Εμμονές; Ποιες εμμονές;

Η αλήθεια είναι πως απέναντι στα μπλογκοπαίχνιδα είμαι πάντα επιφυλακτική. Τι νόημα έχει για παράδειγμα να φωτογραφήσεις τα παπούτσια σου και να μοστράρεις στο μπλογκ σου; (Και για να μην παρεξηγηθώ, δικαίωμά του όποιος το κάνει, απλά το γράφω για να μην πάρω ανάλογη πρόσκληση...). Υπάρχουν όμως και άλλα μπλογκοπαίχνιδα που ιντριγκάρουν για να χρησιμοποιήσω τη φράση της meniek που με κάλεσε να συμμετάσχω στο παιχνίδι περί εμμονών. Ενδιαφέρουσα πρό(σ)κληση, μόνο που συνήθως ο καθένας την ...καμπούρα του την έχει πίσω και βλέπει μόνο των αλλωνών. Εχω εγώ εμμονές; Το πρώτο που μπορεί κάποιος (κι εγώ μαζί, εννοείται) να αναρωτηθεί. Και όταν λέμε εμμονές τι ακριβώς εννοούμε; Ενα είδος "ψύχωσης" σαν αυτή που διέκρινε ο Κάτανετς στον γαύρο ή ένα είδος "κολλήματος" σαν αυτό που είχε χρόνια τώρα ο μπαρμπα Οτο που επέμενε να καλεί στην Εθνική τα "παλικάρια του Euro" (εντάξει, τα "γεροντοπαλίκαρα") ακόμα και κουτσά, ενώ αγνοούσε επιδεικτικά τον Ζήκο ή τον Στολτίδη (παρεμπιπτόντως καλά έκανε ο δεύτερος και του πέταξε την πρόσκληση στα μούτρα όταν εδέησε να την κάνει ο Γερμανός...).

Μάνι μάνι και μόνο με τις παραπάνω σκέψεις ήρθε στο μυαλό μου η πρώτη μου εμμονή. Που είναι και ψύχωση που είναι και κόλλημα, που είναι μόνιμη, σταθερή αμετακίνητη προσήλωση όπως την αναφέρει το λεξικό. Κι αυτή δεν είναι άλλη από την ομάδα μου. Τον Παναθηναϊκό. Τον αγάπησα από τα πέντε μου χρόνια, όταν με πήρε μαζί του ο πατέρας μου στη Λεωφόρο και θα τον αγαπώ όσο αναπνέω. Μπορεί να γκρινιάζω και να βρίζω τον τελευταίο καιρό, αλλά αυτή η αφοσίωση είναι ολοκληρωτική. Τόσο πολύ που έφτασα σημείο να απαρνηθώ τον πρώτο, τον παιδικό μου έρωτα, μόνο και μόνο επειδή ήταν οπαδός του ακατονόμαστου. (Αργότερα, δεν χρειάστηκε να τεθούν τέτοια διλήμματα, με γαύρους είχα μόνο φιλικές σχέσεις). Η εμμονή μου με την ομάδα είναι τόσο μεγάλη που τα ποδοσφαιρικά ...φρονήματα είναι το πρώτο πράγμα που ρωτάω σε κάθε νέα γνωριμία. Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τον Παναθηναϊκό, χωρίς τον ύμνο, χωρίς την τριφυλλάρα.

