Tα μαύρα μας τα χάλια

Το αναπόφευκτο ήταν έτσι κι αλλιώς προδιαγεγραμμένο γι΄ αυτό και ήταν όλοι προετοιμασμένοι όταν συνέβη. Αλλωστε, σ΄ αυτές τις περιπτώσεις τα αφιερώματα είναι έτοιμα, τόσο στον έντυπο όσο και στον ηλεκτρονικό τύπο και απλά περιμένουν για να χρησιμοποιηθούν. Σάμπως δεν υπάρχει έτοιμο αφιέρωμα για τον Μητσοτάκη; Εδώ και πολύ καιρό. Αλλο που όπως λέει κι ο Λάκης αυτός θα φτάσει τα 100, θα μηδενίσει το κοντέρ και θα αρχίσει από την αρχή.

Το μόνο πρόβλημα στην περίπτωση του Χριστόδουλου ήταν η χρονική στιγμή του θανάτου. Πήγε κι αυτός και πέθανε τα ξημερώματα. Το τάιμινγκ σα να λέμε ήταν ακατάλληλο. Και εντάξει, μέχρι τις 10 τα προσχήματα κάπως σώζονται. Τα κανάλια έχουν τις ενημερωτικές τους εκπομπές, με έμπειρους δημοσιογράφους - η εμπειρία τους είναι δεδομένη ανεξάρτητα από την συμπάθεια ή αντιπάθεια προς το πρόσωπό τους -
και έτσι δεν δυσκολεύτηκαν ιδιαίτερα. Μετά όμως; Από τις 10 μέχρι τις 1 και από τις 1 μέχρι τις 3 ήταν η σειρά των πρωινάδικων και των μεσημεριανών. Εκεί δεν υπάρχουν δημοσιογράφοι. Υπάρχουν τιβί περσόνες (άλλο που θέλουν να πιστεύουν ότι είναι δημοσιογράφοι...). Πώς να τα βγάλει τώρα πέρα το κοριτσάκι που ασχολείται μόνο με τη μόδα, με τον τελευταίο δίσκο του Πλούταρχου, με τη νέα σχέση του Καραφώτη και το εξώγαμο του Πασχάλη με τις απανωτές ζωντανές συνδέσεις με το νεκροτομείο και τη Μητρόπολη και με όλες αυτές τις ορολογίες που έχουν να χρησιμοποιηθούν 10 χρόνια από τότε δηλαδή που είχε αποδημήσει ο Σεραφείμ κι αυτό βρισκόταν στην εφηβεία; Σκήνωμα, μακαριστός, σεπτός ιεράρχης, πάλι καλά δηλαδή που η σορός δεν χρειάζεται ορθογραφία στα προφορικά γιατί κι αυτή λάθος θα την έκαναν.



Και δεν είναι μόνο τα λόγια, ούτε ο γιαλαντζί πόνος που προσπαθούσαν απεγνωσμένα - και αποτυχημένα - να περάσουν στον τηλεθεατή. Ηταν και η γενικότερη εικόνα. Κι εκεί τώρα οι άντρες παρουσιαστές έχουν ένα μεγάλο ατού. Ούτε μαύρη γραβάτα χρειάζεται να φορέσουν ούτε πένθος στο μανίκι (έτσι κι αλλιώς αυτό έχει καταργηθεί). Γιατί όμως θα πρέπει να φορέσουν μαύρα οι τιβί περσόνες για να υποδυθούν κάτι που δεν είναι και που δεν το αισθάνονται; Εβλεπα αυτή την ταλαίπωρη την Χρουσαλά που είναι και συμπαθητική και την είχανε ντύσει σαν γραμματέα. Με μαύρο ταγιέρ και λευκό πουκάμισο κουμπωμένο μέχρι το λαιμό και το μαλλί κότσο. Ευτυχώς που δεν της φόρεσαν και γυαλιά για να δείχνει πιο αυστηρή γιατί λίγο ήθελε να θυμίσει τσόντα με την Sylvia Saint. Την έβλεπες και νόμιζες ότι ξαφνικά θα λύσει το μαλλί και θα αρχίσει να πετάει ένα ένα τα ρούχα. Κι εντάξει το κοριτσάκι στο βαθμό που μπορούσε ανταποκρίθηκε στο ρόλο του. Ετσι κι αλλιώς είναι αρκετά σεμνό για το είδος της εκπομπής που κάνει. Μόλις όμως γύρισε το πρόγραμμα στα τηλεφωνήματα από το κοινό, πήρανε τα ηνία οι επίσης μαυροντυμένες γεροντομπεμπέκες, κι αρχίσανε να ουρλιάζουνε όλες μαζί, να προσπαθούν να πείσουν για την ορθότητα των επιχειρημάτων τους και να τσακώνονται μεταξύ τους. Kι εκεί ξεχάστηκε κι ο Χριστόδουλος και το πένθος και η συγκίνηση και τα πάντα. Ηταν ανάγκη να έχει προηγηθεί όλος αυτός ο ψεύτικος πόνος;


