Friday, February 5, 2010

I love this game!

Μιας και είμαστε από χθες το βράδυ σε μπασκετικό mood και μάλιστα όχι ιδιαίτερα καλό, καιρός να ψαχουλέψουμε λίγο κάποιες από τις μπασκετικές αναμνήσεις μας. Eτσι κι αλλιώς σε τέτοιες περιπτώσεις οι αναμνήσεις είναι το καλύτερο καταφύγιο. Εστω κι αν δεν είναι όλες ευχάριστες. Εστω κι αν υπάρχουν και κάποιες άλλες (πολύ) δυσάρεστες. Ετσι άλλωστε δεν είναι και η ίδια η ζωή;


Ουόλτερ Μπέρι - Μιχαήλ Μισούνοφ
και ντέρμπι ΠΑΟΚ - Αρης

Ο Μπέρι, πραγματικός γυρολόγος των γηπέδων, έχει επιστρέψει στην Αμερική και στο ταξίδι του γαύρου στις ΗΠΑ, όταν τον βρήκαν οι δημοσιογράφοι, θυμήθηκε και τραγούδησε ακόμα και το σύνθημα που είχαν βγάλει οι οπαδοί για πάρτη του. Διακρινόταν για το φοβερό του χέρι, παρόλο που το σουτ του ήταν κάπως περίεργο. Κυκλοφορούσε συνεχώς με ένα τσαντάκι όπου σύμφωνα με πληροφορίες κουβαλούσε όλα του τα υπάρχοντα, καθώς είχε τη φήμη "σπάγγου". Διαβατήριο, ταυτότητα, δίπλωμα, πιστωτικές κ.λπ. Μια φορά στον ΠΑΟΚ του έκαναν πλάκα και του έκρυψαν το τσαντάκι και κόντεψε να πάει 2 εμφράγματα και 3 εγκεφαλικά. Ο Μισούνοφ έχει τραβήξει λάθος δρόμο και έχει μπλεξίματα με το νόμο. Τον Σεπτέμβρη συνελήφθη για παράνομη οπλοκατοχή, ενώ το 2004 είχε επισκεφτεί ξανά τη ...μπουζού για κατασκευή και χρήση πλαστών πιστωτικών καρτών...


Μιχάλης Λεφάκης - Ρολάντο Μπλάκμαν - Βλάντο Τζούροβιτς

Την περίοδο 1994-95 μια θρυλική μορφή των Ντάλας Μάβερικς, ο Ρολάντο Μπλάκμαν ήρθε στην Ελλάδα για λογαριασμό της ΑΕΚ. Τον έφερε ο μακαρίτης πια κινηματογραφικός παραγωγός Μιχάλης Λεφάκης που υπήρξε παράγοντας της "Ενωσης". Ο "Ρο" που σούταρε με περίεργο τρόπο τις βολές είχε δηλώσει πως αν τον θέλουν θα μείνει, όμως τελικά την επόμενη χρονιά έφυγε για τη Στεφανέλ.


Ο γάμος του Παναγιώτη Φασούλα με τη Μάσα

Οταν έπαιζε στον ΠΑΟΚ ήταν αρραβωνιασμένος με τη Φιφή. Ομως, η Φιφή δεν τον ακολούθησε στην κάθοδό του στην Αθήνα και τον Ολυμπιακό και λίγο αργότερα ο Φασούλας γνώρισε τον έρωτα της ζωής του στο πρόσωπο της Μάσα.


Xουάν Αντόνιο Σαν Επιφάνιο (Νο 15)

Ο Χουάν Αντόνιο Σαν Επιφάνιο, ο θρυλικός "Επι" υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους σμολ φόργουορντ της Ευρώπης. Γεννήθηκε στη Σαραγόσα, όπου πρωτοέπαιξε μπάσκετ στην Helios Zaragoza, το 1974 πήγε στη Μπαρτσελόνα και έπαιξε στην πρώτη της ομάδα από το 1977 μέχρι το τέλος της μπασκετικής του καριέρας (1995).


28 Απριλίου 1993. Πανιώνιος - Παναθηναϊκός στο κλειστό της Νέας Σμύρνης. Οκτώ λεπτά πριν το τέλος του ματς, ο Πανιώνιος βρίσκεται στην επίθεση και τον Μπόμπαν μαρκάρει ο Φραγκίσκος Αλβέρτης. Ο διαιτητής δίνει επιθετικό στον Μπόμπαν που είναι το πέμπτο, κι εκείνος διαμαρτυρόμενος χτυπάει το κεφάλι του με όλη του του δύναμη στο κέντρο της μπασκέτας. Πέφτει κάτω αλλά κανείς δεν έχει συνειδητοποιήσει αμέσως το κακό που έχει συμβεί. Κανείς εκτός από τον γιατρό του Πανιωνίου κ. Κατσιφαράκη.



"Γιατρέ βοήθησέ με. Δεν νιώθω τα χέρια μου και τα πόδια μου..." φωνάζει ο Μπόμπαν. Μεταφέρεται στο Γενικό Κρατικό. Η διάγνωση; "Διατομή του πέμπτου αυχενικού, τομή νωτιαίου μυελού". Που σημαίνει πως αν ο Μπόμπαν ζήσει γιατί εκείνο το βράδυ κινδύνεψε να χάσει τη ζωή του, θα παραμείνει καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Αυτός ο μποέμ, γεμάτος ζωντάνια άνθρωπος δεν μπορεί να περπατήσει ξανά.



Δέχεται με απίστευτη αξιοπρέπεια και δύναμη την κατάστασή του, παρόλο που όλοι στην αρχή έσπευσαν να τον βοηθήσουν, αλλά στη συνέχεια τον ξέχασαν. Αξιοπρεπής στάθηκε ακόμα και στην προσωπική του ζωή. Παρόλο που η γυναίκα του Ντραγκάνα δεν άντεξε τα νέα δεδομένα της ζωής του και τον άφησε μετά από λίγα χρόνια, έδειξε απίστευτη κατανόηση και δεν είπε ποτέ κακιά κουβέντα γι΄ αυτήν.

Τιμητική πλακέτα από τον Αργύρη Καμπούρη

Πρώτη εμφάνιση στο γήπεδο μετά τον τραυματισμό του
Δίπλα του η Ντραγκάνα και ο μικρός τότε Βλαδίμηρος

Ο μικρός του γιος ήταν η μόνιμη παρηγοριά του. Καθηλωμένος στο αναπηρικό καροτσάκι παρά τα προβλήματα που αντιμετώπιζε είχε πάντα ένα χαμόγελο για όλους. Και όσο έβλεπε τον γιο του να ακολουθεί τα χνάρια του και να παίζει καλό μπάσκετ, η πίκρα και ο πόνος του μετριαζόταν. Και τότε, εντελώς ξαφνικά στις 28 Ιουνίου 2006 (τελικά το "28" ήταν το μοιραίο νούμερο της ζωής του) ενώ κατευθυνόταν με το πλοίο στη Ρόδο για διακοπές υπέστη καρδιακή προσβολή (κατ΄ άλλους εγκεφαλικό). Ο καπετάνιος γύρισε το πλοίο στη Σύρο για να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες, αλλά δεν πρόλαβε. Ο Μπόμπαν έφυγε το 2006 σε ηλικία 44 χρόνων. Τρία χρόνια αργότερα, ο Φραγκίσκος Αλβέρτης στο μεγάλο "αντίο" του στα γήπεδα, αναπολώντας την σπουδαία καριέρα του σε ερώτηση για το τι θα άλλαζε από όσα έζησε στα γήπεδα, είπε χωρίς δισταγμό: "Αν μπορούσα να σβήσω, ή να διορθώσω κάτι, θα ήμουν ο Θεός. Υποθετικά δεν μπορούμε να μιλάμε. Πολλά πράγματα θα ήθελα να κάνω διαφορετικά. Σίγουρα θα έσβηνα τον τραυματισμό του Μπόμπαν. Ολα τα άλλα μπορείς να τα φτιάξεις".



