Mπάλα; Σιγά - σιγά... (Kι αν είσαι και παπάς με την αράδα σου θα πας)

Θα κάνω μια προσπάθεια σιγά σιγά να επανέλθω με τα αθλητικά, αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Ολα γύρω ρευστά, όλα θολά, όλα θλιμμένα. "Πάμε καλά" λέει το κράτος. Μου θυμίζει το "η εγχείριση πέτυχε, ο ασθενής πέθανε". Ποια χώρα ευημερεί, ή έστω βλέπει φως στην άκρη του τούνελ, ή, ή, ή, όταν δυστυχούν οι πολίτες της; Και τι αξία έχει να πάει καλά σ' αυτή την περίπτωση;

Πιο πολύ με στενοχωρεί η απάθεια γύρω μου. Μας στέρησαν δικαιώματα χρόνων και δεν αντιδρά κανείς. Είμαστε άραγε τόσο αδιάφοροι ή τόσο απελπισμένοι; Μήπως οι γραβατωμένοι του δελτίου των 8 κατάφεραν να μας πείσουν τελικά ότι έτσι πρέπει να γίνει; Πανηγυρίζουν για την πρόταση εξαγοράς μιας υγιούς τράπεζας του δημοσίου από μια άλλη προβληματική που βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού. Και δεν υπάρχει ούτε αντίλογος. Ξεκίνησε το ξεπούλημα της χώρας και ουδείς ασχολείται. Πανηγυρίζουν και για τα stress tests. Πέρασαν λέει οι τράπεζες κι αυτό είναι καλό. Καλό για ποιον;

Την Πέμπτη 2000 (ή 3000 ή 4000 έχει σημασία;) άτομα πήγαν στο αεροδρόμιο να υποδεχτούν έναν ποδοσφαιριστή. Οχι, δεν το βλέπω με πράσινα γυαλιά και οι δικοί μας πήγαν πέρσι να υποδεχτούν τον Τζιμπρίλ, αλλά τότε επίσημα δεν βρισκόμασταν υπό την επιτήρηση του ΔΝΤ. Τώρα πια μου φαίνεται τόσο αταίριαστο όλο αυτό. Προσωπικά δεν έχω ούτε διάθεση να ασχοληθώ με τα αθλητικά. Εχουμε αλήθεια καταλάβει τι έχει συμβεί;

Το Τροκτικό χρησιμοποιούσε πρακτικές που σιχαινόμουν. Το διάβαζα ωστόσο, γιατί θέλω να πιστεύω ότι μπορώ να φιλτράρω αυτά που διαβάζω. Μπορεί να κάνω και λάθος. Αλλά, είτε κάνω λάθος, είτε όχι, είτε άξιζε, είτε όχι, δεν μιλάμε μόνο για την απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής, που ΦΥΣΙΚΑ εννοείται πως είναι αυτό που κυριαρχεί. Μιλάμε και για απώλεια έκφρασης. Μιλάμε για το μήνυμα που δόθηκε σε όλους μας. Το μήνυμα του φόβου.

Μήπως τώρα πια αποκτούν νόημα όλες εκείνες οι "παραλείψεις" που παρατηρούνται χρόνια σε σημαντικούς τομείς της κοινωνικής μας ζωής; Μήπως τώρα αποκτά νόημα η ολοένα και συνεχιζόμενη παρακμή στο εκπαιδευτικό σύστημα που επαφίεται πια μόνο στην ευσυνειδησία κάποιων εκπαιδευτικών; Αλλωστε, οι γενιές των απαίδευτων ελέγχονται καλύτερα. Μήπως τώρα αποκτά νόημα η πλύση εγκεφάλου για το life style γι΄ αυτήν την επίπλαστη εντύπωση ότι "μπορείς κι εσύ" να απολαύσεις όσα μπορούν και οι άλλοι; Για να εγκλωβιστούμε σε μια κατάσταση απ΄ όπου δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής;

