Ας μιλήσουμε για... μπάλα

Την αφορμή μου την έδωσε γκάλοπ αθλητικού site που ζητούσε από τους αναγνώστες του να απαντήσουν στην ερώτηση «ποιος ποδοσφαιριστής θα ήταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου», βάζοντάς τους να διαλέξουν ανάμεσα σε 10 «κακά» παιδιά.

Οι περισσότεροι ψήφισαν Πάμπλο Γκαρσία και το αποτέλεσμα δεν με εξέπληξε (κι εγώ Πάμπλο θα ψήφιζα, εδώ που τα λέμε). Η Ζωή έχει και την κλάση του και τον τσαμπουκά του, αλλά και τρέλα μπορεί να πουλήσει όπως και ο Ουρουγουανός.

Εύστοχο και επίκαιρο λοιπόν το γκάλοπ, αν και νομίζω ότι έχει λάθος βάση. Αν η Βουλή είναι γήπεδο, τότε η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν θα μπορούσε να είναι παίκτης. Ως Πρόεδρος της Βουλής, θα ήταν ο διαιτητής. Ο άρχοντας του αγώνα. Αυτός που σφυρίζει και αποφασίζει. Που μοιράζει κάρτες και καταλογίζει πέναλτι. Σωστό, πέτσινο, δεν έχει σημασία. Μέσα στο γήπεδο είσαι υποχρεωμένος να κάνεις αυτό που θέλει ο διαιτητής. Έξω απ’ αυτό μπορεί να του κάψεις και το μαγαζί. Αλλά ευτυχώς η Ζωή ούτε φούρνο διαθέτει, ούτε καθαριστήριο.

Κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν οι αρχηγοί-φίρμες των κομμάτων-ομάδων, ότι μέσα στη Βουλή η Πρόεδρος είναι ο ρέφερι, τόσο το καλύτερο γι’ αυτούς. Γιατί όπως πάει το πράγμα και καθώς η Ζωή δεν βλέπω να σκοπεύει να το βάλει κάτω και όπως η ίδια είναι νέα και οι απέναντι είναι και κάποιας ηλικίας, δεν θέλει και πολύ έτσι που τσαντίζονται να τους ανεβεί καμιά πίεση ή κανα σάκχαρο και να έχουμε άλλα μετά.

Αυτό το τελευταίο είναι πολύ επίφοβο, καλού κακού ας έχουν και κανα γιατρό εύκαιρο ή κανα ασθενοφόρο παρκαρισμένο παραδίπλα, γιατί ποτέ δεν ξέρεις… Μη θρηνήσουμε καμιά απώλεια στα ξαφνικά.

Ο διαιτητής, ο Βαρούχας και το δυναμόμετρο

 

Θα μου πεις ότι ο διαιτητής σε έναν αγώνα για να θεωρείται ότι κάνει καλή διαιτησία θα πρέπει να περνάει απαρατήρητος και όχι να συγκεντρώνει τα βλέμματα πάνω του με τις αποφάσεις του.
Ποιος όμως κρίνει ποιες αποφάσεις είναι σωστές; Γιατί αλλιώς τις κρίνει η μια ομάδα, αυτή που ευνοείται, αλλιώς τις κρίνει η άλλη, που αισθάνεται ότι αδικείται.

H συνέχεια ΕΔΩ: