Κάποτε είχα έναν μαύρο γάτο (μεταξύ πολλών άλλων αδέσποτων). Ηταν ο πιο αγαπημένος μου, καθώς ήταν ο μόνος που είχε απομείνει από μια γέννα τεσσάρων μαύρων αρσενικών που άλλος έφυγε από τροχαίο και άλλος από αρρώστεια. Ηταν αυτός στον οποίο είχα δώσει τη μικρότερη σημασία. Μου έμοιαζε άχρωμος, άοσμος ...άγευστος. Οταν όμως χάθηκαν οι άλλοι έστρεψα πάνω του όλη την προσοχή μου. Και άρχισα να τον βλέπω διαφορετικά. Τον λάτρεψα όσο όλους τους άλλους μαζί. Υπήρξε ο πιο αγαπημένος μου αδέσποτος. Είχε κατάμαυρο τρίχωμα με απόχρωση προς το μπλε όπως ακριβώς μου αρέσουν οι μαύροι γάτοι και όχι προς το καφετί και κάτι εκπληκτικά χρυσά μάτια. Ελεγα πως είναι "μαύρος σαν την νύχτα" και τον έβγαλα "Νυχτούλη". Με το υποκοριστικό τον φώναζα ακόμα και όταν μεγάλωσε και έγινε γάταρος. Ηταν όμως άγριος, γιατί η γειτονιά δεν τον συμπαθούσε λόγω χρώματος και όπου πήγαινε τον έδιωχναν. Η μεγαλύτερη "παραχώρηση" που μου είχε κάνειήταν να μου επιτρέπει να τον χαϊδεύω στο κεφάλι του ανάμεσα στα αυτιά. Και πόσο λαχταρούσα να τον πάρω αγκαλιά! Εφυγε από την γειτονιά, όπως συνήθως φεύγουν τα αρσενικά, όταν ήρθε άλλο πιο δυνατό στην περιοχή, αλλά γύριζε κάθε μέρα και πάντα του φύλαγα τους καλύτερους μεζέδες. Τον έβαζα να τρώει μόνος του, στο πιο ψηλό σημείο, αυτοκρατορικά, την ίδια ώρα που τα υπόλοιπα αδέσποτα έτρωγαν δίπλα - δίπλα, κλέβοντας πολλές φορές το ένα από το φαγητό του άλλου. Κάθε μέρα είχαμε "ραντεβού". Αν δεν ερχόταν, και δεν ήταν οι καθιερωμένες εποχές του ζευγαρώματος, οπότε η πολυήμερη απουσία του ήταν φυσιολογική, τρελαινόμουν. Οταν έκανε δυο - τρεις μέρες να έρθει, έλεγα πως κάτι του είχε συμβεί. Κάποια μέρα ήρθε με το ένα αυτί τουμπανιασμένο. Να τον πιάσω για να τον πάω στο γιατρό ούτε λόγος. Πήρα όμως τηλέφωνο. "Μπορεί από μόλυνση, μπορεί από καβγά", μου είπε. "Δεν κινδυνεύει όμως η ζωή του". Η αλήθεια είναι ότι δεν έδειχνε να πονάει. Συνέχισε να πηγαινοέρχεται με το αυτί τούμπανο. Κάποια μέρα τον βλέπω να έρχεται από μακριά με το ένα αυτί ...εξαφανισμένο. Μόλις πλησίασε βλέπω πως το τουμπανιασμένο αυτάκι είχε ζαρώσει και είχε διπλώσει. Ηταν πια ο μαύρος γάτος με το ένα αυτί. Πήγαινε και ερχόταν καμαρωτός με το "σημάδι" του, χωρίς να δείχνει να τον νοιάζει. Κάποτε έκανε πάνω από εβδομάδα να επιστρέψει.
Πήγα να τον ψάξω σε παραπάνω γειτονιές. "Τον μαύρο, τον κακό γάτο ψάχνεις;" μου λέει ένας γνωστός που έμενε λίγο παραπάνω και δεν ήξερε ότι ο γάτος ήταν "δικός" μου. "Αυτός έχει ξυλοκοπήσει όλα τα γατιά της γειτονιάς! Είναι πολύ άγριος!" προσθέτει. Για φαντάσου! Ο Νυχτούλης που έφυγε από τη δικιά μου γειτονιά ως πιο αδύναμος, ήταν φόβος και τρόμος σε μια άλλη γειτονιά! Δεν τον βρήκα και γύρισα σπίτι απογοητευμένη. Την επόμενη ημέρα εμφανίστηκε. Λες και είχε πάρει το μήνυμα ότι τον έψαχνα. Τον χάιδεψα περισσότερο από το συνηθισμένο και περιέργως με άφησε χωρίς να δυσανασχετεί. Του έφερα να φάει τον καλύτερο μεζέ από κάθε άλλη φορά. Μικρά κομματάκια κρέας που του τα έδωσα σχεδόν στο στόμα. Για ένα διάστημα ήταν συνεπής στο ραντεβού. Ερχόταν καθημερινά. Πέρασε κι άλλος καιρός. Ωσπου μια μέρα δεν ήρθε. Και πέρασε κι άλλη κι άλλη. Και πέρασε βδομάδα, μήνας. Μήνες... Εκλαψα, ήξερα ότι δεν θα τον ξαναδώ. Αναρωτιόμουν τι να έγινε, με τι τρόπο "έφυγε"... Ενα περίπου χρόνο μετά είδα ένα όνειρο. Εξω από το σπίτι μου ήταν παρκαρισμένο ένα αυτοκίνητο με ένα αγοράκι στη θέση του συνοδηγού. Ηταν ένα όμορφο μελαχροινό αγοράκι. Η μαμά είχε βγει να αγοράσει κάτι από το περίπτερο απέναντι κι αυτό περίμενε στη θέση του υπομονετικά. Μόλις γύρισε η μαμά του και μπήκε στο αυτοκίνητο για να φύγουν, ο μικρός ανοίγει το παράθυρο και μου λέει: "Γεια σου, ο Νυχτούλης είμαι...". Εμεινα αποσβολωμένη να κοιτάζω το αυτοκίνητο που απομακρυνόταν...
