Kαι το Europa League καλό είναι…

Ξεκινάμε απ’ αυτό… Ο,τι και να γίνει ο Παναθηναϊκός θα παίζει στην Ευρώπη  μέχρι τουλάχιστον το Δεκέμβρη. Αν δηλαδή σκεφτεί κανείς, σε τι αβεβαιότητα βρισκόταν μέχρι και τον Ιούνιο σχεδόν, είναι θαύμα που έφτασε να διεκδικεί την πρόκρισή του στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ έστω κι αν τελικά δεν την κατακτήσει…

Ένα είναι αυτό…

Από εκεί και πέρα όμως η κατάσταση λειτουργεί περίπου σαν ένα σοβαρό τροχαίο που έχει μόνο υλικές ζημιές. Λες δηλαδή, δόξα τω Θεώ τουλάχιστον έχουμε την υγειά μας, δεν πάθαμε κάτι, τα σίδερα φτιάχνονται.

Μετά, όμως, αφού έχεις βεβαιωθεί ότι δεν έχεις πάθει κάτι, αρχίζεις και το σκέφτεσαι και το αμαξάκι. Και στενοχωριέσαι για το πώς κατάντησε και σκέφτεσαι και τα λεφτά που πρέπει να δώσεις για να το φτιάξεις ή για να αγοράσεις άλλο και όλα τα παραφερνάλια.

Τόσο καιρό ακούγαμε ότι η Μάλαγα δεν είναι φόβητρο. Κι αν θέλετε τη γνώμη μου, όντως δεν είναι. 

Το θέμα είναι ότι μάλλον όμως κάνουμε όλοι μας ένα λάθος.

Συγκρίνουμε την κάθε ομάδα που μας έρχεται ως αντίπαλος με βάση την εικόνα του πρέσβη Παναθηναϊκού προηγούμενων χρόνων.

Ε, λοιπόν, σας έχω νέα. Ο κύριος πρέσβης εδώ και μία πενταετία περίπου την έχει χάσει την ταυτότητά του. ΄Η μπορεί να έχει πάθει κανα Αλτσχάιμερ. Πού και πού θυμάται ποιος ήταν και ενεργεί ανάλογα. Εξ ου και κάποια ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΑ πλέον αποτελέσματα που φέρνει στην Ευρώπη (πχ. Ρόμα) τα τελευταία χρόνια.

Την συνέχεια όμως και τη συνέπεια που του έδωσαν αυτό το χαρακτηρισμό δεν τις διαθέτει πια. 

Τηρουμένων των αναλογιών μια ομάδα σαν τη Μάλαγα (με όσα γνωρίζαμε πριν την αναμέτρηση) όπως είναι στην παρούσα χρονική στιγμή με τα, ανάλογα με του «τριφυλλιού» προβλήματά της, θα μας απασχολούσε μόνο στο βαθμό που η προϊστορία μας με ισπανικές ομάδες δεν είναι θετική. Ενας σοβαρός Παναθηναϊκός θα την είχε – σχεδόν – για πλάκα.

Τώρα όμως τα πράγματα είναι αλλιώς. Δεν είναι μόνο το θέμα τι ακριβώς είναι ο αντίπαλος. Είναι και η κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι εσύ. Και ναι, η Μάλαγα παρά τα δύο γκολ που έβαλε δεν φοβίζει. 

Αλλά ποιον δεν φοβίζει; Τον Παναθηναϊκό του παρελθόντος, όχι τον Παναθηναϊκό τον σημερινό. Γιατί για τον Παναθηναϊκό του παρελθόντος τα 2 γκολ δεν φαντάζουν ως μη αναστρέψιμα. Ανετα θα μπορούσε να ρίξει τρία γκολάκια στην Αθήνα και να προκριθεί πανηγυρικά.

Όμως, εκείνος ο Παναθηναϊκός μπορούσε να πιστεύει - και να το πιστεύει ΒΑΣΙΜΑ - ότι αμυντικά θα μπορέσει να «στραγγαλίσει» τον αντίπαλό του και να μη του επιτρέψει όχι να βάλει, αλλά ούτε να διανοηθεί ότι μπορεί να βάλει γκολ.

