ΠΑΟ γερά, το Γιουρόπα είναι κοντά...

Κοντά; Mε μηδέν βαθμούς και χωρίς Ζιλμπέρτο κόντρα στην Ρωσίδα; Μια κουβέντα είναι. Η μπάλα δεν είναι σαν την διαφήμιση του Johny Walker. "Το Τσάμπιονς Λιγκ φεύγει, το Γιουρόπα έρχεται". Γιατί για να έρθει ο,τιδήποτε θα πρέπει να παίξεις και λίγη μπάλα. Και από μπάλα, δεν διαθέτει το κατάστημα. Μου αρέσει που στο προηγούμενο ποστ έβαλα και τίτλο "Η Ευρώπη αρχίζει τώρα". Εκ φύσεως επιφυλακτική, όταν τα "σημάδια" δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας, το ήθελα αλλά δεν το πολυπίστευα πως μέσα σε λίγες ημέρες η ομάδα που είδαμε απέναντι στον Πανιώνιο θα μπορέσει να φανεί πολύ διαφορετική. Και το είχα γράψει κιόλας. "Πρέπει να είναι καλύτερος ο Παναθηναϊκός αν θέλει να κερδίσει την Κοπεγχάγη". Και όχι τώρα ότι η Δανέζα είναι καμιά ομαδάρα. Για πλάκα θα την είχε ο καλός Παναθηναϊκός. Αλλά είναι μια ομάδα που κάνει τα αυτονόητα. Και τα κάνει καλά. Είναι μια ομάδα που έχει καλή φυσική κατάσταση και μπορεί να τρέξει. Είναι μια ομάδα που έχει κάποιο σύστημα. Εμείς ούτε φυσική κατάσταση έχουμε, ούτε τρεξίματα, ούτε φρεσκάδα, αλλά ούτε και τα αυτονόητα μπορούμε να κάνουμε. Και πώς να τα κάνουμε; Αφού δεν έχουμε καν πλάνο.



Αραγε, μπορούμε να αναστρέψουμε το κλίμα; ΄Η θα πρέπει σιγά σιγά και οδυνηρά να παραδεχτούμε ότι ο κύριος πρέσβης συνταξιοδοτήθηκε; Τι αποτελέσματα υπάρχουν την τελευταία διετία, αν εξαιρέσει κανείς τα δύο ματς με τη Ρόμα που να μπορούν να μας κάνουν περήφανους και να μας θυμίζουν τις μεγάλες επιτυχίες του παρελθόντος; Τα περισσότερα ευρωπαϊκά μας παιχνίδια ήταν σαν το σημερινό. Με Σπάρτα, με Σταντάρ, με Γαλατάσαραϊ οι τριάρες έρχονταν να μας θυμίσουν πως η άμυνα μπορεί να καταστρέψει ό,τι καλό επιχειρήσουμε να δημιουργήσουμε.

Ισως όμως να είναι τελικά λάθος να τα ρίχνουμε όλα στην άμυνα, παρόλο που η αποτυχία της διοίκησης για εξεύρεση λύσης σ' αυτό το πρόβλημα είναι δεδομένη και αδιαμφισβήτητη. Το πρόβλημα αυτής της ομάδας δεν είναι (μόνο) η κακή της άμυνα. Είναι η μεσαία της γραμμή. Δεν είναι τυχαίο που στο ποδόσφαιρο υπάρχει η φράση "δείξε μου τα χαφ σου για να σου πω τι ομάδα έχεις". Το κέντρο είναι αυτό που θα ανακόψει και που θα δημιουργήσει. Αυτό που θα δώσει το ρυθμό. Η "ραχοκοκκαλιά" που θα τραβήξει όλο το ζόρι και που από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται θα φανεί αν υπάρχει υγεία στην ομάδα ή αυτή νοσεί. Οπως ακριβώς συμβαίνει με τη μέση στον ανθρώπινο οργανισμό. Σε πονάει και διπλώνεσαι στα δύο. Είναι σε καλή κατάσταση; Το κορμί είναι όρθιο και στητό.





Ο Ζιλμπέρτο σήμερα εκτέθηκε ως στόπερ, ακριβώς επειδή δεν υπήρχε ένας άλλος Ζιλμπέρτο στην μεσαία γραμμή για να αποτελέσει το πρώτο ανάχωμα. Εκτέθηκε, όπως ακριβώς εκτίθενται οι αμυντικοί μας στην περίπτωση που το κέντρο μας δεν κάνει την πρώτη αναχαίτιση.

Ολο το καλοκαίρι ρίξαμε το βάρος στην απόκτηση του κεντρικού αμυντικού και δεν δώσαμε την παραμικρή σημασία στο πρόβλημα που θα αντιμετώπιζε η μεσαία γραμμή. Με δύο παίκτες μεγάλους σε ηλικία (Ζιλμπέρτο - Καραγκούνη) με τρεις παίκτες επιβαρυμένους από το Μουντιάλ (τους προαναφερόμενους συν τον πρώην ποδοσφαιριστή Κατσουράνη) - συγνώμη αν ακούγεται βαρύ, αλλά σ' αυτό το συμπέρασμα έχω καταλήξει πια και δεν μπορώ άλλο να κρύβω αυτό που αισθάνομαι - πώς αλήθεια περιμέναμε να έχουμε φρεσκάδα, τρεξίματα, πνευμόνια, έκρηξη, αντοχές; Και βέβαια με έναν αμυντικό χαφ νεαρό, "σκυλί μοναχό", που μπορεί να "καταπιεί" τον κάθε αντίπαλο, αλλά δεν μπορεί να παράγει φάσεις. Ο Σιμάο μπορεί να είναι παίκτης "ειδικών αποστολών" αλλά δεν μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη του αγώνα. Και για ό,τι κερδίζει η ομάδα από την παρουσία του στον αμυντικό τομέα, το χάνει στον δημιουργικό. Οταν λοιπόν ακούει κανείς πως ο Σιμάο ήταν μεταξύ των διακριθέντων, μπορεί να καταλάβει ποιο ακριβώς είναι το είδος του παιχνιδιού που έπαιξε η ομάδα.

Για να επιστρέψω λοιπόν στον Κατσουράνη, που καλώς ή κακώς έχει αρκετά ακόμα χρόνια συμβόλαιο, το οποίο δεν θα το είχε (σε τέτοιο βάθος χρόνου) αν δεν είχε γίνει η επικοινωνιακή ήττα με τον Μέλμπεργκ και η απώλεια του Ενχελααρ, από την στιγμή που η διοίκηση ήταν ανίκανη να βρει έναν καλό στόπερ και από την στιγμή που ο ίδιος είναι ανίκανος να βρει τον καλό του εαυτό, έχοντας τρεξίματα και αντοχές σε μόνιμη βάση και όχι ένα παιχνίδι στα δέκα, θα ήταν καλύτερα να τον χρησιμοποιεί σε θέση κεντρικού αμυντικού και να έριχνε το βάρος στην απόκτηση ενός άλλου χαφ, με περισσότερη διάθεση και περισσότερα τρεξίματα. Θα είχε έτσι ενδεχομένως καταφέρει επιτέλους να αποκτήσει και έναν στόπερ που να μπορεί να "κάνει παιχνίδι" και να προωθεί τη μπάλα προς την επίθεση (στοιχεία που διαθέτει και με το παραπάνω ο Κατσούρ) και όχι απλά να την βγάζει άουτ για να απομακρύνει τον κίνδυνο όπως κάνουν όλοι ανεξαιρέτως οι κεντρικοί αμυντικοί που διαθέτουμε.

Η σημερινή τοποθέτηση του Ζιλμπέρτο στην άμυνα, δεν αποκλείεται να ήταν και αποτέλεσμα μιας παρασκηνιακής ...καραμπόλας. Ο Ζιλμπέρτο δεν νοείται να είναι εκτός παιχνιδιού, ο Σιμάο είναι η σταθερή αξία της ομάδας σε κάθε κρίσιμο ευρωπαϊκό παιχνίδι όπου η άμυνα κινδυνεύει να εκτεθεί, άρα είναι κι αυτός απαραίτητος. Ετσι όμως περίσσευε ένας "κόφτης", αφού διάολε με την Κοπεγχάγη παίζεις και μάλιστα στην έδρα σου, επομένως πρέπει να παίξεις επιθετικά για να βάλεις γκολ. Εμενε μία θέση για δυο (τρεις). Γκαρσία - Κατσουράνης (Καραγκούνης). Με τον Ζιλμπέρτο (γιατί ο Κατσουράνης ψιλοχαλιέται) στην άμυνα χωρούσαν κι αυτοί. Επομένως "φαγώθηκε" ο Μπουμσόνγκ.

