Τόσο μπορούσε, τόσο έπαιξε

Τελείωσε λοιπόν και το Euro για την Εθνική. Υπερβάσεις γίνονται πολλές φορές, θαύματα μόνο μια. Και η Ελλάδα όσο και να πεις δυσαρεστημένη απ’ αυτό το Euro δε φεύγει. Την υπέρβαση την έκανε.

Ονόματα και ονόματα έμειναν έξω από τους «8», αλλά εμείς εκεί. Μαζί με τις παραδοσιακές δυνάμεις του αθλήματος. Και δίκαια και μάγκικα.

Αλλά απέναντι στη Γερμανία, παρά όλες τις γραφικότητες και τις μεγαλοστομίες δεν γινόταν να πάμε κόντρα στη φύση. Ανώτερη ομάδα πώς να το κάνουμε. Κι εμείς μπήκαμε μέσα και ψαρωμένοι. Και μας έπαιξε σαν τη γάτα με το ποντίκι στην αρχή.

Δεν ξέρω αν είναι τόσο μεγάλη ομάδα όσο φάνηκε σήμερα απέναντι σε μας, αυτό θα φανεί στο επόμενο/α παιχνίδι/α της. Καλή ομάδα μια φορά είναι. Ανώτερη από τη δική μας είναι. Κι όταν ο άλλος είναι ανώτερης κλάσης η ψυχή και η περηφάνεια δεν αρκεί.

Χρειάζονται κι άλλα πράγματα.

Ξεκίνησε το παιχνίδι και νόμιζες ότι οι Γερμανοί μας κρατούσαν… τιμωρία. Δε μας έδιναν τη μπάλα να παίξουμε κι εμείς. Επαιζαν μόνοι τους. Θα μου πεις και ποιος από εμάς να πάρει τη  μπάλα; Ο Νίνης που μπήκε γι’ αυτή τη δουλειά; Χα! Δεν πρέπει αν υπήρξε χειρότερος παίκτης στο τουρνουά και δεν ξέρω αν φταίει γι’ αυτό που ο Σάντος τον έβαζε μόνιμα να παίζει ως εξτρέμ στη γραμμή, αν φταίει που προερχόταν από τραυματισμό (ο Λάζαρος αναρωτιέμαι δεν θα ήταν πιο αποτελεσματικός αν δεν τον είχε κόψει από την αποστολή απ’ ό,τι ο Νίνης;) ή αν τελικά το παλικάρι έχει κάψει φλάντζα.

Και μιας και λέμε για κράτημα της μπάλας, Εθνική Ελλάδας όπως τουλάχιστον είναι δομημένη, χωρίς Καραγκούνη δεν υφίσταται. Δε πα να τον σιχτιριάζουμε, δε πα να συνηθίζει τα καραγκιοζιλίκια (τα τελευταία μάλιστα τα περιέλαβαν και οι Γερμανοί και τα διακωμώδησαν αρκούντως – για τη φάση με το πέναλτι που δεν ήταν πέναλτι λέω…) για την Εθνική ομάδα είναι υπερ-πολύτιμος ΤΕΛΟΣ!

Στο πρώτο ημίχρονο λοιπόν μια τραγωδία. Αυτός ο Σηφάκης που σίγουρα είναι ασύγκριτα καλύτερος από το Χαλκιά δε θυμάμαι μια φορά ΜΙΑ ΦΟΡΑ να μπλοκάρισε τη μπάλα! Ολο κάτι γινόταν και του έφευγε. Τρία αμυντικά χαφ η ομάδα και ένα ατομικό μαρκάρισμα δεν έγινε. Για να μη πω τώρα για τη συνεννόηση Νίνη – Τοροσίδη ούτε για τα χόρτα που είχε πάει ο μικρός στη φάση του γκολ. Γύρισε και την πλάτη μάλιστα για να μην… εμποδίζει τον Λαμ (μα την Παναγία μου θύμισε τον Βύντρα σε ένα ματς πρεμιέρας με την ΑΕΚ που έκανε την ίδια ακριβώς κίνηση και τελικά χάσαμε... μεγαλοπρεπώς).

Από πού ν’ αρχίσεις και πού να τελειώσεις. Ακόμα και ο Κυριάκος Παπαδόπουλος που στα υπόλοιπα ματς ήταν από τους καλύτερους στο ματς με τη Γερμανία ήταν αγνώριστος. Ενας Σάλπι προσπαθούσε φιλότιμα κι ένας Σαμαράς έβαλε το γκολ. Αυτό ήταν όλο.

Στο τέλος μας δώσανε κι ένα πέναλτι – μαϊμού για να μετριαστεί η τεσσάρα και σχόλασε το πανηγύρι.

Θα μου πεις, κάθεσαι τώρα και κάνεις ανάλυση κάπου που δε σηκώνει ανάλυση. Όχι δεν κάνω. Γι’ αυτό και δεν θα πω και για τον Σάντος και τα λάθη του. ΟΚ έκανε αρκετά με πιο σημαντικό την επιλογή τερματοφύλακα. Ο Χιώτης ας πούμε είχε θέση στην Εθνική. Χειρότερα μια φορά δεν θα τα πήγαινε. Κι όχι τίποτα άλλο αλλά όπως εξελίχθηκε ο όμιλός μας με έναν άλλο τερματοφύλακα και μια άλλη άμυνα ίσως να μην πέφταμε πάνω στους Γερμανούς και να είχαμε άλλη τύχη. 

Τέτοια ώρα όμως τέτοια λόγια. Στην τελική το ξέρουμε πως σε κάθε ήττα ο καλύτερος παίκτης είναι αυτός που δεν έπαιξε. Κανείς δεν ξέρει πόσο διαφορετικά θα ήταν τα παιχνίδια με άλλους παίκτες. Μπορεί όμως και να μην ήταν....