Απέναντι πάλι, στο άλλο κανάλι, είχανε πάθει άλλη ζημιά. Γέννησε η Μενεγάκη και δεν μπορούσανε να χαρούνε. Ετοιμα τα είχανε τα βίντεο με εικόνες από τη ζωή της και από την οικογένειά της, και το link έξω από το Ιασώ για να τσιμπήσουνε τα νούμερα, αλλά με τι καρδιά να τα δείξεις;. Κι άντε και τα έδειξες; Τι έκανες; Μια τρύπα στο νερό. Οταν όλοι οι υπόλοιποι το παίζουνε πένθος και συγκίνηση για τον ιεράρχη, πού να φτουρήσεις εσύ με τα γεννητούρια; Τα παίξανε κι αυτοί στα γρήγορα τα γεννητούρια και το ξαναγυρίσανε στο καλαματιανό.


Κι όταν τελειώσανε τα πρωινάδικα είχαμε κι άλλες εκπλήξεις. Βγαίνει η Σκορδά στο Μπλα μπλα και ήτανε ντυμένη σαν χήρα. Με μαύρα ρούχα και με ελαφρύ μακιγιάζ. Βγαίνει και η άλλη η τσαπερδόνα η Τσιμτσιλή που πετάει το βυζί έξω πιο συχνά απ΄ ό,τι σεντράρει ο Βύντρα στο γάμο του καραγκιόζη με μια μαύρη μουσελίνα και το κουμπί κουμπωμένο μέχρι πάνω. Γυρνάω κι απέναντι στο Κους κους μία από τα ίδια. Σε μοβ πεθαμενί η Καραβάτου σε μαύρο κι άραχλο η άλλη η ξινή η Πατλάκη. Τις βλέπεις και μένεις κι εσύ με την απορία.

Τόσο βυζόμπαλο που διαθέτει η πρωινή και μεσημεριανή ζώνη πού διάολο κατάφερε και κρύφτηκε; Πώς το τιθασεύσανε; Κι όχι τίποτα άλλο αλλά μιλάμε τώρα για βυζί ελευθέρας βοσκής. Κι άμα το βυζί είναι ελευθέρας βοσκής δεν μπορείς να το κρατήσεις εγκλωβισμένο. Θα δώσει μία θα σπάσει το κουμπί και όπως θα πεταχτεί, αν τυχόν είσαι κοντά στην τηλεόραση μπορεί να βγει και έξω από το γυαλί και να σου σκάσει και κανα σκαμπίλι. Μη σου πω ότι μπορεί να σου βγάλει και κανα μάτι.
Kι όπως έλεγε και σε μια παράσταση πριν χρόνια ο Λαζόπουλος για τη Λιάνη: "Μια έγνοια έχω μόνο. Οπως κοιμάται με τον Ανδρέα, μην τυχόν τον πλακώσει καμιά μέρα μ΄ αυτά. Και δεν είναι ένα να σωθείς. Είναι δύο. Μπαμ - μπαμ. Σα να πέφτουνε πάνω σου τα Τέμπη!".

Κι αν αυτά όλα αφορούν την εικόνα να μη σου πω τώρα τι γίνεται όταν πάμε στα ρεπορτάζ για τις τελευταίες μέρες του Αρχιεπίσκοπου. "Οπως μας είπε άνθρωπος της Αρχιεπισκοπής", λέει η μία, "ο Χριστόδουλος στο Μαϊάμι άλλαξε τη διαθήκη του και τακτοποίησε όλες τις εκκρεμότητες".

Μιλάμε τώρα δικιά μου, ότι το είχες αποκλειστικό! Εκατό sites, 10 εφημερίδες και τριάντα ραδιόφωνα τα έχουνε αναφέρει αυτά, αλλά εσύ χρειάστηκε να πιάσεις την πηγή σου μέσα στην Αρχιεπισκοπή για να το μάθεις. Αυτό θα πει να έχεις σωστό και εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ!




Και μετά στο καπάκι η ζωντανή σύνδεση με την Μητρόπολη. Ο λαός λέει συρρέει στη Μητρόπολη για να αποτίσει φόρο τιμής. Και κάνουν ένα κοντινό και βλέπεις ένα τσούρμο γέρους να σπρώχνονται και να τραβιούνται ποιος θα μπει πρώτος σαν να είναι στην ουρά της στάσης και μόλις έχει φτάσει το λεωφορείο μετά από μιας ώρας καθυστέρηση. Ρε πάμε καλά; Εγώ ξέρω ότι ο πόνος είναι βουβός. Οταν πονάς, όταν συγκινείσαι, δεν έχεις στο νου σου πώς να κλέψεις στην σειρά ούτε τσακώνεσαι γι΄ αυτήν. Να λέει ο εκφωνητής, "ο κόσμος περιμένει υπομονετικά" κι εγώ να βλέπω τους αστυνομικούς να κάνουνε τραμπάλα προσπαθώντας να συγκρατήσουν τα πλήθη.


