Tuesday, January 22, 2008

Βιβλία, βιβλιοφιλία, τεχνολογία και λίστα αγαπημένων


Επειδή έχω την ανάγκη να αποτοξινωθώ λίγο από τη μπάλα (μετά την 4άρα που είναι ακόμα νωπή και τουλάχιστον μέχρι το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ) και καθώς με την έλευση του νέου έτους συνηθίζονται οι πάσης φύσεως απολογισμοί, παίρνοντας αφορμή από ανάλογη λίστα στο blog του Δημήτρη Μαμαλούκα, συγγραφέα ενός από τα ωραιότερα βιβλία που διάβασα την χρονιά που πέρασε, την "Χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα" παραθέτω παρακάτω τη δική μου λίστα με τα βιβλία που διάβασα μέσα στο 2007. Ευελπιστώντας να διαβάσω και φέτος έναν ανάλογο αριθμό βιβλίων που να είναι το ίδιο καλά ή και ακόμα καλύτερα. (Aν και δεν το βλέπω εύκολο στη μετα-blog εποχή μου).
Κι επειδή έχω μια σχετική ...τρέλα με το θέμα, παραθέτω και το δικό μου Τοp-10 με αυτά που θεωρώ τα καλύτερα. Για να πω την αλήθεια, δυσκολεύτηκα να την καταρτίσω, καθώς δεν αισθάνομαι ότι ήταν πολλά τα βιβλία που με απογοήτευσαν, αλλά αντίθετα ήταν πολλά αυτά που με γοήτευσαν.
Να σημειώσω εδώ πως μέσα στα ευχάριστα πράγματα που μου συνέβησαν με την είσοδό μου στην blog-οσφαιρα πριν μερικούς μήνες είναι και η επαφή μου με τη λογοτεχνική της γωνιά. Είναι μια επαφή ας την πούμε interactive, αφού μπορείς να έρχεσαι σε επαφή με άλλους βιβλιόφιλους, να μαθαίνεις τη γνώμη τους για βιβλία που διάβασαν και να ανταλλάσσεις μαζί τους απόψεις και σκέψεις, γνωρίζοντας ότι η κριτική τους είναι άδολη και δεν υπαγορεύεται από διευκολύνσεις, συναλλαγές ή εκδοτικά συμφέροντα που θέλουν πολλές φορές τα ευπώλητα να μην συμβαδίζουν με τις πραγματικές προτιμήσεις του αναγνωστικού κοινού. Το σημαντικότερο όμως στοιχείο αυτής της επαφής είναι η διαδικτυακή γνωριμία με τους ίδιους τους συγγραφείς στους οποίους μπορείς να θέτεις σχεδόν άμεσα διάφορα ερωτήματα σχετικά με το βιβλίο τους και να λύνεις τις όποιες απορίες σου. Κι αυτό το βρίσκω όχι μόνο συναρπαστικό αλλά και εξαιρετικά χρήσιμο. Γιατί, εντάξει τους κλασικούς είναι μάλλον …δύσκολο να τους βρούμε να τους ρωτήσουμε πώς και γιατί έγραψαν κάτι όπως το έγραψαν. Τους ξένους συγγραφείς, πάλι, το ίδιο, αυτή τη φορά λόγω απόστασης.
Αλλά οι Ελληνες συγγραφείς, ιδιαίτερα όταν είναι νέοι άνθρωποι, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους γράφουν τα έργα τους σε υπολογιστές, άρα είναι εξοικειωμένοι με την τεχνολογία, οφείλουν να είναι εδώ, παρόντες, σ΄ αυτό το Μέσο που προσφέρει τεράστιες δυνατότητες. Είναι και για τους ίδιους χρήσιμο γιατί μέσα από αυτή την αλληλεπίδραση θα μπορούν να βρίσκονται σε άμεση επαφή με το αναγνωστικό τους κοινό, χωρίς το “φιλτράρισμα’’ που προσφέρουν οι εκδοτικοί τους οίκοι αλλά και οι ‘’γκετοποιημένες’’ κάποιες φορές λογοτεχνικές συναντήσεις. Και μπορεί οι εκδότες τους και οι συνάδελφοί τους να αποτελούν ‘’ασπίδες’’ αναγκαίες για την προστασία της δουλειάς τους (χωρίς βέβαια να λείπουν τα μεγάλα ‘’μαχαίρια’’ και μέσα σ΄ αυτούς τους χώρους) αφού κρατούν μακριά τους όποιους κακεντρεχείς (δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα άλλο που να ρίχνει περισσότερο ψυχολογικά έναν συγγραφέα απ΄ ό,τι ένα ατεκμηρίωτα κακό σχόλιο ή από μία εμπαθή κριτική), τους εμποδίζουν ωστόσο να γνωρίσουν τους αληθινούς αναγνώστες τους. Κι αυτοί δεν είναι οι συνάδελφοί τους, οι οικείοι τους, ή όσοι συναναστρέφονται μαζί τους στους χώρο του βιβλίου. Είναι οι απλοί βιβλιόφιλοι, για τους οποίους αντίστοιχα είναι πολύ πιο εποικοδομητικό να γνωρίσουν και άλλες πτυχές της προσωπικότητας του συγγραφέα του οποίου το βιβλίο διάβασαν ή πρόκειται να διαβάσουν. ‘’Συντονίζονται’’ έτσι καλύτερα με το έργο του δημιουργού, αφού θέλοντας και μη ο συγγραφέας μέσα στο κάθε βιβλίο του χρησιμοποιεί προσωπικά βιώματα άλλοτε σε μεγαλύτερο και άλλοτε σε μικρότερο βαθμό.

Ενας τέτοιος ‘’συντονισμός’’ συνέβη και σε μένα με την ιντερνετική γνωριμία μου με τον Δημήτρη Μαμαλούκα. Εχοντας διαβάσει μέχρι τότε
μόνο ένα αστυνομικό διήγημά του στα ‘’Ελληνικά εγκλήματα’’, μπήκα στο blog του, διάβασα τα κείμενά του, ήρθα σε επαφή με μια γοητευτική προσωπικότητα κι αυτό μου επέτρεψε να
’’συντονιστώ’’ (όπως ο ίδιος επισήμανε σε σχόλιό του) με τον τρόπο γραφής του και να αντλήσω από τη ‘’Χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα’’ τη μεγαλύτερη δυνατή απόλαυση.
Διευκρινίζω βέβαια εδώ πως για να απολαύσεις ένα βιβλίο δεν είναι απαραίτητο ούτε να γνωρίσεις τον συγγραφέα του – έστω και μέσω blog – ούτε και ο ίδιος να είναι μια γοητευτική προσωπικότητα. Αν δεχόμασταν ένα τέτοιο θεώρημα θα περιορίζαμε απίστευτα και άδικα τον βιβλιοφιλικό μας ορίζοντα. Το ταλέντο άλλωστε είναι κάτι που ή το έχεις ή δεν το έχεις. Και είναι άσχετο από την προσωπικότητα και την αύρα που αποπνέει κάποιος. Ωστόσο, αν αυτή είναι ενδιαφέρουσα, σαφώς και βοηθάει στην απόλαυση της ανάγνωσης.




