Και με το φως του λύκου επανέρχονται...

Τι κι αν ήταν νωρίς το απόγευμα! Ο ήλιος κατευθύνθηκε με ασυνήθιστη ταχύτητα στα ιδιαίτερα διαμερίσματά του και το πέπλο της νύχτας άρχισε να απλώνεται στον ουρανό. Κι εκεί στο λυκόφως, πλάσματα βγαλμένα μέσα από τους χειρότερους εφιάλτες έκαναν ένα - ένα την εμφάνισή τους. Λυκάνθρωποι, νεκροζώντανοι, δράκουλες, φαντάσματα, Γκαλίνοβιτς, Δάρλας, Σαριέγκι, Τζιόλης, Σί(λ)βας Κλέιτον, Βύντρα, σκοτεινές υπάρξεις, τρομακτικές και αδυσώπητες, με μακριά και παραμορφωμένα νύχια, κοφτερά δόντια, άγριο δέρμα, και ανατριχιαστικές φωνές από αυτές που ταράζουν την ησυχία των ανθρώπων και προκαλούν τρόμο.

Απλώθηκαν τριγύρω και προσπαθούσαν να παρασύρουν στο διάβα τους αθώα πλάσματα (Πετρόπουλος, Χριστοδουλόπουλος) για να ξεσκίσουν τις σάρκες τους, να ρουφήξουν το αίμα τους και να τα μετατρέψουν με ένα δάγκωμά τους σε εκκολαπτόμενα βαμπίρ που θα σκορπούσαν με τη σειρά τους τον τρόμο σε άλλα αθώα θύματα. Είχαν ήδη καταφέρει να παγιδεύσουν σε ένα κάστρο το ανήσυχο πνεύμα ενός Ινδιάνου που πάλευε μανιασμένα και ηρωικά να αποφύγει μια μοίρα που έμοιαζε προδιαγεγραμμένη, αλλά και έναν βαριά πληγωμένο Βίκινγκ που αντίθετα με το πνεύμα του Ινδιάνου, είχε αποδεχτεί τη μοίρα του και είχε ήδη ταξιδέψει νοερά στην μακρινή του πατρίδα περιμένοντας καρτερικά τις Βαλκυρίες να τον οδηγήσουν στη Βαλχάλα.

Μάχη όμως έδινε και ο Σίβας. Παγιδευμένος ανάμεσα σε δύο φύσεις, αυτή του ανθρώπου και αυτή του λύκου την οποία ποτέ δεν αποδέχτηκε αλλά ήταν πάντα τόσο αδύναμος για να την αποβάλλει ολοκληρωτικά από τον οργανισμό του, σκέφτηκε πως αυτή είναι η μεγάλη του ευκαιρία. Προχώρησε αποφασιστικά προς το κάστρο για να απελευθερώσει το πνεύμα του Ινδιάνου και μετά και οι δύο μαζί να φύγουν μακριά από το σκοτάδι, ταξιδεύοντας προς το φως. Αρκετά είχε ζήσει στη ζώνη του λυκόφωτος. Είχε αποφασίσει το ξημέρωμα να τον βρει αντιμέτωπο με τον ήλιο και ας γινόταν αυτός ο τελικός κριτής της μοίρας του. ΄Η που θα τον σκότωνε με τις λαμπερές ακτίνες του ή που θα τον λύτρωνε και θα τον απελευθέρωνε μια για πάντα από τα δεσμά του.

Εφτασε μπροστά στην τεράστια βαριά πύλη του κάστρου και δεν δίστασε στιγμή. Απλωσε το πόδι του και την έσπρωξε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία παρά το βάρος της. Η πίστη του έδινε δύναμη. Η πύλη άνοιξε τρίζοντας και αποκάλυψε έναν τεράστιο χώρο. Προχώρησε προς τη μεγάλη σκάλα και ανέβηκε στον πρώτο όροφο. Διέσχισε τον κεντρικό διάδρομο και έφτασε σε ένα μεγάλο πράσινο δωμάτιο. Στο κέντρο του δεμένος και παραδομένος στη μοίρα του ο πληγωμένος Βίκινγκ. Δεν του έδωσε σημασία. Κοίταξε αριστερά και είδε τον Ινδιάνο. Ηταν δεμένος με χοντρά σχοινιά και πάλευε να απελευθερωθεί. Είχε πληγώσει τα χέρια του στην προσπάθειά του αλλά δεν είχε καταφέρει πολλά πράγματα. Ο Σίβας προχώρησε προς το μέρος του. Αρπαξε με τα κοφτερά του δόντια τα σχοινιά και τα έκοψε μεμιάς. Ο Ινδιάνος τον κοιτούσε έκπληκτος, αλλά και αποκαμωμένος από την προσπάθεια. Είχε χάσει δυνάμεις. Ο Σίβας τον σήκωσε και τον τράβηξε για να φύγουν.


