Nαι, ρε! Βύντρα!!!

Το πρωτάθλημα αρχίζει και πρασινίζει μετά τη νίκη στην Τρίπολη που επετεύχθη χάρη στο γκολ ενός παίκτη που έχει αμφισβητηθεί περισσότερο από όλους στην ομάδα τα τελευταία χρόνια, του Λουκά Βύντρα! Και είναι η ώρα να του αναγνωριστεί η απίστευτη σεζόν που κάνει φέτος.

Σημαντική νίκη σε ένα κρίσιμο ματς σε ένα γήπεδο βούρκο με αντιπάλους που είχαν βάλει πούλμαν μπροστά από την εστία τους, έριχναν ξύλο και ήταν τόσο ...αδιάφοροι που επιστράτευσαν ακόμα και τον τερματοφύλακά τους για να φτάσουν στην ισοφάριση.

Εν ολίγοις ένα διπλό που ήθελε ...γκογκόβια για να κατακτηθεί και ο Παναθηναϊκός στην Τρίπολη τα είχε. Οπως είχε και την κίνηση - ματ του Νιόπλια που βάζοντας τον Κατσουράνη στόπερ ξεμπλοκάρισε το κέντρο και βρήκε ...χώρο για τον Νίνη, χωρίς να χρειαστεί να ...σπάσει αβγά (που μάλλον δεν ήταν διατεθειμένος να το κάνει). Οπως και νάχει δικαιώνεται εκ του αποτελέσματος και μπράβο του!

***

EDIT: Τελικά η Κυριακή εξελίχθηκε σε πράσινη Κυριακή. Δεν ήταν μόνο η νίκη στην Τρίπολη. Ηταν και η ήττα του ΠΑΟΚ στο Χαριλάου. Κι από εκεί που η ομάδα ήταν στο +2 και κινδύνευε να χάσει την πρώτη θέση, βρέθηκε στο +5 από τον ΠΑΟΚ και στο +7 από τον ακατονόμαστο. Μια διαφορά - "μαξιλαράκι ασφαλείας" που της επιτρέπει να μπει με άλλο αέρα στο ντέρμπι και παράλληλα της προσφέρει την "πολυτέλεια" να εξαντλήσει - αν το αποφασίσει... - τις πιθανότητές της για πρόκριση στους "8" του Εuropa League. Παρόλο που είναι θέμα μεγάλης συζήτησης το αν έχει τη δυνατότητα να "χτυπήσει" στη Λιέγη ένα ματς με αβέβαιη έκβαση ριψοκινδυνεύοντας τραυματισμούς και κόπωση που μπορεί να στοιχίσουν όχι μόνο στο ντέρμπι, αλλά και εν όψει των επόμενων αγωνιστικών. Αλλά αυτά έχουμε μέρες μπροστά μας να τα συζητήσουμε.

Σήμερα μιλάμε για το ματς με τον Αστέρα. Τη νίκη ήθελε, τη νίκη πήρε ο Παναθηναϊκός. Σε ένα παιχνίδι που για όσους θυμούνται το 2004, είχε ακριβώς τη δυσκολία και την ατμόσφαιρα που επικρατούσε την χρονιά του νταμπλ. Οσο πλησιάζει το τέλος το άγχος μεγαλώνει και λογικό είναι το θέαμα να πηγαίνει περίπατο. Αυτό όμως στη συγκεκριμένη φάση δεν έχει σημασία. Δεν είναι δηλαδή όπως στον πρώτο γύρο, ή στα μισά του πρωταθλήματος που μία κακή εμφάνιση ή μια μέτρια εμφάνιση, ή κάποιες αδυναμίες χτυπούσαν καμπανάκι κινδύνου εν όψει της συνέχειας. Τώρα δεν κοιτάμε πια μακροπρόθεσμα. Δεν έχει νόημα. Κοιτάμε ένα - ένα τα παιχνίδια. Να βγαίνουν χωρίς απώλειες. Και μόλις συμβεί αυτό να πηγαίνουμε παρακάτω. Τρεις και μία. Δύο και μία. Μία και σήμερα. Μία και ...καμμία. Τίτλος!

Η ομάδα στην Τρίπολη δεν έπαιξε μπάλα. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, σε έναν άθλιο αγωνιστικό χώρο με έναν αντίπαλο που έπαιζε κλειστά και βαρούσε στο ψαχνό. Ομως, η αίσθηση που μετέδωσε παρά τη μέτρια εμφάνιση ήταν πως παίζει προσεκτικά και πως είναι αποφασισμένη. Ενοιωθες πως δεν απειλείται από τον αντίπαλο και πως προσπαθεί. Ενοιωθες βέβαια και το άγχος των παικτών να φτάσουν στο γκολ. Ενα άγχος που ήρθε να προστεθεί στο δικό σου. Και που μεγάλωνε όσο δεν ερχόταν το γκολ.

Και εκεί επάνω ήρθαν και κάποιες απαισιόδοξες σκέψεις. Ο Κατσούρ δεν την παλεύει, του Κάρα δεν του βγαίνει τίποτα, ο Ζιλμπέρτο είναι μέτριος, ο Σισέ δεν πρόκειται να πάρει τη μπάλα ούτε στη ...δευτέρα παρουσία, ο Σάλπι έχει αποκτήσει ...σκιά που τον ακολουθεί παντού, ο Λέτο γλιστράει συνεχώς λες και πατάει άντε να μη πω τι, πώς στα κομμάτια θα μπει το γκολ; Kι εκεί πάνω τραυματίζεται ο Σπυρόπουλος και αρχίζεις και σκέφτεσαι και το επόμενο ματς. Χωρίς να έχεις σιγουρέψει το σημερινό, κινδυνεύεις να έχεις έναν αναντικατάστατο (κατά πως φαίνεται...) παίκτη νοκ άουτ για το ντέρμπι με τον γαύρο. Μήπως κάτι πάει να στραβώσει πολύ;

Το προσπερνάς προς στιγμήν, αφού μετά την κρίση πανικού σκέφτεσαι πως κουτσά στραβά έχεις δύο κατά συνθήκη αριστερά μπακ. Τον Καντέ και τον Βύντρα και εν πάση περιπτώσει δεν επείγει τώρα ποιος θα παίξει στο ντέρμπι, αλλά πώς θα κερδίσεις τον Αστερία.


Γεγονός που μας ξαναφέρνει στην επίθεση. Τι πρέπει να γίνει για να αλλάξει η ροή του αγώνα; Να μπει ο Νίνης, τι άλλο; Αντε όμως και μπαίνει. Στη θέση ποιανού θα μπει; Γιατί τα δύο Κ ξέρεις ότι ο Νιόπλιας δεν τα βγάζει παρά μόνο με φορείο. Ο Λέτο που είναι ο "εύκολος στόχος" στις αλλαγές, δεν γίνεται να βγει, γιατί έτσι όπως είναι κλεισμένη η άμυνα του Αστέρα μόνο με σέντρες ή ξε επιθέσεις που βγαίνουν από πίσω μπορείς να την ανοίξεις. Ο Σάλπι μπορεί να μη φαίνεται σε όλο το ματς αλλά μια φορά αν ξεφύγει μπορεί να σου κάνει τη μισή ευκαιρία γκολ.

Ελα όμως που δεν είναι μόνο το ποιος θα βγει, αλλά και το πού θα παίξει ο μικρός. Εδώ μιλάμε ότι καλά καλά δεν χωράνε μαζί Κάρα και Κατσούρ, θα χωρέσει και ο Νίνης; Και πού θα βρεθούν τα τετραγωνικά για να παίξουνε κι οι τρεις; Οπότε; Η λύση μονόδρομος. Βγαίνει ο Καντέ, γυρνάει ο Κατσούρ στόπερ και έτσι έχεις με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. ΚΑΙ χώρο βρίσκεις και "ανώδυνη" αλλαγή κάνεις (μη μου πεις ότι δεν μετράει κι αυτό...).

