Thursday, April 3, 2008

Ο δρόμος

O 75χρονος Κόρμακ ΜακΚάρθυ θεωρείται ο πιο σπουδαίος εν ζωή Αμερικανός λογοτέχνης, ωστόσο στην Ελλάδα έγινε περισσότερο γνωστός μετά την επιτυχία της ταινίας ‘’Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους’’, των αδερφών Κοέν που βασίστηκε στο ομώνυμο βιβλίο του συγγραφέα (‘’Καμία χώρα για τους γέρους ανθρώπους’’ είναι ο ακριβής τίτλος).

Τo βιβλίο δεν το είχα διαβάσει, ούτε έχω δει την ταινία (ακόμα…), αλλά στην βιβλιοθήκη μου ‘’αναπαύονταν’’ εδώ και πολύ καιρό δύο δικά του βιβλία, το ‘’Ολα τα όμορφα άλογα’’ (Εθνικό Βραβείο Βιβλίου και Βραβείο Κριτικών) και το ‘’Πέρασμα’’ που αποτελούν τα δύο πρώτα μέρη της ‘’Τριλογίας των Συνόρων’’ – το τρίτο βιβλίο, με τίτλο ‘’Πεδινές Πολιτείες’’ δεν έχει κυκλοφορήσει στην Ελλάδα.

Ολο έλεγα να τα ξεκινήσω κι όλο βρισκόταν κάτι που έμοιαζε πιο ενδιαφέρον. Συνηθισμένο λάθος στις προτεραιότητες ενός βιβλιόφιλου αν δεν έχει δείγμα γραφής κάποιου συγγραφέα, να τον τοποθετήσει πίσω από κάποιους άλλους, ίσως και λιγότερο σημαντικούς. Μέχρι που στα γενέθλιά μου, το Φλεβάρη ένας φίλος μου έκανε δώρο το βιβλίο του, ‘’Ο δρόμος’’. Το είδα σαν ‘’σημάδι’’. Είχε έρθει η ώρα να μυηθώ στον κόσμο του Αμερικανού συγγραφέα. Το θέμα του βιβλίου έμοιαζε αρκετά ελκυστικό και το γεγονός ότι ένα χρόνο μετά την έκδοσή του (2006) ο ΜακΚάρθυ κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ (2007) συνηγορούσε ακόμα περισσότερο προς την ανάγνωσή του.

Ε, λοιπόν, τι να πω εγώ τώρα γι΄ αυτό το βιβλίο! Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι το βρήκα συγκλονιστικό! Μου άλλαξε τον τρόπο σκέψης! Εχει περάσει από τότε που το διάβασα τόσος καιρός και όμως δεν μπορώ να ξεκινήσω κάποιο καινούργιο, γιατί δεν μπορεί αυτό να βγει από το μυαλό μου. Σταμάτησα πια να θεωρώ δεδομένα αυτά που έχω στη ζωή μου, δίνω λιγότερη σημασία στα υλικά πράγματα και περισσότερα στο τι συμβαίνει γύρω μου, στην πολιτική, στο περιβάλλον, σε ό,τι μπορεί να σχετίζεται με καταστάσεις που να έχουν ως συνέπεια το σκηνικό που περιγράφεται στο βιβλίο.