Εν πάση περιπτώσει το παραπάνω είναι αυθαίρετο δικός μου ισχυρισμός. Μπορεί απλώς να
"διάβασε" έτσι το παιχνίδι ο Νιόπλιας. Οτι έχει πάντως από πέρσι ακόμα πρόβλημα να χωρέσει όλους τους παίκτες σε συγκεκριμένες θέσεις είναι γεγονός και το γνωρίζουν όλοι.

Και αφού ασχοληθήκαμε με το κέντρο ας πάμε και στην άμυνα. Ποια θα ήταν η πιο λογική κίνηση στο κέντρο της άμυνας από την στιγμή που ο Καντέ ήταν τραυματίας και ο Μπουμσόνγκ κρίνεται ανεπαρκής; Μία ακόμα αλχημεία; Ενα ζευγάρι που δεν έχει δοκιμαστεί μαζί όπως ο Ζιλμπέρτο με τον Σαριέγκι; Δεν θα ήταν πιο λογική κίνηση ο Βύντρα με τον Σαριέγκι που έπαιζαν και πέρυσι μαζί; Ο Βύντρα όμως έπρεπε να καλύψει το αριστερό άκρο της άμυνας, επειδή ο Σπυρόπουλος ήταν μεν έτοιμος, αλλά δεν είχε - λέει - ρυθμό. Λες και η υπόλοιπη ομάδα έχει πείσει ότι έχει ρυθμό. Για δεξιά βέβαια ούτε συζήτηση, ο Νιόπλιας έχει τα δικά του παιδιά και ο Μαρίνος (απόντος του Γιούρκα και μετατοπιζόμενου σε άλλη θέση του Βύντρα) έχει πάρει ...εργολαβία την δεξιά πλευρά. Κι ας μην συμφωνούμε οι περισσότεροι με την γνώμη που έχει ο Νιόπλιας για το πουλέν του.

Οσο για μπροστά; Ο Γκαρσία έκανε πολύ κακό παιχνίδι, ο Λέτο πρέπει να έκανε τα χιλιόμετρα της ζωής του, ο Νίνης κινήθηκε σε ρηχά νερά και ο Σισέ βρέθηκε για μια ακόμα φορά στην μοναξιά της κορυφής της επίθεσης και ταυτόχρονα στη θέση του "κορόιδου" που προσπαθεί να πάρει τη μπάλα από τις γιόμες των συμπαικτών του.




Τι ξεχάσαμε; Α ναι. Τον Τζόρβα. Το "δικό μας" παιδί, την Παναθηναϊκάρα, που τον στηρίξαμε και θέλαμε να τον δούμε σε θέση βασικού. Εχω κατά καιρούς αναφέρει τις επιφυλάξεις μου για το κατά πόσο αυτό το τόσο καλό και φιλότιμο παιδί μπορεί να σηκώσει το βάρος της φανέλας του Παναθηναϊκού. Οχι αυτού που παίζει στο ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά του Παναθηναϊκού που θέλει να διακριθεί στην Ευρώπη. Ο Τζόρβας είναι καλός, αλλά όχι τόσο καλός. Και δεν το λέω αυτό για τα σημερινά λάθη. Θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα (αν και σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ δύσκολα γίνεται τέτοια γκάφα). Αλλά επειδή η ομάδα ξεκινάει από τον "άσο", κι επειδή ο Φερνάντεζ δεν ήταν ούτε καν στην αποστολή, ενώ είναι πολύ καλός τερματοφύλακας, κι αφού πολλά χρήματα για έναν ξένο γκολκίπερ δεν περισσεύουν, ας ρίξει κανείς καμιά ματιά και κατά Κέρκυρα μεριά και ας μην αφήσει αβασάνιστα τον "Dimi" Κωνσταντόπουλο να καταλήξει στον γαύρο (που τον έχει ήδη βολιδοσκοπήσει). Την πατήσαμε με το μέλος, μην χαρίσουμε πάλι τερματοφύλακα για 4-5 χρόνια στον ακατονόμαστο.