Κίνηση με ρίσκο που το αν θα βγει είναι 50-50. Κι όμως αυτό ήταν! Μπήκε ο μικρός, έδωσε πνοή στην ομάδα, δίνει και τη μπαλιά στον Λέτο που με τη σειρά του τη δίνει στον Βύντρα και νάτο το γκολάκι! Γιατί ο Βύντρα άμα λάχει είναι πολυεργαλείο. Ελβετικός σουγιάς. Χωρίς πλάκα τώρα. Πάντα ήταν αλλά η προκατάληψη δεν μας άφηνε να το δούμε. Μπορεί να είναι υπεύθυνος για τη δημιουργία μιας νέας λέξης στο νεοελληνικό λεξικό, της περιβόητης "βυντριάς", μπορεί να είναι συνώνυμο του "τσαφ", αλλά είναι και ο παίκτης με τα τεράστια φυσικά προσόντα, ο παίκτης που ουδέποτε έχει ακουστεί να μπλέκεται σε κλίκες, που δουλεύει συνεχώς για να βελτιωθεί (κι αυτό κι αν φαίνεται φέτος!), που δεν έχει μπλαζέ υφάκι, σαν κάτι Τζιολομάντζιους, ούτε έχει δείξει να δυσανασχετεί με την κερκίδα που υπήρξε τόσες φορές σκληρή μαζί του (άλλοτε δικαιολογημένα, άλλοτε αδικαιολόγητα) κυρίως επειδή είχε την ατυχία να αποκτηθεί επί εποχής Τζίγγερ. Ο παίκτης που κάνει φέτος απίστευτη χρονιά, που έχει βοηθήσει τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά και που επιτέλους αξίζει μια φορά (ΜΙΑ ΦΟΡΑ) να του αποδωθούν τα εύσημα για όσα έχει προσφέρει. Και που να σας πω κάτι; Αν τελικά φύγει τώρα πια θα μας λείψει. Θα μας λείψει το πάθος του και ο τσαμπουκάς του. Αυτός που τον έκανε σήμερα να τρέξει να υπερασπιστεί τον Νίνη όταν του την πέσανε, αυτός που έτρεξε να ζητήσει το λόγο πέρσι στην Τούμπα, αυτός που τον κάνει να παίζει για πάρτη του όταν γνωρίζει ότι κανείς, ή έστω ελάχιστοι θα αναγνωρίσουν την προσπάθειά του. Γιατί θέλει κότσια να κάνεις κάτι τέτοιο. Να παίζεις κόντρα σε θεούς και δαίμονες.

Ναι ρε Λουκά! Ναι! Αν τελικά πάρουμε το πρωτάθλημα (που όπως όλα δείχνουν, θα το πάρουμε), θα θυμούνται πια όλοι πως στο παιχνίδι με τον Αστέρα, αυτό που εμείς οι ίδιοι βαφτίσαμε "κομβικό" εσύ ήσουν εκεί και πέτυχες το "χρυσό" γκολ που μας έδωσε το τρίποντο. Ενα τρίποντο που ισοδυναμεί με τρίποντο τίτλου.



Το πρωτάθλημα αυτό μπορεί πια να χαθεί μόνο με χαρακίρι. Γιατί δεν είναι μόνο η διαφορά των βαθμών. Είναι και η εικόνα των άλλων. Η εικόνα του γαύρου που σέρνεται. (Αν και, να είστε σίγουροι ότι στο ντέρμπι δεν θα έχει καμία σχέση με αυτό το "ψοφίμι" που βλέπουμε. Θα είναι εντελώς άλλη ομάδα).

Ο ΚΟΣΜΟΣ

ΤΑ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ

Ο ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟΣ

Δεν είναι όμως μόνο η εικόνα του γαύρου. Είναι και η εικόνα του ΠΑΟΚ. Που δεν κατάφερε στο πιο κρίσιμο ματς της ιστορίας του τα τελευταία χρόνια να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ο ΠΑΟΚ δεν μπήκε ποτέ στον αγώνα του Χαριλάου. Δεν κατάφερε να κάνει ούτε μια ευκαιρία απέναντι σε έναν Αρη που έτρωγε σίδερα. Κι όταν δεν μπορείς να κάνεις την υπέρβαση στο ματς που είναι για σένα όλη η χρονιά δεν μπορείς να έχεις ιδιαίτερες απαιτήσεις. Σημαίνει πως μάλλον δεν είσαι ακόμα έτοιμος για τίτλο. Δεν έχεις αποκτήσει το μέταλλο.