Ο Αλεξάντρ Γκομέλσκι στο κλειστό της Γλυφάδας

O Ρώσος "συνταγματάρχης του μπάσκετ", η "αλεπού των πάγκων" και ο σπουδαιότερος προπονητής που ανέδειξε το σοβιετικό μπάσκετ, έφυγε από τη ζωή τον Αύγουστο του 2005. Σαν προπονητής κατέκτησε με τη Σοβιετική Ενωση δύο παγκόσμια πρωταθλήματα, οκτώ ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και ένα χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες (1988). Το 1964 στο Τόκιο κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο, ενώ κατέλαβε την τρίτη θέση στο Μεξικό το 1968 και στη Μόσχα το 1980. Ανέλαβε πρόεδρος της ΤΣΣΚΑ Μόσχας μετά το τέλος της προπονητικής του καριέρας το 1988. Το 1995 έγινε ο πρώτος Σοβιετικός προπονητής που συμπεριελήφθη στο Χολ οφ Φέιμ.


Ο Κλιφ Λέβινγκστον

Ο "Good News" δεν υπήρξε μόνο ένας πολύ αγαπημένος παίκτης των ΠΑΟΚτσήδων. Ηταν και ένας από τους δικούς μου πιο αγαπημένους παίκτες και λάτρευα τα θεαματικά του καρφώματα. Ηρθε από το ΝΒΑ και τους Σικάγο Μπουλς με τους οποίους κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, για να βοηθήσει τον "Δικέφαλο του Βορρά" να κατακτήσει τον μεγαλύτερο ευρωπαϊκό τίτλο, στο φάιναλ φορ της Αθήνας. Αν τα κατάφερνε, ο ΠΑΟΚ θα γινόταν η πρώτη ελληνική ομάδα που κατακτά το τρόπαιο.

Φάιναλ Φορ Αθήνα 1993
Β’ ημιτελικός:
Μπενετόν Τρεβίζο – ΠΑΟΚ 79-77

Δυστυχώς, όμως, δεν ήταν γραφτό. Παρά τους 18 πόντους του Κλιφ (και τους 21 του Μπάνε) ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε στον ημιτελικό από τη Μπένετον, εξαιτίας ενός καλαθιού του Ραγκάτσι και υποχρεώθηκε να παίξει στον "μικρό τελικό" όπου κατέκτησε την τρίτη θέση κερδίζοντας 76-70 την Ρεάλ του Σαμπόνις, την οποία είχε ...καθαρίσει στον άλλο ημιτελικό η Λιμόζ του Μάλκοβιτς.

Τόνι Κούκοτς

Ούτε η Μπένετον όμως την έβγαλε καθαρή στον τελικό. Η Λιμόζ παίζοντας ξύλο και αντι-μπάσκετ πήρε τη νίκη με 59-55. Ο Τόνι Κούκοτς ξέσπασε σε κλάματα και ο Πέταρ Σκάνσι προσπαθούσε να τον παρηγορήσει. Ηταν η βραδιά που όπως είπαν οι ειδικοί "πέθανε το μπάσκετ". Επί της ουσίας όμως ήταν η βραδιά που "γεννήθηκε η άμυνα"...


Εντι Τζόνσον


Το όνομά του έγινε σύνθημα στο στόμα των οπαδών του Ολυμπιακού και εμείς έχουμε να θυμόμαστε πόσο μας πλήγωσε στο φάιναλ φορ της Σαραγόσα, όπου κρατούσαμε στα χέρια μας τη νίκη μέχρι που "ο Εντι, το πιστόλι" άρχισε να οπλίζει. Πέτυχε τους 27 από τους 58 πόντους του γαύρου και τον οδήγησε στον τελικό. Εκεί βέβαια, "μίλησε" ο Σαμπόνις.


Ο Εντι ήρθε στην Ελλάδα ως ένας από τους καλύτερους σουτέρ του ΝΒΑ και δικαίωσε απόλυτα τη φήμη του. Ηταν ένας παίκτης πραγματικός κύριος, δεν προκάλεσε ποτέ, παρά το γεγονός ότι η αντιπαλότητα των ομάδων εκείνη την εποχή βρισκόταν στο αποκορύφωμά της. Μπήκε πάντως με το "καλημέρα"¨στο κλίμα του ελληνικού πρωταθλήματος, καθώς στο
ντεμπούτο του, που ήταν στο Παλέ ντε Σπορ κόντρα στον Αρη, δέχτηκε ένα κέρμα στο μάτι.

Σαραγόσα, Φάιναλ Φορ 1995
Ρεάλ Μαδρίτης, πρωταθλήτρια Ευρώπης


Ο MVP, Aρβιντας Σαμπόνις, αφιερώνει το τρόπαιο
στην εγκυμονούσα γυναίκα του
(Μις Λιθουανία παρεμπιπτόντως...)



Η Κατερίνα Γιατζόγλου στα ...ντουζένια της
με την μικρή (τότε) κόρη της Φράνσις



Οντι Νόρις


Ο σέντερ - "ντουλάπα", ύψους 2μ.07, που έπαιξε σε τρία φάιναλ φορ με την Μπαρτσελόνα και μας έκανε την τιμή να αγωνιστεί με τα χρώματα του Περιστερίου και να χαρίσει τη λάμψη του στην ομάδα των δυτικών προαστείων. Χωρίς αμφιβολία ένας από τους καλύτερους Αμερικανούς που έχουν παίξει στην Ευρώπη που έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης και σεβασμού, καθώς αποτελούσε φόβητρο για τους αντιπάλους του. Ωστόσο, δεν κατάφερε να βοηθήσει το Περιστέρι να πάει πέρα από την πρώτη φάση των πλέι οφ, αφού αποκλείστηκε από τον Πανιώνιο.


Λανς Μπέργουολντ

Ο Λανς έμεινε στο Περιστέρι δύο σεζόν (1993-95) και πρόσφερε πολλά. Ενας πολύ δυνατός παίκτης με σπουδαία φυσικά προσόντα συνέθεσε ένα πολύ δυνατό δίδυμο με τον Οντι Νόριτς. Στη μνήμη έχει μείνει ένα περιστατικό με τον Ρόι Τάρπλεϊ σε αγώνα Περιστερίου - Ολυμπιακού. Οι δύο παίκτες έρχονται στα χέρια, ο Μπέργουολντ ματώνει, ακουμπάει το δάχτυλό του και το τείνει προς τον Τάρπλεϊ λέγοντάς του: "Kόλλα AIDS". Ηταν η εποχή που όλοι το έτρεμαν. Ο Ρόι όπως ήταν φυσικό, τρελάθηκε! Σήμερα ο Μπέργουολντ είναι μεσίτης στη Μινεσότα.


Φαίδωνας Ματθαίου - Μαρία Λαρεντζάκη

Η πανύψηλη (2μ.02) μπασκετμπολίστρια της Αγίας Παρασκευής, είδε σε ηλικία 22 ετών τη ζωή της να αλλάζει δραματικά όταν τον Αύγουστο του 1991 ένας ασυνείδητος οδηγός που έτρεχε με υπερβολική ταχύτητα έπεσε πάνω στο αυτοκίνητό της, αφήνοντάς την παραπληγική. Αποτελώντας υπόδειγμα θάρρους και ψυχικής δύναμης κατάφερε αν και καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι και παρά τους κινδύνους που παραμόνευαν να γίνει μητέρα 5 φορές. Οι δύο μεγάλες της κόρες ετοιμάζονται να ακολουθήσουν τα βήματά της...



Μίρκο Μιλίσεβιτς

Το σουλούπι του δεν παρέπεμπε σε μπασκετμπολίστα, αλλά μια χαρά την έκανε τη δουλειά του. Ξεχώριζε για τον ανορθόδοξο τρόπο που σούταρε. Περίπου σα να ήθελε να ξεφορτωθεί τη μπάλα. ΄Η όπως διάβασα σε ένα φόρουμ: "Σαν να πετούσε το καρπούζι στην καρότσα". Ηταν όμως φοβερά εύστοχος. "Τρίχα - πουλόβερ και χέρι α λα Μπέρι...". Μετά από την Ελλάδα πήγε στην Τουρκία και την PTT Aνκαρα.


Ορτέζ - Ολυμπιακός και
Μουρεσάν - Τάρλατς

Ο Ρουμάνος "γίγαντας" των 2μ.32 που είχε άνοιγμα χεριών 2μ.39 και έφτασε μέχρι το ΝΒΑ, αλλά που το υπερβολικό του ύψος έθεσε σε κίνδυνο την υγεία του.


Μπίζερκα Πέτροβιτς - Παύλος Γιαννακόπουλος - Τζόλε Πέτροβιτς

Λίγους μήνες μετά τον άδικο χαμό του Ντράζεν Πέτροβιτς που οι φήμες ανέφεραν ότι θα γινόταν παίκτης του Παναθηναϊκού αν η μοίρα δεν του έκλεινε τραγικά το δρόμο, το "τριφύλλι" αγωνιζόταν κόντρα στην Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ για την Ευρωλίγκα. Ο επίσημος Παναθηναϊκός αποφάσισε να καλέσει τους γονείς του και να τους προσφέρει τιμητική πλακέτα. Στο παιχνίδι υπήρξε μεγάλη συγκινησιακή φόρτιση, από όλους τους φιλάθλους αλλά και από τον αδερφικό του φίλο, Στόγιαν Βράνκοβιτς. Εκείνο το ματς το χάσαμε...


Φωτογραφία συλλεκτική:
Ευθύμης Ρετζιάς 18, Γιάννης Γιαννούλης 18
και Πρέντραγκ Στογιάκοβιτς 17 χρόνων...


Ντέιβιντ Ρίβερς

Ο "ποταμός" είναι ο γκαρντ που έχει συνδέσει το όνομά του με το πρώτο (και μέχρι στιγμής μοναδικό) Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Ολυμπιακού το 1997, που ήταν και η χρονιά που κατέκτησε το triple crown. Mε 28 πόντους κόντρα στην Ολύμπια Λιουπλιάνας και 26 απέναντι στη Μπαρτσελόνα πήρε προσωπικά το φάιναλ φορ της Ρώμης και έφτασε στο τρόπαιο στο μοναδικό φάιναλ φορ της καριέρας του. Πολύ σπουδαίος παίκτης, ξεχώριζε για τις ντρίμπλες του, αλλά και το δολοφονικό σουτ που πραγματοποιούσε μετά από αυτές.


Ο Ρόι Τάρπλεϊ σε οικογενειακές στιγμές


Ο Ρόι Τάρπλεϊ στον Αρη (1992-93)


Tarp the Shark

Απίστευτος παίκτης με τεράστια προσόντα, πολύ καλός ριμπάουντερ και πολύ καλός σουτέρ, που όμως δεν είχε την καριέρα που του άξιζε λόγω της αδυναμίας του στα ναρκωτικά. Ηρθε στην Ελλάδα φέρνοντας στις αποσκευές του τον τίτλο του καλύτερου 6ου παίκτη τη σεζόν 1987-88, αλλά και το "στίγμα" της αποβολής από το ΝΒΑ λόγω χρήσης ναρκωτικών. Επαιξε στον Αρη ένα χρόνο μετά τη φυγή του Γκάλη και τον οδήγησε στην κατάκτηση του κυπέλλου Κυπελλούχων στο Τορίνο κόντρα στην Εφες Πίλσεν το 1993. Για μένα προσωπικά η θητεία του στον Αρη επί εποχής Γιατζόγλου (πριν φύγει ο Στιβ και δώσει τη θέση στον Σερφ) ήταν η εποχή που έπαιξε το καλύτερό του μπάσκετ στην Ελλάδα.

Ο Ρόι στον Ολυμπιακό (1993-94)
Μονομαχία με Σλάβισα Κοπρίβιτσα

Την επόμενη χρονιά πήρε μεταγραφή για τον Ολυμπιακό με τον οποίο κατέκτησε πρωτάθλημα και κύπελλο, αλλά απέτυχε να τον οδηγήσει στον Ευρωπαϊκό τίτλο στο φάιναλ φορ του Τελ Αβίβ. Την επόμενη χρονιά το ΝΒΑ τον ξαναδέχτηκε αλλά αποκλείστηκε και πάλι λόγω χρήσης ναρκωτικών. Επέστρεψε και έπαιξε μια σεζόν με τον Ηρακλή. Είχε μεγάλη αδυναμία στις μπύρες...


Αρβιντας Σαμπόνις - Τζόε Αρλάουκας
άφιξη της Ρεάλ για αγώνα της Ευρωλίγκα


12 Σεπτεμβρίου 1994
Ο Σακίλ Ο΄ Νιλ στην Αθήνα

Δεν θυμάμαι τον λόγο που ήρθε ο Σακίλ στην Αθήνα, αλλά υπάρχουν διάφορες ιστορίες από την επίσκεψή του. Σύμφωνα με έναν ...αστικό μύθο, ο Σακ καλοπέρασε στην Αθήνα και πέντε χρόνια μετά όταν ο Σκουντής επισκέφτηκε το άντρο των Λέικερς, του ζήτησε να του "...φιλήσει τα κορίτσια του στην Αθήνα που τον περιποιήθηκαν ...ιδιαιτέρως" κατά την παραμονή του, ενώ ρωτούσε αν το Privilege βρίσκεται ακόμα στη θέση του.



Παράλληλα, πείραζε τον Ρούμπεν Πάτερσον, τον σμολ φόργουορντ που έχει περάσει από την ΑΕΚ ότι παρόλο που έμεινε τόσο καιρό στην Αθήνα δεν τον ξέρει κανείς, ενώ ο ίδιος είναι τόσο δημοφιλής που αν έβαζε υποψηφιότητα για δήμαρχος θα έβγαινε παμψηφεί.


Το κλου της επίσκεψης του Σακίλ Ο΄ Νιλ στην Αθήνα πάντως, που έχει γράψει ιστορία είναι άλλο. Οταν επέστρεψε στο Ορλάντο και τον ρώτησαν αν επισκέφθηκε την Ακρόπολη, απάντησε το εξής απίστευτο: "Με πήγαν σε πολλά μπαρ και ξενυχτάδικα, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ όλα τα ονόματα. Μάλλον περάσαμε και από την Ακρόπολη!".


Ζόραν Σάβιτς


Γιώργος Σιγάλας - Μπάνε Πρέλεβιτς


Ελλάδα - Κροατία
Αριαν Κόμαζετς - Κώστας Παταβούκας - Στόγιαν Βράνκοβιτς


Ντέρεκ Τσίβιους

Ηρθε στην Ελλάδα με παράσημό του το ασημένιο μετάλλιο στην Πανεπιστημιάδα του Κόμπε (Ιαπωνία) ως μέλος της Εθνικής ΗΠΑ και έπαιξε μπάσκετ για λογαριασμό της Δάφνης. Ευέλικτος φόργουορντ που πραγματοποιούσε θεαματικά καρφώματα. Ξεχώριζε για την τρέλα του και τα τσιρότα του! Στο ζέσταμα έκανε ...σπαγκάτο! Φεύγοντας από την Ελλάδα πέρασε από Κύπρο, Αργεντινή και έφτασε μέχρι τις Φιλιππίνες, όπου λέγεται ότι αντιμετώπισε και προβλήματα με το νόμο.


Τα νερά της ΤΣΣΚΑ...
(ποια είναι αυτά τα ζαλισμένα κοτόπουλα;)

16 Μαρτίου 1995, Ολυμπιακός - ΤΣΣΚΑ, προημιτελική φάση Ευρωλίγκα. Πέντε από τους δέκα παίκτες της ρωσικής ομάδας βρίσκονται δηλητηριασμένοι από την ουσία αλοπεριντίν σε νοσοκομεία της Αθήνας και του Πειραιά. Οι υπόλοιποι έρχονται στο ΣΕΦ. Η ΤΣΣΚΑ ξεκινά το παιχνίδι με 5 παίκτες και το τελειώνει με 3. Παρόλο που κι αυτοί είναι φανερά εξασθενημένοι και σε όλα τα τάιμ άουτ οι φροντιστές της ομάδας τους κάνουν μασάζ, ο Ιωαννίδης (μετέπειτα υφυπουργός Αθλητισμού, μη το ξεχνάμε...) δεν αποσύρει δικούς του παίκτες όταν οι Ρώσοι μένουν με λιγότερους στο παρκέ, παρά μόνο όταν σιγουρεύεται ότι ο Ολυμπιακός έχει κερδίσει τον αγώνα.

Τρία χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια του Μουντομπάσκετ της Αθήνας 1998, οι παίκτες όλων των ομάδων κλήθηκαν να συμπληρώσουν ένα ερωτηματολόγιο στο οποίο υπήρχε και μια ερώτηση που αφορούσε τις αναμνήσεις τους από την Ελλάδα. Οι Ρώσοι διεθνείς Ιγκόρ Κουντέλιν και Σεργκέι Πανόφ απάντησαν Haloperidol..


Βλάντο Τζούροβιτς - Ντίνος Αγγελίδης - Μίροσλαβ Πετσάρσκι


Σάσα Βολκόφ

Σάσα Βολκόφ - Ντράγκαν Τάρλατς


Scratch: Πολύ σκανάρισμα, αδερφάκι μου...

38 comments:

pensierix said...

Ε, εντάξει...Και να μη θέλεις, έτσι από πείσμα, να κάνεις κομπλιμέντα, δε γίνεται...Ειλικρινά, σκέφτομαι μόνο τη δουλειά που απαιτείται για να μας παρουσιάσεις ένα ποστ σαν το σημερινό και δεν ξέρω τι να πω...Οτι είσαι απίστευτη;

:)))))))))))))))

Τί να πρωτοσχολιάσεις εδώ τώρα; Κάθε φωτογραφία είναι και μια διαφορετική ιστορία...Απλά αισθάνομαι τυχερός που πρόλαβα το μπάσκετ όταν ακόμα πολλές ομάδες ήταν σε υψηλότατο επίπεδο, με τεράστιους παίκτες-προσωπικότητες και δε νομίζω ότι ωραιοποιώ το παρελθόν...Αρης, ΠΑΟΚ, ΠΑΟ, ΟΣΦΠ, ΑΕΚ, Πανιώνιος, Ηρακλής (ήθελα μια φωτογραφία του τιτανομέγιστου Ντέιβιντ Ινγκραμ!!!!), Περιστέρι...Τώρα έχουμε καταντήσει να θεωρείται γκέλα αν χάσει ο ΠΑΟ ή ο γαύρος ένα παιχνίδι. Το σκεφτόμουν αυτό μετά από τη χτεσινή ήττα από το Μαρούσι. Ε διάολε, ας με κερδίσει η τρίτη ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος αφού σέρνομαι! Υγεία είναι αυτό!

gatti said...

@pensierix: Από πείσμα δεν μου κάνεις κομπλιμέντα, βρε; :pppp

Kι όμως αν εξαιρέσεις το σκανάρισμα που είναι ζόρικο και βαρετό, τα υπόλοιπα μου βγήκαν πολύ εύκολα. Τόσο το ξεδιάλεγμα, όσο και οι αναφορές σε κάθε φωτογραφία. Ισως επειδή γούσταρα πολύ αυτό που έκανα!

Κι εγώ το ίδιο αισθάνομαι. Είμαστε πολύ τυχεροί που ζήσαμε αυτή την εποχή του μπάσκετ που κάθε ματς ήταν σημαντικό και σε όλες τις ομάδες έπαιζαν σπουδαίες προσωπικότητες. Αν το καλοσκεφτείς έχουν περάσει ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ παίκτες από το ελληνικό μπάσκετ.

-----------

Ε διάολε, ας με κερδίσει η τρίτη ομάδα του ελληνικού πρωταθλήματος αφού σέρνομαι! Υγεία είναι αυτό!

Δεν υπάρχει πιο μεγάλη αλήθεια από αυτή!

ΥΓ. Δεν μπόρεσα να βρω φωτογραφία του Ινγκραμ! :(((

4minister said...

ΝΤΕ'Ι'ΒΙΝΤ ΙΝΓΚΡΑΜ - DAVID ANCRUM

http://lefobserver.blogspot.com/2008/11/blog-post_1495.html

The Bgt said...

Πω πω αναμνησεις...

Θυμαμαι τον τραυματισμο του Μπομπαν τον ακουσα ζωντανα απο το ραδιοφωνο. Ειχα παει στον Πειραια σε ενα καραβι για να εγκαταστησω κατι προγραμματα η/υ και στο γυρισμο μεσα στο πρασινo λεωφορειο ειχα φρικαρει...!

Απροπο, εγω παλι γιατι θυμαμαι συνεχομενες παντοκρατορειες στο μπασκετ?
Ο Αρης ανικητος για χρονια (με μονο αντιπαλο τον ΠΑΟΚ), μετα για λιγο ο ΠΑΟΚ, ακολουθησε ο Ολυμπιακος (του μισητου Ιωαννιδη) και τελος ο ΠΑΟ με μια μικρη παρενθεση της ΑΕΚ.

Και οι παντοκρατορες παντα και με την μικρη ή μεγαλη βοηθεια απο το παρασκηνιο (ακομη και ο Αρης των Γκαλη-Γιαννακη σπρωχνοταν λες και το χρειαζοταν).

Η ωραιοτερη σειρα τελικων ηταν μια Αρης-Παοκ, στα τελειωματα του μεγαλου Αρη, οπου στον τελευταιο αγωνα με μια μεγαλη ανατροπη τον πηρε μονος του ο συγκλονιστικος Γιαννακης με σουτ στα τελευταια δευτερολεπτα. Θυμαται κανενα λεβεντοπαιδο ποια χρονια ηταν να το ψαξω στο youtube?

Μπραβο ρε γαττι, χαλαλι το σκαννιιιινγκ οβερντοουζ :))

Unknown said...

Δεν έχω λόγια πραγματικά είναι και 4.30 το πρωί, πρόλαβα να δώ μόνο τις φωτογραφίες...Εξαιρετική για άλλη μια φορά. Καλημέρα.

pensierix said...

@ the Bgt

http://www.youtube.com/watch?v=8TGA0PRsQms&feature=related

Δύσκολες εποχές εκείνες για να είσαι ΠΑΟΚ...Ολη σχεδόν η Ελλάδα να υποστηρίζει τον Αρη του Γκάλη και ο δικέφαλος (ομαδάρα κι αυτός) να πρέπει να παίζει το ρόλο του "κακού", αυτού που στο τέλος της ταινίας χάνει...

Ναι, υπήρχαν παντοκρατορίες, αλλά η διαφορά ήταν ότι υπήρχαν πολλές ομάδες που για να τις κερδίσεις έφτυνες αίμα. Περιστέρι, Ηρακλής, ΑΕΚ, Πανιώνιος κτλ κτλ. Ασε που, πέρα από τους καλούς ξένους, οι πρωτοκλασάτοι Ελληνες ήταν διασκορπισμένοι στις ομάδες...Καθε μια είχε και τη σημαία της. Η ΑΕΚ τον Παταβούκα και τον Γκέκο, ο Ηρακλής τον Κακιούση, ο Πανιώνιος τον Φάνη, το Περιστέρι τον Κορωνιό...

Μια και το αφιέρωμα περιέχει και άσχημες στιγμές, μια εικόνα (όχι απόλυτα καθαρή) που μου έχει μείνει είναι ο σάλος που έγινε με τον θάνατο του Φερνάντο Μαρτίν της Ρεάλ σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα το 1989. Ημουν πιτσιρίκι και θυμάμαι πόσο μου είχε κάνει εντύπωση ο θάνατος ενός αθλητή, που για μένα ήταν κάτι το εξωπραγματικό και πρωτόγνωρο. Η παρουσία δε του αδερφού του, Αντόνιο Μαρτίν, στην ίδια ομάδα, έκανε ακόμα πιο φορτισμένη συναισθηματικά την ατμόσφαιρα...Μετά, φυσικά, ήρθε το σοκ με τον Ντράζεν...

Φερνάντο Μαρτίν και Οντι Νόρις(που πέρασε από το Περιστέρι όπως αναφέρει και η gatti):

http://www.youtube.com/watch?v=6WRqOtNXef8

fl@neur said...

@gatti
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ, τι άλλο να πω. Τέτοιο post ούτε στο παλιό Sportime δεν διαβάζαμε! Και ένα παραπάνω μπράβο! για τη μνήμη του Γιάνκοβιτς (και τη δήλωση του Αλβέρτη). Εδώ διαβάζει κανείς για το μεγαλείο του αθλητισμού, όχι μόνο την ομορφιά του αθλήματος. Τι άλλο να πω;
Compliments!
ΥΓ. Δεν μού βγάζεις απ' το μυαλό, ότι αυτός ο επαγγελματισμός δεν είναι... τυχαίος!

Mamaloukas said...

respect... :))))

Μάγος said...

Όταν το είδα σαν σεντόνι είπα να δώ μόνο τις φωταγραφίες και να το διαβάσω άλλη φορά...
Μα ήταν τόσα όμορφη αναδρομή στο ελληνικό μπασκετ που με καθήλωσε...
Πως έγραψε η goal πριν κανα 2 μερές για την γιορτή στο μέγαρο μουσικής με τις τοπ εντεκάδες στο ποδοσφαίρο: "Ελλάδα έχεις ποδόσφαιρο"..
Αν έχεις μια φορά ποδόσφαιρο ελλάδα έχεις 10 φορές μπάσκετ...
Πραγμαιτκά εκπληκτική για άλλη μία φορά gatti...

squarelogic said...

Απίστευτη δουλειά και προφανώς πρέπει να γουστάρεις για να την κάνεις και μάλιστα αφιλοκερδώς!
Νομίζω έχουμε απόλυτα κοινή πορεία:
από τον "κόσμο του Μπάσκετ"(έτσι δεν λεγόταν?) στις αρχές των 80ς,όταν η TV έδειχνε μόνο τον τελικό κυπέλλου Ελλάδος,και μεις μαθαίναμε για τα κατορθώματα του νεαρού τοτε Γουίλκινς,Του Μαλόουν,του Τζόνσον και του Καρίμ,του μεγάλου Λάρι Μπερντ και του chief Parish,στο πολύ πιο επαγγελματικό Τρίποντο που ακολούθησε την έκρηξη του 87,και στην καθιέρωση των ελλην.ομάδων στα 90ς όταν άρχισαν να αποκτούν πρωτοκλασάτους ξένους παικτες κι όχι με 5000δολ/αγώνα...
Απίστευτο αρχείο!

coachp said...

Τι το έβαλς μωρέ αυτό του Μπόμπαν μέσα...? Και με τις δηλώσεις αλβέρτη, το έκλεισες... Κρίμα, μωρέ, κρίμα.

Σε μια συνέντευξή του, ο Γιάνκοβιτς έκανε παράπονα απο το ελληνικό κράτος και απο τους μπασκετάνθρωπους, πως δεν τον βοηθήσανε και τον έχουν ξεχάσει. Ο μοναδικός άνθρωπος που τον βοηθουσε πολύ και με διάρκεια, ήταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο ίδιος...

Αυτο είναι το respect, όχι το χθεσινό που λέγατε για τους οπαδούς, ούτε αυτό που έλεγε ο Ντιόγκο στον Γ Παπαδοπουλο...

pensierix said...

@coachp

Αν κατάλαβα καλά, μέμφεσαι τη gatti για την αναφορά στο ατύχημα του Γιάνκοβιτς; Ναι, ήθελε να διαφημίσει το ήθος του Αλβέρτη και χρησιμοποίησε το ατύχημα του μακαρίτη...Μετά ανακάτεψες respect, Ντιόγους, Παπαδόπουλους, Γιαννακόπουλους στο άσχετο...

Χοντράδα ολκής.

coachp said...

@ πενσιεριξ
οχι, δεν καταλαβες καλά επειδη εισαι προκατελλειμένος. Είδα τις εικόνες του Γιάνκοβιτς και θυμήθηκα τι είχε γινει τότε και στεναχωρήθηκα. Τοσο απλό.
Καλύτερα να πας να κοιταχτείς. Αυτο είναι χοντράδα ολκής.-

Alexandros said...

Όλα αυτά τα θυμάμαι. Και τους παίκτες και όλα. Έβλεπα πολύ μπάσκετ μικρός. Μεχρι το 1998 δεν έχανα αγώνα σχεδόν. Έχασα όμως τους τελικούς ΑΡΗ-ΠΑΟΚ το 1990 και 1991 διότι στη Χίο δεν πιάναμε ιδιωτική τηλεόραση!! Και από ότι είχα διαβάσει είχαν γίνει απίστευτα παιχνίδια..

Thanks!!

The Bgt said...

@ Γαλατη

Σε ευχαριστω για το link!
ματσ μουτς!
Κριμα που περιεγραφε ο κρυος Μπατης..φοβερο φιναλε και ισα που υψωνε λιγο τον τονο της φωνης του.

Εγω παλι ειμουν με τον ΠΑΟΚ.
Αγαπουσα πολυ Αρη οταν επαιζε Ευρωπη αλλα δε μου αρεσε που κυριαρχουσε τοσο ευκολα στην Ελλαδα, ασε που σιχαινομουν τον Ιωαννιδη. Ετσι υποστηριζα τον ΠΑΟΚ αν κι αυτος απλα μερικες φορες καταφερνε να "ενοχλησει" λιγο τον Αρη (αν θυμαμαι καλα επι Γκαλη
και Γιαννακη μονο ενα κυπελλο του πηρε).