Η υπόθεσή του; Η πορεία ενός άνδρα και του μικρού του γιου, που μέχρι το τέλος του βιβλίου δεν μαθαίνουμε τα ονόματά τους και απλώς υποπτευόμαστε την ηλικία τους (μεσήλικας ο πατέρας, γύρω στα 10 το παιδί) που διασχίζουν μια χώρα ερειπωμένη μετά από πυρηνική καταστροφή προσπαθώντας να φτάσουν στην θάλασσα, ελπίζοντας πως εκεί το κλίμα θα είναι περισσότερο ζεστό. Ενα καρότσι με διαλυμένη ρόδα περιλαμβάνει όλα τους τα υπάρχοντα. Είναι η μόνη ‘’περιουσία’’ τους. Στο ‘’δρόμο’’ τους όλο το τοπίο είναι εφιαλτικό. Παντού ένα απέραντο γκρίζο. Μια τέφρα να σκεπάζει τα πάντα. Στάχτη ανακατεμένη με χιόνι, στάχτη ανακατεμένη με βροχή. Δέντρα ‘’παραιτημένα’’ από τη ζωή, νεκρά, πεσμένα στις άκρες του δρόμου, γκρίζα και καμένα κι αυτά. Σπίτια διαλυμένα, κάποια γερμένα καθώς η φωτιά έλιωσε τα σίδερά τους και τους δημιούργησε κλίση. Κάποια άλλα χωρίς παράθυρα και πόρτες με ταβάνι τους τον ουρανό, με βιβλιοθήκες άδειες, με τα βιβλία να πλέουν μουχλιασμένα μέσα στο νερό, μαρτυρίες ζωής ανθρώπων που αναγκάστηκαν να παρατήσουν τα πάντα και να φύγουν ξαφνικά. Ολα ανεξαιρέτως πλιατσικολογημένα, από όσους πέρασαν πριν από τον άνδρα και το αγόρι από εκεί. Και πτώματα. Αμέτρητα πτώματα. Πτώματα απανθρακωμένα, πτώματα γδαρμένα, πτώματα ακέφαλα, πτώματα κανιβαλισμένα. Ενα λογοτεχνικό θρίλερ. Κάπου κάπου βρίσκουν καμιά παλιά κονσέρβα, κάποιο χαλασμένο μήλο, ένα φούτερ, μια κουβέρτα, για να ανανεώσουν τα ‘’κουρέλια’’ τους. Προσωπείο τους μια μάσκα, σκέπη τους ένας μουσαμάς να τους φυλάει από τη βροχή. Κουβέρτες να τους προστατεύουν από το κρύο. Σακούλες και σπάγκοι να χρησιμεύουν για παπούτσια, καθώς τα παπούτσια είναι το πιο δυσεύρετο πράγμα σε μια κατεστραμμένη χώρα με όσους επιζήσαντες έχουν απομείνει να είναι οδοιπόροι. Και φόβος. Διαρκής, ατελείωτος φόβος να μην συναντήσουν τους ‘’κακούς’’. Αυτούς που βιάζουν, σκοτώνουν, τρώνε ανθρώπους. Μόνη τους προστασία ένα πιστόλι με μία μόνο σφαίρα. Ο πατέρας προσπαθεί να προστατέψει το γιο του. Του μαθαίνει να χειρίζεται τα όπλο, τον βάζει να του υποσχεθεί πως αν μείνει μόνος του και συναντήσει τον κίνδυνο, θα το χρησιμοποιήσει για να δώσει τέλος στη ζωή του. Του λέει συνέχεια πως οι δυο τους είναι με τους ‘’καλούς’’. Και οι καλοί δεν σκοτώνουν ανθρώπους. Ούτε τους τρώνε. Κι ο γιος αυτό το έχει αντιληφθεί με την παιδικότητά του σαν ένα γεγονός ‘’στεγανό’’. Στο οποίο δεν χωράει καμία παρέκκλιση, ακόμα κι αν αυτή η παρέκκλιση για τον πατέρα, τον ενήλικο συνιστά αναγκαία συνθήκη μέσα στην κατάσταση που βιώνουν, χωρίς να αλλοιώνει όσα έχει υποσχεθεί. Γι΄ αυτό και όταν κάποτε βγαίνουν στο κυνήγι ενός άλλου ταλαίπωρου οδοιπόρου που σε μια κίνηση απελπισίας και πείνας τους έκλεψε το καρότσι και ο πατέρας τον υποχρεώνει υπό την απειλή του όπλου όχι μόνο να τους παραδώσει τα δικά τους υπάρχοντα, αλλά και τα ρούχα που φοράει, αφήνοντας τον ξεγυμνωμένο στην άκρη του δρόμου, ο μικρός αντιλαμβάνεται αυτή την κίνηση σαν ‘’θάνατο’’.
‘’Είναι σαν να τον σκοτώσαμε’’ λέει ‘’κι εσύ είπες πως είμαστε με τους καλούς’’. Και παραμένει για μέρες αμίλητος. Το ίδιο θα κάνει κάθε φορά που δεν συμφωνεί με τις πράξεις του πατέρα του.




