Χαρά αγνοείται...

Ξαναρχίζω να γράφω στο blog μετά από ουσιαστικά ένα χρόνο και νοιώθω πραγματικά σαν τον παίκτη που προσπαθεί να βρει τα πατήματά του επανερχόμενος μετά από έναν βαρύ τραυματισμό. 

΄Η ακόμα σαν τον άρρωστο που μόλις πήρε το εξιτήριο κι αντικρίζει δειλά δειλά πράγματα και πρόσωπα γνώριμα που από τη μια χαίρεται που ξαναβλέπει κι από την άλλη δεν είναι σίγουρος ότι τα βρίσκει όπως τα άφησε.

Η διάθεση μελαγχολική, η θλίψη για όσα συμβαίνουν γύρω σου είναι το πρώτο συναίσθημα που σε κυριεύει, το γέλιο που άλλοτε ερχόταν πηγαίο και αυθόρμητο τώρα παγώνει στο στόμα. Κάνεις προσπάθεια να χαμογελάσεις και τελικά δεν τα καταφέρνεις.

Δεν μπορείς πραγματικά να εξηγήσεις πώς είναι δυνατόν με τόσα πράγματα που συμβαίνουν στη χώρα τα τελευταία χρόνια και μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις που τις περιμέναμε…. πώς και πώς (εδώ γελάνε πραγματικά) για να στείλουμε… μηνύματα να είμαστε στα ίδια. 

Πώς είναι δυνατόν ο φόβος να νικήσει την απελπισία; Πώς είναι δυνατόν να πιστέψω πώς οι Ελληνες που περνιούνται τόσο έξυπνοι να είναι τελικά τόσο ανόητοι;

Μέσα σ’ αυτό το σκηνικό το να ασχοληθείς με τη μπάλα είναι το τελευταίο που οφείλεις να κάνεις. ΄Η μάλλον είναι το τελευταίο που έχεις κέφι να κάνεις.

Παρακολουθώ και όσα συμβαίνουν εν όψει της αναμέτρησης Ελλάδας – Γερμανίας για τα προημιτελικά του Euro και πραγματικά βλέπω την καταστροφή να έρχεται.

Ποιον. αλήθεια, ωφελεί αυτό το κλίμα που έχει δημιουργηθεί; Ακόμα κι αν η Ελλάδα νικήσει (γιατί στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται) τι θα αλλάξει στη ζωή μας;

Κι αν οι Γερμανοί ειρωνεύονται και χλευάζουν τι ωφελεί να απαντάμε στους ίδιους τόνους; Δεν είναι καλύτερα να κρατήσουμε το στόμα μας κλειστό; Κι αν έρθει η επιτυχία να πανηγυρίσουμε και να μιλήσουμε; Τι ωφελεί η εκ των προτέρων δημιουργία κλίματος; Αφού είναι σαφές ότι δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε αυτό το «παιχνίδι εντυπώσεων».

Λένε οι διεθνείς σε κάθε τους συνέντευξη ότι θέλουν με τις επιτυχίες να δώσουν λίγη χαρά στους Ελληνες. Και τη δίνουν πραγματικά. Μόνο που αυτή η χαρά είναι στιγμιαία. Πανηγυρίζουμε για λίγο, αισθανόμαστε κάποιοι και μετά επιστρέφουμε στην καινούργια (τη δημιουργημένη τα τελευταία 3-4 χρόνια) πραγματικότητά μας που για τους περισσότερους είναι ζοφερή.

Να μιλήσω για μπάλα…

Για ποιο πράγμα; Για τις ομάδες που δεν πήραν αδειοδοτήσεις; Για την ΑΕΚ και τον Αρη που παραπαίουν;

Δεν είδε λέει η ΑΕΚ την ανταπόκριση που περίμενε στα διαρκείας, ενώ γνωρίζουν οι οπαδοί της ότι αυτά θα αποτελέσουν ανάσα για την ομάδα. Ρωτάει όμως η ίδια τους οπαδούς της αν έχουν λεφτά περισσευούμενα για διαρκείας;

Στα ίδια και ο Παναθηναϊκός, η ομάδα μου. Βιώνοντας μία από τις χειρότερες ή μάλλον ας μην κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας, τη χειρότερη περίοδο της ιστορίας του. Προσπαθεί με ενέσεις να διατηρηθεί ζωντανός και χωρίς κανείς να μπορεί να υποστηρίξει με βεβαιότητα ότι τελικά θα τα καταφέρει.

Στην δική του περίπτωση βέβαια (πιστεύω και σ’ αυτήν της ΑΕΚ, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία…) τα χρήματα δεν λείπουν. Η διάθεση για να μπουν λείπει.

Βλέπεις οι πλούσιοι, είναι περίεργη ιστορία. Η κρίση μπορεί να τους πλήττει όλους αλλά δεν θα φτωχύνουν οι κολοσσοί με μερικά εκατομμύρια ευρώ λιγότερα. Αλλά οι πλούσιοι ξαναλέω συνηθισμένοι στα κέρδη θεωρούν ως ζημία, ακόμα και την πιθανότητα (βεβαιότητα, έστω…) τα κέρδη τους να μην είναι του ίδιου μεγέθους με την προηγούμενη χρονιά. Γι’ αυτό κόβουν απ’ όπου βρουν. Και σ’ αυτήν την περίπτωση το να τα προσφέρουν για τη ομάδα είναι πολυτέλεια.