Με το σημερινό Παναθηναϊκό αυτό δεν υπάρχει. Γιατί δεν  υπάρχει κανείς στην άμυνα που να αποτελεί εγγύηση ότι η ομάδα δεν θα δεχθεί γκολ. Και με τον Μπουμσόνγκ τραυματία απέναντι σε μια ομάδα που είναι γνωστό ότι εκτός έδρας «τόχει» το γκολ, η πρόκριση δυσκολεύει.

Με κεντρικό αμυντικό δίδυμο Πίντο (γελάει ο κόσμος) – Βελάσκες και στο πλάι τους… παρατηρητές Βύντρα (για άλλη μια φορά στη φάση του γκολ) και Σπυρόπουλο η ομάδα δεν μπορεί να πάει πουθενά.

Εδώ που τα λέμε γενικά δεν μπορεί να πάει πουθενά, ούτε μπορεί να γίνει νέο ξεκίνημα με τους συγκεκριμένους πλάγιους μπακ…

Το θέμα βέβαια δεν είναι μόνο η άμυνα. Είναι η συνολική αμυντική λειτουργία. Και σα να μη φτάνει αυτό είναι και η κυκλοφορία της μπάλας, η επιθετική ανάπτυξη, τα πάντα.

Εντάξει, λένε πολλοί ότι ο Παναθηναϊκός του δευτέρου ημιχρόνου ήταν διαφορετικός απ’ αυτόν του πρώτου και όντως ήταν. Δημιούργησε και έχασε ευκαιρίες. Άλλες τόσες όμως δημιούργησε και έχασε και η Μάλαγα.

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει «πνευμόνια» στο κέντρο, δεν έχει παίκτη να κρατάει μπάλα (όχι, μη το ξαναπείτε, η «ευχή και κατάρα» της ομάδας, καλά έκανε και έφυγε – ή μήπως ΔΕΝ είναι έτσι;) και δεν έχει και παίκτη να τη βάλει στα δίχτυα όπως φαίνεται από την ευκαιρία που έχασε ο Τοτσέ και μέχρι να – αν... – βρει τα πατήματά του ο Φορναρόλι.

Το χειρότερο είναι ότι ο παππούς τελούσε υπό σύγχυση μετά το δεύτερο γκολ. Αλλαγή… Αλέφαντου (έτσι τη χαρακτήρισε κι ένας φίλος μου), πέντε λεπτά πριν το ημίχρονο, δείχνει πανικό στο κρανίο που δεν αξίζει σε μια ομάδα που – υποτίθεται – ότι έχει την εμπειρία και την ψυχραιμία να μην πανικοβάλλεται έστω κι αν δέχτηκε δεύτερο γκολ. Και πες ότι δεν έχει τόση σημασία ότι δείχνει τη σύγχυσή του σε μας. Τη δείχνει και στους παίκτες σε μια άσχημη χρονικά στιγμή του αγώνα.

Δεν θα σταθώ σε αλλαγές και συστήματα του Φερέιρα, αυτό που με ενόχλησε ήταν η χρονική στιγμή της αλλαγής. 

Για τα υπόλοιπα δεν μπορεί να πει κανείς πολλά. Στην τελική αυτούς έχει ο Πορτογάλος αυτούς εμπιστεύεται. Μακροπρόθεσμα θα κριθεί για τις επιλογές του (παικτών). Προς το παρόν δεν γίνεται να κριθεί γι’ αυτές. Και πάλι θα κριθεί με βάση τις οικονομικές δυνατότητες της ομάδα. Μακάρι να είχε κι άλλους Σισοκό, γιατί όπως φαίνεται απ’ αυτόν θα τα περιμένουν όλοι όλα από εδώ και πέρα τουλάχιστον μέχρι να επιστρέψει ο Κουίνσι (και αφού τον Λέτο τον έχουμε… χαιρετήσει για όλη τη χρονιά, ίσως και για πάντα μη σου πω…).

Αυτός, ο Σισοκό, ναι, είναι παίκτης που αξίζει. Αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.