Εξάλλου, θεωρώ πως τα προσεχή χρόνια οι εκδοτικοί οίκοι με τη μορφή που τους γνωρίζουμε θα εκλείψουν, το ‘’παιχνίδι’’ θα παίζεται εδώ, στον Παγκόσμιο Ιστό και τα έργα των συγγραφέων θα διακινούνται μέσω του Ιντερνετ. Ηδη άλλωστε αυτό έχει αρχίσει να συμβαίνει. Οχι μόνο συγγραφείς πουλάνε τα έργα τους μέσω του Ιντερνετ αλλά συνεχώς γίνονται προσπάθειες για τη δημιουργία συσκευών ανάγνωσης βιβλίων. Η πλέον πρόσφατη, αυτή που προωθείται από το Amazon, και θεωρείται τρόπον τινά το i-pod των βιβλίων.
Λέγεται Kindle, είναι ένα μηχανάκι βάρους 290 γραμμαρίων, μεγέθους βιβλίου τσέπης, με μεγάλη ασπρόμαυρη οθόνη (μεγάλης ευκρίνειας) και με χωρητικότητα 200 βιβλίων (σχετικά στο κείμενο του Νίκου Δήμου εδώ). Μια τέτοια συσκευή που είναι βέβαιο ότι συνεχώς θα βελτιώνεται, καθιστά πλέον το βιβλίο περισσότερο τεχνολογικό προϊόν απ΄ ό,τι ήταν πριν, επομένως και οι ίδιοι οι συγγραφείς, ακόμα και εκείνοι που δεν το συνηθίζουν θα πρέπει να έρθουν σε πιο άμεση επαφή με την τεχνολογία.

Αν και προσωπικά δύσκολα θα καταφέρω να στερηθώ την επαφή με τα βιβλία μου, τη θέα τους, το ξεφύλλισμα, το άρωμά τους, αντιλαμβάνομαι την αναγκαιότητα της προστασίας του περιβάλλοντος και την διάσωση κάποιων δασών που θα προκύψει από την έκδοσή τους σε ηλεκτρονική μορφή. Ετσι κι αλλιώς, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η λογοτεχνία είναι το σημείο αναφοράς και μ΄ αυτήν ασχολούμαστε.

***

Αρκετά όμως με το θεωρητικό μέρος.
Ιδού η λίστα μου, του 2007:

1) Κάρλος Μαρία Ντομίνγκεζ - Χάρτινο σπίτι
2) Λεβ Γκρόσμαν - Codex
3) Αβελάρδο Καστίγιο - Το κατά Βαν Χούτεν Ευαγγέλιο
4) Γκιγιέρμο Μαρτίνες - Η ακολουθία της Οξφόρδης
5) Μπ. Ακούνιν - Η πελαγία και ο μαύρος μοναχός
6) Φίοντορ Ντοστογιέφσκι - Ο παίκτης
7) Γουίλιαμ Φώκνερ - Η βουή και η μανία
8) Αρνώ Ντελαλάντ - Η μουσική των νεκρών
9) Χοσέ Κάρλος Σομόθα - Το σπήλαιο των ιδεών
10) Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε - Ναυτικός Χάρτης
11) Ζοσέ Σαραμάγκου - Ο άνθρωπος αντίγραφο
12) Ιαν Μακ Γιούαν - Εξιλέωση
13) Τζον Μάξγουελ Κούτσι - Ατίμωση
14) Αν Μπένσον - Η έβδομη μάστιγα
15) Αλάα Αλ Ασουάνι - Το μέγαρο Γιακουμπιάν
16) Μάικλ Κράιτον - Το κράτος του φόβου
17) Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι - Ο Χρησμός
18) Φίλιπ Ροθ - Καθένας
19) Πάνος Καρνέζης - Το πάρτυ γενεθλίων
20) Ελενη Γιαννακάκη - Τα χερουβείμ της μοκέτας
21) Πέτρος Τατσόπουλος - Η καλοσύνη των ξένων
22) Γιασμίνα Χάντρα - Τρομοκρατικό χτύπημα
23) Βαγγέλης Ραπτόπουλος - Φίλοι
24) Λευτέρης Παπαδόπουλος - Είναι γλεντζές πίνει γάλα
25) Μένης Κουμανταρέας - Η γυναίκα που πετάει
26) Αλέξης Πάρνης - Κινηματίας
27) Μανουέλ Βάσκεθ Μονταλμπάν - Ποδόσφαιρο, μια θρησκεία σε αναζήτηση θεού - μια θρησκεία σε χέρια πολυεθνικών
28) Ντάνιελ Κέλμαν Η μέτρηση του κόσμου
29) Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι - Χίμαιρα
30) Πέρσιβαλ Εβερετ - Αμερικάνικη έρημος
31) Βίκτορ Πελέβιν - Η ζωή των εντόμων
32) Γκάζμεντ Καπλάνι - Μικρό ημερολόγιο συνόρων
33) Χόρχε Λουίς Μπόρχε - Απαντα Πεζά
34) Δημήτρης Μαμαλούκας - Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα
35) Αλαν Χόλινγκχερστ - Η γραμμή της ομορφιάς
36) Βίμπεκε Λέκεμπεργκ - Η πορφύρα
37) Χούλια Ναβάρο - Η αδερφότητα της Ιεράς Σινδόνης
38) Ουμπέρτο Εκο - Αναμνήσεις επί χάρτου

***


Iδού και το Top -10 μου: (Εξαιρώ τα κλασικά ‘’Η βουή και η αντάρα’’, ‘’Ο παίκτης’’ και ‘’Απαντα Πεζά’’ αφενός επειδή είναι κλασικά, άρα εκτός συναγωνισμού, αφετέρου επειδή τα ξαναδιάβασα φέτος για 2η φορά, οπότε δεν ανήκουν απόλυτα στην φετινή λίστα).


