Αυτή η σέλα δεν είναι για τον κ... σου

H σκηνή από την ταινία "Καμικάζι αγάπη μου". Ο Στάθης Ψάλτης είχε όνειρο ζωής να αποκτήσει μια μηχανή. Μια μέρα πηγαίνει στο μαγαζί που τις πουλάει, ανεβαίνει πάνω σ' αυτή που του άρεσε περισσότερο και άρχισε να υποδύεται τον μηχανόβιο που είναι στο δρόμο και γκαζώνει. Βγαίνει από το μαγαζί ένας υπάλληλος και του φωνάζει να κατεβεί από τη μηχανή. Σηκώνεται με βαριά καρδιά και φεύγοντας μονολογεί: "Στάθη, αυτή η σέλα δεν είναι για τον κώλο σου"...

Τη συγκεκριμένη σκηνή θυμήθηκα βλέποντας το σημερινό παιχνίδι του Παναθηναϊκού στην Καβάλα, όταν η κάμερα έκανε ένα κοντινό στον Νιόπλια, ενώ το σκορ στο 2-1. Και πολύ φοβάμαι μήπως ισχύει κάτι ανάλογο για τον προπονητή του Παναθηναϊκού.




Ούτε περίμενα ότι θα φτάσει η στιγμή που θα κάνω τέτοια σκέψη. Μπορώ να πω μάλιστα ότι τόσο καιρό φοβόμουν μήπως με κάποια αρνητικά αποτελέσματα που μπορεί να προκύψουν από το φορτωμένο πρόγραμμα, τεθεί θέμα προπονητή από τους ΑΡΔ.

Τον συμπαθώ τον Νιόπλια, γι' αυτό και η αντικατάσταση του τεντά από αυτόν δεν μου είχε πέσει τόσο βαριά όσο αν ήταν άλλος ο διάδοχος του Ολλανδού. Πέρσι δεν του έκανα ούτε κριτική, επειδή ακριβώς πολλοί θα θεωρούσαν - κι εγώ το φοβόμουν... - ότι παρασύρομαι από την συμπάθεια που είχα στον Τεν Κάτε.

Ενδόμυχα όμως παρακαλούσα να γίνει ο Νιόπλιας ο νέος Κυράστας για την ομάδα μας. Τον πίστευα, αλλά τώρα πια δεν μπορώ να πω ότι τον πιστεύω τόσο.

Είναι πολλά πια αυτά που έχουν μαζευτεί.

Θα μου πεις ότι υπάρχουν και πολλά για τα οποία δεν φέρει την παραμικρή ευθύνη.

* Η ομάδα δεν έχει τρεξίματα και γι' αυτό μπορεί να φταίει ο Κέζος. Σίγουρα φταίει και η επιβάρυνση από το Μουντιάλ μόνο που η κατάσταση είναι γενικευμένη και αφορά και παίκτες που δεν πήγαν στο Μουντιάλ.




* Ο Κατσουράνης δεν τραβάει, ουσιαστικά έχει να παίξει μπάλα από τις αρχές του περυσινού πρωταθλήματος. Βέβαια τότε, επί τεντά, είχε άλλο ρόλο, γι' αυτό και είχε βοηθήσει επιθετικά την ομάδα.

* Ο Καραγκούνης δεν μπορεί, από την αρχή της σεζόν έχει δείξει ότι δεν είναι σε καλή κατάσταση.

* Ο Ζιλμπέρτο δεν έχει τις περυσινές αντοχές, έχει χάσει τη μισή προετοιμασία, είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος και έχει και την επιβάρυνση του Μουντιάλ.

* Ο Λέτο, συνεχίζει να κάνει του κεφαλιού του και να θέλει μια μπάλα μόνος του.

* Ο Νίνης δεν έχει σταθερότητα μπορεί τη μια μέρα (ή το ένα ημίχρονο) να είναι καλός και το επόμενο να σέρνεται.

* Ο Γκοβού δεν έχει εγκλιματιστεί ουσιαστικά στην ομάδα επομένως δεν μπορεί να προσφέρει αυτά που περιμένουμε

* Ο Μπουμσόνγκ είναι ακριβώς αυτό που φοβόμασταν, δεν είναι το Hummer που θέλαμε, αλλά δεν ήταν η πρώτη επιλογή του Νιόπλια, δεν φταίει αυτός αν του έφεραν για στόπερ έναν παίκτη που απέχει πολύ από τον Κρις και τον Γκαλάς.

* Σεϊταρίδης και Σπυρόπουλος είναι τραυματίες και ο Νιόπλιας υποχρεώνεται να κάνει αλχημείες στα άκρα της άμυνας.