Βγήκαν από το κάστρο και άρχισαν να τρέχουν μακριά από το δάσος. Προς την ελευθερία. Ομως, τα πλάσματα της νύχτας τους κατάλαβαν και τους πήραν στο κυνήγι. Ηταν πολλοί, ήταν ξεκούραστοι και πεινασμένοι. Οσμίζονταν το αίμα που έτρεχε από τις πληγές του Ινδιάνου και έτρεξαν στο κατόπι του. Το αίμα του συντρόφου του το οσμίστηκε και ο Σίβας. Κι όσο έτρεχε πλάι του, τόσο πάλευε να νικήσει την επιθυμία του να του επιτεθεί πριν από όλους τους άλλους. Ηξερε πως αν το έκανε, ο δρόμος δεν θα είχε γυρισμό.

Η εσωτερική του μάχη είχε καταβάλλει τον Σίβας. Οι πληγές εμπόδιζαν τον Ινδιάνο να τρέξει. Σταδιακά κι οι δύο έχαναν μέτρα. Οι βρυκόλακες και οι λυκάνθρωποι πλησίαζαν και πλησίαζαν. Ενας λυκάνθρωπος ευθυτενής με ωραίο τρίχωμα τους έφτασε και κατάφερε με το κοφτερό νύχι του να σκίσει το δέρμα στο πόδι του Ινδιάνου. Το αίμα άρχισε να αναβλύζει από την πληγή και αμέσως ένας ψηλός βρυκόλακας με τεράστια χέρια και άγριο βλέμμα όρμησε να το ρουφήξει. Δεν τα κατάφερε, γιατί τεράστιος και δύσκαμπτος καθώς ήταν, δεν πρόλαβε τον πληγωμένο αλλά γρήγορο Ινδιάνο που ξέφυγε την τελευταία στιγμή.

Ο Σίβας και ο Ινδιάνος ξέφυγαν και άρχισαν να τρέχουν ξανά. Αλλά τα πλάσματα τους έφτασαν και πάλι. Και άρχισαν να τους κυκλώνουν απειλητικά. Εμοιαζε να μην υπάρχει σωτηρία από πουθενά.

Και τότε εμφανίστηκαν τρεις άνθρωποι. Τρεις γενναίοι και αποφασισμένοι μαχητές. Εξοπλισμένοι με σκόρδα, πάσσαλους, σταυρούς, ασημένιες σφαίρες, κατευθύνθηκαν προς το μέρος των κακών. Ο πρώτος από τους ανθρώπους πυροβόλησε. Μια ασημένια σφαίρα βρήκε τον ευθυτενή λυκάνθρωπο και τον σώριασε στο έδαφος. Ο δεύτερος πλησίασε δύο βρυκόλακες με μια πλεξούδα σκόρδα κι αυτοί μόλις τα είδαν οπισθοχώρησαν. Ο τρίτος προχώρησε προς το μέρος των υπόλοιπων κρατώντας έναν σταυρό. Ομως η νίκη ήταν πρόσκαιρη. Γιατί όσους βρυκόλακες ή λυκάνθρωπους κι αν αναχαίτιζαν οι άνθρωποι, ξαφνικά εμφανίζονταν κι άλλοι. Κι άλλοι. Και οι άνθρωποι κουράστηκαν. Και έδειχναν να χάνουν τη μάχη. Αποκαμωμένοι γονάτισαν στο έδαφος δίπλα στον Ινδιάνο και τα πλάσματα τους πλησίασαν για να τους κατασπαράξουν.

