είχε ταξιδέψει για να συμπαρασταθεί στον φίλο του για τον απροσδόκητο χαμό της συζύγου του.
Ο Στόγιαν φορούσε στους αγώνες φακούς επαφής. Ηταν σχεδόν ...τυφλός από το αριστερό μάτι, αφού είχε μεγάλη μυωπία. Η πιο χαρακτηριστική αστεία σκηνή όταν έχανε πάνω σε μια διεκδίκηση έναν φακό ήταν η εξής: Σηκωνόταν όρθιος, τέντωνε τα τεράστια χέρια του στην έκταση και έδινε το σύνθημα να σταματήσουν τα πάντα! Επειτα περίμενε εκεί που βρισκόταν και οι υπόλοιποι έπεφταν στο παρκέ για να βρουν τον χαμένο φακό...
Αγαπούσε υπερβολικά την οικογένεια του Ντράζεν Πέτροβιτς, αλλά κι εκείνοι τον έβλεπαν σαν παιδί τους. Ειδικά μετά το χαμό του Ντράζεν που τον συγκλόνισε περισσότερο από κάθε άλλο παίκτη της Εθνικής Κροατίας, αφού οι δυο τους ήταν σαν αδέρφια. Λίγους μήνες μετά το τραγικό συμβάν ο Παναθηναϊκός έπαιζε στην Ευρωλίγκα κόντρα στην Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ. Ο επίσημος Παναθηναϊκός αποφάσισε να αφιερώσει το συγκεκριμένο παιχνίδι στη μνήμη του Ντράζεν και κάλεσε την οικογένειά του στην Αθήνα για να τους δώσει τιμητική πλακέτα. Ο Γιόλε, η Μπίζερκα και ο Αλεξάντερ (Ασα) Πέτροβιτς ήρθαν στην Αθήνα, ο Στόγιαν τους υποδέχτηκε στο αεροδρόμιο, οι στιγμές στο γήπεδο ήταν συγκινητικές και στο τέλος ...χάσαμε το παιχνίδι. (Από τότε μου έγινε συνείδηση πως, όπου υπάρχει συναισθηματική εμπλοκή με τον αντίπαλο, που σε κάνει να τον βλέπεις σαν φίλο και όχι σαν "εχθρό" - έστω για όσο διαρκεί ο αγώνας... - κατά 90% χάνεις το ματς!).
Ενα "θέμα" είχε ο Βράνκοβιτς με τον πόλεμο στην άλλοτε Ενωμένη Γιουγκοσλαβία. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης είχε κάψει μια σερβική σημαία και είχε διαπληκτιστεί με τον Ντίβατς. Σαν τώρα θυμάμαι τον Βλάντε να μιλάει στα κανάλια νευριασμένος λέγοντας πως δεν θεωρεί πια τον Βράνκοβιτς φίλο του και πως δεν πρόκειται να πιει στο μέλλον ούτε καφέ μαζί του.
Τα χρόνια πέρασαν, ο Στόγιαν επιστρέφει από καιρού εις καιρόν στην Ελλάδα, βραβεύεται από τον Παναθηναϊκό, παρακολουθεί την πορεία του, τα λέει με τον Αλβέρτη που είναι ο καλύτερός του φίλος στην ομάδα και τώρα όλοι περιμένουν να δουν στην ομάδα τον γιο του, Αντόνιο που παίζει μπάσκετ σε μια ακαδημία και έχει όλες τις προδιαγραφές (σε ηλικία 12 χρόνων έχει ύψος 1μ.81) για να διαδεχτεί τον μπαμπά του. Μακάρι!
Αρκετά είπα (έγραψα) όμως. Το συγκεκριμένο ποστ υποτίθεται ότι είναι φωτογραφικό αφιέρωμα...
Η ΟΜΑΔΑ
Στόγιαν, Παταβούκας, Γκάλης, Αλβέρτης, ΒολκόφΟΙ ΣΥΜΠΑΙΚΤΕΣ
Με Οικονόμου και Αλβέρτη
Με τον Αλβέρτη
Με τον Μηριούνη
Με τον Βολκόφ:Πρώτα συμπαίκτες μετά αντίπαλοι
Με τον Πάσπαλιε: Στην αρχή αντίπαλοι μετά συμπαίκτες.
ΣΤΟΓΙΑΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ
Κάρφωμα προ του Σιγάλα υπό το βλέμμα του Τόμιτς
Κάρφωμα προ του Φασούλα υπό το βλέμμα του ΤάρπλεϊΒΡΑΝΚΟΒΙΤΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΠΑΟΚ
Στόγιαν, Σάβιτς, Γιαννάκης, Μπουντούρης
Αμυνα προ του Μπουντούρη υπό το βλέμμα του Τίιτ ΣοκΒΡΑΝΚΟΒΙΤΣ - ΓΙΑΝΚΟΒΙΤΣ
"Στοπ" στον αδικοχαμένο Μπόμπαν...Η ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑ
Βράνκοβιτς - Σαμπόνις καιΠαναθηναϊκός - Ρεάλ στην Αθήνα
ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ
Με τον Κώστα Πολίτη
Με τον Ευθύμη ΚιουμουρτζόγλουΒΡΑΝΚΟΒΙΤΣ ΕΠΙ ΤΩ ΕΡΓΩ
Τι είδε ο Πάνθηρας...ΒΡΑΝΚΟΒΙΤΣ ΚΑΙ ΕΝΤΑΣΗ
Επεισόδιο με τον Εντ Στόουκς - είχαν πέσει και κάποιες ψιλές... - υπό το βλέμα του Τέρνερ (ΠΑΙΧΤΑΡΑΣ!!!) και των Σοκ - Αλβέρτη
ΒΡΑΝΚΟΒΙΤΣ ΚΑΙ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
Κοπή πρωτοχρονιάτικης πίτας
Στον Στόγιαν το φλουρί
Χριστουγεννιάτικη επίσκεψη στο Ιδρυμα ΚωφώνΒΡΑΝΚΟΒΙΤΣ - ΠΑΥΛΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Το αγαπημένο παιδί του προέδρουΒΡΑΝΚΟΒΙΤΣ - ΟΠΑΔΟΙ
Αφιξη Παναθηναϊκού από ΜπολόνιαΒΡΑΝΚΟΒΙΤΣ KAI ΩΛ ΣΤΑΡ ΓΚΕΪΜ
Με το βραβείο του MVP (είχε πετύχει και τρίποντο!)(και άλλα δύο μέσα στην ίδια σεζόν...)
ΒΡΑΝΚΟΒΙΤΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΚΡΟΑΤΙΑΣ
Με τη φόρμα της HrvatskaΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΕΡΑΣΑΝ...
Βράβευση στο νταμπλ του 2005
Ανταπόδοση στο χειροκρότημα των οπαδών
Στον Τσαλίκη στα επινίκια για το νταμπλ του 2005με την Λόλα (σύζυγος) και την οικογένεια Παύλου Γιαννακόπουλου
Με τον Ομπράντοβιτς στα μπουζούκια το ίδιο βράδυ
Με τον Ιγκόρ Μπίσκαν(και να σκεφτείς ότι ο Μπίσκαν είναι ψηλός)
Σε αγώνα Τσιμπόνα - Παναθηναϊκούστο Ζάγκρεμπ το 2006
38 comments:
Γεια χαρα.
Το αφιερωμα ειναι υπεροχο. Μακρυα απο τις δημοσιογραφικες παπαρολογιες, με μικρες ιστοριες που δεν εχουν ξανακουστει κ γεματο φοβερες φωτογραφιες εκεινης της εποχης.
Να πω οτι εγω τοτε ξεκινησα να παρακολουθω μπασκετ, εποχη Βρανκοβιτς-Γλυφαδας κ φυσικα κ για μενα ειναι μια πολυ ρομαντικη εποχη, αν κ ειχε πολλες πικρες.
Σε ευχαριστω γι'αυτο το πολυ ωραιο ταξιδι στα παλια!
Ωραίο το αφιέρωμα gatti μου. Μπράβο!
Πολυ ωραιο ποστ,μου θυμισες πολλα πραγματα.Ειναι και μενα απο τους αγαπημενους μου ο Στογιαν.Ειναι ολα αυτα σε μια εποχη με μεγαλη κοντρα με τον Ολυμπιακο και πολυ δυνατα ματς.Δεν θυμαμαι και κανενα συνθημα εκεινης της εποχης.
