Μπλογκοπαίχνιδα, βιβλία και ποίηση

"Ο δρόμος"
του Κόρμακ ΜακΚάρθυ
μετάφραση Αύγουστος Κορτώ
Εκδόσεις Καστανιώτη 2007

6η, 7η και 8η περίοδος της σελίδας 123

Στη μια της άκρη είχε έναν κρίκο με λουκέτο τυλιγμένο με κομμάτια από σκουπιδοσακκούλες.
Εκανε παύση γέρνοντας πάνω στη λαβή της τσάπας, το μέτωπό του στο κοίλο του αγκώνα.
Οταν σήκωσε πάλι το βλέμμα, το αγόρι στεκόταν στην αυλή, λίγα μέτρα μακριά του.

Βάζω και τις επόμενες 2 προτάσεις για να βγει κάποιο νόημα.

Εμοιαζε κατατρομαγμένο. "Μη τ΄ανοίξεις, μπαμπά", ψιθύρισε.

Εχει ατμόσφαιρα θρίλερ; Δικαιολογημένα, αφού το βιβλίο αναφέρεται στην πορεία ενός πατέρα και ενός γιου, που είναι από τους λίγους επιζήσαντες σε μια γη κατεστραμμένη μετά από πυρηνική καταστροφή. Δεν έχω φτάσει ακόμα στη συγκεκριμένη σελίδα γι΄ αυτό δεν διαβάζω τίποτα πιο πάνω και τίποτα πιο κάτω, γιατί δεν θέλω να - μου - χαλάσω το σασπένς. Οσο έχω διαβάσει όμως μέχρι τώρα είναι ε-κ-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ό!

***

Το παραπάνω είναι ανταπόκριση σε μια πρόσκληση της mamma που μου ζήτησε να συμμετάσχω στο παιχνίδι της. Ομολογώ ότι στην αρχή ψιλοστράβωσα, αλλά τελικά είναι ενδιαφέρον! Ευχαριστώ και συγνώμη mamma! :-*

Συνοπτικά εδώ οι κανονισμοί του παιχνιδιού (copy paste από τη mamma που το έκανε copy paste από την meniek):
1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή
2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση
4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρείς δλδ την έκτη, έβδομη και όγδοη και
5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι: houli_v, rizobreaker (πάρτε νάχετε κι οι δύο! :-p), alexandros, s_pablo, squarelogic.

***

Επίσης, παραθέτω το πιο αγαπημένο μου ποίημα, ανταποκρινόμενη σε παλαιότερη πρόσκληση των houli_v και rizobreaker (εδώ κολλάει το "πάρτε νάχετε...")

Το αγαπημένο μου ποίημα είναι το "7 νάνοι στο s/s CYRENIA" του Νίκου Καββαδία που έχει γίνει ένα υπέροχο τραγούδι από τον Θάνο Μικρούτσικο (η θάλασσα, τα καράβια και ο,τιδήποτε ναυτικό ασκούν ιδιαίτερη γοητεία πάνω μου):



Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μην το ζορίζεις.
Μάτσο χωράνε σε μια κούφιαν απαλάμη.
Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις.
Ο πιο μικρός αχολογάει μ' ένα καλάμι.

Γυαλίζει ο Σήμ της μηχανής τα δυο ποδάρια.
Ο Ρέκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι.
Μ' ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια
κι' ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίττες ζυμώνει.

Απ' το ποδόσταμο πηδάν ως τη γαλέτα.
-Μπορώ ποτέ να σου χαλάσω το χατήρι ;
Κόρη ξανθή και γαλανή που όλο εμελέτα
ποιός ρήγα γιός θε να την πιεί σ' ένα ποτήρι ;

Ραμάν αλλήθωρε, τρελέ, που λύνεις μάγια,
κατάφερε το σταυρωτό του Νότου αστέρι
σωρός να πέσει, να σκορπίσει στα σπιράγια,
και πες του κάτω από ένα δέντρο να με φέρει.

Ο Τότ, του λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει,
τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει.
Εσθήρ, ποιά βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη ;
Ρούθ, δε μιλάς ; Γιατί τρεκλίζουμε οι διακόσιοι ;

Κουφός ο Σάλαχ, το κατάστρωμα σαρώνει.
- Μ' ένα ξυστρί καθάρισέ με απ' τη μοράβια.
Μα είν' ένα κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.
-Γιέ μου, που πας ;- Μάνα, θα πάω με τα καράβια.

Κι έτσι μαζί με τους εφτά κατηφοράμε.
Με τη βροχή, με τον καιρό που μας ορίζει.
Τα μάτια σου ζούνε μια θάλασσα, θυμάμαι ...
Ο πιο στερνός μ' έναν αυλό με νανουρίζει.