Κριμα που δεν ειχε καλυτερο προπονητη ο Αρης, ισως να επερνε αυτο που δικαιουταν, ενα ευρωπαικο τιτλο. Ο "ξανθος" πρεπει να ειναι οτι πιο σιχαμενο και αντιαθλητικο και κομπλεξικο εχει βγει ποτε σε προπονητη.
Αν δεν ηταν Γκαλης και Γιαννακης ή μπασκετικη παραγκα που εστησε με τον Κοκκαλη σιγα μην ειχε παρει τιτλους.
Και μονο που αυτος ο ανθρωπος δεχτηκε να γινει το παιχνιδι με την ΤΣΣΚΑ δειχνει το ποιον του.
Τιμωρηθηκε ομως με τα συνεχη αποτυχημενα φαιναλ φορ. Κριμα για τον Αρη βεβαια...

pensierix said...

@ coachp

ΟΚ, αν και πιστεύω ότι όπως το έγραψες βγάζει τελείως διαφορετικό νόημα από αυτό που ήθελες να εκφράσεις, σου ζητώ συγγνώμη.

@ the Bgt
Σ'ευχαριστώ για τα φιλιά!
:))))))))

@ Υπουργέ
Σ'ευχαριστώ (έστω και πολύ καθυστερημένα) για το λινκ με τον Ινγκραμ!

pensierix said...

@ the Bgt

Ο Αρης πλήρωσε και το γεγονός ότι δεν είχε τους ποιοτικούς ξένους που είχαν οι άλλες ομάδες...Του έλειπε αυτό το "κάτι" που θα του έδινε ένας ξένος παιχταράς για να πάρει τον τίτλο...

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Ιωαννίδη στο Τελ Αβίβ, όταν έχασε το τρόπαιο από τον Ομπράντοβιτς ενώ ήταν το απόλυτο φαβορί ο γαύρος. Η ομάδα είχε πάθει μπλακ άουτ στα τελευταία λεπτά κι αυτός παρασύρθηκε, πέταγε σακάκια, ήταν εκτός εαυτού και ουσιαστικά χάρισε το Κύπελλο στη Μπανταλόνα. Το είχα καταευχαριστηθεί!

gatti said...

@4minister: Αυτές οι φωτογραφίες που έχει το blog είναι από τη σελίδα του Ινγκραμ, υπουργέ μου. Την είχα υπόψιν μου τη σελίδα. Ωστόσο εγώ μιλούσα για κανονική φωτογραφία. Ημουν σχεδόν σίγουρη ότι έχω φωτογραφία του Ινγκραμ από τότε που αγωνιζόταν στον Ηρακλή, αλλά δυστυχώς δεν την βρήκα... :((((

gatti said...

@The Bgt: Τον αγώνα που τραυματίστηκε ο Μπόμπαν τον έβλεπα στην τηλεόραση και το ίδιο βράδυ ένας φίλος μου μπασκετικός δημοσιογράφος είχε ξενυχτήσει στο Νοσοκομείο μαζί με πολύ ακόμα κόσμο και μου μετέφερε τις εξελίξεις. Ο Μπόμπαν είχε κινδυνέψει πολύ εκείνο το βράδυ να χάσει τη ζωή του (όχι ότι τελικά απέφυγε το μοιραίο αρκετά νωρίς) και αν τα κατάφερε να ζήσει ήταν όπως έλεγαν όλοι στο Νοσοκομείο, λόγω της φροντίδας του Κατσιφαράκη τα πρώτα λεπτά μετά τον τραυματισμό.

Θυμάμαι εκείνες τις μέρες πολύ έντονα την απέραντη θλίψη που ένοιωθα, πρώτα για τον άνθρωπο, μετά για τον αθλητή, αλλά και γιατί είχε συμβεί σε αγώνα με τον Παναθηναϊκό.

Οπως έγραψε ήδη και ο pensierix υπήρχαν και τότε παντοκρατορίες, αλλά όλες οι ομάδες ήταν κραταιές. Δεν βρίσκονταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας όπως είναι οι περισσότερες σήμερα, με απέραντα χρέη, χωρίς να μπορούν να εξασφαλίσουν πιστοποιητικό για την συμμετοχή τους κ.λπ. Και φυσικά είχαν όλες πολύ σπουδαίους παίκτες στο ρόστερ τους.

gatti said...

@Animation: Nάσαι καλά! Σε ευχαριστώ! :))

gatti said...

@pensierix: Πραγματικά δύσκολες εποχές να είσαι ΠΑΟΚ τότε. Κι εγώ ήμουν, εξαιτίας του Ιωαννίδη όπως και η the Bgt. Nα, αυτή την ταύτιση απόψεων βλέπει ο coachp και νομίζει ότι είμαστε το ίδιο πρόσωπο!

Ο ΠΑΟΚ έτρωγε πολύ "ξύλο" εκείνη την εποχή από τον Αρη, αλλά εγώ δεν θα ξεχάσω τον τελικό κυπέλλου μεταξύ των δύο, το 1984 με προπονητή του ΠΑΟΚ τον Φαίδωνα Ματθαίου. Αυτόν που έχει μείνει στην ιστορία ως τελικός των "ξυρισμένων κεφαλιών". Τα είχαν ξυρίσει όλοι, από τον προπονητή και τους Φασούλα, Σταυρόπουλο, μέχρι τον τελευταίο παίκτη και οι περισσότεροι τους κατέκριναν γι΄ αυτό. Αλλά τελικά πήραν το κύπελλο! Νίκησαν με 74-70. Ηταν ένα συγκλονιστικό παιχνίδι!


Το τροχαίο του Φερνάντο Μαρτίν είχε συγκλονίσει πολύ κόσμο. Εμείς εδώ στην Ελλάδα το ζήσαμε αρκετά έντονα γιατί λίγες μέρες μετά η Ρεάλ αντιμετώπιζε τον ΠΑΟΚ οπότε ζήσαμε έστω εξ αντανακλάσεως όλο το κλίμα της θλίψης από το χαμό του. Λίγους μήνες πριν από τον Μαρτίν είχε σκοτωθεί επίσης σε τροχαίο ο Βαλερί Γκομπόροφ, μέλος της ομάδας της Σοβιετικής Ενωσης που είχε πάρει το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ.

Και λίγους μήνες μετά χάθηκε και στην Ελλάδα ένας παίκτης, ο Γιώργος Μελισσινός της Νήαρ Ηστ. Το θυμάμαι πολύ έντονα γιατί το είχα μάθει αργά το βράδυ λίγο πριν σχολάσω. Είχε σκοτωθεί στη συμβολή των οδών Ομήρου και Πανεπιστημίου όταν η μηχανή του συγκρούστηκε με ένα αυτοκίνητο που παραβίασε τον κόκκινο σηματοδότη. Πήγαινε στο μαιευτήριο για να δει το νεογέννητο παιδί του. Με είχε συγκλονίσει η είδηση και φεύγοντας από τη δουλειά, στο δρόμο για να πάρω το λεωφορείο, περνώντας υποχρεωτικά από το σημείο, είχα σταθεί εκεί όπου λίγες ώρες πριν είχε χάσει τη ζωή του ο Μελισσινός, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω πόσο άδικα και τραγικά έφυγε...

