May the force be with you

May the force be with you

(παιχνιδίσματα του φακού)

Eφτασε λοιπόν η ώρα του μεγάλου τελικού. Ενός από αυτούς τους τελικούς που ο μπασκετικός Παναθηναϊκός τόσο καλά γνωρίζει να παίζει και να κερδίζει. Η Σιένα αποτελεί ήδη παρελθόν (σιγά μη δεν... τι είμαστε; Γαύρος;) αφού αποδείχτηκε πως έχουμε το know how με τη συγκεκριμένη ομάδα (σιγά μη δεν... - again - τι είμαστε; Γαύρος; Που την κέρδισε στο πρώτο ματς της σειράς των προημιτελικών και νόμιζε ότι ανέβηκε στο... Εβερεστ;) και πως η ομάδα του Πιανιτζάνι όταν το παιχνίδι φύγει από το ξυλίκι και πάει στην ποιότητα, δεν μπορεί να κοντράρει το «τριφύλλι».

Τώρα βέβαια τα πράγματα δυσκολεύουν. Η... προπόνηση τελείωσε και έχουμε μπροστά μας τον κανονικό αγώνα. Η Μακάμπι μόνο αμελητέα ποσότητα δεν είναι. Το γνωρίζαμε πριν από το φάιναλ φορ πως είναι η πιο δυνατή από τις άλλες τρεις. Εχει και τον Σόφο που είναι εγγύηση γι' αυτήν κάτω από τα καλάθια. Αλλά ποιος με το χέρι στην καρδιά θα ποντάριζε έστω και ένα ευρώ στον Μπλατ όταν απέναντί του βρίσκεται ο «άρχοντας των δακτυλιδιών;» (τελικά πολυφορέθηκε και φέτος η συγκεκριμένη φράση, μόνο ο φουκαράς ο Καρμοίρης άκουσε τα σχολιανά του στο Βερολίνο που τον επικαλέστηκε - πήγε και γυρεύοντας αυτός θα μου πεις, ήθελε και να τα δει τα δαχτυλίδια).

Ο Ομπράντοβιτς είναι η μεγαλύτερη εγγύησή μας για το παιχνίδι και μετά ακολουθεί το «Διαμάντι» μας, ο Μάικ, ο Φωτσένκο, ο Ντρου, ο Καλάθης, θεού θέλοντος και ο Σάτο.

Το έκτο αστέρι περιμένει υπομονετικά να έρθει η στιγμή που θα ραφτεί πάνω στην τιμημένη «πράσινη» φανέλα, αλλά ακόμα κι αν αυτό δεν συμβεί, το «δεν πειράζει» θα ανεβεί αυθόρμητα σε κάθε παναθηναϊκό στόμα. Γιατί αυτά που μας έχει χαρίσει αυτή η ομάδα, είναι τόσο πολλά και τόσο μεγάλα που μας έχει χορτάσει. Και ξέρετε κάτι; Αυτή η αυθόρμητη σκέψη ότι τίποτα δεν χάθηκε, ότι η ομάδα δικαιούται να έχει και ένα στραβοπάτημα, είναι ΥΓΕΙΑ. Είναι ο τρόπος που θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε το μπάσκετ, το ποδόσφαιρο, τον αθλητισμό γενικότερα. Το ότι δεν συμβαίνει, ειδικά εδώ στην Eλλάδα, ας μας κάνει να ψαχτούμε πρώτα μέσα μας και στη συνέχεια να ψαχτούν όλοι αυτοί που μας έφεραν σ' αυτή την κατάσταση.

Εν πάση περιπτώσει σήμερα δεν είναι ώρα ούτε για απαισιόδοξες σκέψεις, ούτε για ενδοσκόπηση. Είναι η ώρα για τη γλυκιά προσδοκία της κατάκτησης μιας ακόμα κούπας. Που θα μας ανεβάσει στην δεύτερη θέση της Χρυσής Βίβλου του Ευρωπαϊκού μπάσκετ, δίπλα ακριβώς στην ΤΣΣΚΑ. Θα έχουμε αφήσει πίσω τη Μακάμπι και την Βαρέζε με τα πολλά ονόματα (το πιο αγαπημένο μου ήταν το Μόμπιλτζιρτζι) και θα αρχίσουμε να απειλούμε την Ρεάλ Μαδρίτης.