Οι μέρες λίμναζαν και φεύγανε δίχως μέτρημα κι ημερομηνίες. Στην Εθνική στο βάθος του δρόμου ατέλειωτες ουρές από καμένα σκουριασμένα αμάξια. Οι γυμνές ζάντες καθισμένες σε μια πετρωμένη γλίτσα από λειωμένο λάστιχο, μες σε μαύρα δαχτυλίδια από σύρματα. Τα απανθρακωμένα πτώματα ρικνωμένα σε μέγεθος παιδιού και καθισμένα στις γυμνωμένες σούστες των καθισμάτων. Δέκα χιλιάδες όνειρα ενταφιασμένα μες στις ψημένες τους καρδιές. Προχώρησαν. Ποδοπατώντας τον πεθαμένο κόσμο αέναα σαν ποντικοί σε τροχό. Οι νύχτες ασάλευτες σαν θάνατος και πιο μαύρες κι από το θάνατο ακόμα. Τι παγωνιά. Μετά βίας μιλούσανε πια. Εβηχε συνέχεια και το αγόρι τον έβλεπε που ‘φτυνε αίμα. Σερνάμενοι. Βρομεροί, διαλυμένοι, δίχως ελπίδα. Σταμάταγε κι έγερνε πάνω στο καρότσι και το παιδί συνέχιζε κι έπειτα σταματούσε και γύριζε το βλέμμα κι αυτός σήκωσε τα δακρυσμένα μάτια του και το ‘βλεπε να στέκει στο βάθος του δρόμου και να τον κοιτά από κάποιο μέλλον αδιανόητο, λάμποντας μέσα στα χαλάσματα σαν ιερό σκήνωμα.

Γυναίκα δεν υπάρχει στο βιβλίο παρά μόνο σχηματικά (σε συνέντευξή του ο ΜακΚάρθυ έχει δηλώσει πως στα βιβλία του δεν υπάρχουν πολλές γυναίκες, γιατί ποτέ δεν κατάφερε να κατανοήσει την γυναικεία φύση). Εκτός βέβαια από την μητέρα του παιδιού, που έχει ένα σύντομο πέρασμα. Η μητέρα γεννά το παιδί μετά την καταστροφή και στη συνέχεια αυτοκτονεί μη μπορώντας να αντέξει σ΄ αυτή τη ζωή με το μόνιμο φόβο και την μηδενική ελπίδα.



Αργά ή γρήγορα θα μας πιάσουν και θα μας σκοτώσουν. Θα με βιάσουν. Κι αυτόν θα τον βιάσουν. Θα μας βιάσουν και θα μας σκοτώσουν και θα μας φάνε κι εσύ δεν θες να το παραδεχτείς. Προτιμάς να περιμένεις μέχρι να συμβεί. Αλλά εγώ δεν μπορώ. Δεν μπορώ...
Καθόταν και κάπνιζε μια λεπτή κληματσίδα λες και ήταν πανάκριβο πούρο. Κρατώντας το με μια κάποια χάρη, το άλλο της χέρι να ακουμπά στα μαζεμένα γόνατα. Τον κοίταζε μέσα από τη μικρή φλογίτσα.
- Παλιά μιλούσαμε για θάνατο είπε. Τώρα πια όχι. Γιατί νομίζεις;
- Δεν ξέρω.
- Ε
πειδή είναι γύρω μας. Δεν έμεινε τίποτα άλλο να πούμε.


Πέθανε κι η παγωνιά του τρόπου της ήταν το στερνό της δώρο.
(
Στην ίδια συνέντευξη ο ΜακΚάρθυ εξηγεί πως θεωρεί δώρο τον τρόπο της μητέρας, επειδή δεν άφησε πίσω συναισθηματικές ‘’ουρές’’, αλλά καθάρισε το τοπίο.


Πάντοτε τόσο μετρημένη, να την ξαφνιάζει ελάχιστα και η πιο εξωφρενικά βαρύνουσα αλλαγή. Ενα πλάσμα άψογα εξελιγμένο στο να εκπληρώνει τους σκοπούς που μόνο του όριζε. Είχαν καθίσει στο παράθυρο τρώγοντας με τις ρόμπες τους στο φως των κεριών το μεσονύχτιο δείπνο και παρατηρώντας τις μακρινές πόλεις να καίγονται. Λίγα βράδια πιο μετά γέννησε στο κρεβάτι τους στο φως μιας λάμπας μπαταρίας. Γάντια για λάντζα. Η απίθανη εμφάνιση της μικρής κορυφής του κρανίου. Πασαλειμμένο με αίμα και με ισχνά μαύρα μαλλιά. Το ταγκό μηκώνιο. Οι κραυγές της ακατάληπτες σ΄ αυτόν. Εξω από το παράθυρο το κρύο να συσπειρώνεται. Οι πυρκαγιές στον ορίζοντα. Αυτός σήκωσε ψηλά το λιπόσαρκο κόκκινο κορμί, το τόσο άγουρο κι ολόγυμνο κι έκοψε το λώρο με το ψαλίδι της κουζίνας και τύλιξε το γιο του σε μια πετσέτα.

Οι διάλογοι του πατέρα με το παιδί, κοφτοί, σχεδόν μονολεκτικοί.