1. Δημήτρης Μαμαλούκας - Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα: Μια γοητευτική γραφή, ατμόσφαιρα που θυμίζει Ονομα του Ρόδου, ένα δυνατό αστυνομικό μυστήριο, μια ιστορία που κινείται παράλληλα με μια άλλη ιστορία και ένα θέμα εξαιρετικά αγαπημένο σε μένα, αφού αφορά την αναζήτηση μιας χαμένης βιβλιοθήκης με σπάνια βιβλία. Κώδικες, χειρόγραφα και αναζήτηση ενός λογοτεχνικού θησαυρού, μέσα από πολύ έξυπνα ευρήματα και δυνατές ανατροπές. Αδικείται από όσους το θεωρούν αστυνομικό μυθιστόρημα. Είναι πολύ περισσότερο από αυτό. Ενα καλογραμμένο θρίλερ που σε κρατάει σε εγρήγορση μέχρι την τελευταία σελίδα και σε βάζει μέχρι τα ‘’μπούνια’’ μέσα στην ιστορία την οποία βιώνεις σα να είναι δική σου.
2) Μένης Κουμανταρέας - Η γυναίκα που πετάει: Ενα βιβλίο με 11 αυτοτελείς ιστορίες γραμμένες με τον γνωστό τρόπο του Κουμανταρέα μέσα από τις οποίες περνούν κάποια αληθινά πρόσωπα όπως ο Κώστας Ταχτσής και η Μαρία Κάλλας. Κορυφαία για μένα το διήγημα με την ιστορία της Αγγελικής που χάρισε τον τίτλο του στο βιβλίο αλλά – κυρίως – το ‘’Κουαρτέτο’’.
3) Βίκτορ Πελέβιν - Η ζωή των εντόμων: Τον είχα γνωρίσει – και θαυμάσει - δύο χρόνια πριν με το ‘’Κίτρινο βέλος’’, αλλά με τη ‘’Ζωή των εντόμων’’ ξεπέρασε τις προσδοκίες μου. Η
αλληγορία και η σάτιρα σε όλο τους το μεγαλείο σε ένα βιβλίο που μάλλον έλκει τις ρίζες του από τη ‘’Μεταμόρφωση’’ του Κάφκα.
4) Αλέξης Πάρνης – Κινηματίας: Ενα απολαυστικό βιβλίο γραμμένο το 1972 και αναφερόμενο στην περίοδο της δικτατορίας. Ο φοίνικας μετατρέπεται σε αποδημητική ‘’Χελιδόνα’’ και η χαρακτηριστική ατάκα της γιαγιάς ‘’Ελα Χριστέ μου Ελληνα’’ γίνεται το μότο που σατιρίζει από την αρχή ως το τέλος την χούντα των συνταγματαρχών.
5) Ντάνιελ Κέλμαν - Η μέτρηση του κόσμου: Φαντασία, χιούμορ και ειρωνεία εναλλάσσονται σε ένα βιβλίο εξαιρετικά ευχάριστο στην ανάγνωσή του. Δυο μεγαλοφυείς αλλά εξαιρετικά ιδιόρρυθμοι επιστήμονες αποφασίζουν να μετρήσουν τον κόσμο ο καθένας με τον δικό του τρόπο, άλλοτε επιτυχημένα και άλλοτε αποτυχημένα με τον συγγραφέα να διατηρεί με απόλυτη επιτυχία τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στο φανταστικό και το αληθινό. Οποιος μπορεί να το διαβάσει στα γερμανικά ας το κάνει, αν και ίσως με μια τέτοια προτροπή μάλλον αδικώ τον πολύ καλό μεταφραστή που έχει κάνει εξαιρετική δουλειά σε ένα δύσκολο στην απόδοσή του βιβλίο.
6) Κάρλος Μαρία Ντομίνγκεζ - Χάρτινο σπίτι: Θα μπορούσε κανείς να πει πως αποτελεί μια μίνι αναφορά στο τεράστιο έργο του Μπόρχες περί βιβλιοφιλίας, ωστόσο ακόμα κι αν απέχει πολύ από το να πλησιάσει τον σπουδαίο δημιουργό, είναι τόσο τρυφερό και συγκινητικό που δεν μπορεί παρά να αγγίξει όλους όσοι αγαπούν τα βιβλία.
7) Αρτούρο Πέρεθ Ρεβέρτε - Ναυτικός Χάρτης: Ο Ρεβέρτε είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς και αγαπώ όλα σχεδόν τα βιβλία του. Ο ‘’Ναυτικός Χάρτης’’ ξεφεύγει από τα καθιερωμένα του έργα. Και παρόλο που έχω διαβάσει αρκετά ‘’ναυτικά’’ βιβλία, δεν νομίζω να έχω συναντήσει κάπου καλύτερο ψυχογράφημα και περιγραφή των συναισθημάτων ενός ναυτικού που μένει καιρό χωρίς μπάρκο.
8) Βαλέριο Μάσιμο Μανφρέντι – Χίμαιρα: Επίσης αγαπημένος συγγραφέας, που μου ταιριάζει ο τρόπος γραφής του και ένα αγαπημένο θέμα. Ενας αρχαιολόγος (το πρώτο επάγγελμα που ήθελα να ακολουθήσω…) το άγαλμα ενός παιδιού, ανάμεσα σε ερείπια της εποχής των Ετρούσκων και μια σειρά από ανεξήγητα γεγονότα συνθέτουν ένα συναρπαστικό θρίλερ. Ζητώ την συνδρομή των Ιταλοθρεμμένων (Δημήτρη, ακούς;) για να μάθω λίγα περισσότερα πράγματα για το fersu.
9) Χοσέ Κάρλος Σομόθα - Το σπήλαιο των ιδεών: Εργο αστυνομικής υφής, τοποθετημένο με εξαιρετική ακρίβεια για αλλοδαπό συγγραφέα στην αρχαία Ελλάδα έχει μια εξαιρετική πλοκή και το πιο απρόβλεπτο τέλος που θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί. Το σκέφτεσαι για αρκετό καιρό αφότου το αφήσεις οριστικά από τα χέρια σου.
10) Ιαν Μακ Γιούαν – Εξιλέωση: Ενα ζευγάρι πέφτει θύμα της παιδικής φαντασίας της αδερφής της κοπέλας, που μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας προσπαθεί να εξιλεωθεί για το ‘’έγκλημα’’ που διέπραξε. Αντί να δείτε την ταινία, αφού όπως διάβασα η Κίρα Νάιτλι ‘’δεν τα λέει’’ κιόλας (τι πας και παίζεις κοπέλα μου; Κανας ‘’Πειρατής της Καραϊβικής’’, άντε και καμιά διαφήμιση αρώματος της Κοκό Σανέλ και πολύ σου είναι!), διαβάστε το βιβλίο. Θα σας αποζημιώσει και με το παραπάνω. Είναι σίγουρο!

***

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στα:
* Μικρό ημερολόγιο συνόρων (η ζωή και οι περιπέτειες των μεταναστών πριν αναχωρήσουν από την πατρίδα τους και αφού μεταναστεύσουν στην καινούργια χώρα)
* Αμερικάνικη έρημος (μια κριτική ματιά στην αμερικανική κοινωνία, την δύναμη της τηλεόρασης και τον θρησκευτικό φανατισμό),
* Ποδόσφαιρο μια θρησκεία σε αναζήτηση θεού (δεν νοείται μη ανεγκέφαλος ποδοσφαιρόφιλος που να μην το έχει διαβάσει)
* Το κράτος του φόβου (η ‘’αιρετική’’ οπτική γωνία του Μάικλ Κράιτον στο θέμα του φαινόμενου του θερμοκηπίου)
* Η έβδομη μάστιγα (εφιαλτική εκδοχή ενός μέλλοντος πλημμυρισμένου από την αστυνομοκρατία των υγειονομικών υπηρεσιών και μία νόσος που ‘’ξυπνά’’ από την αδράνεια του παρελθόντος προκαλώντας τρόμο).
* Η μουσική των νεκρών (ένα θαυμαστό βιολί, ένα χαμένο δοξάρι και μία παρτιτούρα του Παγκανίνι δεμένα με ένα μεγάλο μυστικό και μια εξαιρετική περιγραφή της αγάπης ενός μεγάλου μουσικού για την τέχνη του)
* Η Πελαγία και ο μαύρος μοναχός (όταν το αστυνομικό μυθιστόρημα συναντά την λογοτεχνία)
* H γραμμή της ομορφιάς (το πρώτο βιβλίο με θέμα την ομοφυλοφιλία που βραβεύτηκε με το αγγλικό βραβείο Booker. Θα το απολάμβανα πολύ περισσότερο αν γνώριζα περισσότερα πράγματα για την Αγγλία της θατσερικής περιόδου και είχα ασχοληθεί περισσότερο με τον
Χένρι Τζέιμς)
* Ο άνθρωπος – αντίγραφο (η γνωστή ιδιάζουσα γραφή Σαραμάγκου σε ένα πολύ καλό βιβλίο με απροσδόκητο τέλος)
* Φίλοι (συναισθηματική επιλογή, ο συγγραφέας είναι Περιστεριώτης όπως κι εγώ και μέσα από το βιβλίο με ταξιδεύει νοσταλγικά στις μνήμες και τα μέρη των παιδικών μου χρόνων - αναγνώρισα το δημοτικό σχολείο που φοίτησα, το μαγαζί με τα αποκριάτικα κ.λπ.)

***

Και η μεγάλη απογοήτευση:
Το μέγαρο Γιακουμπιάν: Δεν είναι ακριβώς κακό. Μάλλον υπερτιμημένο είναι με αποτέλεσμα οι προσδοκίες μου να ήταν μεγαλύτερες. Υπήρχαν κάποιες πολύ δυνατές επιμέρους σκηνές αλλά έπασχε στη συνολική προσπάθεια και είχε αδύναμο τέλος.

27 comments:

Rizobreaker said...

Καλά, πλάκα κάνεις??
Διάβασες όλα αυτά τα βιβλία και δεν είσαι ικανοποιημένη?? :P
Μακάρι να καταφέρω να διαβάσω κι εγώ τόσα σε μια χρονιά... Το δύσκολο βέβαια είναι να τα αγοράσεις (με τέτοια ακρίβεια), όχι να τα διαβάσεις... ;-)

mamaloukas said...

Αγαπητή Gatti καλησπέρα.
Τι τιμή ήταν αυτή που μου κάνατε! Ευχαριστώ πολύ για τα κομπλιμέντα και για το νούμερο 1. πέρασα ονόματα και ονόματα στην προσωπική σας λίστα:)ποιος στη χάρη μου...
Χάιρομαι που σας άρεσε ο Μόστρας, συγχαρητήρια που διαβάσατε τόσα πολλά βιβλία μέσα στο έτος...

kakaskimos said...

Με την τοποθέτηση της μέτρησης του κόσμου στην 5η θέση, και όχι στην ίδια με το μέγαρο Γιακουμπιάν, θα δοκιμάσω δειλά το πρώτο της λίστας top 10, και αναλόγως θα συνεχίσω με όσα δεν έχω ήδη διαβάσει.
Σου εύχομαι το 2008 να βρεις χρόνο να διαβάσεις αρκετά καλά βιβλία (θα βοηθήσει και η ομάδα σου, που δεν σε τραβάει στο γήπεδο και στην τηλεόραση :p)

gatti said...

@rizobreaker: Είδες πουθενά να γράφω ότι δεν είμαι ικανοποιημένη; Το αντίθετο μάλιστα! Ευτύχησα να διαβάσω πολύ καλά βιβλία όλη τη χρονιά, ελάχιστα με απογοήτευσαν ή μου ήταν αδιάφορα.
Απλώς σκέφτομαι ότι από τότε που ξεκίνησα το blog διαβάζω πιο λίγο από πριν. Κοντεύει να φύγει ο Γενάρης κι έχω διαβάσει μόλις ένα βιβλίο! Κι επειδή τα αγοράζω δέκα - δέκα μαζεύονται και με αγχώνουν!



@mamaloukas: Ο,τι έγραψα το εννοώ Δημήτρη (είδα κι έπαθα εγώ να
κόψω τον πληθυντικό και τον ξανάρχισες εσύ;). Μου άρεσε πάρα πολύ το βιβλίο σου. Ατμόσφαιρα, μυστήριο, χαμένα σπάνια βιβλία. Το τρίπτυχο που λατρεύω! Πρόσθεσε και το Coyote και έχεις το τέλειο σκηνικό!



@kakaskimos: Η αγαπημένη λίστα κάθε αναγνώστη είναι θέμα υποκειμενικό. Λογικό είναι να μην συμφωνούν όλοι. Πολλές φορές ακόμα και ο ίδιος ο αναγνώστης αξιολογεί λάθος ένα βιβλίο γιατί μπορεί να μην ήταν σε καλή διάθεση όταν το διάβασε ή το αντίστροφο.

ΥΓ. Ακυρη η συνάρτηση του αριθμού βιβλίων που διαβάζω με την πορεία της ομάδας μου. Σε πληροφορώ πως τα περισσότερα βιβλία που διάβασα ποτέ σε ετήσια βάση (έφτασα τα 60) ήταν το 2004 που ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το νταμπλ!!!

(Α πα πα, σπόντα! :-p)

mamaloukas said...

!
έχεις δίκιο για τον πληθυντικό!
:))))))))))))))

Rizobreaker said...

Καλά, πόσα βιβλία αγοράζεις κάθε χρόνο?
Έχεις καμιά έκπτωση ή κάτι τσπ?? Γιατί είναι ακριβό σπορ τα βιβλία δυστυχώς έτσι όπως τα 'χουν καταντήσει...

gatti said...

@mamaloukas: Ετσι μπράβο!
:-))))



@rizobreaker: Αγοράζω καμιά δεκαριά - δώδεκα βιβλία τρεις φορές το χρόνο: Xριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι. Τα αγοράζω εδώ και χρόνια από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς, που με ξέρουν και μου φέρνουν και παλιές εκδόσεις όταν δω κάτι που με ενδιαφέρει και τους το ζητήσω. Εννοείται ότι μετά από τόσα χρόνια μου κάνουν πολύ καλές τιμές, σίγουρα αγοράζω τα βιβλία φθηνότερα απ΄ ό,τι κυκλοφορούν στην αγορά. Στις επισκέψεις μου εκεί (στο βιβλιοπωλείο) όλο και κάποιο καινούργιο βιβλίο θα τσιμπήσω. Καμιά 40αριά περίπου πρέπει να βγαίνουν το χρόνο. Αυτό όμως συμβαίνει από το 2000 και μετά. Πιο πριν δεν είχα τη δυνατότητα να αγοράσω τόσα πολλά. Αλλά διάβαζα και λιγότερο.

Alexandros said...

Γεια σου gatti.

Αγαπημένο θέμα. Ζήλεψα που έχεις διαβάσει τόσα βιβλία το 2007. Ζήλεψα που έκανες και λίστα στο μπλογκ. Διάβασα αυτές τις μέρες Το Ζωγράφο των Μαχών , του Ρεβέρτε. Αν το διαβάσεις θέλω την γνώμη σου. Τα λέμε αναλυτικότερα όταν γυρίσω , διότι είμαι εκτός έδρας!

ΠΑΥΛΟΣ said...

Αν σου πω ότι έψαχνα να βρω κάτι να διαβάσω, και μου έδωσες τρελλές ιδέες. Σίγουρα πάντως θα αγοράσω Μαμαλούκα, γιατί πέραν όλων των άλλων έτσι λένε και την κολητή μου.

gatti said...

@alexandros: Αν ζηλεύεις εσύ τα βιβλία που διάβασα (που από όσο ξέρω διαβάζεις κι εσύ πολύ) εγώ τι να πω για τα ταξιδάκια που κάνεις; Εγώ κι αν ζηλεύω!!!
"Ο ζωγράφος των μαχών" βρίσκεται ήδη στη βιβλιοθήκη μου και περιμένει υπομονετικά τη σειρά του. Βέβαια, τώρα θα παρακάμψω αρκετά άλλα για να το διαβάσω αφού τελειώσω την "Αληθινή ιστορία της συμμορίας Κέλι" που είναι άκρως γοητευτική.



@pavlos: Χαίρομαι που σου έδωσα ιδέες για διάβασμα Παύλο μου.
Να διαβάσεις Μαμαλούκα, στο συνιστώ. Και όχι μόνο επειδή έτσι λένε την κολλητή σου (βρε μπας και είναι συγγενείς;).

mamma said...