Και πάμε τώρα στον Νιόπλια. Οταν έφυγε ο Τεν Κάτε στενοχωρήθηκα πολύ. Αλλά τουλάχιστον η πρόσληψη του Νιόπλια μετρίασε τη στενοχώρια μου γιατί ήταν ένας ποδοσφαιριστής και άνθρωπος που συμπαθούσα πολύ και επιπλέον ένας προπονητής που όλοι όσοι ασχολούνταν από κοντά με το άθλημα θεωρούσαν πως έχει όλα τα φόντα για να γίνει ο μεγαλύτερος Ελληνας προπονητής. Για τις τεράστιες γνώσεις του γύρω από το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο διάβαζα συχνά, οι κριτικές του σε περιγραφές αγώνων μου έδειχναν έναν άνθρωπο που ξέρει τι βλέπει. Αλλά στον Παναθηναϊκό εδώ και ένα χρόνο ο Νικόλας συμπεριφέρεται ακόμα σαν σχολιαστής.

Ομως, δεν είναι το θέμα να αναλύσει σε μας ή στους δημοσιογράφους με τον καλύτερο τρόπο τι έφταιξε σε ένα ματς και δεν πήγε η ομάδα καλά. Το θέμα είναι να διαγνώσει εγκαίρως το πρόβλημα και να προσπαθήσει να το διορθώσει.

Αν με τον Τεν Κάτε η μόνιμη επωδός των περισσότερων "εχθρών" του ήταν ότι δεν καταλαβαίνουν ποιο είναι το πλάνο του, εγώ δεν κατάφερα να καταλάβω ούτε το πλάνο του Νιόπλια. Παιχνίδι προβλέψιμο, αλλαγές προβλέψιμες, έλλειψη αυτοματισμών και φάσεων δουλευμένων στην προπόνηση.

Το περυσινό πρωτάθλημα μας το έδωσε η δίψα και η κλάση του Σισέ. Και φέτος σε όσα ματς έχουμε δει ώς τώρα ό,τι καλό έγινε, έγινε από ατομικές ενέργειες. Φυσιολογικό όταν η ομάδα είναι στατική, να είναι οι παίκτες που δεν φοβούνται να πάρουν πρωτοβουλίες αυτοί που δίνουν τις λύσεις.





Αλλά... ένα λεπτό. Αυτή η ομάδα είναι σχεδόν η ίδια με πέρυσι με μόλις δύο αλλαγές. Δεν θα έπρεπε μετά από τόσο καιρό να έχει κάτι σταθερό να παρουσιάσει; Μια ομαδική ενέργεια; Ενα τριγωνάκι, έναν συνδυασμό, κάτι; Πόσο αμέτοχος είναι ο προπονητής για την απουσία από το παιχνίδι της αυτών των στοιχείων;

Και ερχόμαστε στην προετοιμασία. Είναι βολικό να ρίχνουμε όλο το ανάθεμα στον Κέζο, αλλά το πρόγραμμα των ομάδων το φτιάχνει ο προπονητής και όχι ο γυμναστής. Το ίδιο συνέβαινε και με τον Τεν Κάτε κι ας μην θέλει κάποιος να το παραδεχτεί. Με τον Τεν Κάτε συνέβαινε και κάτι άλλο. Ισως αυτό που μπορεί να εξηγεί γιατί κάποιες φορές ενώ στα επιμέρους στοιχεία του αγώνα ήταν άψογος, όταν ερχόταν η στιγμή για την ουσία του αγώνα χανόταν στην ...μετάφραση.

Ο Τεν Κάτε στις δύο μεγάλες ομάδες που δούλεψε ήταν βοηθός προπονητή. Δηλαδή αυτός που ήταν επιφορτισμένος να φροντίζει και την παραμικρή λεπτομέρεια. Με ποιο πρόγραμμα δουλεύουν οι παίκτες, τι ασκήσεις τους δίνει ο γυμναστής, πόσο καλά κάνουν τις συγκεκριμένες ασκήσεις, τι αποθεραπεία πρέπει να ακολουθήσει ένας παίκτης που προέρχεται από τραυματισμό, σε τι αγωνιστική κατάσταση βρίσκεται ο καθένας κ.λπ.