Κι εκεί που έχει κορυφωθεί η συγκίνηση το κλάμα και ο οδυρμός τσουπ πάμε για διαφημίσεις. Είχε βλέπεις κάνει break το αντίπαλο κανάλι. Και κόβεται το πένθος μαχαίρι και σούρχεται καπάκι ένας Γονίδης καψουρεμένος: "Σου χρειάζεται ένας άντρας που να μοιάζετε, να πονάς κι αυτός για σένα να μη νοιάζεται, να πονέσεις όπως πόνεσα κι εγώωωωωωωωωωωωω". Πένθος και καψούρα βαδίζουν χέρι χέρι στις αθάνατες στιγμές της ελληνικής τηλεόρασης.

Kι η πλάκα τώρα είναι ότι ακόμα δεν είδαμε τίποτα. Αύριο που είναι η μέρα της κηδείας να δεις τι έχει να γίνει. Και μετά ακολουθεί και το μαλλιοτράβηγμα για την διαδοχή. Ορεξη νάχεις και έχεις να δεις τσακωμούς από το κορακοσύννεφο που θα πάει γόνα.


Σάμπως όμως στο Ιντερνετ ήταν καλύτερα τα πράγματα; Μια περιήγηση να έκανες στη μπλογκόσφαιρα, θα έπηζε το μάτι σου στο Χριστόδουλο. Με τον τίτλο του ποστ να έχει απαραίτητα τις λέξεις - κλειδιά: Θάνατος και Χριστόδουλος. Εχουμε και μια επισκεψιμότητα να τσιμπήσουμε. Κι από όσα μπλογκς έβλεπες, ήταν μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού αυτά που παρέθεταν μια γνώμη ρε παιδί μου, ένα σχόλιο, ένα συναίσθημα. Κόπια από τα ειδησεογραφικά sites είχαν κάνει τα περισσότερα την είδηση και το βιογραφικό του Αρχιεπίσκοπου. Τι να το κάνω ρε το βιογραφικό; Αμα θέλω το βιογραφικό στο μπλογκ σου θα έρθω; Στο μπλογκ σου έρχομαι για να μάθω πώς νοιώθεις. Την αίσθηση θέλω να αποκομίσω, την ατμόσφαιρα, όχι την είδηση. Την είδηση την ξέρω. Τουλάχιστον στα μπλογκς την επόμενη μέρα, χθες δηλαδή, αλλά και σήμερα, διορθώθηκε η κατάσταση. Για την τηλεόραση όμως δεν υπάρχει γιατρειά.


Κι εκεί που λέω ότι τα έχω δει όλα, έρχεται και η κεραμίδα από το blog του Allu fun Marx.

Toπ αναζήτηση της ημέρας λέει στο google ήταν δύο λέξεις, ανεξαρτήτως σειράς. Χριστόδουλος - αργία. Αργία - Χριστόδουλος. Αργία αργία αργία. Χριστόδουλος αργία, Χριστόδουλος. Ο αθάνατος υπάλληλος του ελληνικού δημοσίου χέστηκε για τον Χριστόδουλο. Η αργία τον νοιάζει μόνο. Τρεις μέρες σου λέει το πένθος έτσι κι αλλιώς θα υπολειτουργούμε (σάμπως τι κάνουνε τις υπόλοιπες ημέρες, αλλά λέμε τώρα...) άλλη μία η αργία της κηδείας, παίρνουμε και την Παρασκευή μια άδεια από τη σημαία τα κολλάμε στο
Σαββατοκύριακο και κάνουμε ένα 4ήμερο μούρλια.

Αυτοί είμαστε. Ο Τύπος βρήκε νέες σάρκες να ξεσκίσει, οι Νεοέλληνες βρήκαν αντικείμενο να εκτονώσουν την υποκριτική συγκίνησή τους (όχι όλοι, για να είμαστε και δίκαιοι), οι Ελληνες μπλόγκερς βρήκαν τρόπους να βελτιώσουν τα στατιστικά τους (επίσης όχι όλοι για να είμαστε και πάλι δίκαιοι) και οι δημόσιοι υπάλληλοι βρήκαν από το πουθενά ένα τετραήμερο μπουκιά και συχώριο να απολαύσουν.

Σε πάμε τελικά ρε Χριστόδουλε, όλοι σε πάμε!