Δεν συμπαθώ τους δημοσίους υπαλλήλους (εννοώ δηλαδή αυτό που αντιπροσωπεύουν). Θεωρούσα αδιανόητο (από άποψη) να υπάρχουν κάποιοι (όχι όλοι, αναγνωρίζω ότι υπάρχουν κι αυτοί που απλά τους έφερε ο δρόμος τους εκεί) που έχουν ως φιλοδοξία τους το βόλεμα και την εξασφάλιση μόνιμης δουλειάς για όλη τη ζωή τους, είτε είναι ικανοί γι΄ αυτήν είτε όχι, όταν ο υπόλοιπος κόσμος ζει με την ανασφάλεια και τη μόνιμη απειλή της απόλυσης. Και ιδιαίτερα όταν πηγαίνοντας σε διάφορα ταμεία ή οργανισμούς αντιμετώπιζα αλαζονικές συμπεριφορές ή αδιαφορία. Οχι από όλους, το τονίζω. Αλλά τώρα πια το θέμα δεν είναι "εμείς" και "αυτοί". Είναι δυνατόν να υπάρχουν κάποιοι που χαίρονται για δικαιώματα που τους αρνούνται; Δεν γνωρίζουν πως όταν υπάρχει φωτιά στο σπίτι του γείτονα, πρέπει να την περιμένεις και στο δικό σου;

Γι' αυτό ίσως θα πρέπει έστω και τώρα να σταματήσουν οι διαχωρισμοί. Δεν είναι "αυτοί" και "εμείς". Δεν είναι ούτε καν "εγώ" και οι "άλλοι". Είμαστε "όλοι εμείς". Και μόνο αν έστω και τώρα το καταλάβουμε αυτό, μπορούμε - ίσως - να αλλάξουμε τα πράγματα.

Προς το παρόν μία μόνο παραίνεση: ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΛΤΙΑ ΕΙΔΗΣΕΩΝ. Εχουν μόνο σκοπό τους να δηλητηριάσουν τα μυαλά μας. Είναι η ώρα να κουβεντιάσουμε με τους γύρω μας, να ξαναβρούμε τις παρέες μας και την χαμένη ανθρωπιά μας...

***

Scratch: Οι αγκαθούρες (που συνεχίζουν ακάθεκτες) μου στοίχισαν την σύνδεσή μου στο Ιντερνετ. Αλλαξα τηλέφωνο για να γλιτώσω από αυτές και πίστεψα (βλακωδώς, το αναγνωρίζω, αλλά μήπως μου έμεινε και μυαλό;) ότι οι υπηρεσίες μεταφέρονται στην νέα γραμμή αυτόματα, μέχρι που ένα πρωί ένα μήνα μετά ο ΟΤΕ μου έκοψε τη γραμμή (ας πρόσεχα...).


Scratch 1: Ερώτηση στον Λούσιο Φιλομένο: Μήπως ο Mαραντόνα δεν είναι προπονητής; Απάντηση: «Είναι και πιστεύω ότι θα γίνει ο καλύτερος. Επαιξε με αφέλεια στο Μουντιάλ, γιατί πίστεψε ότι με ένα χαφ και πέντε επιθετικογενείς παίκτες θα κερδίσει. Και ξέρεις γιατί το έκανε; Γιατί αυτό το ποδόσφαιρο αγαπάει». (εγώ πάλι δεν το πιστεύω ότι είναι προπονητής, αλλά συμφωνώ με τα υπόλοιπα).


Scratch 2: Τελικά από αυτή τη διαφήμιση της Nike (Write the future) ο μόνος που ...επέζησε ήταν ο Ροναλντίνιο κι αυτό γιατί δεν πήγε στο Μουντιάλ. Οι άλλοι πήγαν κακήν κακώς; Ο Ντρογκμπά έμεινε εκτός, ο Ριμπερί καταποντίστηκε μαζί με την Εθνική Γαλλίας, τον Ρούνεϊ τον βλέπω να μένει τελικά στο τροχόσπιτο, όσο για τον κλαψιάρη που ήθελε και προτομή μετά ...ξύπνησε...


Scratch 3: Δηλαδή από αυτή την Εθνική Γαλλίας τι ζηλέψαμε και επιμένουμε να την φέρουμε ...ολόκληρη στην Παιανία;


Scratch 4: Η ομάδα (μου) έχει μαζοχιστικές τάσεις. Δεν εξηγείται αλλιώς να ψάχνει τέσσερα χρόνια για στόπερ και ο στόπερ να είναι ο μόνος παίκτης που δεν παίρνει.


Scratch 5: Οφείλω ένα δημόσιο ΣΥΓΝΩΜΗ στον Νίκο Παπαδογιάννη για όσα είχα γράψει μετά το τέλος του τέταρτου (και τελευταίου) τελικού της Α1 μπάσκετ. Οχι επειδή ερμήνευσα όπως ερμήνευσα όσα έγραψε. Αλλά επειδή χρησιμοποίησα έναν απαράδεκτο χαρακτηρισμό για τα γραφόμενά του. Δεν του άξιζε κάτι τέτοιο. Λυπάμαι πραγματικά...