Και τότε ο Σίβας όρθωσε το ανάστημά του και προχώρησε μπροστά τους. Μόνο αυτός χώριζε πια τους ανθρώπους από τα ζόμπι. Σηκώνει το κεφάλι προς τον ουρανό, βγάζει μια τρομερή, απόκοσμη κραυγή και ορμάει προς το μέρος τους. Εκπληκτοι που ένας όμοιός τους στράφηκε εναντίον τους έκαναν ένα βήμα πίσω. Και τότε συνειδητοποίησαν ότι άρχισε να χαράζει. Η νύχτα είχε δώσει την θέση της στη μέρα και οι ίδιοι έπρεπε να βιαστούν. Να τρέξουν να κρυφτούν στα σκοτάδια απ΄ όπου είχαν βγει.

Και ο Σίβας; Γύρισε το βλέμμα του προς το φως. Περίμενε εκεί μέχρι που ανέτειλε ο ήλιος. Τον κοίταξε θαρρετά και αποφασισμένα. Πίστεψε πως θα νοιώσει το δέρμα του να καίει. Πως θα γίνει κομμάτια. Πως θα εξαφανιστεί. Δεν ένοιωσε τίποτα τέτοιο. Ο ήλιος αγκάλιασε το τρίχωμά του στοργικά και το ζέστανε απαλά.

Ο Ινδιάνος και οι τρεις μαχητές τον κοίταξαν χαμογελαστοί. Υστερα τον πλησίασαν και τον χάιδεψαν στο κεφάλι. Ηταν πια ένας απ΄ αυτούς...

***

* To κείμενο περιέχει αρκετές "αυθαιρεσίες" συγκριτικά με αυτά που γνωρίζουμε για Βρυκόλακες, Λυκάνθρωπους, ζόμπι κ.λπ. αλλά δεν γινόταν διαφορετικά...









Ε τώρα δεν φαντάζομαι να θέλετε και μετάφραση; Τα πράγματα είναι απλά. Οσο κι αν οι αγώνες κυπέλλου είναι αγώνες "ειδικών συνθηκών" και πολλά πράγματα μπορούν να πάνε στραβά ακόμα και χωρίς λόγο, υπάρχουν άλλα τόσα που είναι ξεκάθαρα χωρίς ιδιαίτερη ανάλυση.

Υπάρχουν κάποιοι παίκτες που παίζουν και κάποιοι παίκτες που δεν παίζουν. Στον αγώνα με τον Πιερικό φάνηκε για ποιο λόγο παίζουν αυτοί που παίζουν και δεν παίζουν αυτοί που δεν παίζουν. Οπως επίσης φάνηκε ότι το περιβόητο βάθος του πάγκου δεν είναι και τόσο μεγάλο τελικά. ΄Η αλλιώς μπορεί να είναι μεγάλο, αλλά δεν είναι τόσο ποιοτικό, επομένως αυτοί που κάθονται εκεί καλώς κάθονται.

Και μπορεί ο Φάδερ να ζήτησε για τους δικούς του λόγους να μην αποδοκιμάζουμε τον Τζιόλη και μπορεί και ο ίδιος ο Τζιόλης να έχει ένα σωρό ελαφρυντικά που τον βλέπαμε να σέρνεται με κυριότερο από αυτά τη συμπεριφορά του κόσμου, αλλά το συμπέρασμα είναι απλό. Αυτή η "σχέση" δεν περπατάει. Ούτε από πλευράς του, ούτε από πλευράς μας. Οσο κι αν το παλέψουν οι δύο πλευρές, που το πιθανότερο είναι ότι δεν θα το παλέψει καμία.


Ο Γκαλίνοβιτς έδειξε στη φάση που έφαγε το γκολ από τον Πιερικό με την έξοδο του Μεσολογγίου που έκανε, γιατί έχει αντικατασταθεί από τον Τζόρβα, ο Δάρλας έβγαλε την πίστη του Λέτο προσπαθώντας να το παίξει Σπυρόπουλος, ο Σαριέγκι αλλού γι΄ αλλού, κλασική περίπτωση παίκτη που ανεβαίνει αν είναι σε καλή μέρα ο παρτενέρ του στο κέντρο της άμυνας κι αυτός, ο Μπιάρσμιρ δηλαδή δεν την παλεύει τελευταία, οπότε μοιραία καταποντίστηκαν κι οι δυο.