***

Και πριν απομακρυνθώ από τα αθλητικά, μια ανάλογη εμμονή έχω με το μπάσκετ. Εκεί όμως δεν είναι ο Παναθηναϊκός το σημείο αναφοράς, άσχετα που ευτύχησα να διαθέτουμε ομαδάρα.
Είναι το ίδιο το άθλημα. Το παιχνίδι αυτό καθ΄ εαυτό. Τα τρίποντα, τα καρφώματα, οι άμυνες. Σε νεότερη ηλικία ζωγράφιζα μπασκέτες και προσπαθούσα να αναπτύξω συστήματα στο χαρτί. Ξενυχτούσα για να παρακολουθήσω NBA, είχα τρέλα με την Phi Slamma Jamma λάτρευα το γιουγκοσλάβικο μπάσκετ, ήξερα την παραμικρή λεπτομέρεια για κάθε παίκτη των "πλάβι", κάθε τι για το σοβιετικό μπάσκετ (άτιμο Αλτσχάιμερ έχω ξεχάσει πια τόσες πολλές λεπτομέρειες...). Ναι, ξέρω τι σκέφτεστε. Πιθανότατα ό,τι μου έχει πει ο φίλος μου ο Αλέκος. "Οι γυναίκες ασχολούνται με τη μόδα, τα ρούχα και τα κομμωτήρια. Εσένα κάτι τρέχει με τις ορμόνες σου". Δεν τρέχει όμως τίποτα, το αποδεικνύει μία ακόμα εμμονή μου που θα αναπτύξω αμέσως μετά.

***

Αυτή είναι μια εμμονή κλασικά γυναικεία. Και την έχω στον μέγιστο βαθμό. Είναι η εμμονή με τα αξεσουάρ. Ο,τιδήποτε, από παπούτσια και τσάντες, μέχρι γάντια, πασμίνες, ζώνες, φουλάρια, κασκόλ και faux bijoux (ιδιαίτερα αυτά). Μου είναι αδύνατο να αντισταθώ και κάθε σεζόν τα αγοράζω σωρηδόν. Οσα κι αν έχω αγοράσει, πάντα θα υποκύψω στον πειρασμό να αποκτήσω ακόμα ένα. Καθώς μάλιστα η μόδα αλλάζει γρήγορα, βρίσκομαι με αρκετά πράγματα που λίγο αργότερα είναι κάπως ξεπερασμένα, αλλά επειδή μου είναι αδύνατον να πετάω πράγματα τα συνωστίζω όλα στις ντουλάπες (ευτυχώς που πρόσφατα μεγάλωσα τόσο τις ντουλάπες όσο και τις βιβλιοθήκες μου). Βέβαια για το συγκεκριμένο "ελάττωμα" έχω βρει ένα τέλειο άλλοθι. Ενα ρούχο ή ένα αξεσουάρ της περασμένης σεζόν είναι passe. Ομως, ένα ρούχο ή αξεσουάρ δύο ή τριών χρόνων πριν, δεν είναι passe. Eίναι ...vintage. Oποιος θέλει το πιστεύει, εγώ πάντως έτσι λέω, έτσι λειτουργώ, τα φοράω άνετα και νοιώθω καλά (με μένα).

Και βέβαια όταν μιλάμε για εμμονές, εξέχουσα θέση στη ζωή μου έχει η εμμονή για τα βιβλία, ιδιαίτερα για τα βιβλία λογοτεχνίας. Μαζεύω (αγοράζω) ό,τι βρω, είναι και το δώρο που μου κάνουν συνήθως οι φίλοι και ευελπιστώ να καταφέρω κάποτε να τα διαβάσω όλα. Με ενδιαφέρει να γνωρίζω διάφορες κουλτούρες μέσα από αυτά, γι΄ αυτό διαβάζω από αμερικάνικη μέχρι γιαπωνέζικη λογοτεχνία, από αιγυπτιακή μέχρι σκανδιναβική. Ενα μεγάλο πρόβλημα είναι ότι έχω μανία με την τάξη. Και με τα βιβλία είναι ιδιαίτερα δύσκολο να έχεις τάξη. Πώς να τα ταξινομήσεις; Κατά είδος; Κατά συγγραφέα; Οποιον από τους δύο τρόπους κι αν διαλέξεις, υπάρχει πρόβλημα, καθώς δεν έχουν όλα τα βιβλία το ίδιο ύψος.

(Τα βιβλία προ ανακαίνισης...)

(Τα βιβλία μετά την ανακαίνιση...)