Παντως γηπεδο στο μπασκετ δεν πηγαινα τοτε,πηγα λιγο αργοτερα.
@Elpis Cameraman: Kαλώς ήρθες! Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Είναι πράγματι ρομαντική εκείνη η εποχή του μπάσκετ, παρόλο που οι κόντρες ήταν μεγάλες και παρόλο που ζήσαμε αρκετές πίκρες.
Η Γλυφάδα ήταν μικρή για τον Βράνκοβιτς αλλά και για τον Παναθηναϊκό γενικότερα, αλλά υπάρχουν εκεί πολλές ωραίες αναμνήσεις.
Μη νομίζεις κι εγώ ταξίδεψα, ξεδιαλύνοντας τις φωτογραφίες... :)))
@paoad: Σ΄ ευχαριστώ paoad μου! :)))
@zouk: Δύσκολο να βρεθεί οπαδός του Παναθηναϊκού που να μην αγάπησε τον Στόγιαν. Τον τεράστιο και ...ανοικονόμητο, με την σπηλαιώδη φωνή, την γλυκιά τρέλα και την καρδιά μικρού παιδιού.
Ηταν ωραίες εποχές εκείνες. Ούτε εγώ θυμάμαι συνθήματα. Θυμάμαι μόνο τα μετέπειτα: "κι αν έφυγε ο Ντομινίκ θεέ μου κι αν χάσαμε τον Στόγιαν τον τρελό δεν θα ξεχάσω ότι μου έδωσαν μια μέρα το πρώτο ευρωπαϊκό"...
Πω πω! Μα τι μου θύμισες τώρα; Τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια! Τότε (δεκαετία ’90) που το μπάσκετ είχε για μένα πολύ μεγαλύτερη σημασία από το ποδόσφαιρο. Που όλες οι ομάδες είχαν παιχταράδες. Παναθηναϊκός δεν είμαι, αλλά βλέποντας αυτό το αφιέρωμα συγκινήθηκα γιατί και τον Στόγιαν τον πήγαινα αλλά έτσι κι αλλιώς όλη εκείνη την μπασκετική εποχή την θυμάμαι σαν τώρα και στο πίσω μέρος του μυαλού μου έχω όλα τα ονόματα, τις φανελες, τους χορηγούς, το κλίμα κτλ κτλ
Στόγιαν, Γκάλης, Μυριούνης, Παταβούκας, Βολκόφ, Μπουντούρης, Κόρφας, Τέρνερ (ΠΑΙΧΤΑΡΑΣ όντως), Σιγάλας, Ντομινίκ και τόσοι τόσοι άλλοι! Αμ αυτός ο χορηγός, η Maxwell; Ακόμα και τώρα όταν ακούω το όνομα αυτό, τον μπασκετικό ΠΑΟ θυμάμαι.
Υπέροχο το αφιέρωμά σου! Το πέρασα μία στα γρήγορα τώρα αλλά αργότερα θα το διαβάσω πιο προσεκτικά.
Τώρα σκέφτομαι τι βλακεία έκανα που είχα ένα τεράστιο μπασκετικό αρχείο από εκείνη την εποχή αλλά το μεγαλύτερο μέρος του το κατέστρεψα...
Χαιρετώ και θα επανέλθω!
Μπράβο γατί,πολύ ωραίο!!!Έμαθα και πολλά που δεν τα ήξερα.Τι μου θύμισες τώρα...Πάντα με ψιλοτρόμαζε ο όγκος του!Σκεφτόμουν ότι και φιλικά στην πλάτη να σε χτυπήσει,έχεις προσγειωθεί τουλάχιστον 4 χιλιόμετρα μακριά χωρίς να πάρεις γραμμή τι έγινε!Αλλά ναι,ήταν συμπαθέστατος.Βλέποντας τις φωτό πάντως και για τα αφιερώματα που λες,θα έχεις πολλή δουλειά να κάνεις!
Υ.Γ:Η μεγάλη μου αγάπη ήταν ο Γκάλης,ασχέτως αν έμεινε λίγο και έφυγε άσχημα.Όλα τα παιχνίδια του Άρη τα βλέπαμε οικογενειακώς για χάρη του κυρίως.Απλά το αναφέρω για να γνωριζόμαστε!
