Μπήκαμε στον Υδροχόο...

Μπήκαμε πια στο Φλεβάρη, τον κατ' εξοχήν μήνα του Υδροχόου. Αγαπημένος μήνας για μένα, αφού είναι ο μήνας των γενεθλίων μου, εδώ και μερικά χρόνια ακόμα πιο αγαπημένος, αφού αποκαλύφθηκε πως είναι και ο μήνας γενεθλίων της Πανάθας. Εχουμε να τα πούμε σχεδόν ένα μήνα. Και τι δεν συνέβη μέσα σ' αυτόν τον μήνα. Οχι μόνο στην Πανάθα αλλά και σε μένα προσωπικά. Η αλήθεια είναι πως όλο αυτό τον καιρό δεν είχα χρόνο να γράψω. Από την άλλη, όταν ξέκλεβα και λίγο χρόνο δεν ήξερα τι να γράψω. Για τα όνειρα και τις προσδοκίες που διαψεύστηκαν; Για τους προέδρους και τους μεγαλομετόχους και τα στελέχη που σκέφτονταν την ανάληψη της προεδρίας της ΠΑΕ σα να ήταν το μεγαλύτερο κακό που μπορούσε να τους τύχει; Μου έρχονταν στον νου κάτι κωμωδίες τρόμου που έβλεπε ο άλλος τον Δράκουλα και σχημάτιζε με τα χέρια του τον σταυρό για να τον κρατήσει μακριά. Μήπως όμως μια κωμωδία τρόμου δεν είναι κι αυτό που ζούμε τόσο καιρό με την ομάδα; Εψαχνα τις προάλλες κάτι παλιά κείμενα του καλοκαιριού, τότε που είχαμε παίξει τα φιλικά με τις ιταλιάνες και έγραφα ότι πετάει η ομάδα και αναρωτιόμουν αν αυτό είναι φυσιολογικό.

Και αναφερόμουν στους ...άλλοι που ήταν γεμάτοι προβλήματα, αποκλεισμούς, μπουκέτα και έλεγα ότι θα πάρουμε αέρα τον τίτλο. Αέρα κοπανιστό θα πάρουμε τελικά. Εξω από το κύπελλο, με μια διαφορά από τον γαύρο στο πρωτάθλημα που θα ήταν αναστρέψιμη σε κάποια άλλη χώρα αλλά όχι εδώ, με αβέβαιο το μέλλον και με τον Τζιμπρίλ να μας κουνάει μαντήλι το καλοκαίρι (για τον Ζιλμπέρτο δεν λέω καν, το κούνησε ήδη, το έγραψε και στο Twitter - απλώς όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα ο Βραζιλιάνος δεν φαντάζει ως απώλεια).

Kαι να βλέπεις από την άλλη τον Μαρινάκη να έχει υιοθετήσει ένα προφίλ που κάνει τον Χόχο να μοιάζει παπαδοπαίδι. Να βλέπεις την ΑΕΚ που σε άφησε ξερό στο κύπελλο να χάνει από τον Αρη, να βλέπεις τον ΠΑΟΚ να σε περιμένει με ...ανοιχτές τις αγκάλες για να εκδικηθεί για το περυσινό ντέρμπι στο Χαριλάου όπου θεωρεί πως έχασε το πρωτάθλημα ελέω Σπάθα.

Η ζωή κάνει κύκλους, αλλά για τον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια έχει μόνο παρενθέσεις. Παρένθεση το πρωτάθλημα του 2004, παρένθεση όπως όλα δείχνουν και αυτό του 2010. Αν με ρωτήσετε τι νοιώθω θα σας πω πως νοιώθω ένα μεγάλο κενό. Απογοήτευση, προδοσία, αγανάκτηση, θλίψη. Μόνο οργή δεν νοιώθω. Δεν ξέρω αν είναι φυσιολογικό ή όχι, αλλά ούτε καν ο τρόπος που χάσαμε την πρόκριση στο κύπελλο δεν με ενόχλησε. Και κάπου την περίμενα. Οχι επειδή θεωρούσα πως δεν ανατρέπεται το 0-2 της ΑΕΚ. ΑΕΚ είναι αυτή. Ικανή να κερδίσει εμάς και να χάσει από τον Ολυμπιακό Βόλου. Ικανή να κερδίσει μέσα στο Καραϊσκάκη και να χάσει μετά στο ΟΑΚΑ από τον Ηρακλή (και τον Ιωνικό ενίοτε). Αλλά επειδή δεν πίστευα ότι ο φετινός Παναθηναϊκός έχει την δύναμη να παίξει για να γυρίσει αυτό το παιχνίδι ή και οποιοδήποτε παιχνίδι εδώ που τα λέμε.