Έχω μείνει άφωνη. Όοοοοολα αυτά τα βιβλία;
:-(

Δεν τολμώ να κοιτάξω στην βιβλιοθήκη μου να δω ποιά διάβασα φέτος, κυρίως επαναλήψεις γιατί η επανάληψη είναι η μητέρα της μάθησης ως γνωστόν.

Ο κύριος Μαμαλούκας θα αποκτήσει μια ακόμα αναγνώστρια, όχι γιατί είναι στη λίστα κάποιου συγχωριανού μπλόγκερ αλλά γιατί είναι στη δική σου λίστα.
Καλημέρα γατί:-)

subir said...

Καλή μου gatti, μετά από τόσα χρόνια περιπλανώμενος μέσα στα οικονομικά βιβλία, κατέληξα στην ακόλουθη βαθμίδα, παγκοσμίων λογοτεχνημάτων,που πλόεν είναι και ιδιαίτερα δυσεύρετη:

1.Σωφεράκι (Το)
2.Ζάκουλα (σκέτο)
3.Ταρατατά (επίσης σκέτο)

Νόμιζω πως πρέπει να σε κάλυψα!:-p

gatti said...

@mamma: Μια χαρά είναι οι επαναλήψεις! Πολλές φορές επιστρέφω σε βιβλία που έχω διαβάσει και αποκτούν ένα εντελώς νέο νόημα.

Προσωπικά περνάω εποχές ...οίστρου με τα βιβλία και τα διαβάζω με το κιλό. Κι άλλοτε πάλι όταν με συνεπάρει κάτι άλλο μένουν για λίγο στην άκρη (γι΄ αυτό και μαζεύονται...).
Τα τελευταία χρόνια όμως διαβάζω συστηματικά και πολύ.



@subir: Ωστε έτσι ε; Τα οικονομικά βιβλία δηλαδή στο προκάλεσαν αυτό; Γιατί κι εγώ στα ...νιάτα μου διάβασα σωφεράκι και ταρατατά και κότζακ και μπαλαδόρο (Ζάκουλα δεν έχω διαβάσει - η
βρυκολακίνα δεν ήταν αυτή;), αλλά το ...ξεπέρασα βρε παιδί μου!

Οσο περί δυσεύρετων... στο πατάρι πρέπει να έχω μερικούς ταρατατά.

ΥΓ. Αν μιλάμε για παγκόσμια λογοτεχνήματα τίποτα δεν συγκρίνεται με την φοβερή Ντρούνα του Σερπιέρι!
ΥΓ1. Τσ τσ τςςς ενα ποστ για βιβλία ξεκίνησα κι εγώ και δες πού κατέληξε... :-p

mamma said...

Παιδιά τι έγινε; Άκουσα Ντρούνα;
Μπράβο ρε γατί, είσαι μοναδική!!!!!

gatti said...

@mamma: Σου αρέσει κι εσένα η Ντρούνα ε; Γι΄ αυτό ταιριάξαμε βρε παιδί μου! :-*

squarelogic said...

38 ΒΙΒΛΙΑ σε 1 χρόνο?

επαγγελματίας αναγνωστρια εισαι βρε γατί?
και γω συσσωρευσα τα χριστουγεννα καμια 10ριά βιβλια που περιμενουν να διαβαστούν,αλλα δεν μπορω να "δεσμευτω"σε καποιο:
εχω κανει ενα σωρό παρατημένες εκκινησεις(πραγμα που απεχθανομαι,αφου μ'αρεσει να τελειωνω οτι αρχιζω...)οχι γιατι δε μ'αρεσανε αλλά γιατι μετα ενιωθα την αναγκη να διαβασω καποιο διαφορετικο ειδος,πχ.περι τεχνης κλπ.
Απο αυτά που ανεφερες,θα επικροτησω τον καταπληκτικο Ναυτικο Χαρτη(τον ειχα διαβασει καλοκαιρι πριν 2-3 χρονια και τον εχω χαρισει σε ουκ ολιγους φιλους).Ο "Ζωγραφος των Μαχών" αγοραστηκε αμεσα,ομως περιμένει στο ραφι,και ια φιλη που το διαβασε δεν μου μιλησε ενθουσιωδως.Ροθ διαβαζα πριν απο 20 χρονια και συνηθως στο πρωτοτυπο,αλλα τα τελευταια χρονια καπου με κουρασε,οπως κουραστικη βρηκα και την αρχη(γιατι δεν επεμεινα..) της μεταφρασης της "Μετρησης του Κοσμου".

Θ α αξιοποιησω παντως μερικες απο τις υποδειξεις του πολυ ωραιου αυτου ποστ,και καποια στιγμη θ'ανεβασω και γω ενα μισογραμμενο περι των θερινων μου αναγνωσματων.
Καλημερα!

Alexandros said...

Από τα βιβλία της λίστας σου,έχω διαβάσει το Ναυτικό Χάρτη , τον Παίκτη , το Χρησμό και την Χίμαιρα. Ορισμένα άλλα τα έχω, δεν αξιωθηκα ακόμα να τα διαβάσω. Η Χίμαιρα δεν μου άρεσε πάρα πολύ. Τα άλλα είναι εξαιρετικά. Φαντάζομαι ότι αφού σου αρέσουν ο Ρεβέρτε και ο Μανφρέντι θα έχεις διαβάσει Τον Πίνακα της Φλάνδρας , Τον δάσκαλο της Ξιφασκίας , Την ασπίδα της Σπάρτης , Τον Τύρρανο των Συρακουσών , Την επιστροφή από την Τροία , έτσι; Πολύ καλά βιβλία!
Λοιπόν , ζήλεψα όπως σου είπα και προχθές, και θα γράψω και εγώ στο Μπλογκ μου τη λίστα με τα βιβλία που διάβασα πέρυσι. Δεν είναι βέβαια ούτε τα μισά από τα δικά σου.

gatti said...

@squarelogic: Μου κάνει εντύπωση που εκπλήσσει ο αριθμός. Πολλά είναι 3 βιβλία το μήνα; Κάποτε διάβαζα 5. Ασε που δεν είναι καν 3 το μήνα, αφού ο κύριος όγκος τους διαβάζεται συνήθως στις καλοκαιρινές διακοπές. Από τον Ρεβέρτε έχω διαβάσει αρκετά βιβλία, αν έφτιαχνα τη λίστα κάποια προηγούμενη χρονιά θα ήταν μέσα στα αγαπημένα στα σίγουρα το "Αίνιγμα της Σεβίλλης" και η "Λέσχη Δουμάς ή η σκιά του Ρισελιέ". Μαζεύονται πολύ γρήγορα τα καινούργια βιβλία και από τη μια θέλεις να διαβάσεις και κάποιον άλλο συγγραφέα, από την άλλη θες να επιστρέψεις σ΄ αυτόν που σε γοήτευσε. Ο Ροθ είναι ένας καλός συγγραφέας αλλά δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσιάζει.
Η "Μέτρηση του κόσμου" με κούρασε και μένα στην αρχή, αλλά επέμεινα και αποζημιώθηκα. Η μετάφραση θεωρώ ότι είναι ένας πραγματικός άθλος ιδιαίτερα όταν παρακολουθεί κάποιος τον Φον Χούμπολτ να διασχίζει ζούγκλες, να μαζεύει βοτάνια και να μετράει ό,τι απίθανο μπορεί να φανταστεί κανείς. Γι΄ αυτό και ένοιωσα ότι αδίκησα τον μεταφραστή (Κώστας Κοσμάς επί τη ευκαιρία) όταν προέτρεψα τους γερμανομαθείς να το διαβάσουν στα γερμανικά. Βέβαια εμένα έστω και με τα λίγα γερμανικά που ξέρω μου είναι οικείος ο τρόπος γραφής, σε άλλους μπορεί να είναι από άγνωστος και παράξενος έως και αποκρουστικός.