Ενα πρόβλημα θα προκύψει μόνο σε περίπτωση νίκης: Δεν θα υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν το επίτευγμα του Παναθηναϊκού. Σ' αυτή την πορεία χρόνων και επιτυχιών δεν υπάρχει κάτι να ειπωθεί ή να γραφτεί που να μην έχει ήδη χρησιμοποιηθεί.

Το μόνο που παραμένει ανεξάντλητο είναι τα συναισθήματα. Οσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα τρόπαια κι αν κατακτηθούν πάντα θα πανηγυρίζονται σα να είναι η πρώτη φορά. Ισως μάλιστα και ακόμα πιο έντονα από την πρώτη φορά. Γιατί αυτό πραγματικά αξίζει να το ζεις (σόρρυ Τατιάνα...).

Κι αν η σημειολογία ευνοεί τη Μακάμπι (ο τελικός διεξάγεται ανήμερα μιας μεγάλης ισραηλινής γιορτής όπως το 2002 στη Μπολόνια το «τριφύλλι» κατέκτησε την κούπα ανήμερα Πάσχα) ο Παναθηναϊκός θα είναι εκεί, για να αποδείξει ότι έχει χίλιους τρόπους για να φτάνει στη νίκη.

Εν αναμονή λοιπόν της μεγάλης στιγμής, ας νοιώσουμε ξανά υπερήφανοι για το «διαμάντι» μας που μετά το δώρο γενεθλίων της πρόκρισης στον τελικό, βραβεύτηκε όχι με ένα αλλά με τρία βραβεία. Αυτό του καλύτερου αμυντικού που το γνωρίζαμε ήδη, αυτό της συμμετοχής στην καλύτερη πεντάδα της Ευρωλίγκα (λογικό και αναμενόμενο απο την στιγμή που ήταν ο καλύτερος αμυντικός) αλλά και αυτό του ΜVP της διοργάνωσης.

Από εμένα μια ευχή για τον Μητσάρα μας: Δημήτρη Διαμαντίδη σου εύχομαι να μην... χωράνε στα χέρια σου τα τόσα πολλά βραβεία που θα κερδίσεις, λόγω των επιτευγμάτων σου μέσα στα παρκέ με την Πανάθα μας!

***

Scratch: Στο γκαλά έδωσε βροντερό παρών και ο αρχηγός Φραγκίσκος Αλβέρτης. Πόσο τυχεροί είμαστε τελικά εμείς οι Παναθηναϊκοί στο μπάσκετ! Για να το διαπιστώσουμε αρκεί να δούμε δίπλα - δίπλα τους δύο αρχηγούς μας!

Scratch1: Στην αναπληρωματική πεντάδα ήταν και ο V-Span...

Scratch2: Εμβληματικός και ο Sofo... Και παράλληλα απίστευτα συνειδητοποιημένος και με τον αρμόζοντα σεβασμό στον Παναθηναϊκό. Κι ας έχει «υποφέρει» από κάποιους οπαδούς μας. Κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται.

Scratch3 (προσωπικό): Γαλάτη μου, που είχες ίδια μέρα γενέθλια με τον 3D. Ξέρω ότι το πήρες το δωράκι σου την Παρασκευή, αλλά εύχομαι να πάρεις ένα ακόμα πιο μεγάλο σήμερα! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! (τσεκάρισε το mailbox σου σε λίγο...).

Η καλύτερη πεντάδα

Μια φορά αρχηγός, πάντα αρχηγός!

Και ο Μάικ στην καλύτερη πεντάδα

Αληθινό Διαμάντι

Fragi, the legend

(ή ο παλιός είναι αλλιώς!)

Διαμαντίδης: Τι, κι άλλο βραβείο;

Μητσάρας παραλαμβάνει, Σόφο χειροκροτά

Λάμψη αστέρων

Ολοι ήταν υπέροχοι

Sofo, σκεπτόμενος