Η απόδοσή του λοιπόν ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Δεν στάθηκα στον αποκλεισμό κι ας είναι από αυτούς που έρχονται με τρόπο που πονάει. Δεν στάθηκα και στον διαιτητή, γιατί αν τα εφτά λεπτά είναι εφτάμιση λίγη σημασία έχει για μένα. Δεν στάθηκα καν στον Καρνέζη γιατί είναι αλητεία αυτό που έγινε με την στοχοποίησή του. Αν ένας παίκτης σου έχει μόλις πέντε έξι παιχνίδια στα πόδια του (στα χέρια του μάλλον στην περίπτωσή μας) ακόμα και ένα τέτοιο λάθος είναι αναμενόμενο. Αν δεν θέλεις να κάνει τέτοια λάθη ή θεωρείς ότι είναι ανεπίτρεπτα ας πάρεις άλλον τερματοφύλακα.

Πάλι στα λάθη της διοίκησης καταλήγουμε δηλαδή. Δεν ξέρω τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Και όταν λέω από εδώ και πέρα εννοώ για το μέλλον της ομάδας, γιατί το παρόν μάλλον είναι ζοφερό. Το μέλλον της όμως σχετίζεται άμεσα και με έναν παίκτη που μας έχει "σημαδέψει" τα δύο τελευταία χρόνια, που έχει αφήσει το στίγμα του και μας έχει χαρακτηρίσει σαν ομάδα. Ο Τζιμπρίλ μάλλον είναι ήδη αλλού. Αυτό μου λέει εμένα το ξέσπασμά του. Υπερβολικό το βρήκα, από την δική μου πλευρά, αλλά είπαμε ότι εγώ "δεν νοιώθω" τίποτα άλλο τελευταία εκτός από ένα μεγάλο κενό (για την κατάσταση στον Παναθηναϊκό εννοώ, προσωπικά είμαι πολύ καλά).




Ο ίδιος, όμως, που έχει δώσει την ψυχή του για να δει αυτή την ομάδα ξανά ψηλά, αυτός που τραβάει το κάρο από τη λάσπη σε κάθε ευκαιρία, δικαιούται αυτό το ξέσπασμα. Ηταν ένα ξέσπασμα αγανάκτησης που ελάχιστα είχε να κάνει - πιστεύω - με τον συγκεκριμένο αγώνα. Απλώς αυτός ο αγώνας ήταν το τελευταίο άχυρο στη ράχη της καμήλας. Ενας ποδοσφαιριστής - νικητής δεν το βάζει κάτι, δεν "παρατάει" κανένα στόχο, δεν μπορεί να διανοηθεί πως από τις αρχές Φλεβάρη θα μείνει χωρίς να υπάρχει κάτι για να κυνηγάει. Κι αν η ομάδα μένει χωρίς στόχους από τις αρχές Φλεβάρη ας μου πει κάποιος ποιος στόχος θα είναι αυτός που θα τον "δελεάσει" να μείνει το καλοκαίρι;

Υπάρχει βέβαια και η ρεαλιστική οπτική. Αυτή που λέει πως από τον Σισέ θα πιάσεις λεφτά. Αλίμονο, είναι ο μόνος από τον οποίο μπορείς να πιάσεις λεφτά (και μη μου πείτε για τον Νίνη, τον Σιμάο, ή τον Λέτο με τέτοιο πρωτάθλημα που κάνουν). Και καθώς τα λεφτά θα είναι είδος εν ανεπαρκεία την επόμενη σεζόν, γενικότερα στην Ελλάδα, ειδικότερα στο ποδόσφαιρο και με δεδομένη (αυτή τη στιγμή που μιλάμε, γιατί αύριο κανείς δεν ξέρει) την αβεβαιότητα στα διοικητικά του Παναθηναϊκού, η πώλησή του θα σε βοηθήσει σαν ομάδα να κάνεις μια πιο ορθολογική διαχείριση με σαφώς μικρότερο μπάτζετ και να επενδύσεις σε μικρούς παίκτες με μέλλον.