Αντε, φτιάξε κι εσύ ένα ποστ για τα
βιβλία που διάβασες, για να πάρω κι εγώ καινούργιες ιδέες και γνώμες.



@alexandros: Kι εμένα μου άρεσε πολύ ο Χρησμός, για τη Χίμαιρα έχω ακούσει και από άλλο φίλο ότι δεν τον ενθουσίασε αλλά λογικό είναι να μην έχουμε όλοι τα ίδια γούστα. Ο πίνακας της Φλάνδρας
με εντυπωσίασε στην αρχή πολύ περισσότερο από τα άλλα βιβλία του Ρεβέρτε (γράφω και παραπάνω στον squarelogic) επειδή έχει να κάνει και με το σκάκι, αλλά μου τα χάλασε (πολύ) στο τέλος. Τον "Δάσκαλο της ξιφασκίας" δεν τον έχω διαβάσει, αλλά αφού σου άρεσε θα τον αγοράσω. Ούτε την "Ασπίδα της Σπάρτης" έχω διαβάσει. Ο "Τύραννος των Συρακουσών" και η "επιστροφή από την Τροία" είναι πολύ καλά βιβλία, όπως και η "αυτοκρατορία των δράκων".
Πολύ αγαπημένος μου είναι και αυτός ο γεράκος ο Σαραμάγκου, που φρικάρισα όταν άρχισα να διαβάζω το πρώτο βιβλίο, το "Περί τυφλότητος" έτσι όπως γράφει χωρίς τελείες (όλες οι προτάσεις, ακόμα και οι διάλογοι χωρίζονται με κόμμα), αλλά τώρα πια μου είναι οικείος και φεύγει σαν νερό.
Ομως, πόσα να προλάβεις να
διαβάσεις; Είναι απίστευτα πολλά τα κενά και στην κλασσική λογοτεχνία, ελληνική και ξένη αλλά και στη σύγχρονη. Κι όπως εγώ τρελαίνομαι και για βιβλία τύπου Νταν Μπράουν (αρκεί να μην κραυγάζουν τόσο πολύ ότι είναι γραμμένα για να γίνουν κινηματογραφικό σενάριο) πάντα θα μένω ...παραπονεμένη.

ΥΓ. Περιμένω και τη δική σου λίστα.

subir said...

@ gatti

ότι ταρατατά έχεις τα αγοράζω τώρα.
Druna και συ αμέσως.Παιδί του παράπεντε (μικρό και μεγάλο), και της βαβέλ είμαι και εγώ.....

viewokto said...

Gatti, μ’εριξες στα πατώματα…
Για άνθρωπο, που μετρά την ποιότητα ζωής του με τα βιβλία, που διάβασε και τα έργα που είδε, το’07 ήταν χρόνια αφιερωμένη στη δουλειά και δεν έγινα και πλούσια
$#%&$^%&%*<= αυτολογοκρισία

Μέρες τώρα ήθελα να βάλω κάτω ο,τι διάβασα αλλά επειδή ούτε αυτό προλαβαίνω αυτομαστιγώνομαι με τα εξής:
-Ο.τι τζάμπα έδιναν οι εφημερίδες-μη με κακοχαρακτηρίσεις, όταν πρόκειται για βιβλία αγοράζω όποιες κυριακάτικες λάχει…
Διάβασα λοιπόν κάποια αστυνομικά, που μου θύμισαν αρχαία βίπερ της πατρικής βιβλιοθήκης.

-Βιβλία τέχνης διαβάζω για τη δουλειά οπότε δεν τα μετράω αλλά ένα που μπορώ να προτείνω είναι το «Μα είναι αυτό τέχνη;» της Cynthia Freeman εκδ. Πλεθρον (απόλαυση να διαβάζει κανείς βιβλία τους-το χαρτί τους κάνει την ανάγνωση εμπειρία …αφής).
Είναι εύκολο και τρέχει –σπάνιο για βιβλία με θέμα τα εικαστικά.

-Θα αναφέρω τον πολυαναμενόμενο «Harry Potter», που το διάβασα στ’αγγλικα μη χάσω--απογοήτευση, αλλά που ν’αρχισω που να τελειώσω.

Ο Μανφρεντι είναι σαν τον Πρεσφιλντ;
Τον τελευταίο, φέτος τον ανακάλυψα (ήμουν ηλιθιωδώς σνομπ όταν έγινε μπεστ-σελερ).

Τα αδιάβαστα βιβλία στο ράφι περιγελούν τον τρόπο ζωής μου όποτε σταματώ για τώρα(αν μου’ρθει κάτι άλλο θα επανέλθω…)

Αν μου πρότεινες ένα μόνο από την περσινή χρονιά, όχι απαραίτητα γιατί σου άρεσε περισσότερο αλλά γιατί αξίζει οπωσδήποτε να διαβαστεί ποιο θα ήταν;

ΥΓ:περιττό να πω ότι για άλλη μια φορά ήσουν θησαυρός ιντερνετικων μονοπατιών!
Σου χρωστώ μερικά από τα καλύτερα διαλείμματα δουλειάς (είτε στο δικό σου blog είτε σε φιλοξενούμενούς σου)

gatti said...

@subir: Aν με βοηθήσεις να ξεδιαλύνω το χαμό που γίνεται στο πατάρι, όσα ταρατατά βρεις στα δίνω χάρισμα! :-)



@viewokto: Ως άνθρωπος που έχει πλέον αποδεχτεί το γεγονός ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει πλούσιος μπορώ να σου πω ότι σε καταλαβαίνω απόλυτα που μετράς την ποιότητα της ζωής σου με δραστηριότητες που ευφραίνουν το πνεύμα και την ψυχή σου. Εξάλλου, το ίδιο προσπαθώ να κάνω κι εγώ.

Δεν υπάρχει περίπτωση να σε κατηγορήσω για το ότι αγοράζεις όποιες κυριακάτικες έχουν προσφορά βιβλία. Πώς θα μπορούσα, αφού πριν λίγες εβδομάδες ολοκλήρωσα την προσφορά του "Βήματος" με τα 30 βιβλία ξένης λογοτεχνίας (παρόλο που είχα ήδη τα μισά στη βιβλιοθήκη μου - κάπως έτσι έχω βρεθεί με 3 αντίτυπα του "Ονόματος του Ρόδου", το πρώτο που είχα αγοράσει και τις 2 προσφορές από κυριακάτικες), ενώ λίγους μήνες πριν έπαιρνα και την προσφορά της "Ελευθεροτυπίας" με κλασικά έργα ξένων συγγραφέων πολλά από τα οποία ούτε είχα, ούτε είχα διαβάσει. Και επειδή πριν δύο μήνες έκανα επέκταση της βιβλιοθήκης μου γιατί δεν πήγαινε άλλο από τα
...τριπλοπαρκαρισμένα βιβλία, "ανακάλυψα" και μια ξεχασμένη εκπληκτική προσφορά που είχαν κάνει πριν πολλά χρόνια τα "Νέα" με 10 βιβλία βραβευμένων με Νόμπελ Λογοτεχνίας συγγραφέων μεταξύ των οποίων την "Οικογένεια του Πασκουάλ Ντουάρτε" του Θέλα και την "Ιστορία του γιου μου" της Γκόρντιμερ που δεν τα έβρισκα στα βιβλιοπωλεία.