Φ
ίλους είχες καθόλου;
Ναι είχα.
Πολλούς;
Πολλούς.
Τους θυμάσαι;
Ναι. Τους θυμάμαι.
Τι απόγιναν;
Πέθαναν.
Ολοι;
Ναι. Ολοι.
Σου λείπουν;
Ναι. Μου λείπουν.
Πού πηγαίνουμε;
Προς το Νότο.
Οκέι.


Σε κάθε σημείο του βιβλίου αισθάνεσαι ότι κάτι κακό μπορεί να συμβεί. Το παιδί και ο πατέρας χωρίζονται όταν εκείνος μπαίνει μέσα σε ερειπωμένα σπίτια μήπως βρει κάτι χρήσιμο και ζητά από τον μικρό να περιμένει έξω. Ο κίνδυνος παραμονεύει παντού. Διαβάζεις με τις αισθήσεις σου σε εγρήγορση και ένα σφίξιμο στο στομάχι. Το τέλος, δεν μπορώ να σας πω αν δηλώνει ελπίδα ή απαισιοδοξία. Ο καθένας το εκτιμά διαφορετικά, άλλωστε. Εκείνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι: Διαβάστε το!!!


Μια εξαιρετική κριτική για το βιβλίο μπορείτε να διαβάσετε εδώ στο blog του librofilo, ενός βιβλιόφιλου με εξαιρετικές γνώσεις πάνω στο βιβλίο. Ο librofilo αναφέρει στο blog του πως επειδή ο ΜακΚάρθυ ήταν 73 χρονών όταν εκδόθηκε το βιβλίο με ένα εφτάχρονο γιο, μπορούμε να δούμε τον ''Δρόμο'' και ως μια κατάθεση αγάπης, ένα γράμμα αποχαιρετισμού στο μικρό αγόρι και θεωρώ πως έχει απόλυτο δίκιο.

Γράφει ακόμα πως ένα άλλο εκπληκτικό βιβλίο του ΜακΚάρθυ είναι ο ‘’Ματοβαμμένος Μεσημβρινός’’. Προτρέπει να το ψάξουμε και να το διαβάσουμε παρόλο που η έκδοση είναι απαράδεκτη. Εψαξα, το βρήκα, το αγόρασα και πιθανότατα θα είναι το επόμενο που θα διαβάσω (έχει δίκιο, η έκδοσή του είναι από τις χειρότερες στο χώρο του βιβλίου, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό να με πτοήσει τώρα πια...).

Στο youtube υπάρχει η ΠΡΩΤΗ μεγάλη συνέντευξη που έδωσε ο συγγραφέας στην Οπρα Γουϊνφρεϊ για το συγκεκριμένο βιβλίο και εξηγεί πολλά πράγματα γι΄ αυτό. Είναι χωρισμένη σε 7 μέρη, και το πρώτο θα βρείτε εδώ. Δυστυχώς λείπει το 3ο μέρος, αλλά παρόλα αυτά η συνέντευξη δεν χάνει τίποτα από την σπουδαιότητά της. Η συνέντευξη δόθηκε στην βιβλιοθήκη του Ινστιτούτου της Σάντα Φε και ο ΜακΚάρθυ εξηγεί πως δεν του αρέσει να δίνει συνεντεύξεις, πως δεν γνωρίζει πολλούς συγγραφείς και προτιμά να κάνει παρέα με τους επιστήμονες. Μιλά επίσης για την εμπειρία του, να αποκτήσει παιδί σε πολύ μεγάλη ηλικία και πώς το παιδί του στάθηκε η έμπνευση για να γράψει το ‘’Δρόμο’’.




"Ο δρόμος"
Κόρμακ ΜακΚάρθυ
μετάφραση Αύγουστος Κορτώ
Εκδόσεις Καστανιώτη 2007








22 comments:

Alexandros said...

Gatti , διάβασα για το βιβλίο αυτό από εσένα. Όταν κυκλοφορούσε το παιχνίδι με την σελίδα 123. Είχες γράψει ότι μέχρι το σημείο που διάβασες σου φάνηκε συγκλονιστικό το βιβλίο. Μετά από μερικές μέρες από τότε, διάβασα στα Επίκαιρα του Ν.Δήμου να λέει το ίδιο. Το αγόρασα, και όταν τελειώσω το σχόλιο αυτό θα το αρχίσω. Τελείωσα σήμερα την Αυτοκρατορία των Δράκων του Μανφρέντι και τώρα έχει σειρά ο Δρόμος.
Χαίρομαι πολύ που μου δίνεται η δυνατότητα μέσω των μπλογκς να ανακαλύπτω σπουδαία βιβλία. Χωρίς εσένα δεν νομίζω να έπεφτε στην αντίληψη μου ο Μακάρθυ.
Την Καληνύχτα μου!