Μπορώ να βάλω ακόμα και στοίχημα, ότι ο Τεντάς θα γνώριζε πώς ακριβώς πρέπει να μεταχειριστεί για παράδειγμα έναν ποδοσφαιριστή που γυρίζει επιβαρημένος από το Μουντιάλ. Πότε πρέπει να μπει στο πρόγραμμα της προετοιμασίας, τι ασκήσεις πρέπει να κάνει, πότε να φορτσάρει και πότε να πάει χαλαρά. Δεν φαντάζεται βέβαια κανείς ότι όλοι οι ποδοσφαιριστές ανά την Υφήλιο που έχουν πάει στο Μουντιάλ σέρνονται στο επόμενο πρωτάθλημα του συλλόγου τους; Αν ήταν έτσι η Μπαρτσελόνα που είναι η μισή Ισπανία θα έπρεπε να τρώει τη μία σφαλιάρα μετά την άλλη. Για κάποιους ποδοσφαιριστές μπορεί να ισχύει ναι. Πολλοί θα κάνουν μέτριο πρωτάθλμα. Αλλά όχι όλοι. Και εξαρτάται πάντα ΚΑΙ από το πρόγραμμα που θα ακολουθήσουν. Κάποια στιγμή θα κάνουν κοιλιά, αλλά κάποτε θα συνέλθουν.

Στον Παναθηναϊκό όμως ο Νιόπλιας κλήθηκε να διαχειριστεί ένα ιδιαίτερα ποιοτικό υλικό,
αναλαμβάνοντας ολοκληρωτικά την ευθύνη της προετοιμασίας. Είχε τις γνώσεις; Είχε την εμπειρία; Γνώριζε πώς να χειριστεί ειδικά τους παίκτες που προέρχονταν από το Μουντιάλ; Δεν έχουμε δα σαν Ελλάδα αυτή την εμπειρία κάθε τετραετία, ώστε να γνωρίζουμε πώς να διαχειριστούμε το θέμα. Αυτά τώρα τα λογίζω ως ελαφρυντικά του. Δεν είναι μομφή. Απλά εξηγώ τι είχε να αντιμετωπίσει.

Για όσους λένε πως είχε ευθύνη και για τις μεταγραφές (ή μάλλον τις μη μεταγραφές) διαφωνώ κάθετα. Το έχω ξαναγράψει. Οταν ο προπονητής έχει μικρότερο ειδικό βάρος από τον σύλλογο και γνωρίζει πως η ευκαιρία που του έχει δοθεί είναι ευκαιρία ζωής, δεν ...παζαρεύει. Δέχεται αυτό που τού προσφέρουν και παλεύει μ' αυτό.

Για τον Νιόπλια δυστυχώς το καλοκαίρι προέκυψε και μια ακόμα ατυχής συγκυρία. Η ομάδα είχε προβλήματα με τα διοικητικά της. Βρέθηκε λοιπόν να σχεδιάζει τη νέα σεζόν όχι με τον άνθρωπο που τον προσέλαβε, τον Πατέρα, αλλά με τον Τζίγγερ που ενδεχομένως δεν τον πίστευε καν σαν προπονητή, αλλά τον διατήρησε στο πόστο του για να μην οξύνει ακόμα περισσότερο την τεταμένη ατμόσφαιρα με τους οπαδούς.