Βέβαια, υπάρχει και ο Σπάθας. Τον οποίο επικαλείται ο ΠΑΟΚ ως υπεύθυνο της ήττας. Μόνο που αδικεί τον εαυτό του λέω εγώ όταν τον επικαλείται. Ο Σπάθας είχε δύο σημαντικές λανθασμένες αποφάσεις. Την κίτρινη στον Γκαρσία που ήταν από αυστηρή έως ακατανόητη και τον μη καταλογισμό δεύτερης κίτρινης στον Κάμπορα. Αυτά ναι ήταν λάθη. Δεν έκριναν όμως τον αγώνα. Τον αγώνα τον έκρινε το πάθος του Αρη και η αδυναμία του ΠΑΟΚ. Ο Αρης είχε έναν Κάμπορα που παρά το ότι έχασε πέναλτι (ένα χρόνο και κάτι μέρες είχαν τα αρειανά να κερδίσουν πέναλτι, λογικό ήταν να έχουν ξεχάσει πώς εκτελούνται...) και κάποιος άλλος στη θέση του θα έχει γίνει ψυχολογικό ράκος, συνυπολογιζόμενης της κρισιμότητας του αγώνα, αυτός βρήκε το σθένος να το ξεπεράσει και να πετύχει δύο εκπληκτικής ομορφιάς (και δυσκολίας...) γκολ που έδωσαν τη νίκη στην ομάδα του. Τι έκανε την ίδια στιγμή ο ΠΑΟΚ; Κατάλαβε κανείς; Είχε πλάνο αγωνιστικό για να δημιουργήσει φάσεις; Είχε ψυχολογία; (Δεν ήξερε τις συνθήκες που θα αντιμετώπιζε; Είναι ανάλογες μ΄ αυτές που δημιουργεί ο ίδιος στην Τούμπα). Είχε τρόπο αντίδρασης όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ; Τίποτα δεν είχε.

Κι όχι μόνο αυτό αλλά αν δεν κατέβαζε ο Αρης ταχύτητα μετά τις αποβολές των Σνάουτσνερ και Βιεϊρίνια είτε επειδή σεβάστηκε τον αντίπαλό του, είτε επειδή ήθελε να κρατήσει δυνάμεις εν όψει του αγώνα κυπέλλου της Τετάρτης με την Καβάλα (ποιος ξέρει τι από τα δύο...) θα μπορούσε να μετρήσει κι άλλα το κοντέρ.

Πλέον στον ΠΑΟΚ δεν αρκεί τυχόν δική μας ήττα στο ντέρμπι με τον γαύρο. Και όχι μόνο αυτό αλλά κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει πόσο θα του κοστίσει σε ηθικό εν όψει της συνέχειας η ήττα από τον συμπολίτη του. Ο οποίος παρεμπιπτόντως μάλλον σιγουρεύει την πέμπτη θέση που οδηγεί στα πλέι οφ. Τα οποία πλέι οφ αναμένονται συναρπαστικά. Με ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Αρη και γαύρο σε μια διαδικασία που ο καθένας τους μπορεί να είναι τελικά αυτός που θα κερδίσει την προνομιούχο θέση που οδηγεί στα προκριματικά του Τσαμπιολί.

Φροντιστήριο ξένων γλωσσών

Το καθιερωμένο κοτόπουλο.
Ζωντανό στην Τούμπα, "σφαγμένο" στο Χαριλάου.