Alexandros said...

Δες και το μπλογκ Tobaccorri.

gatti said...

Να το διαβάσεις Αλέξανδρε, αξίζει πραγματικά!
Κι εγώ χαίρομαι που μπορώ μέσα από τα
blogs να μαθαίνω για καινούργια βιβλία αλλά και να διαβάζω κριτικές από πραγματικούς γνώστες του θέματος.
Γι΄ αυτό είμαστε εδώ για να ανακαλύπτουμε πράγματα.
Κι εγώ χάρη σε σένα έμαθα για την "Αρχή και το τέλος" του Μαχφούζ.

Ενδιαφέρον φαίνεται και το blog Tobaccorri. Θα το ...ξεψαχνίσω!

Καλό σου βράδυ!

Sisyfina said...

Είναι όμως αυτός ο συγγραφέας ότι πρέπει για να σου φτιάχνει το κέφι! Πλάκα κάνω, το βιβλίο "καμιά πατρίδα.." είμαι σίγουρη ότι θα είναι καλό, η ταινία παραδόξως δεν με συγκίνησε αν και μ' αρέσουν πολύ οι Κοέν, αρχίζω να πιστεύω ότι μ' έχουν καταραστεί οι θεοί της πειρατείας του Δικτύου (τίποτα απ' όσα έχω κατεβάσει δεν με ξετρέλανε). Ο Δρόμος φαίνεται ενδιαφέρων επίσης, σε παρόμοιο μοτίβο σου συστήνω το "Άνα Νον" του Αγκουστίν Γκομέθ Άρκος, πολύ δυνατό.
Φιλιά

gatti said...

@mambo tango: Kαλώς την! Είναι αλήθεια ότι μοιάζει λίγο ...σκοτεινός τύπος. Για την ταινία και το βιβλίο δεν έχω γνώμη, προσεχώς...
Αν διαβάσεις τον "Δρόμο" θα λατρέψεις ακόμα περισσότερο την κούκλα σου, είναι βέβαιο! (Πόσο πια θα μου πεις, αλλά έλα που έτσι θα γίνει!).
Αν είναι σε παρόμοιο μοτίβο το ''Aνα Νον'' θα το κοιτάξω στα σίγουρα!

Πολλά φιλιά κι από μένα!

ΠΑΥΛΟΣ said...

Δεν με τρελλέναι ιδιαίτερα η αμερικάνικη λογοτεχνία, εκτός από εξαιρέσεις.
Σου έχω όμως εμπιστοσύνη, και σίγουρα θα είναι ένα από τα επόμενα βιβλία που θα διαβάσω.
Καλό βράδυ.

gatti said...

@pavlos: Και με μένα το ίδιο συμβαίνει Παύλο μου. Οι εξαιρέσεις όμως είναι "εξαιρετικές εξαιρέσεις".

Καλό βράδυ και σε σένα!
:-)

squarelogic said...

Εχοντας δει την ταινια των Κοέν δεν μπορω να πω οτι θα ήθελα να διαβασω το βιβλιο.Ειναι μια ματιά στο απόλυτο,το αναίτιο κακό που σαν τον γερο-σερίφη του Τομυ Λη Τζοουνς δεν το κατανοώ και δεν θελω να το κατανοήσω.Αρκετή παράνοια και κακία εχει η καθημερινότητα γύρω μας και συνέπεια αυτού είναι οτι τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που έχω τον διαθέτω για να διαβασω πραγματα με τα οποία θα νιώσω πιο "πλουσιος",που θα μ'εμπνεύσουν,είτε ενα "διαφορετικό" ποστ(με το πλεονέκτημα της συντομίας και της άμεσης ικανοποίησης),είτε την στήλη ενός σεσημασμένα καλού επιφυλλιδιστή είτε ένα βιβλιο(που ομως απαιτει μια παρατεταμένη διαθεσιμότητα χρόνου και υπομονή)
Βέβαια αυτά αφορούν την προδιάθεση που σου δημιουργεί η ταινία και σε καμία περίπτωση την λογοτεχνική αξία του βιβλίου.
Απ τα πολυ ενδιαφεροντα που γραφεις και απ τα αποσπασματα πυ ειχες την καλωσυνη ν'ανεβασεις φαίνεται οτι είναι ενας μαστορας του απλού λογου και ενα βιβλίο που θα διαβαστει με την ψυχή στο στομα.
Το θέμα ειναι οτι μαλλον απαιτεί ειδικες ψυχικές συνθήκες για να βυθιστεί κανεις σ'ενα τετοιο κοσμο,και άρα,για μένα,μαλλον θα χρειαστεί να περιμένει...

gatti said...