Αναγνωρίζω επίσης, ότι εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε να απαιτήσει συγκεκριμένους παίκτες, παρά μόνο να δεχτεί αυτούς που του έφερναν. Aυτή είναι η μοίρα των προπονητών που το μέγεθος της ομάδας είναι μεγαλύτερο από το δικό τους. Δεν δικαιούνται να απαιτούν είναι απλά ευχαριστημένοι που τους δίνεται μια ευκαιρία ζωής. Κανείς δεν μπορεί βέβαια να τον ψέξει γι' αυτό. Κι έπειτα με τον εμφύλιο να βρίσκεται στο αποκορύφωμά του το καλοκαίρι και να ήθελε δεν μπορούσε να γίνει επαναστάτης (έστω και με αιτία)...

Ομως...

Αν για την αγωνιστική κατάσταση ή τις επιλογές των ποδοσφαιριστών δεν έχει ευθύνες, σίγουρα είναι δική του ευθύνη η νοοτροπία, η ψυχολογία και η διαχείριση.

Κι εδώ δεν βλέπω καμία πρόοδο από πέρσι. Που, σημειωτέον, δεν είδαμε κανένα ιδιαίτερο θέαμα, απλώς περιμέναμε να τελειώσει όπως - όπως η χρονιά, κάνοντας αυτοσκοπό μας τον τίτλο.

Μιλάει συχνά ο Νιόπλιας για την έλλειψη ρυθμού. Κι όμως αναφέρεται σε ένα σύνολο που έχει μόλις δύο αλλαγές στην 11άδα του: Μπουμσόνγκ - Γκοβού. Δεν θα έπρεπε να έχει ομοιογένεια αυτό το σύνολο; Να βγάζει αυτοματισμούς; Να είναι κοντά μεταξύ τους οι γραμμές; Είχε αυτή η ομάδα σήμερα καμία αγωνιστική σχέση με την Καβάλα που άλλαξε τη μισή της ενδεκάδα σε σχέση με πέρυσι; Για την Καβάλα δεν υπήρχε πρόβλημα ρυθμού;

Και ποιος ευθύνεται για το γεγονός ότι τόσο στον αγώνα με την Ξάνθη, όσο και στον αγώνα με την Καβάλα μόλις η ομάδα έβαλε το γκολ, έκλεισε το διακόπτη; Είναι νοοτροπία πρωταθλητή αυτή; Κι αν με την Ξάνθη πιάστηκε στον ύπνο, δεν διδάχτηκε τίποτα η ομάδα (προπονητής και παίκτες) από τον αγώνα με τη Μπαρτσελόνα; Θυμίζω τα δύο από τα πέντε γκολ τα φάγαμε στο τέλος των ημιχρόνων και το τρίτο αμέσως μόλις είχαμε σκοράρει. Καθαρή έλλειψη αυτοσυγκέντρωσης.

Και πού είναι ο τσαμπουκάς, η ψυχολογία της ομάδας που γνωρίζει ότι είναι καλύτερη (για το ελληνικό πρωτάθλημα μιλάω) και που δεν ανέχεται να χάσει βαθμούς από έναν κατώτερο αντίπαλο; Πού είναι η διάθεση να μην σταματήσει στο ένα γκολ, λες και τελείωσε το παιχνίδι, αλλά να προσπαθήσει να βάλει και δεύτερο και τρίτο και τέταρτο, όσο περισσότερα γκολ μπορεί;


Η ομάδα δυστυχώς δεν βλέπεται... Δεν μπορεί να κάνει δυο φάσεις της προκοπής. Είναι δυνατόν να είναι αμέτοχος σ' αυτό ο προπονητής που έκανε μαζί της την προετοιμασία; Και πόσο δίκαιο είναι να τα ρίχνουμε όλα στον Κέζο; Είναι δυνατόν να έχει περισσότερες ευθύνες από αυτές που του αναλογούν; Πού είναι οι φάσεις που έχουν δουλευτεί στην προπόνηση; Πού είναι τα αποτελέσματα της προετοιμασίας;

Και πάμε και στο θέμα της διαχείρισης. Γενικά της διαχείρισης, είτε αυτή αφορά παίκτες, είτε αφορά αγώνα.

Βλέπω στο ματς με τη Μπαρτσελόνα τον Λέτο όχι μόνο εκτός τόπου και χρόνου, αλλά ουσιαστικά προκλητικό. Και αναρωτιέμαι. Αν ο παίκτης κάνει του κεφαλιού του, γιατί ο προπονητής δεν τον πετάει έξω από τον αγώνα; Τι φοβάται; Αν πάλι του έχει δώσει εκείνος εντολές να συγκλίνει προς το κέντρο και να μην βοηθάει καθόλου τον φουκαρά τον Βύντρα, αφήνοντας μια τρύπα "να" στην "καλή πλευρά" (λες και έχει κακές πλευρές) της Μπαρτσελόνα, τότε πώς ακριβώς "διάβασε" σαν προπονητής το ματς και πώς συνέχισε την ανάγνωσή του;

Δεν θα κάνω άλλη αναφορά στον αγώνα με τη Μπάρτσα, δεν έχει νόημα άλλωστε. Ετσι κι αλλιώς όπως εξελίχθηκε το συγκεκριμένο παιχνίδι ο καλύτερος παίκτης είναι σίγουρα αυτός που δεν έπαιξε (και ο Καραγκούνης που δεν μπήκε από την αρχή...). Κι ας μου πήρε μέρες να συνέλθω, όχι από το εύρος της ήττας (είναι θαύμα που δεν καταρρίψαμε το ρεκόρ του γαύρου...) όσο από την εικόνα της ομάδας.

Ούτε θα σταθώ στο γεγονός ότι ακόμα και σε ήττες ή αποτυχίες ο Νιόπλιας παρουσιάζεται στις συνεντεύξεις τύπου με στυλ "ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτα" και "τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα", και "το μη χείρον βέλτιστον". Παρόλο που θεωρώ πως δεν ταιριάζουν τέτοιες νοοτροπίες στον προπονητή του Παναθηναϊκού. Σήμερα βέβαια άλλαξε λίγο το τροπάριο και είπε ότι δεν υπάρχουν δικαιολογίες και ότι η ομάδα δεν διαχειρίστηκε σωστά το παιχνίδι. Ποιος όμως έχει την κύρια ευθύνη για την διαχείριση του παιχνιδιού, αν όχι ο προπονητής;

Και πάμε στο σημερινό παιχνίδι. Μπορεί η απουσία του Σπυρόπουλου να επέβαλε την παρουσία του Βύντρα στο αριστερό άκρο της άμυνας στον αγώνα με τη Μπάρτσα, αλλά στην Καβάλα γιατί θα έπρεπε να συνεχιστούν οι αλχημείες; Γιατί πήρε τον Ιωαννίδη αν δεν τον εμπιστεύεται; Να καταλάβω που δεν τον βάζει κόντρα στη Μπάρτσα, αλλά γιατί να μην παίξει κόντρα στην Καβάλα; Να πω εδώ ότι δεν δέχομαι καμία κατηγορία για τον Βύντρα (κι ας είμαι από εκείνους που του έχουν κάνει αυστηρότατη κριτική στο παρελθόν). Ο άνθρωπος έχει γίνει λάστιχο να παίζει όπου τον καλεί το καθήκον. Με σωστό πόδι, με ανάποδο πόδι, δεξιά, αριστερά, στο κέντρο, ε ας ασχοληθούμε πρώτα με αυτούς που παίζουν στη θέση τους και μετά ας περιλάβουμε τον Λουκά (που, πάντως, όταν πέρασε δεξιά, με την είσοδο του Ιωαννίδη, μια χαρά τα πήγε).

Και ποια στοιχεία της ομάδας της Καβάλας (από πέρυσι, ή από φέτος) έπεισαν τον προπονητή ότι μπορεί να κατεβάσει την ομάδα στον αγωνιστικό χώρο με τον κουρασμένο Ζιλμπέρτο και τον ταλαιπωρημένο Καραγκούνη; Γιατί δεν χρησιμοποίησε τον Σιμάο, γιατί δεν έβαλε από την αρχή τον Γκαρσία, τον μόνο παίκτη που στον φετινό Παναθηναϊκό, όπως τουλάχιστον παρουσιάζεται μέχρι τώρα, μπορεί να "ταράξει τα νερά";




Ο προπονητής δείχνει να μην έχει πλάνο, η ομάδα δεν έχει συνοχή στις γραμμές της, η ανασταλτική λειτουργία πάσχει δραματικά, η ασυνεννοησία και ο εκνευρισμός είναι στα ύψη, η πειθαρχία είναι είδος εν ανεπαρκεία. Οι αλλαγές δεν μπορούν να βοηθήσουν, ο Νιόπλιας δεν μπορεί να εμπνεύσει τους παίκτες ή να τους στηρίξει ψυχολογικά, γιατί δεν έχει τις εμπειρίες να το κάνει. Πάλι καλά που ο Σισέ συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε πέρυσι γιατί τα ...όργανα θα είχαν αρχίσει ήδη.

