Aιώνια πιστός, δεν γίνεται αλλιώς...

Δεν έχω συνειδητοποιήσει πλήρως τι ακριβώς ζήσαμε απόψε. Ισως να το συνειδητοποιήσω όταν με τον καιρό θα περιμένω να δω τον Φράγκι να μπαίνει μέσα στο παρκέ αλλά αυτή η ώρα δεν θα έρχεται ποτέ. Ισως πάλι η παρουσία του ως γενικού αρχηγού της ομάδας, να είναι εξίσου καταλυτική με αυτή που είχε ως τώρα, οπότε να μη μου λείψει καν, αφού θα εξακολουθήσει να βρίσκεται δίπλα στους παίκτες, απλά από διαφορετικό πόστο.

Ηταν αυτή η τελευταία παράσταση; Κι αν ναι, τι γίνεται τώρα που τα φώτα σβήνουν; Μήπως ήταν ένα ωραίο βιβλίο που έφτασες στην τελευταία του σελίδα και το έκλεισες ευλαβικά με μια γλυκόπικρη αίσθηση, επειδή απόλαυσες αυτό που διάβασες αλλά στενοχωριέσαι που έφτασε στο τέλος του;

Ο,τι κι αν είναι, ένα είναι σίγουρο: Aπόψε παρακολουθήσαμε το πέρασμα του Φραγκίσκου Αλβέρτη στην ιστορία. Η φανέλα με το Νο 4 στην οροφή του ΟΑΚΑ θα θυμίζει σε εμάς τους παλαιότερους τις υπέροχες στιγμές που ζήσαμε μαζί του και χάρη σ' αυτόν και θα κεντρίζει τους νεότερους να μάθουν από μας πράγματα για αυτό τον "πράσινο" θρύλο. Kαι εμείς; Τι θα τους λέμε τότε εμείς που δεν θα μπορούν να το βρουν μέσα από τα βίντεο της εποχής;

Τι ήταν ο Αλβέρτης;

Ηταν τόσο μεγάλος παίκτης; Οπως γράφει ο Σωτήρης Βετάκης στην "Πράσινη" σε ένα σημείο του αφιερώματος της εφημερίδας στον Φράγκι, "στην τριάδα των Μυριούνη, Οικονόμου, Αλβέρτη, ο Φραγκίσκος δεν ήταν ο πληρέστερος ή ο πιο ταλαντούχος. Ο Μυριούνης ήξερε το μπάσκετ που ήξεραν οι άλλοι δύο μαζί, ο Οικονόμου ήταν πιο ταλαντούχος, όμως ο Αλβέρτης ήταν πιο έξυπνος, πιο εργατικός, πιο πεισματάρης, είχε μεγαλύτερη επιμονή και υπομονή, ενώ φυσικά διέθετε το διάσημο πια 'φονικό' σουτ. Ολοι μαζί είχαν βαφτιστεί 'λούζερς', όμως ο Φραγκίσκος πέταξε την ταμπέλα και εξελίχθηκε σε ΒΙG TIME WINNER".

Και εξελίχθηκε σε ΝΙΚΗΤΗ, επειδή ήταν ΜΑΧΗΤΗΣ. Βελτίωσε τις μπασκετικές του ικανότητες, έμαθε από τους παλαιότερους, συναγωνίστηκε στα ίσα τους συνομήλικους και τελικά μεταλαμπάδευσε αυτά που έμαθε στους νεότερους. Κι αν δεν είχε δίπλα του συμπαίκτες για να μάθει απ΄αυτούς! Κι αν δεν είχε δίπλα του συμπαίκτες παικταράδες που κλήθηκε να συναγωνιστεί! Κι όμως τα κατάφερε. Εμεινε όρθιος. Δυνατός και σταθερός. Δεν διανοήθηκε να φύγει όταν άλλοι το έκαναν με ευκολία. Παρέμεινε αιώνια πιστός, αφοσιωμένος. Εσφιξε τα δόντια και όρμησε στη μάχη σαν λιοντάρι. Κι όταν τα δύσκολα πέρασαν και ήρθε η Ανοιξη ο ίδιος παρέμεινε αναλλοίωτος από τις αλλαγές. Δεν ψωνίστηκε, δεν καβάλησε καλάμι παρέμεινε σημείο σταθερότητας και συσπείρωσης. Ωρίμασε αγωνιστικά, ωρίμασε και σαν προσωπικότητα. Κι αν εμάς το χαμηλό του προφίλ και η απέχθειά του για την γκλαμουριά δεν μας επέτρεπε παρά μόνο να υποθέτουμε πώς ακριβώς ήταν ο Αλβέρτης ως αρχηγός του Παναθηναϊκού, υπήρχαν κάποιοι που το βίωναν. Και ακριβώς επειδή το βίωναν το εκτίμησαν.