Ποιος ξέρει...
14 comments:
Να σου ζητήσω να μου εξηγήσεις το τέλος ή θα σε ξενερώσω; Τι εννοείς "ποιος ξέρει;"
Εμείς στο χωριό είχαμε έναν γάτο τον Μήτσο. Γενικά την κοπανούσε. Κάποια φορά έφυγε και γύρισε μετά από 6 μήνες. Ποιός ξέρει.
Mου φαίνεται πως έβαλα λάθος τίτλο.
"Ποιος ξέρει" έπρεπε να το ονομάσω το ποστ, αφού μέχρι τώρα έχω 2 στα 2.
@alexandros: Θα σου απαντήσω με ένα στίχο του Edgar Allan Poe: "Is all that we see or seem but a dream within a dream?"
@pavlos: Eτσι είναι οι γάτοι. Κοπανατζήδες. Εγώ να δεις πόσους κοπανατζήδες γάτους είχα. Και γάτο Μήτσο είχα! Οπως και σκύλο, Αρίστο.
http://www.youtube.com/watch?v=BIaU1us81Ts
από τις αγαπημένες μου γατοσκηνές.
'..Εφυγε από την γειτονιά, όπως συνήθως φεύγουν τα αρσενικά, όταν ήρθε άλλο πιο δυνατό στην περιοχή..'
Αναφέρεσαι μόνο στους γάτους ή είναι μια γενικότερη παρατήρηση ? :)
Υποννοεις την μετεμψυχωση?
Μαλλον στο ονειρο βγηκε η δικη σου επιθυμια να ξαναδεις τον Νυχτούλη... -)
Μου αρεσε ο στιχος του Πόε...νομιζω οτι καπου παραφρασμενο τον εχω δει σε καποιο τραγουδι.
@mambo tango: Εκπληκτική η λευκή γάτα. Μα πόσο όμορφες και αρμονικές μπορούν να είναι!
@houli_v: Αποκλειστικά σε γάτους αναφερόμουν. Δεν ξέρω καν αν ισχύει για τους σκύλους. Εξάλλου, τα άλλα αρσενικά, αυτά που υπονοείς, δεν αντιλαμβάνονται/παραδέχονται ότι κάποιο είναι πιο δυνατό απ΄ αυτά.
@squarelogic: Δεν υπονοώ κάτι. Πάντα όμως αφήνω ανοιχτό το ενδεχόμενο τα πράγματα να είναι διαφορετικά απ΄ ό,τι πιστεύω ότι είναι. Πιθανότατα ισχύει αυτό που έγραψες. Η δική μου επιθυμία βγήκε στο όνειρο. Ο,τι κι αν ήταν όμως λειτούργησε για μένα λυτρωτικά.
Τον συγκεκριμένο στίχο τον είχα δει
γραμμένο στους τίτλους του θρίλερ "Ομίχλη" (The Fog). Μου έκανε εξαιρετική εντύπωση και με επηρρέασε πολύ (ίσως και λόγω της ταινίας). Αυτό με παρακίνησε να βρω και να διαβάσω το ποίημα.
Καλημέρα,
και εμένα μου αρέσουν οι μαύροι γάτοι με τα χρυσά μάτια και δεν τους θεωρώ καθόλου γουρσουζιά. Είναι πανέμορφοι! Μπορεί τόση ομορφιά να φέρνει ατυχία;
Εγώ αυτή την εποχή βρίσκομαι σε διαδικασία στείρωσης. Αυτή την εβδομάδα πήγα σε έναν πολύ καλό κτηνίατρο που συνεργάζεται με τον ΄Αργο 5 γατιά. 3 θηλυκές και 2 αρσενικούς. Τη Δευτέρα με βοήθησε και η κ. Ασημίνα του ΄Αργου.
Μου μένουν άλλα 2 προς το παρόν. Μια θηλυκιά και ένα αρσενικό. Η θηλυκιά είναι λίγο άγρια και λίγο γιαγιά αλλά πρέπει οπωσδήποτε να την στειρώσω γιατί κάθε φορά μου αφήνει στο πατάκι της πόρτας από 3 μέχρι 5 καινούρια γατάκια για να ξαναπάει να μείνει έγγυος.