@squarelogic: Νομίζω, από τα λίγα που έχω διαβάσει πως το βιβλίο διαφέρει κάπως από την ταινία, αλλά και πάλι χωρίς να το έχω διαβάσει και χωρίς να έχω δει την ταινία, ό,τι και να πω θα είναι άστοχο. Αντιλαμβάνομαι ότι στον ελάχιστο χρόνο που έχουμε όλοι μας θέλουμε να κάνουμε δημιουργικά πράγματα και πράγματα που θα μας φτιάχνουν την διάθεση. Γι΄ αυτό και σε παλαιότερο ποστ για το βιβλίο "Καθένας" του Ροθ είχα γράψει πως όποιος δεν έχει καλή διάθεση, δεν πρέπει να διαβάσει το βιβλίο.
Αυτό όμως το βιβλίο είναι διαφορετικό. Συμφωνώ βέβαια πως απαιτεί ειδικές ψυχικές συνθήκες, αλλά φρόντισε να τις δημιουργήσεις κάποια στιγμή για να το απολαύσεις. Γιατί πρόκειται για ένα πραγματικό αριστούργημα!

mamma said...

Διαβάζοντας τα απόσπάσματα που ανέβασες, κατάλαβα πως θα κλάψω πικρά όταν το διαβάσω. Χαίρομαι που έκανες τον κόπο να αναλύσεις τόσο ουσιαστικά το βιβλίο που παρόλο που το είχες ήδη αναφέρει, δεν είχα καταλάβει το μεγαλείο του.
Πάω να το αγοράσω πάραυτα!

ΥΓ. ειδικά το απόσπασμα με τη μάνα, ήταν συγκλονιστικό. Και ξέρεις, δεν χρειάζεται να γίνει πυρηνικός πόλεμος για να φρικάρει η μάνα... αρκεί η συνειδητοποίηση πως δεν ελέγχει ΤΙΠΟΤΑ και ανά πάσα στιγμή το αγγελούδι της μπορεί να βρεθεί χτυπημένο, βιασμένο, νεκρό.

Librofilo said...

Αγαπητή μου,σ'ευχαριστώ πολύ για την αναφορά στο ποστ(τοστ) μου γιά τον ΔΡΟΜΟ.Χαίρομαι που σου άρεσε το βιβλίο,το θεωρώ κι εγώ εξαιρετικό.Καλωσόρισες στον κόσμο του ΜακΚάρθυ,τι να πω,ο συγγραφέας αυτός είναι τεράστιος,ευτυχώς που λόγω του σινεμά γίνεται σιγά-σιγά γνωστός στο ευρύ κοινό.Και τα ΟΜΟΡΦΑ ΑΛΟΓΑ που ήδη έχεις είναι από τα καλύτερά του μυθιστορήματα.Καλή ανάγνωση του ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΟΥ,θα σε συνεπάρει,είμαι σίγουρος.
By the way,περιττό να πω,ότι τα "ποδοσφαιρικά" σου με ξετρελλαίνουν παρότι διαφορετικής ιδεολογίας.Η ματιά σου είναι πολύ υγιής και καθαρή,και η γραφή σου υπέροχη.
Επίσης μιάς που σου κάνει "κλικ" ο ΜακΚάρθυ,δοκίμασε την Πριού (Το μυστικό του Brokeback Mountain,και το Καρτ Ποστάλ).Είναι ίδιας δυναμικής και κατά την άποψή μου ίδιας αξίας.
Συγγνώμη γιά το μακροσκελές του σχολίου και πάλι σ'ευχαριστώ.

gatti said...

@mamma: Καλά κάνεις και το αγοράζεις mamma. Eίμαι βέβαιη πως θα σου αρέσει. Είχα
σκοπό να γράψω γι΄ αυτό αναλυτικά εδώ και καιρό, αλλά δεν μ΄ αφήνουν τα ποδοσφαιρικά βλέπεις! :-)

To απόσπασμα με τη μάνα... Και να σκεφτείς ότι αυτός ο άνθρωπος είπε στην Οπρα Γουϊνφρεϊ πως δεν καταλαβαίνει την γυναικεία φύση. "Μετά από τρεις γάμους;" τον ρωτά εκείνη. "Ναι", απάντησε, αλλά μου φαίνεται πως μας δουλεύει όλους!
Αν όμως σου φάνηκε εξαιρετικό το απόσπασμα με τη μάνα, περίμενε να δεις τις σκηνές με τον πατέρα. Οπως γράφει και ο librofilo, "δεν υπάρχει περίπτωση γονιός να διαβάσει το βιβλίο και να μην κοιτάξει τα παιδιά του διαφορετικά μετά". Εγώ μόνο να το φανταστώ μπορώ, θα περιμένω από σένα να μου πεις, όταν το διαβάσεις.