Ο Κατσουράνης ξανά στον κόσμο του, ο Χριστοδουλόπουλος λίγος, λίγος και ο Πετρόπουλος που έχει μεν ως ελαφρυντικό ότι λόγω σωματοδομής πρέπει να βρει ρυθμό για να αποδώσει, αλλά από την άλλη έχοντας τόσες λίγες ευκαιρίες για να δείξει την αξία του, πρέπει να είναι έτοιμος να αρπάξει τις ευκαιρίες από τα μαλλιά. Και κάτι τέτοιο δεν έγινε.

Ο Λέτο μοναδική όαση, ο Βύντρα καλός (κι ας τον συμπεριέλαβα αδίκως στα ...ζόμπι, ήταν λόγω προέλευσης και όχι λόγω απόδοσης).

Και φυσικά υπάρχει και ο Κλέιτον. Που βγήκαν ήδη κάτι άλλοι ...βρυκόλακες και θυμήθηκαν ότι τον είχε παραγκωνισμένο ο Τεν Κάτε. Παραλείποντας να πουν ότι ο λόγος που τον είχε παραγκωνισμένο ήταν ο χαρακτήρας του και όχι οι ποδοσφαιρικές του ικανότητες.

Γιατί έτσι θα το πηγαίνουμε από εδώ και πέρα. Ολα τα καλά θα τα πιστώνεται ο Νιόπλιας και όλα τα άσχημα ο τεντάς.

Ο Κλέιτον λοιπόν με τα δύο γκολ που έβαλε μας ξελάσπωσε. Ειδικά το δεύτερο ήταν λυτρωτικό. Και αν σκεφτεί κανείς πόσους άμπαλους διαθέτει (ακόμα) η ομάδα χίλιες φορές να παίζει αυτός που μπορεί να δώσει και δυο πάσες της προκοπής ή να πετύχει γκολ.

Μακάρι λοιπόν αυτό το παιχνίδι να σταθεί αφορμή να τον ξανακερδίσουμε. Μακάρι δηλαδή να βάλει μυαλό και να αποφασίσει να παίξει μπάλα. Γιατί το μυαλό του ήταν πάντα το πρόβλημα.



Από εκεί και πέρα γεννιούνται δικαιολογημένα κάποιοι προβληματισμοί και απορίες.

Οπως...

* Αν στον αγώνα με τον Πιερικό έχουμε τόσο άσχημη εικόνα πώς θα πάμε ξυπόλητοι στα αγκάθια (Χαριλάου).

* Αν για να κερδίσουμε τον Πιερικό πρέπει να επιστρατευτούν Σισέ, Νίνης, Καραγκούνης,
στο ματς με τον ΟΥΡΑΓΟ Πανθρακικό όπου δεν θα παίξουν Σισέ, Λέτο, Κατσουράνης λόγω καρτών πόσο "παίζει" το ενδεχόμενο να γίνει ντέρμπι; Ευτυχώς που θα παίζει ο Ζιλμπέρτο!

* Αν σε τέτοια παιχνίδια που είναι ευκαιρία για τους αναπληρωματικούς να δείξουν την αξία τους, αυτοί έχουν τέτοια απόδοση, πώς μπορεί να πείσουν τον προπονητή να τους χρησιμοποιήσει; Και επιπλέον πώς μπορεί ο προπονητής να βασιστεί πάνω τους;




Scratch: H μισή 11άδα ήταν βγαλμένη από τις ένδοξες εποχές του Βαρδινογιαννισμού. Παίκτες με χαμηλό ταβάνι, επιρρεπείς στη γκάφα ή αδιάφοροι.

Scratch 1: Τη δόξα του μέλους ζήλεψε ο Γκαλίνοβιτς. Εκτός αν βλέπει ότι δεν έχει προκοπή ως τερματοφύλακας και είπε να το παίξει στόπερ.

Scratch 2: Πάρτε στόπερ. ΠΑΡΤΕ ΣΤΟΠΕΡ!

ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ

ΣΤΗΝ ΕΞΕΔΡΑ