Αν όμως αυτά είναι τα ελαφρυντικά του Νιόπλια, υπάρχουν σίγουρα και επιβαρυντικά στοιχεία. Ενας προπονητής πρέπει να είναι και καλός ψυχολόγος. Πρέπει να εμπνέει τους παίκτες του. Να δείχνει ατρόμητος και να τους ανεβάζει το ηθικό, ακόμα κι αν η ομάδα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Αλίμονο αν καταλάβουν ότι έχει στρεσαριστεί. Οσο κι αν έχει αγχωθεί δεν πρέπει να το δείχνει για να μη τους μεταβιβάσει το άγχος του. Πρέπει να είναι αυστηρός εκεί που πρέπει, συμβουλευτικός όταν χρειαστεί, επαινετικός όσο πρέπει. Να είναι φίλος των παικτών, αλλά να κρατάει και τις αποστάσεις του. Να φοβούνται την έκρηξή του και να μην αισθάνονται ότι είναι "του χεριού τους" γιατί τότε η πειθαρχία θα πάει περίπατο. Και βέβαια θα πρέπει η διοίκηση να τους έχει καταστήσει σαφές ότι αυτός είναι ο απόλυτος άρχοντας των αποδυτηρίων και όποιος του δημιουργήσει πρόβλημα θα έχει να κάνει με τα υψηλά κλιμάκια.

Τι από αυτά άραγε ισχύει στην περίπτωση του Νιόπλια; Οταν ένας προπονητής από την πρώτη στιγμή της ανάληψης της τεχνικής ηγεσίας της ομάδας καταντάει "ισορροπιστής" προκειμένου είτε να χωρέσει όλους τους παίκτες είτε να τους κρατάει όλους ευχαριστημένους, το έχει χάσει το παιχνίδι. Και ...διαρροές σαν αυτή με την ...σκληρή γλώσσα που τους μίλησε πριν λίγες μέρες προκειμένου να συνέλθουν μάλλον φαιδρότητα προκαλούν παρά πείθουν.

Ο Νιόπλιας έχει την καλή διάθεση, τις γνώσεις, την εξυπνάδα και το φιλότιμο, αλλά δεν έχει την εμπειρία. Ο Παναθηναϊκός πάλι δεν έχει την υπομονή. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου, ώστε να μάθει ο προπονητής. Οι συνθήκες σε μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό είναι αμείλικτες για έναν προπονητή. Ιδιαίτερα όταν διαθέτει ένα ποιοτικό ρόστερ και παίκτες εδραιωμένους χρόνια στη συνείδηση του κόσμου από τις επιτυχίες τους, ή "ισχυροποιημένους" από τα "κονέ" που έχουν αποκτήσει στο ελληνικό ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι.

Πώς αλήθεια μπορεί να τα αντιμετωπίσει όλα αυτά; Δύσκολα, πολύ δύσκολα.

Προσωπικά, όσο κι αν ο Πατέρας φαίνεται να στηρίζει τον Νιόπλια, πιστεύω πως δεν έχει άλλη επιλογή, παρά να τον αντικαταστήσει. Γιατί δεν μιλάμε μόνο για ένα - δύο αποτυχημένα αποτελέσματα. Μιλάμε για ολοκληρωτικά λανθασμένη νοοτροπία παικτών, για παντελή έλλειψη σχεδίου και σαφέσταση αδυναμία διαχείρισης.

Η μόνη ελπίδα για να συνέλθει αυτή η ομάδα είναι ένα δυνατό ηλεκτροσόκ. Και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με αλλαγή προπονητή. Το έκανε πέρσι, θα το κάνει ξανά.

Ποιος θα είναι ο επόμενος; Ας έχουμε να συζητήσουμε κάτι και αύριο...

***

Scratch: Αληθεύει ότι ο Σισέ τα έχει πάρει στο κρανίο για τον τρόπο που συμπεριφέρεται ο Παναθηναϊκός στον Μπουμσόνγκ; (Αδικο έχει;)


Scratch 1: Mνημείο αμετροέπειας (που αγγίζει ακόμα και τα όρια της πρόκλησης) η δήλωση του Παύλου για "κατάντημα του Παναθηναϊκού". Παύλο, αν δεν το έχεις καταλάβει - ακόμα - είσαι ο ΗΘΙΚΟΣ ΑΥΤΟΥΡΓΟΣ για τα γεγονότα που ακολούθησαν σε διοικητικό επίπεδο, αμέσως μετά την κατάκτηση του νταμπλ.





Scratch 2: Tελικά ο Ν΄ Ντόι το αφιέρωσε το γκολ στον γκοντζίλα;


Scratch 3: Kαι το είδες βρε Αλέξη! Δεν σε "πάει" η κίτρινη στολή στο Τσαμπιολί! Πέταξέ την τη ρημάδα! Τι την ξαναφόρεσες;