Συνήθως τα ταξινομώ κατά συγγραφέα, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων. Και βέβαια, αλλού η ελληνική, αλλού η μεταφρασμένη λογοτεχνία. Ουαί και αλίμονο αν κάποιος μου τα πειράξει! Αν μου χαλάσει την σειρά που τα έχω τοποθετήσει. Ακόμα κι αν η σειρά που είναι τοποθετημένα δεν έχει για έναν τρίτο μια λογική αλληλουχία, για μένα έχει και με το παραπάνω και ξέρω ακριβώς πού θα βρω τι. Εννοείται ότι δεν δανείζω πια και αφού έχω χάσει αρκετά βιβλία, δανεικά και αγύριστα. Αν κάποιος επιθυμήσει ένα βιβλίο μου και δω ότι το θέλει πραγματικά προτιμώ να το αγοράσω και να του το κάνω δώρο. Επίσης, προσπαθώ να μην τα χαλάω.

(και μετά...)

Δεν τα ανοίγω μέχρι τέρμα όταν τα διαβάζω, δεν έχω χειρότερο από το να είναι τσακισμένη η ράχη τους. Δεν απαρνιέμαι βέβαια τα πολυκαιρισμένα, κακοποιημένα βιβλία μου, αλλά όταν δω τσακισμένη ράχη πάντα κάτι παθαίνω. Τα αισθάνομαι σαν τραυματισμένα. Τα περισσότερα βιβλία μου ακόμα και διαβασμένα μοιάζουν αδιάβαστα.

(και ξανα - μανα μετά...)

(και πάλι μετά...)

Επί τη ευκαιρία, μπορεί να με χαλάσει απίστευτα στην ανάγνωση ενός βιβλίου μια άσχημη γραμματοσειρά. Οπως επίσης και τα ορθογραφικά λάθη (ακόμα έχω σημειωμένα τα λάθη που ανακάλυψα στο "Εκκρεμές του Φουκώ" - είναι και 903 σελίδες βιβλίο βέβαια, αλλά όσο και αν το δικαιολογώ δεν παύει να με χαλάει ένα βιβλίο με λάθη).

***

Μια ακόμα εμμονή μου είναι ο κινηματογράφος. Μόνο που ολοένα και περισσότερο τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ ταινίες στο σπίτι. Αυτό είναι βέβαια κάτι που έκανα και στο παρελθόν. Τότε που οργάνωνα "κινηματογραφικές βραδιές" και παρακολουθούσα στο βίντεο 2 και 3 ταινίες κάνοντας ολονυκτία. "Βραδιά περιπέτειας", "βραδιά επιστημονικής φαντασίας", "βραδιά φιλμ νουάρ", "βραδιά μιούζικαλ", "βραδιά θρίλερ". Αυτή η τελευταία ήταν το καλύτερό μου. Με τη φωνή σχετικά δυνατά (ζούσα τότε σε μονοκατοικία, οπότε μπορούσα να δυναμώνω την ένταση όσο ήθελα) και με όλα τα φώτα σβηστά για ατμόσφαιρα. Τα θρίλερ είναι οι αγαπημένες μου εμμονές. Αυτά του Ντάριο Αρτζέντο δε, ακόμα περισσότερο. Οποιος έχει την ίδια εμμονή, ας παρακολουθήσει την παρακάτω σκηνή της "Σουσπίρια". Οποιος φοβάται, ΑΣ ΜΗ ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙ ΚΑΝ!!!

***

Το κομπιούτερ μου και η σύνδεση με το Ιντερνετ είναι η πιο πρόσφατη εμμονή. Μπορώ να αρρωστήσω στην κυριολεξία αν το κομπιούτερ παρουσιάσει κάποιο πρόβλημα, μπορώ να χάσω όλη μου τη διάθεση αν έχω πρόβλημα με την σύνδεση.

Ευτυχώς τελευταία δεν συμβαίνει συχνά, αφού έχω ένα σχετικά καλό κομπιούτερ, ενώ είμαι από τους τυχερούς που δεν έχω συχνά (σπάνια θα έλεγα) πρόβλημα με την σύνδεσή μου. Αυτό βέβαια είναι ένα μελανό σημείο που έχει να κάνει με μια ακόμα εμμονή μου. Προσπαθώ να αποφεύγω σαν τον διάολο το λιβάνι όλες τις εταιρείες χορηγούς του Κοκκαλιακού. Γι΄ αυτό και ουδέποτε διανοήθηκα να αποκτήσω κινητό με σύνδεση Vodafone, αποφεύγω τις συσκευές Siemens, ή τις πιστωτικές τις Citibank κ.λπ. Την πάτησα όμως με την σύνδεση (hellas on line). Την είχα πριν την αγοράσει ο χόχος και εξακολουθώ να την έχω ακόμα και σήμερα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά όταν πηγαίνω στο γραφείο και έχουν πέσει τα πάντα (εκεί έχουμε otenet) και είναι όλοι ένα βήμα από την νευρική κρίση, φτάνω στο κατάπτυστο σημείο να τους κάνω και πλάκα: "Εμένα με στηρίζει ο Κόκκαλης" τους λέω... Ω, ναι, το ομολογώ, έχω αμαρτήσει και συνεχίζω να αμαρτάνω...

***

Και βέβαια υπάρχουν οι "μικρές" καθημερινές εμμονές. Οπως το ότι δεν μπορώ να φάω από κουτάλι με μυτερή μύτη. Την θέλω στρογγυλεμένη. Επίσης δεν μου αρέσει να φοράω μυτερά παπούτσια, από αυτά που σκοτώνεις κατσαρίδα στη γωνία. Τα θέλω κι αυτά περισσότερο στρογγυλεμένα. Αντίθετα δεν μου αρέσουν τα στρογγυλά τραπέζια. Προτιμώ τα τετράγωνα ή τα ορθογώνια. Δεν μπορώ με τίποτα να αντέξω το θόρυβο από τα κομπρεσέρ. Ξέρω, δεν υπάρχει άνθρωπος που να την βρίσκει με τα κομπρεσέρ, αλλά εγώ αγγίζω τα όρια της παράκρουσης. Και τέλος, απεχθάνομαι να οδηγώ πίσω από φορτηγά. Δεν αντέχω ο,τιδήποτε μου περιορίζει την ορατότητα. Αν δείτε λοιπόν κάποτε μια τρελή να προσπερνά φορτηγά στα Τέμπη, ή στο πέταλο του Μαλλιακού, μπορεί να είμαι εγώ...

***

Αφησα τελευταία, την εμμονή μου, την "ψύχωση" θα έλεγα, που έχω με τις γάτες. Τρελαίνομαι για αυτά τα μικρά, τρυφερά, ναζιάρικα, χνουδωτά πλάσματα.

Η Φάτσα μου

Η Κούκλα μου

Για μια γάτα μπορώ να λιώσω σαν παγωτό. Οχι μόνο για τις δικές μου, αλλά για οποιαδήποτε γάτα που θα συναντήσω. Με τρελαίνει το γουργουρητό τους, η "καμπουρίτσα" που κάνουν όταν θέλουν να τις χαϊδέψεις, οι κινήσεις της ουράς τους, ο αρμονικός γεμάτος χάρη τρόπος που περπατούν. Bρε λες σε μια άλλη ζωή να ήμουν η Bastet;
(Στην τελική όλοι όταν φαντασιώνονται κάποια μετεμψύχωση, πάντα κάποιος διάσημος θεωρούν ότι υπήρξαν σε κάποια άλλη ζωή. Ποτέ κάποιος άσημος, καθημερινός άνθρωπος. Γιατί εγώ να αποτελέσω εξαίρεση; Εχω κι εγώ δικαίωμα να είμαι ψωνάρα!).

***

Δεν θα ήθελα να κάνω ιδιαίτερες προσκλήσεις, γιατί φοβάμαι ότι δεν έχει μείνει και κάποιος που να μην έχει παίξει το συγκεκριμένο παιχνίδι. Αν πάντως δεν το έχουν παίξει, παραδίδω τη σκυτάλη στον Παύλο, τον wrong-guy, την irene, τον Αλέξανδρο και τον kakaskimos