Τι θέμα ανοίγεις με την αφή των βιβλίων... Το δικό μου πρόβλημα είναι οι γραμματοσειρές. Υπερβολικά μεγάλη στον "Ψυχογιό", υπερβολικά πυκνή στον "Καστανιώτη", παλαιολιθική στον "Gutenberg" (θα μου πεις το ...επιβάλλει και το όνομά του, αλλά άντε να διαβάσεις "Mόμπι Ντικ" με τόσο πυκνά και μικρά γράμματα), διαφορετικού μεγέθους από βιβλίο σε βιβλίο στον "Κέδρο". Περισσότερο μου αρέσουν οι γραμματοσειρές στο "Μεταίχμιο", στα "Ελληνικά Γράμματα" και στον "Λιβάνη". Και πόσο λατρεύω τη μυρωδιά στα βιβλία του "Πατάκη".
Θα μου πεις αυτά είναι παραξενιές, αλλά όσο νάναι λειτουργούν και ψυχολογικά. Τα μεγάλα γράμματα με δυσκολεύουν να συγκεντρωθώ, τα πυκνά μου δίνουν την αίσθηση ότι δεν θα καταφέρω να τελειώσω το βιβλίο (κι αν μάλιστα δεν με έχει ενθουσιάσει όταν το ξεκινώ, τότε
μοιάζει με πραγματικό μαρτύριο). Από την άλλη, δεν μπορώ να διαβάσω κλασικό βιβλίο με μοντέρνα γραμματοσειρά (εκεί μου αρέσει η παλαιολιθική), αλλά ούτε και σύγχρονο με γράμματα από την εποχή του Γουτεμβέργιου.

Χάρι Πότερ δεν έχω διαβάσει καθόλου και απ΄ ό,τι μου λες, δεν έχασα και τίποτα.

Θα το πιστέψεις ότι δεν έχω διαβάσει Πρέσφιλντ; Αναπαύονται στη βιβλιοθήκη τρία του βιβλία ("Οι Πύλες της Φωτιάς", "Οι Αρετές του Πολέμου", "Οι άνεμοι του Πολέμου") από τα οποία έχω διαβάσει μόνο τα οπισθόφυλλα...

Δεν προλαβαίνω, είναι γεγονός. Ο Ναγκίμπ Μαχφούζ έζησε 94 ολόκληρα χρόνια, υπήρξε πολυγραφότατος, έφυγε από τη ζωή κι εγώ ακόμα δεν έχω αξιωθεί να διαβάσω την "Τριλογία του Καϊρου"! Τι να λέμε τώρα...

Θεωρώ αδύνατο να σου προτείνω ΜΟΝΟ ΕΝΑ από την περυσινή χρονιά. Οχι μόνο επειδή δεν μπορώ να αποφασίσω ανάμεσα σ΄ αυτά που διάβασα, αλλά και επειδή είναι τόσο τεράστιο το μέγεθος της γνώσης που μπορεί αυτό που αξίζει περισσότερο απ΄ όλα να μην ήταν καν στην δική μου λίστα.

Οσο περισσότερο διαβάζω τόσο περισσότερο ανακαλύπτω την άγνοιά μου για τα βιβλία κι αυτό με κάνει περισσότερο σεμνή (και απεγνωσμένη για το πόσα πρέπει να μάθω ακόμα, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που πρέπει να το λύσω αποκλειστικά με τον εαυτό μου).
Σε παραπέμπω σχετικά στο blog του Αλέξανδρου

(paramethorios@blogspot.com)
που απηχεί ακριβώς τα δικά μου συναισθήματα.

(Ακόμα δεν έχω καταφέρει να βάζω link στα σχόλια).


ΥΓ. Με τιμά η κάθε παρουσία σου στο blog μου καθώς και τα σχόλιά σου. Για άλλη μια φορά σε ευχαριστώ...

Alexandros said...

gatti είπε:
Δεν προλαβαίνω, είναι γεγονός. Ο Ναγκίμπ Μαχφούζ έζησε 94 ολόκληρα χρόνια, υπήρξε πολυγραφότατος, έφυγε από τη ζωή κι εγώ ακόμα δεν έχω αξιωθεί να διαβάσω την "Τριλογία του Καϊρου"! Τι να λέμε τώρα...

---------------------

Ο Ναγκίμπ Μαχφούζ ήταν ο καταλύτης για να αγαπήσω το βιβλίο! Πριν από μία δεκαετία περίπου , όταν και ανακάλυψα την ψυχαγωγία που προσφέρει το διάβασμα (μέχρι τα 24 δεν είχα διαβάσει σχεδόν τίποτα) , πήγαινα στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς μου και διάλεγα βιβλία στην τύχη. Κοιτώντας μόνο το οπισθόφυλλο. Εκεί ξετρύπωσα τον Μαχφούζ , αγνοώντας το πόσο μεγάλος συγγραφέας είναι. Και είναι ΠΟΛΥ μεγάλος.
Αν βρεις χρόνο , διάβασε το "Η αρχή και το τέλος".

zero said...

Καταπληκτικο ποστ!
Μπραβο σου!
Εε ...ναι, ετσι παιρνει αξια αυτη η βλακωδης τεχνολογια, οταν ασχολουμαστε με τα ομορφα και τα ωραια.

gatti said...

@alexandros: A, μπράβο! Αγχωσέ με κι άλλο! Ακόμα ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί! :-)

Εμένα πάλι καταλύτης για να αρχίσω το διάβασμα δεν ήταν ξένος συγγραφέας. Ηταν τα διηγήματα του Παπαδιαμάντη απλοποιημένα για παιδιά. Θυμάμαι που έλεγα την "Σταχομαζώχτρα", ...σταχτομαζώχτρα.
Για πολλά χρόνια δεν διάβαζα ξένους συγγραφείς γιατί είχα κόλλημα με τη μετάφραση, ότι δεν μπορεί να αποδώσει σωστά το κείμενο.
Φαντάσου τι θα έχανα αν δεν ...ξεκολλούσα!



@zero: Σ΄ ευχαριστώ. Είναι αυτό που συνηθίζω να λέω, πως δεν φταίει το Μέσο. Είναι ο τρόπος που το χρησιμοποιούμε που το
χαρακτηρίζει καλό ή κακό.

viewokto said...

Αφού τελειώσαμε με το θέμα των χρημάτων (σνιφ,σνιφ)… μπορούμε να πάμε στα βιβλία…

Πόσο δίκιο έχεις για τις γραμματοσειρές!!!
Στον «Ψυχογιό» νιώθω ότι διαβάζω βιβλία για παιδιά.
Όχι πως έχω πρόβλημα μ’αυτό –αντίθετα-αλλά λειτουργεί υποβλητικά
(παρεμπιπτόντως ο «Harry Potter » μετά το 3ο είναι κλασικό παράδειγμα γραφής, όπου ο συγγραφέας σκέφτεται ότι πρέπει να διασφαλίσει την επιτυχία του)

Ο Κούντερα (απ΄τους αγαπημένους μου) στην «Τέχνη του Μυθιστορήματος» είχε γράψει ότι σταδιακά τα γράμματα στα μυθιστορήματα θα γίνονται μικρά κι απωθητικά απομακρύνοντας τον αναγνώστη.
Για μενα, μικρά γράμματα δείχνουν μάλλον τσιγκουνιά όπως και το φτηνό σχεδόν διαφανές στο φως χαρτί
Γκρρρ…

Ιδανικά, θα ήθελα διαφορετική γραμματοσειρά ανάλογη με το συγγραφέα κι όχι το είδος.