Τι τρομερό αφιέρωμα είναι αυτό!! Απίστευτες οι λεπτομέρειες από την ζωή και την καριέρα του Στόγιαν και ακόμα πιο τρομερές οι φωτογραφίες! Σε ευχαριστούμε που τις μοιράστηκες μαζί μας!!
Γεια σου gatti! Υπέροχο το αφιέρωμα σου. Και νοσταλγικό θα έλεγα. Διαβάζοντας το, μου ήρθαν στο μυαλό τα φοιτητικά μου χρόνια. Έχω την τάση να συσχετίζω τα στάδια της ζωής μου, με αθλητικά δρώμενα. Η αγάπη για τον αθλητισμό είναι το μόνο που έχει διατηρηθεί αναλλοίωτο στο χρόνο από τόσα και τόσα με τα οποία έχω καταπιαστεί. Thanks!
Μακράν το ωραιότερο σου ποστ... Ειμαι σίγουρος οτι συγκινησες πάρα πολύ κόσμο...
"...δε σχολιάζω αλλο..." ;)
@Stepas: Εγώ να δεις τι θυμήθηκα κοιτώντας τις παλιές φωτογραφίες! Θέλω να ανεβάσω γρήγορα και τις υπόλοιπες, έχω αρκετές από ποδόσφαιρο και μπάσκετ, αλλά χρειάζεται χρόνος για να τις ξεχωρίσω και να τις σκανάρω και ο χρόνος είναι
αυτό που μου λείπει τον τελευταίο καιρό.
Υπήρχε μια δεκαετία (1990-2000) που κι εγώ σχεδόν μόνο μπάσκετ έβλεπα. Μη μου θυμίζεις το κατεστραμμένο μπασκετικό αρχείο, ακόμα κλαίω τα "Τρίποντα" που αναγκάστηκα να πετάξω σε μια μετακόμιση... Κράτησα μόνο 3 τεύχη, ένα με το αφιέρωμα (μαύρο αφιέρωμα) στον Ντράζεν, ένα με το αφιέρωμα στον Μάικλ Τζόρνταν και ένα με συνέντευξη του Στόγιαν και με φωτογραφία του στο εξώφυλλο με μαύρο κοστούμι, πούρο και παπιγιόν! :)))
Πέρασαν πολύ μεγάλοι παίκτες εκείνη την εποχή, κρίμα που ο Ιωαννίδης και οι μέθοδοί του δεν μας επέτρεψαν να ευχαριστηθούμε το μπάσκετ στο μέγιστο βαθμό, γιατί και ο γαύρος τότε είχε μεγάλη ομάδα.
Από εκείνη την εποχή ιδιαίτερη μνεία αξίζει στον Αρη του Γιατζόγλου (με τον Τάρπλεϊ στο ρόστερ του, στις καλύτερες στιγμές του Ρόι στην Ελλάδα), τον οποίο πήρε έτοιμο και έκανε τον ...μάγκα ο Σβι Σερφ, αλλά και ο Πανιώνιος της εποχής του Χένρι Τέρνερ αλλά και της εποχής του Πι Τζέι Μπράουν και του Μπόμπαν. Εγώ βέβαια είχα ιδιαίτερη αδυναμία στο πιτσούνι λόγω ...εντοπιότητας (τι να πω! τι να πω που ο Κορωνιός πήγε κι έγινε μπατζανάκης του μέλους!). Και βέβαια ο ΠΑΟΚ του Κλιφ Λίβινγκστον αρχικά (πόσο είχα στενοχωρηθεί στο φάιναλ φορ της Αθήνας!) και των Σάβιτς - Μπέρι αργότερα (μάλλον τότε έγινα ...λίγο ΠΑΟΚ). :)))
ΥΓ. Πώς τα λες έτσι βρε παιδί μου, ότι σου θύμησα τα παιδικά και εφηβικά σου χρόνια και δεν ντρέπεσαι! Να μας στείλεις πριν την ώρα μας θέλεις! :ppp
@koutavaki: Kι εγώ θυμήθηκα πράγματα που είχα μισοξεχάσει. Βοηθούν πάντα οι φωτογραφίες να έρθουν στο μυαλό μνήμες. Το είχα μάλλον ανάγκη και άξιζε τον κόπο! Ο Στόγιαν ήταν πραγματικά τεράστιος και επιβλητικός. Ηταν ο "πύργος" μας!
Να σου πω την αλήθεια, τον Γκάλη τον εκτιμώ και τον αναγνωρίζω ως τον κορυφαίο, αλλά δεν μπορώ να πω ότι συγκαταλέγεται ανάμεσα στις αγάπες μου. Εγώ ήμουν στο αντίπαλο στρατόπεδο αφού η αυτοκρατορία του Αρη ξεκίνησε αμέσως μετά το τελευταίο πρωτάθλημα που πήραμε εμείς στο περιβόητο μπαράζ της Κέρκυρας.
Αν και νομίζω ότι ο λόγος που δεν μπόρεσα να χαρώ την μεγάλη ομάδα που είχε τότε φτιάξει ο Αρης χάρη στον Γκάλη ήταν η αντιπάθεια που είχα στον Ιωαννίδη (και ...δικαιώθηκα, αφού μετά πήγε στον γαύρο...).
@Thodoras13: Hθελα να το κάνω από καιρό για να θυμηθούν μαζί μου οι παλαιότεροι και να μάθουν οι νεότεροι. Χαίρομαι που σου άρεσε! :))
@Alexandros: Noσταλγία! Οπως το λες! Κι εγώ το ίδιο κάνω, συσχετίζω εποχές της ζωής μου με αθλητικά γεγονότα. Η αγάπη για τον αθλητισμό τελικά δεν είναι χόμπι, οπότε είναι λογικό να παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο!
Να περνάς καλά, Αλέξανδρε! :)))
@Slapfish: Σε ευχαριστώ πολύ. Τελικά είναι πολύ ωραίο συναίσθημα να μοιράζεσαι αναμνήσεις! ;))
gatti, επειδή έχω πολλά να πω και θα ήταν κρίμα να τα ακούσει ο Βράνκοβιτς- ποστ!!! :))
@paoad: E, όχι να τ΄ ακούσει ο Στόγιαν! Ντροπή! :)))
Πανέμορφο και συγκινητικό αφιέρωμα.
Μπράβο σου.
@EVRIPIDIS: Σε ευχαριστώ πολύ! :)
Φανταστικό αφιέρωμα φίλε. Και να σκεφτείς ότι είμαι γαύρος. Ελπίζω να μη σου μαγάρισα το blog, αλλά εκτός από γαύρος είμαι και μπασκετικός και θα μπορούσα να κάτσω για ώρες να σου μιλάω για Λανς Μπεργουολντ, Ρολάντο Μπλάκμαν, Ζόραν Σάβιτς, Μίρκο Μιλίσεβιτς και γενικά για όποιον παίκτη πέρασε από το Ελληνικό πρωτάθλημα εκείνη την εποχή. Ήμουν και εγώ σε εκείνο το all star game όπου όλοι φωνάζανε "Στόγιαν, τρίποντο". Νομίζω χαρακτηριστικό της αξίας του είναι ότι τη χρονιά που έφυγε και μέχρι να έρθει ο Ράτζα ώστε να αποκτήσει ξανά αξιόπιστο σέντερ ο Παναθηναϊκός είχε βγει 5ος (τον είχε αποκλείσει στα play offs ο ΠΑΟΚ νομίζω).
Και για να καταλάβεις πόσο μπασκετικός είμαι, θα σου πω ότι ακόμα θυμάμαι το ελληνοποιημένο όνομα του Άιβαρ Κούσμα (Μαγουλάς)
Επίσης:
Τιτ Σοκ-Γιαννόπουλος
Μίλαν Τόμιτς-Γιαννακόπουλος
Ντράγκαν Τάρλατς-Κωνσταντινίδης
Όπως κατάλαβες είμαι basketball geek
@PAP DX: Kαλώς ήρθες! Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα που είσαι γαύρος (θα υπήρχε αν έμπαινες να βρίσεις...).
Ισα ίσα που μου θύμισες ότι υπήρχε εποχή που βάζαμε το άθλημα πάνω από τις συλλογικές μας προτιμήσεις.
Πού τον θυμήθηκες τον Μιλίσεβιτς; Μεγάλη μορφή. Κάναμε πλάκα λέγοντας ότι σκοράρει με την κοιλιά! Πολύ καλός παίκτης, έπαιζε κι αυτός με τα ...κιλά του όπως ο Φάνης. Τα ίχνη του τα έχασα κάπου στην Τουρκία.