Δεν το είχαμε ίσως συνειδητοποιήσει μέσα στο μεθύσι των συνεχόμενων τίτλων, αλλά είναι πολύ μεγάλο πράγμα να παραμένει ένας παίκτης 19 ολόκληρα χρόνια σε έναν σύλλογο που κάνει πρωταθλητισμό, χωρίς να βρεθεί ούτε μία στιγμή κάποιος - παράγοντας ή προπονητής - να "βαρυγκομήσει" για την παρουσία του και να τον θεωρήσει περιττό.

Δεν είναι λοιπόν μόνο ότι ο ίδιος διαχειρίστηκε άριστα το νέο αγωνιστικό του ρόλο, που τον ήθελε να έχει ολοένα και μικρότερη συμμετοχή μέσα στο παιχνίδι. Είναι - κυρίως - ότι κατάφερε οι άλλοι να θεωρήσουν την γενικότερη παρουσία του, απαραίτητη για την καλή πορεία της ομάδας. Επειδή αυτά που πρόσφερε στα αποδυτήρια σαν εμψυχωτής και κάποιες φορές "ψυχοθεραπευτής" της ομάδας ήταν εξίσου, ίσως και περισσότερο σημαντικά, στο πέρασμα των χρόνων απ΄ ό,τι η αγωνιστική του παρουσία.

Και ακριβώς επειδή ήταν ο ίδιος τόσο μεγάλος, πρόσφερε γενναιόδωρα την "κληρονομιά" του στους επόμενους από αυτόν. Φεύγει, αλλά αφήνει τον Παναθηναϊκό σε καλά χέρια. Το ίδιο άξια, το ίδιο σεμνά, το ίδιο μαχητικά σαν αυτόν.

Αυτόν τον Αλβέρτη τίμησε σήμερα ο Παναθηναϊκός. Οχι μόνο τον παίκτη, όχι μόνο τον αρχηγό, όχι μόνο τον ηγέτη. Ολα αυτά μαζί.

***

ΥΓ. Από το συγκινητικό "αντίο" του Αλβέρτη κρατάω μία του φράση. Σε ερώτηση τι θα άλλαζε από την καριέρα του, απάντησε: "Αν μπορούσα να σβήσω, ή να διορθώσω κάτι, θα ήμουν ο Θεός. Υποθετικά δεν μπορούμε να μιλάμε. Πολλά πράγματα θα ήθελα να κάνω διαφορετικά. Σίγουρα θα έσβηνα τον τραυματισμό του Μπόμπαν. Ολα τα άλλα μπορείς να τα φτιάξεις".

Κι εγώ ΜΟΝΟ αυτό θα έσβηνα ρε Φράγκι!!!


Scratch: Ο γνωστός ψυχασθενής Σάρας με φανέλα Αλβέρτη!




Scratch 1: "Ολα τα λεφτά" η φράση του Θανάση όταν ξεκίνησε το λόγο του για τον Φράγκι: "Είμαι ο Θανάσης σας!" Ναι ρε Θανασάρα, είσαι ο Θανάσης ΜΑΣ!





Scratch 2: Ο Ομπράντοβιτς για τον Φράγκι: "Οταν ένας παίκτης έχει κερδίσει 25 τρόπαια σε 19 χρόνια, από κάθε άποψη είναι εύκολο να αναγνωριστεί η αξία του. Για μένα όμως, το πιο σημαντικό είναι η προσωπικότητά του, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Πάντα ήταν έτοιμος να βοηθήσει όλους μας. Ηταν πάντα αφιερωμένος στην ομάδα και συγκεντρωμένος στις προπονήσεις από το πρώτο ώς το τελευταίο λεπτό".

Scratch 3: Συγκλονιστική η στιγμή, όταν ο κόσμος φώναξε το όνομα του νέου "αρχηγού" Δημήτρη Διαμαντίδη και ο Φράγκι τους παρότρυνε να φωνάξουν δυνατότερα.

Scratch 4: Δημήτρη Διαμαντίδη, πιστεύω ότι γνωρίζεις τι βαριά κληρονομιά σου παραδόθηκε. Μακάρι να σταθείς το ίδιο ευλογημένος με τον Φράγκι.

Scratch 5: Μετά το τέλος του αγώνα το τεχνικό επιτελείο έκανε δώρο στον Φράγκι μια καραμπίνα! Οχι μόνο επειδή λατρεύει το κυνήγι αλλά για να έχει έξτρα κίνητρο να κυνηγήσει περισσότερους τίτλους από το νέο του πόστο!

Scratch 6: Χάλια η ΤΣΣΚΑ. Αν δεν στρώσει και με τον Σμόντις...

Ο captain, my captain...