Θα μου πεις: Kαι τι προτείνεις; Γιατί εσύ έλεγες πέρσι σε ανάλογη περίπτωση όταν υπήρχαν σκέψεις απομάκρυνσης του τεντά ότι δεν γίνεται να αλλάξουμε προπονητή τέτοια εποχή, γιατί δεν υπάρχει και κάποιος καλός προπονητής εύκαιρος. Το ίδιο θα πω και τώρα. Να φύγει και να έρθει ποιος; Δεν βλέπω να υπάρχει κάτι στον ορίζοντα.

Αλλά δεν τρέφω και πολλές ελπίδες θεαματικής βελτίωσης. Ο Εμπεν και να έρθει (που θα έρθει) δεν μπορεί να κάνει θαύματα. Μερεμέτια θα κάνει μέχρι το τέλος της χρονιάς. Απλά επειδή είναι καλός γυμναστής θα τα κάνει καλύτερα από τον Σαντάνα (τον Βραζιλιάνο γυμναστή που έφερε ο Ζίκο στο γαύρο πέρσι).

Θέαμα όμως, παραγωγικές φάσεις, ηρεμία όταν το παιχνίδι στραβώνει, δύσκολα θα δούμε. Και καθώς φέτος είναι η χρονιά που ο Νιόπλιας δίνει τις πραγματικές εξετάσεις, κάθε μη επιθυμητό αποτέλεσμα θα τον γεμίζει με άγχος.

Δεν υπονοώ μ' αυτά ότι ...χάθηκε το πρωτάθλημα (ούτε βέβαια ότι θα κερδηθεί οπωσδήποτε). Υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα για όλους.




Αυτό που λέω είναι πως μια ομάδα με μπάτζετ πολλών εκατομμυρίων που όλο το καλοκαίρι οι ΑΡΔ μας είχαν κάνει πλύση εγκεφάλου ότι ξεχειλίζει από ποιότητα (εγώ πάντως αυτή την ποιότητα μόνο στην επίθεση την βλέπω και - μετά από τη Μπάρτσα* έχω και για αυτό το θέμα τις ενστάσεις μου...) πρέπει να έχει και προπονητή ανάλογου διαμετρήματος. Εμείς έχουμε έναν προπονητή που μαθαίνει. Μαθαίνει στο Τσάμπιονς Λιγκ, μαθαίνει να διαχειρίζεται ακριβό υλικό, μαθαίνει να λειτουργεί σε συνθήκες πίεσης πρωταθλητισμού (που δεν υπήρχε στις μικρές εθνικές που δούλεψε). Το ότι κλήθηκε πέρσι να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και το έκανε επιτυχημένα δεν συνεπάγεται ότι θα τα καταφέρει το ίδιο επιτυχημένα και φέτος που έχει την ευθύνη της ομάδας από την αρχή, που επιμελήθηκε την προετοιμασία της, που πρέπει να δουλέψει πάνω στην τακτική, να κάνει διαχείριση ψυχολογίας παικτών, να καταφέρει να πάρει το μάξιμουμ από τον καθένα κ.λπ.

Μακάρι να λυθούν τα προβλήματα ως εκ θαύματος με την ομάδα να αποκτά την εκρηκτικότητα, την ταχύτητα και τη φυσική κατάσταση που της λείπει. Και οι ανησυχίες μου για τον Νιόπλια να είναι υπερβολικές.

Το δίλημμα πάντως εξακολουθεί να υπάρχει. Τον στηρίζουμε γνωρίζοντας ότι ακόμα μαθαίνει την προπονητική με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε τυχόν απώλειες, ή τον αλλάζουμε;