Υπάρχει βέβαια και μια άλλη «ανάγνωση». Αυτή που θέλει την ομάδα ακόμα να ψάχνεται καθώς είναι μια νέα ομάδα. Πολλοί καινούργιοι παίκτες, στην αρχή της σεζόν, δεν έχουν ρυθμό, δεν έχουν παιχνίδια στα πόδια τους, δεν έχουν βρει τα πατήματά τους, δεν έχουν ακόμα αποκτήσει αυτοματισμούς. ΟΚ, σ’ αυτό συμφωνώ. Και αφήνω ένα περιθώριο να δούμε μια άλλη ομάδα σε λίγο καιρό.

Σε λίγο καιρό όμως. Σίγουρα όχι μέχρι τη ρεβάνς της  ερχόμενης Τρίτης.

Για την ερχόμενη Τρίτη τα πράγματα είναι απλά. Ελπίδες ο Παναθηναϊκός έχει. Η Μάλαγα που επαναλαμβάνω είναι επικίνδυνη εκτός έδρας γιατί αμυντικά μπορεί να παίζεται αλλά επιθετικά το εκτός έδρας γκολ «τόχει», μπορεί να νικηθεί. Αλλά το θέμα είναι ότι για να νικηθεί θα πρέπει να εμφανιστεί στο χορτάρι ο παλιός καλός Ευρωπαίος Παναθηναϊκός.

Θα μας κάνει την τιμή; Ο κύριος πρέσβης;

Θα δείξει…

ΥΓ. Τελικά, λείπει ο Καραγκούνης απ’ αυτήν την  ομάδα ή όχι;

ΥΓ1. Η σκηνή στο ημίχρονο του αγώνα, την ώρα που οι παίκτες έβγαιναν για το δεύτερο μέρος. Κατσουράνης και Λάζαρος συζητούσαν μεταξύ τους περιμένοντας και καταλάβαινες από το ύφος τους ότι συζητούν κάτι σχετικό με το παιχνίδι. Ο Βύντρα σοβαρός και αμίλητος. Και δίπλα του ο Σπυρόπουλος μες την τρελή χαρά… Λεπτομέρειες θα πει κανείς. Ο κάθε παίκτης λειτουργεί διαφορετικά. Όταν όμως είσαι με δύο γκολ πίσω στο σκορ, ο άλλος περιμένει αν μη τι άλλο να είσαι συγκεντρωμένος. Αυτό έστω…

ΥΓ2. Αλλού γι’ άλλού σήμερα η αδυναμία μου, ο Ζέκα.

ΥΓ3. Επιμένω ότι η αλλαγή στο συγκεκριμένο σημείο του αγώνα δεν γίνεται (παρόλο ότι ο Ζέκα ήταν αλλού γι’ αλλού). Γιατί αν μη τι άλλο δείχνει και έλλειψη εμπιστοσύνης στα αντανακλαστικά της ομάδας. Βέβαια… έρχεται να «δέσει» μ’ αυτό που είπε ο Φερέιρα και ομολογώ μου έκατσε στραβά, ότι η ομάδα «δεν είχε την εμπειρία να ελέγξει το παιχνίδι». Την εμπειρία την είχε, τις δυνατότητες δεν είχε μπάρμπα…

ΥΓ4. Νέο «χτύπημα» Φερέιρα (τα προηγούμενα ήταν δηλώσεις μετά το ματς…) στη συνέντευξη Τύπου και πάλι περί εμπειρίας: «Θα έλεγα ότι αυτό το παιχνίδι και αυτές οι διοργανώσεις αποτελούν ευκαιρία εμπειριών για όλους. Για όλους εκτός από μένα βέβαια που έχω μακρά και μεγάλη εμπειρία σ’ αυτού του είδους της διοργανώσεις». Παππούλη μου, αυτά τα πράγματα ακόμα και αν ισχύουν δεν τα λες μ’ αυτόν τον τρόπο αν δεν θέλεις να φαίνεσαι ψωνάρα… (Ετσι απλά…)

ΥΓ5. Σισοκό και πάλι Σισοκό…

ΥΓ6. Επαναλαμβάνω: Και το Europa καλό είναι… (Oχι επειδή δεν πιστεύω ότι ο Παναθηναϊκός έχει τη δυνατότητα να βάλει τρία γκολ - αν και ο Τοτσέ φρόντισε να έχω κάποιες σημαντικές αμφιβολίες... - αλλά επειδή θεωρώ σχεδόν αδύνατο να μην... αρπάξει τουλάχιστον ένα...).