Το 0-1
Το 0-2
Τζιμπρίλ Σισέ. Δώδεκα γκολ σε ισάριθμες αγωνιστικές, από τις οποίες στην μία (πρεμιέρα) ήταν απών λόγω τραυματισμού. Φυσικός αρχηγός του Παναθηναϊκού και από σήμερα και τυπικός, φορώντας επίσημα το περιβραχιόνιο, που φρόντισε να το τιμήσει επιτυγχάνοντας δύο γκολ κόντρα στην Κέρκυρα. Για άλλη μια φορά ηταν αυτός που ξεκόλλησε το κάρο από την λάσπη. Για άλλη μια φορά πέτυχε γκολ που δίνουν βαθμούς για την ομάδα. Βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για να χαρακτηριστεί ο κορυφαίος ξένος όλων των εποχών για την ομάδα του Παναθηναϊκού. Είναι μαχητής, είναι νικητής, είναι ιδέα, είναι λατρεία, είναι μανία.
Πολύ ωραία όλα αυτά. Δεν θα κουραστούμε ποτέ να τα ακούμε, να τα λέμε, να τα διαβάζουμε και να βλέπουμε τα κατορθώματά του. Η ομάδα βρήκε επιτέλους τον ηγέτη που της έλειπε. Τον παίκτη που τα βάζει, που ματώνει για την ομάδα, που εμψυχώνει τους υπόλοιπους. Ο Σισέ είναι ευλογία για κάθε ομάδα. Κι εμείς θα πρέπει κάθε αγωνιστική να φέρνουμε ...σκόρδα για να μη τον ματιάσουμε.
Δεν είναι όμως καιρός να αναρωτηθούμε αν υπάρχει ζωή μετά (χωρίς) τον Σισέ; Πόσο φυσιολογικό είναι να τα περιμένουμε όλα από τον Γάλλο; Τι θα γίνει αν αυτός ο υπερ-παίκτης ο μη γένοιτο τραυματιστεί; Τι θα γίνει αν ντεφορμαριστεί; Ποιος θα σκοράρει; Γιατί βέβαια χωρίς γκολ δεν έρχονται οι νίκες. Σ' αυτές τις 12 αγωνιστικές, η ομάδα έχει πετύχει 21 τέρματα. Τα 12 τα έχει βάλει ο Γάλλος. Από ένα έχουν βάλει οι Βύντρα, Σπυρόπουλος, Νίνης, Γκαρσία και Λάζαρος. Από δύο οι Πετρόπουλος και Κατσουράνης.
Η ομάδα δεν παίρνει τέρματα από τους υπόλοιπους - πλην Σισέ - παίκτες της. Δεν θα έπρεπε να μας προβληματίζει το συγκεκριμένο γεγονός; Ειδικά από την στιγμή που στον πάγκο βρίσκεται ένας καινούργιος προπονητής που θα χρειαστεί χρόνο για να μάθει την ομάδα και που αυτοί που είναι επιφορτισμένοι με το έργο της ενίσχυσής της (αν δοθεί το "πράσινο φως" το Γενάρη για μεταγραφές) δεν είναι βέβαιο ότι θα καταλήξουν στην πιο ενδεδειγμένη λύση;
Θα μου πεις, τώρα που κερδίσαμε και είμαστε πια πρώτοι (υπερέχοντας στην ισοβαθμία με τον ακατονόμαστο) αντί να χαρείς κάθεσαι και ασχολείσαι με τέτοια πράγματα; Κι όμως τώρα που κερδίσαμε πρέπει να ασχοληθούμε. Το σημερινό παιχνίδι ήταν σίγουρα κομβικό. Ο Τενές έστησε το καθιερωμένο του ταμπούρι, ο Παμπορίδης δεν είδε (;) το χέρι του Βενέτη και ο Παναθηναϊκός πέρασε διά πυρός και σιδήρου για να πάρει την πολύτιμη νίκη. Παραλίγο μάλιστα να μην την κατακτήσει, αφού λίγο μετά το πρώτο γκολ οι επιπολαιότητες της άμυνας έβαλαν τους Κερκυραίους σε θέση βολής.