* Σχετικά με τον Λέτο και το ματς με τη Μπάρτσα. Πέρσι, είχα στραβώσει που πήραμε τον Λέτο από τον γαύρο, αλλά φρόντισε να μου αλλάξει ο ίδιος πολύ γρήγορα γνώμη με όσα έκανε στο γήπεδο. Ημασταν τόσο ταλαιπωρημένοι εμείς οι οπαδοί του Παναθηναϊκού από την αμπαλοσύνη των ποδοσφαιριστών της ομάδας στην εποχή Τζίγγερ που τα τσαλιμάκια του Λέτο δεν μπορούσαν παρά να μας ενθουσιάσουν. Η αλήθεια είναι ότι δεν έμεινε μόνο σ' αυτά. Εβαλε γκολ, έδωσε βαθμούς, είναι αυτός που με το γκολ του τελικού μας χάρισε το νταμπλ. Εφτασε όμως ένα παιχνίδι κόντρα στην Μπάρτσα για να συνειδητοποιήσω πως τελικά αυτά που κάνει ο Λέτο μπορεί να είναι και περιττά. Το ποδόσφαιρο είναι απλό και ομαδικό. Και ο Λέτο το κάνει σύνθετο και ατομικό. Εκνευρίστηκα πολύ με το παιχνίδι του, όταν έβλεπα πόσο απλά έπαιζε η Μπαρτσελόνα. Θα μου πεις, τώρα περίμενες για να συνειδητοποιήσεις ότι η Μπαρτσελόνα κατορθώνει να κάνει το απλό να φαίνεται σαγηνευτικό; Οχι, απλώς τώρα είχα την δυνατότητα να το αντιπαραβάλλω με το παιχνίδι του Παναθηναϊκού.

Το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο έχει αλλάξει. Εχει ρυθμό, ταχύτητα, δύναμη, συνεχή κίνηση και καλή κυκλοφορία. Κι εμείς εξακολουθούμε να θαυμάζουμε τους ντριμπλαδόρους που παίζουν για τον εαυτό τους ή τα τσεκούρια που το μόνο που ξέρουν είναι να καταστρέφουν το ποδόσφαιρο του αντιπάλου (κι ας μην μπορούν να δώσουν σωστή πάσα στα δύο μέτρα).

Δυστυχώς, ο Παναθηναϊκός διαθέτει και τις δύο αυτές κατηγορίες. Εκτός από αυτές διαθέτει μια ευάλωτη άμυνα που όπως φαίνεται δεν ενισχύθηκε στις μεταγραφές, ένα γερασμένο (ηλικιακά) κέντρο και μια ομάδα ιδιαίτερα καταπονημένη από το Μουντιάλ. Σπάνια ομάδες που έχουν πολλούς παίκτες που αγωνίστηκαν στο Μουντιάλ παρουσιάζουν καλή εικόνα την επόμενη σεζόν.

Και όλα αυτά τα ντεζαβαντάζ καλείται να τα διαχειριστεί ένας ελπιδοφόρος και φιλότιμος προπονητής, χωρίς ιδιαίτερες εμπειρίες. Που πρέπει να κρατήσει με επιτυχία δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Και μπορεί στο πρωτάθλημα να μην έχει γίνει ακόμα μη
αναστρέψιμη ζημιά. Αλλά για την ευρωπαϊκή πορεία που ονειρευόμαστε για τη φετινή τουλάχιστον σεζόν, αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά (αγωνιστικά, ψυχολογικά ή μεταγραφικά - το Γενάρη) ας κρατήσουμε μικρότερο καλάθι. Γιατί η Μπαρτσελόνα μας απέδειξε ποια είναι η διαφορά μας από την υπόλοιπη Ευρώπη. Και αυτή η διαφορά με τις τωρινές συνθήκες δεν καλύπτεται.


* Scratch: Η εικόνα της ομάδας είναι που απογοητεύει, όχι η απώλεια των βαθμών.


* Scratch 1: Yποτίθεται ότι ο Μπουμσόνγκ με όλες τις αδυναμίες του είναι τουλάχιστον καλός στο ψηλό παιχνίδι. Κι όπως του έκανε πλάκα στον αέρα ο Ντουγκλάο.


* Scratch 2: Πολύ αργές επιστροφές, τεράστιο πρόβλημα στα στημένα.


* Scratch 3: Οποιος ρίχνει όλες τις ευθύνες στον Κέζο, παραβλέπει το πόσο αγωνιστικά επιβαρημένοι είναι οι παίκτες του Παναθηναϊκού.


* Scratch 4: Για τα επεισόδια δεν έχω ενημέρωση. Ποιος φταίει, ποιος ξεκίνησε κ.λπ. Η πάγια θέση μου πάντως είναι πως δεν γίνεται των άλλων οι οπαδοί να είναι χούλιγκαν και οι δικοί μας αγιόπαιδα...


* Scratch 5: Τζιμπρίλαρε: Aν δεν είχα(με) και σένα...


* Scratch 6: O Ψάλτης πάντως στο τέλος την αγόρασε τη μηχανή...

***

ΤΑ ΓΚΟΛ ΤΟΥ ΤΖΙΜΠΡΙΛΑΡΟΥ

ΟΙ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣΜΟΙ

Η ΠΡΑΣΙΝΗ ΕΞΕΔΡΑ

ΤΑ ΕΠΕΙΣΟΔΙΑ

Ο ΜΑΚΗΣ