Ο Σάβιτς ήταν από τους πολύ αγαπημένους μου παίκτες, ο Μπλάκμαν σπουδαίος, αλλά στην Ελλάδα δεν έκανε πολλά πράγματα. Οσο για τον Μπέργουολντ, αλήθεια θυμάσαι το επεισόδιο με τον Τάρπλεϊ που μάτωσε ο Λανς και πασάλειψε τον Ρόι λέγοντας "πάρε AIDS"; Είχε τρελαθεί ο Τάρπλεϊ!
Οι ελληνοποιήσεις. Πόσο μακρινές μου φαίνονται κι αυτές...
Εκείνο το All Star Game είχε εξελιχθέι σε one man show. Eίχε κέφια ο Στόγιαν. Αν είχε ανάλογα και όταν έπρεπε να βγει στην επίθεση...
Χαίρομαι που είμαστε πολλοί τελικά. Προσεχώς θα κάνω και άλλο φωτογραφικό αφιέρωμα και θα ανεβάσω και φωτογραφίες από την ομάδα σου.
Να περνάς καλά!
ΥΓ. Είμαι φίλη, όχι φίλος... :)))
RESPECT!!!
Θυμάσαι έναν αγώνα ενιαίας Γιουγκοσλαβίας το 1988 (προολυμπιακό) που είχε πάει να καρφώσει και του έφυγε η μπάλλα; Τότε είχε πάει στον ΆΡΗ...αλλά ήθελε πολύ στρώσιμο ακόμη.
Επίσης η στρούγκα του Σπόρτιγκ τότε ήταν το ουδέτερο που γίνονταν οι αγώνες Κυπέλλου,αν θυμάμαι καλά.
@bhoy: Nάσαι καλά!!!
Δυστυχώς, δεν τον θυμάμαι τον Βράνκοβιτς της προ Παναθηναϊκού εποχής. Τον θυμάμαι ελάχιστα με τον Αρη.
Το γήπεδο του Σπόρτινγκ είναι ιστορικό. Δεν θυμάμαι αν γίνονταν γενικά εκεί αγώνες κυπέλλου, όμως ο συγκεκριμένος με τον Ολυμπιακό έγινε εκεί και έμεινε στην ιστορία.
Βέβαια γίνονταν αγώνες..και το ανδρικό και το (πανίσχυρο τότε) γυναικείο.
Απλά νομίζω πως στους πρώτους γύρους του Κυπέλλου οι αγώνες γίνονταν σε ουδέτερα.
Υ.γ.νταξ,ούτε εγώ είμαι παλιός,απλά από το 1986 που παρακολουθώ συστηματικώς και γενικώς αθλητικά,το μπάσκετ μου έδινε κάτι παραπάνω.
@bhoy: Μάλλον θυμάσαι καλύτερα από μένα.
Ο Σπόρτινγκ είχε ομαδάρα τότε στις γυναίκες, με την Αννυ Κωνσταντινίδου. Ωραίες εποχές...
Καταρχην δηλώνω συγκλονισμενη που υπαρχει εστω και μια κοπελα που τρεφει για τον Στογιαν παρομοια συναισθηματα με τα δικα μου. Λεω παρομοια γιατι πιστευω οτι τα δικα μου δε φτανονται. Ειλικρινα τον ανθρωπο τον λατρευω. Απο τα 15 μου που ξεκινησα να βλεπω μπασκετ κολλησα μαζι του, και σαν ανθρωπο και σαν αθλητη. Μιλαμε για μια συλλογη εκατονταδων φωτογραφιων, ενα παιδικο δωματιο γεματο ακομα και τωρα με αφισες και φωτο του.Οι πρωτες μου αναμνησεις ειναι απ΄ το final4 της Σαραγοσα το 1995 αν δε με απατα η μνημη μου,οταν χασαμε την προκριση. Η εικονα του, καθισμενο στο παρκε να κλαιει ειναι η αρχη για την γεννηση των συναισθηματων μου.Καποιες απ΄ τις φωτο που εχεις και καποιες απ΄ τις ιστοριες τις ηξερα ηδη και χαιρομαι παρα πολυ που εμαθα και τις υπολοιπες. Ηταν και παραμενει ενα απ' τα ονειρα ζωης να τον γνωρισω, εστω και τωρα.
