Tέλος παρένθεσης ή αρχή παρακμής;

Πέρσι ήταν η ανάγκη κατάκτησης του πρωταθλήματος. Του τίτλου που αποτελούσε αναγκαία συνθήκη για την διατήρηση της πολυμετοχικότητας και την αποφυγή της επιστροφής στον «πράσινο μεσαίωνα». Στο όνομα του συγκεκριμένου σκοπού θυσιάστηκε από την πλειοψηφία των οπαδών του «τριφυλλιού» η ψυχική ευεξία αλλά και η οπαδική περηφάνια που πρόσφεραν οι ευρωπαϊκές επιτυχίες μιας ομάδας που αναγνωριζόταν από όλους, εχθρούς και φίλους, ως η πλέον «ευρωπαϊκή» ομάδα του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Το αντέξαμε, παρόλο που οι δύο αγώνες με τη Ρόμα στο Γιουρόπα Λιγκ ήρθαν, επίτηδες λες, να μας θυμίσουν εμφατικά πόσο υπέροχο συναίσθημα είναι αυτό που εν γνώσει μας αποφασίσαμε να στερηθούμε στο όνομα της κατάκτησης μιας κούπας που τη βαφτίσαμε «αυτοσκοπό» σε ένα από τα πιο αναξιόπιστα πρωταθλήματα της Ευρώπης. Το κατάπιαμε και σκεφτήκαμε πως αν την άνοιξη πετύχουμε τον στόχο που είχαμε εξ αρχής βάλει, ελάχιστα θα μας πειράξει το γεγονός ότι στο ζύγισμα των στόχων της σεζόν, η Ευρώπη μας βγήκε λιγάκι ελαφρύτερη.

Και είναι αλήθεια πως όταν τον περασμένο Απρίλη φτάσαμε στην επίτευξη του στόχου, ελάχιστοι ήταν αυτοί που θυμόντουσαν και ακόμα λιγότεροι αυτοί που νοιάζονταν για το τι χρειάστηκε να θυσιάσουμε. Ολοι χαίρονταν με αυτό που κατακτήσαμε. Αυτό που έμοιαζε να σφραγίζει το πέρασμα σε μια άλλη εποχή, την άνοδο σε ένα υψηλότερο επίπεδο και γιατί όχι την εκτόξευση πέρα από τα ελληνικά όρια. Αλλωστε, για μια ομάδα που έχει στο DNA της την Ευρώπη, η παρένθεση μιας σεζόν δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Την επόμενη κιόλας θα ξανάβρισκε τα «πατήματά» της και με μια - δυο ποιοτικές προσθήκες θα ήταν έτοιμη για νέες επιτυχημένες πορείες.

Πόσο λανθασμένη εκτίμηση κάναμε! Οι δύο ποιοτικές προσθήκες δεν αποδείχτηκαν ούτε τόσο ποιοτικές, ούτε τόσο αποτελεσματικές. Η ευρωπαϊκή φανέλα του Παναθηναϊκού δεν αποδείχτηκε τόσο βαριά. Κι αν πέρσι ο παραγκωνισμός της Ευρώπης ήταν επιλογή, φέτος ήταν εξαναγκασμός. Η φλόγα, η δίψα, το πάθος, που είχε καταφέρει να δείχνει τα προηγούμενα χρόνια ο Παναθηναϊκός στην Ευρώπη, αυτή τη φορά απουσίαζαν. Οι αγώνες κόντρα στην Μπάρτσα βαφτίστηκαν ανέλπιδοι από μια ομάδα που μερικά χρόνια πριν είχε κάνει τους Καταλανούς να ιδρώνουν μέσα στο Καμπ Νου μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο για να πάρουν την πολυπόθητη πρόκριση. Και τα ματς κόντρα στις Κοπεγχάγη και Ρούμπιν Καζάν αντιμετωπίστηκαν με …δέος από μια ομάδα που τα προηγούμενα χρόνια θα τις κέρδιζε χωρίς δυσκολία τόσο εντός όσο και εκτός έδρας.

Ναι, δικαιολογίες υπάρχουν πολλές. Κακή προετοιμασία, κακή φυσική κατάσταση, άπειρος και άτολμος προπονητής, ατυχία λόγω τραυματισμών, αλλαγή διοίκησης. Δεκτά όλα αυτά. Αλλά το πάθος; Η φλόγα; Η δίψα που λέγαμε παραπάνω; Πού εξαφανίστηκαν αυτά τα στοιχεία; Πού είναι το περιβόητο ευρωπαϊκό DNA αυτής της ομάδας; Αυτό το σχεδόν «μεταφυσικό» στοιχείο που μεταλαμπαδεύεται λες από φουρνιά σε φουρνιά; Που μεταμόρφωνε κάθε καινούργιο παίκτη της ομάδας λες και είχε κάνει εντατικά σεμινάρια για την ευρωπαϊκή της ιστορία; Σε ποια μαύρη τρύπα εξαφανίστηκε; Στο όνομα ποιας ψύχωσης θυσιάστηκε;

