Μη με γιουχάρεις μάτια μου...

Πώς μας θωρείς ακίνητος, πού τρέχει ο λογισμός σου, τα φτερωτά τα λόγια σου
γιατί στο ροτέισόν σου, να μη χωράνε Γιώργο μου, τόσες χρυσές ελπίδες
όσες μας φλόμωσες νωρίς, όταν το βάζελο είδες
γιατί και στα χειλάκια μας να μη γλυκοχαράζει, Ζοσέ μου ένα χαμόγελο

γιατί να μη μιλάει, μέσα στο νου σου η λογική
και πώς στην ενδεκάδα, μηδέ ο Νίνης να χωρά, μηδέ και ο Δημούτσος;

Ολόγυρά σου βάζελοι συνέχεια να γκρινιάζουν στο μυρουδιά προπονητή συνέχεια να φωνάζουν
Σα θάλασσα η γιούχα τους ξεχύθηκε ολούθε και άφρισε και σ΄ έπνιξε
προπονητή μου άσχετε, που δεν καταλαβαίνεις, πως είναι λίγα τα ψωμιά

Θυμάμαι την ημέρα, εδώ που σε δεχτήκαμε
θυμάμαι τη φανφάρα, τη σιγουριά στα λόγια σου
κι ύστερα την τεσσάρα, τους έρμους τους αποκλεισμούς
τα βογγητά, τα κλάματα, του κόσμου την τσαντίλα
θυμάμαι τα κουδούνια, ευθύς που σου κρεμάσανε
πως παίρνεις το χαρτάκι
που σου πασάρει ο φαλακρός του Τζίγγερ το τσιράκι

Το μάρμαρο όπως φαίνεται εσύ θα το πληρώσεις
και όσο τρέλα μας πουλάς εσύ θα μετανοιώσεις
Κοιμάσαι κι ονειρεύεσαι και τότε θα ξυπνήσεις
όταν η γιούχα αντριευτεί σαν πέλαγο σαρώσει της Παιανίας την αυλή
"Ξυπνήστε ρε σεις άσχετοι! Με τέτοια ομάδα χάνεται, πετάει το κατσαρόλι!"

* Βασισμένο στο ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη «Στον ανδριάντα Γρηγορίου του Ε΄»

Δεν παίζω που δεν παίζω, ας πάρω καναν υπνάκο...

ΥΓ. Ισονομία ζητάει ο Σωκράτης. Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;
ΥΓ1. Αχ Ντέμη, Ντέμη...