Φιλιά! :-*



@librofilo: Aγαπητέ μου "libro" το μπλογκ σου ήταν ένα από τα πρώτα βιβλιοφιλικά μπλογκς που διάβασα στο Ιντερνετ και ομολογώ ότι έπαθα σοκ! Πίστευα μέχρι τότε πως διαβάζω αρκετά και γνωρίζω για τα βιβλία πολύ περισσότερα από τον μέσο Ελληνα. Εφτανε όμως μια πρώτη περιήγηση στο μπλογκ σου για να συνειδητοποιήσω την άγνοιά μου (και την αδικαιολόγητη έπαρσή μου).
Αυτός ήταν και ο λόγος που ενώ σε διάβαζα καιρό δεν τολμούσα να γράψω ούτε ένα τόσο δα σχολιάκι! Τι να σχολιάσω μπροστά στα διαμάντια που είχες γράψει! Μέχρι που έκλεισες τα σχόλια και με ...γλίτωσες από τους δισταγμούς μου.

Η αναφορά μου στο μπλογκ σου με αφορμή το "Δρόμο" ήρθε αβίαστα. Τι πιο λογικό από το να παραπέμψω στον ειδικό, στον γκουρού της βιβλιοφιλίας! Πιστεύω μάλιστα πως οφείλει να το επισκεφτεί κάθε μπλόγκερ που αγαπά το βιβλίο. Είναι ευλογία τέτοια μπλογκς να υπάρχουν στο Διαδίκτυο.
Εννοείται ότι θα διαβάσω και το "Ολα τα όμορφα άλογα", αλλά και τα δύο της Πριού που μου προτείνεις (τον "Μεσημβρινό" τον ξεκινώ άμεσα). Αλλωστε, ξέρω πια, μετά από τόση μελέτη στο μπλογκ σου πως μας αρέσουν τα ίδια βιβλία, οπότε ό,τι προτείνεις είναι εγγύηση.

ΥΓ. Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια, σχετικά με τα "ποδοσφαιρικά" μου. Στην αρχή, πριν τροποποιήσεις το profile σου και επειδή είχα δει πως δεν πολυαγαπάς τον Πειραιά είχα σκεφτεί: "Δικός μας είναι!". Aλλά δεν πειράζει! Και με το "Δικέφαλο Αετό" πάλι "δικός μας είσαι!".

ΥΓ1. Ποια συγνώμη ζητάς για το μακροσκελές σχόλιο; Κοίτα εδώ σεντόνι!

mamma said...

Μόλις το αγόρασα... το μεσημέρι αρχίζω το διάβασμα.
:-*

@libro
Σε ανακάλυψα σήμερα (από το γατί), ήρθα, αλλά ενώ ήθελα να σου αφήσω σχόλιο δεν έβρισκα τον τρόπο (δεν είμαι τόσο ταπεινή όσο μερικοί μερικοί;-).Ευτυχώς το γατί με βοήθησε και σε αυτό, αναφέροντας πως έχεις κλείσει τα σχόλια. Οπότε θα καταχραστώ λίγο χώρο ακόμα και θα σου πω "χαίρομαι που σε βρήκα!!!"

Librofilo said...

@Gatti>Κοκκινίζω από τα καλά σου λόγια.Σ'ευχαριστώ πολύ,όχι και "γκουρού" όμως...Τα σχόλια έκλεισαν γιατί μου δημιουργούσαν έναν ιδιόμορφο εθισμό με το μπλογκ και ήθελα να αποστασιοποιηθώ γιά λίγο.Κάποια στιγμή ενδέχεται να τα ξανανοίξω,ελεγχόμενα αυτή τη φορά.
Σου εύχομαι καλό Σ/Κ και ο περίεργος μπαλαδόρος Σίλβα Κλέιτον να βάλει το ποδαράκι του την Κυριακή.
@Mamma>Σ'ευχαριστώ γιά τα καλά σου λόγια.Χαίρομαι που σε βρίσκω

mamaloukas said...