Από Πρεσφιλντ διάβασα φέτος τις ¨Πύλες της Φωτιάς», όπου και ήταν μια ευχάριστη έκπληξη σε σχέση με τις, ομολογουμένως, πολύ χαμηλές προσδοκίες μου.
Νόμιζα ότι θα ήταν μόνο μάχες, αίμα, ανδρεία κι ιδρώτας αλλά πλάθει όντως την εποχή. Τους «Άνεμους του Πολέμου» τους άρχισα, αλλά πλάκωσε η δουλειά…(ήχος βουρδουλιάς)
Αυτό που πρόλαβα να δω ήταν η δημιουργία μιας μανιέρας, δεν παίρνω όρκο όμως.

Ο λόγος που ζήτησα την πρότασή σου δεν ήταν για να βάλουμε βιβλία στο καντάρι
δε γίνεται άλλωστε-
Πιο πολύ είναι ένας τρόπος «to know us better”:-)

Όπως είπε κι ο Αλέξανδρος, οι κριτικές βιβλίου στο ιντερνετ είναι άπειρες αλλά κριτικές του τύπου «είμαι παντογνώστης, βάζω τρία αστεράκια» δε μου λένε πολλά.

Πιο πολύ εμπιστεύομαι προτάσεις ανθρώπων που εκτιμώ.
Για παράδειγμα, ήμουν στο τσακ ν’ αγοράσω τον «Καθένα» του Ροθ (θυμόμουν και μια καλή κριτική στην τηλεόραση, νομίζω της Σώτης Τριανταφύλλου) αλλά διάβασα την κριτική σου (το καλοκαίρι) και μ’εσωσες!
Θα ήμουν φουνταριστή από ταράτσα και χωρίς ένα πρωτοσέλιδο αλα Ζαχόπουλος.

Όταν σε κανένα μήνα χαλαρώσουν τα πράγματα, θα’θελα ένα βιβλίο να κερδίσω τον χαμένο χρόνο και να γεμίσω μπαταρίες σε απλή, ανόθευτη, όχι βαρύγδουπη, ηδονική, γαργαντουικά βιβλιοφαγική απόλαυση…

Σεντόνι τέλος…
Καλά ματς…

gatti said...

@viewokto: Συμφωνώ με την αίσθηση που δίνουν τα βιβλία του "Ψυχογιού" όπως επίσης και με το γεγονός ότι τα μικρά γράμματα σημαίνουν έλλειψη γενναιοδωρίας.

Το χαρτί είναι τώρα μια άλλη μεγάλη ιστορία. Στο "Λιβάνη" έχω παρατηρήσει πως όταν το βιβλίο είναι μικρό για να το φέρει σε ένα αξιοπρεπές μέγεθος ώστε να το πουλήσει στην κλασική τιμή του 18ευρου - 20ευρου χοντραίνει το χαρτί. Οταν το βιβλίο είναι μεγάλο και δεν θέλει να του ξεφύγει το μέγεθος από τον συγκεκριμένο όγκο
το κάνει τσιγαρόχαρτο.
Μην ξεχνάμε πως η συγκεκριμένη τιμή θεωρείται ιδανική για να γίνει ένα βιβλίο δώρο - ποιος νοιάζεται για τον πραγματικό βιβλιόφιλο;

Ενδιαφέροντα αυτά που γράφεις για τον Πρέσφιλντ, θα μπει κι αυτός μερικές σειρές πιο μπροστά για να διαβαστεί γρηγορότερα.

Αντιλαμβάνομαι τον λόγο που ζητάς ένα μόνο βιβλίο, είμαι σίγουρη ότι αντιλαμβάνεσαι κι εσύ τη δυσκολία μου να επιλέξω. Εννοείται ότι αν έπρεπε να επιλέξω θα σου έλεγα να
ξεκινήσεις από το πρώτο πρώτο του TOP-10 μου.
Καθώς όμως τα βιβλία που διάβασα πλην τριών είναι σύγχρονα και η "αξία" που έθεσες ως κριτήριο θα εξαρτηθεί από την διαχρονικότητά τους, κάτι που μπορεί να αποδειχτεί μόνο στο μέλλον, θα επέλεγα για σένα ένα από τα τρία κλασικά. Με βάση τα στοιχεία που έθεσες και διά της αφαιρετικής μεθόδου θα αναγκαζόμουν να απορρίψω τη "βουή και τη μανία" του Φώκνερ. Το έχω διαβάσει δυόμιση φορές, το απόλαυσα μόλις φέτος αλλά δεν είναι αυτό που λέμε απλή ανόθευτη και ηδονική απόλαυση. Δεν είναι το βιβλίο που θα διαβαστεί χαλαρά. Χρειάζεται όλες τις αισθήσεις σου σε εγρήγορση και ιδιαίτερα μεγάλη προσοχή (τα έλεγε ο φουκαράς ο Μάτεσις στον πρόλογο, αλλά δεν έδωσα σημασία). Εν ολίγοις είναι ένα εκπληκτικό αλλά δύσκολο βιβλίο. Θα απέρριπτα και τον "Παίκτη" του αγαπημένου μου Θεόδωρου Ντοστογιέφσκι (αυτοί οι Ρώσοι να μην μπορούν να πουν το θήτα...) γιατί είναι κομματάκι αυτοκτονικός
σαφώς ηδονικός, αλλά όχι ανόθευτος.
Επομένως μένει ο Μπόρχες (που πιθανότατα όμως τον έχεις διαβάσει), γιατί είναι ο μόνος που πληροί όλες τις προϋποθέσεις που έθεσες. Είναι μεγαλειώδης μέσα από την απλότητά του, σαφώς και είναι ανόθευτος, καθόλου βαρύγδουπος και απόλυτα ηδονικός. Μπορείς να τον διαβάζεις και να τον αφήνεις χωρίς τύψεις και χωρίς την αίσθηση ότι υπάρχουν κενά στη ροή, αφού το βιβλίο είναι σπονδυλωτό. Και εν τέλει ποιο βιβλίο θα μπορούσε να είναι περισσότερο "γαργαντουικά" απολαυστικό από ένα βιβλίο που έχει από την αρχή ως το τέλος διάχυτη την ιδέα της βιβλιοφιλίας;

(Σεντόνι τέλος και από μένα).

Anonymous said...

AK's and EL YORKO.
Who could have ever imagined?
And with REMMY GENTO WHYTL ZOO in all its FERSU.
And all along it was never about GREYHOUNDS or the GREYHOUNDS' " slavery" and torture.
It was only about " kid fucking" in the Bahamas or the
" VERGEN ISLANDS" with profits.
And who could have ever imagined that the Queen of England was involved?
Not I , said the Mad Hatter or Laura Biggs on the Aegean.
But did someone did know and plan this like a Melinda Nymboida .
Did someone actually conceive it for particular usage in the medical industry with the MOBANGO?
Someone like CONSLYO - CONESSE - CONNICAR ?
And perhaps the BUNN- BUNN 5 ?
And if they did, why did they do it, besides the obvious raping of the planet?
And where are they now?
Anywhere will they be, tomorrow, whenallthe world knows?