Είναι δύσκολο να οικοδομήσει μια ομάδα το ευρωπαϊκό της όνομα. Ενα όνομα που να αναγνωρίζεται και να εμπνέει σεβασμό. Απαιτεί πολύ χρόνο και πολύ κόπο. Κατορθώνεται μόνο μέσα από διάρκεια και συνέπεια. Αν ένα από τα δύο εκλείψει το όνομα γκρεμίζεται ασύγκριτα πιο εύκολα και πιο σύντομα από όσο χρειάστηκε για να «χτιστεί». Το πολύ - πολύ να θυμάται κανείς από αυτούς που έχουν καλή μνήμη, την αίγλη του παρελθόντος. Και όσο η διάρκεια απομακρύνεται χρονικά και η συνέπεια εξαφανίζεται η ομάδα μικραίνει. 

Και τότε η μία κακή σεζόν δεν είναι μια απλή παρένθεση. Γίνεται κανόνας. Γίνεται το ξεκίνημα για την παρακμή. Και αυτή η παρακμή ξεκινά από την ΣΥΝΗΘΕΙΑ. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον Παναθηναϊκό αυτή τη στιγμή είναι να συνηθίσει τα αποτυχημένα αποτελέσματα στην Ευρώπη. Να γίνεται κάθε χρόνο γι΄ αυτόν το πρωτάθλημα αυτοσκοπός. 

Να στρέψει από αύριο την προσοχή του στις εγχώριες διοργανώσεις αβασάνιστα, τραβώντας μια γραμμή στην αποτυχημένη φετινή ευρωπαϊκή πορεία, δικαιολογώντας την από τις περιστάσεις και να αποκτήσει ψύχωση για το πρωτάθλημα. ΄Η ακόμα χειρότερα να δει το πρωτάθλημα σαν «εξιλέωση» για την αποτυχία στην Ευρώπη.

Γιατί αν το κάνει, θα έχει γίνει Ολυμπιακός. Αν δεν νοιώθει ντροπή για την φετινή ευρωπαϊκή πορεία και την αποδεχτεί σαν «αναγκαίο κακό» λόγω των αρνητικών συγκυριών και των «εγκλημάτων του καλοκαιριού» θα έχει μεταλλαχτεί.

Και κάποια στιγμή θα βρεθεί να νοιάζεται μόνο για το εγχώριο κατσαρόλι που αν το κατακτήσει θα του δίνει την ευκαιρία να βγει στο Τσάμπιονς Λιγκ και πάλι από την αρχή.

Και για μένα πέρσι το πρωτάθλημα ήταν αυτοσκοπός. Κι αυτό γιατί είχα αναγνωρίσει τις «ειδικές συνθήκες». Ηταν ένα πρωτάθλημα κομβικό. Το φετινό δεν είναι. Ούτε καν με πρόσχημα την κρίση, ή το οικονομικό «άνοιγμα» της ομάδας από αυτούς που διοικούν ή επιθυμούν να διοικήσουν.

Δεν μπορώ να ανεχθώ να βλέπω την ομάδα μου να μικραίνει σε ευρωπαϊκό επίπεδο και αυτό να αντιμετωπίζεται σαν συγκυριακή ατυχία. Κι αν είναι τέτοια, απαιτώ την επόμενη σεζόν να σταθεί ξανά στο ύψος της. Ακόμα και με τίμημα την απώλεια του πρωταθλήματος. Που ποτέ ξανά δεν πρέπει να γίνει αυτοσκοπός, ή ψύχωση…

Ψύχωση; Ευχαριστώ, δεν θα πάρω…

Scratch: Αυτός ο ηρωικός κόσμος που βρέθηκε στην Κοπεγχάγη δεν έχει ψύχωση με το πρωτάθλημα.


Scratch 1: O Τζόρβας στον πάγκο ...χθες!


Scratch 2: Ζητείται αριστερό μπακ.


Scratch 3: Είδε κι απόειδε ο Σισέ που δεν τού έδιναν τη μπάλα να σκοράρει και το έβαλε στον Τζόρβα.

Scratch 4: Mα, πόσα λάθη έκανε ο Γκαρσία;


Scratch 5: Πίστωση χρόνου για την ομάδα ο Φερέιρα, αλλά όχι για τις δηλώσεις. Γιατί οι δηλώσεις μαρτυρούν ότι δεν ξέρει τι του γίνεται!

Scratch 6: Σιμάο μοναδικός κόφτης και έχοντας ήδη δει κίτρινη κάρτα; Ο Θεός μας γλίτωσε από την πεντάρα (ναι, είπαμε πίστωση χρόνου, αλλά μερικά πράγματα δεν "χωνεύονται" με τίποτα).

Scratch 7: Σ΄ αυτό το τουρλουμπούκι, πόσο δύσκολο ήταν να παίξει έστω για ένα δεκάλεπτο ο Καραγκούνης, ώστε να πιάσει τις 100 συμμετοχές; Aυτό δεν είναι μαγκιά! Είναι UNFAIR!

Scratch 8: Μα, το 300ό γκολ ο Καντέ;