Εγώ μια φορά το ξαναείπα. Δυσαρεστημένη από την πορεία της Εθνικής δεν είμαι. Εφτασε στους «8», πόσο πιο ψηλά να πάει;

Κι από την άλλη χάρηκα και που έστω και στο τελευταίο ματς ο Σάντος έβαλε να παίξει ο Λύμπε. Τον πονάω τον Λύμπε. Για την γκαντεμιά του έχω γράψει ξανά. Όταν οι άλλοι σήκωναν το Εuro το 2004 αυτός παρακολουθούσε τραυματίας από την Αθήνα.

Κάποιοι λένε ότι ο Σάντος αδίκησε τον Μήτρογλου. Δεν έχουν άδικο. Τον έβαλε να παίξει στον αγώνα με τους Τσέχους μ’ εκείνο το σύστημα – πλημμύρα με τους τέσσερις επιθετικούς που έμπλεκε ο ένας στα πόδια του άλλου και μετά τίποτα. 

Ο Μήτρογλου όμως σε κάθε περίπτωση έχει το μέλλον μπροστά του. Θα βρεθούν παιχνίδια της Εθνικής γι’ αυτόν.

Όπως και τους άλλους μικρούς. Παπασταθό, Φορτούνης, Κυριάκος Παπαδόπουλος, Σαμαράς, οι δικοί μας τερματοφύλακες, όλοι θα έχουν τις ευκαιρίες τους.

Αν μη τι άλλο αυτή η Εθνική μοιάζει να έχει ξεπεράσει τα κολλήματα του παρελθόντος. Και είτε μας νευριάζει είτε μας ενθουσιάζει είναι γεγονός ότι το βήμα προόδου το έχει κάνει. Το βλέπεις σε κάθε ευκαιρία. Δεν εννοώ βέβαια αγωνιστικά. Εκεί είναι το ίδιο παρωχημένη, δυστυχώς. Εννοώ όμως ψυχολογικά. Δεν τα παρατάει, δεν σοκάρεται, έχει άλλη αντιμετώπιση ακόμα και των πιο αντίξοων συνθηκών.

Να οφείλεται, άραγε, αυτό στο γεγονός ότι πολλοί από τους παίκτες που την απαρτίζουν παίζουν στο εξωτερικό; Μπορεί. Είναι βέβαια και θέμα χαρακτήρα. Ο Σαμαράς ας πούμε δύσκολα θα δείξει να κομπλάρει και να σοκάρεται άμα βρεθούμε πίσω στο σκορ. Αλλά αυτός είναι και άνοιωθος γενικότερα. Οπότε δεν αποτελεί δείγμα γραφής, γιατί του λείπει το τσαγανό. Ελα όμως που ούτε και ο Κυριάκος Παπαδόπουλος τα χάνει. Κι ας είναι μόλις 20 χρόνων και ας έχει σε αντίθεση με τον Σαμαρά τσαγανό.

Μπορεί να είναι και θέμα συγκυριών, ωστόσο περισσότερο πιστεύω πως είναι θέμα «μεταλαμπάδευσης». Σ’ αυτή την εθνική υπάρχουν ακόμα Πρωταθλητές Ευρώπης από το Euro της Πορτογαλίας. Και μέσα στ’ αποδυτήρια οι μικρότεροι παίκτες μαθαίνουν. Απορροφούν σα σφουγγάρι. Παίζει ρόλο και το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν είναι πια ο φτωχός συγγενής. Μετά το Euro της Πορτογαλίας ακολούθησαν κι άλλες διοργανώσεις. Δεν πάει πια σε τελικούς στη χάση και στη φέξη. Δίνει το παρών κατ' εξακολούθησιν... 

Και τελικά ίσως αυτή να είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που άφησε ο Ρεχάγκελ πέρα από το τρόπαιο.

Οι συνεχείς συμμετοχές φέρνουν ευνοϊκές κληρώσεις. Κι αυτές με τη σειρά τους νέες προκρίσεις. 

Και πάει λέγοντας.

Για να ξαναγυρίσω στο ματσάκι με τους Γερμανούς. Προσωπικά θα ήθελα να το χάσουμε λίγο πιο αξιοπρεπώς. Δεν μας έκατσε. Τι να κάνουμε. Δεν θα πεθάνουμε κιόλας.

Μπορεί να διαβάσουμε και μια δυο μέρες χλευαστικά σχόλια στη Bild και στις άλλες γερμανικές εφημερίδες, αλλά θα περάσει κι αυτό. Θα ξεθωριάσει.

Οι γενικότερες εντυπώσεις, πάντως, για την Εθνική είναι θετικές. Ακόμα και μετά την τεσσάρα, η γεύση που αφήνει το «αντίο» της, είναι γλυκιά.

Οσο για τη Γερμανία; Προσωπικά τη βλέπω στον τελικό με την Ισπανία, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Όπως γράφω και παραπάνω η σημερινή μεστή εμφάνισή της μπορεί να είναι και αποτέλεσμα της αναιμικής δικής μας. Θα δείξει.

Το πραγματικό Euro, πάντως, τώρα αρχίζει!

Scratch (ένα και καλό): Το καλύτερο απ’ όλα στον αποκλεισμό της Εθνικής ομάδας είναι ότι θα σταματήσουμε να ακούμε τις γραφικότητες του γνωστού «πειρατικού» για την Εθνική που σκίζει τους αντιπάλους σα σαρδέλες. Μπέσα σας το λέω, δεν θα τον άντεχα αν προχωρούσαμε…