***

Για την "ουρά" τώρα τι να πεις; Αίμα και άμμος όπως τα είχαμε πει χθες, στον αγώνα Λεβαδειακού - Ξάνθης. Τα δύο γαυροπαραρτήματα παλεύουν για τη σωτηρία. Ο Σουβλακιακός είναι πιο έμπειρος σε τέτοιες καταστάσεις. Οταν παλεύεις κάθε χρόνο για τη σωτηρία, γίνεσαι ...τσαρουχόπετσος. Δεν καταλαβαίνεις Χριστό. Η Ξάνθη αντίθετα δεν τις πολυγνωρίζει τέτοιες καταστάσεις. Το παιχνίδι συναρπαστικό. Η Ξάνθη κρατούσε τη νίκη μέχρι το 88ο λεπτό και μετά ήρθε ο Μπάρκογλου και της πήρε τη μπουκιά από το στόμα. Η αλήθεια όμως είναι πως αδικήθηκε και δεν της μέτρησαν κανονικό γκολ.

Και νάτην τώρα στην προτελευταία θέση μαζί με τον ΠΑΣ Γιάννενα και τον Λεβαδειακό να βρίσκεται από πάνω. Οχι όμως ότι τη σκαπούλαρε. Εδώ κινδυνεύουν Λάρισα, Εργοτέλης και Αστέρας που έχουν καβατζώσει 30 βαθμούς, δεν θα κινδυνεύει ο Λεβαδειακός; Μέχρι την τελευταία αγωνιστική θα παίζεται η παραμονή.

***

Και πάμε σε ένα ευχάριστο γεγονός από το βόλεϊ. Οι κοριτσάρες μας νίκησαν τις γαυρίνες στο φάιναλ φορ του Ρεθύμνου και κατέκτησαν το πέμπτο συνεχόμενο κύπελλο βόλεϊ.





Δεν έλειψαν όμως από την διοργάνωση οι γνωστοί αήττητοι ηλίθιοι που έκαναν για άλλη μια φορά επεισόδια.

***

Και μετά το βόλεϊ πάμε στο μπάσκετ. Εγινε το All Star Game και ο Σόφο τα πήρε όλα κι έφυγε! Με 42 πόντους, 16/16 δίποντα και 3/5 τρίποντα πήρε παραμάζωμα τους ξένους και ανακηρύχθηκε δίκαια MVP του αγώνα. Το διασκέδασε με την ψυχή του σαν μικρό παιδί και μετά (ή πριν, θα σας γελάσω) χόρεψε και χιπ χοπ μαζί με τον Τσίλντρες.

MVP

Τσίλι - Σόφο

Ο Νίκολας νικητής στον διαγωνισμό τριπόντων
(ποζάρει με Μπαρζώκα και Ελλη Κοκκίνου)

***

Και από τα εγχώρια στα διεθνή. Ξεκίνησε η Φόρμουλα Ενα αλλά ο ΑΝΤ1 λέει θέλει ένα πεντάευρο για να μας δείξει τους αγώνες. Πάτε καλά; Στην πρεμιέρα τώρα κέρδισε ο ξινός. Ο Αλόνσο. Μην περιμένετε να σας βάλω φωτογραφία με τη φάτσα του. Πάρτε μία με τη Φεράρι.


Πάρτε κι άλλη μία του Σούμι. Που επέστρεψε. Και επειδή η ...γριά η κότα έχει το ζουμί, κατάφερε με το "καλημέρα" να πλασαριστεί στην εξάδα. Κι ας μην έχει πια την υποστήριξη μιας τεράστιας εταιρείας πίσω του.

***

Δυστυχώς, έχουμε και τα δυσάρεστα. Τον σοβαρό τραυματισμό του Μπέκαμ που θα του στοιχίσει το Μουντιάλ. Ανεξάρτητα από το αν τον συμπαθεί κανείς ή όχι, από το αν τον θεωρεί καλό παίκτη ή απάτη, η απουσία του από το Μουντιάλ είναι μια δυσάρεστη είδηση. Οπως είναι η απουσία κάθε αθλητή που ονειρεύεται για μια τετραετία την συμμετοχή του και τελικά δεν τα καταφέρνει να δώσει το παρών.



Ο Μπέκαμ που έδωσε το Δεκέμβρη το παρών στην κλήρωση των ομίλων στη Νότια Αφρική, μπορεί πια να βρεθεί εκεί το καλοκαίρι μόνο ως θεατής. Κρίμα...