Από εδώ και πέρα όμως θα είμαστε συνεχώς στην τσίτα. Μετά και την σημερινή ήττα του ΠΑΟΚ και δεδομένου ότι η ΑΕΚ όσο καλή πρόθεση και να έχει, δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις διαδικασίες ενός ποδοσφαιρικού μαραθωνίου, είναι πια σαφές ότι ο μοναδικός αντίπαλος για τον τίτλο θα είναι ο γαύρος. Πόσο εύκολο είναι να ανταποκριθούμε στην πίεση που θα αναπτυχθεί, αγωνιστική με την αγωνιστική, έχοντας σαν μόνη (αξιόπιστη) πηγή σκοραρίσματος τον Σισέ;
Ναι, είναι αλήθεια ότι θα επιστρέψουν σταδιακά στην ομάδα οι Λέτο, Νίνης, Γκοβού. Ουδείς όμως μπορεί να προεξοφλήσει ότι κάποιος από αυτούς θα φέρει το εύκολο γκολ. Μπορεί ενδεχομένως να κάνουν την ζωή του Σισέ ευκολότερη. Μα ο Σισέ έτσι κι αλλιώς σκοράρει. Και το θέμα μας δεν είναι ο Σισέ αλλά το σκοράρισμα από τους υπόλοιπους.
Θα μπορούσε ίσως να τοποθετηθεί δίπλα στον Σισέ ο Πετρόπουλος. Ομως, για μια ακόμα φορά σήμερα παρακολουθήσαμε πως όταν ο Πετρό παίζει επιθετικό δίδυμο με τον Γάλλο, ουσιαστικά του αφαιρεί χώρους και ουσιαστικά τον παραμερίζει από την κορυφή.
Επομένως πού καταλήγουμε; Αυτή η ομάδα χρειάζεται οπωσδήποτε χαφ και θέλει και γκολ από τα χαφ. Διαφορετικά, ο Σισέ θα παραμείνει τόσο πολύτιμος που θα καρδιοχτυπάμε σε κάθε του μορφασμό πόνου.
Για το σημερινό ματς εκτός από την καταλυτική παρουσία του Τζιμπρίλ, τις δύο ασίστ του Κατσουράνη από τις οποίες προήλθαν τα γκολ, το καλό ματς του Ζιλμπέρτο και τον υπερ-δραστήριο Λάζαρο του πρώτου 60λεπτου (μετά, λογικά τα "έφτυσε") δεν υπάρχουν πολλά να πεις. Στα θετικά ήταν το passing game που προσπάθησε (λέω προσπάθησε, όχι ότι το κατάφερε κιόλας) να παίξει η ομάδα, που είχε και πάλι κοντά τις γραμμές της όπως στο ματς με τη Μπάρτσα.
Στα αρνητικά η θαλασσοταραχή που έπιασε για άλλη μια φορά το κέντρο της άμυνας και παραλίγο να μας στοιχίσει, ο πολύ κακός Καραγκούνης (έλεος με αυτά τα στημένα, αφού δεν τα έχει, γιατί πρέπει να τα εκτελεί;) και η αδυναμία των Βύντρα και Σπυρόπουλου να κάνουν μία σέντρα της προκοπής.
Ο Φερέιρα σαφώς και δεν μπορεί να κριθεί, θα μπορούσε ωστόσο κάποιος να απορήσει για τον λόγο που σε μια χρονική στιγμή που το ματς ήταν ισόπαλο προτίμησε τον Δημούτσο από τον Γκαρσία. Φοβάμαι μόνο πως μέχρι να αποφασίσει τι σύστημα θέλει να παίξει, θα έχουμε χάσει ολοκληρωτικά το μπούσουλα. Να μεταμορφωθεί αυτό το συνονθύλευμα σε ομάδα το θεωρώ σχεδόν αδύνατο. Αν καταφέρει να το σουλουπώσει, θα είναι μια πρόοδος. Αν καταφέρει στη διάρκεια αυτού του σουλουπώματος να μην χάσει και βαθμούς, θα είναι θρίαμβος.
Scratch: O Παμπορίδης μαζί με την απώλεια των κιλών είχε φαίνεται και απώλεια όρασης, γι΄ αυτό προφανώς δεν είδε αν και τόσο κοντά το χέρι του Βενέτη.
Scratch 1: Το Λάζαρο κόντεψαν να τον ...ξεβρακώσουν, αλλά φάουλ δεν είδε ο κόραξ.
Scratch 2: Πολύ καλός τερματοφύλακας ο Dimi (αυτό βέβαια το έχουμε ξαναπεί).
Scratch 3: Αν επιστρέψουν Λέτο, Νίνης, Γκοβού, πού θα παίζει ο Λάζαρος; (θα παίζει;)
Scratch 4: Ρε τον φουκαρά τον Μώραλη, τι πρέπει να πέρασε στο ΟΑΚΑ! Ωχριά η Ριζούπολη μπροστά σ΄ αυτά που (ισχυρίζεται ότι) έκαναν οι ΑΕΚτζήδες!
Scratch 5: Κόκκινη ο Ονουάτσι, κόκκινη ο Καρντόσο. Με ποιον παίζει η Καβάλα την επόμενη αγωνιστική; Για σκεφτείτε λίγο... Μπράβο, το βρήκατε! Με τον γαύρο!
Αχου το! Μου μελαγχόλησε!
