Ηθοποιός σημαίνει φως...

Στίχοι: Μάνος Χατζιδάκις
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Χορν

Ηθοποιός σημαίνει φως.
Είναι καημός πολύ πικρός
και στεναγμός πολύ μικρός.

Μίλησε,κλαίς;
Όχι δε λες.
Μήπως πεινάς;
Και τι να φάς!
Όλο γυρνάς,πες μου πού πας;

Σ' αναζητώ στο χώρο αυτό,
γιατί είμ' εγώ πολύ μικρός
και θλιβερός ηθοποιός.
Θα παίξεις μια, θα παίξω δυο.
Θα κλάψεις μια, θα κλάψω δυο.

Σαν καλαμιά θα σ'αρνηθώ,
θα σκεπαστώ, θα τυλιχτώ
μ' άσπρο πανί κι ένα πουλί,
άσπρο πουλί που θα καλεί τ' άλλο πουλί,
το μαύρο πουλί.

Παρηγοριά στη λυγαριά, υπομονή!
Αχ πώς πονεί!
Κι ύστερα λες για δυο τρελλές
που μ' αγαπούν γιατί σιωπούν,
γιατί σιωπούν......

Έλα στο φως, παίζω θα δεις.
Είμαι σοφός μην απορείς,
έλα στο φως, παίζω θα δεις.

Ηθοποιός, ό,τι κι αν πείς
είναι καημός πολύ πικρός
και στεναγμός πολύ βαθύς.

Ηθοποιός, είτε μωρός, είτε σοφός
είμαι κι εγώ, καθώς κι εσύ είσαι παιδί,
που καρτερεί κάτι να δεί.
Πιες το κρασί, στάλα χρυσή
απ' τη ψυχή, ως την ψυχή.

Ανέκαθεν αγαπούσα τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Ιδιαίτερα τους παλιούς κωμικούς και δραματικούς μας ηθοποιούς που δεν "πρόλαβαν" να ζήσουν, ώστε να τους εξευτελίσει η υπερέκθεση στην τηλεόραση. Τι οξύμωρο! Αυτοί κι αν δεν έχουν "υπερεκτεθεί"! Δεκάδες φορές έχουμε δει και ξαναδεί τις ταινίες τους. Ξέρουμε απ΄ έξω κάθε ατάκα, μπορούμε σχεδόν να θυμηθούμε κάθε λέξη ολόκληρης της ταινίας. Κι όμως εκείνοι οι ηθοποιοί παραμένουν αγέρωχοι στο βάθρο τους. Ισως επειδή κανένας γιος ή κόρη δεν αποφάσισε να ξεπουλήσει τη ζωή τους στα κανάλια.

Δεν ξέρουμε παρά μόνο από αφηγήσεις αν ήταν καλοί άνθρωποι ή κακοί. Αν ήταν ιδιόρρυθμοι ή στριμμένοι. Αν αντιμετώπιζαν βιοποριστικά προβλήματα ή ζούσαν προσωπικά δράματα. Εκείνο που ξέρουμε είναι εκείνο που βλέπαμε αποτυπωμένο στο πανί, στην οθόνη. Το ξετύλιγμα του ταλέντου τους. Και αυτό ήταν μεγάλο. Και αδιαμφισβήτητο.

Ενας ηθοποιός - μύθος υπήρξε ο Δημήτρης Χορν. "Εφυγε" σαν σήμερα, 16 Ιανουαρίου 1998.
Εχει σημαδέψει με την ερμηνεία του ένα από τα πιο συγκλονιστικά τραγούδια του Χατζηδάκι που έχω λατρέψει: "Ηθοποιός σημαίνει φως".

Επαιξε μόνο σε δέκα ταινίες, έχω δει μόλις τις 4-5 απ΄ αυτές. Moυ άρεσε αυτή η τρέλα που έδειχνε να κουβαλάει. Οι συγκλονιστικές ερμηνείες του στις ταινίες που έπαιξε άφηναν πάντα μια γεύση γλυκόπικρη.

Δεν θα τον ξεχάσω όμως ποτέ στο "Μια ζωή την έχουμε"* σαν τον υπαλληλάκο της τράπεζας που καταπιεζόταν από έναν αυστηρό διευθυντή και ένα λογιστικό λάθος υπήρξε η αφορμή να βγει από τα όριά του και να ζήσει έστω και για λίγο την μεγάλη ζωή.

"Ενα εκατομμύριο εκατόν μία χιλιάδες εκατόν μία και δέκα".

Ούτε τη συγκλονιστική συνολικά (και για μένα προσωπικά την καλύτερη) ερμηνεία του στο "Αλίμονο στους νέους", όπου ως υπερήλικας που η καρδιά του εξακολουθούσε να είναι νέα, λαχταράει να αγαπήσει και να αγαπηθεί.


Και βέβαια ούτε τη μελαγχολική σκηνή του αποχωρισμού από την "Κάλπικη Λίρα":
- Συγνώμη Παύλο, πρέπει να φύγω με περιμένουν τα παιδιά μου
Ω, συγνώμη. Εμένα δεν με περιμένει κανείς...

Τον κινηματογραφικό "Παύλο", δεν τον περίμενε κανείς.
Τον καλλιτέχνη Δημήτρη Χορν, όμως, τον περιμένουν όλοι κάθε φορά που η τηλεόραση παίζει τις ταινίες του, για να τον δουν με την ίδια λαχτάρα. Κι αυτό κάτι σημαίνει...




* Η ταινία "Μια ζωή την έχουμε" υπάρχει εδώ τμηματικά.
** Φωτογραφίες του εδώ.