Βέβαια τίποτα δεν συγκρίνεται με το 1993, την "μαύρη" χρονιά του μπάσκετ, που είχαμε τον τραυματισμό του Μπόμπαν, τον θάνατο του Ντράζεν σε τροχαίο, του Ρέτζι Λιούις από καρδιά και του Βίκτορ Παγκράσκιν από καρκίνο.

Την ίδια χρονιά είχαμε και την αναγγελία αποχώρησης του Τζόρνταν, αλλά αυτός τουλάχιστον επέστρεψε και έπαιξε λίγο ακόμα.

gatti said...

@fl@neur: Σε ευχαριστώ πολύ! :)))

gatti said...

@Mamaloukas: Ευχαριστώ πολύ, Δημήτρη! :)))

gatti said...

@Mάγος: Πώς να το αποφύγω το σεντόνι; Κάθε φωτογραφία θύμιζε κάτι. Και να σκεφτείς ότι έχω αφήσει έξω άλλες τόσες!

Εχουμε ευτυχήσει στο μπάσκετ, ως χώρα, είναι μια μεγάλη αλήθεια αυτή!

gatti said...

@squarelogic: Θα σε γελάσω πώς λεγόταν! "Κόσμος του μπάσκετ" ή "Νέα του μπάσκετ"; Το Αλτσχάιμερ βλέπεις. Κάπου στο πατάρι υπάρχουν τα τεύχη.

Οπως τα λες. Την ίδια κοινή πορεία έχουμε. Από το περιοδικάκι των περίπου 20 τευχών, στην τηλεόραση που δειλά δειλά άρχισε να δείχνει αγώνες, μετά στο "Τρίποντο" (πώς τα πέταξα αυτά τα τεύχη...), την καθιέρωση των μεταδόσεων και τελικά τον κορεσμό που επήλθε από τις συνεχείς μεταδόσεις (τις μέρες που είχε κύπελλο Κόρατς μπορεί να βλέπαμε μέχρι και 4-5 αγώνες την ημέρα - όσο και να το αγαπάς το άθλημα, πόσο να αντέξεις;).

gatti said...

@coachp: Oμολογώ ότι κι εγώ το "εισέπραξα" όπως ο pensierix. Nόμιζα ότι με εγκαλείς για τις φωτογραφίες του Μπόμπαν.

Αλλά όταν ξεδιαλέγω φωτογραφίες από ένα αρχείο τεσσάρων χρόνων, από το 1992-1996, πώς μπορώ να αφήσω έξω τον Μπόμπαν; Αλλωστε είμαι της άποψης πως οι νεκροί ξεχνιούνται μόνο όταν σταματάμε να τους μνημονεύουμε. Και ο Μπόμπαν στη δική μου μνήμη είναι πάντα ζωντανός.

Οσο για τις δηλώσεις του Αλβέρτη, τις έβαλα γιατί θεωρώ ότι είναι ενδεικτικές του πόσο πολύ τον είχε σημαδέψει αυτός ο τραυματισμός, αφού ήταν ο παίκτης που μάρκαρε ο Μπόμπαν εκείνη τη χρονική στιγμή. Δεν νομίζω ότι είναι αταίριαστες, το αντίθετο πιστεύω.

gatti said...

@Αlexandros: Κι εγώ έχω χάσει πολλούς αγώνες, ειδικά κάποιες εποχές που δούλευα την ώρα διεξαγωγής τους και συνήθως έγραφα στο βίντεο μόνο τους αγώνες του Παναθηναϊκού.

Ηταν ωραίες εποχές τότε, ακόμα και με την αντιπαλότητα των ομάδων...

gatti said...

@The Bgt: Την ίδια ...συμπάθεια έχουμε για τον Ιωαννίδη!

Οσο σκέφτομαι ότι η αντιπάθειά μου στο πρόσωπό του, μου στέρησε τη δυνατότητα να χαρώ την μεγάλη ομάδα που είχε ο Αρης εκείνη την εποχή. Οταν όλη η Ελλάδα αγαπούσε το μπάσκετ χάρη στον Αρη, εγώ έμενα να ...φυλάω Θερμοπύλες, στηρίζοντας τον Παναθηναϊκό που παρέπαιε και τον ΠΑΟΚ που έκανε αντίσταση στον "ξανθό"!

gatti said...

@pensierix: Τού έλειπε ή όχι το "κάτι" του Αρη, νομίζω ότι δικαιούνταν ένα ευρωπαϊκό. Αλλά με τον λούζερ που είχε στον πάγκο του, πού να το κατακτήσει;

Εδώ και ο γαύρος το κατέκτησε μόλις τον έδιωξε και πήρε τον "σοφό".

Κι εγώ το είχα καταευχαριστηθεί το κάζο του Τελ Αβίβ. Και όχι επειδή μας είχε κερδίσει στον ημιτελικό. Τότε επικρατούσε πνεύμα σύμπνοιας και λέγαμε πως όποιος είναι καλύτερος ας το πάρει. Δεν είχα στενοχωρηθεί τόσο στον ημιτελικό. Στενοχωρήθηκα το διήμερο που μεσολάβησε μέχρι τον τελικό, γιατί ενώ είχα όλη την καλή διάθεση, μέσα στην πίκρα μου, να χειροκροτήσω τον γαύρο πρωταθλητή Ευρώπης, τα πρωτοσέλιδα και το κλίμα ήταν εμετικά και έτσι άρχισα να αλλάζω γνώμη.

Οταν έμεινε εφτά λεπτά χωρίς καλάθι (μα, ...εφτά λεπτά;) άρχισα να καλλιεργώ μέσα μου την ιδέα ότι αυτή η ομάδα δεν αξίζει να το πάρει. Και τότε άρχισα να θυμώνω (καλά από αυτούς τους άχρηστους χάσαμε;) και όσο έβλεπα τα καραγκιοζιλίκια του Ιωαννίδη τα έπαιρνα ακόμα περισσότερο. Ετσι, τη στιγμή που ο Αλβέρτης σήκωσε το χέρι του πανηγυρίζοντας ουσιαστικά απηχούσε και τα δικά μου συναισθήματα. Το ευχαριστήθηκα και δεν μετανοιώνω που το παραδέχομαι και που αυτή η παραδοχή μου δεν προάγει τον ποδοσφαιρικό πολιτισμό.

fl@neur said...

@gatti
Αυτό με τα ξυρισμένα κεφάλια του ΜΠΑΟΚ μού θυμίζει κάτι ανάλογο με τον Παναθηναϊκό, σε τελικό Κυπέλλου, με τον γάβ-ρο (που το πήραμε θριαμβευτικά), αλλά δεν θυμάμαι ποιος από τους 2 είχε κουρευτεί.
Ο Άρης ήταν πράγματι αυτοκράτορας κι ο Γκάλλης από άλλο πλανήτη, εξ άλλου χάρις σ' αυτόν τα ελληνάκια κατέκλυσαν τις μπασκέτες. Ήταν αφιαφιλονίκητος πρωταγωνιστής σε Ελλάδα και Ευρώπη, αλλά και μονίμως νερό δεν έπινε από τη βρύση. Ύστερα ήρθε ο γάβ-ρος, αλλά τη διαφορά τελικά την έκανε ο Παναθηναϊκός (5+2).
Το μπάσκετ είναι περίεργο άθλημα, δεν το κατέχω ιδιάιτερα, αλλά ξέρω πως, ενώ στο μπάσκετ τα συστήματα εν τέλει βοήθησαν, στο ποδόσφαιρο το διάλυσαν, μπάλλα έχουμε να δούμε από την εποχή του Ajax, του Κρόϋφ, αλλά τότε υπήρχε πολύς χώρος, ελεύθερος και κενός.
Της Ελλάδας τής "πάει" το μπάσκετ, για το ποδόσφαιρο, ας μη μιλάμε καλύτερα. Συμφωνώ με pensierix, το να χάσεις από τον τρίτο, είναι υγεία, αρρώστεια είναι τα "Πράσινα" πρωτοσέλιδα και οι συμπεριφορές αλά μικρού (πολύ μικρού) Γιαννακό, όπως και το κόμπλεξ των γάβ-ρων.
Keep scratching, i love this game!

pensierix said...