Αλίμονο, όμως, έπρεπε να περάσουμε από 40 κύματα, να ξοδέψουμε τόσα εκατομμύρια ευρώ αυτά τα δύο χρόνια για να καταλήξουμε ότι πρέπει τελικά να γίνει το αυτονόητο; Βρε μήπως τελικά φτάσουμε να γίνουμε ακόμα και ...Τζίγγερ στη θέση του Τζίγγερ; (λέμε και καμια μαλακιούλα να περάσει η ώρα, αλλά όπως ήρθαν τα πράγματα, ο συγκεκριμένος είναι η μόνη σταθερή αναφορά).

Γιατί πώς αλλιώς να "χωνέψεις" την αποχώρηση Βγενόπουλου και την παραίτηση Πατέρα; Αφού ό,τι όνειρα έγιναν για υπέρβαση, με βάση τις κινήσεις αυτών των δύο έγιναν.

Και τώρα;

Δεν γνωρίζω. Το μόνο που γνωρίζω είναι πως επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά η γνωστή ρήση "όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια ο θεός (ή η ζωή...) γελά".

***

Scratch (άσχετο - σχετικό): Στα επαγγελματικά μου η κατάσταση σαφώς είναι πολύ καλύτερη από τα οπαδικά μου. Σας είχα μιλήσει για κάτι ωραίο που είναι στα σκαριά. Και να τελικά που συνέβη. Από εδώ και μπρος θα τα λέμε εκτός από το blog και κάπου αλλού. Μια πρώτη γεύση μπορείτε να πάρετε εδώ. Eπιασα δουλειά στο www.onsports.gr μια πολύ φιλόδοξη προσπάθεια και για μένα μια ιδανική επαγγελματική περίπτωση, αφού το Ιντερνετ είναι άλλωστε εδώ και μερικά χρόνια η ζωή μου και τώρα μου δίνεται η ευκαιρία να κάνω και αυτό που αγαπώ. Θα μπορείτε πια να με ...κράζετε επίσημα (θέλω να ελπίζω με το μαλακό μέχρι να βρω ρυθμούς, μετά βαράτε αλύπητα), όταν θα ενεργοποιηθούν τα σχόλια, κάτι που προς το παρόν δεν ισχύει. Αυτή τη στιγμή το site είναι σε δοκιμαστική (beta) έκδοση, αλλά σύντομα θα είναι στον αέρα κανονικά. Για το τι ακριβώς είναι το συγκεκριμένο site και τι ακριβώς πρεσβεύει μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Το μόνο που μπορώ να σας πω από την πλευρά μου είναι πως έχω ενθουσιαστεί και από την δουλειά και από το περιβάλλον που συνάντησα και από τους ανθρώπους που είναι πια συνάδελφοί μου (δηλαδή τώρα θα έχω "συνάδελφο" και τον coachp; Είναι ένα ζήτημα!). Απομένει να δω τι μορφή θα πάρει από εδώ και πέρα το blog, γιατί υπάρχουν πια κάποια αξεπέραστα ζητήματα. Και αφορούν αυτά τα ζητήματα το γεγονός ότι θα υπάρξουν φορές που δεν θα μπορώ να παρακολουθήσω τον Παναθηναϊκό, γιατί θα πρέπει να κάνω κάποια άλλη δουλειά την ώρα που αγωνίζεται. Επομένως δεν θα μπορώ και να σχολιάσω κάποιον αγώνα του. Ποιος ξέρει λοιπόν; Μπορεί να ασχολούμαι με τον γαύρο, με την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ, τον Αρη, με μαγειρική (μπα, αυτή αποκλείεται, δεν ξέρω να μαγειρεύω...) με ζώδια ή με τηλεοπτικά κουτσομπολιά. ΄Η μπορεί να βλέπω τους αγώνες της Πανάθας μαγνητοσκόπηση, αλλά θα μου πείτε (και με το δίκιο σας) "και ποιος θα ενδιαφερθεί τι θα γράψεις 10 ώρες μετά;"(και ποιος ακούει και τη ...φίρμα του blog!). Κάτι θα γίνει, πάντως, θα την βρω την άκρη, δεν έχω κι άλλη επιλογή, δεν αντέχεται η γκρίνια του paoad (και του Γαλάτη ενίοτε...).

Scratch 1: Kαλά, μιλάμε το παραπάνω (τώρα που το ξαναδιάβασα) δεν ήταν scratch. Ηταν το ...ζουν ανάμεσά μας!