Γκάτι καλησπέρα
κι εγώ για δικό μας τον είχα τον Λιμπρόφιλο αλλά είναι με την ΑΕΚ. Δεν πείραζει όσο ρίχνουν τις τεσσάρες... :)

εξαιρετική παρουσίαση. το διάβασα κι ε γώ πριν απο 10 μέρες κι έγραψα ένα κομματάκι που θα μπει το επόμενο φύλλο της FAQ.
Συμφωνώ. Μεγάλο βιβλίο κι όποιος μπορεί να το εκτιμήσει μπορεί. Ίσως η λιτότητα στη γραφή κι αυτοί οι ελλειπτικοί διάλογοι να δείχνουν ότι είναι απλό να το γράψεις, αλλά μόνο 'ετσι δεν είναι.
με συνεπήρε, έκανε το στομάχι μου να σφιχτεί και το τέλειωσα σε λίγες ώρες αδυνατώντας να περιμένω τα βράδια που συνήθως διαβάζω.

Ταινία τώρα των Κοέν.
μου άρεσε, μου αρέσουν genik;a οι Κοέν αλλά τη βρήκα υπερτιμημένη. όχι κ να σαρώσει τα όσκαρ. ο Μικελίδης εκστασιάστηκε στην Ελευθεροτυπία.
νομίζω πως το βιβλίο θα είναι καλύτερο αλλά ακολουθώ κι εγώ τις συμβουλές του Λιμπρόφιλο και θα συνεχίσω με το ηλιοβασίλεμα, αφού το βρω πρώτα

gatti said...

@mamma: Kαλό διάβασμα mamma!



@librofilo: Eίναι λόγια αληθινά. Ετσι αισθάνομαι. Ναι, γκουρού είσαι! Κανένα πρόβλημα με τα σχόλια, το έχω νοιώσει κι εγώ πως κάποτε μπορεί να γίνουν εθισμός.

Καλό Σαββατοκύριακο και σε σένα και είθε ο Βραζιλιάνος να κάνει το θαύμα του!



@mamaloukas: Καλησπέρα Δημήτρη.
Εννοείται ότι δεν πειράζει που δεν είναι με μας, αρκεί να ρίχνουν τις τεσσάρες στη σωστή ομάδα!!!


Είναι πραγματικά μεγάλο βιβλίο και συμφωνώ ότι δεν είναι εύκολο να γραφτούν οι ελλειπτικοί διάλογοι. Εσύ βέβαια που είσαι ειδικός το γνωρίζεις καλύτερα. Εγώ πάλι αν και θα μπορούσα να το τελειώσω αμέσως, προτίμησα να το αφήσω για το βράδυ, γιατί θέλω να έχω απόλυτη ησυχία όταν διαβάζω. Γι΄ αυτό σπάνια θα διαβάσω σε δημόσιο χώρο, στις διακοπές, ταξίδια κ.λπ. βιβλίο που θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικό.

Τώρα για την ταινία των αδερφών Κοέν, απ΄ όσα έχετε γράψει και όσα έχω διαβάσει σε άλλα μπλογκς, πιθανολογώ πως ήταν η στιγμή να πάρουν Οσκαρ (το 1996 και το Fargo είναι αρκετά μακριά...) και έτυχε ή βόλευε να γίνει με αυτό το μοντέρνο γουέστερν, που το σενάριό του βασίζεται στο βιβλίο του ΜακΚάρθυ.
Οταν δω την ταινία θα έχω πιο
ολοκληρωμένη άποψη.

habilis said...

Στην αρχη του post πηγε το μυαλο μου αλλου...Με εψισες , θα το βρω και θα το διαβασω...

gatti said...

@habilis: Χαίρομαι που σε έψησα! Διάβασέ το και δεν θα μετανοιώσεις!

mamma said...

Το διάβασα σε μια νύχτα... καταλαβαίνεις λοιπόν πως κοιμήθηκα :-(((
Πολύ βάρος, με σκότισε.
Καλό βράδυ:-**

gatti said...

@mamma: Βρε κοπέλα μου κι εσύ, το πήρες μονοκοπανιά! Αφού τόξερες πως είναι βαρύ!

Δεν ανησυχώ όμως! Αύριο θα τα βλέπεις διαφορετικά! Ηταν κάτι που άξιζε να ζήσεις! Και το ξέρεις καλά κι εσύ!

Πολλά φιλιά! Καλό σου βράδυ! :-***

zamuc said...

Ρε συ αυτός είναι φτυστός ο Παολο Καμπος!!! (κολλημένος με την μπάλα)

gatti said...

@zamuc: Χαχαχα! Δεν παίζεσαι!
Ναι, του φέρνει αρκετά!

ΥΓ. Είστε τρελοί εσείς οι ΑEKτζήδες! ;-)