Και φυσικά, όταν ο τρίτος κερδίζει και τον γαύρο, εκεί να δείτε για πόση υγεία μιλάμε!
:pppppp

Αντε, γιατί είχαν βγει όλοι να ξεγράψουν τον Παναθηναϊκό, εξυμνώντας το διαστημικό μπάσκετ που τάχα έπαιζε ο γαύρος...Εχουμε κι εμείς, φίλοι ΑΡΔ, ματάκια και βλέπουμε πότε μια ομάδα παίζει πραγματικά καλά και πότε ο αμφιβόλου ποιότητας αντίπαλος την κάνει να φαίνεται υπερηχητική...

bhoy said...

Ένα μεγάλο ευχαριστώ!!!

Μακάρι να ήμουν 25 τότε,να είμαι μέσα στα κλειστά κι όχι από την τηλεόραση...
Τί μαλακία να μην αγοράζω από νωρίς το ΤΡΙΠΟΝΤΟ (αντίθετα με το ΓΚΟΛ,αν το θυμάστε κι αν το θυμάμαι τον τίτλο του σωστά)...
Ο ΠΑΟ του Τάφου του Ινδού είχε την ιστορία του κοντραρίσματος Άρη/ΠΑΟΚ,τότε και το επιβεβαίωσε μεν στον ημιτελικό Κυπέλλου το 1986 και μετά στον αγώνα που είχε γίνει μετά την απεργία το '90-'91 που πήγε τον αγώνα πρωταθλήματος με τον Άρη στην παράταση (με μια αξέχαστη τάπα του Ντέιβις στον Γκάλη),αλλά και στον ημιτελικό Κυπέλλου το 91 με τον ΠΑΟΚ,όταν ο Μηνάς Γκέκος (κι όμως η σημαία της ΑΕΚ είχε έρθει σε μας) πήγε να κλέψει φάουλ στο τελευταίο δευτερόλεπτο από τον Κόρφα,μήπως και τους νικήσουμε...
Αυτά μας χαλύβδωσαν τότε κι ήμασταν έτοιμοι να πανηγυρίσουμε τα επόμενα χρόνια!

να ΄σαι καλά

X-myalismenos said...

Εκανες μιά πολύ βαθειά βουτιά στο έσχατο παρελθόν του ελληνικού μπάσκετ
Με συγκίνησες με τις φωτογραφίες του Μπόμπαν
Εκείνο το καταραμένο απόγευμα ήμουν ακριβώς πίσω απ την μπασκέτα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη στιγμή
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει
Εναν πανέξυπνο, πλαδαρό, τεμπέλη, παιχταρά Σέρβο
Και πάλι respect!!!

gatti said...

@fl@neur: Mε πιάνεις αδιάβαστη! Δεν θυμάμαι αυτό το περιστατικό που αναφέρεις σε τελικό δικό μας με τον ακατονόμαστο.

Ο Αρης είχε μεγάλη ομάδα τότε. Δεν είναι τυχαίο ότι τον υποστήριζε όλη η Ελλάδα. Αλλά βέβαια για να γίνει ακόμα μεγαλύτερος βάλαμε κι εμείς το ...χεράκι μας. Είχαμε την ευκαιρία να πάρουμε τον Γιαννάκη και να μη του επιτρέψουμε να γίνει ακόμα καλύτερος, αλλά τον αφήσαμε να πάει στη Θεσσαλονίκη. Ενα "λάθος" που άλλαξε την ιστορία του μπάσκετ. Οπως ακριβώς το "γινάτι" του "καπετάνιου" για το "πακέτο" Τζόλε - Γιαννακόπουλου άλλαξε την ιστορία του ποδοσφαίρου.

Τελικά μάλλον έφταιγε ο Ιωαννίδης που δεν σήκωσε ευρωπαϊκό ο Αρης, αφού ούτε με τον γαύρο τα κατάφερε. Κι έτσι έγινε πραγματικότητα και το γνωστό σύνθημα: "To πρώτο ευρωπαϊκό ο ΠΑΟ θα το πάρει κ.λπ. κλπ.". :))))

gatti said...

@pensierix: Υγεία είναι να χάνεις από ομάδα που είναι καλύτερη από την δική σου (την δεδομένη χρονική στιγμή), αλλά άντε να το καταλάβουν αυτό οι άρρωστοι!

Πάντως είναι γεγονός ότι "παίζει" πολύ επικοινωνιακό σπρώξιμο στον Ολυμπιακό από τους ΑΡΔ. Και έτσι και γίνει καμιά στραβή τους βλέπω τους γαύρους να πέφτουν ξεροί. Εμείς τουλάχιστον μπορούμε να την αντέξουμε την στραβή στο μπάσκετ κι αυτό αποδείχτηκε ήδη...

gatti said...

@bhoy: Kι εγώ που τα μάζευα όλα τα "Τρίποντα" τι κατάλαβα; Αναγκάστηκα να τα πετάξω μαζεμένα σε μια μετακόμιση. ΜΕΓΑ ΛΑΘΟΣ!

Ο "Τάφος του Ινδού" έχει ζήσει ιστορικές στιγμές και ο κόσμος του Παναθηναϊκού μαζί του. Από τότε που έπαιζαν εκεί Κορωναίος, Στεργάκος, Ανδρίτσος, Κάπος, Βίδας, Σκροπολίθας, Ιωάννου μέχρι την εποχή που πήγαινε ο Αλβέρτης συνοδηγός του Αντόνιο Ντέιβις.

Νοσταλγικά εκείνα τα χρόνια, ήταν όντως αυτά που μας χαλύβδωσαν για τη συνέχεια...

gatti said...

@EXARCHIOTIS: Οπως ακριβώς τον περιέγραψες ήταν ο αξέχαστος Μπόμπαν. Πανέξυπνος, πλαδαρός, τεμπέλης και ΠΑΙΧΤΑΡΑΣ. Ενας πολύ καλός παίκτης και σύμφωνα με τις μαρτυρίες εκείνων που τον γνώρισαν, ένας πολύ ωραίος άνθρωπος.

:)))

ΥΓ. Σε ευχαριστώ!

Areianos said...

Foveri douleia ehete kanei! Foveres anamniseis!

Otan eheis megalosei me Gali Giannaki Hristodoulou Fasoula stin Ellada, kai vlepontas Jordan Bird Magic Barkley kai Pippen apo NBA, me tetoious haraktires na apotyponontai sto paihnidi, einai tyhaio na mi vlepeis basket katholou pleon? Makavrios parallilismos alla kai i theia mou apo tote pou pethane o theios mou to 95, de gyrise na xanakoitaxei antra giati de thelei na halasei tis anamniseis 30 etwn.

Eho anevasei spania foto tou Gali se karfoma gia osous theloun na mpoun facebook, apolafste

http://www.facebook.com/#!/photo.php?pid=1080516&fbid=16529822323&op=4&o=global&view=global&subj=2356356731&id=593132323