@no11: Καλώς την!
Είδες; Παντού υπάρχει ένα "alter ego" μας! Aν κι εγώ δεν είχα τόσο μεγάλη τρέλα, ίσως πάλι επειδή δεν είναι το φυσικό μου να γεμίζω δωμάτια με αφίσες και φωτογραφίες.
Bέβαια εγώ δεν ήμουν και τόσο μικρή όσο εσύ τότε, οπότε παίζει κι αυτό το ρόλο του.
Τον αγαπάω όμως πολύ τον Στόγιαν, μου άρεσε που έμοιαζε να έχει ράθυμο στιλ, αλλά μεταμορφωνόταν αμέσως όταν χρειαζόταν να τρέξει, το πώς παθιαζόταν ξαφνικά εκεί που τον έβλεπες χαλαρό, και ήξερα ότι είναι ωραίος τύπος από διηγήσεις φίλου μου, μπασκετικού δημοσιογράφου που ήταν εκείνη την περίοδο πολύ κοντά στον Παναθηναϊκό.
Σου εύχομαι να καταφέρεις να τον γνωρίσεις από κοντά, αφού το θέλεις. Πού ξέρεις, μπορεί κάποια στιγμή να παίξει ο γιος του στην Πανάθα, οπότε να ξαναβρεθεί στα μέρη μας.
Να περνάς καλά!
:)))
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΣ. ΧΑΡΗΚΑ ΠΟΥ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΑ ΕΣΤΩ ΚΙ ΕΤΣΙ. ΙΣΩΣ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΕ ΒΡΗΚΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟ ΑΛΛΟ POST ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΑΘΑ. ΠΑΡΕΠΙΠΤΟΝΤΩΣ, ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟ ΤΡΙΠΟΝΤΟ ΘΑ ΣΟΥ ΗΤΑΝ ΕΥΚΟΛΟ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΡΟΩΘΗΣΕΙΣ? ΑΝ ΔΕ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΚΟΠΟ, ΘΑ ΜΕ ΧΑΡΟΠΟΙΟΥΣΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ 'ΧΕΙ ΠΑΝΤΩΣ :)
@no11: Kι εγώ χάρηκα που βρήκα κάποια που συμπαθεί τον Στόγιαν. Την συνέντευξη θα πρέπει να την σκανάρω αφού ...ξετρυπώσω το συγκεκριμένο "Τρίποντο". Μόλις βρω χρόνο να ψάξω θα το κάνω. Αλλά δεν σου εγγυώμαι ότι θα τη βρω εύκολα, γιατί έχω μια τεράστια ντουλάπα με αναμνήσεις που φοβάμαι ακόμα και να την ανοίξω. Και όταν το κάνω θα θέλω ένα ...24ωρο να βρω άκρη. Οταν έφτιαξα το θέμα με τον Στόγιαν ήταν καλοκαίρι και είχα χρόνο. Τώρα πριν τα Χριστούγεννα δεν με βλέπω να κάνω ...ανασκαφές...
:)))
Aν την βρω λογικά με email θα στη στείλω. Αν μου αφήσεις κάποιο...
ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ. ΑΝ ΚΑΙ ΟΠΟΤΕ ΜΠΟΡΕΣΕΙΣ. ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΦΕΡΩ ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΗ ΘΕΣΗ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ. ΤΟ mail ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ natasapao@yahoo.gr. ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ!
@no11: OΚ, μόλις βρω χρόνο και το ψάξω θα το σκανάρω και θα στο στείλω!
ΥΓ. Μήπως σε λένε Μαίρη;
ΟΧΙ. ΝΑΤΑΣΑ. ΑΠΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΕΙΜΑΙ. ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΜΕ ΞΕΡΕΙΣ ΑΠΟ ΚΑΠΟΥ, ΑΝ ΑΥΤΟ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ. ΑΝ ΚΑΙ ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΠΟΛΥ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΩ. Ο ΣΤΟΓΙΑΝ, Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ, Η ΗΛΙΚΙΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΝΑ ΑΣΧΟΛΕΙΣΑΙ ΜΕ ΤΑ ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ (ΟΧΙ ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΦΥΣΙΚΑ. ΑΠΛΩΣ ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΟ. ΑΝ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΚΑΙ ΓΩ ΟΤΙ ΣΤΑ 40 ΜΟΥ ΚΟΛΛΗΜΕΝΗ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ), ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΝΟΥΝ ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΓΝΩΡΙΣΩ.
@no11: Α, οk! Ελεγα μήπως είσαι μια κοπέλα που είχα γνωρίσει σε ένα πράσινο φόρουμ.
Μπορεί να το κανονίσουμε, σχεδιάζω να ανεβώ Θεσσαλονίκη τον καινούργιο χρόνο.
Το ίδιο κολλημένη θα είσαι και στα 40, πίστεψέ με! Aμα σου αρέσει κάτι, δεν ξεκολλάς ούτε με τα χρόνια! :))))
ΣΩΣΤΑ! ΕΔΩ ΠΕΡΑΣΑΝ 15 ΧΡΟΝΙΑ, 30 ΕΦΤΑΣΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΚΟΛΛΗΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΟΓΙΑΝ, ΘΑ ΞΕΚΟΛΛΗΣΩ ΑΠ' ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ? :)ΟΚ, ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ ΣΙΓΟΥΡΑ.
Πάντα ήθελα να μάθω περισσότερες λεπτομέρειες για τον άνδρα που ερωτεύτηκα παράφορα στα 15. Πραγματικά σου δίνω συγχαρητήρια, είδα και έμαθα πολλά και ενδιαφέροντα χάρη σε σένα. Και μετά λένε πως οι γυναίκες δεν ξέρουν απο μπάσκετ, απο ποδόσφαιρο κ.α. Το 94 ή το 95 πρέπει να ήταν, είχαν τιμωρηθεί και θα έπαιζαν στο κλειστό της Χαλκίδας, όποτε το γήπεδο θα ήταν άδειο και θα μπορούσα να τον απολαύσω από κοντά, όμως δεν πήγα. Δεν θυμάμαι τους λόγους αλλά δεν πήγα. Ε! αυτό μου έχει μείνει απωθημένο μέχρι και σήμερα, να είμαι ένα βήμα κοντά του και να μην πάω.....Είναι ο άνθρωπος που με έκανε να λατρέψω το μπάσκετ, έγινα φανατική, ακόμη και σήμερα συζητώ με τον άνδρα μου για τους περασμένους αγώνες (είναι και αυτός πανάθα βεβαίως βεβαίως.....),ήταν ωραίες εποχές τότε, δεν έχουν καμία σχέση με τις σημερινές. Τι μου θύμησες...... να είσαι καλά, κι αν έχεις και άλλες φωτογραφίες καλοδεχούμενες....
@ΜΑΚRH: Kαλώς την! Χαίρομαι που έμαθες πράγματα που δεν γνώριζες για τον Στόγιαν από αυτήν εδώ την ανάρτηση.
Για δες σύμπτωση! Στο παιχνίδι της Χαλκίδας ήθελα να πάω κι εγώ, αλλά λες και ...συνωμότησε το σύμπαν και τελικά δεν τα κατάφερα. Εχεις δίκιο, ήταν πολύ ωραίες εποχές τότε.
Οποια άλλη φωτογραφία πέσει στα χέρια μου θα την ανεβάσω.
Να περνάς καλά!
ΠΩ...ΠΩ...ΠΩΣ ΠΕΡΑΣΑΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ...ΤΙ ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΕΣ ΤΩΡΑ ΡΕ ΕΣΥ...ΠΗΓΑΙΝΑ 'Η ΔΗΜΟΤΙΚΟ 'Η ΣΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ, ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ, ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΘΥΜΑΜΑΙ ΟΛΑ...ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΣΧΕΔΟΝ 30 ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΑΚΟΜΑ ΟΤΑΝ ΒΛΕΠΩ ΤΗΝ ΤΑΠΑ ΤΟΥ ΣΤΟΓΙΑΝ ΣΤΟ ΜΟΝΤΕΡΟ ΜΟΥ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ Η ΤΡΙΧΑ ! ΠΑΝΑΘΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ! ΝΑ ΣΕ ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΛΑ ! ΑΝΤΩΝΗΣ.
Post a Comment