Θα πορευτεί με τα ψέματα λοιπόν ο Παναθηναϊκός. Όπως και η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο Αρης και όλοι οι υπόλοιποι.

Και ίσως ο Ολυμπιακός να πάει κι αυτός συντηρητικά. Απόλυτα λογικό, αφού απέναντί του θα έχει μερικά… ψοφίμια που δεν θα μπορούν όσο κι αν το επιθυμούν να είναι ανταγωνιστικά. Ο μόνος λόγος που θα τον «υποχρεώσει» να ενισχυθεί είναι το Τσάμπιονς Λιγκ. Μόνο αυτό.

Αναρωτιέμαι όμως… Με όσα βιώνουμε και όσα πρόκειται να βιώσουμε ακόμα, πώς ακριβώς θα είναι ο ποδοσφαιρικός μας χάρτης τη νέα σεζόν;

Και δεν αναφέρομαι σε ρόστερ ομάδων. Με τέτοια νέκρα που υπάρχει στην αγορά από ρευστό, με τέτοια καθίζηση που έχουν πάθει οι αθλητικές εφημερίδες (αλήθεια τις είδατε τι… εκπτώσεις έχουν κάνει; Σε λίγο οι ταμπλόιντ θα μοιάζουν σε μέγεθος με σελίδες… Α4  - και να ξέρετε ότι οι 2 στις 3 έχουν απλήρωτους τους συντάκτες τους από ενάμισι μέχρι τρεις μήνες) ακόμα και η περιβόητη εικόνα του φίλαθλου του αραχτού στην παραλία με τη φραπεδιά και την εφημερίδα για να διαβάσει για τις μεταγραφές, έχει ξεθωριάσει.Ούτε διακοπές πάει πια αφού δεν έχει λεφτά, ούτε τον φραπέ παραγγέλνει με την ίδια ευκολία αφού κι αυτός στοιχίζει και στην τελική ούτε εφημερίδα αγοράζει γιατί είναι πια πολυτέλεια.Και επί της ουσίας το γνωρίζει ότι μεταγραφές δεν θα γίνουν.

Αναφέρομαι στους οπαδούς. Οσοι έχουν πια απομείνει. Με τι κουράγιο θα ξεκινήσουν τις κόντρες; Με τι διάθεση θα φωνάξουν για την αδικία;

Θα μου πεις υπάρχουν και οι κάφροι. Κάφροι πάντα υπάρχουν. Και ειδικά τέτοιες εποχές το γήπεδο προσφέρεται ως πεδίο δόξης λαμπρό για να δράσουν, έτσι τεταμένα που είναι τα πνεύματα.

Αλλά μήπως κι εκεί έφτασε η στιγμή να σταματήσουμε να τρώμε κουτόχορτο; Να σταματήσουμ(ν)ε να φωνάζουμ(νε) για συμφέροντα άλλων;

Εδώ είδαμε τον Super 3 να βγάζει ανακοίνωση συμπαράστασης στους συλληφθέντες οπαδούς του ΠΑΟΚ. Και μη μου πει κανείς ότι έγινε επειδή όλοι οι οπαδοί όλων των ομάδων δείχνουν ιδιαίτερη ευαισθησία και αλληλεγγύη στην περίπτωση συλλήψεων. Γιατί ναι ισχύει σε ένα (μεγάλο) βαθμό - το ξέρουμε όλοι - αλλά δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να ακυρώσει αυτή την πρωτόγνωρη ενέργεια των αρειανών.

Βέβαια κι εγώ που τα λέω/γράφω τώρα αυτά στην πρώτη ένδειξη αδικίας θα φωνάξω και θα διαμαρτυρηθώ. Αλλά θα το κάνω εδώ μέσα. Όχι στο γήπεδο, ούτε θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή μου ή τη ζωή άλλων.

Είμαστε λίγοι, είμαστε στοχοποιημένοι, είμαστε ταλαιπωρημένοι. Ας μην είμαστε και διχασμένοι. Για τον αθλητισμό αναφέρομαι και μόνο. Στην πολιτική το χάσμα είναι αγεφύρωτο και έτσι πρέπει να είναι γιατί μας χωρίζουν πολλά και γιατί αυτοί που μας εκμεταλλεύτηκαν θα πρέπει να αντιληφθούν ότι πρέπει να σταματήσουν να το κάνουν. (Με τέτοια εκλογικά αποτελέσματα βέβαια κάθε άλλο παρά τους το δείχνουμε…)

Scratch: Αφησα τελευταίο το αγαπημένο μου μπάσκετ. Νομίζω ότι ακόμα δεν έχω συνειδητοποιήσει την απώλεια του Ζοτς. Κι αυτό με κρατάει σχετικά ήρεμη. Ετσι όπως σίγουρα δεν θα είμαι στον πρώτο αγώνα της Πανάθας, όταν αυτός ο κύριος με το μελιτζανί χρώμα δεν θα βρίσκεται στη γνώριμη θέση του. Κι όσο κι αν θα έχει μόνιμα μια θέση στην καρδιά μου, η απουσία του, εκεί μπροστά στον πράσινο πάγκο, είναι μια απουσία που πονάει…

Scratch 1 : Περισσότερα «γρατζουνίσματα» προσεχώς (και λιγότερο θλιμμένα, ελπίζω…)