Βαφτίζω και εγώ όλα τα δικά μου αδεσποτίνια. Θέλω να έχουν ένα όνομα που να τα ξεχωρίζεί, αφού όλα έχουν τη δική τους προσωπικότητα. Μόνο που μερικές φορές στερεύω από ονόματα γιατί δεν δίνω ποτέ το ίδιο σε δύο γατάκια.
@zizugataki: Ουδέποτε συνδύασα τους μαύρους γάτους με γρουσουζιά. Σε ένα βιβλίο * μάλιστα είχα διαβάσει πως τα μαύρα γατιά συγκεντρώνουν τα πιο δυνατά χαρακτηριστικά των γατιών και από την στιγμή που το διάβασα, άρχισα να παρατηρώ τον Νυχτούλη περισσότερο και διαπίστωσα ότι ήταν πράγματι έτσι.
Στο βιβλίο γινόταν διαχωρισμός των γάτων ανά χρώμα και μου είχε κάνει εντύπωση που έγραφε χαρακτηριστικά για τα κανελλί γατιά πως σπάνια εξαντλούν και τις ...7 ζωές τους. Ε λοιπόν και σ΄ αυτό είχε δίκιο. Τα περισσότερα από τα κανελλένια μου χάνονταν με μεγαλύτερη συχνότητα από τα υπόλοιπα. Ηταν πιο επιρρεπή στις αρρώστιες αλλά και στα τροχαία.
Εγώ δυστυχώς δεν μπορούσα να πιάσω τα αδεσποτάκια μου και να τα στειρώσω, γιατί είχαν γίνει άγρια λόγω του ότι οι περισσότεροι τα κυνηγούσαν. Ζούσα στον πρώτο όροφο μιας μονοκατοικίας με αυλή. Στο ισόγειο ζούσαν οι θείοι μου και επειδή ο θείος μου τα έδιωχνε και
διαμαρτυρόταν συνεχώς, σπάνια έδινα σε γάτα μου θηλυκό όνομα. Τους έδινα σχεδόν πάντα ουδέτερο όνομα για να μην ακούει θηλυκά ονόματα
και γκρινιάζει ότι θα γεννήσουν κι άλλα.
Ετσι είχα το ασπράκι, το μαυράκι, το κανελλάκι, το πικαντίλι, το αγρίμι, το ψιψικούκι, το χιονάκι, το ποντιπέλ, το τζούνιορ, το παρδαλάκι, το εμπριμεδάκι και άλλα...
* Το βιβλίο είναι το "Μην πατάτε τις ουρές" της Μαριέλλης Σφακιανάκη
(Εκδόσεις Οδυσσέας) και είναι ένα βιβλίο για ζωόφιλους γραμμένο με πολύ χιούμορ. Aν το βρεις, διάβασέ το, θα σου αρέσει σίγουρα.
Ωραία ιστορία. Με ωραίο λόγο και καλό ρυθμό.
Είχα κι εγώ ένα μαύρο γάτο. blueback όπως ο δικός σου. Είχε μόνο στο λαιμό ένα μικρό άσπρο παπιγιόν. Απιθανος γάτος. Φιλόσοφος. Ακόμα και όταν έφερα στο σπίτι ένα ντόμπερμαν δεν χάλασε την ζαχαρένια του. Τον έλεγα Οθέλλο. Εννοείται επειδή ήταν μαύρος. Δεν νύχιαζε και δεν δάγκωνε ποτέ. Ούτε δεχόταν όμως χάδια όποτε ήθελα εγώ. Μόνο όταν εκείνος γούσταρε. Ούτε αγκαλιές. Ποτέ.Απίθανο γατί.
Του έκανα ευθανασία όταν έπαθε καρκίνο στα έντερα και πρίστηκε ολόκληρος. Στενοχωρήθηκα πολύ.
Υ.Γ. Την στιγμή που στα γράφω αυτά, αρχίζει το Β ημίχρονο Αστέρα Τρίπολης-Ολυμπιακού. Εννοείται ότι περιμένω σαν τρελός να γυρίσεις τον διακόπτη σου και από την ιστορία του γάτου να διαβάσω ότι ποδοσφαιρικό σου κατέβει στο κεφάλι.
@torch: Ωραίο όνομα Οθέλλος για μαύρο γάτο. Θα το έχω υπόψιν μου για το μέλλον.
Κι εμένα η πρώτη μου γάτα, η Λιούντα μου, από καρκίνο πήγε. Κι εγώ ευθανασία της έκανα. Εφτασε όμως 19 χρόνων, οπότε κάπου παρηγορήθηκα από το γεγονός ότι έζησε πολύ ("πέντε χρόνια βαθιά γεράματα" είπε ο γιατρός, αν σκεφτείς ότι ζουν γύρω στα 14).
ΥΓ. Τον γύρισα ήδη τον διακόπτη στα αθλητικά.
:)
@panoulis: :))
Post a Comment